รักสุดฤทธิ์

 
“พี่กริช!!!.....”
“พี่ต้องการรู้ว่าทำไมไวท์ทำแบบนั้น….”
“คุณจะรู้ไปทำไม...ผมว่าคุณรู้แต่ไม่อยากที่จะยอมรับมันมากกว่า...ผมกับไวท์...เราสนิทกันระดับหนึ่ง..แต่น่าแปลกที่ผมดูไวท์ออกว่าสิ่งที่ไวท์ทำ...ไวท์ทำมันไปเพื่ออะไร...”
“คุณรู้”
“ใช่!!!...ผมรู้...แต่ผมไม่เข้าใจว่าทำไมคุณถึงไม่รู้...คุณดูแววตา...ไม่ออกเลยรึไงว่าทุกครั้งที่ไวท์มองคุณ...ไวท์คิดอะไรอยู่...คุณเป็นคนรักของไวท์...แต่กลับไม่รู้อะไรที่เกี่ยวกับไวท์เลย....มันน่าขำ”
“ฟาน…ผมไม่สนว่าคุณจะมองความรักผมเป็นยังไง....ผมสนใจแต่ว่า...ตอนนี้ไวท์อยู่ไหน!!!!.”
“ไวท์...อยู่คอนโด...ถ้าคุณอยากไป...ผมก็ให้คุณไป...แต่...”
“แต่...อะไร”
“ผมให้เวลาคุณคุยกับไวท์...แค่ชั่วโมงเดียว”
“ได้...ผมตกลง”
กริชรีบบึ่งรถออกไปทันทีที่ผมมอบกุญแจห้องไวท์ให้...ใจจริงผมไม่ได้โกรธหรือเกลียดอะไรกริชเลย..ตรงกันข้ามผมอยากช่วยให้เค้าได้พบกับความสมหวังด้วยช๋ำ...
“ฟาน!!!!....คุณทำอะไร...คุณให้กุญแจห้องพี่ไวท์ไปทำไม...แล้วถ้าพี่ไวท์รู้...คุณ”
“ต้นหอม...ความรักมันเป็นเรื่องของคนสองคน...การที่เราช่วยให้คนสองคนกลับมารักกัน...กลับมามีความสุข...มีรอยยิ้ม...มีเสียงหัวเราะ...มันไม่มีอะไรเสียหายเลยนะ...ผมเชื่อว่ามันจะมีแต่สิ่งดี ๆ เกิดขึ้นแน่นอน....”
“คุณ...มั่นใจเกินไปรึเปล่า....คุณก็รู้ว่าพี่ไวท์เปลี่ยนไปแล้ว....ไม่ใช่คนเดิม...”
“ต้นหอมแน่ใจเหรอ..ว่าไวท์เปลี่ยนไป...”
“อ่อ...คือ...มันก็ไม่ได้แน่ใจมากหรอก....”
“ภาพลักษณ์ภายนอกอาจเปลี่ยนไป...แต่หัวใจ...มันเปลี่ยนกันไม่ได้นะครับ...ต้นหอม”
“หึหึ...เชี่ยวชาญจริง ๆ นะเรื่องความรัก...ของคนอื่น”
“พี่ก็ต้องศึกษาไว้สิครับ...เพื่อเป็นแนวทางเวลาพี่...ง้อต้นหอม...”
“บ้า!!!!...ชิ”
“ต้นหอม...พี่จริงใจกับต้นหอมนะ...พี่อาจจะไม่ใช่คนดีมากมาย...แต่พี่มั่นใจว่าพี่ดูแลต้นหอมได้...”
“ต้นหอมโตแล้ว...ไม่ต้องการคนดูแล...”
“แต่พี่อยากดูแลนะครับ…และสัญญาว่าจะดูแลตลอดชีวิต”
“พูดเอง...เออเอง...ตกลงเอง...แถมสัญญาเอง...ต้นหอมว่าคุณคงเพี้ยนไปละ...”
“แต่พี่ว่าต้นหอมก็เพี้ยนเหมือนกัน..5555”
“นี่...คุณว่าต้นหอมเหรอ”
“ก็ต้นหอมยืนคุยกับพี่...ยิ้มกับพี่...หัวเราะกับพี่...แถมยังด่าพี่อีก...ต้นหอมกำลังยืนคุยอยู่กับคนเพี้ยน...แบบที่ต้นหอมว่าไง”
“คุณ....มัน....มัน...มัน...โรคจิต!!!”
“หมับ!!!...ต้นหอม...คบกับพี่นะครับ...นะ” ใบหน้าของต้นหอมที่อยู่แค่คืบ...มันช่างตรึงใจผมเหลือเกิน...ผมอยากเป็นเจ้าของคน  ตาคม คิ้วดก ปากสวย...คนนี้จริง ๆ ยิ่งรอยยิ้มที่มีลักยิ้มด้วยแล้ว...ผมชอบที่สุด
“อย่ามาขี้ตู่นะ...ใครคบคุณ...ปะ...ปล่อย...” ทำไมถึงไม่ปฎิเสธไปละยัยต้นหอมว่าแกเกลียด ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ทำไมแกถึงยอมให้เค้ากอดแบบนี้...อย่าบอกนะว่า...ว่า...แกชอบเค้า….
