วงวนแห่งรัก

...........โรงพยาบาล...........
ผมกับเงินเฝ้าไวท์มาสองสามวันแล้ว...มันอาการดีขึ้นมาก...แต่เงียบและเศร้ามาก...แววตาและ
สีหน้าทุกครั้งที่ผมมองไวท์...ผมสงสารมันจับใจ...เมื่อกี้ผมเดินผ่านห้องฉุดเฉิน...กัปนั่งรออยู่ด้าน
นอก...กัปบอกผมว่าแฟนกัปเสียแล้ว...ผมจึงพูดปลอบใจไปว่า...ความรักมันแบบนี้แหละ...มีจากมี
จบเป็นธรรมดา...มันเลยฝากผมมาบอกไวท์ว่า...
"กัป...มันฝากมาบอกว่า...ให้ไวท์หายเร็ว ๆ"
"ห๊ะ!!!...เงินเจอกัปเหรอ...วะ..ไวท์นึกว่ากัปจะอยู่ที่งานศพขิงชะอีก...ละ..แล้วตอนนี้ละ..ตอนนี้
กัปยังอยู่ไหม..." กัปมาที่นี่งั้นเหรอ...แล้วทำไมกัปไม่มาเยี่ยมผมบ้าง...ผมจึงวิ่งไปที่ห้องฉุดเฉิ
นทันที.....
"ยังอยู่...เฮ้ย!!!ไอ้ไวท์...อย่าวิ่ง...แผลยังไม่หายดี..."
"กัป!!!!!!" ผมตะโกนเรียกกัป...ก่อนที่กัปจะเข้าไปในลิฟต์...เหมือนกัปจะได้ยินเสียงผม..
ทำไมกัปไม่รอผมล่ะ...ผมจึงต้องรีบเดินไป...แต่...
" ขอโทษนะไวท์...กัป...ยังไม่อยากเจอใคร..ไวท์หายเร็ว ๆ นะ...." คำพูดสุดท้าย...และวินาที
สุดท้ายของผมมันหมดลงไปพร้อมลิฟต์ที่ปิดลง...กัปคงไม่อยากกเจอผมสินะ...ผมเป็นสาเหตุ
ทำให้กัปต้องเสียความรักครั้งนี้ไป...ผมทรุดลงหน้าลิฟต์...มันเจ็บปวดไปหมด...ผมคงไม่มีสิทธิ์ที่
จะรอแล้ว...
"ไอ้ไวท์...ลุกขึ้นดิว่ะ...แผลมันผลิกจนเลือดซึมออกมาแล้ว" ผมวิ่งตามมันมาจนเจอมันนั่งลงกอด
เข่าร้องไห้อยู่หน้าลิฟต์...สภาพของไว์ทเหมือนผมตอนที่วิ่งหนีเรื่องฟินครั้งก่อนไม่มีผิด...ผมเข้าใจ
ดีว่ามันเจ็บปวดแค่ไหน...ผมจึงก้มลงไปกอดมันไว้...
"เงิน!!!...ไวท์เจ็บ...ตรงนี้.." หัวใจของผมตอนนี้มันรำ่ให้ด้วยความเจ็บปวด...ครึ่งหนึ่งของมัน
 ถูกกัปโยนทิ้งไปแล้ว...คำว่ารอที่กัปบอกผม...มันคงหมายถึงการรอที่ไม่สิ้นสุด...ไม่ใช่การรอ
เพื่อพบกัน..
"ไวท์...ใจเย็น ๆ ตอนนี้ไอ้กัปมันคงเสียใจเรื่องแฟนมันมาก...มันคงอยากอยู่กับขิงจนวินาที
สุดท้าย...เงินว่ารอให้เสร็จงานศพของแฟนมันก่อนดีไหม...แล้วเงินจะพาไวท์ไปหามันเอง..."
"สัญญานะ...เงิน...ไวท์จะรอวันนั้น..."
............หลังจากเสร็จงานศพขิง  1  อาทิตย์...........
" ไวท์...วันนี้เงินไม่ว่างแล้ว...พอดีติดงานที่มหาลัยนะ...ไวท์ไปกับกัสก็ได้...เดี๋ยวเงินบอก
ให้..."
"มะ..ไม่เป็นไร..เดี๋ยวไวท์ไปเอง...ก็ได้...กัสยังไม่กลับบ้านเลย...เงินไม่ต้องห่วงนะ...ไวท์จะ
โทรมารายงาน..."
"'งั้นก็...โชคดีนะ...เดี๋ยวถ้าเงินเสร็จธุระเร็ว...เงินจะโทรไปเผื่อไวท์ยังไม่กลับ..."
ผมไม่เจอกัปมาหลายวันแล้ว...และมันก็เลยผ่านมา 1 อาทิตย์แล้ว...ผมคิดถึงกัป...ผมจึงกะว่าจะ
ไปหากัปที่บ้าน...กัปเคยบอกผมว่า บ้านกัปอยู่แถวนี้..."
" มาหาใครเหรอ...ครับ...." เสียงยามหน้าบ้านกัปถามผม...
"อ่อ...นี่ใช่บ้านกัปตันใช่ไหมครับ...ผม...มาหากัปตันครับ...ไม่ทราบว่ากัปอยู่บ้านไหม..."
" คุณหนู่ไม่อยู่หรอ...ไปอยู่ชลบุรีหลายวันแล้ว...."
"ชะ..ชลบุรี...อ่อ...ไปกับใครเหรอครับ...คือ...ผมมีธุระด่วนจริง ๆ อยากเจอกัป"
"ไปคนเดียวครับ...เห็นเอาเสื้อผ้าไปเยอะเหมือนกัน...."
"ขอบคุณมากนะครับ...ผมกลับก่อนนะครับ"
กัปคงจะไปพักบ้านตากอากาศของคุณพ่อกัปที่ชลบุรี..แน่นอน...เพราะกัปมักจะบอกผมเสมอ
ว่า...เวลาที่กัปไม่สบายใจกัปมักไปที่นั้น...ผมจึงไม่รอช้า...มุ่งหน้าไปชลบุรีทันที...ผมไม่อยาก
กลับไปเองเสื้อผ้า...เพราะถ้าไปบ้านตอนนี้กัสกะเงินต้องถามผมแน่นอน...
"พี่ครับ..ไปชลบุรีครับ...."
ไม่ว่ากัปจะต้องการหรือไม่...ผมไม่สนใจ...ขอแค่ให้ผมได้เจอกัป...แค่นั้น...จริง ๆ 
..............รีสอร์ตจอมเทียน...ชลบุรี........
"มีห้องว่างไหมครับ...."
"ตอนนี้ห้องเต็มค่ะ...แต่จะมีบังกะโลข้าง ๆ อยู่..ยังไงลองไปติดต่อดูนะค่่ะ"
"ครับ...ขอบคุณครับ"
........ผมเดินหาจนทั่ว...จนใกล้จะสุดทางจึงพบบ้านหลังหนึ่ง สอบถามดูพบว่าบังกะโลมีว่าง
อยู่....ผมจึงเข้าพัก...และกำลังจะออกไปเดินเล่นริมทะเล...จนกระทั่งได้ยินเสียง...ที่อยู่ตรงหน้า
ผมพร้อมกับการปรากฎร์ตัวของใครบางคน...
"พี่กัป...ผมอยากไปเดินเล่นหน่อย...พี่กัปพาผมไปหน่อยนะครับ"
"ได้สิครับ..."
 
...........จบตอนแล้วค่ะ.......เรื่องราวจะเป็นยังไงติดตามกันต่อนะค่ะ^^.......