เพลิงแห่งรัก

9.5

เขียนโดย Chapond

วันที่ 24 สิงหาคม พ.ศ. 2558 เวลา 22.10 น.

  52 ตอน
  435 วิจารณ์
  95.28K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 19 พฤศจิกายน พ.ศ. 2558 19.30 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น

แชร์นิยายฟิคชั่น Share Share Share

 

5) 5 หลานชายกลับมา

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“โอ๊ย เสียอีกแล้วเซ็งจริงๆ”หวายสบถออกมาอย่างหัวเสียเมื่อเดินออกมาจากบ่อนที่เพิ่งเล่นเสียไป

 

 

 

 

 

 

 

“นี่แม่หวาย เล่นเสียอีกแล้วของเก่าก็ยังไม่จ่ายแล้วนี่ยังจะมาเล่นอีกทำไม”เจ้าของบ่อนเดินเข้ามา

หาหวายแล้วพูดขึ้นพลางเหล่มองร่างอวบอิ่มที่หงุดหงิดอยู่

 

 

 

 

 

“ก็ช่วงนี้คนมันดวงไม่ดีนี่นาเฮีย หวายไม่ได้ดวงกุดเสมอไปนะส่วนเรื่องนี้ไว้ชั้นมีแล้วชั้นจะหามาให้

เฮียนะ แหมๆพวกเราน่ะก็คนกันเองทั้งนั้นอย่าพึ่งมาทวงกันเลยน่าเฮีย”หวายรีบพูดเอาใจเจ้าของ

บ่อนทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“เราน่ะคนกันเอง ละอยากให้ชั้นยกหนี้ให้มั้ยล่ะ ก็เอาลูกสาวคนโตเธอมาเที่ยว มากินข้าว ดูหนัง

ฟังเพลงกับชั้นสักมื้อ2มื้อหน่อยเป็นไรไป”เจ้าของบ่อนยิ้มเยาะก่อนจะพูดถึงฟางลูกของหวายทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่ดีมั้งเฮียนังฟางมันยังเรียนไม่จบแถมมันก็ทำงานจนตัวเป็นเกลียวมันไม่มีเวลาว่างเลย”หวาย

ชะงักนึกถึงฟางแล้วรีบพูด

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“เห็นว่าใกล้จะจบแล้วไม่ใช่รึไง โตเป็นสาวจนจะมีลูกมีผัวได้อยู่แล้ว จะมาหวงอะไรลูกนักหนา เอา

อย่างงี้ถ้าภายในสิ้นเดือนนี้แกไม่มีเงินมาจ่ายชั้นล่ะก็ ชั้นจะเอาลูกสาวแกไปขัดดอก”เจ้าของบ่อน

พูดขู่หวายก่อนะเดินจากไป

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“โอ๊ย ไอ้หัวล้านตัณหาจัด”หวายโมโหแล้วพูดออกมาเบาๆก่อนจะเดินหนีไปอีกทาง

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“หึ ขี้เมา ติดหนี้พนันยังไม่พอ คิดจะเอาลูกสาวไปขีดดอกอีกงั้นรึ”ป๊อปปี้เดินออกมาจากช่องแคบๆ

แล้วถอดแว่นตากันแดดของตัวเองออกมามองตามหวายแล้วพูดเหยียดก่อนจะยิ้มออกมากับความ

คิดที่พึ่คิดได้

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“เดี๋ยวพี่โทโมะก็จะมาอยู่แล้วดีเลย ฟิญจะได้ไม่เหงา”ฟิญพูดเมื่อเดินมากับป๊อปปี้รอรับโทโมะที่

สนามบิน

 

 

 

 

 

 

 

“โถ่ ฟิญอย่างอนพ่ออีกสิคะ เด็กนั่นกับพ่อเราไม่ได้มีอะไรกันจริงๆนะ”ป๊อปปี้รีบพูด

 

 

 

 

 

 

 

“แล้วไงคะ อยู่ในห้องนอนด้วยกันแบบนั้นฟิญโตแล้วฟิญรู้น่า”ฟิญพูดแล้วหน้างอใส่พ่อตัวเอง

 

 

 

 

 

 

 

 

“แต่หนูก็รู้นี่คะว่าพ่อเหงามันเป็นธรรมดาของผู้ชาย แต่ถึงยังไงพ่อก็ไม่คิดจะเอาใครมาแทนที่แม่

