Music love final chapter

 

 

 

 

 

          "เป็นไงบ้างฟาง วันนี้ชั้นดูโอเคมั้ย"แก้วในชุดเจ้าสาวสีขาวเนียนพร้อมกับลูกไม้ที่ประดับ

ประดาเป็นลายพร้อยในชุดชวนให้ชื่นชมถามเพื่อนสาวอย่างฟางในชุดราตรีสีชมพูยาว

 

          "แกสวยมากเลยแก้ว..."ฟางตะลึงกับเพื่อนสาวที่เคยไว้ลุคทอมแมนๆอย่างแก้วที่ผันตัว

มาใส่ชุดเจ้าสาวได้เข้าสุดๆ "ไหน..ลองหมุนๆดูซิ"ฟางใช้สองมือจับไหล่แก้วก่อนจะหมุนเธอไป

รอบตัวเอง

 

          "ทำไมหรอ มันมีจุดบกพร่องอะไรรึเปล่า"แก้วถามมอย่างุนงงเมื่อเพื่อนสาวทำทีท่าแปลก

ไปจากเดิม "มีสิ...ก็ความสวยของแกไง"ฟางชะเง้อหน้าไปกระซิบข้างหูแก้วก่อนจะดึงเจ้าสาวมา

นั่งที่เก้าอี้รับรอง

 

          "แกนี่ก็เล่นไม่เลิกนะยัยฟาง"แก้วพูดพลางนั่งลงบนเก้าตามแรงดันของฟาง "นี่...ยัยแก้ว

แกแต่งงานไปแล้วชั้นจะไปอยู่กับใครเนี่ย ชั้นมีแกแค่คนเดียวนะยะ"ฟางมองใบหน้าเเก้วก่อนจะ

เติมแป้งบนใบหน้าให้

 

          "ชั้นก็อยากจะอยู่กับแกไปตลอดแหละ แต่...ถ้ามันก็ป่องออกมาแล้วจะให้ทำไงได้อ่ะ

เนอะ"แก้วยักคิ้วให้ฟางด้วยท่าทางกวนๆ

 

          "เอาเถอะๆ ชั้นก็ไม่ได้ใจแคบกับเพื่อนขนาดลากให้เพื่อนมาอยู่บนคานด้วยกันตลอด

หรอกนะ แกแต่งก็ดีแล้วแถมได้แต่งกับคนที่รักแกหมดใจอีก...โชคดีจะตาย"ฟางแค่นหัวเราะแต่ก็

รู้สึกจุกอกอยู่บ้าง

 

          "ถ้ามันจะเหงาขนาดนั้นก็รีบไปบอกให้คุณภาณุมาขอแกไวๆสิยะ"แก้วพูดติดตลกทำเอา

ฟางยิ้มเขนจนบิดไปมาอย่างทำตัวไม่ถูก

 

           "แต่งบ้าอะไรล่ะ ชั้นกับเค้ายังไม่คบกันซักหน่อย"ฟางตีมือแก้วแต่ก็ยังคงยิ้มร่าเพื่อไม่ให้

เพื่อนสาวเครียดในวันงาน "อะไรยะ นี่ผ่านมาจะ 2 เดือนอยู่แล้วยังไม่คืบหน้าอีกหรอ"แก้วยิ้มอย่าง

งงๆ

 

           "ก็เออน่ะสิ"ฟางตอบอย่างปัดๆ "ชั้นว่ามันไม่ผิดที่ฝ่ายชายหรอกนะ มันผิดที่แกนั่นแหละ

เล่นตัวอยู่ได้ ระวังไว้เถอะถ้าเค้ารำคาญเดี๋ยวก็ได้ทิ้งแกไปอีกที"แก้วเยาะ

 

           "แกเป็นเพื่อนชั้นนะยัยแก้ว"ฟางคิ้วขมวดใหญ่ก่อนจะยิ้มออกมาอีกครั้งหนึ่ง "มันก็ต้องมี

นิดนึงแหละน่า ถ้ามันรักกันจริงเดี๋ยวอะไรๆก็ลงตัวให้เองแหละ แต่ตอนนี้ชั้นขอถือว่าเป็นช่วงเอาคืน

ของชั้นก่อน"ฟางยิ้มมุมปากอย่างมีเลศนัย

 

 

                                                   ก๊อกๆ

                               เสียงเคาะประตูก่อนจะถูกเปิดออกโดยเฟย์

 

