ปลายทางแห่งรัก

กลัว(ใจ) 4
..............กริช................
“ไอ้ไวท์…อ่อ...กูขอกอดมึงได้ป่ะ…”
“ห๊ะ!!!!....กะ...กอด...”
“หมับ!!!!!....กูคิดถึงมึง...ไวท์”
“อ่อ....กะ...กัป”
“หึหึ...กลัวไอ้กริชหึงรึไง...” กัปเอื้อมมือมาโยกหัวผม....พร้อมกับมองมาด้วยสายตาแบบยิ้ม ๆ ขำ ๆ
“ไวท์ดีใจนะที่เจอกัป...”
“อืม...แต่มึงดีใจสู้กูไม่ได้หรอก....กูแม่งโครตดีใจ”
บทสนทนาเหล่านนั้นตอนนี้มันวนเวียนอยู่ในหัวผมอยู่...ผมมารอรับไวท์ ตั้งแต่เที่ยง...ผมเป็นห่วงมัน...กลัวว่ามันจะเครียดเรื่องสัมภาษณ์...หึหึ...แต่ที่ไหนได้...มันมีความสุขกับสิ่งที่ผมกลัว...มันคงลืมผม...ลืมเรื่องที่ผมกลัว...มันคงมองว่าเป็นเรื่องไร้สาระสินะ...
“กริช!!!...ไวท์อธิบายได้นะ....”
“กริช....ต้องเชื่อไวท์...เหมือนอย่างที่เราคุยกันเมื่อเช้าไง....”
“ไวท์....ไม่รุ้มาก่อนว่ากัปทำงานที่นี่...จริง ๆ นะ....”
“ถ้าไวท์รุ้....ไวท์จะไม่สมัครงานที่นี่...กริช...ตอบไวท์สิ...”  เสียงไลน์ผมสั่นเตือนพร้อมกับข้อความมากมาย....ผมเปิดอ่าน...แต่ไม่รู้ว่าจะตอบมันไปว่ายังไงดี....ผมมีสิทธิ์นั้นแค่ไหน....
“ถ้ากริชไม่สบายใจ....ไวท์ไปลาออกก็ได้นะ.....”
“กริช...ตอบไวท์หน่อยสิ...นะนะนะนะ” ความสับสนในใจในตอนนี้มันตีกันมั่วไปหมด...ถ้าผมเห็นแก่ตัว...เห็นแต่ความสุขของตัวเอง...ทั้ง ๆ ที่ความจริงมันอาจไม่มีอะไรเลยก็ได้....ผมต้องเชื่อใจไวท์....เหมือนกับที่ไวท์เชื่อใจผม...
“ไม่ต้อง!!!.....”
“กริช!!!...ตอบแล้ว....”
“กูรอ....มึงที่เดิม....”
“กริช!!!...งั้น...รอแป๊บนะ...แป็บเดียว”
“รอ...รอทำไม...”
“..........”
“กู...อยู่ตรงข้ามกับมึง...หันมาดิ” ผมดีใจที่สุด...ดีใจมาก...ที่กริชเชื่อใจผม...วินาทีแรกที่เห็นรถกริชแล่นผ่านหน้าผมไป...ผมกลัวมาก...กลัวว่ากริชจะเข้าใจผิด...ผมวิ่งตามรถสติชมาสุดทาง...จนวิ่งต่อไม่ไหว....น้ำตาที่ไหลมันออกมาเพราะความเสียใจ...เสียใจที่ผมไม่มีค่าพอที่กริชจะเชื่อใจ...เสียใจที่ผมไม่ดีพอสำหรับกริช...แต่ตอนนี้...ผมรู้แล้วว่า...ผมดีพอและดีที่สุดสำหรับกริช....
“หมับ!!!!....ดีใจที่สุด...ขอบคุณนะครับ...ขอบคุณ”
“กู...เชื่อใจมึงได้ใช่ไหม...” ผมกระชับอ้อมกอดมัน...อย่างกับกลัวว่ามันจะหายไป...ผมทำถูกแล้วใช่ไหมที่เลือกเชื่อใจ...ไว้ใจ...และฝากหัวใจไว้กับมัน...สติช...
“ไวท์กลัว...กลัวว่ากริชจะเข้าใจผิด...กลัวว่ากริชจะทิ้งไวท์...ไม่เชื่อใจไวท์....แต่กริช...น่ารักที่สุด...จุ๊บ!!!”
“กู...ว่ากลับบ้านกันดีกว่า...” ผมมองหน้าสติชที่ตอนนี้มันยิ้มออกมาทั้งน้ำตา...มันคงดีใจที่ผมเชื่อใจมัน...
“กริช….อ่อ...กริชโอเคนะที่ไวท์ต้องทำงานกับกัปตัน…อ่อ...ถ้ากริชไม่โอเค..วะ...ไวท์…”
“กู..เชื่อใจมึง!!...แค่นี้โอเคพอยัง”
“กริช...ไวท์รักกริชที่สุดเลย...รักจนรักและก็รัก รัก รัก รัก...”
“พอ ๆๆๆๆ ...กูรู้แล้วว่ามึงรักกู...และมึงก็รู้ไว้ด้วยว่ากู...โครตรักมึง...”
ผมเดินโอบเอวมันมาที่รถแล้ว...
“อืออ..อืมมม..อือ...”
“แทนคำตอบของมึงละกัน...ไว้ว่าง ๆ กูค่อยให้มึงตรวจสอบคำตอบของกูนะ...” ผมอดไม่ได้ที่จะจูบเพื่อปลอบใจ...มันคงขวัญเสียและเสียความรู้สึกไม่น้อย...ท่าทางที่เขิน ๆ แก้มที่แดงแบบนั้น...ผมชอบที่สุด...ชอบที่มันเขิน ๆ ยิ้มทั้งตาทั้งหน้าแบบนั้น...ผมคงทำให้มันมีความสุข....สติช...จอมอ่อย...
.......จบตอนแล้วค่ะ.....น่ารัก ๆ ใสๆ แต่ฟิน ๆ แบบนี้ชอบไหมค่ะ...เจอกันตอนหน้านะค่ะ...ขอบคุณทุกคนที่ติดตามค่ะ^^