วุ่นนัก รักซะเลย

 

 

                    หลังจากที่ได้ไปดูบ้านสวยของป๊อปกันเสร็จเรียบร้อย ป๊อปก็ออกอุบายชวนฟางมาดูของตกแต่งบ้านในวันถัดมาทันที และเธอก็ตอบตกลงด้วยความเต็มใจซะด้วยสิ 

 

 

 

 

                    " ดีนะ วันนี้ไม่สวนทางกับไอ้โทโมะหนะ ไม่งั้นได้มีเรื่องกันอีกแน่ๆ " ป๊อปอุบอิบอยู่คนเดียวในขณะที่กำลังเปิดประตูรถให้ฟาง แต่ฟางได้ยินชัด 

 

 

 

 

 

                    " ไม่สวนหรอก โทโมะเค้ามารับเลขาเค้าไปตั้งแต่เช้านู้นแหละ " ฟางยิ้มๆ ก่อนจะเดินเข้าไปนั่งประจำทีเรียบร้อย ป๊อปนิ่งไป เขาเริ่มเป็นห่วงแก้วขึ้นมา แต่เม่อนึกถึงคำพูดของแก้ว เขาก็คิดได้ 

 

 

 

 

                    ' เค้าไม่มีวันชอบชั้ลหรอก เชื่อเถอะ ' คำพูดของแก้วมันลอยเข้ามาในหูของป๊อป หนุ่มหล่อสะบัดศีรษะไปมา แล้วเดินอ้อมไปนั่งยังที่คนขับ 

 

 

 

 

 

 

                    รถหรูของป๊อปจอดยังลานจอดรถของห้างดังแห่งหนึ่ง เจ้าตัวรีบเก็บแต็มลงมาเปิดประตูรถให้ฟาง แสดงความเป็นสุภาพบุรุษอย่างเต็มที่ 

 

 

 

 

 

 

                    " ฟางทานข้าวมาแล้วยังครับ " เขาถามไถ่เธออย่างเป็นห่วง ก่อนจะเดินรักษาระยะห่างอย่างที่สุภาพบุรุษเค้าทำกับ 

 

 

 

 

 

                    " ฟางรู้น๊าา มาป๊อปอะหิว แต่แกล้งมาถามฟาง " เธอยิ้มหวานๆ ก่อนจะเหล่ตาไปมองเขา ที่ยิ้มอายๆอยู่ข้างๆ 

 

 

 

 

 

                    เธอเดินนำป๊อปเข้าไปในร้านอาหารร้านหนึ่งในห้าง 

 

 

 

 

 

 

                    " ฟางทานด้วยกันนะครับ ทานคนเดียวมันไม่อร่อย " ป๊อปอ้อนๆ ฟางพยักหน้าน้อยๆ ก่อนจะเปิดดูเมนูอาหาร 

 

 

 

 

 

                    " ขอเป็นสลัดผักแล้วกันคะ ^^ " 

 

 

 

 

 

                    หลังจากที่เจ้าพนักงานเก็บเมนูอาหารไปเรียบร้อยแล้ว ....

 

 

 

 

 

 

                    " ฟางมาที่นี่บ่อยหรือเปล่า " ป๊อปพูด ฟางส่ายหน้าน้อยๆ 

 

 

 

 

 

                    " ฟางชอบไปที่ไหนหรอ " เขาถามต่อ ฟางหน้าซึมไป 

 

 

 

 

 

                    " ฟางชอบไปบ้านเด็กกำพร้า " ฟางพูดนิ่งๆ สายตาเธอดูเหม่อๆเหมือนคนกำลังคิดอะไรอยู่ 

 

 

 

 

 

                    " บ้านเด็กกำพร้า ? ชอบทำบุญนะเราหนะ " ป๊อปแซว 

 

 

 

 

 

                    " อื้ม ฟางไปที่นั้นแล้วสบายใจ เหมือนได้กลับบ้าน " ดวงตาหวานเริ่มแดงกล่ำ สายตาเธอมันดูเศร้าหมองลงจนเห็นได้ชัด ป๊อปนิ่งไป เขานึกถึงวันที่แก้วเล่าเรื่องของฟางให้ฟัง ก็เริ่มจำได้ ว่าฟางเองก็เป็นเด็กกำพร้า 

 

 

 

 

                    " เค้าเลือกเกิดไม่ได้ แต่เค้าเลือกที่จะเป็นไร ป๊อปศรัทธาเด็กเหล่านั้นนะ ที่โตมาเป็นคนดีได้ เหมือนกับคนที่มีพร้อมทุกอย่าง " ป๊อปพูด ฟางอึ้งไป 

 

 

 

 

 

                    " ป๊อปไม่รักเกียจพวกเค้าหรอ " ฟางรอฟังคำตอบ 

 

 

 

 

 

                    " ไม่เลย เค้าไม่มีอะไรที่น่ารักเกียจเลยนะ ทำไมฟางถามแบบนี้หละ " ป๊อปถามกลับ 

 

 

 

 

                    " อื้ออ ฟางมักจะเจอกับคนที่ไม่ค่อยชอบเด็กกำพร้า ด้อยโอกาสหละมั้ง ^^ " ฟางฝืนยิ้ม 

 

 

 

 

                    เธอมั้งจะพบเธอกับคนที่ดูถูก เหยียดหยาบเธอ จนเธอรู้สึกว่าสิ่งที่เธอเป็นมันเป็นปมด๋อยสำหรับเธอ และนี่แหละที่เป็นเหตุผลให้เธอปฏิเสธความรัก เธอมักคิดเสมอว่า ไม่มีความรักที่แท้จริงสำหรับคนอย่างเธอหรอก เพราะขนาดแม่ของเธอ ยังทิ้งเธอไปได้เลย นับประสาอะไรกับผู้ชาย ที่เพิ่งจะเดินเข้ามาในชีวิตของเธอ 

 

 

 

 

 

                    " ไม่คิดมากนะครับ วันหลังเราไปที่นั้นกันนะ ป๊อปอย่างไปทำบุญด้วย " ป๊อปพูดอย่างสุภาพ แววตาของเขาดูจริงใจต่อเธอ หากแต่ภายในใจของเขามันเป็นเพียงแค่อุบายหลอกให้เธอรักก็เท่านั้นแหละ 

 

 

 

 

 

                    " ได้ๆ " ฟางยิ้มกว้างทันทีที่รู้สึกถึงความจริงใจที่ป๊อปส่งให้ โดยที่เธอไม่รู้เลย ว่ามันเป็นแค่แผนการร์อย่างหนึ่งของเขา  หากแต่เธอได้ดีใจไปกับความเมตตของเขาเสียแล้วในตอนนี้ 

 

 

 

                            ....................................................

 

 

 

 

 

                    เห้อออ  นี่มันซวยอะไรของชั้ลวะเนี่ย เมื่อวานก็เพิ่งจะโดนได้หมอนี้มันรังแกมา ชั้ลก็กะจะโกรธจะแค้นมันให้ยาวๆซะหน่อย แต่โทษหวะ ชั้ลแทบไม่มีเวลาได้โกรธมันเลย วันนี้มันก็ดันมารับชั้ลตั้งแต่เช้า เพื่อ เพื่อออออ มาดูบ้านไอ้แปะ !! นั้น ซึ่งงง ชั้ลเองก็ไม่เข้าใจ ว่ามันจะพาชั้ลมาทำไมวะ คือชั้ลไม่ใช่นักออกแบบนะ 

 

 

 

 

 

 

                    " เอ้า ลงมาดิ รอให้ชั้ลไปอุ้มลงมาหรอ " หลังจากที่หมอนี้มันลงจากรถมาได้พักใหญ่ๆ และมันคงไม่เห็นชั้ลเดินตามไปหละมั้ง เลยเดินย้อนกลับมาตาม 

 

 

 

 

 

 

                    " จะพามาทำไมเนี่ย ทำไมไม่พาเฮียหนึ่งมาอะ " เออ นั่นสิ ชั้ลไม่เข้าใจเลยจริงๆ 

 

 

 

 

 

                    " อย่าพูดมากได้มั้ย รำคาญ " มันทำหน้าทำตา ขึ้นเสียงใส่ชั้ลเสร็จสับ แล้วเดินสะบัดก้นลีบๆของมันเข้าไปในบ้านของไอ้แปะนั้น 

 

 

 

 

 

 

                    " มาแล้วหรอ หนูแก้ว " ไอ้แปะ หันมามองชั้ลด้วยสายตาที่แปลกๆ จนชั้ลต้องหลบหลังไอ้ท่านประธาน  มันรู้สึก หนาวๆยังไม่รู้ บรึ๊ยยยยยย  ขนพองงงงง

 

 

 

 

 

                    " เริ่มคุยงานเลยแล้วกันนะครับ " ไอ้ท่านประธานก็รีบเปิดประเด็น ไอ้แปะนั้นพยักหน้าแต่สายตามันยังมองชั้ลอยู่ววว 

 

 

 

 

 

                    แปะ เดินนำไปนั่งที่ชุดรับแขกเก่าๆ ไอ้ท่านประธานก็เดินตามไป ส่วนชั้ลก็เกาะหลังมันเหมือนตุ๊กแต คือ ชั้ลหลอนสายตาแปะนั้นมาก 

 

 

 

 

 

                    " แก้ว ไปเอาน้ำมาให้ลูกค้าสิ " ไอ้ท่านประธานเอ่ยปากสั่ง ชั้ลรีบพยักหน้าแล้วเดินไปทันที เออ ก็ดีเหมือนกัน ไปให้พ้นๆจากที่ตรงนี้ก็ดี 

 

 

 

 

 

 

 

 

                    " ผมออกไปเอาของที่รถแปปนึงนะครับ " โทโมะยิ้มกรุ่มกริ่ม เมื่อชายวัยสูงคนส่งสายตาเป็นสัญญาณ เขาเดินออกจากบ้านไปอย่างช้าๆ ก่อนจะหยุดที่หน้าประตูบ้าน แล้วยิ้มมุมปากเหมือนคนมีแผน 

 

 

 

 

 

 

 

 

                    " หนูแก้วของเสี่ย มาเอาน้ำช้าเกินไปหรือเปล่าจ่ะ เสี่ยรอตั้งนานน " เห้ยยย มันเข้ามาได้ยังไงวะ ชั้ลรีบหันขวับไปมองทันทีที่ได้ยินเสียง แต่ไม่ทันแล้วว มันเดินเข้ามาใกล้ชั้ลทุกที ทุกที 

 

 

 

 

 

                    " แปะไปรอข้างนอกนะ ดะเดี๋ยวแก้วเอาไปให้ " แก้วน้ำในมือของชั้ลมันสั่นไปหมด ชั้ลค่อยๆก้าวถอยหลังที่ละก้าว เมื่อไอ้แปะโรคจิตนั้น เดินเข้ามาหาชั้ลทีละก้าว เรียกว่าก้าวต่อก้าวเลยหละ 

 

 

 

 

 

                    " เสี่ยไม่อยากกินน้ำนี้แล้วจ่ะ แต่เสี่ยอยากกินน้ำอย่างอื่นมากกว่า " ไอ้แปะบ้านั้นมันเิดเข้ามาใกล้ชั้ลมาขึ้น แต่ชั้ลนี่สิ ชั้ลไม่มีทางให้เดินถอยหลังแล้ว หลังชั้ลชนฝาแล้วนะ  

 

 

 

 

 

                    " ท่าประธานอยู่ไหนหรอคะ กะแก้วอย่างไปหาท่านประธาน " ชั้ลชะเง้อมองหาไ้บ้านั้นจนสุดคอ แต่ แต่ มันอยู่ไหนนนน มาช่วยชั้ลด้วยสิ ชั้ลกำลังแย่นะ 

 

 

 

 

 

                    " เค้าก็ออกไปรอข้างนอกสิจ่ะ เสี่ยเสร็จกิจเมื่อไหร่ เดี๋ยวมันก็มาพาอยู่กับไปเองแหละ  " ไอ้แปะบ้ากามนั้นมันเอามือมันมาจับเอวชั้ล ฮืออออ  

 

 

 

 

 

                    " อย่ามารุ่มร่ามนะ ชั้ลไม่ชอบบ !! " ชั้ลปัดหน้าใจดีสู้เสือเหมือนไม่เกรงกลัวมัน หากแต่ใจชั้ลตอนนี้มันตกไปอยู่ที่ตาตุ่มแล้วหละ ชั้ลผลักไอ้บ้ากามนั้นให้ออกห่างตัวก่อนจะวิ่งหนี 

 

 

 

 

                    แต่... 

 

 

 

 

 

 

                    ผลัก .... โครมมม 

 

 

 

 

 

                    กับเป็นชั้ล ที่ถูกมันผลักล้มลงไปกองกับพื้นห้อง .... นี่มันกำลังทำอะไรกับชั้ลเนี่ย 

 

 

 

 

 

                    " โทโมะ !!! นายอยู่ที่ไหนนน !! มาหาชั้ลหน่อยสิ " ชั้ลตะโกนเรียกคนที่ชั้ลคิดว่าเค้าสามารถที่จะช่วยชั้ลได้ในตอนนี้ พร้อมๆกับการที่ชั้ลต้องยันร่างตัวเอง ให้ถอยออกห่างจากไอ้บ้านั้นที่มันกำลังคร้านเข้ามาหาชั้ลเรื่อยๆ 

 

 

 

 

 

 

                    " โทโมะะ !!! ช่วยชั้ลด้วยย !! ช่วยชั้ลด้วยย กรี๊ดดดดดดด !!  "

 

 

 

 

 

                    พรึบ !! มันลากขาชั้ลเข้าไปหาตัวมัน และตอนนี้มันกำลังคร่อมร่างชั้ลอยู่ 

 

 

 

 

 

 

                    " ได้หนูสักครั้ง แลกกับเงินไม่กี่แสน เสี่ยยอมมม " 

 

 

 

 

                    เพี๊ยะ !! ชั้ลตบหน้าไอ้สารเลวนั้นไอฉาดใหญ่ 

 

 

 

 

 

                    " ช้ั้ลไม่ได้ขายตัวนะ !! " ชั้ลตะคอกใส่หน้ามันจนลืมตัว ว่าตอนนี้ชั้ลกำลังตกอยู่ในอาณัติของมัน 

 

 

 

 

 

                    " 5555 " มันหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง ก่อนที่มันจะ.... ข่มเหงชั้ล

 

 

 

 

                    ให้ตายเถอะ ทำไมชั้ลต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ด้วย มันหน้ากลัวเหมือนจะขาดใจตาย

 

 

 

 

 

                    "ช่วยด้วยย ช่วยด้วยย ใครก็ได้ช่วยด้วยย ฮืออ ฮืออ ฮือออ ช่วยด้วยยย " 

 

 

 

 

 

 

                    " คุณอเนกครับ คุณอเนก " เสียงของโทโมะดังขึ้นมาจากข้างในตัวบ้าน ไอ้บ้ากามรีบดีดตัวออกจากชั้ลทันที แล้วลุกเเดินออกไป ชั้ลรีบลุกขึ้น แล้วตัดแต่งที่ผ้าที่มันยับยู้ยี้ลวกๆ แล้วดินออกไปอีกทาง มันคงไม่ดีใช่มั้ย ที่จะมีคนมารู้เรื่องน่าอับอายแบบนี้ 

 

 

 

 

 

                    " ทำไมต้องเข้ามาตอนนี้ กำลังจะได้แล้วเชียว " อเนก ค้อนใส่โทโมะ 

 

 

 

 

 

                    " อ้าว แล้วคุณคิดจะทำอะไรหรอครับ " โทโมะตีหน้าซื่อเหมือนไม่รู้ความหมาย 

 

 

 

 

 

                    " นี่คุณ ก็คุณเองไม่ใช่หรอที่เปิดทางให้ผม หน้ามาตีหน้าซื่อหน่อยเลยน๊าา " อเนกโวย

 

 

 

 

 

                    "นี่คุณทำอะไรลูกน้องผมเนี่ย ผมไปเอาเอกสารสัญญาในรถมา ไม่คิดว่าคุณจะกล้าทำแบบนี้ " โทโมะแสดงท่าทีเหมือนโกรธ 

 

 

 

 

 

                    " เห้ย ! ก็คุณนั้นแหละ... " อเนกเริ่มงง ก็ไหนเมื่อกี้ตกลงกันทางสายตาแล้วไงวะ 

 

 

 

 

 

                    " คุณคิดของคุณไปเอง คุณทำแบบนี้ ผมจะไปแจ้งความ " โทโมะออกอุบาย 

 

 

 

 

 

                    " เห้ย ไม่ได้นะ !! " อเนกตกใจ กลัวจะเสียชื่อเสียง

 

 

 

 

 

                    " ก้ได้นะ ถ้าคุณจะยอมแลกกับเงิน 3 แสนที่ผมต้องจ่าย ถือว่าเราหายกันก็แล้วกันนะ " โทโมะยิ้มอย่างผู้ชนะ อเนกจ้องหน้าโทโมะอย่างแค้น แต่ก็จนปัญญาที่จะสู้ 

 

 

 

                    และสุดท้าย โทโมะก็เดินออกจากบ้านมาอย่างผู้ชนะ 

 

 

 

 

 

                    "นี่เป็นอะไร ทำไมยืนตัวสั่น " โทโมะเดินออกมาจากบ้านหลังจากที่หายเข้าไปในบ้านนาน ซึ่งชั้ลเองก็ไม่รู้ว่าเขาคุยอะไรกัน 

 

 

 

 

 

                    " ชั้ล ชั้ลอยากกลับแล้ว ชั้ลไม่อยากอยู่ที่นี่แล้ว " ชั้ลพูดไป พลางหลสายตาที่กำลังจ้องมองมาที่ชั้ล เขาไม่พูดอะไร ก่อนจะเดินขึ้นไปนั่งบนรถ 

 

 

 

 

 

                    ทำไมเหตุการณ์เมื่อกี้มันยังไม่หลุดออกไปจากหัวชั้ลสักทีนะ ชั้ลพยายามนึกว่ามันคือความฝัน แต่ชั้ลบังคับร่างกายที่สั่นเทาของชั้ลไม่ได้ น้ำตาก็ไหลไม่หยุด ทำไมชั้ลต้องมาเจอเรื่องบ้าๆแบบนี้ด้วย ทำไมมันต้อทำกับชั้ลแบบนั้นด้วย ทำไมมันไม่ให้เกียรติชั้ลสักนิด เพราะชั้ลเป็นคนจนหรอ มันถึงจะทำอะไรกับชั้ลก็ได้ มันไม่คิดบางหรือไงว่าชั้ลกลัว มันไม่คิดบางหรือไงว่าชั้ลรู้สึกยังไง มันไม่....

 

 

 

 

 

                    " เป็นบ้าอะไร ทำไมนั่งร้องไห้ตลอดทาง แล้วนี่ทำไมตัวสั่น ไอ้แก่นั้นมันทำอะไรเธอหรืเปล่า " โทโมะจอดรถข้างทาง แล้วหันมาสนใจกับอาการของชั้ล มันแตะที่มือของชั้ล ด้วยความตกใจมันทำให้ชั้ลสะดุ้ง แล้วกระเถิบถอยห่างจากเขาอย่างระแวง

 

 

 

                    ตอนนี้มันระแวง มันกลัวไปหมดแล้ว 

 

 

 

 

 

                    " ชะชั้ล ชั้ลลงตรงนี้นะ วันนี้ชั้ลขอลางานครึ่งวันนะ เดี๋ยวพร่งนี้ชั้ลจะไป จะหักเงินเดือนชั้ลก็ได้นะ " ชั้ลรีบพูดพลางถอนสายเบลล์ออกอย่างเร็วๆ แค่การถอนเบลล์ตอนนี้ สำหรับชั้ลมันยังยากเลย ชั้ลคุมตัวเองไม่ได้เลยยย TT 

 

 

 

 

 

                    " เป็นบ้าอะไร ผีเข้าหรือไงวะ " โทโมะกรชากแขนชั้ล จนชั้ลต้องหันไปมองหน้าเขา 

 

 

 

 

                    " มันรังแกชั้ล " ชั้ลบอกเขาไปทั้งน้ำตา ก่อนจะแกะมือเขาออกไปจากแขนของชั้ล ชั้ลหันหน้าไปทางอื่นด้วยความละอาย 

 

 

 

 

 

                    " รังแกยังไง " โทโมะเอ่ยถาม  

 

 

 

 

                    " ... " ชั้ลไม่รู้จะบอกเค้ายังไงดี ได้แต่เดินลงจากรถไปอย่างเงียบๆ ก่อนจะเรีกแท็กซี่นั่งกลับคอนโดไป 

 

 

 

 

 

 

 

 

                    " กลัวขนาดนี้เลยหรอวะ เว่อร์ไปป่าว " เหมือนเขาจะไม่เข้าใจในความกลัวของผู้หญิง เพราะเขาคิดว่าเธอยังไม่โดนสักหน่อย ก็แค่โดน แต่เขาไม่รู้หรอก ว่ามันน่ากลัวขนาดไหน

 

 

 

 

                    โทโมะส่ายหน้าไปมา ก่อนจะขับรถกลับบริษัทไป 

 

 

 

 

 

 

                             อีกคู่หนึ่งที่ยังเดินเลือกเฟอร์นิเจอร์ตกแต่งบ้านอยู่ จนผ่านมาถึงเตียงนอนอย่างหรูหลายๆรูปแบบ 

 

 

 

 

                   

 

                    " เตียงนอน เอาแบบไหนดี " ป๊อปถามฟาง แต่ตัวเองดันเดินเข้าไปดูเตียงนอนนำหน้าฟางซะงั้น ฟางยิ้มให้กับผู้ชายตรงหน้าที่ดูเหมือนเด็กน้อยๆ ทีกำลังเลือกของเล่น 

 

 

 

 

                    ป๊อปกระโดดนั่บนเตียงนุ่มๆ ที่มันมีสปริงเด่งดึงๆจนป๊อปเริ่มสนุก 

 

 

 

 

 

                    " ฟางมานั่งข้างๆป๊อปเร็ว " ป๊อปกวักมือเรียกฟางมานั่งข้างๆ แต่ฟางไม่กล้า เธออายคนอื่นที่เอามามองมาที่ป๊อป 

 

 

 

 

 

                    " มามะ มาเร็วๆครับ " เขาลุกจากเตียง แล้วเดินมาจับมาฟาง ก่อนจะหันร่างบางให้นั่งลข้างๆเขา 

 

 

 

 

 

                    " เตียงนุ่มๆๆ มีสปริงด้วยอะ ฟางชอบปะ " ป๊อปยังเล่นไม่เลิก ฟางมองป๊อปอย่างเอ็นดู จนเริ่มรู้สึกดีกับเขาขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว 

 

 

 

 

 

                    " เล่นเป็นเด็กๆไปได้ เราโตแล้วนะ " ฟางพยายามให้ป๊อปหยุด

 

 

 

 

 

                    " เป็นเด็กบ้างก็ได้ สนุกจะตายย " ป๊อปยังเล่นอยู่ ฟางลุกขึ้นเพราะเริ่มจะมีคนมองมากขึ้นเรื่อยๆ 

 

 

 

 

 

                    " คุณครับ ห้ามนั่งนะครับ "จนพนักงานขายต้องเดินมาเตือน ป๊อปถึงจะยอมลุกขึ้น 

 

 

 

 

 

                    " ไงคะ สนุกมั้ย " ฟางได้ทีก็แซวใหญ่ 

 

 

 

 

                    ป๊อปเกาหัวงิกๆด้วยความเขิล " ก็สนุกนะ แต่เริ่มอายแล้ว เราไปที่อื่นดีกว่าเนาะ " เขาเหลือบมองหลายคนที่มองมาที่เขาก่อนจะหัวเราะ มันยิ่งทำให้เขาอายมากขึ้นอีก ป๊อปกุมมือฟาง ก่อนจะพากันเดินออกจากร้านไป 

 

 

 

 

 

                    " ทีนี่แล้วทำเป็นอายนะคะ " ฟางแซว 

 

 

 

 

                    มือทั้งคู่ยังคงประสานกันอย่างลืมตัว

 

 

 

 

 

                    " แล้วน่ารัปปะหละ " ป๊อปยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆ ก่อนจะเอ่ยถาม 

 

 

 

 

                    O_O ฟางอึ้ง นิ่งไป เหมือนตกอยู่ในพวงบางอย่าง 

 

 

 

                    ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก 

 

 

 

 

 

                    " เอ้ยไอ้ป๊อป ยังไงยังไง ตกลงได้แล้วหรอวะ " แต่แล้วก็มีผู้ชายคนหนึ่งเขามาขัดจังหวะโรแมนติกของทั้งคู่ คำถามของชายคนนั้น ทำให้ป๊อปถึงกับหน้าซีด 

 

 

 

 

 

                    " ค่อยคุยกันนะ กูมีธุระ " ป๊อปจะดึงฟางไปทางอื่น แต่เพื่อนคนนนั้นดันจับแขนป๊อปเอาไว้ 

 

 

 

 

 

                    " ไม่บอกไม่กล่าวกูเลยนะมึง เห่อของใหม่ จนไม่ไปเที่ยวกับพวกกูแล้ว " เพื่อนยังคงไม่รู้เรือง ป๊อปอึดอัด กลัวฟางจะสงสัย ฟางงงไปหมด มองป๊อปที มองเพื่อนป๊อปที 

 

 

 

 

 

                    " กูค่อยโทรไปนะ " แล้วป๊อปก็ลากฟางออกมาจากเพื่อนนั้นได้ 

 

 

 

 

     * การมาของเพื่อนป๊อป จะทำให้ฟางสงสัยหรือเปล่าน๊าาา ติดตามตอนต่อไปนะคะ