เพลิงแห่งรัก

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ชั้นถึงบ้านปลอดภัยแล้วน่าคุณ คุณกลับบ้านได้แล้ว”ฟางลงจากรถป๊อปปี้แล้วรีบพูดไล่ชายหนุ่ม

 

 

 

 

 

 

“อะไรกันน่ะ แทนที่จะเชื้อเชิญให้ไปดื่มน้ำดื่มท่าแทนคำขอบคุณ นี่กลับไล่ ใจร้ายชะมัด”ป๊อปปี้ทำ

หน้างอใส่ฟางพลางบ่นอุบอิบ

 

 

 

 

 

 

 

 

“ชั้นใจร้ายเพราะได้นิสัยจากคุณไงล่ะ”ฟางส่ายหน้าก่อนจะแอบพูดกัดถึงนิสัยป๊อปปี้ในอดีต

 

 

 

 

 

 

 

“อะไรกันเมื่อคืนแค่คืนเดียว ถ่ายทอดพลังให้ไปหรอกหรอเนี่ย ไม่รู้นะเนี่ยว่าถ่ายไปให้ แบบนี้คืนนี้

คงต้องมีการดึงกลับคืนแล้วล่ะมั้ง”ป๊อปปี้ยิ้มกรุ้มกริ่มแล้วแซวกลับ ฟางหน้าแดงรีบฟาดป๊อปปี้

หลายทีก่อนจะรีบเดินหนีโดยมีป๊อปปี้เดินตามติดๆ

 

 

 

 

 

"เอ๊ะ คุณป๊อป ชั้นบอกให้กลับบ้านไงล่ะ กลับไปได้แล้ว"ฟางหันมาเท้าสะเอวแล้วว่า

 

 

 

 

 

 

"ไม่กลับ ชั้นบอกแล้วไงว่าชั้นมีเรื่องต้องจัดการให้เรียบร้อยคือเรื่องของเรา คราวนี้ชั้นทำถูก

ประเพณีน่า ได้เธอแล้วชั้นต้องมาขมาสามีเธอแล้วสู่ขอที่หวาย"ป๊อปปี้รีบด่วนสรุป

 

 

 

 

 

 

 

 

“นี่ ชั้นไปเที่ยวเองน่า ไม่ต้องเดินตามชั้นทุกฝีก้าวหรอก”ยังไม่ทันที่ฟางจะอ้าปากพูดอะไรเฟย์ก็

เดินบ่นเขื่อนที่เดินตามตัวเองติดแจมาไม่ยอมห่าง

 

 

 

 

 

 

 

 

“ชั้นเป็นผู้ปกครองเธอชั้นต้องดูแลทุกฝีก้าว”เขื่อนรีบพูดเมื่อเดินตามเฟย์มาติดๆ

 

 

 

 

 

 

“นี่ชั้นไม่ใช่นักโทษนะยะ คนบ้า ไม่มีงานมีการทำรึไง”เฟย์รีบบ่นเขื่อนพร้อมกับไล่ชายหนุ่ม

 

 

 

 

 

 

 

“มี แต่เป็นเจ้าของ เดี๋ยวค่อยเข้า ส่งลูกแมวแถวนี้ดีกว่า เพราะเผลอทีไร มีพวกหมาขี้เรื้อนมารุม

รังแกตลอด เจ้าของไม่ชอบ”เขื่อนรีบพูดทำให้เฟย์หน้าแดงแล้วรีบฟาดเขื่อนแก้เขินไปทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“นี่ตกลงนายจะคบกับเฟย์สินะ มิน่าล่ะ วันๆขลุกแต่กับที่นี่จนลืมเพื่อนแล้วมั้ง”ป๊อปปี้อมยิ้มเมื่อเห็น

ท่าทีของเขื่อนและเฟย์ที่ไปไหนมาไหนตัวติดกัน เหมือนปาท่องโก๋ และท่าทีที่หยอดเฟย์ตลอด

ของเขื่อน

 

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่ได้ลืม แต่ขอไปส่งลูกแมวก่อนสิ แมวไม่ค่อยเชื่อง โอ้ย เป็นไงเห็นมั้ย โดนแมวข่วนเลย ว่าแต่

แกเถอะทำไมถึงมากับฟางได้ หรือว่าเมื่อคืนนายกับฟางไปอยู่ด้วยกันมา”เขื่อนรีบพูดพลางจับ

ประเด็นสังเกตทั้งคู่

 

 

 

 

 

 

 

 

“บ้า ไม่ใช่นะ”ป๊อปปี้กับฟางหน้าแดงจัดเมือ่ถูกพูดจี้ถึงความจริงก็รีบพูดปฎิเสธทั้งคู่

 

 

 

 

 

 

 

“แล้วจะลุกลี้ลุกลนไปทำไมล่ะ เธอนี่ก็แปลก อ้อ จริงสิ เดี๋ยวบ่ายนี้เธอพาแม่ไปส่งที่โรงพยาบาล

หน่อยนะ วันนี้ชั้นต้องไปคุยกับลูกค้ากับเขื่อนน่ะ”เฟย์พูดก่อนที่จะเดินไปขึ้นรถของเขื่อนตามปกติ

ฟางอมยิ้มอย่างมีความสุขที่ช่วงหลังๆตั้งแต่เฟย์มีเขื่อนเข้ามาในชีวิต เฟย์ก็ดูจริงจังและโตขึ้นเยอะ

แถมยังเริ่มดีกับเธอมากขึ้น

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“นี่ กลับไปได้แล้วคุณป๊อปชั้นจะเข้าบ้านแล้ว ไปสิ”ฟางนิ่วหน้าดุป๊อปปี้เมื่อกำลังเดินเข้ามาในบ้าน

 

 

 

 

 

 

 

“เอ้า ลืมไปแล้วรึไงว่าชั้นต้องการจะเคลียร์ทุกอย่างเรื่องของเรา เรื่องของลูกให้จบๆไปไง ชั้นมี

เมียแล้ว มีลูกแล้วชั้นต้องแสดงความรับผิดชอบคนที่ชั้นรักสิ”ป๊อปปี้พูดตรงๆรุกยิงเข้าใส่ฟางจน

ฟางอึ้งเทื่อเห็นท่าทีไม่ยอมแพ้ของป๊อปปี้ในคราวนี้

 

 

 

 

 

“จะบ้าหรอคุณ เอี๊ยงเค้าขี้หึงนะ หึงมากเลยด้วย”ฟางหน้าแดงแล้วรีบพูดขู่ป๊อปปี้ให้กลัว

 

 

 

 

 

 

 

“หรอ ไม่กลัว ชีวิตของลูกผู้ชายมีความเสี่ยงอยู่แล้ว วันนี้เป็นไงเป็นกัน”ป๊อปปี้พูดก่อนจะรีบจับมือ

ฟางเข้าไปในตัวบ้านทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

“แหม กะแล้วเชียวว่าต้องมาด้วยกัน มาครับๆ ทานอะไรกันมารึยังเนี่ย มาทานมื้อเช้าด้วยกันได้นะ

ครับ”เอี๊ยงที่นั่งกินข้าวเช้าอยู่ที่โต๊ะอาหารเงยหน้าขึ้นมาเห็นป๊อปปี้และฟางก็ยิ้มแป้นเมื่อเห็นฟาง

เดินเข้ามาในบ้านกับป๊อปปี้ ทำให้ป๊อปปี้แอบเหวอที่เอี๊ยงไม่โกรธตัวเองเลย

 

 

 

 

 

 

 

 

“เอ่อ นี่คุณไม่โกรธอะไรเลยหรอคุณเอี๊ยง นี่ผมพาเมียคุณไปนะ”ป๊อปปี้ลองเชิงรีบถามเอี๊ยงต่อ

 

 

 

 

 

 

 

 

“ก็พาไป แล้วก็พามาแล้ว ก็จบสิฮะ เฮ้อ จะคิดอะไรกันมากความล่ะ ยิ่งคิดก็ยิ่งปวดหัวแถมยังเป็น

ปมคาราคาซังอีกทำไม”เอี๊ยงจิบกาแฟแล้วมองไปที่ฟางและป๊อปปี้ที่อึกอักก็พูดแล้วยิ้มเหมือนคน

ที่ดูทุกอย่างออก

 

 

 

 

 

 

 

 

“จริงสิ ลูก เดี๋ยวฟางไปหาลูกก่อนนะ”ฟางเปลี่ยนเรื่องคุยก่อนจะรีบวิ่งหนีเอี๊ยงขึ้นชั้นบนไป

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“เดี๋ยวสิฮะคุณป๊อป เราคุยกันก่อนสิฮะ ผมอยากคุยกับคุณป๊อปมานานแล้ว”เอี๊ยงพูดก่อนจะรั้ง

ป๊อปปี้เอาไว้แล้วมองหน้าป๊อปปี้แล้วยิ้มให้ ป๊อปปี้มองเอี๊ยงที่ยิ้มให้ตัวเองก็กลืนน้ำลายเอื๊อกไม่รู้ว่า

จะต้องเจออะไรบ้าง

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“แก้ว ชั้นขอโทษฮือๆ เพราะชั้น ชั้นมันโง่เองที่ทำอะไรบ้าๆแบบนี้”โทโมะร้องไห้อยู่ที่หน้าห้อง

ฉุกเฉินแล้วเอามือกุมหัวตัวเองด้วยความรู้สึกแย่ที่ตัวเองวิ่งเข้าไปช่วยแก้วที่อยู่ตรงหน้าไม่ทัน

 

 

 

 

 

 

 

 

“นี่มีเรื่องกันอีกแล้วใช่มั้ยโทโมะ”แอนและคริสที่ทราบข่าวก็เดินเข้ามาแล้วชะงักเมื่อเจอโทโมะนั่ง

ร้องไห้ตรงหน้าห้องวะอึกสะอื้น

 

 

 

 

 

 

 

“แม่ครับ น้าแอนมันเป็นเพราะผม ถ้าผมไม่แกล้งความจำเสื่อมเราคงไม่ทะเลาะกัน”โทโมะสารภาพ

ทุกอย่างออกมาอีกครั้ง

 

 

 

 

 

 

 

 

เพี้ยะ

 

 

 

 

 

 

 

 

แอนทนไม่ไหวตบหน้าโทโมะอย่างแรงแล้วร้องไห้

 

 

 

 

 

 

“น้าตามหน่อยเถอะเราจงเกลียดจงชังอะไรแก้วนักหนาทำไมเราถึงตามทำร้ายแก้วไม่หยุดแบบนี้

ฮือๆลูกน้าไปทำอะไรให้เราขนาดนั้นโทโมะ”แอนตวาดโทโมะเสียงสั่นร้องไห้สงสารลูกจนคริสต้อง

ประคองโทโมะขึ้นมา

 

 

 

 

 

 

 

“ที่ผมทำไปมันโง่มากผมรู้ แต่ผมแค่อยากจะทำอะไรดีๆให้กับแก้วบ้าง อย่างน้อยก็ขอเป็นช่วงเวลา

สั้นๆให้แก้วมีความสุขก่อนที่แก้วจะแต่งงานมีชีวิตใหม่ ผมอยากขอโทษแก้ว ผมรู้ว่าถ้าจะไปหา

ตรงๆแก้วต้องไม่เชื่อ ผมเลยคิดทำอะไรบ้าๆแบบนี้ สุดท้ายแก้วอยู่ตรงหน้ายังช่วยเธอไว้ไม่ทัน”โท

โมะพูดก่อนจะทรุดลงไปแล้วร้องไห้จนคริสร้องไห้ตามอย่างไม่ได้เพราะทั้งสงสารครอบครัวของ

แก้วและลูกชายตัวเองมาก

 

 

 

 

 

 

 

 

“ถ้าในเมื่อคุณรู้สึกผิด ผมก็ยินดีด้วยที่คุณคิดได้ แต่ถ้าเรื่องที่อยากจะทำดีแล้วสุดท้ายต้องทำให้

ว่าที่ภรรยาของผมเป็นแบบนี้ผมคงไม่ยอม ไม่ยอมให้คุณเข้าใกล้แก้วอีก เพราะคุณมันตัวปัญหา

คอยแต่จะทำร้ายจิตใจแก้วตลอดจนแก้วต้องเจ็บแล้วเจ็บเล่าซ้ำๆแบบนี้”สมิธเดินเข้ามาพูดหลัง

จากทราบข่าวและได้ยินเรื่องราวทุกอย่างเเล้วเดินมาพูดนิ่งๆตรงหน้าโทโมะ

 

 

 

 

 

 

 

 

ปัง ปั้นจั่นเดินนิ่วหน้าออกมาจากห้องฉุกเฉิน

 

 

 

 

 

 

“แก้วเป็นไงมั่งพี่ ปลอดภัยแล้วใช่มั้ย”โทโมะรีบเข้าไปถามปั้นจั่นด้วยความร้อนใจ

 

 

 

 

 

 

 

“ปลอดภัยก็ปลอดภัยนะ แต่พี่มีข่าวร้ายว่ะ แก้วสูญเสียความทรงจำทั้งหมด ต้องใช้เวลานานที่จะ

ฟื้นความจำ หรือถ้าอยากจะให้จำได้ก็ต้องช็อตไฟฟ้า”ปั้นจั่นนิ่วหน้าแล้วพูดเครียดๆ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่จำเป็นครับ เพราะช็อตไฟฟ้าแก้วก็เจ็บ พอจำได้แก้วก็ต้องจมความทุกข์อยู่กับเรื่องอดีตร้ายๆที่

ยากจะลืม ให้ลืมไปแบบนี้ดีแล้วครับ แก้วะได้เริ่มต้นชีวิตใหม่อย่างที่แก้วต้องการ หวังว่าคุณคงจะ

เห็นด้วยนะครับคุณโทโมะถ้าคุณสำนึกผิดจริงๆ”สมิธพูดขึ้นแล้วหันไปมองหน้าโทโมะคราวนี้เขาไม่

ยอมแพ้แน่ เขาจะไม่ยอมให้คนรักของเขาถูกโทโมะทำร้ายจนบอบช้ำซ้ำแล้วซ้ำอีกแน่ๆ

 

 

 

 

 

 

 

 

“ครับ ถ้านั่นมันทำให้แก้วลืมความเจ็บปวดทุกอย่างผมก็ไม่อยากรื้อฟื้นอะไรให้แก้วอีก”โทโมะพูด

เศร้าๆก่อนที่จะเดินออกไปจากบริเวณนั้น

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“หวังว่าสิ่งที่ผมเอาให้คุณทุกอย่างจะทำให้คุณมีแรงฮึดในการทำในสิ่งที่ถูกต้องนะครับคุณ

ป๊อป”ฟางเดินลงมาจากชั้นบนพร้อมหวายและเฟิร์สก็ชะงักเมื่อได้ยินเอี๊ยงกำลังพูดคุยอยู่กับป๊อปปี้

“พูดอะไรกันอยู่คะ ทำอะไรในสิ่งที่ถูกต้อง”ฟางรีบเดินมาหาเอี๊ยงแล้วรีบถามอย่างร้อนรน

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่มีอะไรหรอกจ้าฟาง จริงสิ เอี๊ยงบอกข่าวดีให้ฟางอีกรอบแล้วกันเมื่อกี้เอี๊ยงบอกคุณป๊อปแล้ว

คือคุณกายที่จ้างมือปืนมาทำร้ายคุณป๊อปตอนนี้ถูกจับได้แล้วนะ แถมถูกธนาคารยึดทรัพย์ทั้งหมด

ล้มละลายไปแล้ว ต่อไปนี้สบายใจกันได้ทุกคนแล้วนะฮะว่าจะไม่มีเรื่องร้ายๆเข้ามาอีก”เอี๊ยงพูด

แล้วยิ้มนิด

 

 

 

 

 

 

 

“งั้นดีเลยเอี๊ยง เอ่อ เราพาแม่ไปหาหมอเถอะเดี๋ยวจะเลยเวลานัดของหมอเอา”ฟางพูดก่อนที่จะทำ

ทีไม่สนใจป๊อปปี้

 

 

 

 

 

 

 

“เดี๋ยวสิฟางไม่ชวนคุณป๊อปไปด้วยกันหรอ”เอี๊ยงรีบทักให้ฟางหันมาหาป๊อปปี้ที่นั่งซึมเมื่อเห็นฟาง

ไม่สนใจตัวเอง

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ฟางว่าเค้าคงอยากกลับบ้านมากกว่าน่ะ รบกวนคุณป๊อปมามากพอแล้ว”ฟางพูดก่อนที่จะเดินนำ

ทุกคนขึ้นรถไป เอี๊ยงและหวายมองฟางที่เมินใส่ป๊อปปี้ก็พลางถอนหายใจก่อนที่จะตบไหล่เพื่อให้

กำลังใจชายหนุ่มให้สู้ๆแล้วเดินตามฟางที่ไปรอที่รถแล้ว ป๊อปปี้ซึมลงไปที่ถูกฟางกลับมาเป็น

เหมือนเดิมแล้วมองซองเอกสารที่เอี๊ยงเอาให้ คือซองเอกสารการตรวจร่างกายที่ฟางไม่ได้มีอะไร

กับโทโมะ มันคือเครื่องยืนยันให้ฟางพ้นข้อกล่าวหา และทุกคนเชื่อว่าเฟิร์สคือลูกของเขากับฟาง

 

 

 

 

 

 

“หวังว่าสิ่งที่ผมเอาให้คุณทุกอย่างจะทำให้คุณมีแรงฮึดในการทำในสิ่งที่ถูกต้องนะครับคุณป๊อป”

 

 

เสียงของเอี๊ยงเตือนดังก้องหูป๊อปปี้ทำให้ชายหนุ่มรีบวิ่งขึ้นรถแล้วรีบขับรถตามพวกฟางไปที่โรง

พยาบาลทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“คุณมาทำอะไรที่นี่ทำไมไม่กลับบ้านไปล่ะ นี่มันธุระของครอบครัวชั้นนะ ชั้นขอเวลาอยู่ด้วยกันก่อนสิ”ฟางโวยวายเมื่อป๊อปปี้มาดักพวกเธอที่ลานจอดรถ

 

 

 

 

"ครอบครัว ก็ใช่ไง ถ้าเป็นครอบครัวเธอก็ต้องมีชั้นอยู่ในนั้นเพราะชั้นคือสามีเธอและก็พ่อของเฟิร์สนะ"ป๊อปปี้โพล่งออกตรงๆ

 

 

 

 

 

 

 

 

เพี้ยะ

 

 

 

 

 

 

 

"ไม่ใช่ คุณมันไม่ใช่ครอบครัวของชั้น ชั้นมีชีวิตใหม่ไปแล้วทำไมคุณเป็นคนพูดไม่รู้เรื่องแบบนี้

ออกไปจากชีวิตชั้นกับลูกซะ อย่าได้มาเจอหน้ากันอีก"ฟางตบหน้าป๊อปปี้พร้อมกับไล่ชายหนุ่ม

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ก็ได้ ถ้าสุดท้ายยังไงเธอก็ไม่ปลี่ยนใจ แต่ชั้นขออะไรอย่างได้มั้ย ฟาง ชั้นขออุ้มเฟิร์สหน่อยได้มั้ย

สักครั้งก็ยังดี”ป๊อปปี้ขอร้องเศร้าๆ ฟางหันไปมองหวายและเอี๊ยงที่พยักหน้าให้ฟางยินยอมก็นิ่ง

ก่อนจะยื่นลูกให้ป๊อปปี้อุ้ม ป๊อปปี้ยิ้มออกมาเมื่อเฟิร์สที่อยู่ในอ้อมกอดตัวเองยิ้มให้กับเขาพลอยให้

ฟางอดยิ้มตามไปด้วย

 

 

 

 

 

 

“ฟางระวัง”เอี๊ยงร้องตกเมื่อมีมอเตอร์ไซค์คันหนึ่งขี่มาด้วยความเร็วแล้วหมายจะสาดน้ำบางอย่าง

ใส่ฟางเอี๊ยงรีบดันฟางและป๊อปปี้หลบทำให้เขาโดนลูกหลงถูกน้ำกรดสาดเข้าที่แขน 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“กรี๊ดดดด”แต่แล้วทุกคนต้องตกตะลึงเมื่อคนร้ายกลุ่มนั้นเล็งทำร้ายสาดน้ำกรดใส่หวายอีกคน!!

 

 

 

 

 

 

ฉับบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ

 

 

 

 

ภัยร้ายเข้ามาคุกคามระรอกสุดท้ายก่อนจะจบ

 

 

 

 

หายไปไหนกันหมดอ่ะ ไม่อ่านเรื่องนี้แล้วหรอจะได้ลงเรื่องใหม่เลย