ปลายทางแห่งรัก

“กัปตัน!!!!”
ผมบอกความรู้สึกของตัวเองไม่ถูกเลย...เมื่อมองคนคุ้ยเคย...คนหนึ่งที่กำลังเดินตรงมาที่ผม...กัปยังเหมือนเดิมทุกอย่าง...ไม่อะไรเปลี่ยนแปลง...นอกจาก...สีผิวที่กลายเป็นสีแทนชะแล้ว....
“ไวท์...นี่น้องชายพี่เอง...กัปตัน”
“คะ....ครับ...” ผมเลือกที่จะไม่เอ่ยทักทายกัป....ส่วนหนึ่งอาจเป็นเพราะคำพูดที่กริชทิ้งท้ายไว้เมื่อเช้า....
……………………………………………………….
“กริช...กริชต้องเชื่อใจไวท์นะ...เหมือนอย่างที่ไวท์เชื่อใจกริช...”
“มะ..มึงก็กลัวว่ากูจะมีคนอื่นเหรอ”
“ไวท์ไม่กลัวว่ากริชจะมีคนอื่นหรอก...แต่ไวท์กลัวว่าคนอื่นจะทำให้กริชเปลี่ยนไป...”
“มึงเชื่อใจกู”
“ใช่...ไวท์เชื่อใจกริช...เชื่อว่ากริชไม่นอกใจไวท์....ใช่ไหมครับ”
“กู..ไม่เคยคิดที่จะนอกใจมึง”
“งั้นกริชก็ควรจะมั่นใจเหมือนอย่างที่ไวท์มั่นใจบ้าง....”
“เออ...กูจะพยายาม...แต่มึงต้องสัญญา...กับกูก่อนว่า...มึงต้องไม่ปิดบังกู”
………………………………
“พี่วิน....พี่มีอะไรทำก็ไปทำเถอะ...ทางนี้กัปจัดการเอง” สีหน้าและท่าทางของไวท์บ่งบอกว่ามันอึดอัดใจที่เจอผม....ทั้ง ๆ ที่ผมโครตดีใจและคิดถึงมันมาก....เพราะมันเป็นเพื่อนผม (รึเปล่า)ผมอยากรู้ว่าตอนนี้มันเป็นไงและที่สำคัญ...ยังคบกับกริชรึเปล่า...ผมจึงรั้งสายสะพายเป้มันให้เดินตามผม...มันเหมือนจะขัดๆ แต่ก็ยอมเดินตามมาด้วยดี....
“มะ...มีอะไรเหรอ...ครับ” ผมเอ่ยถามกัปที่เอาแต่นั่งจ้องหน้าผมอยู่....บอกตรง ๆ ตอนนี้ผมโครตอึดอัดทำตัวไม่ถุกเลย...มันเกร็งไปหมด....ยิ่งสายตาที่กัปมองมามันทำให้ผมรุ้สึกหวิว ๆ แปลก ๆ ...
“มึง!!....ทำไมถึงไม่ทักกู...มึงไม่ดีใจเหรอว่ะที่เจอกู...” เสียงเย็น ๆ เครียด ๆของกัป ทำเอาผมสะดุ้ง
“อ่อ...ผะ...ผม.. ว่ามันเป็นเวลางาน...อ่อ.....มะ.....ไม่ควรคุยเรื่องส่วนตัว...”
“หึหึ...แต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลางาน...มันเป็นเวลาพักของกู...และกูก็มีสิทธิ์ที่จะถามมึงในฐานะ เพื่อนร่วมงาน...”
“ถะ...ถาม..ผม...มีอะไรจะถามเหรอ” กัปเดินประชิดตัวผม...ผมจึงก้าวถอยหลัง...จนตอนนี้...หลังผมชนเข้ากับพนังห้องแล้ว...
“ไวท์...มึงกลัวกูขนาดนี้เลยเหรอว่ะ…หรือมึงกลัวใจตัวเอง...”
“มะ..ไม่ใช่”
“แต่กูว่าใช่....”
“อย่าทำแบบนี้”
“แบบไหน....กูยังไม่ได้ทำอะไรเลย...กูก็แค่จะพามึงไปรู้จักกับทุกคนในนี้....แต่ต่อไป...กูอาจจะทำให้มึงหายกลัวกูได้นะไวท์....”
