Stop หยุดหัวใจนายเย็นชา

- Please... -

( ได้โปรด... )

 

[ บันทึกพิเศษ : โทโมะ ]

 

 

ซ่า...ซ่า...ซ่า...

 

 

“โถ่...แก้วลูก”

 

 

 

        นั่น คือเสียงของลุงวิชัยพ่อของแก้วเองแหละครับ นี่ก็ผ่านเวลามาจนเย็นกระทั่งฝนตก ผมก็ยังคงเฝ้าแก้วตั้งแต่ที่หมอจัดการย้ายห้องมาอยู่ห้องพิเศษ ซึ่งผมเป็นคนจัดการให้เองทั้งหมดเลย  ใช่! ผมยอมจ่ายเพื่อให้แก้วได้นอนในห้องดีๆที่ไม่ใช่ห้องแคบๆแบบหดหู่ๆ เพราะแค่เธอไม่ตื่นและใช้เครื่องช่วยหายใจครอบจมูกอยู่

 

 

            ซึ่งผมเห็นแค่นั้นผมก็ทรมานมากพอแล้ว...

 

 

       และหลังจากที่จัดการอะไรเสร็จพวกเพื่อนๆผมก็มากันที่โรงพยาบาลแห่งนี้ พร้อมกับฟางที่แลดูใจเย็นขึ้นบ้างแล้ว ซึ่งฟางนั้นเธอมาก่อนหน้าพ่อของแก้วสักพักแต่ผมก็เล่าอาการของแก้วให้ฟาง ฟัง

 

 

 

       ตอนที่ผมบอกว่าแก้วอาจจะเป็นหอบนั้นฟางแลดูโกรธมากที่พวกพิมพ์นั้นทำ ให้แก้วเป็นแบบนี้ แต่ผมกับเธอก็ตกลงกันแล้วว่าจะยังไม่จัดการอะไรกับพิมพ์เพราะว่าจะรอแก้ว ตื่นขึ้นมาก่อนแล้วค่อยคิดดูอีกทีว่าแก้วจะเอาเรื่องมั้ย ที่ผมทำแบบนี้เพราะว่าผมไม่อยากคิดเองทำเองถ้ายังไม่รู้ว่าสิ่งที่ผมจะทำแก้วนั้นจะเห็นด้วยหรือไม่น่ะสิ

 

 

 

       แต่เอาตรงๆนะ...ผมก็รู้แหละว่าแก้วคงจะปล่อยเรื่องนี้ไปให้มันจบๆ

 

 

 

       เพราะเธอคงไม่อยากให้พ่อของเธอเป็นห่วงที่ได้รู้ว่าลูกสาวของตัวเองมีคนคอย จ้องจะปองร้าย และนั่นแหละที่มันจะทำให้เกิดความไม่สบายใจตามมาและเรื่องก็จะไม่มีวันจบ เพราะคนอย่างพิมพ์น่ะผมดูแล้ว...เธอคงไม่คิดที่จะกลับตัวกลับใจหรอก

 

 

 

           และเธอจะต้องเสียทุกอย่าง!

 

 

“แล้วเมื่อไหร่พี่แก้วจะตื่นเหรอครับเพ่อ?”พิชชี่ที่ยืนจับมือกับลุงวิชัยเอ่ยอย่างไร้เดียงสาเพราะลุงวิชัยแค่บอกพิชชี่ว่าแก้วแค่ไม่สบาย

 

 

 

“เดี๋ยวพี่เขาก็ตื่นแล้วไม่ต้องห่วงหรอกน่า”ลุงวิชัยก้มหน้าลงไปบอกกับพิชชี่

 

 

 

        ซึ่ง ผมนั้นรู้ดีว่านั่นมันเป็นคำพูดที่พยายามจะทำให้มันดูสบายใจขึ้นถึงแม้ว่า ภายใจในของลุงวิชัยอาจจะไม่ได้เป็นเหมือนอย่างที่พูดกับพิชชี่ก็ตามที

 

 

 

“...”

 

 

 

“โทโมะ...”

 

 

 

“ครับ?”ผมที่ยืนอยู่กับพวกเพื่อนๆแล้วก็ฟางเอ่ยขึ้นเมื่อลุงวิชัยหันมาหาผม

 

 

 

“ขอบใจนะที่ช่วยแก้วเอาไว้”ลุงวิชัยพูดแล้วยิ้มบางๆมาให้ผม

 

 

 

            ซึ่งผมก็เข้าใจในหัวอกของคนเป็นพ่อนะว่าท่านน่ะรักลูกของตัวเองมากมายแค่ไหน แล้วยิ่งถ้าลูกของตัวเองเจอเรื่องแบบนี้ถ้าผมเป็นลุงวิชัย...ผมเองก็คงขวัญ เสียเอามากๆเลยเพราะกลัวว่าลูกของตัวเองจะเป็นอะไรไป

 

 

 

“ครับ...”ผมตอบรับก่อนที่สายตาของตัวเองจะมองไปยังร่างของแก้วที่ยังหมดสติอยู่บนเตียงคนไข้

 

 

 

           แต่ทว่า...พอผมเห็นภาพนั้นอีกครั้งทั้งๆที่ผมพยายามจะไม่มองแล้ว แต่มันก็...

 

 

 

“อ้าว ไปไหนวะ?”เพื่อนๆผมที่อยู่ตรงนี้ก็คงงงๆกันที่เห็นว่าผมนั้นเดินออกมาจากห้องคนไข้อย่างกะทันหัน

 

 

 

       เพราะอะไรน่ะเหรอ...ก็เพราะว่าผมกำลังร้องไห้อีกแล้วน่ะสิครับ

 

 

 

      ผมเห็นภาพแก้วเป็นแบบนั้นก่อนวันเกิดของตัวเองนี่ผมแบบ...โคตรกลัว เลยว่ะ กลัวว่าพอถึงวันพรุ่งนี้แล้วเธอจะยังไม่ตื่นขึ้นมา ใช่! พรุ่งนี้ไม่ตื่นแต่วันอื่นก็คงจะตื่นขึ้นมาแล้วจะกลัวจะเสียใจอะไรขนาดนั้นล่ะ?

 

 

 

       คือ...ความ รู้สึกของผมนะ ถ้าแก้วไม่ตื่นในวันพรุ่งนี้มันคงจะเป็นปีที่เป็นวันเกิดที่ไม่น่าจดจำเอา เสียเลย เพราะว่าสิ่งที่ผมอยากจะได้ก็คือ...

 

 

 

“เฮ้ย...โอเคปล่าววะ...”ไอ้จองเบเดินตามผมออกมาแล้วมานั่งลงตรงเก้าอี้ข้างๆผม

 

 

 

          อ้อ! ผม ลืมบอกไปว่าไอ้จองเบมันพูดถึงเรื่องที่เห็นว่ามีคนมารับคลอรีนด้วย ซึ่งในความคิดมันมันก็คิดว่าคนๆนี้รึปล่าวที่เป็นสาเหตุให้คลอรีนบอกเลิกมัน แต่มันบอกว่ามันยังไม่เห็นหน้า แล้วก็ไม่รู้ว่าจะใช่อย่างที่มันคิดมั้ย แต่ผมว่านะ...ถ้าคลอรีนเลิกกับมันแล้วคบคนใหม่

 

 

 

          ไอ้จองเบมันคงจะ...โกรธมากน่าดู

 

 

 

         แต่คลอรีนไม่น่าจะใช่คนแบบนั้นนี่นา? หรือว่ามันมีอะไรมากกว่านั้นอันนั้นผมก็ไม่รู้เหมือนกันแฮะ

 

 

 

“ไม่ค่อยว่ะ”ผมตอบไอ้จองเบเสียงเบาแล้วก้มหน้าลง 

 

 

 

“เอาน่า ใจเย็นๆไม่ต้องเครียด”ไอ้จองเบพูดปลอบ

 

 

 

          และในตอนนั้นนั่นเองที่พวกเพื่อนๆของผมที่เหลือเดินตาม กันออกมาพร้อมกันกับฟางพอดี...

 

 

 

แอ๊ด...

 

 

“เฮ้ย ไอ้โทโมะจะให้พวกฉันอยู่เป็นเพื่อนมั้ยวะ ”เสียงของเขื่อนเอ่ยถามเมื่อมันเดินมาหยุดอยู่ตรงที่ผมนั่งผมจึงเงยหน้าขึ้นไปมองพวกมันแล้วยิ้มๆบางๆก่อนจะส่ายหน้าเป็นทำนองว่า‘ไม่ต้องหรอกว่ะ’

 

 

 

“เดี๋ยวฉันไปส่งมันที่บ้านเอง”ไอ้จองเบที่นั่งอยู่ข้างๆผมเอ่ย

 

 

 

“เออๆ แล้วถ้ามีอะไรก็โทรหาได้เลยนะเว้ย”เคนตะเอ่ยแล้วจากนั้นพวกเพื่อนผมก็พยักหน้าก่อนจะค่อยๆพากันเดินไป

 

 

 

             แต่...

 

 

 

“ฟาง”

 

 

 

“ฮะ?”ฟางหยุดเดินทันทีที่ผมเรียกเธอเอาไว้

 

 

 

“แล้วเธอกลับยังไงอ่ะ”ผมถาม

 

 

 

            เผื่อว่า...ไอ้คนแถวนี้มันจะมีน้ำใจไปส่งฟางที่บ้านบ้าง ( ดราม่าอยู่แต่ขอชงสักนิดเถอะ = =;;; )

 

 

“ก็กลับเองไง ฉันเอามอเตอร์ไซค์มา O_O”

 

 

 

            ง่าว!! =[]=!!!

 

 

 

      เออว่ะ ก็...ลืมไปเลยว่าฟางขับมอเตอร์ไซค์มาโรงเรียนทุกวันนี่หว่า โห่ อดชงต่อเลย เซ็งๆๆๆๆ = =;;;

 

 

 

“อ้อ อืม งั้นกลับดีๆนะ ”เมื่อผมบอกฟางจึงพยักหน้าก่อนจะเดินไปแต่ก็ยังมิวายทิ้งท้ายเอาไว้ให้ผมด้วย

 

“โทโมะ! พรุ่งนี้อย่าลืมมาทำหน้าที่ดูแลเพื่อนของฉันด้วยล่ะ”ฟางบอกแบบนั้นผมก็ยิ้มให้ตอบกลับไป

 

 

 

“โทโมะเขาไม่ลืมหรอกครับฟาง ผมว่านะคืนนี้เขาอาจจะไม่กลับบ้านด้วยซ้ำ ^^” เขื่อนเอ่ยแซวผมแล้วฉีกยิ้มพลางเดินเอาแขนไปโอบไหล่ฟางอย่างหยอกล้อกัน

 

 

 

       ก็น่าแปลกที่ฟางก็เล่นด้วยเหมือนกันจนกระทั่ง...

 

 

 

“เล่นกันอยู่ได้ กลับบ้านได้แล้วไอเขื่อน ><!”

 

 

 

       คงไม่ต้องให้ผมบอกหรอกนะว่าเสียงขัดแบบนี้คือเสียงของใครถ้าไม่ใช่ไอ้ป๊อปปี้น่ะ = =;;;

 

 

 

“ยุ่งอะไรด้วย” ฟางทำพูดเสียงดังก่อนจะเดินไปเลย

 

 

 

“หน๋อยยัย...!”

 

 

 

“อย่าทะเลาะกันพลีส! ><!”เคนตะห้ามป๊อปปี้เอาไว้ได้ทันเมื่อเห็นว่าไอ้ป๊อปปี้มันกำลังจะเดินตามไปตอกกลับฟางที่เดินขึ้นลิฟท์ไปแล้ว

 

 

 

       และ ไม่นานนักที่พวกเพื่อนๆผมเดินออกไปจากตรงนี้กันหมด ส่วนลุงวิชัยก็คงจะดูเฝ้าแก้วอยู่ ผมเองก็ยังคงนั่งอยู่กับไอ้จองเบข้างนอกห้อง 

 

 

 

      อยากรู้จัง...ว่าถ้าตอนนี้ผมนั่งอยู่ตรงนี้คนเดียวผมจะคิดอะไรไปถึงไหนแล้ว

 

 

          เพราะในกลุ่มเคติคของเราน่ะผมจะสนิทก็ไอ้จองเบมากที่สุดเหมือน เป็นพี่น้องกันเลยแหละครับ ถึงตอนนั้นที่ผมโกรธมันจนไปต่อยหน้ามันเรื่องคลอรีนยอมรับว่าโกรธ แต่พอได้ฟังเหตุผลของมันผมก็เข้าใจแล้วล่ะนี่สินะที่เขาเรียกว่า ‘มิตรภาพความเป็นเพื่อน’

 

 

 

“ไอ้โมะ...”

 

 

 

“ฮึ? ว่า”เมื่อไอ้จองเบเรียกผม ผมก็หันไปก็เห็นว่ามันกำลังมองมาที่ผมอยู่ในตอนนี้

 

 

 

“ฉันขอถามอะไรหน่อยดิ”

 

 

 

“อืม”ผมพยักหน้า

 

 

 

“ทำไมแกถึงเดินออกมาจากห้องแบบนั้นวะ”

 

 

 

“...”ผมนิ่งไปพักนึงเมื่อไอ้จองเบถามขึ้นมาแบบนั้น แต่ผมก็ตัดสินใจที่จะบอกมันไปนั่นแหละเพราะว่ามันก็ต้องเข้าใจผมแน่นอนอยู่แล้ว “คือ...ฉัน...”

 

 

 

“...”

 

 

 

“...คือฉันเห็นแก้วเป็นแบบนี้แล้วฉันอยากร้องไห้ว่ะ”พูดไปแล้วก็เม้นริมฝีปากเข้าหากันเพราะเริ่มรู้สึกว่าตอนนี้น้ำตามันเริ่มคลอเบ้า “รู้ ป่ะ ว่ายิ่งฉันเห็นแก้วใส่เครื่องช่วยหายใจครอบจมูกกับปากอยู่มันรู้สึกเหมือน กับว่าอาการของแก้วมันหนักเกินกว่าที่เธอจะตื่นขึ้นมาทันวันเกิดฉันว่ะ”

 

 

 

“เออจริงสินะ พรุ่งนี้วันเกิดแกนี่หว่า”ไอ้จองเบเอ่ยออกมาเหมือนเพิ่งนึกได้

 

 

 

“โคตรกลัวเลยอ่ะ  แม่ง...”ผมพูดอย่างตัดพ้อก่อนจะก้มหน้าลงแล้วถอนหายใจ “แล้วแกรู้ป่ะว่าวันเกิดปีนี้ฉันจะทำอะไรให้ตัวเอง...”

 

 

 

“อะไรวะ...”

 

 

 

“ฉันจะขอคบแก้ว”ผมพูดอย่างไม่ต้องคิดอะไรทั้งสิ้นก่อนจะเงยหน้าขึ้นไปมองไอ้จองเบตรงๆอีกครั้ง “นั่นแหละคือของขวัญที่ฉันอยากมอบให้ตัวเองเป็นชิ้นแรก...”

 

 

 

       ใช่ครับ...

 

 

 

       นั่นแหละคือสิ่งที่ผมอยากได้จริงๆ เพราะผมอยากจะขอคบแก้วให้มันชัดเจนแจ่มแจ้งกันไปเลยว่าเธอจะคบกับผมมั้ยถ้า หากว่าผมขอ เพราะมันผ่านอะไรมาขนาดนี้แล้วเราสองคนก็ต่างรู้ใจของตัวเองมากขึ้น

 

 

 

“...”

 

 

 

“และมันจะเป็นของขวัญที่ฉันจะรักษามันไปตลอดชีวิตของฉัน...”คำพูดนั้นของผมเอ่ยออกมาพร้อมกับน้ำตาที่ร่วงลงอาบแก้มจนผมต้องรีบเอามือขึ้นมาเช็ด “แต่...ถ้าพรุ่งนี้แก้วไม่ตื่นฉันก็คงจะ...”

 

 

 

“เข้าใจนะเว้ยว่าวันเกิดเรา 1 ปีมีครั้งเดียวแล้วเราก็อยากจะทำให้มันดีแต่ไม่เป็นไรหรอกไอ้โทโมะ...”ไอ้จองเบเอามือมาตบบ่าผมเบาๆ “ถึงพรุ่งนี้แก้วอาจจะยังไม่ตื่นขึ้นมา แต่ฉันขอบอกอะไรแกอย่าง...”

 

 

 

“...”

 

 

 

“ไม่ใช่แค่วันเกิดแกที่เป็นวันสำคัญหรอก เพราะถ้าแกมีคนที่แกรักมากๆอยู่ในหัวใจของแกแล้ว ทุกๆวันของแกจะเป็น‘วันสำคัญ’ เสมอ...เพราะยังไงซะ แก้วเขาก็ต้องฟื้นขึ้นมาไม่พรุ่งนี้ก็วันต่อไป แกเชื่อฉันดิ”ไอ้จองเบยิ้มบางๆมาให้ผม ผมก็ยิ้มบางๆกลับไปให้มันเช่นเดียวกัน

 

 

 

“ขอบใจว่ะ”ผมเอามือตัวเองไปแตะทับมือไอ้จองเบที่แตะอยู่บ่าของผมเพื่อเป็นการบอกขอบคุณอีกครั้ง

 

 

 

            ก็คงถูกอย่างที่ไอ้จองเบมันพูดนะ...

 

 

 

            ถ้า...พรุ่งนี้แก้วยังไม่ตื่นขึ้นมาก็...ไม่เป็นไรหรอก...วันต่อไปยังมีนี่? ใช่มั้ย?

 

 

      แต่ถึงจะคิดแบบนั้นผมก็หวังนะว่าอยากจะให้เธอตื่นขึ้นมาทันอยู่ดีนั่นแหละถ้าพระเจ้าไม่กลั่นแกล้งกันน่ะ

 

 

 

1 ทุ่มของวันนั้น

 

 

 

บ้านผมเอง

 

 

 

แอ๊ด...

 

 

 

“โทโมะ  เห็นลุงวิชัยบอกพ่อว่าแก้วอยู่โรงพยาบาลเหรอลูก?”เสียงของพ่อเอ่ยถามเมื่อผมเปิดประตูเข้ามาในบ้านพอดี

 

 

 

       ก็หลังจากที่ลุงแทนบอกว่าให้ผมกลับมาก่อนก็ได้ เพราะลุงวิชัยจะอยู่ดูแก้วที่โรงพยาบาลก่อน ตอนแรกลุงวิชัยจะฝากพิชชี่มากับผมแต่พิชชี่จะขออยู่เฝ้าแก้วกับลุงวิชัยด้วยผม เลยกลับมาแค่ผมกับไอ้จองเบสองคน ส่วนไอ้จองเบตอนนี้มันมาส่งผมเสร็จก็บอกว่าจะไปที่สนามแข่งต่อเพราะว่ามันไม่ ได้ไปดูแลที่นั่นมาสักพักแล้วล่ะ

 

 

 

“ครับพ่อ พอดีเกิดอุบัติเหตุที่โรงเรียนน่ะครับ”ผมบอกพ่อแล้วเดินเอากระเป๋าเป้ไปวางไว้ตรงโต๊ะกินข้าวแล้วเดินไปเปิดตู้เย็นหยิบน้ำปล่าวมากระดกดื่ม

 

 

 

“แล้วนี่แก้วเป็นอะไรมากรึปล่าวลูก”แม่ผมที่กำลังนั่งถักหมวกไหมพรมอยู่ตรงโต๊ะทานข้าวเอ่ยถามอย่างเป็นห่วง

 

 

 

“...หมอบอกว่าปลอดภัยแล้วครับ เหลือแค่รอเธอฟื้น”

 

 

 

“พรุ่งก็วันเกิดลูกแล้วด้วยน่ะสิ”พ่อผมเอ่ยเพราะรู้ไงว่ามันเป็นเรื่องที่ไม่ดีเอาเสียเลย “แล้วโทโมะ...ลูกโอเคนะ”

 

 

 

“ก็ไม่ร้อยเปอร์เซ็นต์หรอกพ่อ แต่ก็โอเคกว่าตอนที่เกิดเรื่องนิดนึง”

 

 

 

 “เห็นลุงวิชัยบอกพ่อว่าแก้วไปติดอยู่ในโรงขยะแล้วเกือบโดนไฟไหม้ เฮ้อไม่น่าเลย”

 

 

 

“ช่างเรื่องบ้าๆนั่นเถอะครับ ตอนนี้ผมสนแค่ว่าแก้วปลอดภัยดีก็โอเคแล้วพ่อ”หลังจากพูดจบผมก็เดินขึ้นไปบนห้องนอนของตัวเองทันทีเพราะว่าไม่อยากจะพูดถึงมันอีก

 

 

 

แอ๊ด...ปึง...

 

 

 

“เฮ้อ...”เสียงถอนหายใจของผมได้เกิดขึ้นอีกครั้งหนึ่งหลังจากที่ปิดประตูห้องนอนของตัวเองแล้ว

 

 

 

       แล้วความเงียบงันภายในห้องนี้ก็เกิดขึ้นก่อนที่ปลายเท้าของผมจะเดินไปหยุด อยู่ตรงประตูกระจก หลังจากนั้นมือของตัวเองก็เลื่อนเปิดไปมันพร้อมกับมองไปยังห้องนอนของแก้ว ที่ปกติผมจะเห็นเธออยู่ตรงนั้น แต่ตอนนี้ไม่แล้วเพราะว่าเธออยู่ที่โรงพยาบาล

 

 

 

      ไม่นานที่ผมยืนดูห้องนอนของแก้วอยู่แบบนั้น ผมก็พาตัวเองไปนั่งลงกับพื้นระเบียงเย็นๆหนาวๆ ขณะที่ฝนกำลังตกลงมาแต่ไม่หนักมาก แต่ก็ยังดีที่ตรงระเบียงมีหลังคาช่วยกันฝนไว้ได้ จะมีก็แต่ละอองฝนเท่านั้นที่กระทบใส่ตัวผมแค่นั้น

 

 

 

“ว่าแล้วต้องมานั่งกอดเข่าอยู่แน่ๆ”

 

 

 

“อ้าวพ่อตามขึ้นมาตอนไหนอ่ะ”ผมเงยหน้าขึ้นไปมองพ่อที่กำลังก้มมองผมที่กำลังนั่งกอดเข่าอยู่เงียบๆสักพักแล้ว

 

 

 

“ก็เมื่อกี๊แหละ”พ่อผมเอ่ยแล้วยิ้มให้ผมหน่อยๆก่อนจะเดินออกมานั่งลงข้างๆผม

 

 

 

ซ่า...ซ่า...ซ่า...

 

 

 

“...”

 

 

 

“...”

 

 

 

“โทโมะ...พ่อรู้นะ...” หลังจากที่ผมกับพ่อนั่งด้วยกันเงียบๆมาสักพักพ่อผมก็เอ่ยขึ้นมาท่ามกลางเสียงของสายฝนที่กำลังตกลงมาอยู่หน่อยๆ

 

 

 

“รู้อะไรพ่อ”ผมถามแต่ก็ไม่ได้มองไปที่พ่อหรอก

 

 

 

       เพราะรู้ไงว่าพ่อผมหมายถึงอะไร แต่แค่ถามไปงั้นแหละ

 

 

 

       พ่อผมน่ะเป็นถึงระดับอาจารย์สอนที่มหาวิทยาลัยเชียวนะ ทำไมท่านจะดูไม่ออกว่าผมกำลังรู้สึกอะไรอยู่ล่ะจริงมั้ย?

 

 

 

“รู้ว่าพ่อหมายถึงอะไรแล้วยังจะถามอีกนะ”

 

 

 

       นั่นไง! ว่าแล้วเขาต้องรู้ทันผม  ><!

 

 

 

“พ่อหมายถึงเรื่องของ...แก้ว?”

 

 

 

“แล้วจะมีเรื่องไหนอีกนอกจากเรื่องนี้เล่า”พ่อผมขำออกมาหน่อยๆก่อนจะเอามือมาแตะที่บ่าของผม “แม่เขาน่ะบอกให้พ่อขึ้นมาดูลูกหน่อย เขาเป็นห่วงลูกนะ พ่อเองก็เหมือนกัน...”เมื่อพ่อพูดผมจึงเงยหน้าขึ้นไปมองพ่อนิ่งๆ

 

 

 

“ผม...”

