Dejavu S ถ้าไม่รักอย่ามาทำให้หลง
เขียนโดย 
blackKZ
วันที่ 12 กรกฎาคม พ.ศ. 2558 เวลา 21.55 น.
แก้ไขเมื่อ 26 กรกฎาคม พ.ศ. 2558 12.44 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
20) ตอนที่ 19 หลอกให้คิด
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
CHAPTER19: Dejavu S ถ้าไม่รักอย่ามาทำให้หลง
ตอนที่ 19 หลอกให้คิด
“โมโห!” แก้วกระแทกเสียงอัดจนผีหนุ่มหน้าเจื่อน
“โกรธ!” โทโมะที่กำลังจะพูดถึงกับหุบปากเมื่อแก้วด่าอีกรอบ
“ เอ่อแก้ว ฉันขะ..” โทโมะก้มหน้างุดสำนึกผิดเพราะครั้งนี้เขาทำเกินกว่าเหตุจริงๆ
“ไม่ต้องพล่าม วันนี้ฉันขอสั่งนาย ห้ามทำอะไรล่วงเกินฉันอีก!” แก้วชี้หน้าสั่งขาด โทโมะนิ่วหน้าทันทีที่ตนไม่สามารถคัดค้านอะไรใดๆในเมื่อตอนนี้เขาก็ไม่ต่างอะไรกับนักโทษ
“และอีกอย่าง วันนี้ห้ามนายตามฉันไปไหน อยู่นี้แหละ ถือว่าเป็นบทลงโทษ!” แก้วพูดจบก็ปิดประตูห้องดัง ปัง! โทโมะยืนเอ๋อก่อนจะคอตกแล้วล้มตัวนั่งอย่างหงุดหงิด
“แก้วนะแก้ว แค่จูบนิดจูบหน่อยไม่เห็นต้องโกรธกันขนาดนั้นเลย โว้ย เซ็ง!!!” โทโมะตัดพ้อก่อนจะสบถทิ้งตัวนอน กลิ้งเกลื่อนบนเตียงที่หญิงสาวนอนเมื่อคืน ไออุ่นและกลิ่นหอมจากร่างบางยังติดอยู่ไม่จางหาย เขาสูดกลิ่นหอมคลี่ยิ้มอ่อนด้วยความหลงใหล หากเขาไม่ใช่วิญญาณล่ะก็ป่านนี้เธอไม่ได้ปั่นหัวเขาแบบนี้หรอก
“เธอกำลังทำให้ฉันหลงจนโงหัวไม่ขึ้นแล้วนะ ยัยเบอะเอ้ย”
แชะๆๆ!
มือบางกดชัตเตอร์เก็บภาพแหล่งวัฒนธรรมแดนตะวันแดง ปราสาทใหญ่ตั้งสง่าเป็นราศีเข้ากับบรรยากาศและยิ่งในช่วงนี้เป็นหน้าหนาว หิมะจึงโปรยปรายลงมาเป็นย่อมๆไม่ขาดสายคล้ายกับเม็ดฝน แก้วยิ้มร่า ตื่นตาตื่นใจหลังดื่มด่ำความสวยงามเป็นอันเรียบร้อย ท่ามกลางผู้คนมากมาย มีทั้งหนุ่มสาว ครอบครัว ผู้คนที่รู้จักพากันเดินเที่ยวเล่นในแหล่งท่องเที่ยว หญิงสาวดูไล่ก็หุบยิ้มลงเมื่อมองข้างกายเธอว่างป่าว
“หึ คนพรรคนั้นไม่เห็นจำเป็นต้องไปสน ผีอะไรก็ไม่รู้ เอาแต่ใจตัวเองชะมัดยาก” แก้วยี้ผมเล่นก่อนจะเดินเที่ยวต่อ
“Hai!(นี้ครับ)” พนักงานเสริฟวางถ้วยราเมนชามโตหน้าโต๊ะหญิงสาว แก้วยิ้มปริเมื่อไออุ่นแผ่ตีหน้าเธอพร้อมกับกลิ่นหอมของเครื่อง หญิงสาวโค้งขอบคุณตอบก่อนจะจัดการเผด็จศึกอาหารตรงหน้า
“เอ่อ แล้วมันต้องกินยังไงถึงจะอร่อยอ่ะ โทโมะ?” แก้วหันไปถามผีหนุ่มข้างกายก่อนจะชะงักเพราะลืมไปว่าเธอทิ้งเขาไว้ที่โรงแรม และดีที่ข้างๆยังเป็นเก้าอี้เปล่า
“บ้าจริง” แก้วยิ้มแหย่ก่อนจะเปิดเอาไกด์บุ๊คที่เธอเอาติดตัวมาด้วยนั่งอ่านดูวิธีการกินอย่างถูกต้องแทน
“ ฮ่า ร้อนๆๆ” แก้วเป่าเส้นร้อนที่คีบขึ้นมาก่อนจะเอาเข้าปาก
“อืม อร่อยเป็นบ้าเล้ย ใช่ม่ะๆ เอ๋ย!” แก้วหันไปยิ้มให้คนข้างกายด้วยความเคยชินจนลืมไปว่าคนข้างๆไม่ใช่โทโมะ ชายหนุ่มมองแก้วแล้วยิ้มให้เธอตอบเอาซะแก้วยิ้มเจื่อนรีบโค้งขอโทษ
“I'm sorry” แก้วพูด
“ไม่เป็นไรครับ” ชายหนุ่มตอบ แก้วมองเขาตาปริบๆด้วยความตกใจที่เขาพูดไทยได้
“คุณเป็นคนไทย?” แก้วถามเพื่อนความแน่ใจว่าหูเธอฟังไม่ผิด
“ครับ ผมเป็นไทย 100% ครับ” เขายิ้มยี่ แก้วยิ้มแล้วเบือนหน้าหนีด้วยความอาย ดันมาเจอคนไทยซะได้
“คุณแก้วมาคนเดียวเหรอครับ” แก้วเดินเที่ยวพร้อมกับชายหนุ่มที่เธอทักผิดในร้าน เขาชื่อ แดน ทั้งคู่คุยถูกคอกันและแดนอาสาเป็นไกด์พาแก้วเที่ยว
“ก็คงงั้นแหละค่ะ แล้วคุณแดนล่ะค่ะ” แก้วยิ้มตอบก่อนถามกลับ
“ผมมาคนเดียวครับ” แดนตอบ
“ว้า แบบนี้คุณไม่เหงาแย่เรอะค่ะ เที่ยวคนเดียว” แก้วลองแหย่แดนเล่นๆ
“ฮิๆ ไม่หรอกครับผมชินล่ะ แต่ก็แอบหว่าเว้อยู่เหมือนกัน” แดนพูดด้วยแววตาดูอ้างว้าง แก้วมองหน้าเขาก็รู้ทันจึงยกกล้องขึ้นแอบถ่ายตอนชายหนุ่มเผลอ
แชะ!
“ทำอะไรครับคุณแก้ว!?” แดนตกใจที่อยู่ๆหญิงสาวก็ถ่ายรูปเขาแบบไม่บอกไม่กล่าว
“ก็คุณทำหน้าอมทุกข์ แก้วก็เลยถ่ายรูปคุณไว้เพื่อที่คุณจะได้เก็บความรู้สึกเศร้านี้ไว้ในรูป คุณดูสิเห็นไหมสีหน้าคุณในรูปกับตอนนี้หลังแก้วถ่ายรูปมันต่างกันขนาดไหน” แก้วโชว์รูปเปรียบเทียบหน้าของแดน เธอต้องการให้เขาหายเครียดเลยใช้วิธีนี้ซึ่งเธอเคยทำบ่อยเวลาคนใกล้ตัวเศร้า
“ขอบคุณนะครับ” แดนยิ้ม
“หืม ขอบคุณทำไมค่ะ แก้วยังไม่ได้ทำอะไรสักหน่อย” แก้วพูด
“ก็คุณแก้วเป็นคนทำให้ผมยิ้มได้ ผมก็ต้องขอบคุณตอบ” แดนพูด
“อ่ะๆ ถ้าจะขอบคุณแก้ว เปลี่ยนจากคำขอบคุณเป็นเลี้ยงข้าวแก้วดีกว่า” แก้วพูดติดตลก
“Ok ครับ คุณแก้ว ผมจะพาคุณแก้วไปกินของอร่อยๆในย่านนี้เอาให้พุงกางไปเลยครับ” แดนหัวเราะ
“อย่าท้านะ แก้วน่ะฉายาจอมกินจุเลยนะจะบอกให้” แก้วยิ้มก่อนที่ทั้งคู่จะพากันเที่ยวเตร่ไปทั่วเมืองญี่ปุ่นและร้านอาหารแสนอร่อยตามสัญญาที่เขาให้ไว้กับเธอ จนพลบค่ำ
“ขอบคุณ คุณแดนมากเลยนะค่ะที่มาส่ง” แก้มพูดขณะเดินเข้าโรงแรมที่ตนพักกับชายหนุ่ม
“ไม่เป็นไรครับ ผมพักอยู่โรงแรมใกล้ๆนี้เอง แล้วยังไงพรุ่งนี้เจอกันครับ” แดนโบกมือลาแล้วกลับที่พักของเขา แก้วขึ้นห้องมาถึงก็หยุดหน้าห้อง มือบางจับลูกบิดหลวมๆด้วยความที่เจ้าตัวลังเลที่จะเข้าไปพบกับคนด้านในห้อง
“เราไม่ได้ทำอะไรผิดสักหน่อย ทำไมต้องกลัวด้วย” แก้วพึมพำก่อนจะบิดลูกบิดแง้มเข้าห้อง เธอแขวนเสื้อโค้ทตัวใหญ่บนที่แขวน ตาพลางมองหาผีเจ้าห้องที่เธอทิ้งทั่วตารางนิ้วแต่กลับไม่พบสักตน
“หายไปไหนของเขาว่ะ?” แก้วไม่ได้ใส่ใจจัดการทำธุระในห้องน้ำเพราะรู้สึกเหนียวตัว แก้วหย่อนตัวลงอ่างอาบน้ำขนากใหญ่ที่รายล้อมไปด้วยฟองขาว ร่างบางสัมผัสอุณหภูมิน้ำที่ชำระล้างเอาความเหนื่อยมาทั้งวันเธอหายเกลี้ยง แก้วเอาตัวพิงขอบเบาะอย่างเคลิบเคลิ้มอารมณ์
“สบู่มีไหน?” แก้วมองหาสบู่เหลวที่เธอวางไว้ใกล้มือ มือบางควานหาไปทั่วโดยเอามือคลำๆดู
“เอ้า” สบู่เหลวโผล่มาอยู่ด้านข้างเธอพร้อมกับเสียงทุ้มใหญ่
“ขอบใจนะ เอ๊ะ!?” แก้วรับมาก่อนจะฉุกคิด รีบเบี่ยงศีรษะไปหาต้นเสียง
“ไอ้ผีหื่น ใครใช้ให้นายเขามาในห้องน้ำย่ะ!!!” แก้วรีบจมปุกตัวลงน้ำให้โผล่แค่หัว
“ไม่มีใครใช้ อยากมาเอง” โทโมะยิ้มกริ่ม
“ออก ไป!” แก้วสั่งเสียงแข็ง
“ไม่ ออก” โทโมะกอดอกยืนกราน ทำให้หญิงสาวโมโหฟัดเหวี่ยงอยากจะขึ้นไปตันหน้าหล่อๆของเขาถ้าไม่ติดว่าโป๊อยู่
“ฉันบอกให้ออกไปไงเล่า ไอ้ผีถ้ำมอง!” แก้วว่าย้ำ
“ถ้ำมองที่ไหน ฉันนะยืนอยู่ตรงหน้าเลยนะไม่ได้แอบดูเลยสักนิด” โทโมะพูดกวน
“โว้ย! ไอ้ผีบ้าออกไปเดียวนี้นะ ไม่เห็นรึไงว่าฉันอาบน้ำอยู่น่ะห่ะ” แก้วโวยวายเผลอลุกขึ้นชี้หน้าด่าเขาและนั้นทำให้โทโมะอ้ำอึ้งมองตาค้าง
“หืม?” แก้วมึนที่อยู่ๆชายหนุ่มเล่นจ้องเธอตาเป็นมันก็ก้มลงสำรวจตัวเอง
กรี้ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!!!!
ทุกอย่างที่อยู่ใกล้มือบางถูกจับเขวี้ยงใส่ผีหนุ่มไม่ยั้ง โทโมะรีบแจ๊ดหนีอย่างลุกลนเพราะโดนแต่ล่ะอย่างปาใส่เขาจนเจ็บทั้งๆที่ตนเป็นผีแท้ๆ แก้วฮึดฮัดหน้าแดงก่ำ เห็นอะไรไม่เห็นดันเห็นเธอเปลือยเต็มๆและที่น่าแค้นคือเขาเล่นมองเธอไม่ตกหล่นแทบจะดูออกว่าสำรวจร่างเธอเกือบทั้งตัวได้แล้วมั่งน่ะ
“เจ็บเป็นบ้า ผีแท้ๆไหงยังโดนอยู่ว่ะ” โทโมะบ่นพลางลูบหัวที่โดนของปาโดนเต็มนัด ที่เขาเข้าไปก็แค่กะแกล้งเธอเล่นๆแต่ใครจะรู้ ว่ามันจะเป็นโชคดี เอ๋ย ว่าเธอจะเล่นลุกพรวดจนเห็นเกือบหมด
“ขาวเป็นบ้าเลยเว้ย” โทโมะกุมปากเก็บอาการ ถึงจะบอกว่าเห็นก็เหอะแต่มันก็มีฟองที่ปะปนขึ้นมาด้วยเลยปิดบางส่วนไปเยอะแต่นั้นแหละมันยิ่งเย้ายวนเขาไปใหญ่
ตึง!
โทโมะสะดุ้งโหยงมองบานประตูห้องน้ำที่ถูกเลื่อนออกโดยหญิงสาวเจ้าของห้อง ใบหน้าเธอตอนนี้บอกคำเดียว “โกรธระยะสุดท้ายชัดๆ” โทโมะยิ้มเจื่อนทำตัวไม่ถูกและไม่รู้จะเริ่มต้นยังไงด้วย สถานการณ์ครั้งนี้ นิ่งเป็นรอด ขยับเป็นตาย พูดไม่เข้าหูทีเดียวเขาถูกเธอเฉดหัวทิ้งในห้องรอบสองแน่
“แก้ว คือฉันไม่ได้ตั้งใจ..” โทโมะพูด
“ไม่ได้ตั้งใจเรอะ” แก้วพูด โทโมะพยักหน้ารัวๆหวังให้เธอยกโทษ หญิงสาวยิ้มหวานก่อนจะชักสีหน้าโหด
“ถ้าวันนี้ฉันไม่ได้เอาเลือดหื่นนายออก อย่ามาเรียกฉันว่า แก้ว!” แก้วขึ้นตะครุบโทโมะทันทีพร้อมบีบคอเขย่าด้วยความแค้น โทโมะพยายามแกะมือแก้วออกด้วยแรงทั้งหมดแต่เพราะโดนบีบคออยู่เขาเลยออกแรงแทบไม่ได้
“กะ แก้ว ฉะ ฉันขอโทษ” โทโมะพูดขอโทษซ้ำๆแต่แก้วไม่มีท่าทีจะลดลงเขาจึงรวบรวมแรงฮึดเดียวพลิกตัวหญิงสาวเอาตัวขึ้นบนแทนแล้วรีบกักแขนเธอไว้ก่อน
“แค่กๆ ฟังกับบ้างสิ ก็บอกว่าไม่ได้ตั้งใจยังไงเล่า” โทโมะรีบว่า
“ไม่ได้ตั้งใจบ้าอะไร ตานายดูก็รู้ เล่นจ้องซะลูกตาแทบทะลักซะขนาดนั้นน่ะ ยังเรียกไม่ตั้งใจอีกเรอะ!” แก้วดิ้นพราดพร้อมต่อว่าด้วยอารมณ์เดือด
“ฉันสาบานฉันไม่ได้เห็นอะไรเกินกว่านั้น แค่อะไรขาวๆแค่นั้น” โทโมะพูด
“อ้ายยยยย ไอ้ ไอ้ผีชีกอ ฉันจะฆ่านาย!!!” แก้วดิ้นหนักกว่าเดิมจนโทโมะรู้สึกยื้อหญิงสาวไม่อยู่ เขาตัดสินใจชั่วพริบตา บดจูบร้อนแรงหยุดแก้ว
“อืม” แก้วร้องครางรสจูบพยายามไม่ตอบรับแต่ลิ้นใหญ่เล่นกวัดเกี่ยวลิ้นเรียวบางทำให้เธอเผลอเคลิ้มตามอีกตามเคย และสงครามลิ้นยังคงยืดเยื้อเพราะแก้วยังไม่หยุดดันทุรังแม้จะมีอารมณ์ร่วมด้วยก็ตาม มือเล็กดื้อดึงให้หลุดจากการเกาะกุมของมือใหญ่
“หยุดนะ อื้ม” โทโมะปล่อยให้แก้วมีช่องว่างหายใจแต่แก้วกลับเลือกขอให้หยุด เธอจึงถูกเขาปิดปากอีกครั้ง ทั้งสองแลกกันผลัดเปลี่ยนความหวานที่ยากจะลืมซึ่งกันและกันไม่หยุดไม่หย่อน
“แก้ว” โทโมะเห็นแก้วสงบจึงยอมถอนจูบออกแล้วสบตาเรียวเล็กของเธอตอบ แก้วมองเขาด้วยนัยน์ตาแดงก่ำเหมือนจะร้องไห้ ชายหนุ่มเลิกลั่กด้วยตัวเองคงทำเกินกว่าเหตุจนอาจทำให้เธอเกลียดเขาไปชั่วชีวิต
“ไม่มีเหตุผลเอาซะเลย..” แก้วพูดออกมาพร้อมกับหยดน้ำตาที่ไหลจากดวงตาข้างซ้าย
“!?” โทโมะนิ่วหน้าอย่างไม่เข้าใจ
“ทำไมนายต้องทำอย่างนี้ทุกครั้ง” แก้วพูด
“ถ้าจะแค่แกล้งกันเล่นๆก็อย่าหลอกให้คิดได้ไหม” แก้วเริ่มเสียงสั่น
“คิด?” โทโมะพูด
“หยุดทำให้ฉันต้องคิดเข้าข้างตัวเองสักที!” แก้วผลักร่างเขาออกแล้ววิ่งออกห้องพักไป โทโมะช็อคกับสิ่งที่แก้วพูดเมื่อครู่จนขาแข็งกล้าขยับไม่ออก
“ฮึก” แก้วสะอื้นหนักหลังหลบมานั่งคนเดียวข้างนอกสวนใกล้โรงแรม เธอพยายามปาดน้ำตาทิ้งอยู่หลายทีแต่ยิ่งปาดมันก็ยิ่งไหลรินไม่ขาดสาย
“บ้าเอ๋ย ทำไมน้ำตาต้องไหลด้วย” แก้วบ่นทั้งๆน้ำตา เธอขยี้ดวงตาเป็นรอยแดงไปเต็มหมด
“อ้ะ!?” มือหนาเอือมเกลี่ยน้ำตาแทนมือบาง แก้วเงยหน้ามองคนตรงหน้าก็พบว่าคนคนนั้นคือ แดน ชายหนุ่มนิ่วหน้าแล้วนั่งลงข้างๆเธอ
“ใครทำให้แก้วร้องไห้ บอกผมมาสิ ผมจะจัดการมันเอง” แดนพูดด้วยน้ำโหแทนแก้วแม้รู้จักแก้วเพียงผิวเผินแต่ก็มั่นใจว่าเธอเป็นผู้หญิงแกร่งถ้าจะร้องไห้ก็ต้องเป็นใครสักคนทำมากกว่า
“ไม่มีอะไรหรอกแดน” แก้วส่ายหน้า แดนเห็นแก้วยังสะอื้นอยู่ก็ดึงมากอด เป็นจังหวะเดียวกับที่โทโมะลงมาเห็นทั้งคู่กอดกันพอดี
“แก้วจะกลับที่พักไหม เดียวผมไปส่ง” แดนพูด
“ไม่ล่ะแดน พาแก้วไปที่อื่นทีแก้วยังไม่อยากกลับไปตอนนี้” แก้วพูดขอ แดนยิ้มอ่อนแล้วพยุงร่างหญิงสาวพาไปตามคำอ้อนวอน โทโมะที่มองตามหลังทั้งคู่เม้มปากแน่นด้วยความรู้สึกหลากหลายในหัวใจ เขากำมือแน่นแล้วทุบกำแพงระบายความอัดอั้นในหัวใจที่มันพุ่งพล่านแทบจะทะล้น มันเป็นใคร ทำไมแก้วถึงต้องไปกับมัน นั่นคือคำถามที่เขาไม่อาจหาคำตอบได้และฝั่งลึกคาใจที่สุด
_________________________________________________________
แก้วโมะมาเต็มอีกแล้วเนอะ รู้สึกเหมือนพี่โมะจะมีคู่แข่ง เอ๋ ยังไงหว่า เอาไงดี ไม่รู้ละรอติดตาม เรื่อยๆ พีสมาอัพหลังหายหน้าหายตาต่ออีกตอน ไม่เม้นไม่อัพนะจ้ะ รออ่านตอนต่อไปด้วยล่ะ
LOVETK PF KF!!!!
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
