L O V E. . .
เขียนโดย 
Arisa
วันที่ 7 พฤศจิกายน พ.ศ. 2558 เวลา 19.00 น.
แก้ไขเมื่อ 7 พฤศจิกายน พ.ศ. 2558 21.55 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
5) 5#อารมณ์ดี
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
“นี้โทโมะ พาแก้วมาในที่แบบนี้เดี๋ยวก็ตกเป็นข่าวอีกหรอก” แก้วมองซ้ายขวาก็พูดขึ้น เพราะที่นี้
มันเป็นผับซึ่งเป็นสถานที่ที่เธอกับเขาไม่ควรมาด้วยกันเลย
“นานๆทีเราจะได้อยู่ด้วยกันนะแก้ว อย่าขัดโทโมะเลยน่า” โทโมะพูดก่อนจะดันตัวหญิงสาวให้เดิน
ตามเขาเข้าไป ก่อนจะมองหาโต๊ะที่เป็นโซน VIP ที่เพื่อนๆของเขาจองไว้แล้วดึงแก้วให้รีบตามมา
ทันที
“เฮ้! โทโมะทางนี้เว้ย!” โทโมะหันไปตามเสียงก่อนจะยิ้มแล้วรีบดึงมือแก้วให้เดินตามเขามาทันที
“ไงไอ้เขื่อน กลับไทยมาตั้งแต่เมื่อไรวะ” โทโมะพูดก่อนจะนั่งลงข้างๆเพื่อนชายของเขาที่ไม่ได้
เจอกันนาน ก็มันไปเรียนต่อที่เมืองนอกนี้นา และที่เขาพาแก้วมาที่นี้ก็เพราะเพื่อนที่รักของเขาโทร
ชวนมานั้นเอง
“กลับมาได้เดือนกว่าๆละ แต่ไม่ได้ติดต่อใครเลยว่ะพอดีช่วงนี้ยุ้งๆกับแบรนเสื้อผ้าชุดใหม่อยู่”
เขื่อนพูดแต่สายตาจ้องแก้วตาเป็นมัน
“นี้แก้วแฟนฉันเอง เอ่อแก้วนี้เขื่อนเพื่อนโทโมะ” โทโมะที่เห็นแก้วทำหน้ามุ่ยก็รีบแนะนำเขื่อนกับ
แก้วให้รู้จักกัน ซึ่งแก้วยิ้มรับเขื่อนนิดนึ่ง เขื่อนที่ได้ยินว่าแก้วเป็นแฟนโทโมะก็ชะงัก
“ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ”
“เช่นกันครับ”
“แล้วไอ้เคนตะไม่มาหรอวะ” โทโมะพูดก่อนจะเรียกเด็กมาสั่งเครื่องดื่ม เนื่องจากโซน VIP ตรงที่
เป็นมุมอับเลยไม่ค่อยมีคนเห็นเขาที่มากับแก้วมากนัก เพราะเขื่อนคงจะรู้ว่าพวกเขาดังแค่ไหนแล้ว
การที่มาในที่แบบนี้มันคงไม่ใช่เรื่องดี
“ไม่ว่ะ เห็นว่าช่วงนี้เพื่อนมันยุ้งกันหมด ก็มีแต่มึงนั้นแหละที่มา แต่ก็ไม่เป็นไรเดี๋ยวกูค่อยจัดปาร์ตี้ที่
บ้านกูอีกที” เขื่อนพูดก่อนจะกระดกของเหลวสีสวยในแก้วเข้าปาก “คุณแก้วไม่รับเครื่องดื่มอะไร
หน่อยหรอครับ”
“ไม่ดีกว่าค่ะ” แก้วตอบเขื่อนก่อนจะหันมาพูดกับโทโมะ
“โทโมะแก้วว่าเรากลับกันก่อนเถอะ เดี๋ยวนักข่าวมาเห็นจะเป็นเรื่องเอา แก้วสงสารพี่หวาย”
“แก้วอย่างี่เง่าดิ แก้วจะไปแคร์พี่หวายทำไมวะเขาเป็นแค่ผู้จัดการแก้วนะ ส่วนโทโมะเป็นแฟน
แก้ว” โทโมะที่แพ้แอลกอฮอล์ทำให้เมาง่ายก็เริ่มพูดจาร้ายกับแก้ว
“เอ่อ คุณแก้วอย่าพึ่งรีบกลับเลยครับนานๆผมจะได้เจอโทโมะสักที” เขื่อนพูดช่วย แก้วจึงได้แต่
ถอนหายใจแรงๆออกมา โดยที่ไม่รู้เลยว่ามีคนแอบมองพวกเขาทั้งสามคนอยู่อย่างเงียบๆ
“ทางสะดวก” ป๊อปปี้มองซ้ายมองขวาซึ่งตอนนี้เป็นเวลา 6 โมงเช้า ตอนนี้แม่ของเขาคงจะยังไม่
ตื่น ป๊อปปี้ค่อยเดินย่องๆ เข้ามาในบ้านอย่างเงียบๆ เพื่อที่จะแอบแม่ของเขาเพราะเมื่ออวานเขาไม่
ได้กลับมานอนบ้าน!
