รักสุดฤทธิ์

“หมับ!!!!” ผมรู้สึกได้ถึงความสั่นไหวของแขนปาย...ทีโอบรัดเอวผมแนน...
“กัป...รู้ไหมปายรอกัปกลับมา...รอว่าเมือไหร่กัปจะมาง้อ...ปายกลัวใจแทบขาดว่ากัปจะมีคน
อื่น...กลัวว่ากัปจะลืมความรักของเรา...กลัวว่ากัปจะกลับไปหาไวท์...ทุกความกลัวของปาย
มัน...ช่างยาวนานและทรมานเหลือเกิน...”
“กู...อ่อ...กู...ไม่เคยลืมมึง….ไม่เคยจะให้ไอ้ไวท์มาแทนทีมึง....กูเองก็ทรมานและเจ็บปวดไม
น้อยไปกวามึงเลยนะปาย....”
วินาทีนี้ความรักของเรามันกลับมาพร้อมกับหยาดน้ำตาแห่งความยินดี...ยินดีที่สุดท้ายหัวใจของ
เราสองคนก็กลับมาที่ทีเดิม....
“ตะ...แต่...ตอนนี้ปายต้องดูแลการ์ตูนและพี่ปราง...อ่อ...”
“มึงไม่ต้องพูดอะไรแล้ว...กูเข้าใจและรู้เรื่องของการ์ตูนหมดแล้ว...กูดีใจนะที่มึงทำในสิ่งที่ถูก
ต้อง....กูรักมึง...เพราะมึงเป็นแบบนี้....ทุกอย่างที่มึงเป็นกูรับได้ทุกอย่าง...ขอแค่มึงอยู่ข้าง ๆ
กู...แบบนี้”
“กัป...ปาย...ขอบคุณที่กัปเข้าใจ...ขอบคุณที่ไม่รังเกรียจการ์ตูนและพี่ปราง...ขอบคุณ”
ผมเอื้อมมือไปลูบผมปายและกอดปลอบมันที่ตอนนี้ร้องไห้จนตัวสั่นไปหมด...
“อย่าร้องดิ...กูไม่อยากเห็นน้ำตามึง” สิ้นคำพูผมเท่านั้นปายเอามือปาดน้ำตารัว ๆ แล้ว....
“อือออ...อืมมมม...ปะ...ปาย...อือ...” ปายมันส่งจูบมาให้ผมและดูดปากผมจนผมแทบจะทนไม่ไหว...
“แบบนี้กัปอยากเห็นไหม....”
“กูไม่อยากเห็นแบบนี้...อ่อ...กูอยากเห็นแบบอื่นมากกว่า...”
“แบบอื่น....กัปหมายถึงอะไร”
“กู...อยาก...อยาก...อยาก...”
“กัป...อยากอะไรก็พูดมาสิ....”
“อยากไปห้องมึง”
“ห๊ะ!!!!...ไปห้องปาย...”
“ใช่...กูอยากไปห้องมึง...”
“ตะ...แต่...ปายต้อง.ดูแลการ์ตูนทีงานนะ.”
“ไม่ต้องหรอก...มีคนอื่นช่วยงานเยอะแยะ...กูอยากให้มึงพักบ้าง”
“งั้น...ปายไปส่งกัปที่ห้องแล้ว...ปายขอลงมาช่วยงานอีกแป๊บหนึ่ง...นะ”
“อืม”
…….บนห้องปาย........
“ เดี๋ยวปายมานะ...ไปบอกพี่ปรางและการ์ตูนก่อน...”
“ปาย...มึงมานั่งนี่ก่อน....กูมีอะไรจะให้มึง”
“อะไรเหรอ”
“มึงก็มานั่งก่อน….”
“พรึ่บ!!!!...เห้ย!!!....กะ...กัป...ปะ....ปล่อย...” กัปรั้งตัวผมทันที่ที่ผมนั่งลงข้าง ๆ ...
“ กูคิดถึงมึง...คิดถึงรอยจูบ...คิดถึงสัมผัส...แบบนี้...”
“อุ้ย!!...กัป...ปะ...ปล่อยก่อน...อือ....” กัปมาถึงก็รุกผมเร็วมาก...จนผมไม่ทันตั้งตัว....ผมคงจะแย่แน่ถ้า...
“พ่อปายยยยยยยย!!!!....อยู่ไหนนนนนนนน!!!!!”
“กัป...ลุกเร็วเร็ว...เดี๋ยวลูกมาเห็น....ลุกสิ”
“ลูก...ก็เรากำลังทำลูกกันไงครับปาย”
“กัป!!!.”
“อะ..ๆๆๆๆ...ลุกก็ได้...แต่ไม่ปล่อย”
“หมับ!!!”
“กัป...เป็นอะไรเนี่ย..”
“ก็หวงเมีย....ไม่ได้ไง...” กัปกอดผมทั้ง ๆ ที่เรากำลังเดินไปเดินประตู...แต่กัปก็ยังไม่ยอมปล่อย...ยังคงกอดผมอยู่....
“พ่อปาย!!!...แล้วคุณน้าทำไมต้องกอดพ่อปายของการ์ตูนด้วย!!!!....” เสียงการ์ตูนเอ่ยด้วยความขัดใจ...เพราะไม่เคยเห็นใครกอดผมหรือผมกอดใครเลยนอกจากพี่ปราง...
“กัป!!!...ปล่อยสิ” กัปก็ไม่ยอมปล่อยผมสักที...จนกระทั่ง...
“พ่อปาย...การ์ตูนง่วงนอนแล้ว...พ่อปายนอนกับการ์ตูนนะค่ะ” การ์ตูนเดินมาแทรกกลางระหว่างผมกับกัป....
“ได้ครับ...งั้นไปนอนห้องการ์ตูนนะครับ...”
“ไม่!!!!....การ์ตูนจะนอนห้องคุณพ่อ...สองคน” การ์ตูนไม่เคยให้ใครมานอนกอดแกเลยนอกจาก
ผม พี่ปราง...ส่วนหนึ่งอาจเป็นเพราะแกผูกพันธ์และความกลัว...ความรู้สึกของเด็กมันเหมือน
เส้นใยบาง ๆ ที่พร้อมจะขาดทุกทีที่มีสิ่งมากระทบ...ผมจึงต้องพยามปกป้องความรู้สึกเหล่านั้น
ไว้...
“’แต่คุณอามีธุระกับคุณพ่อของน้องการ์ตูน....คุณอาขอนอนด้วยคนได้ไหมครับ”
“ไม่ได้!!!!” การ์ตูนแผดเสียงขึ้นด้วยความโมโห....การ์ตูนคงกลัวว่ากัปจะมาแย่งความรักจาก
แก...เพราะโดยพื้นฐานความรุ้สึกของเด็กแล้ว...จะไม่ชอบเวลาที่มีใครที่ไม่รู้จักมาแสดงความรัก
ต่อหน้า...ซึ่งมันจะทำให้...เด็กรุ้สึกว่าถูกแย่งความรักๆไป...
............จบตอนแล้ว............กัปจะรับมือความแสบของการ์ตูนได้ไหม...รอลุ้นกันด้วยนะค่ะ^^