“อะไรนะ!!!....ต้นหอม...บอกว่าชอบพี่เหรอ”
“คุณ!!!!....เป็นหมอเดาข้างเสาหลักรึไง...”
“แสดงว่าพี่เดาถูก”
“บะ...บ้าที่สุด” แค่รอยยิ้มเขิล ๆ ของต้นหอมผมก็รู้คำตอบละ...เพราะถ้าต้นหอมไม่ชอบผมจริง ๆ ต้นหอมคงไล่ผมกลับไปนานแล้ว...ผมไม่รู้ว่าจะสามารถประคับประคองความรักครั้งนี้ไปได้นานแค่ไหน...แต่ผมจะอยู่กับมันให้นานที่สุด...
................คอนโดไวท์…………
“ก๊อก ๆๆๆๆ”
“กริช!!!!”
“พรึ่บ!!!.....” กริชแทรกตัวเข้ามาทันที่ที่ผมเปิดประตู....
“กริช!!!....ออกไปเลยนะ…ไว...กูไม่อยากเจอมึง”
“นี่ไวท์ดูสิ...กริชซื้อขนม...ซื้อแตงโม...องุ่น...และชูชิมาฝาก....มากินกันดีกว่านะ”
““กริช!!!....ออกไป”
“อะ...นี่...อ้าปากสิ”  กริชเอาชูชิชื้นหนึ่งป้อมผม...ใบหน้าที่สดใส...และเปี่ยมไปด้วยความหวังของกริช....มันทำให้ผมทำร้ายไม่ลง...
“กู...มะ...ไม่กิน...”
“งั้น...กริชเอาแช่ไว้ในตู้เย็นนะ...ไวท์หิวเมื่อไหร่...บอกละกัน...”
“มึง..เอาออกไปให้หมด...กูบอกแล้วไง...กูไม่กิน!!!”
“อ่อ..กริชซื้ออันนี้มาให้ด้วยนะ” กริชไม่ฟัง...ไม่สนใจ..ที่ผมพูดเลย...ท่าทางที่กริชทำ...มันทำให้ผมสับสน...ยิ่งกริช.....ยื่นเสื้อคลุมลายสติชที่ผมเคยบอกว่าอยากได้....มาตรงหน้าผม...ผมยิ่งทำตัวไม่ถูก
“มึง!!!....กลับมาทำไมว่ะ…มึง!!จำเรื่องบ้า ๆ ของเราทำไม...กูขอร้อง...มึงกลับไปชะ!!!”
“แล้วก็...กริชจำไม่ได้ว่าไวท์ชอบน้ำหอมขวดไหน....แต่กริชจำได้ว่าไวท์ชอบกลิ่นนี้...ลองดมหน่อย”
“ไม่!!!...มึงกูบอกแล้วไงว่า...ไม่ต้องการ”
“ลองหน่อย...กริชว่ามันหอมดีนะ”
ไม่ว่าผมจะทำยังไง...กริชก็ไม่ยอมออกไปจากห้อง...จนตอนนี้มันถึงเวลาทานข้าวแล้ว....ผมหิว...เพราะยังไม่ได้กินข้าวเที่ยงเลย...ผมกำลังจะเปิดตูเย็นทานขนมปังชิ้นโปรดแต่
“หมับ!!!....กริชว่าขนมปังพวกนี้....มันไม่อิ่มหรอก...เอานี่ดีกว่า”
“ข้าวมันไก่…” นานแล้วที่ผมไม่ได้กิน...ตั้งแต่ผมเปลี่ยนแปลงทุกอย่าง..ผมก็พยายามหลีกเลี่ยงมัน...ถึงแม้ว่าจะอยากกินมากแค่ไหนก็ตาม...ผมก็ต้องพยายามไม่นึกถึง...
“อะ...กินดิ...อ้าปากสิ...นี่มีน้ำชุ๊ปด้วยนะ...กำลังร้อน ๆ เลย..”
“เอาออกไป....กูไม่อยากกิน.” ผมพยายามหลบสายตาของกริชที่มันมองมาทุกครั้งที่ผมเผลอ...ผมกำลังจะลุกขึ้นเพื่อเอาน้ำดื่มในตู้เย็น...แต่มือผมดันไปโดนถ้วยน้ำชุ๊ป...ตกแตก
“ เพล้งงงง!!!”
และที่แย่ไปกว่านั้นคือ...น้ำซุปมันหกใส่มือกริช...ด้วยความร้อนของน้ำซุ๊ป...ทำให้หลังมือของกริชแดงเป็นแถบ....
“โอ๊ย!!!!!”
"กริช!!!"
"มึง......คงเกลียดกูมากสินะ...ไวท์...กูขอโทษที่รบกวนมึง...กูพยายามแล้ว...แต่มันคงสายไป...ใช่ไหม.."
.........ไวท์จะใจอ่อนไหม...กริชจะยอมถอดใจเหมือนอย่างที่พูดรึเปล่า....มาร่วมลุ้นกันต่อนะค่ะ^^