 

 

 

“โชคชะตาน่ะ มันมักจะเล่นตลกกับเราเสมอแหละ”พ่อผมพูดแล้วละสายตาออกจากผมก่อนจะเงยหน้าขึ้นไปมองท้องฟ้าที่เริ่มเปิดออกให้เห็นแสงจันทร์บางแล้วแต่ฝนก็ยังอ่อยๆอยู่ “สมัยตอนที่พ่อคบกับแม่น่ะ แม่เขาก็เคยป่วยไม่สบายจนนอนหลับหมดสติไปหลายวันเลยล่ะ”

 

 

 

“จริงเหรอครับ”

 

 

 

“อื้ม พ่อน่ะ...ไปเฝ้าแม่ที่โรงพยาบาลทุกวันเลยรู้มั้ยลูก  พอแม่ของลูกตื่นขึ้นมาพ่อดีใจจนน้ำตาไหลเลยแหละ”

 

 

 

“...”

 

 

 

“ผู้ชาย น่ะนะถึงจะเป็นคนที่รักศักดิ์ศรีมากแค่ไหน แต่ถ้าคนที่เขารักนั้นเป็นอะไร ศักดิ์ศรีของน้ำตาลูกผู้ชายมันก็ไม่สำคัญอีกต่อไป...เพราะผู้ชายคนไหนที่ ร้องไห้เพราะใครคนหนึ่งแสดงว่าคนๆนั้นสำคัญสำหรับชีวิตของเขามาก และพ่อเห็นนะว่าตาของลูกออกบวมๆ”

 

 

 

       โห...สังเกตยันดวงตาเลยนะพ่อ

 

 

 

          แหม่อุตส่าห์ทำเป็นว่า ‘ผมโอเค’ แล้วเชียว แต่พ่อก็ยังจับได้อยู่ดี

 

 

 

“...”

 

 

 

“ร้องไห้มาใช่มั้ย?”

 

 

 

“...ครับ”ผมตอบแบบไม่ปฏิเสธแต่อย่างใด

 

 

 

“ดีแล้ว”พ่อผมบอกแล้วหันมายิ้มให้บางๆ “ร้องออกมาน่ะดีกว่าทำเก๊กว่าตัวเองไม่เป็นอะไร แบบนั้นน่ะไม่ได้เรียกว่า ‘น่าอาย’ สำหรับผู้ชายหรอก แต่มันเรียกว่า‘กล้าหาญ’...”

 

 

 

“แต่...ผมก็หลอกพ่อกับแม่นี่นาว่าผมไม่ได้เป็นอะไร แบบนั้นน่ะกล้าหาญตรงไหนถ้าผมกล้าหาญจริงๆผมคงจะร้องไห้ให้พ่อกับแม่เห็นแล้วน่ะสิ”

 

 

“พ่อไม่ได้หมายความอย่างงั้น...”คำพูดของพ่อทำเอาผมชะงักไป แล้ว...ที่พ่อพูดมันหมายความว่าอย่างไหนกันล่ะ? “...มัน ไม่ได้ขึ้นอยู่ที่ว่าตอนที่ลูกร้องไห้จะมีคนเห็นรึปล่าว แต่ขึ้นอยู่ที่ว่าลูกได้เสียน้ำตาให้กับคนที่ลูกรักอย่างไม่ปิดบังความ รู้สึกนั่นแหละเขาเรียกว่ากล้าหาญ”

 

 

 

“...”

 

 

 

“และ ถ้าหนูแก้วเขาเห็นลูกร้องไห้เพราะเธอ เธอจะยิ่งรักลูกมากขึ้นเพราะว่าน้ำตาของผู้ชายคือสิ่งที่มหัศจรรย์สำหรับ ผู้หญิง  เพราะลูกร้องไห้ที่เห็นเขาเจ็บ ร้องไห้ที่เห็นเขาเป็นแบบนี้ มันก็บ่งบอกชัดเจนแล้วว่าลูก...รักเขา”

 

 

 

“...”

 

 

“แต่ ความรักน่ะ อย่าไปยึดติดกับมันมากนักจนทำให้ลูกรู้สึกกังวลอยู่ตลอดเวลาอย่างเช่นตอนนี้ ที่พ่อเห็นความกังวลความหม่นหมองในดวงตาของลูกที่มันยังอยากจะมี ‘ความหวัง’...ซึ่งอันนี้ลูกก็ต้องยอมรับมันว่าถ้าพรุ่งนี้แก้วยังไม่ฟื้นในวันเกิดของลูก ลูกก็ไม่ต้องเสียใจหรอก...”

 

 

 

“อัน นี้ผมก็ทำใจไว้แล้วแหละครับ เพราะหมอบอกว่าถ้าร่างกายเธออ่อนแอเธอจะฟื้นตัวช้า แล้วผมก็คิดว่า...พรุ่งนี้เธอคงอาจจะยังไม่ตื่นขึ้นมาหรอกครับ...”ผมพูดแล้วถอนหายใจออกมาเพราะว่าทำใจเอาไว้แล้ว

 

 

 

“แต่ก็ไม่แน่นะ...”

 

 

 

“???”ผมเลิกคิ้วขึ้นเมื่อพ่อเอ่ยขึ้นมาแบบนั้น

 

 

 

          ‘ก็ไม่แน่นะ’ ความหมายของมันคือ...

 

 

 

“ก็อย่างที่พ่อบอกนั่นแหละว่า‘โชคชะตาชอบเล่นตลก’ กับเราบางที...แก้วอาจจะตื่นขึ้นมาทันก็ได้ใครจะรู้กันล่ะ”

 

 

 

“แต่บางครั้งโชคชะตาก็ใจร้าย...”

 

 

 

“ไม่หรอก”พ่อผมเอ่ยขึ้นขัด “เพราะถ้าโชคชะตาใจร้ายจริงๆ ลูกคงไม่ได้มาเจอกับแก้วตั้งแต่แรกหรอก”

 

 

 

“นี่พ่อกำลังหมายถึง...”

 

 

 

“ก็ลองคิดดูสิว่าถ้าวันนั้นลุงวิชัยไม่ย้ายบ้านมาอยู่ข้างๆบ้านเราลูกกับแก้วจะได้เจอกันรึปล่าวล่ะ”

 

 

 

        เมื่อพ่อผมเอ่ยบอกแบบนั้นผมก็คิดตามทันที...

 

 

 

       ก็จริงสินะ...ถ้าวันนั้นลุงวิชัยไม่ย้ายมาที่นี่ผมจะได้เจอแก้วมั้ย แล้วถ้าตอนนั้นที่ผมไม่ได้เจอกับเธอที่สวนสาธารณะซึ่งนั่นเป็นครั้งแรกที่ เราสบตากันตั้งแต่แรกเจอเลย

 

 

 

 

       แล้วถ้าวันนั้นผมไม่เจอเธอ...แล้วตอนนี้ผมจะทำอะไรอยู่กันนะ?

 

 

 

“นั่นสินะครับ”ผมเอ่ยแล้วก้มหน้ายิ้มกับตัวเองบางๆ

 

 

 

“ก็น่าแปลกนะ จากคนข้างบ้านคนหนึ่งก็ทำให้ลูกของพ่อเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้”

 

 

 

“ครับ...ผมเปลี่ยนจริงๆ”

 

 

 

         มันก็จริงอย่างที่ผมพูดใช่มั้ยล่ะ?

 

 

 

         ก็ ตามหลักแล้วอย่างที่บอกผมไม่ได้เป็นคนแบบนี้เลยด้วยซ้ำ แทบไม่พูดเลยด้วย แต่ว่าปีนี้นี่พูดเยอะที่สุดเท่าที่เคยพูดมาทั้งกับพ่อกับแม่ ซึ่งมันเห็นได้ชัดเลยว่าตั้งแต่ที่แก้วเข้ามาในชีวิตผมวันนั้นผมก็ค่อยๆ เปิดโลกมากขึ้นเรื่อยๆ และรับรู้ชีวิตมากขึ้นเกี่ยวกับสิ่งรอบตัวที่ไม่ใช่การ‘จมปลัก’

 

 

 

         เพราะว่าไอ้แบบนั้นน่ะ...มันแลดูหดหู่สำหรับชีวิตของผมจนเกินไป

 

 

 

        แต่ตอนนี้ไม่ใช่แบบนั้นแล้วล่ะครับ เพราะผมนั้นรู้ใจตัวเองแล้ว และไม่เคยคิดเปลี่ยนใจไปมองหรือรักผู้หญิงคนไหนได้อีกนอกจากแก้ว ก็ไม่รู้สินะว่าทำไมผู้หญิงที่แทบไม่ได้โดดเด่นอะไรเลยกลับกลายเป็นคนที่คอย ดึงดูดให้ผมอยากเข้าหาได้มากขนาดนี้ทั้งๆที่ถ้าเทียบกับผู้หญิงคนอื่นนั้น แก้วนี่เธอเป็นผู้หญิงที่ธรรมดาๆและบ้านๆมากๆ ไม่รู้โลก ซื่อบื้อๆหน่อยๆ

 

 

 

 

        แต่เชื่อมั้ยว่าสิ่งเหล่านี้ไม่สามารถที่จะทำให้ผมหยุดรักเธอหรอก...

 

 

 

        เพราะผมไม่ได้ต้องการผู้หญิงที่เลิศเลอไปทุกอย่าง ไม่ได้ต้องการผู้หญิงสวยๆที่เป็นที่ต้องตาต้องใจของใครๆหลายๆคน ไม่ได้ต้องการผู้หญิงที่ภายนอกถึงแม้คนส่วนใหญ่จะคิดแบบนั้นก็ตาม...แต่ผม ไม่!  ใครจะทำไมก็ผมรักของผมนิครับ

 

 

 

“เปลี่ยนเพราะรู้ว่ารักเขาน่ะสิ ^^”

 

 

 

“แล้วพ่อล่ะเปลี่ยนตัวเองเพราะรักแม่รึปล่าว”ผมถามกลับ

 

 

 

“เอา ตามจริงนะพ่อไม่ได้เปลี่ยนอะไรเลย แต่นิสัยของพ่อลึกๆมันเป็นแบบนี้อยู่แล้วเพียงแต่มันยังไม่พร้อมเปิดเผยออก มาจนมาเจอแม่ของลูกเนี่ยแหละที่พ่อเป็นตัวของตัวเองที่สุด”

 

 

 

“...”

 

 

 

“โทโมะ...พ่อจะบอกให้นะ โลกนี้มันไม่มีอะไรที่สมหวังดั่งใจไปเสียหมดหรอก เห็นพ่อกับแม่แลดูรักกันแบบนี้ก็ใช่ว่าจะไม่เคยทะเลาะกันนะมีหลายครั้งที่พ่อกับแม่น่ะทะเลาะกันหนักๆจนแม่ของลูกร้องไห้ แต่เชื่อมั้ย?”

 

 

 

“...?”

 

 

 

“ว่าพ่อกับแม่ต่างฝ่ายต่างไม่เคยคิดที่จะเลิกรักกันเลย...”

 

 

 

“...”

 

 

 

“แล้วลูกน่ะ ถ้ารักหนูแก้วก็อย่าทำให้เขาร้องไห้นะ มันบาป...”

 

 

 

“ไม่มีทางหรอกพ่อ ถึงก่อนหน้านี้จะเคยก็เถอะ”ผมบอกกับพ่อแล้วเค้นหัวเราะเบาๆ “ผม ขอสัญญาเลยว่าถ้าแก้วตื่นมาเมื่อไหร่ผมจะขอเป็นคนดูแลเธอและจะไม่ทำให้เธอ ร้องไห้อีก เพราะผมรู้แล้วว่าแก้วน่ะร้องไห้เพราะผมมามากแค่ไหน และต่อไปนี้...มันจะไม่เกิดขึ้นอีก”

 

 

“งั้นก็ขอให้มันเป็นดั่งที่ลูกหวังก็แล้วกัน”

 

 

“ความหวังของผมน่ะ...คือผมอยากให้แก้วตื่นมาทันวันเกิดของผมจังเลยอ่ะพ่อ ถ้าโชคชะตาไม่ใจร้ายกับผมจนเกินไปน่ะนะ”

 

 

“รักจริงหวังแต่งแบบนี้โชคชะตาใจร้ายกับลูกไม่ลงหรอกเชื่อพ่อสิ^^”

 

 

“ก็ขอให้คำพูดพ่อเป็นจริงก็แล้วกัน”ผมยิ้มให้พ่อก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองดวงจันทร์ที่กำลังทอแสงส่องลงมา

 

 

           ก้อนเมฆที่เคยจับตัวเป็นก้อนเริ่มคลายออกจนท้องฟ้าแลดูน่ามองมากถึงฝนจะตก อยู่  วันนี้ทั้งคำพูดของพ่อแล้วก็ไอ้จองเบมันเป็นกำลังใจให้ผมมากๆ มันทำให้ผมสบายใจขึ้นและไม่ท้อ ไม่ว่าผลที่ตามมาจะเป็นยังไงผมก็จะรับมันเอาไว้ให้ได้ ถ้าวันเกิดของผมผ่านไปแบบที่ไม่มีแก้วตื่นมาแฮปปี้เบิร์ดเดย์ในวันนั้นก็ไม่เป็นไร

 

 

       แต่ในใจก็แอบหวังนะ...

 

 

       ได้โปรด...ขอให้คำขอของผมเป็นจริงได้มั้ยนะ?

 

 

       ผม อยากขอโชคชะตาในใจดังๆว่าถ้าพรุ่งนี้ผมไปเฝ้าแก้วที่โรงพยาบาลขอให้เธอฟื้น ขึ้นมาเจอหน้าผมทีเถอะ แค่ลืมตามองผมก็ยังดีกว่าหลับไหลอยู่แบบนั้น

 

 

      แต่คุณคิดว่า...คำขอของผมมันจะเป็นจริงมั้ยครับ?  

 

 

     ‘ บนโลกใบนี้ไม่มีอะไรแน่นอนเสมอไป...สิ่งที่คิดอาจไม่เป็นจริง  

หรืออาจจะเป็นจริงขึ้นมาก็ได้ใครจะรู้...

แต่เพียงแค่ขอให้เราเชื่อมั่นในคำขอของตัวเราเอง...ไม่ว่าผลลับจะออกมาเป็นอย่างไร

โชคชะตาเท่านั้นที่รู้...’

 

_________________________________________________________อัพแล้วจ้าเม้นกันหน่อย แก้วใจจะตื่นไหมนะพรุ่งนี้^^