Stop หยุดหัวใจนายเย็นชา

- Heart Palpitation -

( ใจที่สั่นระรัว )

 

สักพักต่อมา...

 

 

            ฉันเดินตามโทโมะมาเรื่อยๆ จนกระทั่งถึงปากทางเข้าหมู่บ้านพอดี ฉันไม่รู้ว่าตัวเองคิดไปเองรึปล่าวเพราะตลอดทางที่เดินกลับ โทโมะเหมือนจะชะลอการเดินตลอดเวลาเหมือนๆกับจะให้ฉันเดินให้ทันเขาหรืออย่างไร

 

 

            เอ่อ...คือฉันไม่อยากคิดไปเองและก็เข้าข้างตัวเองหรอกนะแต่มันรู้สึกได้ จริงๆนะ

 

 

กึก!

 

 

      ไม่ รู้ว่าเป็นเพราะสาเหตุอันใดโทโมะถึงได้หยุดเดินแล้วหันมามองฉันก่อนที่เขาจะถอน หายใจออกมาเหมือนไม่ค่อยจะสบอารมณ์สักเท่าไหร่ ( อะไรของเขาอีกเนี่ย? ทำไมชอบทำหน้าตาหงุดหงิดกับฉันอยู่เรื่อยเลย ฉันไปทำอะไรให้? = =;;; )

 

 

“นะ...นายหยุดเดินทำไมเหรอ O_O?”

 

 

“ขอถามอะไรหน่อย”

 

 

      โทโมะ พูดด้วยน้ำเสียงนิ่งๆและแลดูจริงจังแต่นั่นทำให้ฉันเกิดอาการกลัวหน่อยๆ เพราะไม่พูดปล่าวโทโมะยังเดินเข้ามาหาฉันช้าๆจนฉันต้องถอยออกมาจากเขาก้าวหนึ่ง เพื่อไม่ให้ใกล้จนเกินไป

 

 

          แต่นั่นเหมือนทำให้โทโมะหงุดหงิดกว่าเดิมเสียอีกโดยการสาวเท้าเข้ามาหา โดยที่ฉันไม่ทันตั้งด้วยอีกแล้ว แถมยังมาคว้ามือฉันให้เขาไปหาเขาใกล้ๆอีกต่างหากจนฉันตกใจกว่าเดิมกับการ กระทำของเขา

 

 

หมับ!

 

 

เฮือก!

 

 

O//////O!!

 

 

“...”

 

 

“จะ...จะทำอะไร”

 

 

      ฉัน ถามด้วยน้ำเสียงสั่นๆพลางมองไปรอบๆว่ามีใครอยู่แถวนี้มั้ย เพราะถ้าเกิดโทโมะทำอะไรฉันขึ้นมาจะได้ร้องขอความช่วยเหลือ แต่ไม่มีใครเลยสักคน! มันเงียบเชียบไปหมดเลย ขนาดใบไม้ยังไม่กระดิกสักใบลมก็ไม่พัด หลอนนะเนี่ย! >O<!

 

 

“เธอ...” โทโมะเริ่มมีสีหน้าที่จริงจังเมื่อกระตุกข้อมือฉันว่าให้สนใจเขาในสิ่งที่เขาจะพูด ( ทำไมต้องจริงจังขนาดนั้นด้วย =[]=??? ) “...กลัวฉันจับกินรึไงฮะ?”

 

 

“หา?” ฉันพูดด้วยสีหน้างงๆ แต่โทโมะก็ยังไม่มีท่าทีว่าจะปล่อยมือฉันเลย   

 

 

“เดินเร็วๆหน่อยได้มั้ยอุตส่าห์เห็นใจที่เห็นว่าขาเธอสั้นเลยเดินช้าๆให้เธอตามทันแต่สุดท้ายก็ยังช้าเหมือนเดิม - -!”

 

 

“แล้วนายจะมาสนใจทำไมเล่า นายก็เดินของนายไปสิ...”

 

 

“พ่อเธอฝากเธอไว้กับฉัน  ขืนเดินห่างกันแบบนี้  ถ้าเธอโดนฉุดแล้วฉันไม่รู้ จะทำไง?”

