เพลิงแห่งรัก
เขียนโดย 
Chapond
วันที่ 24 สิงหาคม พ.ศ. 2558 เวลา 22.10 น.
แก้ไขเมื่อ 19 พฤศจิกายน พ.ศ. 2558 19.30 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
41) 41 มีลูก แล้วไง
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
“เห้อ จะดูกี่ทีก็น่ารักจริงๆหลานย่าคนนี้”โทโมะที่ไม่ออกไปไหนเดินลงมาเห็นคริสกังนั่งคุยกับคน
สนิทแล้วนั่งดูรูปในไอแพตตัวเองแล้วหัวเราะออกมาอย่างมีความสุข
“แหม คิดแล้วก็เสียดายนะคะคุณผู้หญิงที่คุณแก้วไม่ได้เป็นสะใภ้ของเราอีกแล้ว ไม่อย่างงั้นน้อย
คงได้เลี้ยงคุณกอล์ฟลูกของคุณโทโมะกับคุณแก้วแน่ๆ จะดูกี่ทีก็น่ารักจิ้มลิ้มเหมือนคุณโทโมะตอน
เด็กๆไม่มีผิด”น้อยพี่เลี้ยงคนสนิทของคริสพูดขึ้น
“ใครกันครับลูกของผมกับแก้ว นี่มันเรื่องอะไรกันครับ”โทโมะได้ยินเช่นนั้นก็รีบเดินเข้าไปถามคริส
“ไม่มีอะไร ก็ลูกของหนูแก้ว หนูแก้วส่งรูปมาให้ดู”คริสพูดแล้วกดไอแพตต่อ
“ลูกของแก้วกับผมสิครับ งั้นไหนขอผมดูบ้างสิฮะ”โทโมะที่ได้ยินเช่นนั้นบวกกับสิ่งที่เขาได้ยินจาก
น้อยพี่เลี้ยงของตัวเองก็รีบเข้าไปดูด้วยความรู้สึกตะหงิดๆที่ใจ
“อะไรกัน เมื่อก่อนไม่เคยจะสนใจเค้านี่อะไรจะมาดูรูปหลานไม่ได้ๆ”คริสรีบยกไอแพตหนีแล้วพูด
“โธ่ คุณแม่นี่รูปลูกผมนะขอผมดูบ้างสิ”โทโมะรีบพูดก่อนจะรีบเอาไอแพตมาเอนดูรูปเด็กชายตัว
น้อยที่ยิ้มและหัวเราะอยู่กับแก้ว บางรูปก็เป็นรูปเดี่ยว รอยยิ้มและดวงตาที่เหมือนกับเขาวัยเด็กไม่มี
ผิด โทโมะมองรูปเด็กชายคนนั้นแล้วเผลอยิ้มออกมาไม่มีสาเหตุ
“เห้อ ถ้าคนแถวนี้เค้าฉลาดรู้จักคิดหน้าคิดหลังสักหน่อย ป่านนี้เราคงจะได้เล่นกับหลานของเรา
แล้วเนาะน้อยเนาะ ไปนอนกันเถอะ”คริสพูดลอยๆก่อนที่จะลุกออกไปทิ้งให้โทโมะนิ่งคิดอะไรบาง
อย่างคนเดียว
“อะไรนะเอี๊ยง นี่จะไปหาหมอเอาวันนี้ อ่ะๆก็ได้ๆ เดี๋ยวฟางไปที่บริษัทนั่นแทนเอี๊ยงก็ได้”ฟางที่นั่ง
เล่นอยู่กับลูกได้รับโทรศัพท์ของสามีหนุ่มที่โทรมาบอกตัวเองว่าไปคุยงานกับป๊อปปี้ไม่ได้และขอ
ให้ฟางไปแทนตัวเองก่อนที่จะรีบบอกว่าหมอเรียกแล้วทำให้ฟางยอมตกลงสามีหนุ่มอย่างเลี่ยงไม่
ได้
“ค่ะคุณแป๋มฟางอยู่ที่บริษัทแล้วค่ะโอเคค่ะเดี๋ยวเราเจอกันที่ห้องทำงานคุณป๊อปเลยแล้วกันนะ
คะ”เมื่อมาถึงบริษัทของป๊อปปี้ฟางก็กดโทรศัพท์โทรบอกอินทีเรียของร้านตัวเองให้มาเจอกันที่
บริษัท
“แหม มาคุยงานคนเดียวแบบนี้สามีสุดที่รักไม่หึงหรอจ้ะ ที่ปล่อยให้ภรรยาสุดฉาวเอ้ย สุดสวยต้อง
มาคุยงานกับอดีตวัวเคยค้าม้าเคยขี่แบบนี้”ขนมจีนเห็นฟางก็เดินเข้ามาหาเรื่องฟางทันที
“หลีกทางค่ะ วันนี้ฟางไม่อยากมีเรื่อง”ฟางถอนหายใออกมาก่อนจะขอทางเพื่อจะเดินหนีไม่สนใจ
“เอ้า จะไปไหนล่ะ หรือว่าหยิ่ง แหมจะหยิ่งทำไมล่ะ คนเคยรุ้จักเคยคุ้นเคยทั้งนั้น ก็เคยไปเป็น
คนใช้บ้านชั้นมาก่อนไม่ใช่รึไง แค่นี้ทำไมต้องทำท่าหยิ่งใส่ล่ะ”ขนมจีนรีบพูดเสียงดังใส่ฟางทันที
“ขอโทษด้วยนะ เท่าที่ฟางจำได้เนี่ย ฟางไม่เคยเป็นคนใช้บ้านของคุณนะคะ ก็แค่ลูกหนี้มาทำงาน
ใช้หนี้คนหนึ่งเท่านั้น และที่สำคัญก็ดันทำงานถูกใจเจ้านายซะด้วยสิ”ฟางนิ่งและถอนหายใจด้วย
ความรำคาญก่อนที่จะพูดยั่วโมโหกลับ
“แหม ถูกใจไม่ถูกใจก็กินทั้งอาทั้งหลานมาหมดแล้วนี่”ขนมจีนรีบว่าต่ออย่างรวดเร็ว
ผลัวะ
ตอนนั้นเองฟางไม่รอช้า ชกหน้าขนมจีนกลับจนร่างบางล้มคว่ำ
“กรี๊ดดด นังฟาง แกกล้าทำร้ายชั้น รปภ อยู่ไหนมาเอาตัวมันออกไปเดี๋ยวนี้”ขนมจีนโวยวายไม่
ยอมฟางและดิ้นไปมากับพื้น
“หยุดเถอะค่ะ นี่น่ะหรอคะ ผู้ถือหุ้นของบริษัทจิระคุณที่น่าเกรงขามกลับมาร้องวี้ดว้ายขอส่วนบุญ
ทำตัวเป็นผู้หญิงตลาดระรานคนอื่นแบบนี้ มิน่าล่ะให้ท่าคุณป๊อปไปกี่ครั้งเค้าก็ไม่คิดจะชายตาแล
เลย อุ้ย ขอตัวก่อนนะคะ พอดีว่ามีงานมีการต้องทำค่ะไม่ได้ว่างมาเที่ยวระรานชาวบ้านเหมือนใคร
บางคน”ฟางที่เหลืออดว่าขนมจีนไม่ยั้งก่อนที่จะรีบเดินหนีออกไป ทิ้งให้ขนมจีนกรีดร้องอยู่ที่พื้น
เมื่อทำอะไรฟางไม่ได้เลย
“กะแล้ว เสียงกรี๊ดโวยวายข้างนอกต้องเป็นเธอที่เป็นต้นเหตุแน่ๆ”เมื่อป๊อปปี้เห็นฟางเข้ามาในห้อง
ตัวเองก็พูดขึ้นแล้วแกล้งทำเป็นไม่สนใจแต่ก็แอบยิ้มเมื่อเห็นฟางมาคนเดียว
“ถ้าชั้นมันตัวปัญหามากงั้นชั้นก็ขอตัว”ฟางหน้าตึงเล็กน้อยก่อนจะพูด
“อะไรกัน เดี๋ยวนี้ไม่ใช่เด็กแล้วเป็นถึงนักธุรกิจชื่อดังเป็นแม่คนแล้วแท้ๆกลับงอนเป็นเด็กแบบนี้ใคร
จะไปอยากร่วมธุรกิจเล่า”ป๊อปปี้รีบลุกขึ้นเข้าไปห้ามฟาง
“ถ้าคุณไม่อยากร่วมธุรกิจกับพวกเรา ชั้นก็ขอตัว ยังมีอีกหลายที่ที่ต้องการร้านอาหารของชั้น อ๊ะ
ปล่อยนะ”ฟางพูดแล้วเดินหนีแต่ต้องร้องเมื่อถูกร่างสูงดึงมากอด
“ไม่ปล่อย ชั้นจะทำธุรกิจร่วมกับสามีเธอ ทำตัวให้น่ารักแยกแยะเรื่องส่วนตัวกับส่วนรวมออกหน่อย
สิ แบบนี้สามีเสียหายไปหลายล้านนะเธอ นี่ถ้าเป็นเมียชั้นแล้วมางอนแบบนี้ล่ะก็ ชั้นจะจับลงโทษ
ในแบบของชั้นเอาให้หายงอนแล้วมานอนครวญครางใต้ร่างชั้นแทนดีกว่า”ป๊อปปี้พูดแล้วโน้มหน้า
เข้าใกล้ฟางที่ตกใจแล้วพยายามบ่ายหน้าหนีร่างสูง ก่อนจะไม่ยอมสบตาเมื่อร่างสูงดันจมูกมาชน
กับจมูกมนของเธอ ลมหายใจร้อนๆของป๊อปปี้ที่ปะทะกับหน้าของเธอทำให้ฟางหน้าแดงใเต้นรัว
คิดถึงคืนนั้นที่ป๊อปปี้เมาแล้วอ้อนให้เธอไปนอนกับเขา
“อย่านะคุณป๊อป อย่าทำแบบนี้”ฟางหน้าแดงจัดไม่ยอมสบตาป๊อปปี้ดิ้นขลุกขลักในอ้อมกอดเพื่อ
หาทางหนีแต่ยิ่งดิ้นป๊อปปี้ก็ยิ่งกอดแน่นราวกับจะไม่ยอมให้ฟางหนีไปไหนได้อีก
“คุณฟางคะ”แป๋มอินทีเรียของฟางเดินเข้ามาในห้องทำงานป๊อปปี้พร้อมกับเรียกทำให้ทั้งคู่รีบผละ
ออกจากกันทันที
“เอ่อ เรามาคุยงานกันดีกว่านะคะ”ฟางรีบวิ่งไปหาแป๋มก่อนที่จะเปลี่ยนเรื่องแล้วคุยเรื่องงานทันที
โดยระหว่างที่คุยงานกันนั้น ฟางไม่ยอมสบตาป๊อปปี้เลย ผิดกับชายหนุ่มที่จ้องฟางตลอดตาไม่กระ
พริบ
“ชั้นมาหาแก้ว แก้วอยู่ในบ้านใช่มั้ย”โทโมะที่แอบดูจนกว่าแอนะขับรถออกมาจากบ้านก็รีบเข้าไป
กดออดแล้ว บอกให้แม่บ้านของบ้านแก้วพาเขาเข้าไปหาแก้วในบ้าน เขาต้องพูดกับเธอให้รู้เรื่อง
“ใจจริงสมิธอยากจะพาแก้วกับคุณแม่ไปอยู่ด้วยกันที่บอสตันจริงๆนะ”โทโมะชะงักเมื่อได้ยินเสียง
ของสมิธกำลังคุยอยู่กับแก้ว แล้วเห็นสมิธและแก้วกำลังเอนหลังกอดกันอยู่ที่โซฟาพูดคุยกันอยู่
“แต่แม่แก้วต้องไม่ยอมแน่ๆค่ะเพราะบ้านหลังนี้คุณพ่อสร้างมากับมือ คุณแม่ก็ช่วยคุณพ่อออกแบบ
คุณแม่ไม่ยอมทิ้งบ้านหลังนี้ไปแน่ๆ”แก้วพูด
“งั้นเราแต่งงานเราไปอยู่ด้วยกันที่บ้านย่าของสมิธเถอะนะ ท่านอยู่ที่ซานฟรานตามลำพังไม่มีคน
ดูแล เอาน้องกอล์ฟไปเล่นกับท่านท่านต้องหายเหงาแน่ๆ ย่าของสมิธนะเค้าเป็นคนใจดีชอบทำ
ขนม รับรองแก้วได้ทานขนมอบอร่อยๆของท่านทุกวันแน่ๆ”สมิธพูดออกความเห็นแล้วลูบผมเเก้วอ
ย่างแผ่วเบาด้วยความรัก
"นี่จะเอาขนมมาล่อแก้วงั้นหรอ นี่แน่ะ งั้นแก้วขอคิดดูก่อนนะ"แก้วยิ้มออกมาก่อนจะทุบสมิธเบาๆ
แล้วพูดก่อนที่สมิธจะแอบหอมแก้มแก้วเมื่อตอนแก้วเผลอทำให้โทโมะหน้าตึงเมื่อเห็นภาพนั้น
“กล้ามากเลยนะ นึกอยากจะเอาลูกคนอื่นไปไหนมาไหนก็ได้โดยไม่ขอพ่อ”โทโมะเดินเข้ามาว่า
เมื่อทนไม่ไหวกับความหวานที่สมิธและแก้วมีให้กัน
“พ่อ ใครพ่ออะไร มาพูดอะไรมั่วๆในบ้านคนอื่นไม่ทราบ”แก้วรีบลุกขึ้นแล้วเท้าสะเอวว่าโทโมะ
“ไม่ต้องมาทำเป็นไม่รู้เรื่อง ชั้นรู้เรื่องหมดแล้วว่าเธอน่ะท้องกับชั้นและมีลูกด้วยกัน”โทโมะพูด
“แล้วยังไง มีลูกแล้วไง ตอนนี้เราหย่ากันแล้ว นายจะมาเรียกร้องอะไรไม่ทราบ”แก้วว่ากลับ
“ในฐานะพ่อของลูกเธอไงล่ะ เธอจะพาลูกของชั้นไปไหนมาไหนกับว่าที่สามีใหม่เธอไม่ได้นะ แล้ว
คนอื่นรู้จะว่ายังไง”โทโมะไม่ยอม
“อะไร เดี๋ยวนี้สนใจด้วยหรอว่าชั้นจะเป็นยังไง”แก้วเยาะ
“นี่ ชั้นรู้ว่าเมื่อก่อนชั้นทำร้ายเธอไว้มาก แต่เรื่องลูกชั้นอยากจะขอ”โทโมะถอนหายใจก่อนจะพูด
ดีๆเพราะถ้าจะคุยกับแก้วแล้วอารมณ์ร้ายใส่สุดท้ายยังไงก็กลับเป็นเหมือนเดิม
“ขอ ขออะไรโทโมะ โอกาสนั่นมันหมดไปแล้ว ในเมื่อนายไม่สนใจชั้นทำร้ายชั้น หย่ากันแล้ว ชั้นมี
มือมีเท้า บ้านมีอันจะกินไม่ต้องการเรียกร้องให้นายมาดูลูก ชั้นเลี้ยงได้ และสมิธก็รักน้องกอล์ฟ
มากไม่แพ้ที่ชั้นรักน้องกอล์ฟ”แก้วพูด
“ดีเนาะ พ่อใหม่หน้าฝรั่งแบบนั้น แต่ตัวเองหน้าเหมือนชั้น ไม่กัวลูกจะคิดมากรึไง”โทโมะเยาะ
“ถ้ากอล์ฟโตชั้นก็จะบอกลูกชั้นเอง ว่าพ่อเค้ามันเลวแค่ไหนยังไงลูกก็ต้องเข้าใจชั้น”แก้วว่า
“แก้ว”โทโมะโมโห กระชากแขนแก้วมาบีบแน่นจนแก้วร้องออกมาเสียงหลงด้วยความเจ็บ
ผลัวะ
สมิธที่เห็นโทโมะทำร้ายแก้วก็ไม่รอช้ากระชากโทโมะไปชกหน้าจนล้มคว่ำ
“นี่หย่ากันแล้วแท้ๆแถมยังต่อหน้าผม คุณยังจะมีหน้าทำร้ายแก้วอีกงั้นหรอ”สมิธว่า
“ออกไปจากบ้านชั้นซะ ชั้นไม่มีอะไรจะคุยกับนายโทโมะ ไป๊”แก้วมองหน้าโทโมะแล้วรีบไล่
“ไม่ ชั้นไม่ไป ชั้นจะไม่ไปไหนทั้งนั้นจนกว่าจะตกลงเรื่องลูกให้รู้เรื่อง”โทโมะไม่ยอม
“ไม่ออกใช่มั้ย ออกไป ออกไปเดี๋ยวนี้ พี่อุ้ย ลุงกล้า พาผู้ชายคนนี้ออกไปจากบ้านเดี๋ยวนี้ไม่งั้น
แก้วจะตัดเงินเดือน”แก้วสั่งก่อนที่คนในบ้านของแก้วจะรีบหามโทโมะออกไปนอกรั้วบ้านทันที
ซ่า
แก้วที่หยิบถังน้ำที่คนใช้กังล้างรถสาดใส่โทโมะที่อยู่หน้ารั้วบ้านจนเปียกไปหมดทั้งตัว
“ต่อไปนี้ อย่ามาเหยียบบ้านของชั้นอีก ไม่อย่างงั้น ชั้นจะแจ้งตำรวจ”แก้วพูดเสียงแข็งก่อนที่จะไล่
โทโมะกลับไป ชายหนุ่มฮึดฮัดกลับไปที่รถตัวเองที่จอดไว้แล้วทุบพวงมาลัยเพื่อระบายอารมณ์ตัว
เองแล้วคิดหาทางเอาชนะแก้วให้ได้ในเรื่องลูก
“เสร็จธุระแล้ว งั้นพรุ่งนี้แป๋มให้ทีมงานของเราขึ้นไปดูชั้นดาดฟ้าเลยนะ”ฟางพูดแล้วเดินออกมากับ
อินทีเรียของตัวเอง ก่อนที่จะเดินกลับไปที่รถแล้วชะงักเมื่อป๊อปปี้เดินตามตัวเองมาจนถึงรถ
“นี่คุณป๊อปคะ คุณมีอะไรรึเปล่า เดินตามชั้นมาตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว ถ้าจะมาหาเรื่องกันล่ะก็ เชิญนะคะ
ชั้นไม่อยากจะทะเลาะด้วย ชั้นจะกลับไปดูลูก”ฟางหันไปพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา
“ลูกของเราน่ะหรอ”ป๊อปปี้ยักคิ้วกวนๆแล้วย้อนฟาง
“อย่ามาพูดมั่วๆ ลูกของชั้นกับเอี๊ยงน่ะสิคะ อ๋อ ไม่สิ ลูกของชั้นกับโทโมะรึเปล่านะ อย่างที่คุณกับ
คนอื่นๆเข้าใจยังไงล่ะ”ฟางพูดย้อนแกมประชดชายหนุ่มที่เคยตัวเองเมื่อก่อน
“นี่อย่ามาพูดประชดกันหน่อยน่าฟาง ชั้นรู้ความจริงหมดแล้วว่าเฟิร์สน่ะไม่ใช่ทั้งลูกของเอี๊ยงและ
ของโทโมะ แต่เฟิร์สคือลูกสาวของชั้นกับเธอ”ป๊อปปี้ถอนหายใจกับท่าทียอกย้อนของฟางแล้วพูด
“มั่วแล้ว คุณน่ะทำงานจนเพี้ยนไปแล้วสินะถึงได้มาตู่เอาว่าลูกชั้นเป็นลูกของคุณ”ฟางอึกอักก่อน
จะรีบพูดเถียงป๊อปปี้
“ความจริงยังไงมันก็เป็นความจริงเธอจะปิดชั้นทำไม สุดท้ายชั้นก็รู้อยู่ดีว่านั่นคือลูกชั้น”ป๊อปปี้พูด
“ถึงจะใช่แต่มันก็ไม่มีประโยชน์ในเมื่อตอนนี้ชั้นแต่งงานไปแล้ว”ฟางเชิดหน้าตอกกลับป๊อปปี้
“แต่งได้ก็หย่าได้นิ/ คุณป๊อป”ป๊อปปี้พูดพร้อมยักไหล่อย่างไม่ยี่หระทำให้ฟางรีบสวนกลับทันควัน
“ก็จริง ทำไมต้องโกรธ ลูกเมียชั้นชั้นต้องรับผิดชอบสิ นั่นใครไม่รู้ไปแต่งงานด้วยทำไม แต่งได้ก็
หย่าได้”ป๊อปปี้พูดแล้วยิ้มเล่ห์
“ทุเรศ คุณนี่จะตามรังควานตามทำร้ายความสุขของชั้นไปถึงไหน ชั้นมีชีวิตใหม่ของชั้นไปแล้ว หนี้
สินทุกอย่างชั้นก็ใช้คืนคุณไปหมดแล้ว คุณก็ปล่อยชั้นไปสิ ชั้นขอเถอะนะคุณป๊อป ปล่อยชั้น2แม่
ลูกไปตามทางของชั้น ชั้นมีสามีของชั้นแล้ว ชั้นไม่สามารถทิ้งเค้าได้ คุณเองก็ควรจะหันกลับไป
มองคนที่เค้ารอคุณมาตลอดอย่างคุณขนมจีนเถอะค่ะ อื้ออ”ฟางรีบพูดออกมายาวเหยียดก่อนที่
เสียงของฟางจะหายไปเมื่อป๊อปปี้ดึงเธอมาบดจูบปิดปากเพราะเขาไม่อยากฟังคำปฏิเสธของเธอ
อีก
เพี้ยะ
ฟางที่ถอนจูบป๊อปปี้ออกมารีบตบหน้าชายหนุ่มก่อนจะหนีขึ้นรถแล้วรีบขับหนีป๊อปปี้ออกไปทันที
“ชั้นจะต้องเอาเธอกับลูกกลับมาเป็นของชั้นให้ได้ ฟาง”ป๊อปปี้ลูบแก้มตัวเองที่ถูกฟางตบแล้วพูด
ขึ้นอย่างไม่ยอม
พระเอกแต่ละคนนี่ไม่ยอมทั้งนั้นที่จะเอาลูกกลับมา แล้วพระเอกเราจะต้องเจออะไรอีกน้อ
อย่าลืมติดตามกันน้าาาาาา
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
