พิชิตใจยัยเจ้าหญิง ( My Princess )

9.8

เขียนโดย PS_TKForever

วันที่ 25 มิถุนายน พ.ศ. 2558 เวลา 22.46 น.

  12 chapter
  94 วิจารณ์
  13.56K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 20 กรกฎาคม พ.ศ. 2558 23.31 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น

แชร์นิยายฟิคชั่น Share Share Share

 

6) งานบ้าน

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

 

 

" กับข้าวพวกนี้ เธอไม่ได้เป็นคนทำใช่ไหม ? "  โทโมะถามด้วยสายตาจับผิด

 

" อะไรๆ ทำสิ ชั้นทำเอง ทำไม อร่อยสิท่า 5555  "  ร่างบางตอบเขาไป

 

" อื้ม  ก็ใช้ได้ "  สิ้นคำของโทโมะ เเก้วเองถึงกับโล่งอก ใครบอกล่ะว่าเธอทำ เธอซื้อมันมาจากร้านอาหารต่างหาก ต้องขอบคุณคุณลุงเเท็กซี่นะเนี่ยที่เสนอไอเดียนี้ให้กับเธอ

 

" เดี๋ยวสิ จะไปไหน " เขาเรียกเธอไว้ เมื่อเห็นเเก้วกำลังจะเดินขึ้นบันไดไป

 

" อะไร  "

 

" เธอไม่กินข้าวหรอ ? "  เขาถาม

 

" ไม่อ่ะ ไม่หิว "  ร่างบางตอบเขาไป

 

โครกกกก   ~~~~~~ !!!

 

" ฮะๆ  มากินเถอะ สงสารท้องเธอ " เขาพูดพร้อมกับหัวเราะเบาๆ  

 

" ก็ได้ๆ นี่เห็นว่าสงสารท้องชั้นนะ  "  ร่างบางยอมนั่งลงเเต่โดยดี ใครว่าเธอไม่หิว ตั้งเเต่กลับจากมหาลัยเธอไม่ได้กินอะไรเลย เพราะมัวเเต่หาร้านอาหารที่คิดว่ามันธรรมดาๆ ที่สุดนั่นเเหละ  จะเอาดีเกินไปอีตานั่นต้องรู้เเน่ว่าเธอไม่ได้ทำ นี่ขนาดเอาเเค่ผัดผัก แกงจืด บลาๆธรรมดา ยังสงสัยเลย  เเต่จะว่าไปอีตานั้นเวลายิ้มหัวเราะนี่น่ารักดีเหมือนกันนะเนี่ย

 

" มองชั้นทำไม เธอไม่กินหรอ "  เขาพูดพลางตักผัดผักให้เธอ

 

" กินสิกิน " ร่างบางตอบไป เเล้วตักข้าวเข้าปาก " หื้มมมมมมมมมมมมมมมม  อร่อยอ่ะ "  ตักเข้าปากไปอีกคำนึง " อร่อยมากๆ "

 

" อะไรของเธอ ทำอย่างกับว่าไม่เคยกินงั้นเเหละ "

 

" นายจะไปรู้อะไร  ผัดผักธรรมดาเเบบนี้ชั้นไม่เคยกินหรอก ของเเต่ละอย่างในวังอลังจะตาย "

 

" งั้นกินเยอะๆ อ่ะๆ " เขาตักผัดผักให้เธอ " เธอควรจะเรียกชั้นว่าพี่นะ จริงๆ เเล้ว "

 

" หรอ เเต่ชั้นไม่เรียก นายจะทำไม "

 

" เเต่ชั้นอายุมากกว่าเธอนะ "

 

" นี่นายอย่ามาชวนทะเลาะน่า  คนกำลังอร่อย "  เธอพูดเเค่นั้นก็ก้มหน้าก้มตากิน ไม่คุยกับโทโมะอีกเลยจนทั้งคู่กินเสร็จ เเละเเน่นอนเเก้วก็ต้องเป็นคนล้างจาน

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

" เพล้งงงงง "

 

" ทำอะไรของเธอเนี่ย !!! "  โทโมะที่ตกใจ วิ่งลงมาจากห้องนอนเพื่อมาดูว่าเกิดอะไรขึ้นก็ต้องตกใจเมื่อเห็นเศษจานกระจายเต็มพื้น

 

" ไปๆ หลบๆ เดี๋ยวจะได้เเผลเอา " เขาทำมือไล่ร่างบางให้พ้นจากที่ตรงนั้น เเล้วจัดเเจงเก็บเศษจาน เเละกวาดทำความสะอาดให้เรียบร้อย

 

" บ้านเธอเขาใช้ผ้าล้างจานกันหรอ ? "  เขาถามร่างบางออกไป ตามสภาพที่เห็น จานทุกใบมีน้ำยาอยู่ เเบบที่ยังไม่ละลายน้ำ กับผ้าผืนเล็กๆ ที่ว่างอยู่

 

" อ่อคือ ... ก็ชั้นทำไม่เป็นนี่ !! "  ร่างบางตอบไปตามความจริง

 

" แล้วทำไมไม่บอก " เขาหันกลับไปถามร่างบาง " กลัวเสียฟอร์มสินะ แหม่ เธอนี่ !! "  เขาสถบกับตัวเองพร้อมถอนหายใจ  " เธอทำงานบ้านไม่เป็นสักอย่างเลยสินะ   งั้นมานี่ " เขาเรียกเธอไปใกล้ๆ เเล้วลงมือสอนวิธีการล้างจานให้กับเธอ  ร่างบางเรียนรู้ได้เร็ว เเละมองมันเป็นเรื่องสนุก

 

" นายพรุ่งนี้นายช่วยสอนชั้นทำงานบ้านหน่อยสิ "

 

" พรุ่งนี้หรอ "

 

" น่านะ  วันเสาร์นายไม่มีเรียนอยู่เเล้ว

 

" ก็ได้  ชั้นว่างเเค่ตอนเช้านะ นี่ชั้นจ้างเธอมาเป็นเเม่บ้าน เเล้วยังต้องสอนงานบ้านเะออีก  โอ๊ะโห  ใครได้กำไรเนี่ย "

 

" เอาเเต่เช้าเลยก็ได้   เอาน่านาย ชั้นไปนอนละ ฝันดี " ร่างบางเอ่ยตอบเขาไปด้วยรอยยิ้ม

 

 

 

 

 

 

 

 

 

" เหอะ ยัยเจ้าหญิง นิสัยของเธอเริ่มจะเปลี่ยนเเปลงเเล้วสินะ "  เขาพูดกับตัวเองเบาๆ  เพราะจากเหตุการณ์วันนี้ทำให้เขาได้เห็นอะไรหลายๆ อย่าง  ความจริงเเล้วเธอก็เป็นคนจิตใจดีพอใช้ได้  เเต่เพราะ ติดเป็นเจ้าหญิงโดยตามใจซะจนชิน เลยไม่เเคร์ใคร ไปบ้าง อีกนิสัยเอาเเต่ใจนั่นอีก   งานที่จะทำให้เจ้าหญิงโตขึ้น เเละเลิกเอาเเต่ใจ คงไม่ยากเกินมือเขามากนัก

 

' สวัสดีครับท่านราชเลขา ทุกอย่างกำลังไปด้วยดีครับ '

 

' ขอบคุณนะครับที่คอยดูเเลเจ้าหญิง '

 

' ไม่เป็นไรครับ   บุญคุณของพระราชายิ่งใหญ่ว่ามาก  ถ้าในวันนั้นไม่ได้พระมหากรุณาธิคุณของพระราชา ผมก็ไม่รู้ว่าตอนนี้ผมจะเป็นยังไง '

 

' ครับ ฝากด้วยนะครับ '

 

โทโมะ  เด็กผู้ชายที่ไม่มีอะไรเลย เเม้เเต่ครอบครัว พ่อเเม่พี่น้องตายหมด จากอุบัติเหตุตั้งเเต่เขาอายุ 8 ขวบ เขากลายเป็นเด็ดเร่ร่อน  เดินทางไปต่างบ้านต่างเมือง เพื่อรับจ้างเล็กๆ น้อยๆ ด้วยเพราะความจน บวกกับไม่มีตัวเลือก ในวันที่เขาอยู่ทีาซีซ่าร์ระหว่างที่เขาทำงานเช็ดรองเท้าอยู่ สายตาก็เหลือบไปเห็นกระเป๋าสะตางค์ตกอยู่  ความไม่ยั้งคิดบอกกับความที่ยังเด็ก สั้งให้เขาเดินไปหยิบเเละวิ่งหนี หวังจะขโมย เจ้าของกระเป๋าที่ทำหล่นดันรู้ตัว  วิ่งตามมาหมายจะเอาให้ตาย  เเต่ไม่รู้ว่าวาสนาของเขาคงยังไม่ถึงที่ ที่เขาดันวิ่งไปชนกับพระราชา เเละพระราชาก็ทรงช่วยเขาไว้ พร้อมกับให้เข้ามารับใช้ เเละเรียน จนเมื่อโตขึ้นเขาจึงขอกลับมาอยู่ที่บ้านเมืองเดิม  และคราวนี้เขามีโอกาสที่จะตอบเเทนบุณคุณของพระราชา เขาจึงเต็มใจทำเเละจะทำมันให้เต็มที่

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

" นี่ใครนะ บอกจะให้ชั้นสอนงานบ้านเเต่เช้า เเต่ป่านนี้ยังไม่ลุกเลย " โทโมะ พูดพร้อมกับเอามือเท้าประตูห้องของร่างบาง

 

" ขออีกหน่อยน่า " ร่างบางพูดทั้งๆ ที่ยังไม่ลืมตา

 

" ไม่  ชั้นจะลงไปรอข้างล่าง 10 นาที ถ้าเธอยังไม่ลงมา ทุกอย่างที่เราคุยกันเมื่อคืน ยกเลิก "  เขาพูดจบก็หมุนตัวลงไปข้างล่างทันที

 

" ห้ะ !!! 10 นาที  !!  ตายเเล้วยัยเเก้ว !! " ร่างบางตกใจรีบกุลีกุจอเข้าห้องน้ำไปทันที

 

 

 

 

 

 

 

" มาชั้นพร้อมละ "  ร่างบางที่อยู่ในชุดกางเกงขาสั้น เสื้อโปโล พร้อมผ้าโพกหัว พูดขึ้น

 

" เชื่อละว่าพร้อมจริงๆ "  เขาพูดหลังจากมองเธอ

 

" เอาล่ะ นายจะสอนงานอะไรก่อนดีล่ะ " เธอถาม

 

" เอาหนักๆ ก่อนละกัน ถ้าเอาสบายก่อน ไอ้หนักๆ เธอจะไม่ทำเอา "  เขาพูด  ร่างบางหน้ายู่ทันทีที่เห็นว่าเขารู้ทัน

 

 

ปิ๊งป่อง  ปิ๊งป่อง  ปิ๊งป่อง ~~~ !!

 

" ใครมานะ " ร่างบางพูด

 

" ยืนทื่อยู่ทำไม  ไปเปิดประตูสิ " ร่างบางทำหน้างงใส่เขา  จนเขาต้องย้ำอีกว่า  " หน้าที่เเม่บ้าน ~~ "  จนนั่นเเหละเธอถึงยอมเดินไป

 

 

 

 

 

 

" ไฮรรรรร  โทโมะ !!  "

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

---------------------------------------

ยังยืนยันคำเดิมว่าต่อให้มีคนอ่านเเค่คนเดียว ก็จะอัพ

14:17

6/07/58

 

 

 

 

 

 

 

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
9.7 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
9.7 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
10 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา