รักสุดฤทธิ์

…….รุ่งเช้า.......(ห้องกัปตัน)
“ไอ้ลม…มึงว่างป่าวว่ะ...กูอยากเมาว่ะ”
“กูก็.....โครตอยากเลย...ว่าแต่มึงไม่ได้กินเหล้าตั้งนานแล้ว....แล้ววันนี้ทำไมถึงอยากกินว่ะ”
ลมพูดถูกผม...หยุดกินเหล้ามาได้สักพักหนึ่งแล้ว...เพราะปาย...ไม่อยากให้ผมดื่ม...แต่ตอนนี้
ปายกลับเป็นคนอยากให้ผมดื่ม....ไม่ใช่สิ...ผมดื่มมันเพราะปายต่างหาก...ดื่มให้กับความรักครั้ง
ใหม่ของมัน....
.” อ่อ...แล้วเจอกันที่ไหนว่ะ...มึงจะให้กูไปรับมึงไหม...หรือไง”
“กู....ไม่อยากินข้างนอกว่ะ....มึงโอเคไหมว่ะ...ถ้ากูอยากชวนมึงมากินที่ห้อง”
“มึงแม่งโครตรู้ใจกูเลยวะ....กูกำลังจะเอ่ยบอกขอดื่มที่ห้องมึง.....”
“อืม....งั้นเจอกันเย็นนี้...มึงอยากกินอะไร...ก็ซื้อมาเลยละกัน....กูจ่ายเอง”
“โอเค...ตอนเย็นเจอกัน....”
……ตอนเย็น..........
“เห้ย!!!...มึงได้นอนบ้างรึเปล่าว่ะ...แม่งโทรมฉิบ”
“.หึ....หึ...มึงก็ว่าแต่กู....มึงก็ไม่ต่างจากกูเลย....นะไอ้ลม”
“เออ..นั่นดิ...แม่งชีวิตกุกับมึงนี้เหี้ยเหมือนกันเลยว่ะ”
“55555/55555” ผมกับไอ้ลมหัวเราะให้กับความทุกข์ความผิดหวังที่เราเจอมา...ผมไม่รู้หรอก
ว่าไอ้ลมมันเจออะไรมา...แต่ผมว่าสิ่งที่มันเจอ...คงไม่ต่างจากผม....
“ไอ้กัป....มึงว่าถ้ากูย้ายออก...ดีเปล่าว่ะ”
“ย้ายออก...ออก...ของมึงหมายถึง...มึงไม่เรียนเหรอ...”
“ก็...ประมาณนั้น....”
“ไอ้ลม...กูไม่รุ้ว่ามึงเจออะไรมา...แต่สิ่งหนึ่งที่กูรู้คือ...มึงไม่ควรหนีปัญหานะเว้ย!!!....”
“แต่กู...โครตอึดอัดเลยว่ะ...กูรุ้สึกว่ากูเลว...เลวจนไม่น่าเกิดมาเป็นคนเลย”
“เอาน่า...ยังไงกูก็อยู่ข้าง ๆ มึงแบบนี้ไงว่ะ...กลัวอะไร....”
“อืม...ขอบใจว่ะ...อ่อ...แล้วมึงเป็นไรว่ะ......มึง....ยังไม่เคลียร์กับ.....ปายเหรอว่ะ”
“เคลียร์...ทำไมว่ะ...ปายเค้ามีเรื่องอื่นที่ต้องเคลียร์เยอะแยะ.....”
“มึงเลิกกับปายแล้ว...เหรอ...กู...ขะ..ขอโทษนะถ้ากู...เป็นคนทำให้มึงต้องเลิกกับปาย”
“เห้ย!!...ไม่ใช่เลย...เอาเป็นว่ากูกับปาย...จบกันด้วยดี...โอเคยัง”
“อืม....” สายตาของไอ้กัปมันเศร้าจนผมจุก...ถึงมันจะบอกว่าผมไม่ใช่สาเหตุ..แต่ผมก็รู้สึกผิด
อยู่ดี...ยิ่งท่าทางมันตอนนี้...มันไม่สามารถทำให้ผมเชื่อได้เลยว่ามันจะจบกับปายด้วยดี....
“อ่อ....กูว่ามึงดื่มเยอะแล้ว....พอเถอะว่ะ....”
“กู...อยากดื่มให้ลืม...ลืมปาย...ลืมทุกอย่าง....ลืมว่ากูรักมัน...ลืมว่ามันไม่รักกู....” กัปเริ่มเมา
แล้วจริง ๆ คนเมามักพุดความจริงออกมาเสมอ...ผมเชื่ออย่างนั้น....
“ไอ้กัป....ทวิตตี้ตัวนี้กูขอได้ป่าวว่ะ...สวยดี...กูอยากได้ว่ะ.” ผมเอ่ยถามมันเมื่อร้นของมัน
เล่น....ผมตัดสินใจแล้ว...ผมจะทำเพื่อมันบ้าง...อย่างน้อยผมก็จะไม่ได้รู้สึกผิดไปมากกว่านี้...
“ได้...กูยกให้มึง....และก็มึงช่วยเอาขวดโหลดบ้านี้ไปด้วยได้ป่ะ...กูไม่อยากเก็บไว้ว่ะ.”
“งั้น...กูขอนะ....”
“เออ…”
“กูว่า...ดึกมากแล้ว....กูกลับก่อนดีกว่า....”
“กูไปส่งป่ะ.”
“มึงจะไปส่งกู..สภาพนี้เหรอว่ะ....”
“5555”
“งั้นมึงก็กลับไปเองละกัน...พรุ่งนี้ยังไงเดี๋ยวกูโทรหา”
“เออ..กูไปล่ะ...ดูแลตัวเองด้วยนะมึง....”
“เออ...ขอบใจว่ะ...” 
ผมสัญญากับตัวเองแล้วว่า...นับตั้งแต่วันนี้ไป...ทุกอย่างที่เกี่ยวกับปาย...ผมจะไม่พยายาม
ยุ่ง...หรือรับรู้อะไรอีก...ถึงแม้ว่ามันจะเป็นสิ่งที่ทรมานผม...เจียนตายก็ตาม...
..........จบตอนแล้ว.........กัปกับปายจะสามารถผ่านเรื่องราวแบบนี้ไปได้ยังไง...มาลุ้นกันต่อนะค่ะ^^