รักสุดฤทธิ์

กลรัก (12)

…………….คอนโดไวท์………

“ก๊อกๆๆๆๆ” เวลาล่วงเลยมาจนจะสามทุ่มแล้ว....ทำไมพี่ไวท์ยังไม่กลับ....ระหว่างกำลังจะกดเบอร์โทรหาเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้นก่อน....

“พี่ไวท์!!!!....พะ...พี่ไปทำอะไรมา...ทำไมเปียกแบบนี้...”

“แค่ก ๆๆๆแค่กๆๆๆ...พี่ตากฝนมานิดหน่อย....” ความหนาวและอาการปวดแผลที่มือตอนนี้มันประท้วงหนักมาก....มากจนผมแทบจะยืนไม่ไหว....

“นิดหน่อย...มันไม่นิดเลยนะพี่ไวท์....แล้วมือ...มือพี่ไปโดนอะไรมา...ทำไมปล่อยให้เลือดมันแข็งจนเกาะแผลเต็มไปหมดแบบนี้...” สภาพที่เปียกชุ่มไปด้วยฝน...มันไม่น่าเป็นห่วงเท่ากับมือข้างขวาที่ดูจากร่องรอยแล้วน่าจะโดนของมีคมบาด....

“แค่กๆๆ...พี่หนาว...อ่อ...ต้นหอม...เอาผ้านวมอีกผืนหนึ่งออกมาให้หน่อย...” เมื่อจัดแจงเปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อยแล้ว....พี่ไวท์ก็ล้มตัวนอน...ด้วยความหมดแรง....

“เอามือมา...เดี๋ยวต้นหอมใส่ยาให้ก่อน..และนี่พี่กินอะไรมายัง...”

“แค่กๆๆ... กะ...กินแล้ว....ต้นหอมเบา ๆ สิ...พี่ปวดนะ...”

“เจ็บนั่นแหละดี...พี่จะได้รู้ไงว่าต่อไปถ้าพี่ทำแบบนี้อีก...จะต้องเจ็บเหมือนครั้งนี้...ต้นหอมถามจริงพี่ไปไหนมา...”

“แค่กๆๆ...ไปธุระมา....อย่าถามมากได้ป่ะ...ปวดหัว...”

“แล้วพรุ่งนี้ล่ะ...พี่ต้องไปร่วมงานแถลงข่าวนิตยสารของมหาวิทยาลัยด้วย..นะ...พี่จะไปไหวไหม...” ใบหน้าที่ขาวจนซีดของพี่ไวท์มันทำให้อดดุและเป็นห่วงไม่ได้...

“แค่กๆๆ...;tองไปร่วมงานแถลิทยาลัยด้ยด้วย..ให้อดดุและเป็นห่วงไม่ได้...ไหวอยู่แล้ว....ต้นหอมก็นอนได้แล้วนะ...ดึกแล้ว...” ผมใช้เรี่ยวแรงที่มีอยู่น้อยนิดผลักให้ต้นหอมนอนลงข้าง ๆ ผม....ผมเอาหมอนข้างวางกั้นไว้...เพื่อบอกให้รู้ว่าต้นหอมไว้ใจผมได้...แต่ต้นหอมกลับเอามันออกแล้ว...เอามือโอบร่างผมไว้....มันช่วยคลายหนาวได้อย่างดี....จนผมหลับไปด้วยความอ่อนเพลีย....

.........รุ่งเช้า.......

“แค่กๆๆ...ต้นหอมเสร็จรึยัง....รีบ ๆ หน่อยสิ...เดี๋ยวสายนะ...แค่กๆ”

“เสร็จแล้ว...ต้นหอมก็ทำกับข้าวเตรียมยาไว้ให้พี่ทานตอนเที่ยงไง...”

“ไม่ต้องทำก็ได้...งานมันใช้เวลาประมาณ สามชั่วโมงเอง ไม่ถึงเที่ยงหรอก”

“ไม่ต้องมาอ้างเลยนะ!!!!...ต้นหอมรู้ว่าเมื่อคืนพี่ไวท์แอบเอายาในกระปุกทิ้งในโถ...”

“แค่กๆๆ...แสนรู้จริง ๆนะเรา”

“ต้นหอมคนนะพี่ไวท์...ไม่ใช่หมา....”

“ครับ...ผู้จัดการคนสวย...แค่ก ๆ ...ไปกันได้ยัง”

“เดี๋ยว!!!....เปลี่ยนผ้าพันแผลก่อน....”

“ค่อยเปลี่ยนที่ห้องสตูก็ได้ต้นหอม...ไปเราไม่มีเวลาแล้วนะ...”

“ก็ได้!!”

..............ห้องแถลงข่าว..............

“อ้าว!!!...น้องไวท์มาแล้ว...ว้าย!!!...แล้วทำไมหน้าป่วยขนาดนั้น” ช่างแต่งหน้าเอ่ยทักทันทีที่มาถึงห้องแต่งตัว....

“ผมเป็นหวัดนิดหน่อย...แต่ยังไหวนะพี่.”

“แน่ใจนะว่าไหว...มา ๆๆๆ...เดี๋ยวพี่จะแต่งหน้าทำผมให้วิ้ง ๆ ...เลย”

“เดี๋ยวไวท์ยืนแจกเอกสารตรงนี้นะ....จะมีน้อง ๆ ฝึกงานมาช่วย...ไวท์ไม่ต้องทำไรมากหรอก...ไม่สบายอยู่นิ..”

“ขอบคุณมากนะพี่เช”

“อ่อ...แล้วงานการกุศลวันเสาร์พี่อยากให้เราไปร่วมเดินแบบให้หน่อย...ไวท์ว่างใช่ไหม”

“เดินแบบ...ผมไม่ค่อยถนัดนะพี่...”

“ไม่เป็นไร..งานเดินแบบแบบสบาย ๆ ไม่ต้องมีพิธีอะไรมากมาย...ทำเพื่อเก็บเงินช่วยเหลือเด็กเอง...”

“อ่อ...งั้นเดี๋ยวพี่เชิญคุยรายละเอียดกับผู้จัดการผมได้เลยนะครับ...”

วันนี้ผมปวดหัวมาก...คงเพราะเมื่อคืนไม่ได้หลับสนิท...คอยแต่ห่วงใครบางคนจนนอนไม่หลับ...ป่านนี้กริชจะเป็นยังไงบ้าง...จะหายดีรึยัง....แล้ววันนี้กริชจะมาร่วมงานแถลงข่าวด้วยรึเปล่า...ตอนนี้เลยเวลาเที่ยงมานานแล้วแต่งานแถลงข่าวยังคงครึกครื้น...ผมเองก็ต้องคอยวิ่งไปพูดคุยทักทานกับคณะอาจารย์ที่เค้าอยากทราบรายละเอียดของงาน....จนไม่ได้พักเลย....

“พี่ไวท์....เป็นไงบ้าง...พี่ไหวไหม...หน้าซีดมากเลยนะพี่...”

“พี่ยังไหว...ว่าแต่ต้นหอมเถอะ...ไปทานข้าวก่อนก็ได้นะ...ไม่ต้องรอพี่”

“ต้นหอมรอกินพร้อมพี่เลย....เอางี้เดี๋ยวต้นหอมถามพี่เชให้ว่างานจะเสร็จยัง....พี่รอตรงนี้นะ”

หลังจากต้นหอมไปคุยกับพี่เชให้....ผมก็ได้รับอนุญาตจากผู้ใหญ่ให้กลับก่อนได้โดยอ้างว่ามีเรียนในภาคบ่าย....

“พี่ไวท์....เดี๋ยวต้นหอมต้องไปคุยงานรายละเอียดการเดินแฟชั่นการกุศลกับทางทีมงานอะ...พี่อยู่ห้องคนเดียว....อย่าออกไปไหนนะ”

“อืม....พี่ป่วยแบบนี้ลุกขึ้นไปไหนไม่รอดหรอก...ไม่ต้องห่วง”

“หึหึ....ถ้าต้นหอมกลับมาไม่เจอพี่ที่ห้องละก็...น่าดู...แล้วอย่าลืมกินยาทานข้าวตอนเย็นด้วยนะพี่ไวท์”

“รู้แล้ว...” ผมหงุดหงิดจัง....อาจเป็นเพราะอาการไม่สบายและปวดหนึบ ๆ ที่มือ...ผมไม่อยากกินยา...ไม่อยากกินข้าว...และไม่อยากทำอะไรทั้งนั้น...นอกจากนอนอย่างเดียว....

“งั้น...ต้นหอมไปละนะ....”

“โอ๊ย!!!!!!!.....”

หลังจากต้นหอมออกไปได้สักพัก....อาการปวดท้องของผมมันเริ่มทำงานอีกแล้ว...จากที่ไม่ปวดมานานตอนนี้มันก็เลยปวดมากกว่าเดิม....ผมรู้สึกตัวอีกมีเมื่อมีอะไรบางอย่างเคลื่อนไหวอยู่บนปากผม...และเมื่อผมเผลออ้าปาก...สิ่งนั้นมันก็เข้ามาแทนที่ทันที....รสขมของมันทำให้ผมรู้ว่ามัน.....คือยาแก้ปวดสินะ....แรงกระตุ้นจากการสัมผัสของใครบางคนมันช่างคุ้นเคยเหลือเกิน....จนผมอดตอบรับสัมผัสนั้นไม่ได้....

“อือออ....อออออ...ฮึก...ฮึก...”

........จบตอนแล้วค่ะ..............ใครคือคนที่ขโมยจูบไวท์.....^^ อย่าลืมติดตามกันต่อนะค่ะ^^