พึ่บ!
“ตาป๊อป! เมื่อวานไปไหนมาถึงได้กลับมาสะเช้ามืดแบบนี้!” ภาพฟ้าเปิดไฟสว่างจ้าก่อนจะยืนดัก
หน้าลูกชายตัวดีของเธอที่กำลังช็อคอย่างสุดขีดที่เห็นเธอยืนอยู่ตรงหน้าของเขา
“มะ แม่ แห่ๆ” ชายหนุ่มยิ้มแหยๆก่อนจะเกาหัวแก้เก้อ
“ก็แม่แกน่ะสิ ทำไมเมื่อคืนไม่กลับบ้าน แล้วไปนอนที่ไหนมาอีกล่ะ อย่าบอกนะว่าไปผับแล้วพาผู้
หญิงไปนอนค้างที่คอนโดอีกแล้วห้ะ! ทำไมลูกเป็นคนแบบนี้นะ” ภาพฟ้าพูดยาวเหยียด จนชาย
หนุ่มรับไม่ทัน ป๊อปปี้ที่ทำไรไม่ถูกเพราะที่แม่ของเขาพูดมาคือความจริงทั้งหมด ก็รีบเดินเข้าไป
กอดอ้อนแม่ของเขาตามที่เขาเคยทำแล้วมันได้ผล
แม่ค้าบบ ป๊อปขอโทษน้าา ป๊อปจะไม่ทำตัวแบบนี้อีกแล้วว” ป๊อปปี้พูดแล้วเอาหน้าถูไถแขนแม่
ของเขาอย่างออดอ้อนเหมือนลูกแมว ภาพฟ้าจองหน้าลูกชายตาเขม็ง ก่อนจะสะบัดตัวหนี
“ไม่ต้องมาอ้อนแม่เลยนะ คิดว่าวิธีนี้จะใช้ได้ผลหรอ”
“ก็มันเคยใช้ได้ผลนี้หว่า” ป๊อปปี้บ่นอุบอิบเมื่อแม่ของเขารู้ทัน
“บ่นอะไร!”
“ปะ เปล่าๆ ป๊อปปี้ไม่ได้พูดอะไรเลย” ป๊อปปี้รนรานแล้วรีบพูด
“ป๊อปปี้ แม่ยังยืนยันคำเดิมนะว่าแม่อยากได้หนูฟางมาเป็สะใภ้จิระคุณ คน-เดียว-เท่า-นั้น! เพราะ
ฉะนั้นหน้าที่ของลูกคือใช้เสน่ห์ทั้งหมดของลูกมัดใจหนูฟางเขาให้ได้ เข้าใจไหม!” ภาพฟ้าพูด
แล้วชี้หน้าลูกชายของเธออย่างไม่ยอมแพ้
“โธ่ แม่ ผมจะเอาปัญญาที่ไหนไปมัดใจยัยนั้นได้ล่ะ”
“ทีผู้หญิงที่ลูกพาไปนอนด้วยลูกยังเอาใจได้เลย” ภาพฟ้าเถียงอย่างไม่ยอมแพ้
“ก็นั้นมันไม่เหมือนกันอ่ะ ยัยนี้ไม่ได้ชอบผมเหมือนผู้หญิงพวกนั้น”
“ไม่รู้แหละ ลูกต้องทำให้ได้ โอ๊ะ! ตายจริง เดี๋ยวแม่ต้องไปร้านทำผมแล้ว ฝากดูแลบ้านด้วยนะ
สายแล้วๆๆ” ภาพฟ้าพูดจบเสร็จสรรพตบใหล่ลูกชายสองที ก่อนจะรีบร้อนเดินออกไป ป๊อปปี้ส่าย
หน้าเอื่อมๆกับนิสัยแม่ของเขาก่อนจะเดินขึ้นไปอาบน้ำที่ห้อง
เพล้ง!
“กรี้ดดด! เธอเป็นใคร กล้าดียังไงถึงได้ไปอยู่ในห้องคุณป๊อปได้” เสียงเอะอะโวยวายบนชั้นสอง
ของบ้าน ทำให้ชายหนุ่มต้องรีบขึ้นมาทันที
“อะไรของพวกเธอ ฉันแค่จะมาเอาของ ถอยไปได้แล้ว” ฟางเท้าเอวพูดก่อนจะเดินชนใหล่โฟร์กับ
แบมที่ยืนดักหน้าเธอ ก่อนจะหันมาเจอป๊อปปี้ที่ยืนอยู่ตรงบรรได
“เธอเข้ามาในบ้านฉันได้ไงเนี้ย!”
“เดินเข้ามาดิถามได้ หลีกทางฉันรีบ” ฟางพูด ก่อนจะเดินออกแต่ป๊อปปี้รีบอุ้มตัวหญิงสาวทำเอา
โฟร์ แบม และฟางที่ถูกป๊อปปี้อุ้มเหวอไปตามๆกัน
“กรี้ดๆๆๆ ปล่อยฉันลงนะเว้ยย! ไอ้บ้าา!” ฟางพูดก่อนจะทุบหลังชายหนุ่มแรงๆ ส่วนโฟร์แล้วแบม
ที่เห็นก็ได้แต่ยืนกรี้ดหมันไส้ฟาง ที่ถูกชายหนุ่มอุ้มเข้าห้องไปแล้ว
“กรี้ดดดดด!! ปล่อยฉันนะ” ฟางทั้งดิ้นทั้งกรี้ดและทุบตบตีหลังชายหนุ่ม ป๊อปปี้ที่ทนความเจ็บและ
ความหนัก? ของฟางไม่ไหวจึงปล่อยฟางลงแล้วรีบล็อคห้องของเขาทันที ฟางมองชายหนุ่มอย่าง
เอาเรื่อง ก่อนทำท่าาจะเดินออกแต่ถูกชายหนุ่มผลักเข้ามาอีกครั้ง
“นายทำบ้าอะไรเนี้ย! ฉันจะรีบกลับบ้าน” ฟางพูดโวยวาย
“แล้วเธอเข้ามาในห้องฉันได้ยังไง ตอบมาก่อน!” ป๊อปปี้โวยวายกลับก่อนจะเดินเข้ามาหาหญิงสาว
เลื่อยๆ จนฟางต้องเดินหนีจนชิดกำแพง ป๊อปปี้จึงเอามือยันกำแพงไว้กันหญิงสาว ฟางมองการกระ
ทำของป๊อปปี้ก่อนจะกระตุกยิ้มมุมปาก
“นี้นายหวังจะแอ้มฉันเหมือนครั้งก่อนนะหรอ คิดผิดแล้วมั้ง...”
“หึ” ชายหนุ่มค่อยๆโน้มตัวลงมาซึ่งฟางก็ไม่ได้หันหน้าหนีไปไหน ก่อนจะเตะเข้าเป้าชายหนุ่มแล้ว
ผลักชายหนุ่มที่ยืนกำเป้าหน้าเขียวอี๋จนล้มลงไปนอนกับพื้น
“555555555 ดูหน้านายสิ ทำหน้ายังกับหมีไม่ได้ขี้มาหลายปี ” ฟางมองหน้าชายหนุ่มแล้วขำ
จนท้องแข็ง ป๊อปปี้มองหญิงสาวตรงหน้าอย่างเจ็บใจแล้วพยายามจะลุก แต่ก็ล้มลงเพราะทนกับ
ความจุกไม่ไหว
“ฝะ ฝากไว้ก่อนเถอะยัยเบือก!/โอ้ย!” ป๊อปปี้พูดไม่ทันไรฟางก็เอากระเป๋ษตบหน้าอีกครั้ง ก่อนจะ
กระตุกยิ้มมุมปากอย่างสะใจ
“อย่าหวังว่าจะได้แต่งงานกับฉัน เพราะฉันจะไม่ยอมแต่งกับไอ้ผู้ชายหื่นกามบ้าช่วงล่างอย่างนาย
เด็ดขาด! หึ้ยย!/โอ้ย! ยัยบ้า” ฟางพูดก่อนจะเดินออกจากห้องชายหนุ่มไปก็มิวายเตะขาชายหนุ่ม
อีกครั้ง ฟางเปิดประตูห้องออกมาก็เจอโฟร์กับแบมที่ยืนกอดอกรอเธอออกมา ฟางจ้องหน้านิ่ง
ก่อนจะเดินออกไป
“อ้อ เข้าไปดูคุณป๊อปขาสุดที่รักของพวกเธอด้วยนะ ป่านนี้เป็นหมันไปแล้วมั้ง” ฟางหันมาพูดแล้ว
ยิ้มก่อนจะสะบัดหน้าแล้วเดินเชิดลงบรรไดไปอย่างมีความสุข
“ว้าย! คุณป๊อป! ” แบมที่เดินเข้ามาในห้องป๊อปปี้ เห็นสภาพชายหนุ่มก็รีรบวิ่งเข้ามาพยุงชายหนุ่ม
ขึ้นมานั่งที่เตียงทันที
“ทำไมหน้าเขียวแบบนี้ละคุณป๊อป!” โฟร์พูดก่อนจะตบหน้าชายหนุ่มเพื่อเรียกสติ ป๊อปปี้ที่จุกจนตัว
งอก็พูดไม่ออก ก่อนจะสลบไป
“55555555555” หลังจากที่ออกมาจากบ้านป๊อปปี้ ฟางก็ตรงดิ่งมาที่ร้านของเฟย์ก่อนจะเล่า
เหตุการณ์ให้เฟย์ฟังแล้วหัวเราะออกมาอย่างบ้าคลั่งจนคนในร้านเริ่มหันมามอง
“เบาๆหน่อยดิแกนี้ร้านฉันนะ” เฟย์พูดปรามเพื่อนสาวตรงหน้าที่หัวเราะไม่หยุด ก่อนจะหันไปส่งยิ้ม
ให้ลูกค้าเป็นการขอโทษ
“นี้แกห้ามฉันหรอเฟย์!” ฟางลุกขึ้นตบโต๊ะเสียงฟังจนทุกคนในร้านหันมามองกันหมด ฟางกวาด
สายตาไปรอบๆร้าน จนเฟย์กุมขมับเพราะรู้ว่าเหตุการณ์ต่อไปจะเกิดอะไรขึ้น
“เอ่อ ทุกคนคะวันนี้ร้านปิดแล้วค่ะ ขอโทษด้วยนะคะ” เฟย์พูดบอกลูกค้าทั้งร้าน จนฟางหันขวับ
แล้วมองเฟย์อย่างไม่พอใจ
“ทำไม!! แกไปไล่ลูกค้าแบบนั้นล่ะ”
“กะ ก็ฉันรู้นี้ว่าแกต้องไล่ ฉันเลยไล่ให้ก่อนไง ><”
“ใครบอกล่ะว่าฉันจะไล่!” ฟางพูดก่อนจะเดินมาตรงกลางร้านแล้วประกาศเสียงดัง
“ทุกคนคะวันนี้ร้านยังไม่ปิดนะคะ และข่าวดีก็คือวันนี้กาแฟทุกแก้วหรือขนมทุกชิ้นกินฟรีทั้งหมดนะ
คะ ฉันเลี้ยงเอง เชิญหยิบกินได้ตามสบายค่ะ” ฟางพูดก่อนจะยิ้มร่าอย่างพอใจ ลูกค้าในร้านต่างา
พากันเฮ่ยกใหญ่ด้วยความดีใจ เฟย์มองเพื่อนสาวของเธออย่างผิดสังเกตุ จนฟางที่ยิ้มอยู่หันมา
มองเฟย์ก็หุบยิ้ม
“ทำไมมองฉันแบบนี้ละ - -”
“ก็วันนี้แกเปลี่ยนไปนี้ ปกติออกจะทำตัวร้ายกาจเป็นคุณหนูเอาแต่ใจ”
“ก็วันนี้ฉันอารมณ์ดีนี้นา O_<”
“เอาเถอะยังไงฉันก็ขัดใจแกไม่ได้อยู่แล้ว...” เฟย์พูดแล้วยักใหล่ก่อนจะเดินไปที่เค้าเตอร์เพื่อไป
ช่วยพนักงานที่ร้านทำกาแฟ ฟางมองลูกค้าในร้านเพื่อนสาวที่ยิ้มอย่างมีความสุข เธอก็กอดอกแล้ว
ยิ้มอย่างมีความสุขเช่นกัน นี้สินะที่เขาเรียกว่าการสร้างรอยยิ้มให้แก่คนอื่นเราก็มักจะพลอยยิ้มไป
ด้วย
ป่าม ป้าม ปาม ป่าม เย้! ข้าน้อยได้หายหัวไปนานเลย ข้าน้อยขอโทษทุกๆคนที่รออ่าน(ส่วนน้อย)
จะว่าไปยังไงก็ไม่มีใครขัดใจคุณหนูฟางของเราได้อยู่แล้วละ 5555555555
ฝากเม้น ฝากติดตาม กันด้วยน้าจ้าาาาา จุ้ฟๆๆๆๆๆๆ 
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
