พ่อหนูเป็นซุปเปอร์สตาร์..

9.6

เขียนโดย TKRLov€lวoร์

วันที่ 14 มิถุนายน พ.ศ. 2558 เวลา 00.02 น.

  30 chapter
  486 วิจารณ์
  40.94K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 31 สิงหาคม พ.ศ. 2558 13.15 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น

แชร์นิยายฟิคชั่น Share Share Share

 

10) เอ่อ! เรื่องวันนั้น ฉันเปลี่ยนใจ!

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

เว็บขีดเขียน

“เอาไงดีน๊า โทรศัพทฺก็แบตหมด นายนี้ก็ไม่ยอมตื่นซะทีเฮ้อ!! เดี๋ยวมาและกัน” ฉันทิ้งเขาให้นอนอยู่ในหห้องคนเดียวแล้วเดินลงมาข้างล้างเพื่อหาโทรศัพท์สาธารณะแถวๆ รพ.

“ฮัลโหลแม่!”

(สาเหรอลูก อยู่ไหนนะเราเดี๋ยวแม่จะตีให้นะ!!)

“คือว่าแม่หนูอยู่ รพ. XXX”

(อะไรนะอยู่รพ. เป็นอะไรมากหรือป่าว!!)

“โหแม่คิดว่าหนูอ่อนแอขนาดนั้นเลยเหรอ หนูอ่ะเข้มแข็งอยู่แล้ว ไม่ใช่หนูเพื่อนของเพื่อนหนูอ่ะ”

(เดี๋ยวแม่ไป รออยู่หน้ารพ. นะ ไว้ค่อยคุยกัน!)

“ค่ะ เฮ้อ!” ฉันก็ยื่นรอได้สักพักหนึ่งรถคันหรู่ก็จอดที่หน้าฉัน เอ๊ะว่าแต่รถคุ้นๆนะเนี่ย!

“สา!!”

“แม่!!0o0” ไอ้ที่ฉันตกใจไม่ใช่อะไรนะแต่ทำไมแม่มากับพ่อได้ละ เอาละๆเนียนเนียน

“นี้ใครค่ะแม่” ฉันจ้องแม่อย่างจับผิด

“อ่อ ญาติคนไข้แม่เองนะลูก ^^ พอดีรถแม่เสียเขาผ่านมาเลยรับแม่มาด้วยนะ” โกหกอะไรหรือป่าวนะ

“จริงนะ!!”

“จริงสิ! ว่าแต่เราเถอะน่าตีมากเลยนะไม่บอกไม่กล่าวไปไหนมาไหนเนี่ย!!” แม่ทำท่าจะตีฉันแต่ฉันวิ่งไปหลบข้างหลังพ่อซึ่งแม่บอกว่าเป็นญาติของคนไข้

“สาอย่าหลบแม่นะมาให้จัดการเดี๋ยวนี้เลยคุณหลบไปสิ เอ้ย!!” แม่สะดุดล้มค่ะสะดุด แต่ก็ไม่ล้มหรอกพ่อรับไว้ได้ทัน อิอิ ^^ เขิลแทน!

“ฮันแน่!! แม่หน้าแดงแปร๊ดเลย อิอิ พ่อก็แดงเหมือนกันน๊า กิ้วๆๆ” ตายแล้วหลุดปาก!! อุ๊บ!!

“เมื่อกี้สาเรียกเขาว่าอะไรนะ!!- -* คุณปล่อย!!” งานเข้า!!

“…..”

“สาพูดมาเมื่อกี้เรียกคุณเขาว่าอะไรนะ อย่าโกหกแม่!!”

“คะ คือ”

“ทำไมลูกจะเรียกพ่อแท้ๆของตัวเองว่าพ่อไม่ได้หรือไง!!” ตายๆพ่อไม่รู้นิสัยแม่หรือไงกัน

“นี้มันอะไรยัยสา!! บอกแม่มา!!”

“ก็ตามที่ได้ยินนั้นและจะอะไรมากมายห๊ะ!!” ตายแล้ว

“ฉันถามลูกฉันไม่ได้ถามคุณเข้าใจไว้ด้วย!!”  ตายๆ ทะเลาะกันใหญ่แล้วพ่อแม่

“คืออ”

“คือ คืออะไรห๊ะ!!บอกแม่มา สาโกหกแม่มาตลอดใช่ไหมเรื่องที่สากลับบ้านเย็นสาไปไหนมา เงียบทำไม แม่ถามตอบมาสิ”

“มาหาฉันเองทำไม จะห้ามลูกไม่ให้เจอฉันงั้นเหรอ จะปกปิดทำไมยังไงความจริงมันก็ต้องปรากฏอยู่แล้ว”

“กลับบ้านกับแม่เดี๋ยวนี้!!” แม่ดึงแขนฉันเพื่อจะพาฉันกลับบ้านแต่ฉันยังกลับไม่ได้นิ

“แม่ค่ะ คือหนู หนูยังกลับตอนนี้ไม่ได้ค่ะ!” แม่หันมาด้วยสายตาอำมหิตที่สุดที่ฉันรู้จักแม่มา

“ทำไม!!”

“คือหนูต้องเฝ้าเพื่อนหนูก่อนเขาโดนกระทืบมาแล้วหนูผ่านไปเห็นเหตุการณ์เข้าและหนูต้องช่วยเขาให้ถึงที่สุด!!ค่ะ แม่สอนหนูเองไม่ใช่เหรอค่ะ”

“……”

“นะแม่ หนูขอ”

“อย่าใจดำหนักเลยคุณ!!” เอ่อ

“ฉันไม่ใช่คุณ!! คุณโทโมะ ก็ได้แม่ให้ลูกเฝ้าเขาจนกว่าจะฝืน OKนะ”

“ค่ะ ไม่ให้เสียชื่อที่ได้เป็นลูกสาวแพทย์หญิงจริญญาแน่นอน ^^”

“อย่ามาพูดเล่นนะเรา เดี๋ยวแม่จะตีให้ตายเลย!” แม่โหด

“แล้วแม่จะกลับยังไงเหรอค่ะ?”

“แม่คงนั่งแท็กซี่กลับนะลูก ไม่อยากกวนใจคนแถวนี้”

“แม่หนูจ๊ะกลับกับพ่อลูก!!” โว๊ะดีๆ

“เหอะ เรื่องไรอ่ะ!!” แม่กลับกับพ่ออ่ะดีแล้ว

“กลับกับฉันจูบ!!” พ่อน่ารักอ่ะ!!

“เอ่อๆ ก็ได้ๆ กลับก็กลับไปเร็วสิ!!” แม่เดินไปนั่งบนรถแบบไม่ค่อยเต็มใจเท่าไหร่หนักหรอกดูจากสีหน้าแล้วอ่ะ

“พ่อค่ะๆ ขอแม่คืนดีเร็วๆนะ ^^ ฝันดีค่ะ”

“เป็นเด็กเป็นเล็ก ไปเฝ้าเพื่อนได้แล้วเรานะ” แหม๋ไล่เลยนะ

“บายค่ะ!!^^”

 

….

..

.

                Kaew say

                ตอนนี้ฉันนั่งรถมากับโทโมะ แต่ตอนนี้บรรยากาศในรถมันเงียบมากและฉันเองเป็นคนที่เกลียดบรรยากาศแบบนี้ที่สุดเลยด้วยสิ

“นี่!!” ฉันเองที่เป็นฝ่ายพูดออกไปก่อนเพราะฉันรู้นิสัยเขาดีว่ายังไงเขาก็ไม่เป็นฝ่ายพูดก่อนแน่ๆ

“อะไร?” ไม่เห็นต้องพูดแบบนี้เลยก็ได้นิ

“จอด! ฉันจะลง” ฉันไม่อยากนั่งในรถเงียบๆแบบนี้อีกแล้วนะ สู้ให้ฉันลงไปดีกว่า!

“ไม่!! ฉันจะไปส่ง” ฉันเกลียดคนออกคำสั่งที่สุด!! เห้ยแล้วนี้ไม่ใช่ทางไปบ้านฉันซะหน่อย

“นี้นายจะไปไหนเนี่ย” จู่ๆเขาก็จอกรถและหยิบแว่นกันแดดมาใส่ไว้

“ลงมา!!” ออกคำสั่งกับฉันงั้นเหรอ

“ไม่!!” มีหรือฉันจะทำตามคำสั่งผู้ชายคนนี้ไม่มีวัน!!

“ฉันบอกให้เธอลงมา!!” เขากระขากตัวฉันออกมาจากรถ ฉันมันคนตัวเล็กนะกระชากแรงๆแบบนั้นอย่างที่คิดค่ะฉันปลิวไปกระแทกอกแกร่งของเขาทันที

“อ่อยเหรอ?” เหอะใครอยากอ่อยไม่ทราบ

“จะบ้าเหรอ?? ฉะ ฉันไม่ได้อ่อยซะหน่อย แล้วมาที่นี้ทำไม??” ฉันถามเขาเพราะเขาน่าจะพาฉันไปส่งบ้านสิ

“อาบน้ำมั้ง พามาร้านข้าวก็ต้องมากินข้าวสิยัยบ๊อง!!” ไม่เห็นต้องว่ากันเลยนิน๊าเหอะ!

“ฉันไม่ได้หิวนิ!” ฉันตอบปัดไปแต่ท้องเจ้ากรรมมันดันร้องซะสิ

“เธอโกหกฉันไม่เก่งเหมือนเดิมเลยนะแก้ว!!^-^” แพ้ค่ะฉันแพ้ใบหน้าโทโมะตอนยิ้มเป็นที่สุด

“ไปก็ไปสิ!!” ฉันกอดอกเดินนำเขาไปในร้านทันที!!

                ผ่านไป20 นาทีฉันก็กินอาหารในจานหมดแล้วแต่เขาสินั่นกินหรือนั่งดม

“นี้นายใช้ปากกินนะ ไม่ได้ใช้จมูกดม!” ฉันนั่งรอตั้งแต่ 10 นาทีแรกที่อาหารมาถึงละเฮ้อ!!

“มันเรื่องของฉันปะ??”

“โฮะ! ก็ใช่มันเรื่องของนาย แล้วนี้มันก็เรื่องของฉันที่จะต้องให้นายกินข้าวๆเร็วๆเพราะฉันมีงานที่ต้องทำต่อเข้าใจมั้ย!!”

“เรอะงานเยอะดีนิ แต่ฉันไม่รีบ!!” น๊อยยยย!!

“นี้นาย!!”

“หยุด!ถ้าไม่อยากโดนจะ”

“เอ่อเงียบก็ได้ หึ้ย!!” เอะอะอะไรก็จูบ โรคจิตชะมัดเลย ไอ้โรคจิต!!

                จากนั้นผ่านไป 5 นาทีแล้วก็ยังไม่เสร็จฉันเบื่อแล้วนะเฮ้ออออ

“นี้นาย!”

“อะไรเหรอ? เบื่ออีกหรือไงกัน?”

“เอ่อ ฉัน ฉันจะบอกว่าเรื่องวันนั้น ใจเปลี่ยนใจแล้ว!!”

“เรื่องวันนั้น วันไหนละ??” ไอ้นี้กวนเท้าแก้วซะแล้วนะ

“เรื่องรักษาแม่นายอ่ะ ฉันจะรักษาให้!!”

“เธอพูดจริงเหรอ^^” โอใจละลายยิ้มแบบนี้อีกแล้ว

“อื้ม! แต่ว่ามีข้อแม้นะ”

“อะไร?? ฉันยอมทำทุกอย่างเลย!!” เขาพูดแบบจริงจังมาก ฉันรู้ว่าเขาถ้ารับปากแล้วยังไงก็ต้องทำ

“ฉันอยากให้นายเลิกยุ่งกับฉันกับลูกฉันจะได้ไหม??”

“ทำไมละ”

“ฉันไม่อยากเป็นข่าว และอีกอย่างนายก็กำลังจะหมั้นไม่ใช่หรือไง” มันเจ็บนะที่ฉันพูดไปแบบนั้นอ่ะ

“ทำไมแก้ว ทำไมกันห๊ะ!!!” เขาตะคอกใส่ฉันเสียงเขาทำให้คนในร้านหันมามองที่โต๊ะที่เรานั่งอยู่

“ฉันไม่ได้รักคุณไง เข้าใจหรือยังห๊ะ!!” ฉันพูดพร้อมกับวิ่งหนีออกไปทันทีเพราะฉันไม่อยาก ไม่อยากเห็นหน้าเขาอีกแล้ว ข่าวที่ฉันอ่านเมื่อเช้า ฉัน ฉันไม่อยากทำลายชีวิตดีๆของนายนะโทโมะ

                ตอนนี้ฉันเดินอยู่ริมถนนเพื่อที่จะกับบ้านให้ตายสิฉันลืมกระเป๋าไว้ที่รถของโทโมะฉันจึงจำใจต้องเดินกลับบ้าน

“คุณแก้วครับผมไปส่งไหม??” ฉันหันไปตามเสียงนั้นทันที

“อ้าวคุณเควิน! ยังไม่กลับบ้านอีกเหรอค่ะ^^”

“ผมกำลังจะกลับนะครับพอดีเห็นคุณเดินอยู่ ^^ ผมไปส่งนะ ขึ้นรถครับ”

“ค่ะ ขอบคุณนะค่ะ ^^”

                หลังจากที่ทั้งคู่ออกรถไปก็มีสายตาคู่หนึ่งมองทั้งคู่อยู่โดยที่ไม่ละสายตาเลย!

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
10 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
8.8 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
10 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

อ่านนิยายฟิคชั่นเรื่องอื่น

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา