แล้วเราจะรักกันได้ไหม

chapter8
 
 
 
 
 
 
 
 
"ฮึกฮึก"เสียงสะอื้นที่ดังมาตลอดตั้งแต่เพลงรักจบไปเขาไม่เปิดโอกาสให้เธอได้อธิบายเลยว่าพิชชี่คือลูกพี่ลูกน้องของเธอเขาทำร้ายเธอทั้งร่างกายและจิตใจก่อนจะผล๊อยหลับไปเพราะอุณหภูมิในร่างกายสูงขึ้น
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
ร่างสูงลืมตาขึ้นมามองคนตัวเล็กในอ้อมแขนที่มีแต่คราบน้ำตาความรู้สึกผิดเกาะกินที่ใจเขาอยากจะขอโทษเธอที่รุนแรงเกินไปแต่ก็สมควรแล้วนิ่อยากมีชู้เองทำไมหึร่าน!!!
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
ก่อนจะรู้สึกถึงความผิดปกติของอุณภูมิของคนข้างกายที่สูงเกินไป
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"ป่วยจนได้สิ่นะยัยเด็กบ้า"ถึงจะพูดแบบนั้นแต่กลับมีความสุขแบบบอกไม่ถูกที่คิดว่าจะต้องดูแลเธอเช็ดตัวป้อนข้าวต้มแบบละครหลังข่าวเธอชอบดูก็ทำให้เขายิ้มไม่หุบก่อนจะลุกขึ้นไปอาบน้ำพร้อมออกมากลับผ้าและกะละมังใส่น้ำอุ่น
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"อื้ออ"ร่างบางขยับตัวเล็กน้อยเมื่อรู้สึกถึงความแฉะ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"ฟางกินยาหน่อยครับ"เขาตบเข้าที่แก้มเธอเบาๆเพื่อปลุกให้เธอตื่นมากินยา
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"เอาไงดีไม่ยอมตื่นซะด้วย"ก่อนจะคิดได้ถึงวิธีป้อนที่เธอเคยเล่าให้เขาฟังเมื่อนึกได้ก็เอายาเข้าปากดื่มน้ำตามก่อนจะประกบปากร่างบางลิ้นร้อนๆค่อยส่งยาเข้าไป
 
 
 
 
 
 
 
 
รอจนกว่าเธอจะกลืนลงไปก่อนจะตวัดลิ้นไปทั่วปาก'หวานจริงๆเลยยัยเด็กบ้า'ร่างสูงค่อยๆถอมริมฝีปากออกมาเดินไปเก็บกะละมังแล้วกลับมานอนที่เตียงก่อนจะดึงเธอเข้าสู่อ้อมกอดแล้วเข้าสูนิทรา
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
*********
 
ยังจำฟิคกันได้อยู่ไหมมมมมเพิ่งโผล่พ้นมาจากการบ้าน
ขอโทษด้วยนะคะ
เม้นนนนนนน