พ่อหนูเป็นซุปเปอร์สตาร์..

9.6

เขียนโดย TKRLov€lวoร์

วันที่ 14 มิถุนายน พ.ศ. 2558 เวลา 00.02 น.

  30 chapter
  486 วิจารณ์
  40.94K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 31 สิงหาคม พ.ศ. 2558 13.15 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น

แชร์นิยายฟิคชั่น Share Share Share

 

17) อะไรนะหายไป! …ฟื้นแล้ว!

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

เว็บขีดเขียน

“อื้ออ อืออ!” ฉันตื่นมากลางดึกด้วยอาการที่เจ็บปวดจากแผลในวันนั้น ฉันต้องปะ ไป ไปจากที่นี้ ฉันหันมามองคนข้างๆเขาหลับสบายเลยละ ฉันไม่ปลุกเขาหรอกปล่อยให้เขาหลับสบายฉันหยิบกระเป๋าและเดินลงมาข้างล่างระหว่างทางก็เจอกับแม่บ้านคนนึง

“คุณหนู คุณหนูจะไปไหนค่ะ?”

“จะกลับ ละ แล้วนะค่ะ ^^” ฉันเลี่ยงที่จะตอบปักเพราะฉันไม่อยากให้ใครรู้ว่าฉันจะไปไหน

“ป้าให้คนรถไปส่งนะค่ะ”

“ไม่ต้องค่ะแค่เรียกแท็กซี่ก็พอ^^”

“ค่ะ เดี๋ยวป้าไปเรียกและยืนสงคุณหนูที่หน้าประตูใหญ่นะค่ะ”

“ขอบคุณค่ะป้า!”

 

……

..

.

“ตายแล้วคุณแก้ว!! ทำไมกลับมาป่านนี้ละค่ะ” พี่สวยเมื่อเห็นฉันกลับมาก็ทักขึ้น

“ไม่มีไรหรอกค่ะ แล้วเจ๊อ่ะ”

“ยังไม่กลับเลยค่ะสงสัยคงจะเฝ้าคุณสามั้งค่ะ” ดีละ

“พี่สวยกำชับคนในบ้านเลยนะค่ะถ้าเจ๊กลับมาและถามหาแก้วบอกแก้วไม่อยู่ และอีกอย่างหนึ่งคือต้องรอเจ๊หวายออกจากบ้านก่อนเท่านั้นพี่สวยถึงจะทำอาหารขึ้นมาให้แก้วได้บนห้องแก้วจะเก็บตัวพักพักนึงค่ะ” ฉันกำชับพี่สวยเรียบร้อย

“คุณแก้วเลือด!”

“ค่ะ แก้วไม่เป็นไรนะค่ะห้ามบอกใครเด็ดขาดถ้าพี่สวยรักแก้วนะ นี่กุญแจไขห้องค่ะเวลาเอาอาหารมาให้นะห้ามให้เจ๊รู้นะ”

“ได้ค่ะ ^^” หลังจากฉันกำชับพี่สวยแล้วฉันก็เดินขึ้นห้องและล็อคห้องทันที

 

….

..

.

“อื้ออออ!” หัวผมลุกจากหมอนและหันมองข้างๆปรากฏว่าคนข้างๆได้หายไปไหนไม่รู้ ผมจึงรีบลุกออกจากเตียงนอนเผื่อหาคนข้างๆผมที่น่าจะนอนอยู่สิ ไม่มี ไม่มี เธอไปไหนนะ ข้างล่างละ ผมรีบวิ่งลงไปหา

“ป้าครับเห็นแก้วไหม?”

“ยัยแก้วไปไหนละตาโมะ!” เสียงนี้แม่นิ!

