Garin : นายคือใคร

          
ลัล : ไม่รู้จริงๆ
การิน : ขอร้องล่ะ ช่วยนึกให้ออกที
ลัล : อืม
ระหว่างที่ลัลพยายามนึก การินก็ไปเปลี่ยนดอกไม้ในแจกัน แล้วเอากลับมาวางที่เดิม
การิน : เธอนึกออกยัง
ลัล : ขอโทษนะ ยังไงก็นึกไม่ออกน่ะ ขอโทษจริงๆ
การิน : ไม่เป็นไร เธอไม่ผิด ชั้นผิดเองแหละที่ดูแลเธอไม่ได้  //  สลด
ลัล : นายไม่สบายหรอ //  เอามือจับหน้าผาก
การิน : ไม่ได้เป็นอะไรหรอก แค่เพลียเฉยๆ ( เพลียบ้านแกสิ )
ลัล  :  งั้นนายนอนพักก่อนก็ได้
การิน : อืม งั้นขอฟุบตรงนี้นะ
ลัล : จ๊ะ
การิน : // ฟุบหลับ
ลัล : ขอโทษจริงๆนะ แต่จะพยายามนึกให้ออก (พูดเบาๆ) // ลูบผมการิน
การิน : ก็บอกไปแล้วไงว่าเธอไม่ผิด // จับมือลัล
ลัล : อ๊ะ เราทำให้ตื่นหรอ
การิน : เปล่าๆ ชั้นยังไม่ได้หลับทีนะ // ฟุบหลับ
ลัล  :  นายเป็นคนที่แปลกจริงๆนะ  แต่ทำยังไงถึงนึกออกนะ (คิดในใจ)
ระหว่างที่การินหลับอยู่นั้นลัลก็คิดอะไรไปเรื่อยๆ และพยายามที่จะนึกให้ออกว่ามันเกิดอะไรขึ้นระหว่างเราสองคนบ้าง
ลัล : ตอนนายหลับทำไมถึงดูน่ารักจังนะ  // ลูบผมการิน
การิน : // หลับ
แอ๊ด (เสียงเปิดประตู)
เอม : ลัล เธอฟื้นแล้ว // วิ่งไปกอด
ลัล : เอิ่ม...คือว่า
นี : ลัล ไม่เป็นอะไรนะ
ลัล : คือว่า... พวกเธอเป็นใครหรอ
เอม : หา!!! เธอจำเพื่อนตัวเองไม่ได้หรอ
ลัล : ขอโทษนะที่จำไม่ได้จริงๆ
เอม : ชั้น เอม นี่ นี (ผ่ายมือไปทางขวา) และ 2 คนนี่คือ รุทรกับเมธา (ผ่ายมือไปทางซ้าย)
ลัล : อ๋อ จ๊ะ
เมธา : พี่ลัล จำพวกผมไม่ได้จริงๆหรอครับ
ลัล : จ๊ะ
เมธา : ผมไม่อยากจะเชื่อเลย พี่ลัลจะมาลืมพวกเราได้ไง