ปลายทางแห่งรัก

“กัป...กัปรักปายไหม”
“มึงมาถามอะไรตอนนี้ว่ะ...กูโครตหิว!!!!”
“งั้น....ก็แปล...ว่ากัปไม่รักปาย”
“มึง!!!...ไอ้ปาย...เป็นเหี้ยไรอีก...”
“เปล่า...กัปหิวใช่ไหม...กัปลงไปหาไรกินก่อนก็ได้นะ...ปายยังไม่หิว...อยากพัก”
“แม่ง!!!...ไอ้สัตว์ปาย...กูพามึงมาเที่ยว...ไม่ได้พามึงมาอารมณ์เสียใส่กู”
“ปายทำกัปอารมณ์เสียตรงไหน...ปายก็แค่บอกว่าไม่หิว...ไม่หิวก็คือไม่หิว!!!”
“ถ้ากูรู้ว่า...กูพามึงมาเที่ยวแล้วมึง...งี่เง่าใส่กูแบบนี้...กูไม่พามาดีกว่า...”
แค่กัปตอบคำถามผมมาว่า..กัปรักผม...จะตอบแบบไม่เต็มใจตอบ..หรือตอบเพื่อเอาใจผมก็ได้...ผมโง่พอที่จะหลอกตัวเอง...แต่กลับเลือกที่จะเลี่ยงไม่ตอบ......ถ้าคิดกลับย้อนไป...ผมต่างหากที่เป็นฝ่ายเข้าหากัป...ผมต่างหากที่เป็นคนเข้าไปจีบกัป...เข้าไปขอเบอร์และทำความรู้จักกับกัป...ผมทำมันเองทุกอย่าง...เพราะผมคิดว่า..สักวัน..กัปคงหันมารักผมบ้าง...จะรักด้วยร่างกายก็ยังดี....ขอแค่กัปรักผม...ก็พอ...แต่ผมลืมไปว่ากัป...ไม่เคยลืมรักเก่าได้...
“ อ้าว..พี่ปาย!!!....” เสียงใส ๆ ของใครบางคนเรียกผม...เมื่อหันไปมองพบว่า...
“หวาน!”
“พี่ปายมาคนเดียวเหรอ...”
“อ่อ...มาคนเดียว....”หวานเป็นเจ้าหน้าที่ฝ่ายการตลาด...ของบริษัทที่ผมทำงานอยู่...ตากลม ๆ  แก้มป่อง ๆ แบบนั้น...ผมมักเรียนว่า...ปลาหวาน...มากกว่า...มันดูเข้ากับสไตล์....ของหวานดี....
 “เปล่าค่ะ...หวานมาปล่อยปลา...”
“ปล่อยปลา....”
“ค่ะ...หวานมาที่นี่เพื่อเอาปลามาปล่อย...”
“อ่อ...หวานนี่ใจบุญเนอะ”
“อิอิ...หวานสงสารอะค่ะ...ปลามันก็มีชีวิตมีจิตใจ...ถ้ามันพูดได้...มันก็คงตะโกนบอกคนจับว่า...ปล่อยฉันไปเถอะนะ...ฉันอยากอยู่ในทะเลสวย ๆ อะไรแบบเนี่ยย”
“หวาน..นี่จินตนาการ...สูงติดเพดานเลย”
“พี่ปาย...ไม่เชื่อพี่ปายลองจินตนาการดู...”
“พี่จิตนาการไม่เป็นหรอก...”
“พรึ่บ!!!....พี่ปายจับแขนหวานสิค่ะ”
หวานเอื้อมมือมาให้ผมจับ......เราจับมือกันแล้วยืดจนสุดแขน...จากนั้นหวานก็เริ่ม....
“ พี่ปายหลับตา....แล้วนึกถึงสิ่งดี ๆ  เรื่องราวดี ๆ ที่พี่ปายคิดว่า...พี่ปายมีความสุขที่สุด....”
ผมทำตามที่หวานบอก....ผมเริ่มหลับตาลง...ภาพต่าง ๆ ในวันวานของผมกับกัปฉายออกมาอย่างต่อเนื่อง.................ภาพในจินตนาการ................
 (1) "กัป...ปายอยากไปเดินเล่นสยามอะ...กัปไปกับปายนะ..." กัปตันหันมามองหน้าผม...กัปน่ารักมาก...ผมหลงรักกัปมานาน...นานพอที่จะเรียกมันความความรัก...แต่กัปไม่เคยบอกผมสักครั้งว่ารัก...ผมพยายามทำดีกับกัปเพื่อหวัง่วาสักวัน...ความรักของผมจะมีค่าพอที่กัปจะมองเห็น...
"แต่วันนี้กู...ไมว่าง...กู้มีซ้อมบอลที่คณะว่ะ...มึงไปคนเดียวได้ป่ะ"
"อ่อ...งั้นปายไปดูกัปซ้อมบอลได้ไหม....ปายไม่กวนหรอก...นะๆๆๆๆ"
……………………………………………………………
(2) หลังจากที่ผมกับมันทานข้าวเสร็จแล้วผมก็เดินไปส่งมันที่เค้าเตอร์ประชาสัมพันธ์เพื่อเอา
ของ......แล้วขอแยกกันตรงนั้น...แต่ก่อนที่จะแยกกัน...ผมก็...
"อือออ...อึบ...อุ๊บ..." ผมตกใจที่อยู่ ๆ กัปก็ดึงผมไปจูบพร้อมกับใช้ลิ้นดันอะไรบางอย่าง...มา
ให้...ทันทีที่รสชาติของมันแตะลิ้นผม...ผมรู้ทันทีว่ามันคืออะไร...
"กัป!!..น่ารักจัง..จุ๊บ...ขอบคุณนะครับ"
…………………………………………………….
(3) "ปาย...รู้ไหมว่าทำไมกูถึงไม่เคยพูดดี ๆ กับมึง...เพราะกูอยากให้มึงรักกูแบบที่กูเป็น...เข้าใจกูแบบที่กูแสดงออก...กูรุ้ว่ามึงอยากให้กูพูดดี ๆ กับมึง...อยากให้กูแสดงออกแบบที่คนอื่นเค้าทำกัน...แต่ถ้ากูต้องแกล้งทำแบบนั้น..เท่ากับว่ากูหลอกมึง...มึงเข้าใจกูใช่ไหม"
"ปายขอโทษที่ปายเอาแต่ใจ...จนลืมความจริงข้อนี้ไป...ขอโทษนะครับ"
ปายเอ่ยบอกผมพร้อมกับเดินเข้ามาแล้วล้วงเอาบองบางอ่ย่างออกมา..
"ปายอยากมอบมันไว้ให้กัปตั้งนานแล้ว...แต่ยังไม่มีโอกาสเลย...วันนี้ปายมีโอกาส
แล้ว....อ่อ..เรามามอบแหวนแห่งรักด้วยกันนะ...กัปสวมให้ปายแล้วปายจะสวมให้กัป...."
………………………………………………………………………………….
(4) “ปาย…พรุ่งนี้ปายขนของไปที่หอไวท์ได้เลยนะ.”
“ห๊ะ!!!...กัปล่อเล่นใช่ไหม…ปายไม่ชอบอยู่หอ…มันไม่สะดวก…อ่อ…กัป…เข้าใจปายใช่ไหม”
“ปาย…มึงฟังนะ…กูเป็นห่วงมึง…ไม่อยากให้มึงเหนื่อย…มึงไปกลับรถเมล์ทุกวัน…มันอันตราย”
“กัป…ปายขึ้นรถไปกลับมาตั้งนานแล้ว…และปายก็ไม่เห็นว่ามันจะมีปัญหาอะไรเกิดขึ้นเลย…กัป…อย่าคิดมากเลยนะ…”
“อย่าดื้อได้ไหมว่ะ…มึงก็แค่ย้ายมาอยู่หอ….”
“แต่…ปายไม่อยากอยู่!!!”
“มึง...อย่า!!...ดื้อ...!!.”
……………………………………………
...............ตอนนี้ เรื่องราวในจินตนาการของปาย อยู่ใน เรื่องกฤทธ์รักและ รักสุดฤทธิ์นะค่ะ....ใครยังไม่อ่านก็สามรถเข้าใจเรื่ิองราวได้..........^^ อย่าลืมมาลุ้นกันต่อด้วยนะค่ะ^^