พิชิตใจยัยเจ้าหญิง ( My Princess )

9.8

เขียนโดย PS_TKForever

วันที่ 25 มิถุนายน พ.ศ. 2558 เวลา 22.46 น.

  12 chapter
  94 วิจารณ์
  13.56K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 20 กรกฎาคม พ.ศ. 2558 23.31 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น

แชร์นิยายฟิคชั่น Share Share Share

 

5) พี่โทโมะ

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

 

 

 

 

ผ่านไปหนึ่งคืนในบ้านหลังนี้ บ้านที่ไม่มีท่านพ่อ ไม่มีเเม่นม ไม่มีเเม้เเต่สนมคนรับใช้  บ้านที่ดูเหมือนจะมีเเค่ชั้นกับอีตาโทโมะเเค่ 2 คน  ในบ้านที่ต้องทำอะไรๆ ทุกอย่างเอง ไม้เว้นเเม้กระทั่งอาหารเช้า

 

" เธอเเน่ใจนะ ว่าทำอาหารเป็นจริงๆ อ่ะ "  เขามองเธอด้วยสายตาหวั่นๆ เมื่อเห็นเธอหั่นเเครอทด้วยความทุลักทุเล

 

" เป็นสิ  ชั้นเคยเรียนนะ " ร่างบางตอบเขาไปและเเอบกระซิบในใจว่า ' ถึงมันจะไม่ค่อยประสบความสำเร๊จก็เหอะ '

 

" คนทำอาหารเป็นที่ไหนเขาเปิดตำรากัน  กับอีเเค่ข้าวต้มง่ายๆ เเค่เนี้ย "

 

" ชั้นก็เเค่อยากลองสูตรใหม่ๆ บ้างไง  นายนี่พูดมากจัง ไปนั่นรอไป "

 

" เร็วๆ ล่ะ ชั้นมีธุระตอนเช้า "

 

" ได้เพคะ "

 

 

อีตานี่ก็ชอบจับผิดเธอจัง   จะบอกว่าทำไม่ค่อยเป็นก็เดี๋ยวจะเสียฟอร์ม โชคดีที่เจอตำราอาหารง่ายๆ ในครัวพอดี ไม่งั้นละเเย่เเน่เเก้วเอ๋ย

 

 

 

 

 

 

 

" หึ  ว่าเเล้วว่าต้องอวดเก่งเเบบนี้ "  โทโมะ กระตุกยิ้มมุมปากเพราะทุกอย่างเป็นไปอย่างที่เขาคิดไว้     ตำราอาหารนั่นเขาเป็นคนเอามันไปไว้ในครัวเอง  เพราะเขารู้มาจากท่านราชเลขาหมดเเล้วว่าเธอเป็นยังไง ชอบอะไร เกลัยดอะไร หลายๆ อย่างที่เขาอยากพิสูจน์  เเละหลายๆ อย่างที่เขาต้องเปลี่ยน ...

 

 

 

 

 

 

 

 

" นี่ !!  อาหารเช้าของชั้นน่ะ  ไม่เอาละนะ ช้าชะมัด เเค่ข้าวต้มทำเป็นชัวโมง !! "  เขาเดินเข้ามาบอกร่างบางในครัว พลางหุนหันฟลันเเล่นออกไป

 

" เดี๋ยวๆ   เดี๋ยวสิ นายย  นี่เดินช้าๆ หน่อยได้มั๊ย   อุ๊ก !!! "  ร่างบางที่รีบเดินตามเขาออกมาตั้งเเต่ในครัว    ก็ถึงกับต้องร้องเสียงหลงออกมา เมื่อโทโมะเขาเล่นหยุดเสียดื้อๆ เธอที่กำลัง้ดินตามอย่างเร็วก็ชนเข้ากับเเผ่นหลังของเขาพอดิบพอดี 

 

" อะไรของเธออีก "

 

" คือ..  คือนายรู้จักมหาลัยเวเนล่ามั๊ยอ่ะ "  ร่างบางตอบเขาไ้ป โดยที่มือยังคงลูบจมูกตัวเองป้อยๆ 

 

" รู้สิ  

 

---------- 

เดี๋ยวมาต่อนะ ต่อในตอนนี้เเหละ ต่อให้มีคนอ่านเเค่คนเดียวก็จะอัพพพ 

v

v

v

v

v

v

v

v

v

 