“ผมก็ไม่รู้หายไปจากห้อง”

“คะ คือ คือ”

“คืออะไรนะแมว! ลูกชายฉันจะบ้าอยู่แล้วเห็นไหมนะ” แม่แปลกๆไปนะปกติถ้าเห็นแก้วต้องโวยวายตั้งแต่เมื่อวานแล้วทำไมเปลี่ยนไปละ

“คือคุณหนูแก้วออกไปตั้งแต่ตี4แล้วค่ะ”

“แล้วแก้วบอกหรือป่าวว่าไปไหนครับป้า!” ผมเขย่าตัวป้าเบาๆ

“ปะ ป่าวค่ะ เธอแค่บอกว่าเธอจะกลับแค่นั้น” ผมรีบวิ่งไปอาบน้ำแต่งตัวและขับรถออกไปจากไปทันที

 

“แก้ว!!” ผมผลักประตูห้องผู้ป่วยเข้าไปหวังจะเจอคนที่ตามหาแต่ก็ไม่ใช่

“อะไรของนายเนี่ยห๊ะโทโมะเสียงดัง!!” ฟางดุผมแต่จะว่าไปผมก็เสียงดังจริงๆนั้นและ

“อะไรพี่โมะ พี่แก้วก็อยู่กับพี่ไม่ใช่ไง??” ไอ้น้องตัวแสบย้อนมาถามผม แล้วผมจะตอบว่าไงดีละเพราะตอนนี้ไม่อยู่นี้หว่า

“นี่อย่าบอกนะน้องสาวฉันหายไปนะ” พูดก็ถูกอีกอ่ะ

“อืม” ผมหลบสายตาทุกคนที่จ้องมาที่ผมเป็นจุดศูนย์กลาง

“อะไรนะ หายไปตัวงั้นเหรอ??” ไม่เห็นต้องพูดพร้อมกันเลยนิหว่า!

“ก็บอกว่าอืม”

“แล้วแก้วหายไปได้ไง เมื่อไหร่ ตอนไหน??” ฟางถามแบบนี้ผมก็เขินเป็นนะผู้หญิงหายไปตอนนอนหลับเนี่ย

“หายไปยังไงไม่รู้นะ แต่ตอนนอนอ่ะ ฉันเผลอหลับไป ขอโทษ!”

“ลองโทรหาแก้วดิ!” เขื่อนเสนอผม ถ้าโทรผิดผมจะมาที่นี้ไหมละครับ

“โทรไม่ติดไงถึงมาที่นี้!!”

“พี่นะไม่ได้เรื่อง!” โห๊ะนี้น้องหรือพ่อว่ะเนี่ย!

“เอ่อน๊า เอ็งนะน้องข้านะ ไม่ใช่พ่อ!!” หึ้ยยย!

“โอ้ยยย! จะทะเลาะกันเอาอะไรเนี่ยพี่น้องสองคนเนี่ยะ!!” ฟางห้ามทับไม่หรอกนะไม่งั้นโดน!!

“จริงไปด้วยไปตามหากันเถอะ!” ป๊อปเห็นด้วยกับฟางและเสนอขึ้น

“พวกนายไม่มีงานไง??” เฟย์เอ่ยถามพวกผม 3 คน

“ไม่มีครับ ^^” เขื่อนกับป๊อปตอบคำถามแต่ผมสิมีนัดอ่ะ

“เอ็งไม่ตอบว่ะเดียวเฟย์ก็โกรธหรอกตอบดิไอ้โมะ!”

“นายมีนัดเหรอ?” เฟย์เอ่ยถามผม และทำคิ้วขมวดใส่ ผมนี้กลืนน้ำลายเลย

“เออะ อื้อ!”

“กะใคร!!” เฟย์เวลาโกรธนี้น่ากลัวแหะอย่างที่ไอ้เขื่อนบอกเลย

“บะ บะ แบะ แบมอ่ะ” ผมหลับตาปรี๊

                ปัง!!! ประตูถูกปิดเสียงดังกระแทกใส่หน้าผมอย่างจังเลย

“อ้าวไปไหนกันหมดแล้ว” ผมเอ่ยถามเพราะตอนนี้มีแค่สาที่นอนป่วย พอร์ช แนทแล้วก็ธันวา

“เขาไปกันหมดแล้วละค่ะ ^^” แล้วก็ฝากบอกด้วยนะค่ะไม่ต้องตามไปเสียอารมณ์ ไปตามนัดคนไว้เถอะ!!” อะไรว่ะก็แค่นัดแบมไว้ทำอะไรผิดว่ะเนี่ย (ผิดตั้งแต่นัดไว้ละไอ้บ้า!!)

“งั้นพี่ไปก่อนนะ เฮ้อออ!!”

 

……

.

“โมะค่ะ เป็นอะไรเนี่ยนั่งเมอลอยเชียวแบมเรียกตั้งหลายครั้งแล้วนะ”

“อ่อป่าวครับแบม คือออ”

“อะไรค่ะ อาหารร้านนี้ไม่อร่อยเหรอเราเปลี่ยนร้านก็ได้นะ”

“ไม่ต้องครับ ^^ คือผม”

“หื้ม!”

“คืมผมมีธุระต้องไปทำนะ ผมขอโทษ”

“อ่อไม่เป็นไรค่ะไว้วันหลังเรามาทานด้วยกันใหม่ก็ได้ โมะไปทำธุระก่อนก็ได้ค่ะ ^^”

“ขอบคุณนะแบม ผมขอตัวกลับก่อนนะ ไว้วันหลังผมจะทดแทนให้!”

“ค่ะ ^_^”

 

…...

..

.

                ผมขอตัวออกจากร้านที่นัดกับแบมไว้ออกมาที่ลานจอดรถและขับรถออกไปทันที ผมโทรหาไอ้เขื่อนเพื่อนสนิทว่าหาแก้วเจอไหม ผมกำลังไปช่วยอีกแรง แต่ว่า

“จะมาทำไมไม่เดทกับยัยแบมบี้ที่รักต่อไปหรือไง??” โถ่เฟย์แย่งโทรศัพท์ไอ้เขื่อนไปคุยเองซะงั้น

“โถ่เฟย์ อย่าโกรธฉันสินะนะ นะเฟย์นะนะนะนะน” ผมอ้อนสุดชีวิตที่ผมพอจะทำได้บอกเลยผมไม่เคยง้อใครเลยนะเนี่ย

“เอ่อๆก็ได้ๆ แล้วมาเจอกันที่ XXX ละ”

“OK เดี๋ยวฉันไป” ผมกดวางสายจากเฟย์และรีบขับรถไปยังจุดนัดหมายทันที

 

……

..

.

“พี่นะพี่ไม่ได้เรื่องเลยเฮ้อ!!”

“ก็เหมือนนายนั้นและพอร์ช อิอิ”

“พี่เธอว่าฉันเหมือนพี่ฉันงั้นเหรอแนท!!” ผมเถียงแนทกลับ

“ก็ใช่ไง แบร่!”

“อึ อื้ออ!” เสียงนี้มันสานี้ฟื้แล้วเหรอ

“สา สา!” ผมกุมมือคนที่นอนบนเตียงแน่น

“พะ พอร์ช นะ แนท ธัน วะวา ^-^” เธอยิ้มให้พวกเรา

“เดี๋ยวฉันโทรตามพวกพี่ๆนะ” แนทเสนอขึ้น

“มะไ ม่ต้อง” สาได้ห้ามไว้

“ทำไมละ?” ผมเอ่ยถามเธอ

“ฉันไม่อยากเจอพ่อ แม่ หรือใครๆ แล้วฉันขอร้องพวกเธออีกอย่างได้ไหม?” สาขอร้องพวกเราทั้ง 3 คน ทำไมละ ทำไมเธอถึงอยากไม่เจอใครๆ

“อะไร?” พวกเราทั้ง 3 ถามคำถามเดียวกัน

“หะ ห้ามบอกว่าฉันฟื้นแล้ว ขะ ขอร้องได้ไหม” พวกเราเงียบเมื่อไหร่ขอร้องแบบนั้น “นะ ฉันขอร้อง!”

“ทำไมละ พี่โทโมะ พี่แก้ว เป็นห่วงสามากนะ” ผมบอกคนที่นอนอยู่บนเตียง

“ฉันกลัว ฉันกลัวว่าแม่จะพาฉันไป ฉันไม่อยากไปไหน นะ ฉันขอร้อง T^T” ผมสังเกตเห็นน้ำใสๆไหลจากดวงตาคู่สวยของสา พวกเราตกลงที่จะไม่บอกว่าเธอฟื้นแล้วกลับใคร!

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
10 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
8.8 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
10 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

อ่านนิยายฟิคชั่นเรื่องอื่น

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา