วุ่นนัก รักซะเลย

 

 

 

 

                    ผับแห่งหนึ่งในใจกลางเมือง

 

 

 

 

 

                    " ไหนยังไงฮะเฮีย เป็นไอ้ต้นมันบอกว่าเฮียสอยแม่ชีลงมาได้แล้ว ไม่เป็นเล่าให้ผมฟังมั้งเลย " เด็กหนุ่มที่อายุน้อยกว่าป๊อปไม่กี่ปี เดินเข้ามาทักทายด้วยความสนิทสนม 

 

 

 

 

 

                    " สอยเชี้ยไร ยังได้แค่จับมืออยู่เลยเนี่ย " ป๊อปบ่น ก่อนจะหยิบแก้วเหล้ามากระดกเข้าปาก 

 

 

 

 

                    " ไรวะเฮีย ฝีมือเฮียตกไปเยอะนะเนี่ยย " เด็หหนุ่มแกล้งหยามป๊อปเล่นๆ

 

 

 

 

 

                    " มึงก็อย่าเร่งดิวะ เด็กมันไม่เคย รีบๆไปเดี๋ยวแม่งก็อดแดกหรอก " ป๊อปพูดอย่างรู้เชิง

 

 

 

 

                    " ไม่เคยแบบนี้สงสัยจะหวานหน้าดู อยากลองมั้งจัง " เด็กหนุ่มเริ่มจิตนาการ

 

 

 

 

 

                    " เห้ย ไม่ได้โวย คนนี้ห้ามใครยุ่ง "  ป๊อปหวง 

 

 

 

 

 

                    " แหมะ ทำมาเป็นหวง ทีคนอื่นหละไม่เห็นเป็นงี้เลย  ถามจริงเหอะ จะหยุดแล้วใช่มั้ยเนี่ย " เด็กหนุ่มถามด้วยความสงสัย  เพราะปกติ ป๊อปจะไม่เคยแสดงออกถึงความหึงหวงใครแบบนี้ จะมีก็แค่ฟางนี้แหละ 

 

 

 

 

 

                    " หึหึ " ป๊อปหัวเราะในลำคอ ก่อนจะกระกดเหล้าเข้าปาก แล้วเดินเข้าไปหาหญิงสาวคนหนึ่งที่ยืนดื่มเหล้าอยู่คนเดียวกลางผับ

 

 

 

 

 

                    " เสือก็ยังเป็นเสืออยู่วันยังค่ำ ..." เด็กหนุ่มมองตามป๊อปที่นั่งคุยกับหญิงสาวคนนั้น ก่อนจะส่ายหน้าไปมา 

 

 

 

 

 

                    " มาคนเเดียวหรอคะ " ป๊อปเริ่มตีสนิทกับเธอรู้นั้นตามแผนการเดิมของเขา ...หลังจากที่คลิ๊กกันลงตัว ท้งคู่ก็โอบกันเดินออกจากผับไป ...

 

 

 

 

 

                                .............................................

 

 

 

 

                   แก้ว / 

 

 

                    นี่ก็วันใหม่แล้ว แต่ชั้ลยังลืมเรื่องบ้าๆนั้นไม่ได้เลย ชั้ลเริ่มจะเบื่อๆเซ็งๆกับการวนเวียนอยู่ในแวดวงของคนรวยที่มักจะทำอะไรก็ได้ตามที่ใจตัวเองต้องการ แต่ก็เอาเถอะ ชั้ลมันคนไม่มีทางเลือก ยังไงก็ต้องอยู่ให้ได้ เพื่อแม่ เพื่อน้อง

 

 

 

 

 

                    " แก้ว ... เป็นอะไรหรือเปล่า ทำไมวันนี้ไม่ค่อยพูดเลยหละ " ฟางหยุดกึกอยู่หน้บริษัทหันมามองชั้ลที่เดินตามหลังเธอมาด้วยความสงสัย ก็แหงหละ ชั้ลนั่งเงียบตลอดทางที่นั่งรถเมลล์มาด้วยกันนิ 

 

 

 

 

 

                    " อ่อ ป่าว ไม่มีอะไร แก้วนอนดึกหนะ เลยง่วงๆ " ชั้ลตอบบ่ายเบี่ยงไปเรื่อย ไม่อยากจะบอกเรื่องบ้าๆน้นให้ใครเรารู้ แต่ดูเหมือนฟางจะไม่เชื่อ เธอยังคงจ้องมองชั้ลอยากจับสังเกตุ

 

 

 

 

                     " เอ้อ แล้วนี่ไอ้ป๊อปมันไปไหนอะ ทำไมวันนี้ไม่มารับฟาง "แล้วชั้ลก็ฉุกคิดถึงไอ้ป๊อปขึ้นมาได้ ... แปลกจังแฮะ ปกติป่านนี้ต้องนั่งหน้าสะล่อนอยู่กับฟางแล้วสิ วันนี้มันไปไหนของมันวะ 

 

 

 

 

 

                    "... ^^ " เธอไม่ตอบคำถาม ฝากแต่เพียงรอยยิ้มบางๆไว้ แล้วเดินหนีเข้าบริษัทไปทันที 

 

 

 

 

 

 

 

                    โทโมะ - ฟาง 

 

 

                     

 

 

                    " เมื่อวานโมะไปไหนกับแก้วมาหรอ "ฟางเอ่ยถามโทโมะด้วยความสงสัย โทโมะยิ้มดีใจนึกว่าฟางหึงที่ตนไปไหนมาไหนกับแก้ว

 

 

 

 

                    " ก็ไปพบลูกค้าหนะ ทำไมหรอ " เขาจ้องมองฟางอย่างรอคำตอบ 

 

 

 

 

                    " ฟางเห็นแก้วเค้าแปลกๆ นึว่าทะเลาะกัน มีอะไรกันหรือเปล่า " ฟางถามต่อ โทโมะนิ่งไป ก่อนจะมองไปไปทางหน้าห้องที่แก้วนั่งอยู่

 

 

 

 

                    เขานึกถึงเหตุการณ์เมื่อครู่ตอนที่แก้วเอาเอกสารเข้ามาให้ แก้วก็ดูนิ่งไปจริงๆ เพราะวันก่อนๆมักจะหาเรื่องตนตลอด แต่วันนี้ไม่มีทีท่าแบบนั้นเลย 

 

 

 

 

 

                    " ก็ไม่มีอะไรหนิ ฟางคิดมากหรือเปล่า " โทโมะปั้นหน้าให้เป็นปกติที่สุด ฟางพยักหน้าเข้าใจก่อนจะเดินออกจากห้องไป 

 

 

 

 

                    โทโมะคิดไม่ตก นึกถึงเหตุการณ์เมื่อวาน เขาเลยกดโทรศัพท์เรียกแก้วเข้ามาในห้อง 

 

 

 

 

 

                    " เอกสารมันขาดไปชุดนึง ไปทำมาใหม่ " โทโมะแกล้งโยนแฟ้มเอกสาร และแสดงสีหน้าแววตาเหมือนตนกำลังโกรธ แต่แก้วกลับนิ่งเฉยไม่โวยวายเหมือนที่ผ่านมา เธอหยิบเอกสารมาดู แล้วเดินไปทำมาใหม่ ก่อนจะเข้ามาอีกครั้ง แล้ววางเอกสารไว้บนโต๊ะโทโมะ 

 

 

 

 

 

                    " นี่เป็นใบ้หรือไงฮะ วันนี้ลืมพาปากมาหรอ เอ๊ะ ! หรือเมื่อวานโดนไอ้แก่หื่นนั้นมันจูบปาก เลยพูดไม่ได้ซะงั้น " โทโมะแซว แก้วแปลกใจว่าโทโมะรูเรืองนี้ได้ยังไง ในเมื่อเธอไม่ได้บอกอะไรเขา และเขาก็เหมือนจะไม่รู้ว่าเธอโดนอะไรมา 

 

 

 

 

 

                    " นายพูดเหมือนนายรุ้ ว่ามันทำอะไรกับชั้ล " แก้วหันหน้ามาจ้องมองโทโมะด้วยความสงสัย เธอก้าวเท้าเข้าไปยืนประชันหน้ากับโทโมะ ก่อนจะยิงคำถามตรงจุด

 

 

 

 

 

                    " เอ่อ... " โทโมะอ้ำอึ้งไม่รู้จะพูดยังไงต่อ 

 

 

 

 

 

                    " นี่นายรู้ใช่มั้ยว่ามันทำอะไรกับชั้ล หรือว่ามันเป็นแผนการณ์ของนายที่ลองเปิดทางให้มันมาทำไม่ดีกับชั้ล " มันต้องเป็นแบบที่ชั้ลคิดไว้แน่ๆ 

 

 

 

 

                        เพราะเมือกี้ชั้ลเข้าไปคุยกับเฮียหนึ่งเรื่องที่เขาจะถูกตัดเงินเดือน เพราะมีเจ้านายกากๆกับลูกค้านิสัยแย่ๆ อย่างไอ้แปะหื่นนั้น 

 

 

                    ' เฮียบอกวาเค้าจะไม่ตัดเงินเดือนเฮียแล้วงั้นหรอ ' 

 

                    ' ใช่ ไม่รู้เหมือนกันว่าเพราะอะไร เห็นท่านประธานบอกว่า คุณอเนกเค้าจะไม่เรียกค่าเสียหายแล้ว ก็เลยไม่ตัดเงินเดือนเฮีย ' เฮียหนึ่ง

 

                    ' จะบ่้าหรือไง เห็นเมื่อวานยังโวยวายไม่เลิกอยู่เลย '

 

                    ' อ้าวหรอ เห็นท่านประธานบอกว่าเรื่องเพิ่งจบเมื่อวาน เคลียร์กันได้ลงตัวว่าเราไม่ต้องจ่ายเงินให้กับเค้า '

 

 

 

 

 

                    ให้ตายเถอะ นี่มันเอาร่างกายของชั้ลซึ่งเป็นลูกน้องของมันไปแลกกับเงินที่มันต้องจ่าย 

 

 

 

 

                    " เอ้า ก็เธอเป็นคนบอกชั้ลเองหนิ ว่าเราไม่ผิด จะใช้ค่าเสียหายให้เค้าทำไม " มันยังแถไม่เลิก 

 

 

 

 

                    " หรอ.. แล้วนายรู้ได้ยังไงว่าไอ้แปะนั้นมันทำอะไรกับชั้ล " นั้นสิ แล้วสุดท้ายมันก็นิ่งไป ไม่ตอบอะไร แต่การนิ่งไปแบบนั้น ชั้ลคงจะเดาหาคำตอบได้ไม่ยาก 

 

 

 

 

 

                    " หึ ชีวิตของชั้ลมันคงไร้ค่ากว่าเงินของนายสินะ นายถึงได้แลกชั้ลให้กับมัน นายขายลูกน้องตัวเอง ชั้ลนี่มันน่าสมเพชจริงๆเลยนะ ว่ามั้ย " ชั้ลกักเก็บน้ำตาไว้ไม่อยู่จริงๆ นี่ชั้ลเกือบจะโดนมันหลอกไปฆ่าให้ตายทั้งเป็นเลยหรอ 

 

 

 

 

 

                    " เห้ยย นี่เธอ คือชั้ลก็เข้าไปช่วยเธอได้อยู่แล้ว ชั้ลแค่อยากจะเอาเรื่องนี่ต่อรองกับมัน ก็เท่านั้นเอง " มันดูไม่รู้สึกอะไรเลยกับสิ่งที่มันทำผิด และอย่าหวังว่าไอ้ผู้ชายคนนี้ันจะนึกถึงความรู้สึกของชั้ลเลย ไม่มีทางงงง

 

 

 

 

                    " ... " ชั้ลเลือกที่จะไม่ต่อล้อต่อเถียงกับมันอีกต่อไป ชั้ลจะไปจากที่นี่ 

 

 

 

 

 

                    " เห้ย เดี๋ยวดิ  แก้ว ! แก้ว ! " ไอ้หมอนั้นมันตะโกนไล่หลังชั้ลออกมา แต่ชั้ลไม่คิดจะหันหลังกลับไปอีกแล้ว มันน่ากลัวเกินกว่าที่ชั้ลคิดไว้จริงๆ 

 

 

 

 

 

 

                    " เออ มาพอดีเลย ไปกินข้าวกัน " ไอ้ป๊อปเดินหน้าระรื่นเข้ามาหาชั้ล ชั้ลหันไปมองข้างหลังเห็นไอ้บ้านั้นมันเดินตามมา ( จะตามมาทำส้นอะไรวะ ) ชั้ลเลยรีบลกไอ้ป๊อปกับฟางเดินออกไปทันที 

 

 

 

 

 

                    ร้านอาหาร 

 

 

 

 

 

 

                    " นี่แกเป็นอะไรวะ ทำไมดูเครียดๆจัง " ไอ้ป๊อปขมวดคิ้วสักถามชั้ลใหญ่ 

 

 

 

 

 

                    " เค้าไม่บอกหรอก เมื่อกี้ฟางก็ถามเค้าไปแล้ว " ฟางเสริม แหม เข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ยเลยนะคะ ไอ้คู่นี่เนี่ย

 

 

 

 

 

                    " ปล่าว ไม่มีอะไร กินข้าวเถอะ ชั้ลหิวแล้ว " ชั้ลหันไปใหความสนใจกับอาหารข้างหน้า โดยไม่สนใจกับอีกสองคนที่นั่งตรงข้ามกับชั้ล

 

 

 

 

                    " แต่เมื่อวานมึงก็ดูไม่ค่อยดีนะ มีใครทำอะไรมึงหรือเปล่า " ไอ้ป๊อปยังถามไม่เลิก 

 

 

 

 

                    " เออ ก็คิดถึงแม่ อยากไปหาแม่ ไปหาไอ้กานด้วย ไม่ได้เจอหลายวันแล้วเนี่ย " ชั้ลจำเป็นต้องโกหก เพราะไม่อยากให้ไอ้ป๊อปมันไปมีปัญหากับไอ้หมอนั้น ยิ่งตอนนี้ดูเหมือนมันกำลังทำคะแนนนำไอ้หมอนั้นอยู่ 

 

 

 

 

 

                    " เออๆ ก็นึกว่ามีอะไร " ป๊อปเหมือนจะสบายใจขึ้นเลยก้มหน้าลงกินข้าวได้ทันที มีเพียงฟางที่ยังมองป๊อปสลับกับมองแก้วด้วยความสงสัยในความสัมพันธ์ของทั้งคู่ 

 

 

 

 

 

 

                    หลังจากทานข้าวเสร็จ ชั้ลก็ขอตัวกลับคอนโดก่อน ส่วนไอ้ป๊อปก็พาฟางไปจีบเอ้ย ไปดูของตกแต่งบ้านต่อ 

 

                    กลับมาถึงคอนโด เรื่องบ้าๆนั้นก็เข้ามาในหัวชั้ลอีกจนได้ ชั้ลควรจะทำยังไงต่อไปดี ถ้าช้ลลาออก ชั้ลจะเอาเงินที่ไหนไปคืนไอ้ป๊อป ชั้ลจะเอาเงินที่ไหนมารักษาแม่ ส่งน้องเรียน ถ้าชั้ลไม่ลาออก ชั้ลจะทนอยู่กับผู้ชายเห็นแก่ตัวแบบนั้นได้ยังไง โอ้ย 

 

 

                    ตึ๊งติ่ง ตึ๊งตึ่ง เสียงกริ่งดังมาจากหน้าห้อง มันดังอย่างต่อเนื่อง เหมือนไอคนที่กดมันจะกดรัวๆแบบไม่ยั่งมือเลยหละ นี่มันกะจะกดหริ่งเอาโล่เลยหรือไงวะ 

 

 

 

 

                    " เป็นบ้าอะไรของแกวะไอ้ป๊อป " ชั้ลคาดหมายว่าคนหน้าห้องคงจะเป็นไอ้ป๊อป เพราะมันเพียงคนเดียวที่รู้ว่าชั้ลอยู่ที่นี่ และก็คือมันคนเดียวนั้นแหละทีเทียวไปเทียวมาห้องชั้ลอยู่บ่อยๆ 

 

 

 

 

 

                    " ไอ้โมะ ไม่ใช่ไอ้ป๊อป " แล้วมันก็เกิดเหตุวิบัติขึ้น มันผิดคาดจากที่ชั้ลคิดจริงๆ คนที่ยืนอยู่หน้าห้องไม่ใช่ไอ้ป๊อป หากแต่เป็นผู้ชายเห็นแก่ตัวคนนั้น เขาถือวิสาสะเดินเข้ามาในห้องของชั้ลพร้อมๆกับลากชั้ลเข้ามาในห้อง ก่อนจะปิดประตูห้องสนิท 

 

 

 

 

 

                    " มาทำไม ออกไปเลยนะ " ชั้ลเริ่อมหวาดระแวงกับผู้ชายคนนี้เข้าแล้วจริงๆ วันก่อนมันก็ดันชั้ลเข้าห้อแบบนี้แหละ ก่อนจะมันจะจูบชั้ลโดนที่ชั้ลไม่ได้เต็มใจเอาซะเลย พอเมื่อวานมันก็พาชั้ลไปขายให้กับไอ้แปะหื่นกามนั้น แล้วนี่มัจะเข้ามาทำอะไรอีกหละ 

 

 

 

 

                    " มาง้อ มาขอโทษ " มันพูดนิ่งๆก่อนจะชูถุงอะไรสักอย่างขึ้นระดับหน้าอก 

 

 

 

 

                    " คนเห็นแก่ตัวแบบนาย ที่จริงไม่ต้องมาสนใจคนอย่างชั้ลก็ได้นะ ชั้ลมันก็แค่ลูกน้องกระจอกๆ ไม่ได้สำคัญกับบริษัทใหญ่โตของนายอยู่แล้วหนิ " 

 

 

 

 

                    " เลิกประชดได้ปะ รำคาญ " มันพูดจบก็เดินเข้าไปในครัวของชั้ล ไปทำอะไร ? 

 

 

 

 

                    " ช่วยออกไปจากห้องชั้ลได้มั้ย ชั้ลไม่ชอบให้ใครเข้ามาวุ่นวายในห้องของชั้ล "

 

 

 

 

 

                    "ยกเว้นไอ้ป๊อปสินะ " มันพูดทั้งๆที่ยังหันหลังให้ชั้ลอยู่  ก็แหง่สิ ป๊อปมันเพื่อนชั้ลนิ แล้วอีกอย่างคือมันไว้ใจได้ ไม่เหมือนแก ไอ้ผู้ชายเห็นแก่ตัว 

 

 

 

 

                    " เอาซื้อมาง้อเนี่ย เจ้าอร่อยเลยนะ กุ้งก็ตัวโต มากินดิ อย่าลีลาให้มันมาก " มันยกถ้วยต้มยำกุ้ง และปลากหมึกไข่นึ่งมะนาวมาตั้งบนโต๊ะ ก่อนจะยกจานข้าวสองจานมาวางบนโต๊ะ แล้วมันก็นั่งลง คือ ทำเหมือนกับว่าเป็นบ้านของตัวเองยังไงยังงั้นเหลยหละจ่ะ

 

 

 

 

                    " ทำแบบนี้ นายต้องการอะไร บอกมาตรงๆเลยดีกว่า พูดจบก็เดินออกไปซะ ชั้ลไม่อยากเห็นหน้านาย ชั้ล จะ อ้วก "

 

 

 

 

 

                    " ก็บอกแล้วไงว่ามาง้อเนี่ย มาขอโทษ หูตึ่งไง๊  คือรู้ตัวไงว่าทำผิดไปแล้ว แล้วมันก็แก้ไขไม่ได้แล้ว รู้แล้วว่าเธอไม่พอใจ เธอโกรธ ก็มาขอโทษนี่ไง "

 

 

 

 

 

                    " ไม่จำเป็น เพราะยังไงชั้ลก็จะไม่กลับไปที่น้่นอีกแล้ว "

 

 

 

 

                    " โหยยยยย อย่าเรื่องมากได้มั้ยวะ ชั้ลขอโทษแล้วเนี่ย ต่อไปจะไม่ทำอีก นี่ประธานบริษัทลดตัวลงมาขอโทษลูกน้องเลยนะ จะเอาอะไรอีกเนี่ย " ลดตัว ?? คือแบ่งชนชั้นช๊ะ ! 

 

 

 

 

 

                    " ถ้ามันลำบากมากนักนะ ก็ไม่ต้องลดตัวสูงๆของนายลงมาขอโทษคนต่ำๆอย่างชั้ลหรอก " 

 

 

 

 

                    " โอเค ชั้ล.. พูดแรงเกินไปอีกแล้ว ชั้ลขอโทษอีกครั้งแล้วกัน คือ ชั้ลสัญญาว่าจะไม่ทำแบบนั้นอีก กลับไปทำงานเถอะ ชั้ลไม่อยากให้ฟางรู้เรืองนี้ด้วย " 

 

 

 

 

 

                    " อ่ออ ที่ลดตัวลงมาขอโทษชั้ล ก็เพราะกลัวว่าฟางจะรู้เรื่องนี้ กลัวว่าฟางจะโกรธนาย แบบนี้ซินะ "

 

 

 

 

 

                    " ก็ใช่นะสิ แล้วจะแบบไหนหละ "  ก็ชั้ลเข้าใจว่าแกสำนึกผิดซิวะ 

 

 

 

 

                    " นี่ชั้ลคิดไม่ตกเลยนะ ว่าถ้าฟางได้เป็นแฟนกับคนอย่างนาย ชีวิตของฟางจะตกต่ำขนาดไหนกันเนี่ย " นี่พูดจากใจเลย ชั้ลไม่อยากจะคิดจริงๆ ถึงไอ้ป๊อปมันจะเจ้าชู้จะฟันไม่เลือก แต่มันก็ไม่เคยจะข่มเหง ดูถูกคนอื่นแบบนี้นะ 

 

 

 

 

 

                    " ไม่ต้องคิดหรอก รอดูชั้ลแต่งงานกับฟางก็แล้วกัน "

 

 

 

 

 

                    " ให้ตายเถอะ ชั้ลคงต้องขัดขวางเรืองนี้ทุกวิถีทาง นายไม่มีวันได้แต่งงานกับฟางเด็ดขาด รวมทั้งการขัดขวางนายไม่ให้เข้าใกล้ฟางมากจนเกินไปด้วย และชั้ลจะทำให้ไอ้ป๊อปกับฟางแต่งงานกันให้ได้ คอยดู " 

 

 

 

 

                    " แสดงว่าเธอจะไปทำงานกับชั้ล เพื่อขัดขวางไม่ให้ชั้ลอยู่ใกล้ฟางต่อไปสินะ "

 

 

 

 

                    " ลำบากหน่อยนะที่ชั้ลตัดสินใจแบบนั้น แล้วถ้านายยังทำแบบนั้นกับชั้ลอีก ชั้ลจะเล่าเรื่องทุกเรื่องให้ฟางฟังให้หมดคอยดู "