ขนมหวานของหนูนะคะ พ่อรักหนูกับแม่ขนมหวานมาก”ป๊อปปี้พูดแล้วลูบผมของลูกสาวเบามือ

 

 

 

 

 

 

 

 

“สัญญากับฟิญแล้วนะคะว่าจะไม่ให้ใครมาแทนที่แม่ขนมหวาน”ฟิญพูดแล้วเกี่ยวก้อยสัญญากับ

ป๊อปปี้

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“แหม ไม่เจอกันตั้งนานพี่ป๊อปกับน้องฟิญน่ารักไม่เปลี่ยนเลยนะคะ”แก้วพูดเมื่อเดินออกมาจาก

ประตูผู้โดยสารขาออกแล้วเห็นป๊อปปี้และฟิญเกี่ยวก้อยสัญญากันตรงหน้า

 

 

 

 

 

 

 

 

“แน่นอนค่ะ ฟิญมีพ่อคนเดียวฟิญก็ขอหวงห่อยสิคะ”ฟิญพูดแล้วรีบค้องแขนป๊อปปี้แน่น

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“กลับมาคราวนี้คงจะมาช่วยพ่อแม่ที่เมืองไทยยาวเลยสินะแก้ว”ป๊อปปี้ยิ้มทักทายรุ่นน้องก่อนจะพูด

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ค่ะ เอ่อ แล้วนี่พี่ป๊อปมารอรับโทโมะหรอคะ”แก้วพูดแล้วเต้นเมื่อคิดถึงหลานชายของป๊อปปี้

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ใช่ รายนั้นไปต่อโทที่นิวยอร์ก กลับมาวันนี้เสียดายเนาะที่โทโมะกับแก้วเรียนอยู่กันคนละ

รัฐ”ป๊อปปี้พูดแล้วยิ้มให้กับแก้วแล้วคิดถึงโทโมะหลานชายของป๊อปปี้ที่ไปเรียนต่อโทที่นิวยอร์ก

ส่วนแก้วเองนั้นไปเรียนต่อที่โทที่บอสตัน ซึ่งอยู่คนละเมืองกับโทโมะ

 

 

 

 

 

 

 

“ตอนอยู่เมืองนอกอยู่คนละรัฐแต่ตอนนี้เรามาอยู่เมืองไทยแล้วคงจะไปมาหาสู่ได้สบายเนาะ”โท

โมะเดินออกมาเห็นแก้วที่กำลังคุยกับอาหนุ่มของตัวเองก็พูดขึ้นแล้วยิ้มให้ทุกคนหันไปมองโทโมะ

 

 

 

 

 

 

 

 

“พี่โทโมะ”ฟิญยิ้มแป้นแล้วรีบวิ่งไปกอดพี่ชายที่เป็นญาติสนิททันที

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ดีเลย กลับมาคราวนี้ก็มาช่วยอาดูแลกิจการที่ไทยเลยแล้วกันเนาะโทโมะ”ป๊อปปี้ยิ้มและพูดขึ้น

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“โห อายุพวกเราก็ไม่ได้ต่างกันมากมาย ยังจะถือตัวเรียกอาหลานอีกหรอฮะ พี่ป๊อปปี้”โทโมะยิ้ม

ออกมากวนๆอย่างอารมณ์ดีให้กับชายหนุ่มที่มาดสุขุมแบบนักธุรกิจ จริงอยู่ที่ป๊อปปี้เป็นอาของโท

โมะ แต่เพราะที่มีอายุห่างจากเขาไม่มากนักเนื่องจากครอบครัวป๊อปปี้แต่งงานช้าและมีลูกช้าทำให้

ป๊อปปี้คือลูกหลงของบ้านซึ่งตอนเขายังเด็กพ่อแม่ของโทโมะก็พึ่งแต่งงานทำให้สมัยวัยรุ่นหลัง

จากเขากลับมาที่อเมริกาแล้ว ครอบครัวของโทโมะที่เป็นญาติเขารับเขาไปเลี้ยงและเป็นพี่และอา

ที่ดีของโทโมะไปในตัวไม่แปลกที่ทั้งคู่จะสนิทกัน

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“จริงค่ะ พี่ป๊อปน่ะไม่ได้แก่มากมายจนโทโมะเค้าต้องเรียกพี่ว่าอานะคะ”แก้วพูดแล้วยิ้ม

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“อย่ามาชมคนแก่ให้ตัวลอยเลยโทโมะ แก้ว ไหนๆวันนี้ก็มารับทั้งคู่แล้วดีเลยเดี๋ยวอาจะเลี้ยงข้าว

เพื่อฉลองให้กับการกลับมาของเรา2คนแล้วกัน”ป๊อปปี้พูดก่อนที่จะเดินนำโทโมะและแก้วไปกับ

ฟิญ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“กระเป๋าใบโตจะตายเดี๋ยวเราช่วยถือนะ”โทโมะพูดแล้วอาสาถือถือกระเป๋าให้แก้ว

 

 

 

 

 

 

 

“อื้อ ขอบใจนะ”แก้วยิ้มและแอบหน้าแดงจัดมองตามร่างสูงที่เดินนำตัวเองไปแล้วคิดถึงวัยเด็กที่

เธอมาเล่นกับโทโมะและป๊อปปี้ที่บ้านบ่อยๆ แต่ด้วยเพราะป๊อปปี้ที่โตกว่าทำให้พ่อแม่เธอหมาย

หมั้นให้เธอคู่กับป๊อปปี้แต่ลึกลงไปในใจนั้น แก้วกลับแอบหลงรักเพื่อนสมัยเด็กของเธอคนนี้จน

หมดหัวใจ

 

 

 

 

 

 

 

 

“ขอบคุณมากนะคะพี่ป๊อปที่เลี้ยงฉลองให้กับแก้วและโทโมะ งั้นเดี๋ยวแก้วขอตัวกลับก่อนแล้วกันนะ

คะ”แก้วพูดแล้วขอตัวหลังจากที่ป๊อปปี้เลี้ยงข้าวทุกคนเสร็จแล้วพากลับมานั่งพูดคุยที่บ้านของ

ป๊อปปี้ โดยที่โทโมะอาสาไปส่งแก้วที่บ้านแทนป๊อปปี้ที่ต้องนั่งเคลียร์เอกสารงานกับปลื้มที่หอบ

เอกสารมาให้เขาเองที่บ้าน

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“กลับมาคราวนี้ แก้วะแต่งงานกับพี่ป๊อปเลยรึเปล่า”โทโมะคุยกับแก้วเมื่อแวะที่สวมสุขภาพที่ก่อน

จะถึงบ้านของแก้วเพื่อย้อนวัยคิดถึงวัยเด็กที่เขา ป๊อปปี้และแก้วมาเล่นด้วยกันบ่อยๆ

 

 

 

 

 

 

 

 

“แก้วว่าแก้วจะขอร้องคุณแม่น่ะว่าจะไม่แต่งงานกับพี่ป๊อป เอ่อ คือเราโตด้วยกันมาแล้วจะต้องมา

แต่งงานกันคงไม่ไหว และอีกอย่างพี่ป๊อปเองก็รักพี่ขนมหวานมากนิ โทโมะลืมไปแล้วหรอ”แก้ว

รีบพูดทันที

 

 

 

 

 

 

“จริงสิ แต่เรื่องของพี่ขนมหวานก็ผ่านมานานมากแล้วนะ พี่ป๊อปควรจะเปิดใจให้ใครใหม่สักคน

และคนที่เหมาะสมและผู้ใหญ่ทั้ง2ฝ่ายเห็นด้วยที่สุดก็คือแก้วนะ”โทโมะพูดถึงความต้องการของ

ผู้ใหญ่ทั้ง2ฝ่าย

 

 

 

 

 

 

 

 

“แต่แต่งงานกันโดยไร้ความรักแบบนั้นแก้วไม่เอาด้วยหรอก”แก้วพูดแล้วแอบมองโทโมะ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“นั่นแน่ ที่พูดแบบนี้เพราะว่าในใจแก้วมีใครแล้วล่ะสิ บอกเรามาก็ได้นะเพื่อนกันมีอะไรอย่าปิดบัง

สิ”โทโมะหันขวับไปแล้วยิ้มแซวเพื่อนสาวทำให้แก้วหน้าแดงเมื่อสบตากับเพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อคนนี้

 

 

 

 

 

 

 

“คือว่าแก้วชอบ”แก้วที่หน้าแดงและใจเต้นรัวตั้งใจจะสารภาพรักกับโทโมะที่นี่

 

 

 

 

 

 

 

 

“โด คือกวาง แม่กวางย่างเยื้อง เร คือเหลืองแสงเรืองตะวัน”แต่ก่อนที่แก้วจะสารภาพรักกับโทโมะ

นั้น ชายหนุ่มก็หันไปสนใจเสียงเพลงของผู้หญิงคนหนึ่งที่กำลังร้องเพลงอยู่ในสวนไม่ไกลจากที่

เขาเดินกับแก้ว

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“มี คำนี้บ่งชี้ที่ฉัน ฟา ไกลนั้นไม่ยั่นหรอกหนา โซ ผ้าเก่าหยิบเอามาสอย ลา ถัดไปจากโซคือลา

ที บ่ายลงก็ชงแต่ชา แล้วก็วนกลับมาที่โด”โทโมะเดินมาเรื่อยๆจนถึงศาลาในสวนแห่งหนึ่งแล้ว

มองเห็นฟางที่กำลังนั่งดีดกีต้าร์ร้องเพลงให้เด็กๆกลุ่มหนึ่งฟังแล้วยิ้มมีความสุขจนเขาเผลออมยิ้ม

กับรอยยิ้มนั้นไปทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

แปะ แปะ แปะ

 

 

 

 

 

 

 

 

ทันทีที่ฟางร้องเพลงจบโทโมะก็เดินเข้าไปปรบมือให้กับหญิงสาว

 

 

 

 

 

 

 

 

“เอ่อ ขอโทษด้วยนะครับที่ผมถือวิสาสะมาฟังคุณร้องเพลง แต่เมื่อกี้คุณร้องเพลงเพราะมากเลยนะ

ครับ เสียงของคุณเพราะมาก”โทโมะรีบพูดเมื่อเห็นฟางมองเขาด้วยความประหลาดใจก่อนจะรีบ

พูด

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ขอบคุณนะคะสำหรับคำชม ถ้าชอบวันหลังก็มานั่งฟังกับน้องๆที่นี่ก็ได้นะคะ ชั้นชื่อฟางค่ะ ชั้นเป็น

อาสาสมัครที่มาดูแลน้องๆที่ศูนย์เด็กกำพร้าที่อยู่ไม่ไกลจากสวนสุขภาพนี้”ฟางพูดแล้วยิ้มให้โท

โมะ

 

 

 

 

 

 

 

 

“โอ้โห นอกจากสวยแล้วยังดีอีกนะครับ คุณนี่เหมือนกับนางฟ้าเดินดินจริงๆ ผมชื่อโทโมะนะ

ครับ”โทโมะเอ่ยปากชมฟาง ทำให้แก้วชะงักแล้วมองสายตาที่โทโมะมองไปที่ฟางอย่างชื่นชมแล้ว

แอบซึม

 

 

 

 

 

 

 

 

“คุณก็ชมเกินไปจริงๆนะคะฟางเองไม่ได้เลิศเลอขนาดต้องเป็นนางฟ้าขนาดนั้น”ฟางพูดแล้วยิ้ม

ตามมารยาท

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“พี่ฟาง เดี๋ยวเราพาน้องๆกลับที่บ้านกันเถอะฮะ เย็นมากแล้ว แล้วเดี๋ยวแม่ของเช่จะเป็นห่วงอีก

อย่าลืมสิว่าพี่ต้องไปทำงานพิเศษต่อนะ”ปอร์เช่ เด็กชายข้างบ้านของฟางที่มักจะมาที่นี่ประจำเดิน

มาพูด

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“จริงสิ พี่ต้องไปทำงานพิเศษ ตายล่ะ เด็กๆคะวันนี้พี่ฟางต้องขอตัวก่อนนะคะ เดี๋ยวพรุ่งนี้พี่ฟาง

สัญญาพี่ฟางจะพาเด็กๆมานั่งฟังเพลงที่สวนนี้อีกนะคะ”ฟางนึกขึ้นได้ก่อนจะรีบพูดกับเด็กๆที่มา

ด้วย

 

 

 

 

 

 

 

 

“ว้า เสียดายจังวันนี้พี่ฟางกลับไป พรุ่งนี้สัญญานะคะว่าจะมาอีก”เด็กๆที่บ้านเด็กกำพร้ารีบพูด

 

 

 

 

 

 

“ค่ะพี่ฟางสัญญาว่าจะมาร้องเพลงให้พวกเราฟังทุกวัน พวกเราต้องสัญญากับพี่ฟางนะคะว่าพวก

เราจะเป็นเด็กดีกับแม่ครู แล้วพี่ฟางจะมาร้องเพลงให้ฟังอีก”ฟางพูดแล้วเกี่ยวก้อยสัญญากับเด็กๆ

ทุกคนที่เธอพามาเล่นดนตรีที่สวนเป็นประจำ

 

 

 

 

 

 

“สัญญากับเด็กๆแล้วก็สัญญากับผมด้วยสิฮะว่าจะมาที่นี่อีก”โทโมะพูดแล้วยื่นนิ้วก้อยไปให้ฟาง

 

 

 

 

 

 

 

 

“ค่ะ เอ่อ ฟางขอตัวก่อนนะคะ”ฟางแอบเหวอกับท่าทางรุกของโทโมะก่อนจะขอตัวเดินกลับไปกับ

ปอร์เช่

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ยิ้มแป้นเลยนะ ชอบเค้ารึไง”แก้วเห็นท่าทางของโทโมะก็ทำทีไปพูดด้วยแล้วแซวชายหนุ่ม

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ก็ชอบนะ น่ารัก หวานๆใสๆ แถมรักเด็ก เราว่าเราจะมาเจอเค้าทุกวันที่นี่ล่ะ จริงสิแล้วนี่แก้วจะพูด

อะไรเมื่อกี้นี้หรอ”โทโมะพูดตามตรงก่อนจะรีบถามแก้วต่อทำให้แก้วอึ้งแล้วแอบน้อยใจที่โทโมะไม่

สนใจตัวเอง

 

 

 

 

 

 

 

“เอ่อ ไม่มีอะไรแล้วล่ะกลับบ้านกันเถอะ แก้วอยากพักผ่อนน่ะ”แก้วพูดแล้วเปลี่ยนเรื่องคุยทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

“นี่ก็จะครบ5แสนแล้วนะ ยังไม่ได้คิดถึงดอกเบี้ยที่เฮียจะต้องคิดเราอีกนะ”เจ้าของบ่อนพูดเมื่อ

หวายมาเล่นพนันอีกครั้งและเสียอีกครั้งก่อนที่จะบากหน้ามาขอยืมเงินเจ้าของบ่อนซ้ำอีกครั้ง

 

 

 

 

 

 

 

 

“เนื้อตัวหวายมีแค่2หมื่นที่ฟางเอามาให้น่ะเฮีย หวายอยากจะขอผลัดวันไปก่อน”หวายอึกอักแล้ว

พูดอย่างเกรงกลัว

 

 

 

 

 

 

“โอ๊ย นี่จะอะไรนักหนา เลื่อนมากี่เดือนแล้ว วันหลังถ้ามันไม่มีแล้วจริงๆ ก็ไม่ต้องมาเล่น เฮียไม่รอ

หวายแล้วนะ เอาอย่างงี้ ถ้ามันไม่มี วันพรุ่งนี้หวายนัดหนูฟางมาให้เฮียก่อนมั้ยล่ะแล้วเฮียจะลด

ดอกเบี้ยให้เราหมดเลย”เจ้าของบ่อนรีบพูดอย่างขัดใจแล้วยื่นข้อเสนอให้กับหวาย ทำให้หวายอึ้ง

แล้วคิดหนัก

 

 

 

 

 

 

 

เอาแล้วไง หวายจะขายลูกตัวเองให้คนอื่นริงมั้ยน้อ 

 

 

โทโมะแก้วเปิดตัวมากลิ่นของรักสามเส้าก็มาแล้วสิ

 

 

 

ไม่ได้อัพนานเห็นไม่อ่านกันเลยก็นึกว่าะไม่สนใจเรื่องนี้ซะอีกก

 

 

 

 

 

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
9.4 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
9.3 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
9.7 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

อ่านนิยายฟิคชั่นเรื่องอื่น

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา