ใจร้าว

ใจร้าว
ตอนที่ 35 
"อือ...น..น้ำ.." เสียงแหบแห้งออกจากปากเรียวสีซีดของแบมแบม 
 
"ฮยองครับ น้องน้อยฟื้นแล้ว " เสียงแจ็คสันเอ่ยบอกเจบีฮย่างดีใจ ผมลืมตาตื่นขึ้นมา รู้สึกเจ็บ
แผลตรงหน้าท้อง แล้วลูก...กของผมกับมาร์คฮยองล่ะ 
 
" มองหาตะหนูอยู่หล่ะซิ น้องได้ลูกชายนะ .." น้ำเสียงอ่อนโยนที่แฝงแววดีใจด้วยเอ่ยบอกผม ในอ้อมแขนมีร่างเด็กน้อย หลับตาพริ้มอยู่อย่างมีความสุข
 
" ลูก..ลูก..ของแบม..ฮึก.." หยดน้ำตาแห่งความสุขไหลรินออกมาช้าๆ เด็กน้อยหน้าคล้ายพ่อของหนูมากเหลือเกิน ลูกแม่..ฮึก...
 
" แล้วมาร์คฮยองล่ะครับ มารึยัง.." ผมเอ่ยถามพี่ชายอย่างมีความหวัง...ครอบครัวของผมจะได้อยู่พร้อมหน้าสักที..
 
" พี่ว่า น้องน้อยนอนพักอีกนิด ดีกว่านะ... " จู่ๆแจ็คสันฮยอง ก็รีบบอกให้ผมพักผ่อน 
 
" แต่แบมอยากเจอมาร์คฮยอง.ก่อน. " ตอนนี้เกิดพายุระหว่างเที่ยวบิน มาร์คยังมาไม่ถึง แบมแบมรอก่อนนะครับ พี่สัญญาว่ามาร์คจะมาหาแบมแบมทันทีเมื่อถึงเกาหลี
 
" จริงๆนะครับ... " ไม่รู้ทำไม ผมถึงรู้สึกว่าหัวใจของผมจะต้องสูญเสียบางอย่าง
 
" ม๊ะ ตะหนูมาอยู่กับน้าก่อนนะครับ " น้องเล็ก อุ้มตัวเล็กออกไปแล้ว เปลือกตาของผมค่อยๆ ปิดลงช้าๆ
 
.....................................................................................................
 
 
" ฮยองจะบอกน้องน้อยยังไงครับ ว่ามาร์คความจำเสื่อม.." เสียงใครน่ะ เกิดอะไรขึ้นกับมาร์คฮยอง
 
" แล้วเกิดอาการของแบมแบมฮยองทรุดลงล่ะครับ แจ็คสันฮยอง" เสียงน้องเล็กนิ
 
" ความจำเสื่อมอย่างเดียวยังพอทน แต่หมอนั่นกลับพาผู้หญิงคนนั้นมาด้วยนี่สิ สิ่งที่พี่กังวล " ผู้หญิงใครกัน
 
" ผมว่า..." ในขณะที่แจ็คสันฮยองกำลังจะพูดสิ่ง ที่ผมไม่สามารถทนฟังได้อีกต่อไป
 
" เกิดอะไรขึ้นกับมาร์คฮยองครับ! " ผมค่อยๆ พยุงตัวเองขึ้น จากเตียงช้าๆ เจ็บตรงบาดแผลมาก จนน้องเล็กเข้ามาช่วยพยุง ใบหน้าของพี่ชายทั้งสอง ทำให้ผมใจหาย 
 
" มาร์คฮยอง เป็นอะไรครับ บอกแบมมาเถอะ .." น้ำตาไม่รู้ว่ามาจากไหน รินไหลมาอีกครั้ง แต่แตกต่างจากตอนเช้าที่มีความสุข แต่ในตอนนี้ความใจเหมือนจะแตก 
 
" น้องน้อย เลือด!! " เสียงเจบีฮยองตระโกนออกมา ก่อนจะรีบเข้ามาช่วยพยุงผม อีกข้าง แจ็ฺคสันฮยองใช้มือหนาที่ดูสั่นๆเทา หยิบทิชชู ซับเลือดที่ไหลออกมาจากจมูกของผมช้าๆ
 
" ฮยอง บอกแบมมาเถอะนะครับ มาร์คฮยองเป็นไร เกิดอะไรขึ้นกับเค้า " เสียงของผมสั่นเครือ หวาดกลัวไปหมดว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับคนรัก....
 
" มาร์คความจำเสื่อม เค้าจำพวกเราไม่ได้ .." ผมรู้สึกได้ถึงความว่างเปล่าในหัว ความกลัว เข้ามาคืบคลาน ทำไม... 
 
" น้องน้อยพี่ว่า...." เจบีฮยองมีสีหน้ากัง เมื่อเห็นใบหน้าที่ซีดราวกับกระดาษของผม ผมไม่รู้ตัวเลยว่าจับมือของเจบีฮยองไว้แน่น แค่ไหน แต่ที่รู้คือร่างกายผมสั่นเทาเจ็บปวดเหมือนร่างกายจะฮีกกระชากออกจากกัน อาการป่วยเริ่มกำเริบอีกครั้ง.... 
 
ผมรู้ตัวว่าตัวเองเหลือเวลาอีกไม่นานแล้ว อยากเจออีกครั้ง แค่ครั้งเดียว ขอแค่ได้เจอ..
 
" แบมอยากเจอเค้า นะครับฮยอง...ฮึก...แบมอยากเจอมาร์คฮยอง" เสียงร่างบอบบาง ที่สั้นเทา เอ่ยบอกทำให้หัวใจคนเป็นพี่เจ็บปวด แจ็คสันที่ทนดูน้องน้อยไม่ได้อีก เดินออกไปแล้ว ส่วนน้องเล็ก เลือกที่จะหลบสายตาหันออกไปทางนอกหน้าต่าง แต่หยดน้ำตาที่หยดลงบนมือผม ก็ยืนยันว่าน้องเล็กกำลังเจ็บปวด..
 
" ได้ พี่จะไปตามมาร์คมา...."
 
........................................................................................................
แกร็ก!!! เสียงเปิดประตู ทำให้ผมหันไปตามต้นเสียง ร่างสูงยังคงหล่อเหลาเหมือนเดิม..แต่แววตากลับเย็นชา มองผมเหมือนอากาศ เจ็บ คำๆนี้ ที่บรรยายออกมาเป็นคำพูดไม่ได้เลย
 
" คุณใช่ไม ที่ส่งคนไปรับผมมา.." เสียงทุ้มที่ผมรอคอยที่จะฟังมานานเอ่ยออกมา ประโยคเรียกที่ดูห่างเหิน ทำให้ผมต้องกั้นน้ำตาเอาไว้
 
" เอินเอินค่ะ " เสียงหวาน ที่ดังออกมาจากด้านหลังของมาร์คฮยอง เอ่ยขึ้น
 
" คุยกับเค้าดีๆสิค่ะ " ใบหน้าสวยหวาน ที่ปรากฏต่อหน้าผม สายตาที่มาร์คฮยองใช้มองผู้หญิงคนนั้น เป็นสายตาที่เมื่อก่อนร่างสูงใช้มองผม แล้วทำไม..คำถามมากมาย ผุดขึ้นมาในใจผมแทบทะลัก
 
" คุณเป็นใคร " ผมเอ่ยถามผู้หญิงคนนั้น ร่างกายเต็มไปดวยความโกรธ..ทำไมมาร์คฮยองถึงได้ดูเชื่อฟังผู้หญิงคนนี้นัก ..
 
" เธอเป็นคนรักของผม!!! " สิ้นเสียงทุ้มเอ่ยออกมา เหมือนมีใครเอาค้อนหนักๆมาทุบตรงหัว เจ็บ ทำไม..ล่ะ..
 
" ไม่จริง!! " ผมตระโกนออกไปอย่างคนคุมสติไม่อยู่...ต้องไม่จริง ไม่ใช่!! ผมลุกออกจากเตียงโดยลืมไปด้วยซ้ำว่าตัวเองมีแผลผ่าคลอด ตะหนูอยู่ ผมวิ่งเข้าไปผลักผู้หญิงคนนั่น แต่ก่อนที่ผมจะถึงตัวเธอ ผลที่ได้กลับมา คือ ตุ๊บ!!! ผมล้มลงอย่างแรง.. มาร์คฮยองผลักผม เค้าปกป้องผู้หญิงคนนั่น ผมพึ่งรู้ว่าตอนงานแต่งปลอมๆที่มาร์คฮยองผลักผม มันน้อยนิดมาก หากเทียบกับตอนนี้ 
 
"โอ๊ย!!! " เลือดค่อยๆ ไหลซึมออกมาจากบาดแผล ของผม แต่สายตาของมาร์คฮยองที่มองมาช่างว่างเปล่าเหลือเกิน
 
"อย่ายู่งกับเธอ!!! " แววตาที่แข็งก้าว เหมือนจะสามารถฆ่าผมได้ โดยไม่ลังเล หมดแล้วซึ่งความรักของมาร์คฮยอง หมดรักผมแล้วหรอครับ..
 
" มาร์...คฮยอง.... " ใบหน้าหวานที่เต็มไปด้วยหยดน้ำตา มองดูคนรักโอบกอด ผู้หญิงคนนั่นไว้อย่างหวงแหน!
 
" ผมไม่รู้ว่า ที่ผ่านมา ผมกับคุณเป็นอะไรกัน แต่ในตอนนี้ คนที่ผมรักคือผู้หญิงคนนี้ ...! "
 
แบมแบม รู้สึกเหมือนหัวใจจะขาดรอนๆ เมื่อเห็นคนที่เค้าเฝ้าคอยมาตลอด คนที่เคยสัญญาไว้ว่าจะกลับมา ลืมหมดสิ้นคำสัญญา เหมือนลมปากที่แค่ผ่านพัดมาและผ่านเลยไป ไม่มีแล้วมาร์คฮยองคนเดิม เจ็บเหมือนจะขาดอากาศหายใจ หัวใจเหมือนขาดเลือดมาล่อเลี้ยง ใจที่ร้าวค่อยๆแตกสลายช้าๆ เมื่อรับรู้ได้ถึงความว่างเปล่า จากร่างสูงตรงหน้า อาการปวดหัวยิ่งทวีความรุนแรงเจ็บแต่ไม่เท่าใจในตอนนี้ 
 
" มาร์ค..ฮึก..ฮยอง..แบม.."
 
" ปล่อยพวกเราไปเถอะ จะให้ผมคุกเข่าขอร้องคุณตรงนี้เลยก็ได้ แต่อย่าทำอะไรเธอ เพราะเธอคือหัวใจของผม ได้โปรด..."
 
อยากไปมากเลยหรอครับฮยอง...ฮึก..ทำไม..... ผมเหมือนคนขาดอากาศหายใจอย่างนี้หล่ะ..ฮึก..ปวดหัวเหมือนจะระเบิด ยิ่งภาพของคนตรงหน้าสองคนที่ยืนกอดกัน ทำไม...ล่ะคับฮยองทำไม...ฮึก....
 
"อยากไปมากเลยหรอครับ ฮยอง...." ผมเอ่ยถามคำถามสุดท้ายจากร่างสูง คำถามที่ผมไม่เคยคิดว่าจะมีวันได้เอ่ยคำๆนี้อออกมา ..
 
" ปล่อยเราไป... " คำพูดที่ไม่มีแววลังเล ดวงตาที่ฉายแววมั่นคง เหมือนมีคนเอาน้ำกรดร้อนๆมาสาดเข้าที่กลางใจ..ของผม..ผมรู้สึกเหมือนตัวเองตายลงไปช้าๆ เลยครับ...
 
" ลืมรักของเราแล้วหรอครับ ." 
 
" เค้าคนนั่นตายไปแล้ว ตอนนี้ ผมคืออี้เอิน ไม่ใช่ มาร์ค ต้วน!!! "
 
" ..........."
 
" ผมขอโทษ หากเมื่อก่อน ผมเคยสัญญาอะไรกับคุณไว้ แต่ในตอนนี้ ผมจำทุกอย่างไม่ได้แล้ว และผมคิดว่าชีวิตของผมในตอนนี้ ดีอยู่แล้ว ผมอยากมีชีวิตที่สงบกับคนที่ผมรัก หากคุณรักผมจริง คุณปล่อยผมไปได้ไม " คุณเคยรู้สึกจุกจนพูดไม่ออกไมครับ ในตอนนี้ ผมรู้สึกว่างเปล่า ผมควรปล่อยมาร์คฮยองไปใช่ไมครับ ในเมื่อมาร์ค ต้วน ที่ผมรู้จัก เค้าได้ตายไปแล้ว ตามที่ผู้ชายตรงหน้าพูด ผมไม่ควรผูกมัดเค้าไว้.... เพราะเค้าไม่ใช่ มาร์ค ต้วน แต่เป็น อี้เอิน !!! 
 
" ออกไป.." ร่างชายหญิงค่อยเดินออกไปช้าๆ ก่อนที่ประตูจะปิดลง 
 
" คุณช่วยดูแลเค้าแทนผมด้วยนะครับ " เสียงแหบแห้งเอ่ยออกมาจากปากของผม อย่างช้าๆ ประตูปิดลงแล้ว มาร์ค ต้วน ไปแล้ว ร่างกายของผมค่อยๆทรุดลงช้าๆ เลือดที่ไหลออกจากบาดแผล ทำให้ผมหน้ามืด ..ใครก็ได้พาผมไปจากโลกนี้สักทีเถะครับ ผมทรมานเหลือเกิน ไม่ไหวแล้ว.... พอแล้ว....
 
"ฮยอง!!! "
 
........................................................................................................