 

           "พี่แก้วคะ ออกไปรับแขกก่อนเถอะค่ะ งานใกล้จะเริ่มแล้วนะคะ"เฟย์เดินมาลากกระโปรง

ที่ยาวแสนยาวของแก้วทำให้แก้วดึงมือฟางเพื่อจะออกไปรับแขกในฐานะเพื่อนเจ้าสาว

 

           

 

 

 

 

 

 

 

 

          "เจ้าสาวมาแล้วค่าาา"เฟย์ดึงมือแก้วมาที่งานเพื่อรอรับแขกพร้อมกับโทโมะทำเอาเจ้าบ่าว

ในวันนี้ถึงกับตะลึงในตัวของเจ้าสาวแสนสวยของเขาจนต้องยืนงงเป็นไก่ตาแตก

 

          "มองอะไรยะ"แก้วตีแขนโทโมะด้วยความเขินกับสายตาของโทโมะ "แก้ว...วันนี้เธอสวย

มากเลยนะ"โทโมะเดินไปุมมือภรรยาสาวพร้อมกับชมเธอย่างเบาๆ

 

          "สวย...สวยขึ้นกว่าเดิมเยอะเลย สวยมากที่สุดในโลกเล๊ยยย"โทโมะพูดช้าๆก่อนจะอุ้ม

แก้วขึ้นบ่าแล้วหมุนไปรอบๆ ตัวเอง "อ๊ายย ไอบ้า!ปล่อยชั้นลงเดี๋ยวนี้นะ"แก้วโวยวายทันที

 

          "ก็วันนี้เธอสวย สวยจนจำแทบไม่ได้เลยนี่นา"โทโมะยิ้มกรุ้มกริ่ม "ทำไม! ก่อนหน้านี้ชั้น

ไม่สวยเลยรึไง"แก้วเชิดก่อนจะรีบหันหน้าหนีตามประสาอารมณ์คุณแม่ยังสาว

 

          "ปะ...ป่าวนะแก้ว เธอสวยทุกวันอยู่แล้ว"โทโมะชมออกมาอย่างไม่เขินอาย "คนบ้า! มา

พูดอย่างนี้ต่อหน้าคนอื่นทำไมกัน"แก้วตีโทโมะก่อนจะหันไปสายตากับคนที่มาช่วยงาน

 

          "พอได้แล้วนะยัยแก้ว ก่อนที่ชั้นจะอ้วกออกมาซะก่อนได้กินอาหารในงานแก"ฟางพูดติด

ตลกพร้อมกับทำท่าสะอิดสะเอียนจนแก้วต้องรีบตีแขนเบาๆเพื่อหยุดยั้งฟาง

 

          "แขกเริ่มมาแล้ว เขื่อนว่าเราเตรียมตัวกันเถอะ"เขื่อนพูดพลางมองไปที่แขกที่กำลังเดิน

มาอย่างไม่ขาดสาย "เดี๋ยวเฟย์กับพี่เขื่อนจะไปดูในงานให้นะคะ"เฟย์เสนอตัวเองทันที

 

          "ขอบคุณมากนะคะ จริงๆน้องเฟย์ไม่ต้องมาเหนื่อยแบบนี้ก็ได้นะคะ"แก้วทำท่าทีเกงใจ

เฟย์ที่เป็นน้องสาวเจ้านายแต่กลับต้องมาลงทุนลงแรงเพื่อช่วยงานเธอตั้งแต่แรก

 

          "ไม่ได้หรอกค่ะ พี่แก้วเป็นเพื่อนพี่ฟางซึ่งพี่ฟางก็เป็นพี่สะใภ้เฟย์ เฟย์ก็ต้องช่วยเพื่อนพี่

สะใภ้ด้วยสิคะ"เฟย์พูดพลางหันหน้าไปยิ้มให้ฟางก่อนจะเดินเข้าไปในงานทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

                                              หลังเลิกงาน

 

          "พี่ฟางเหนื่อยมั้ยคะ ดูสิทำงานมาทั้งวันคงจะเหนื่อยน่าดู ลองไปเดินเล่นที่สวนของพี่

ป๊อปดีมั้ยคะ"เฟย์เดินเข้ามาในท่าทีแปลกๆพร้อมกับทำเป็นชวนฟางไในสวนกุหลาบของป๊อปปี้

 

          "ปะ...ไปทำไมคะ นี่มันก็ดึกมากแล้วพี่กะว่าจะกลับไปที่คอนโดแล้วแหละค่ะ"ฟางท้วง

เมื่อเห็นในท่าทีแปลกๆของเฟย์ที่ไม่เคยเป็นมาก่อนมันเลยเกิดลางสังหรณ์แปลกๆ

 

          "อย่าเพิ่งกลับสิคะสวนนี้มันสวยมากเลยนะ มันคงช่วยให้พี่ฟางผ่อนคลายไปได้บ้าง...ซัก

ส่วนหนึ่งก็ยังดี"เฟย์ที่ยิ้มๆ็ทำหน้าราวกับเพิ่งผ่านน้ำตามาเมื่อสักครู่

 

          "เฟย์มีอะไรรึเปล่าคะ พี่จะกลับคอนโดแล้ว พรุ่งนี้พี่จะต้องไปยื่นเอกสารที่บริษัทแต่เช้า

ถ้าไม่รีบกลับกรุงเทพตอนนี้พี่ก็ไม่มีสิทธิ์ไปเยอรมันแล้วนะคะ"ฟางยังคงดื้อต่อไป

 

          "ไปเถอะนะคะพี่ฟาง เนี่ย!พี่ฟางทำงานหนักจนไม่มีเวลาให้ตัวเองแล้ว อีกอย่างสวนนี่พี่

ป๊อปเองก็ยกให้พี่ฟางดูแลและออกมันอย่างเป็นพิเศษ พี่จะไม่ไปชมผลงานตัวเองเป็นครั้งสุดท้าย

หรอกหรอคะ"เฟย์ยังคงเซ้าซี้แบบเดิมจนฟางเริ่มหงุดหงิด

 

          "นะคะพี่ฟาง...เฟย์ขอร้อง เพื่อผลประโยชน์ของพี่เองนะคะ"เฟย์กุมมือฟางแน่นจนฟาง

เริ่มอยากรู้ในสิ่งที่เฟย์กำลังจะบอก "โอเคค่ะ โอเคๆ พี่ไปก็ได้"ฟางตัดสินใจก่อนจะเดินหายเข้าไป

ในวงกฏของสวนนั้นอันเต็มไปด้วยซุ้มของใบไม้เขียว

 

 

 

 

 

 

 

          "ที่นี่มันจะมีอะไรพิเศษไปกว่านี้นะ ในเมื่อเราก็รู้ทุกซอกทุกมุมเพราะว่าเป็นคนออกแบบ

ร่วมกับนายนั่นแท้ๆ"ฟางเดินสำรวจไปทั่วเพื่อหาสิ่งที่เฟย์ต้องการจะบอกแต่ก็พบเพียงความว่าง

เปล่ากับสายลมที่พัดมากระทบกับแขนเรียวเล็กกับเธอเพียงเท่านั้น

 

 

 

          "My girl ฉันจะมีแต่เธอจากนี้ไป เธอจะเป็นคนแรกที่ชั้นนั้นรักและก็คงไม่มีใครจะอยู่ใน

ใจของชั้นเหมือนเธอ"เสียงร้องเพลงและกีตาร์ที่ดังมาจากลานน้ำพุกลางสวนทำให้เธอรู้เหตุต้นตอ

นี้อย่างท่วงที

 

          "My girl.You're the one and only.My girl รักแต่เธอแต่เธอนะ แม้เธอมีใคร ใจ

ชั้นจะมีแต่เธอ ได้แค่ฝันแค่เพ้อถึงเธอข้างเดียวก็พอ"ฟางแอบดินไปใกล้ๆไม่ให้บุคคลผู้นั้นรู้ตัว

 

          "นายมาทำอะไรที่นี่"ฟางทักขึ้นเมื่อเสียงกีตาร์เงียบลง ในใจเธอเต้นตึกตัก สิ่งนี้สินะที่ยืน

ยันว่าเขาจำเธอได้อย่างแน่ชัด ตอนนี้เธอทำตัวไม่ถูกเลยทีเดียว

 

          "ที่นี่มันรีสอร์ทพ่อชั้น ชั้นจะทำอะไรหรือไปที่ไหนก็ได้ ไม่เห็นต้องบอกเธอเลยนิ่"ป๊อปปี้

เบะปากเล็กน้อยก่อนจะหันไปสนใจกีตาร์ตัวโปรดค่อโดยไม่สนใจสายตาฟางในตอนนี้เลย

 

          "นี่นายกำลังจะมาไม้ไหนอีกเนี่ย ชั้นเบื่อที่จะรับมือกับนายอีกแล้วนะ"ฟางกอดอกเชิดหน้า

ใส่ป๊อปปี้ที่แอบชายตามามองฟางสักครู่หนึ่ง

 

          "เธอเชื่อเรื่องพรหมลิขิตมั้ย"ป๊อปปี้ถามขึ้นมาหลังจากทั้งคู่เงียบไปนาน "อะไรของนาย

อีก"ฟางถามพลางเดินไปเพื่อนั่งข้างๆเขาที่ขอบบ่อน้ำพุซึ่งมีที่นั่งรอบขอบบ่อ

 

          "ชั้น-ถามว่า-เธอ-เชื่อ-เรื่อง-พรหมลิขิต-มั้ย"ป๊อปปี้เ้นคำเพื่อให้ฟางเข้าใจแม้จะรู้ว่าฟาง

แกล้งทำเป็นไม่รู้เรื่องก็ตาม "ไม่!!"ฟางตอบสั้นๆแต่พอเข้าใจได้

 

           "ชั้นเชื่อนะ...เพราะว่าชั้นเคยเจอพรหมลิขิตครั้งหนึ่ง"ป๊อปปี้พูดเป็นปริศนาก่อนจะแค่น

หัวเราะแล้วพูดต่อ "จริงๆมันก็ไม่เชิงเป็นพรหมลิขิตนักหรอก"ป๊อปปี้พูดเพื่อให้ฟางเทความสนใจ

ให้กับเขา "แล้ว...เล่าให้ชั้นฟังได้มั้ย"ฟางเริ่มสนใจเมื่อป๊อปปี้เกริ่นออกมา

 

           "ชั้น...ชั้นเคยแอบชอบเด็กผู้หญิงน่ารักๆคนนึง เธอเป็นคนดีมากและเป็นเพื่อนคนเดียว

ของชั้น เพราะคนอื่นๆก็มักจะหาว่าชั้นเป็นลูกแหง่ เเต่เธอกลับไม่เคยพูดถึงเรื่องนั้น แถมยังทำตัว

น่ารักกับชั้นด้วย ชั้นเลยตอบแทนเธอด้วยการคอยปกป้องเธอตลอดมา เธอกผ้รู้ว่าชั้นชอบเธอ และ

เธอเองก็ชอบชั้น แต่บ้านชั้นหยิ่งในศักดิ์ศรีพ่อและแม่ไม่ยอมให้เราเจอกัน จนวันนึง...เรื่องมันก็

บานปลาย พ่อจับได้ว่าชั้นแอบไปอยู่กับเธอ จึงบังคับให้ชั้นไปเรียนต่อที่อเมริกา ชั้นจึงไม่ได้เจอ

เธออีกเลยนับตั้งแต่วันนั้น"ป๊อปปี้เล่าไปพลางเหม่อไปโดยไม่รู้ว่าคนข้างๆเขากำลังเสียน้ำตากับ

เรื่องเล่านี้อยู่

 

           "ระหว่างอยู่อเมริกา พ่อก็บังคับไม่ให้ชั้นติดต่อใครนอกจากคนทางบ้าน และพิม พ่อมัก

พูดเสมอว่า...ในอนาคตชั้นกับพิมจะต้องแต่งงานกัน ซึ่งมันเป็นเหตุผลเดียวที่ทำให้ชั้นไม่อยาก

กลับไทย เพราะรู้ว่าถ้ากลับไปมันต้องเกิดการบังคับจิตใจชั้นอีกครั้งแน่ๆ ในหนึ่งวันชั้นเอาแต่เฝ้า

คิดถึงเด็กผู้หญิงคนนั้น พร้อมกับมองแหวนที่เป็นแหวนคู่ของเราสองคนทุกครั้ง จนสิบปีตลอดมา

ชั้นก็ไม่เคยลืมว่าชั้นเคยมอบเจ้าสิ่งนี้ พร้อมกับเพลงเพลงสุดท้ายที่ชั้นจะแต่งให้กับเธอ"ป๊อปปี้เล่า

พลางชูแหวนทองคำขาวอันคุ้นตาฟางขึ้นมา เธอก็เพิ่งรู้เป็นครั้งแรกว่านี่คือแหวนคู่

 

           "จนเมื่อชั้นต้องจำนนกลับมาที่ไทย เพราะพ่อท่านเสียชั้นก็เริ่มขุดคุ้ยหาข้อมูลเรื่องการ

ตายจากห้องทำงานพ่อ จนได้รู้คนที่ฆ่าพ่อ และที่อยู่ของเด็กผู้หญิงคนนั้นจากประวัติที่พอจ้างนัก-

สืบ ติดตามชีวิตเธอ เพื่ออะไร...ไม่มีใครรู้ด้วยซ้ำ ชั้นจ้างงานบริษัทที่เด็กผู้หญิงนั่นทำงานอยู่มา

ออกแบบรีสอร์ทแห่งนี้ให้ สังเกตุอากับกิริยาเธอทุกท่วงท่า และชั้นเอง...ก็เผลอทำเธอร้องไห้ไป

ด้วยความไม่รู้ของชั้นเอง"ป๊อปปี้เล่ามาจนถึงตอนนี้ก็สบตาฟางก่อนจะเบือนหน้าหนี เพียงไม่กี่

วินาทีก็ทำให้เธอเห็นรอยน้ำตาของชายหนุ่มผู้นี้แล้ว

 

           "เป็นอย่างนั้นแล้ว...นายจะทำยังไงต่อหรอ"ฟางถามทั้งที่รู้ว่าคนที่ป๊อปปี้กล่าวถึงนั้นก็

คือเธอเอง เพียงแต่เธอแค่อยกจะลองใจเขาแค่นั้นเอง

 

           "ชั้น...ชั้นรักผู้หญิงคนนี้มาก แต่...ชั้นทำให้เธอเสียใจเพราะชั้นบ่อยเหลือเกิน ตอนนี้ชั้น

ไม่มีอะไรจะมอบให้เธอหรอก มีแต่เพียงชีวิตหนึ่งชีวิต ไม่รู้ว่าเธอจะรับชีวิตชั้นไหวรึเปล่านะ ชั้นทั้ง

ใจร้าย คนอำมหิต หลอกได้แม้กระทั่งคนรัก แต่ชั้นแค่อยากจะไถ่โทษเธอด้วยการมอบชีวิตนี้ทั้ง

ชีวิต ให้เธอเป็นเจ้าของเพียงผู้เดียว และตลอดไป...ชั้นอยากจะขอเธอแต่งงาน... เธอคิดว่าเด็ก

ผู้หญิงคนนั้นจะตอบรับชั้นมั้ยล่ะฟาง"ป๊อปปี้พูดความรู้สึกออกมาก่อนจะหันมาถามฟางอีกครั้ง

 

           "ป๊อปปี้..."ฟางกลั้นน้ำตาไม่อยู่ก็ปล่อยมันทะลักทะล้นออกมาบนใบหน้าที่ยิ้มอย่างดีใจ

"ว่าไงล่ะ...เธอคิดว่าเด็กผู้หญิงคนนั้นเค้าจะยอมรับคำขอของชั้นมั้ย"ป๊อปปี้ยิ้มพร้อมกับลุกขึ้นยืน

พลางส่งยิ้มเปื้อนน้ำตาที่กำลังกลั้นไว้ให้กับเธอ

 

           "เค้าไม่รับคำขอจากนายหรอก"ฟางพูดพลางเบือนหน้าหนี "ทำไมล่ะฟาง...ทั้งๆที่ชั้นรัก

เธอแล้วเธอเองก็รักชั้นเนี่ยนะ"ป๊อปปี้ที่ตกใจก็ดึงมือเธอมาไว้แนบอก

 

           "ถ้าตราบใดที่นายยังไม่บอกกับเธอไปตรงๆว่านายรักเธอ พร้อมจะดูแลเธอไปตลอด แล้ว

ขอให้เธอแต่งงานกับนายแบบตรงๆ ถ้านายยังไม่ทำภายในคืนนี้ เธอก็จะจากนายไปตลอด เธอมี

เวลาให้นายไม่มากนะ เพราะเธอเสียเวลารอนายมาตลอดสิบปีแล้ว"ฟางที่ยิ้มก็เปลี่ยนเป็นเศร้า

ทันที

 

           "โอเคๆ"ป๊อปปี้ตั้งสติ "ชั้นรักเธอนะฟาง ชั้นพร้อมที่จะดูแลเธอไปตลอดชีวิตของชั้น ชั้น

ขอโทษที่ปล่อยให้เวลาของเรามันหายไปเฉยๆ ได้โปรด...แต่งงานกับชั้นนะฟาง ได้โปรด..."

ป๊อปปี้ยิ้มก่อนจะกำมือฟางแน่นกว่าเดิม

 

           "ได้โปรด..."ป๊อปปี้น้ำตาไหลกับความเย็นชาของฟาง "โอเคๆๆ ชั้นจะแต่งกับนายก็ได้

เลิกร้องได้แล้ว ผู้ชายบ้าอะไรร้องไห้ขี้มูกโป่งเชียว"ฟางที่ทนเห็นป๊อปปี้ร้องไห้ไม่ได้ก็ตกลงพร้อม

กับเช็ดรอยน้ำตาให้เขา

 

           "ไหนล่ะคะ..."ฟางพูดอย่างมีเงื่อนงำ "น่ะ...ไหน ไหนอะไรครับ"ป๊อปปี้พูดอย่งสุภาพ

เมื่อเห็นฟางมองหาอะไรบางสิ่งที่อยู่รอบตัวเขา

 

           "แหวนไง นายจะขอชั้นแต่งงานได้ยังไงถ้าไม่มีแหวน"ฟางยิ้มกรุ้มกริ่ม "วะ...แหวน..."

ป๊อปปี้เกาหัวอย่างลืมตัว นี่เขาขอผู้หญิงแต่งงานอย่างโรแมนติคโดยที่ไม่มีแหวนแต่งงานนี่นะ

 

           "เอ่อ..."ป๊อปปี้กระอึกกระอัก "ช่างมันเถอะค่ะ ถ้านายรักชั้น ชั้นรักนาย แค่นั้นก็พอแล้ว

แหละ เท่านี้ก็พอแล้วที่ชั้นต้องการ"ฟางหยิกแก้มเขาอย่างหมันเขี้ยว

 

           "ผม...ผมมีไอนี่มาทดแทนก่อนได้มั้ย"ป๊อปปี้พูดก่อนจะเดินไปหยิบบางสิ่งที่วางอยู่ข้าง

กีตาร์ของเขา มันคือกระดาษใบน้อยทำให้ฟางต้องรีบเปิดอ่านโดยมีป๊อปปี้มองอย่างใจจดใจจ่อ

 

           "I know ว่าคงไม่ใช่คนที่ใช่. I know เป็นคนที่เธอฝันไม่ได้. U know แต่รักไม่เคยมี

ข้อแม้. และฉันขอแค่ดูแลเธอ"ฟางอ่านแล้วหยุดยิ้มให้ป๊อปปี้ "อ่านต่อสิ"ป๊อปปี้ยิ้มส่งให้ฟาง

 

           "ไม่มีผู้ชายที่ดีที่สุด แต่มีผู้ชายที่รักเธอที่สุด ก็อาจไม่ใช่คนสำคัญ ไม่หวังให้เธอรักฉัน

เพราะฉันแค่รักเธอ ไม่ใช่ผู้ชายที่ดีที่สุด แต่คนคนนี้ก็ขอรักเธอที่สุด ไม่ว่าเธอจะยืนข้างใคร แค่จะ

ขอเป็นคนสุดท้าย ที่ยืนอยู่ข้างเธอ"ฟางยิ้มให้ป๊อปปี้ทันทีแม้จะไม่เข้าใจ

 

           "ชั้นแต่งเพลงใหม่ให้เธอ ชอบมั้ย..."ป๊อปปี้ถาม "ไม่มีอะไรที่ชั้นไม่ชอบในตัวนายอยู่

แล้ว"ฟางส่งยิ้มทั้งน้ำตาให้แก่เขา "ต่อไปนี้ เพลนี้จะเป็นเพลงรักบทสุดท้าในหัวใจเราเพียงเพลง

เดียวเท่านั้น"ป๊อปปี้ยิ้มก่อนจะกอดอนาตภรรยาเขาแน่นพร้อมกับมองดวงดาวบนฟ้าอย่างสุขใจ

 

 

 

 

 

 

 

จบแล้วน้าาา อาจจะจบดี/ไม่ดีหน่อย ก็หยวนๆกันไปแล้วกัน

 

ฝากฟิคชั่นเรื่องใหม่ของเค้าด้วยน้าา "Love detective สอบรักสัมผัสวิญญาณ" อัพตอน

แรกภายในพรุ่งนี้น้าาา