 

 

" รู้สิ  มหาลัยชื่อดังของเมืองมีใครบ้างไม่รู้จัก "  เอิ่มก็ชั้นไง -..-

 

" ถ้างั้นนายพาชั้นไปหน่อยสิ "

 

" เสียใจ ชั้นสายเเล้ว บาย "

พูดจบ โทโมะก็ขับรถออกจากบ้านไปเลย   เอิ่มคนที่ชั้นสามารถพึ่งได้  ไม่ใช่สิ คนที่ชั้นต้องพึ่งเพราะ ที่มานี่ก็รู้จักอีตานี่คนเดียว ก็ลาลับไปเเล้ว ทำไงดีล่ะทีนี้ ยัยเเก้ว ....

ทันใดนั้นใบหน้าของบุคคล คนหนึ่งก็ปรากฎขึ้นในหัว  คนที่เวลาเธอมีปัญหาจะไปหาเขา เเละเขาก็ช่วยเธอได้ทุกครั้ง  แม่นม !!!!

 

 

" แม่นมคะ  นี่เเก้วนะคะ "

 

"  องค์หญิง !!  ทรงเป็นอย่างไรบ้างเพคะ  ทรงอยู่ดีไหม มีอะไรกวนใจพระองค์รึปล่าว "

 

" อ่อ  นมคะ ใจเย็นค่ะ  แก้วอยู่ดีคะ  เเต่ก็มีเรื่องอยากให้นมช่วยหน่อยน่ะคะ "

 

" อะไรหรอเพคะ "

 

" นมคะ  คือคนปกติสามัญชนเวลาที่เขาจะไปไหนมาไหนกันนี่เขาไปยังไงหรอคะ "

 

" อ๋อ  ก็โดยสารรถเมล์  รถไฟฟ้า หรือไม่ถ้าจะสะดวกสุดก็เเท็กซี่คะ  โอ๊ะะะ  ตายเเล้ว นี่องค์หญิงของนมต้องเดินทางเองหรอเพคะ  ถ้าราชินียังอยู่ ต้องทรงโกรธมากเเน่ "

 

" นมคะๆ  อ่อคือ เเล้วเเท็กซี่นี่หน้าตาเป็นยังไงหรอคะ "

 

" ก็เหมือนกับรถเก๋งทั่วไปเเหละเพคะ  เเต่จะมีป้ายอยู่บนหลังคารถว่า taxi  "

 

" เเค่นี้นะคะนม "

 

" องค์หญิงเพคะ  ระวังอง เเละรักษาองค์เองด้วยนะเพคะ "

 

" ค่ะนม  เเค่นี้นะคะ เเก้วรีบ "

 

แท็กซี่ !!!   ร่างบางเดินออกมาจากบ้านได้ไม่เท่าไหร่ก็เจอกับรถคันที่เหมือนกับที่นมบอก  รถเก๋งธรรมดา เเต่มีป้าย taxi  ร่างบางไม่รอช้า เรียกเเล้วขึ้นไปนั่งทันที  ตลอดเวลาที่เดินทางก็พลางนึกถึงเรื่องที่ต้องทำให้เธอวุ่นวายเเต่เช้าเเบบนี้

 

" องค์หญิง  นี่กระหม่อมนะพะยะค่า "

 

" ท่านราชเลขา  ท่านพ่อทรงถอนรับสั่งเเล้วใช่ไหมคะ ? "

ขณะที่ร่างบางกำลังจะเอนตัวลงนอน เพราะเหนื่อยมากกับการจัดห้อง  ที่เหนื่อยคงเพราะเธอไม่เคยทำอะไรเเบบนี้ เรียกได้ว่าไม่เคยทำเลยต่างหาก  อาศัยว่าเธอเคยเร่งให้คนรับใช้จัดห้องให้เธอ  จึงติดตาเเละจำมาได้บ้างว่าต้องทำยังไง เเต่กว่าจะเข้ารูแเข้ารอยก็กินเวลาหลายชั่วโมง  เปลือกตาที่กำลังจะปิดลงสะดุ้งขึ้นมาทันทีที่ได้ยินเสียงโทรศัพท์ เเละยิ่งดีใจเข้าไปอีก เมื่อคนที่โทรมาคือท่านราชเลขา จึงรีบถามไปด้วยความตื่นเต้น  เเต่พอได้รู้คำตอบเธอก็ถึงกับอยากจะนอนไม่ตื่นเลยทีเดียว

 

" อ่อ คือเรื่องนั้น ตอนนี้ยังไม่มีกระเเสรับสั่งน่ะพะยะค่า "

 

" หรอคะ "  ร่างบางตอบกลับอย่างผิดหวัง

 

" คือ กระหม่อมจะมาเรียนให้ทรงทราบว่า  พระราชาทรงอยากให้องค์หญิงเข้าเรียนปี1  ที่มหาวิทยาลัยเวเนล่า สาขาออกเเบบพะยะค่า "

 

" เรียน ? ออกเเบบ ?   ท่านพ่อทรงเคยห้ามเราเรียนสาขานี้หนิ   ทำไมถึง ? "

 

" พระองค์คงทรงอยากให้องค์หญิงได้ทำในสิ่งที่รักมั๊งพะนะค่า "

 

" เเล้วเริ่มเรียนเมื่อไหร่ "

 

" พรุ่งนี้พะยะค่า "

 

" ห้ะ !!!!!  พรุ่งนี้  เเล้วเราจะเตรียมอะไรทัน  "

 

" ไม่ต้องห่วงพะยะค่า  เเค่องค์หญิงทรงไปรายงานตัวก็พอ  กระหม่อมจัดการทุกอย่างให้เเล้ว "

 

" หรอ ... ก็ดี ดีกว่าให้เราอยู่ว่างๆ เเบบเบื่อๆ "

 

" งั้นกระหม่อมทูลลาพะยะค่า "

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

- มหาลัยเวเนล่า

 

นี่หรอมหาลัย  คราวนี้เราก็จะได้มีเพื่อนเรียนเเบบเด็กคนอื่นสักที !!!~ 

 

ด้วยความที่เเก้วเป็นองค์หญิง ว่าที่กษัตริย์  การเรียนจึงเป็นสิ่งสำคัญมาก  ทุกวิชาทุกศาสตร์บ่อยครั้งที่เธอต้องเรียนคนเดียว มาตั้งเเต่เด็กๆ  ความคิดเพ้อฝันที่เธออยากจะมีเพื่อนเรียนหนังสือด้วยจึงเป็นเรื่องใหญ่ เเละเธอจะใช้โอกาสนี้ให้เต็มที่

 

 

" น้องๆ คะ ปี 1 รึปล่าวคะ สาขาอะไร "  คนที่ดูเหมือนจะเป็นรุ่นพี่ถาม

 

" ค่ะ ปี 1 ค่ะ สาขาออกเเบบค่ะ " ร่างบางตอบไป

 

" ค่ะ ทางนี้เลยค่ะน้อง  ลงชื่อเเล้วรีบๆ ไปเลยนะคะ  กิจกรรมกำลังจะเริ่ม "

 

" กิจกรรมอะไรหรอคะ "  ร่างบางถามไปทั้งๆ ที่ยังเซ็นชื่ออยู่ แก้วกัลยา   ศิริมงคลสกุล  นี่เราเปลี่ยนนามสกุลตั้งเเต่เมื่อไหร่ ?  คงเพราะท่านราชเลขาเเน่ๆ ที่จงใจปิดบังฐานะที่เเท้จริงของเรา

 

" กิจกรรมรับน้องไงคะ  ไปเร็วๆ ค่ะ เดี๋ยวโดนทำโทษ พี่ไม่รู้นะ "  

 

 

 

ทันทีที่พี่คนนั้นพูดจบร่างบางก็รีบเดินไปทันที  ลักษณะสถานที่เป็นลานกว้างๆ  มีคนมากมายทั้งทียืนอยู่เเละนั่งลงข้างล่าง  ร่างบางที่ดูจะงงๆ ว่าต้องทำยังไงก็สะดุ้งทันทีเมื่อถูกตะคอกถามอย่างเเรง

 

 

" น้อง !!!!   มาเเล้วนั่งสิ !!!! จะยืนอยู่ทำไม !!! "

 

" นี่มีสิทธิ์อะไรมาตะคอกชั้น !!! "   ร่างบางที่ไม่เคยถูกใครทำเเบบนี้ใส่ก็วีนกลับทันที   เเต่หารู้ไม่ว่านั่นเป็นป๊อปปี้   รุ่นพี่ว๊ากที่ขึ้นชื่อว่าดุ เเละโหดมาก

 

" มีสิ  ชั้นเป็นรุ่นพี่เธอ !!!  เธอต้องเชื่อฟัง !!! เเละ ห้ามมีคำถามอะไรทั้งนั้น ,!!  "  ป๊อปปี้เดินมาประชิดตัว เเล้วตะคอกเธอ

 

" รุ่นพี่ไม่ใช่พ่อ  ทำไมชั้นจะต้องทำตาม !!!  "   ร่างบางตอบกลับอย่างไม่ยอมเเพ้  

 

ทุกคนในลานกว้างมองเเก้วกันเป็นตาเดียว  ไม่เคยมีใครตะคอกนรุ่นพี่กลับอย่างนี้  ร่างบางถือเป็นคนเเรก  เเละอาจจะเป็นคนเดียว

 

" ชั้นเป็นรุ่นพี่  !!!!  เรียกชั้นว่า พี่ !!! "  ป๊อปปี้เริ่มเดือดที่มีรุ่นน้องมาลูบคมตั้งเเต่วันเเรกเเบบนี้

 

" ไม่ !!!!  "   ร่างบางไม่ยอมเเพ้

 

" นี่เธอ !!!!  "  ป๊อปปี้เองก็ไม่ยอม 

 

" นี่หยุดกันได้เเล้วทั้งสองคน  !!!  "  เสียงทรงพลังดังมาจากทางด้านหลัง  ร่างบางหันไปมองก็ต้องตกใจทันที   อีตาบ้าโทโมะ 

 

" เเต่ไอ้โมะ  มึงก็เห็นว่าเด็กมันลูบคม  แล้วกูจะไม่สั่งสอนได้ยังไง "  ป๊อปปี้หันไปพูดกับโทโมะ 

 

" ในฐานะที่กูเป็นหัวหน้าพี่ว๊าก  กูจัดการเอง "  โทโมะ พูดกับป๊อปปี้พลางดันให้หลีกทางเพื่อจะมาปะทะทับเเก้ว

 

" เรียกพี่ว่าพี่ !!! "  โทโมะพูดเสียงธรรมดาไม่เหมือนป๊อปปี้ที่ตะคอก เเต่ในน้ำเสียงมีความจริงจังอย่างเห็นได้ชัด 

 

" ไม่ ,!!  " ร่างบางยังยืนยันคำเดิม 

 

" งั้นได้   เธอเลือกเองนะ "  โทโมะหันไปพูดกับเเล้ว  เธอเองก็งงเหมือนกันกับคำที่โทโมะพูด  " เธอสองคนที่นั่งอยู่ตรงนั้นน่ะ มานี่สิ "  เขาหันไปเรียกผู้หญิงสองคนที่นั่งอยู่ให้ลุกมาหาเธอกับเขา   " เห็นอ่างนั่นไหม ..  รู้มั๊ยข้างในมีอะไร " โทโมะหันไปถามสองสาว  ( อ่อ ไม่รู้ค่ะ ) "  ข้างในมีกบ คางคก อยู่เต็มเลยล่ะ  พี่อยากให้น้องสองคนลงไปนั่นในนั้นได้รึปล่าว " ทันทีที่โทโมะพูดจบก็ทำให้ทุกคนตาลุกกันเชียว โดยเฉพาะสามสาว  ใช่รวมเเก้วด้วย สาวสองคนที่โทโมะเรียกมาทำท่าจะวิ่งหนี  เขาเลยเรียกเพื่อนเขาสองคนมาจับตัวไว้ เเล้วให้เดินเข้าไปใกล้ๆ อ่างนั่น

 

 

" ช่วยด้วย !!  ไม่เอาอ่ะ หยี๊ ~~~  "  สองสาวโอดครวญสุดฤทธิ์

 

" อยากช่วยเพื่อนรึปล่าว ? " โทโมะถามแก้ว

 

" พวกเขาไม่ใช่เพื่อนชั้น "  แก้วตอบเเบบไม่เเคร์ เพราะปกติเเล้วเธอเองก็ไม่ต้องเเคร์อะไรอยู่เเล้ว ใครจะเป็นตายร้ายดีก็ช่าง

 

" ว๊า  เเย่จัง   เห้ยไอ้ป๊อป ไอ้เขื่อน เอาน้องสองคนลงไปในอ่าง "  ร่างบางได้ยินก็ตกใจ ไม่คิดว่าเขาจะทำจริง เธอมองผู้หญิงสองคนที่ตอนนี้ยืนอยู่ในอ่างอย่างรู้สึกผิด   เธอมีโอกาสที่จะช่วยเเล้วเเท้ๆ แต่เธอกลับปล่อยมันไป

 

" เห้ย ไอ้ป๊อป ไอ้เขื่อน   จับน้องสอคนนั้นนั่งลง ,! "  

 

" เดี๋ยวๆ  ก็ได้ ๆ  ชั้นเรียกนายว่าพี่ก็ได้ !!!  "   ร่างบางหลับตาปี๋ตอบกลับไป 

 

" ไหนลองเรียกสิ "   โทโมะรีบคาดคั้น

 

" พี่โทโมะ  "  ร่างบางตอบเสียงเเผ่วเบา

 

" ดังๆ !!!  "  โทโมะตะคอกใส่กระตุ้น เพราะอยากให้ทุกคนได้ยินชัดๆ 

 

" พี่โทโมะ   พี่โทโมะ !!!!  "  ร่างบางตะโกนกลับไป 

 

" ก็เเค่เนี้ย  เห้ย ปล่อยน้อง "  ร่างสูงกระตุดยิ้มมุมปากอย่างพอใจ

 

 

 

 

 

 

 

 

" ขอบคุณนะที่ช่วยเราสองคนไว้ "  ระหว่างที่ร่างบางกำลังจะกลับ  เธอก็ถูกผู้หญิงสองคนที่ถูกจับลงในอ่างคางคกเรียกไว้ พร้อมกับเอ้ยปากขอบคุณ

 

" ไม่เป็นไรหรอก  เป็นเพราะชั้นด้วย พวกเธอถึงโดยเเบบนั้น "  ร่างบางตอบกลับไปตามความจริง นี่ความรู้สึกปิดยังไม่หาย

 

 

" งั้นเรามาเป็นเพื่อนกันนะ "  ผู้หญิงอีกคนพูด

 

" เราฟาง ส่วนนี่น้องเราเฟย์  "  

 

" พี่น้องกันทำไมเรียนปีเดียวกันล่ะ " ร่างบางถามกลับไป

 

" อ๋อ พี่ฟางดรอปมาจากวิศวะน่ะ " 

 

" อ่อๆ  " ร่างบางตอบกลับไปทั้งๆ ที่ตัวเองก็ยังไม่เข้าใจ

 

" ว่าเเต่เธอชื่ออะไรหรอ "  ฟางถาม

 

" ชั้นหรอ  ชื่อเเก้ว  " 

 

" ชื่อน่ารักจัง  เเก้ว ฮิฮิ   ดูเหมือนเธอจะรีบกลับ งั้นเเยกกันตรงนี้นะ เจอกันวันเปิดเรียน "  เฟย์ยิ้มให้เธอจนเห็นลักยิ้ม

 

" จ่ะ ๆ บาย "

 

 

ความรู้สึกเวลามีคนมาขอบคุณ มันรู้สึกดีอย่างนี้นี่เอง ^^ ร่างบางคิดไปเรื่อยเปื่อยระหว่างเดินออกมาจากมหาลัย  เเล้วกลับนึกขึ้นได้ ....   

 

ให้ตายสิ อาหารเย็น !!!!!!!

 

 

 

 

 

 

 

 

------------  บทเรียนที่ 1  เรียนรู้ที่จะช่วยเหลือคนอื่น ------------

 

 

 

 

 

 

 

--------------------

มาต่อเเล้วมีใครรอบ้าง 555555  ถึงจะไม่มีคนอ่าน ไรต์อัพไว้อ่านเองก็ได้ ชิเชอะ !!

 

 

 

 

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
9.7 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
9.7 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
10 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา