เมียเก็บ

แอ๊ด...
จองเบเปิดประตูเข้ามาในห้องทำงานของเขา ก่อนจะชะงักเมื่อเห็นร่างบางของว่าที่เมียเก็บนอนหลับบนโซฟาตัวยาว
ชายหนุ่มเข้ามาไปใกล้ๆ หญิงสาวหมายจะปลุก แต่ก็ต้องเปลี่ยนใจช้อนร่างบางขึ้นแล้วเดินเข้าไปในห้องนอนที่มีอยู่ในตัว
จองเบค่อยๆ วางร่างบางอย่างนุ่มนวลแล้วห่มผ้าให้เธอ ก่อนจะเดินออกมาจากห้องนอน
ครืด... ครืด...
เสียงโทรศัพท์ของจองเบดังขึ้น ทำให้ชายหนุ่มหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูเบอร์ ก่อนจะถอนหายใจออกมาอย่างเบื่อหน่าย
ครืด... ครืด...
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นอีกครั้ง ทำให้ชายหนุ่มกดรับสายอย่างเบื่อหน่าย เพราะรู้ดีว่าอีกฝ่ายจะไม่หยุดโทรง่ายๆ หากเขารับสายเธอ
"มีอะไร?"จองเบเอ่ยถามปลายสายเสียงห้วนๆ อย่างรำคาญ
[แหม... ทำไมพูดกับเมียแบบนี้ล่ะค่ะคุณจองเบ?]เสียงหวานปลายสายเอ่ยถามอย่างน้อยอกน้อยใจ แน่นอนว่าเธอแค่เสแสร้งแกล้งทำเท่านั้น
"คุณ'ไม่เคย'เป็นเมียผมนะคิทตี้"จองเบเอ่ยเสียงเข้มกับปลายสายและเน้นย้ำคำว่าไม่เคย
[จองเบ!!!]คิทตี้เอ่ยชื่อของชายหนุ่มเสียงดัง เพราะยังไงเขาก็ไม่เคยคิดจริงจังหรือยกย่องใครเป็นภรรยาของเขาสักคน ทั้งๆ ที่ผู้หญิงหลายคนเสมอตัวให้เขาตั้งมากมายและหนึ่งในนั้นก็รวมเธออยู่ด้วย
"มีอะไรก็รีบๆ พูดมาดีกว่า ผมรำคาญ"จองเบเอ่ยขึ้นอีกครั้งอย่างรำคาญ
[วันนี้คุณต้องมาที่บ้านคิทตี้ คุณพ่อถามหาคุณ]คิทตี้เอ่ย
"แล้วทำไมคุณกวีต้องถามหาผมด้วยล่ะ?"
[ก็เพราะว่าคุณเป็นแฟนของฉันไง พอท่านไม่เจอคุณท่านก็ต้องถามหาคุณสิค่ะ อีกอย่างใครๆ ก็รู้ว่าเราสองคนรักกัน]
"หึ! เชิญคุณรักไปคนเดียวเถอะ! เพราะคนอย่างผม'รักใครไม่เป็น'และ'ไร้หัวใจ'และกรุณาเก็บคำพูดของคุณไปได้เลย เพราะผม'ไม่เคยรักคุณ!'"พูดจบชายหนุ่มก็วางสายทันที โดยเน้นย้ำกับหญิงสาวที่ครั้งหนึ่งเขาเคยให้ความสำคัญกับเธอ จนนึกอยากจะยกย่องให้เธอเป็นนายหญิงของพาร์ค แต่แล้วความก็แตก เมื่อหญิงสาวนั้นไม่ได้รักเขาในแบบที่เขาคิด แต่เธอรักเงินทองและชื่อเสียงของเขาเท่านั้น
"ดูคุณจะอารมณ์เสียนะค่ะ"เสียงหวานของขนมจีนเอ่ยขึ้น เมื่อได้ยินเสียงชายหนุ่มที่ดังลอดเข้าไปข้างใน
ชายหนุ่มหันมามองขนมจีนทันที เมื่อได้ยินเสียงหวานของเธอ
"ตื่นแล้วเหรอ หิวไหม?"ชายหนุ่มเอ่ยถาม เมื่อเห็นว่าหญิงสาวเดินออกมาจากห้องนอนแล้วนั่งลงตรงหน้าเขา
"หิว... แล้วเมื่อกี้คุยกับใครเหรอค่ะ?"ขนมจีนตอบพร้อมกับถามกลับ
"จะรู้ไปทำไม?"
"ก็... ไม่มีอะไร งั้นเราออกไปหาทานกันดีกว่า ฉันหิวแล้ว"
"อืม..."
จองเบลุกขึ้น ก่อนจะเดินเข้ามาหาหญิงสาวแล้วจับมือบางของเธอไว้แล้วพาออกไปหาอะไรทาน
ขนมจีนมองมือหนาที่จับมือเธอ อยู่ๆ ใจดวงน้อยก็เต้นแรงอย่างไม่มีเหตุผล เพราะไม่เคยมีใครทำแบบนี้กับเธอมาก่อน
 
บ้านภูมิสิริดล
"กรี๊ด!!!"เสียงกรี๊ดของคิทตี้ ทำให้คุณกวีรีบมาดูบุตรสาวคนเล็กเท่านั้น
"ยัยคิท! เป็นอะไรไปลูก?"คุณกวีเอ่ยถามบุตรสาวด้วยความเป็นหว่ง
"จองเบค่ะคุณพ่อ จองเบปฏิเสธนัดของหนูอีกแล้ว!"คิทตี้ตอบบิดาทันที แล้วทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟาอย่างแรง
"หึ! เขาไม่สนใจแกแล้วยังจะพยายามยั่วเขาจังเลยนะ"แจม บุตรสาวคนโตของคุณกวีเอ่ยเสียงเย้ยหยันใส่น้องสาวตัวเองอย่างหมั่นไส้
"พี่แจม!!! ถ้าไม่มีอะไรจะพูดก็ช่วยๆ หุบปากเน่าๆ ของพี่ไปเถอะ!!! หึ! ว่าแต่ฉันแล้วพี่ล่ะ!? จับเขาได้หรือเปล่า? เอ๋! คิทตี้ลืมไปว่าพี่แจมก็เป็นแค่ของเน่าๆ ที่จองเบไม่สนใจเหมือนกัน!!!"คิทตี้ตอกกลับพี่สาวต่างมารดาของเธอทันที
"อีคิทตี้!!!"แจมเลือดขึ้นหน้า ยกมือขึ้นสูงหมายจะตบหน้าของคิทตี้แต่ก็ต้องชะงัก
"หยุด!!!"คุณกวีชี้หน้าแจมแล้วตะคอกใส่เสียงดัง
"ถ้าแกทำอะไรยัยคิทแม้แต่น้อย แกนั่นแหละที่จะต้องออกไปจากบ้านหลังนี้!!!"
"พะ พ่อ"แจมเอ่ยเรียกบิดาตัวเองเบาๆ ไม่คิดว่าบิดาของเธอจะะรักน้องสาวต่างมารดามากกว่าเธอขนาดนี้
"แกจะไปไหนก็ไป!!! อย่าให้ฉันเห็นหน้าแกนะยัยแจม!!!"
"แจมไปก็ได้! คิดว่าหนูอยากอยู่หรือไงไอ้บ้านหลังนี้น่ะ!?"
เพี๊ย
แจมเบิกตากว้างด้วยความตกใจ เพราะไม่คิดว่าบิดาจะตบหน้าเธอแบบนี้
"แกออกไปจากบ้านฉันเดี๋ยวนี้!!! แล้วไม่ต้องกลับมาอีกนะ!!!"
หญิงสาวหันมามองหน้าบิดาช้าๆ ก่อนจะรีบวิ่งออกจากบ้านไปทันที
"คุณพ่อไปไล่พี่แจมแบบนั้นจะดีเหรอค่ะ?"แม้จะไม่ค่อยลงรอยกับพี่สาวต่างมารดา แต่สายเลือดที่ตัดไม่ขาด ยังไงก็มีความห่วงใยเจือปนอยู่ในหัวใจอยู่ดี
"ช่างมัน!!! ปล่อยมันไปไอ้ลูกไม่รักดี!!!"พูดจบคุณกวีก็เดินออกจากบ้านไปทันที เพราะเขาจะต้องเข้าบริษัทในช่วงบ่าย
คิทตี้ถอนหายใจออกมาเบาๆ ก่อนจะเดินออกจากบ้านไปบาง เพราะเธอจะต้องไปหาจองเบที่บ่อนคาสิโน
--------------------------------------------
 
 
 
 
คัททททททททททททททท
พี่จองเบเสน่ห์แรงเนอะ!!!
ฝากเม้นและติดตามผลงานกันด้วยน๊าาาาาาาา