Vam'P

HISTORY (ประวัติศาสตร์)

14/2/18xx

โบสถ์แห่งหนึ่ง

“คุณยินดีที่จะรับธามไทเป็นสามีหรือไม่”บาทหลวงถามฉัน ตอนนี้ฉันมีความสุขเหลือเกินวันที่ฉันจะได้แต่งานกับคนที่ฉันรักสุดหัวใจ วันที่ฉันเฝ้ารอมานานแสนนาน

“รับค่ะ”ฉันตอบอย่างไม่ลังเลเพราะมันเป็นคำตอบที่ฉันไม่ต้องคิดอะไรทั้งนั้น

“คุณยินดีที่จะรับโฟร์เป็นภรรยาหรือไม่”คำตอบนั้ถึงฉันจะรู้ว่ามันเป็นอย่างไรแต่ฉันก็ยังอยากที่จะฟังมัน

“รับครับ”เสียงผู้ชายที่ฉันรักสุดหัวใจขานรับแม้ฉันจะรู้คนตอบนั้นอยู่แล้ว แต่ฉันก็รู้สึกอิ่มเอมใจเมื่อได้ยินมัน วินาทีนี้ฉันไม่ต้องการอะไรอีกแล้ว

“ตอนนี้ทั้งสองคนได้เป็นสามีภรรยะ.....”

“หยุด!! งานดีมันจะเกิดขึ้นไม่ได้ จะไม่มีใครแต่งงานกันทั้งนั้น” ฉันได้ยินเสียงคนที่ฉันก็รู้ดีว่าเค้าคือใคร เค้าคือกวินเพื่อนสนิทของธามไท เค้าก็หลงรักฉันเหมือนกับธามไท เค้าทำทุกอย่างให้กับฉันเค้าดีกับฉันมากเค้าเป็นคนดี ฉันเองก็ยอมรับว่าฉันก็รู้สึกดีกับเค้าแต่ฉันรักเค้าไม่ได้เพราะฉันได้เลือกคนที่จะมาดูแลแล้ว ฉันได้เลือกธามไทให้เป็นหนึ่งเดียวในหัวใจของฉันไปแล้ว

“กวินแกออกไปซะดีกว่า เรื่องทุกอย่างมันจบลงแล้ว”เสียงผู้ชายที่ฉันรักที่สุดพูดขึ้น

“ไม่มันยังไม่จบ โฟร์ๆบอกมาสิว่าโฟร์ก็รักกวินเหมือนกับที่กวินรักโฟร์” เสียงกวินตอบธามไทและถามฉันที่ยืนอยู่ข้างๆเค้า

“ฉะ..ฉัน.........”ธามไทหันมามองหน้ากัน ตอนนี้ฉันทำอะไรไม่ถูก ฉันไม่อยากทำร้ายกวินฉันไม่อยากให้กวินกับธามไทเป็นศตรูกัน ทั้งสองคนเป็นคนดี ฉะฉันจะทำยังไงดี ฉันตอบตัวเองไม่ได้ ฉันไม่อยากทำร้ายใครอีก ถ้าฉันตอบไปตอนนี้ทั้งสองครอบครัวต้องทะเลาะกันแน่ ฉันตัดสินใจแล้ว

“โฟร์! เธอจะไปไหนโฟร์กลับมาหาฉันก่อน” ฉันวิ่งออกมาทั้งน้ำตา ฉันเสียใจที่ต้องทำแบบนี้แต่นี้คงเป็นสิ่งที่ดีที่สุดสำหรับเรื่องนี้

“ฉะฉันขอโทษ ฮะฮืออออ” ฉันพูดทั้งๆที่รู้ว่ายังไงก็ไม่มีใครได้ยิน ฉันวิ่งออกมาให้ไกลที่สุด วิ่งออกมาจนฉันไม่ได้ยินเสียงธามไทหรือกวินตามมาแล้ว ฉันรีบกลับไปที่บ้านเพื่อที่จะไปเอา ‘กริชเงิน’ และเดินทางไปที่กระท่อมหลังนึงที่ฉันเคยพบโดยบังเอิญ จริงๆฉันเคยคิดไว้อยู่แล้วว่าจะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นถ้าฉันบอกกวินเรื่องแต่งาน วันที่ฉันตกลงที่จะแต่งงานกับธามไทฉันเลยไม่คิดที่จะบอกกวิน และขอร้องธามไทให้จัดงานแต่งงานแบบเงียบๆ ตอนแรกที่บ้านธามไทก็ไม่ยอมเพราะบ้านเค้าเป็นตระกูลใหญ่ แต่ครอบครัวของธามไทก็ยอมเพราะพวกเค้ารู้เรื่องระหว่างเราสามคนดีว่ามันเป็นยังไงและเพื่อหลีกเลี่ยงที่จะทะเลาะกับตระกูลที่สนิทกันมาช้านาน ฉันกับธามไทตกลงกันว่าพอแต่งงานแล้วเราจะรีบย้ายไปอยู่ที่อื่นทันทีเพื่อที่จะไม่ให้เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น แต่แล้วมันก็เป็นไปไม่ได้..............โฟร์หวังว่าไดอารี่นี้จะทำให้ทุกคนเข้าใจและยอมรับมัน โฟร์อย่างให้มันจบไปพร้อมกับโฟร์

“ฉันรักคุณนะธามไท”

ฉึก!!!

หลังจากโฟร์วิ่งออกมาจากงานแต่งผมวิ่งตามเธอมาระยะหนึ่ง แต่ผมไม่อยากเห็นเธอเหนื่อยผมเลยหยุดที่จะตามเธอ ผมคิดว่าให้เธอไปทำใจแล้วค่อยออกตามหาเธอ เวลาผ่านไปสามวันผมเริ่มออกตามหาโฟร์ ผมตามลอยโฟร์มาจนเจอกระท่อมหลังนึง ผมคิดว่าเธอคงอยู่ในนั้น ผมเลยเดินเข้าไปอย่างไม่ลังเล่

“โฟร์!! ไม่โฟร์ทำไม่คุณทำแบบนี้ทำไมคุณทิ้งธามไป ทำมายยยย” ผมเปิดกระท่อมเข้าไปหัวใจผมก็แตกสลาย ผมเห็นผู้หญิงที่ผมรักที่สุดนอนหมดลมหายใจอยู่กลางกระท่อม ผมเห็นเลือดที่เลอะชุดแต่งงานสีขาวสะอาด ยิ่งผมเห็นชุดแต่งงานผมยิ่งทำใจไม่ได้ คงเป็นเพราะกริชเงินเล่มนี้ที่สามารถทำให้โฟร์จากผมไปได้ เพราะถ้าไม่ใช้ของที่ทำจากเงินหรือการเผาทั้งเป็นคงทำอะไรพวกเราไม่ได้ ผมหันไปเห็นสมุดไดอารี่วางอยู่ข้างโฟร์พอผมเปิดอ่านผมก็เข้าใจสิ่งที่โฟร์ทำและยอมรับมัน ผมอุ้มร่างไร้วิญญาณของโฟร์ขึ้นเพื่อนำโฟร์กลับไปที่บ้านของผมเพราะโฟร์ไม่มีพ่อแม่หรือญาติที่ไหน

“ฟะโฟร์....ไม่จริงไม่จริงงงงงงงงงง” เสียงกวินที่รู้ว่าผมตามหาโฟร์เจอแล้วเลยมารอที่หน้าบ้านของผม กวินเห็นโฟร์ก็ร้องไห้ออกมาพร้อมโวยวายเสียงดัง

“ไอ่ธาม มึงจำไว้มึงเป็นต้นเหตุที่ทำให้โฟร์ต้องตาย ต่อไปนี้ตระกูลกูกับมึงขาดกัน” ผมได้ยินคำพูดของกวินผมรีบพูดทันทีว่า

“เดี๋ยว กวินอ่านนี้ก่อน” ผมยื่นไดอารี่ของโฟร์ให้กวินแต่

“มึงไม่ต้องหาข้ออ้างอะไรทั้งนั้น กูไม่ฟัง!!” กวินพูดเสร็จก็เดินจากไป ถ้าเป็นแบบนี้การเสียสละของโฟร์มันจะมีประโยชน์อะไร ผมคิดว่าถ้ากวินเย็นลงแล้วเดี๋ยวเค้าก็เข้าใจ แต่มันไม่ใช่อย่างที่ผมคิดเลย กวินเปลี่ยนไปกวินก้าวสู่ด้านมืดเต็มตัว กวินไม่จริงจังกับผู้หญิงคนไหนอีกเลยเวลาผ่านไปนานเท่าไรก็ไม่ทำให้เรื่องมันดีขึ้น ผมจึงได้แต่ทำใจและคิดอยู่ทุกวันว่าที่โฟร์ทำไปนั้นมันได้อะไร

เค้ามาแก้ไขอัพใหม่นิดหน่อยน๊าา  ขอโทษจิงๆครั้งที่แล้วไม่รู้ว่าอัพไม่จบ