“กะ...กัป..”
“ยอมเรียกชื่อกูแล้วเหรอ...ยอมให้ชื่อกูเข้าไปในสมองมึงแล้วสินะ”
“อ่อ...ผมว่า...ผม...”กัปเอื้อมมือมาจับไหล่ผมให้เดินนำหน้าไป...กัปแนะนำสถานที่...แนะนำพี่ๆ น้อง ๆ ในบริษัท ซึ่งมีไม่มาก...แต่ไม่รู้ทำไม...ผมกลับไม่ได้สนใจสิ่งที่กัปแนะนำเลย...เอาแต่คอยระวัง...สายตาตัวเองที่มันมักจะเผลอมองกัปทุกที....และทุกครั้งที่มอง...ใจผมสั่นระรัว....ผมเป็นอะไร....หรือผมจะกลัวใจตัวเองแบบที่กัปบอก....
“ต่อไปนี้มึง...ต้องมานั่งทำงานในห้องนี้กับกู...”
‘ตะ...แต่...พี่วินให้ผมนั่งข้างนอกริมหน้าต่างแล้ว”
“แต่กูย้ายโต๊ะมึงมาเรียบร้อยแล้ว...อ่อ...แล้วก็วันนี้กูจะต้องไปพบลูกค้าที่นอกเมือง...มึงต้องไปกับกู”
“ห๊ะ!!!...แต่พี่วินบอกว่าให้ผมเริ่มงานพรุ่งนี้นะครับ”
“นั่นมันพี่วิน...แต่นี่กู....และกูก็มีสิทธิ์ในตัวมึงทุกอย่าง...”
“ผะ...ผมว่า...ผมต้องไปถามพี่วินก่อน...” ไอ้ไวท์มันแปลก ๆ ดูกลัว ๆ กล้า ๆ...ยิ่งผมพูดหรือคุยกับมันมันยิ่งถอยห่างจากผม...ผมต้องการเคลียร์กับมัน...ต้องการรู้ว่ามันเป็นอะไร....
“หยุด!!!....ถ้ามึงออกไปจากห้องนี้...แสดงว่ามึงไม่อยากได้งาน...”
แทนที่ไวท์มันจะหยุดเดิน...มันกลับเดินออกไปจากห้องผม...ผมจึงรีบคว้า...มือมัน...
“ ปล่อย!!!”
“มึงจะไม่ทำงานที่นี่ก็ได้นะ...แต่ถ้ามึงผิดสัญญา...มึงต้องจ่ายค่าเสียหายให้กับทางบริษัท...จำนวน 1 แสน” ผมหมดหนทางแล้วที่จะคุยกับมันดี ๆ ...ไวท์ดื้อและใจแข็งมาก...มากกว่าเดิม...จำนวนเงิน 1 แสนมันไม่มีในสัญญาหรอก....ผมแค่ขู่มัน....เพราะรู้ว่ามันคงไม่มีเงินมากพอที่จะต้องชดใช้...
“ผม....จะไปคุยกับพี่วิน...ผมว่าผมไม่เหมาะที่จะทำงานกับคุณ”
“ที่แท้มึงก็กลัวใจตัวเอง…...น่าขำว่ะ”
“ใครกันแน่ที่กลัว....อย่าสำคัญตัวเองผิด!!!”
“ไอ้ไวท์!!!!”
ในจังหวะที่ผมกำลังคุยกับไวท์...พี่วินเดินผ่านมาพอดี...ไอ้ไวท์มันรับเดินไปหาทันที...แต่เสียใจ...ช้ากว่าผม
.”พี่คิน..อ่อ... ผมให้ไวท์นั่งทำงานห้องเดียวกับผม....เพราะว่าผมต้องการให้มันเรียนรู้งานเร็ว ๆ ....พี่คงไม่ขัดนะ”
“เอาสิ…พี่อนุญาตให้แกดูแลไวท์... “
“แต่...วะ...ไวท์...”
........กัปกำลังจะทำอะไร..........แล้วไวท์จะกลัวใจตัวเองรึเปล่า..........รอลุ้นกันนะค่ะ^^