 

 

             แปลกแห๊ะ! หมอ นี่ถ้าเย็นชาก็แทบไม่พูดเลย แต่พอพูดทีนี่เป็นบ่นยาวเลยเหอะ ให้ตาย เขานี่ประหลาดอย่างที่เปาบอกจริงๆด้วย ตามจริงไอ้เรื่องเดินนี่ไม่น่าจะมีปัญหาอะไรเลยนะ

 

       แต่หมอนี่นิ = =;;;;

 

 

“งั้นให้เราเดินไปก่อนมั้ย” ฉันออกความเห็น เพราะถ้าเขามีปัญหาที่ฉันเดินช้า ให้ฉันเดินไปก่อนเลยฉันจะได้เดินนำไปก่อน จะได้หมดเรื่อง!

 

 

      แต่คำตอบทีได้คือ...

 

 

“ไม่ต้อง เดินไปด้วยกันนี่แหละ” โทโมะพูดพร้อมกับพาฉันเดินแต่เขายังไม่ปล่อยมือฉันเล้ย! นี่มันเป็นแผนแกล้งให้ฉันเขินอาย หรืออย่างไร ทำไมต้องจับมือด้วยเล่า เดี๋ยวก็มีคนเข้าใจผิดหรอก =////////=

 

 

“ตามจริงนายควรปล่อยมะ...”

 

 

“เงียบเหอะน่า”

 

 

       โทโมะ พูดขัดขึ้นก่อนที่ฉันจะพูดจบ และจังหวะที่เราเดินเข้ามาจนถึงสวนหน้าหมู่บ้านฉันก็สังเกตเห็นว่ามีพวก กลุ่มวัยรุ่นในเครื่องแบบนักเรียนมัธยมโรงเรียนอื่นที่มารวมตัวอะไรกันไม่ รู้แล้วก็กำลังมองมาทางนี้

 

 

             วินาทีนั้นโทโมะเหมือนจะไม่ได้ใส่ใจ แต่ทว่า...เขากลับจับมือที่จับมือฉันอยู่ให้แน่นขึ้นกว่าเดิม

 

 

ตึกตักๆๆๆๆๆ

 

 

            ตอนนั้นรู้สึกว่าใบหน้าของตัวเองกำลังร้อนวาบแล้วก็มีเหงื่อซิบๆตรงหน้าผาก ด้วยนะ ฉันไม่รู้ว่าเพราะอะไรที่ทำให้ฉันเริ่มหายใจไม่ออก อาจจะเป็นเพราะว่าได้เดินกับคนที่ตัวเองกำลังชอบเขาอยู่ลางๆและมันก็เริ่ม มากขึ้นๆก็เมื่อตอนที่เขาจับมือฉันแล้ว

 

 

           เราเดินกันมาจนถึงร้านขายน้ำโทโมะก็หยุดเดินแล้วหันมาถามฉันว่า...

 

 

“เอาน้ำอะไรรึปล่าว”

 

 

      คำถามโทโมะทำฉันสตั๊นไปหนึ่งวิแต่ฉันก็ส่ายหน้าเป็นอันบอก‘ไม่เอา’

 

 

      ฉันว่า...เขาก็ไม่ได้เลวร้ายอะไรนี่นาแค่เย็นชา ขี้เก๊ก ขี้บ่น หยิ่งบ้างในบางครั้ง ( นี่คือไม่เลวร้ายเท่าไหร่นะ = =;;; ) แต่ในโรงเรียนทำไมเขาต้องทำท่าทางหาเรื่องๆอย่างนั้นด้วยนะไม่เข้าใจเลย

 

 

“อ้าว วันนี้เดินกลับกับแฟนเหรอโทโมะ ^^”

 

 

ขวับ!

 

 

 

      ฉัน หันไปตามเสียงนั้นก็พบว่าลุงคนขายน้ำพูดขึ้นขณะที่โทโมะกำลังจะจ่ายเงิน ลุงคนนั้นมองมาที่ฉันยิ้มๆ ฉันก็ยิ้มตอบไป และหันหน้าไปทางอื่นช้าๆเพราะรู้สึกว่าคำพูดของลุงคนนั้นทำให้ฉันทำตัวไม่ ถูกจนต้องกำมือสองข้างแล้วยืนตัวเกร็งเลยทีเดียว Y_Y  

 

 

        แต่ถึงแม้จะเป็นอย่างนั้นฉันก็พยายามแอบฟังอยู่เหมือนกันว่าโทโมะจะตอบลุงคนขายน้ำนั้นว่าอะไร...

 

 

“แฟนน่ารักนะน่ะ”

 

 

“ไม่ใช่แฟนหรอกครับ เพื่อนบ้านกัน เธอเพิ่งย้ายเข้ามา”

 

 

      อ่า...รู้สึกโล่งทันทีที่โทโมะตอบออกไป ไม่งั้นฉันคงอึดอัดอยู่แบบนี้แหละนะ บางทีถ้าอึดอัดมากๆก็จะเก็บไปฝันเอาได้เลยล่ะ = =;;;;

 

 

      และ เมื่อฉันรู้สึกได้ว่าเสียงฝีเท้าของโทโมะกำลังเดินออกจากร้านมาฉันจึงทำตัวให้ ดูปกติที่สุดเท่าที่จะทำได้ เพราะฉันไม่อยากให้เขาสังเกตเห็นว่าฉันกำลังรู้สึกแปลกๆอยู่

 

 

“ไม่ต้องกังวลนะว่าฉันจะคิดอะไร” คำพูดของโทโมะทำให้ฉันต้องเงยหน้าขึ้นไปมองเขาด้วยความสงสัยนิดๆ และโทโมะก็หันมามองฉันพร้อมกับคำพูดต่อไป “ฉะนั้น...เธอสบายใจได้เลย”

 

 

      เมื่อ โทโมะพูดจบเขาก็เดินไปเลยและปล่อยให้ฉันยืนมองแผ่นหลังที่กำลังเดินไกลออกไป คำพูดนั้น...เฮ้อ...ฉันควรจะเสียใจมั้ยนะเพราะไม่รู้จริงๆ โทโมะเดินห่างออกไปแล้วทิ้งความเงียบงันไว้ให้ฉันแล้วดูเหมือนว่าเขาจะไม่สนใจ กันอีกเลย

 

 

“เราก็ไม่ได้หวังเลยสักนิด...” ฉันพูดกับตัวเองแล้วถอนหายใจออกมา เพราะคำพูดฉันโทโมะไม่มีทางได้ยินหรอกเพราะเขาเดินห่างไปพอสมควรแล้ว จากนั้นแหละฉันจึงเริ่มเดินตามไป

 

 

          ‘ ไม่ต้องกังวลนะว่าฉันจะคิดอะไร...ฉะนั้น...เธอสบายใจได้เลย’

 

 

      คำ พูดขวานผ่าซากของเขานั้นทำให้ฉันหมดหวังไปเรียบเลย โทโมะเขาทำเหมือนไม่รู้ แต่ฉันว่าเขารู้แน่ๆเพราะท่าทางเขาฉลาดหลักแหลมสุดๆ เขาต้องมองออกถึงแม้ฉันไม่พูดว่าฉันกำลังรู้สึกอะไร เขาเลยพูดเข้าตรงจุดเหมือนกับตัดความคิดของฉันไปเลย

 

 

          เมื่อฉันเดินมาจนถึงหน้าบ้านของตัวเองและกำลังจะเข้าบ้าน สายตาก็ดันเหลือบไปเห็นว่าโทโมะกำลังนั่งอยู่ที่โต๊ะไม้หินอ่อนหน้าบ้านของเขา และเมื่อเขาเห็นฉันเดินมาถึงหน้าบ้านแล้วเขาก็เดินไปเปิดประตูแล้วก้าวเข้า บ้านของตัวเองไปอย่างไม่พูดอะไร ส่วนฉันเองก็ก้มหน้าก้มตาไขกุญแจเข้าบ้านไปเช่นกัน...

 

 

 

วันต่อมา...

 

 

“เมื่อวานหมอนั่นทำอะไรแกรึปล่าว?”ฟางถามทันทีที่ฉันมาถึงโรงอาหารโต๊ะประจำที่นั่งกินข้าวด้วยกัน ทุกครั้งที่มีเรียนสายเราจะมาเจอกันที่นี่ก่อน

 

 

        เมื่อคืนฉันนอนไม่หลับเลยทั้งคืนมันกึ่งหลับกึ่ง ตื่นไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร พลิกตัวนอนไปมันก็ไม่หลับเลย ใบหน้าโทโมะมันยังคงวนเวียนอยู่ตลอดเวลา เหตุการณ์เมื่อวานมันทำให้ฉันเก็บเอาไปคิดจริงๆจากที่ปกติไม่เคยเป็นแบบนี้ มาก่อน

 

 

“ปล่าว ไม่ได้ทำอะไร” ฉันตอบฟางไปขณะนั่งลงฝั่งตรงกันข้าม

 

 

“แน่ใจนะ”

 

 

“แน่สิ เพราะมันไม่มีเหตุจำเป็นอะไรที่เราต้องคุยกันนี่นา” ฉันตอบฟางไปอย่างแนบเนียนฟางก็พยักหน้ารับ ตามจริงฉันก็อยากจะบอกนะว่าโทโมะทำอะไร แต่ไม่รู้สิ...มันเหมือนกับไม่อยากจะพูดออกมา “ฉันจะไปซื้อไอติม เอาด้วยป่าว?”     

 

 

“เลี้ยงหรา ^O^”

 

 

“อื้ม ^^”

 

 

“เฮ้ย เลี้ยงจริงดิ O_o?”

 

 

“ก็จริงน่ะสิไม่เห็นแปลกเลย” ฉันพูดแล้วขำไปด้วยหน่อยๆ ดูท่าทางฟางจะแปลกใจที่มีคนเลี้ยงไอติม? แต่ก็น่ารักใช่ย่อยนะ ^^ “เอารสอะไรว่ามา”

 

 

“ขอช็อคโกแลต ขอบใจมากที่เลี้ยง ^^”

 

 

“ไม่เป็นไรหรอกเพื่อนกัน ^^”

 

 

      ฉัน บอกฟางก่อนจะเดินตรงไปยังร้านขายไอศกรีมที่อยู่ติดกับร้านขายเครื่องเขียน ของโรงเรียน ตอนนี้ก็มีนักเรียนกำลังทานข้าวกันอยู่เป็นกลุ่มๆและท่าทางดูวุ่นวาย เมื่อมาถึงร้านขายไอศกรีมฉันก็ยืนต่อแถวรอคิวที่ยาวพอสมควร

 

 

           สักพักต่อมาจู่ๆก็มีคนมาสะกิดที่หัวไหล่ พอฉันหันไปก็พบว่าเป็นผู้ชายใส่แว่นคนนั้นอีกแล้ว เขาชื่ออะไรนะ? จำได้ลางๆว่าตอนนั้นเขาบอกกับฉันว่าเขาชื่อ...มะ...อ๋อ!

 

 

“มะ…มิณท์”

 

 

“ฮ่าๆ นึกว่าจะจำกันไม่ได้ซะแล้ว ^O^//” มิณท์พูดยิ้มๆแล้วใช้มือขยับแว่นของเขาให้เข้าที่

 

 

“มีอะไรเหรอ?”

 

 

“ปล่าวเราแค่ทักเฉยๆ”

 

 

           มิณท์พูดแล้วเกาคอตัวเอง เขาขาวมากๆจนสังเกตเห็นได้ชัดเลยว่าหูของเขากำลังแดงแต่ฉันก็ไม่ได้พูดอะไร ต่อเพียงแค่ยิ้มให้เขานิดๆ จากนั้นเราก็ไม่ได้พูด อะไรกันต่อจนกระทั่งฉันซื้อไอติมเสร็จแล้วฉันกำลังจะเดินกลับที่แต่มิณท์ บอกว่าให้รอเขาก่อนเพราะมีเรื่องจะคุยด้วย

 

 

“รอนานมั้ย?” เมื่อมิณท์ซื้อไอติมรสมะนาวเสร็จเขาเลยรีบวิ่งมาถามฉันที่ยืนรออยู่ตรงต้นเสาใกล้ๆ

 

 

“ไม่นานหรอก ว่าแต่...มีเรื่องอะไรจะคุยกับเราเหรอ?”

 

 

 “เอ่อคือ...พรุ่งนี้วันเสาร์...เธอว่างมั้ย?”

 

 

“ว่าง ปกติเราอยู่บ้านไม่ได้ไปไหนอยู่แล้ว”

 

 

“งั้นพรุ่งนี้...ถ้าเราจะชวนเธอไป...”

 

 

       ฟิ้ว!

 

 

       ตุ้บ!

 

 

      มิณท์ยังพูดไม่ทันจบจู่ๆก็มีขวดน้ำที่ถูกปาผ่านหน้าของฉันกับมิณท์ไปตกลง ตรงถังที่อยู่ใกล้ๆเราสองคนจนฉันกับมิณท์สะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะหันไปมองต้นทางที่ขวดน้ำถูกปามาก็พบว่าคนที่ปาคงหนีไม่พ้นใครคนใดคนหนึ่งในกลุ่มที่ได้ ขึ้นชื่อว่า‘มีอิทธิพล’ที่สุดในโรงเรียนแน่ๆ  

 

 

      ใช่! พวกกลุ่มเคโอติคทั้งกลุ่ม ย้ำ! ทั้งกลุ่ม! กำลัง มองมาที่ฉันกับมิณท์ด้วยสีหน้าแววตาแปลกๆ ไม่เว้นแม้แต่โทโมะที่ก็มองมาด้วย ฉันเองก็ไม่ได้สังเกตว่าพวกนั่งอยู่ตรงนั้นเพราะคิดว่ารีบซื้อแล้วรีบกลับดี กว่า

 

 

          แล้วทำไมวันนี้พวกเขาไม่นั่งที่ประจำของพวกเขาล่ะ?

 

 

“นายมีคนนั่งคนนั่งกินข้าวด้วยมั้ย...”

 

 

     ไม่ รู้เป็นเพราะอะไรที่ทำให้มิณท์หน้าซีดแล้วไม่สดใสหลังจากที่ฉันหันกลับมา มองเขา ฉันจึงเอ่ยปากถามออกไป เหตุการณ์เมื่อกี้เหมือนทำนองหาเรื่องยังไม่รู้ ฉันเองก็ติดใจตั้งแต่วันนั้นแล้ว ที่ฉันเจอมิณท์ครั้งแรกแล้วกลุ่มเคโอติคถีบรถจักรยานจนล้มเป็นแถว

 

 

      พวกเขาไม่พอใจอะไรมิณท์รึปล่าวนะ? ถ้าแค่ไม่ถูกชะตาก็ไม่เห็นต้องทำกันขนาดนี้เลยนี่นา

 

 

“เรา...”

 

 

“ถ้านั่นไปนั่งกับเราแล้วก็ฟางก็ได้นะ” ฉันพูดอย่างเป็นห่วง

 

 

“ขอบคุณนะแต่ไม่เป็นไรหรอก” ถึงเขาจะพูดแบบนั้นแต่ดูจากสีหน้าแล้วเป็นแน่ๆ “ไว้เราค่อยคุยกับเธอวันหลังนะ” พอพูดจบมิณท์ก็เดินออกไปเลย ฉันยืนมองเขาอยู่สักพักก่อนที่จะเดินกลับที่ไป

 

 

         ท่าทางเขาแปลกๆนะ แลดูเขากลัวกลุ่มโทโมะมากๆเลย แต่ฉันเองก็ไม่พอใจเหมือนกันนะที่ฉันกำลังคุยกับมิณท์ยู่แล้วพวกนั้นปา ขวดน้ำผ่านหน้ามันแลดูจงใจมาก

 

 

     กลุ่มเคโอติคไม่พอใจอะไรมิณท์ขนาดนั้นนะ...

 

 

“เป็นไรป่าวเนี่ยสีหน้าเซ็งมาเชียว” ฟางถามทันทีเมื่อฉันมาถึงที่โต๊ะ ฉันก็นั่งลงฝั่นตรงข้ามแล้วไอติมให้เปาก่อนจะถอนหายใจ

 

 

“รู้จักคนที่ชื่อมิณท์รึปล่าว"ฉันถามขณะมองฟางไปด้วย ฟางทำท่าครุ่นคิดก่อนจะพยักหน้า

 

 

“รู้จักสิ หมอนั่นอยู่ห้อง 5/1 ทำไมเหรอ”

 

 

“คือฉันไม่รู้ว่าฉันคิดไปเองรึปล่าว แต่เหมือนเขาจะไม่ค่อยถูกกับกลุ่มบังโทโมะหรือว่ายังไงเลย”

 

 

“ทำไม ไปเห็นอะไรมา O_O?”

 

 

           คราวนี้ฟางทำท่าเหมือนจะตกใจนิดๆ ฉันก็เลยเล่าตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอมิณท์กลุ่มเคโอติคทำอะไรจนมาถึงเหตุการณ์ที่โรงอาหารฟางจึงตัดสินใจเล่าให้ฉันฟัง

 

 

“มิณท์อ่ะเป็นคนที่มีโลกส่วนตัวเหมือนกับฉันเนี่ยแหละ คือ ไม่ค่อยมีเพื่อนเยอะ ถึงมีก็ไม่ผูกมัดอะไรทำนองนี้แต่ว่าเขาเป็นคนดีนะ เวลาไปไหนเท่าที่ฉันสังเกตเขาจะไปคนเดียวตลอดแถมเรียนเก่งขั้นเทพทำงานอะไร ก็ไม่เคยทำให้อาจารย์ผิดหวังถือว่าเขาเป็นผู้ชายเพอร์เฟคคนหนึ่งล่ะ อาจจะเป็นไปได้ว่าพวกเคโอติคคิดว่าเขาอยากโชว์ความเจ๋งละมั้งเลยหมั่นไส้”

 

 

“แต่มันต้องทำท่าทีหาเรื่องอะไรแบบนี้ด้วย มันไม่เกินไม่หน่อยเหรอ”

 

 

“โรงเรียนนี้ไม่มีอะไรที่เกินไปสำหรับนักเรียนโดยเฉพาะกับพวกเคโอติค”  

 

 

อีกฝั่ง

 

 

“นี่ๆๆๆๆพวกแก๊! ฉันมีอะไรเด็ดๆมาให้พวกแกดูล่ะ><!”

 

 

“อะไรของแกเนี่ยจินนี่”

 

 

          ‘พิมพ์’สาวสวยลูกครึ่งอเมริกันผู้มีเรือนผมสีแดงละจากการมองใบหน้าอันสง่างามของเธอจากกล้อง I Phone สีทองของเธอมามองจินนี่ที่วิ่งมาด้วยสีหน้ารีบร้อนพร้อมกับคำพูดชวนลุ้นนั่น

 

 

“ถ้าไม่เด็ดแกตายแน่”  ‘เฟื้องฟ้า’ สาว สวยเรือนผมน้ำตาลทองเริ่ดเชิดลูกครึ่งอังกฤษเอ่ยบอก

 

      ขณะที่จินนี่ก็ตื่นเต้น จนเวอร์ ขณะที่โชว์รูปถ่ายในโทรศัพท์ให้พิมพ์กับพิ้งดู แล้วสองคนนั้นก็เบิกตากว้างทันทีที่เห็นมัน

 

 

“นี่มันอะไรเนี่ย!?!” >>> พิมพ์

 

 

“โทโมะเดินจับมือกับใครอ่ะ?” >>> พิ้ง

 

 

“บอกแล้วไงว่าเด็ด ^^”

 

 

“อีผู้หญิงในรูปคนนี้เป็นใครกัน? บอกมา!”

 

 

      พิมพ์ตะโกนใส่หน้าจินนี่จนจินนี่สะดุ้งเพราะอาการแรงหึงและหวงโทโมะอย่างมาก! กลุ่มนี้น่ะจ้องจะจับเคโอติคทั้งกลุ่มแต่คนที่หมายตามีเพียง 1 เดียว และพิมพ์ก็ ‘จ้อง’ โทโมะไว้แล้วด้วยพอเห็นรูปนี้เธอถึงโมโหขึ้นมา

 

 

“ฉันถามคนที่รู้จักเขาบอกว่าเป็นเด็กใหม่ห้อง 5/2 ที่เพิ่งย้ายเข้ามาเมื่อสองอาทิตย์ที่แล้ว” จินนี่พูดอย่างกล้าๆกลัว

 

 

“ฉันว่าหล่อนก็หน้าตาไม่ได้ขี้เหร่อะไร บางทีโทโมะอาจจะควงเล่นๆเฉยๆก็ได้” เฟื้องฟ้าพูด

 

 

“แต่โทโมะไม่เคยควงใคร! เขาไม่เคยมีข่าวคบหรือควงใครเลยด้วยซ้ำ ถ้าจะควงหรือว่าคบ ฉันต้องเป็นคนแรก!”

 

 

“แต่ยัยนี่มันโดนควงก่อนแกซะแล้วสิ” เฟื้องฟ้าพูดแต่แฝงไปด้วยคำยุยงให้พิมพ์โมโหขึ้นไปอีก

 

 

“ฮึ่ย!...!!”

 

 

      จังหวะ นั้นนั่นเองที่สายตาของพิมพ์ก็ดันไปสะดุดเข้ากับผู้หญิงหน้าไม่คุ้นตาคนหนึ่ง ที่กำลังลุกขึ้นสะพายเป้แล้วกำลังจะเดินออกจากโรงอาหารกับเพื่อนสาวอีกคน และเมื่อพิมพ์มองเทียบผู้หญิงคนนั้นในโทรสัพท์ I Phone ของจินนี่แล้ว

 

 

             มันก็คือคนๆเดียวกัน!!!

 

 

“จินนี่ เฟื้องฟ้า ”

 

 

“ว่า?” จินนี่กับเฟื้องฟ้าพูดพร้อมกับพร้อมกับให้ความสนใจกับใบหน้าของพิมพ์ว่าเหมือนว่าคิดอะไรดีๆออกแล้วหน้าถึงได้เผยรอยยิ้มออกมา

 

 

“ยัยนั่นเป็นเด็กใหม่...ฉันว่า...เรามารับน้องใหม่กันซักหน่อยมั้ย?” พิมพ์พูดขณะที่สายตายังคงมองผู้หญิงที่เธอกำลังจะทำการ ‘รับน้องใหม่’ที่อยู่ไม่ไกลนัก จินนี่กับเฟื้องฟ้าก็มองตามสายพิมพ์ไปก่อนจะหันมามองหน้ากันแล้วยิ้ม

 

 

 

“จัดไปสิ” เฟื้องฟ้าว่า  

 

 

 

“จินนี่ น้ำกระเจี๊ยบถ้าแกไม่เอาแล้ว...ฉันขอ!” พิมพ์พูดจบก็ลุงขึ้นจากเก้าอี้ตัวเองแล้วคว้าแก้วน้ำกระเจี๊ยบก่อนจะเดินมุ่งตรงไปที่เป้าหมายทันที

 

 

 

“งานนี้สนุกแน่” จินนี่กับเฟื้องฟ้าพูดก่อนจะลุกตามพิมพ์ไป

 

 

 

 

 “แกว่าไงแก้วมันโอเคป๊ะ ฮ่าๆๆๆ”

 

 

 

“ก็โออยู่นะ ฮ่าๆๆน่ารักดี”

 

 

 

“เห้ยยย ประชดปล่าวเนี่ย เอาดีๆเด้ >O<//”

 

 

 

“นี่เธอ!”

 

 

 

       ฉัน กำลังเดินคุยยิ้มๆกับฟางอยู่ขณะเดินออกจากโรงอาหาร จู่ๆ ก็มีผู้หญิงคนหนึ่งมาเรียกไว้ พอฉันหันไปเธอคนนั้นก็เหยียดยิ้มให้ฉันแล้วมองฉันตั้งแต่หัวจรดเท้าก่อนจะทำ ในสิ่งที่ฉันไม่ทันตั้งตัวเพราะอยู่ๆเธอก็สาดน้ำกระเจี๊ยบที่อยู่ในมือเธอมาใส่หน้าฉันเต็มๆ!

 

 

 

ซ่า!!

 

 

 

 

“อุ๊ย! ตายแล้ว! Sorry มากๆนะ เผอิญว่า...ฉันตั้งใจ!”

 

 

 

 

 

 

________________________________________

ไรต์มาอัพแล้วฮ่ะ อยากให้อัพไวๆก็เม้น โหวตสักนิดน้าาา ><