[EXO] Queer วิปลาส [Hunmin]

วันนี้มินซอกยังไม่ได้เข้าไปพูดคุยกับเซฮุนตั้งแต่เช้า เพราะเขามัวแต่วุ่นกับการตรวจเอกสารประวัติของเซฮุน น่าแปลกมาก โดยปกติฆาตกรต่อเนื่องส่วนมากมักจะเป็นพวกไม่เข้าสังคม มีสติปัญญาต่ำ แต่น่าแปลกคือ เขาเป็นทั้งพวกมีพฤติกรรมต่อต้านสังคมขั้นรุนแรง แต่มีไอคิวและอีคิวที่สูงมากแบบผิดปกติ จากประวัติส่วนตัวเรื่องครอบครัวและการศึกษาก็ไม่ปรากฏชัดเจน แต่จากการทดสอบวัดสมรรถภาพทางร่างกายและสมอง ค่าทั้งสองสูงเกินเกณฑ์มาตรฐาน เหตุที่เขาสะสมศพนั้นคาดว่าน่าจะรู้สึกไม่พอใจเมื่อเหยื่อตายลง จึงต้องมีการเก็บรักษาศพไว้ มินซอกเขียนลงในบันทึกการรักษา

ตรวจพบอาการเพิ่มเติมคือ พฤติกรรมต่อต้านสังคม มีไอคิวอีคิวและสมรรถภาพทางร่างกายสูง มีอาการจิตวิปริตร่วมด้วยบางครั้งก็มีพฤติกรรมเหมือนเด็กด้วย

นับว่าเป็นอาการที่แปลกประหลาดมาก เขาอดนึกสงสารไม่ได้ เซฮุนคงเจออดีตที่โหดร้ายมามาก ถึงได้เป็นโรคแบบนี้

ก๊อก..ก๊อก..
เสียงเคาะประตูห้องดังขึ้น บุรุษพยาบาลรูปหล่อคนหนึ่งเปิดประตูเข้ามาทักทาย
"ว่าไงมินซอก?"
"อ้าว จงแดเองหรอ ไม่มีเวรเฝ้าคนไข้หรอ?"
"ไม่มีอ่ะช่วงนี้งานไม่ค่อยมี แล้วช่วงนี้นายเป็นไงบ้างอ่ะ?"
"ก็เครียดอยู่นะ มีเคสใหม่เข้ามากระทันหันอ่ะ ช่วงนี้ก็เลยยุ่งๆนิดหน่อย"
"ออกไปหาของกินข้างนอกกัน ไปพักสมองกันหน่อยนะ"
"แต่ว่า..."
"แค่ไปกับว่าที่แฟนในอนาคตหน่อยก็ไม่ได้"
"ขอโทษนะจงแด แต่เราติดงานจริงๆ..ไว้วันหลังก็แล้วกันนะ"
"ชิ ก็ได้ อย่าลืมสัญญาของเรานะ"
จงแดเดินออกไปจากห้อง เขาเริ่มรู้สึกเอือมระอากับจงแดที่มาคอยตามตื๊อเขาทุกวัน ตั้งแต่วันที่เขาขอมินซอกเป็นแฟน ความจริงเขาก็ไม่ได้รังเกียจอะไรหรอกนะ แต่ถ้ามาตามทุกวันอย่างนี้เป็นใครก็คงรำคาญ..

มินซอกใช้เวลาตลอดทั้งวันในการค้นหาประวัติของเซฮุน ทั้งจากการถามตำรวจที่เป็นเจ้าของคดี หาในฐานข้อมูลของคนในเมือง แต่กลับไม่มีความคืบหน้าเลย เวลาล่วงเลยไปถึงกลางดึก เขาเพิ่งมานึกออกว่าลืมไปตรวจเซฮุน แต่ยังไงเขาก็จำเป็นต้องไปตรวจอยู่ดี

มินซอกค่อยๆเปิดประตูห้อง เผื่อว่าเซฮุนจะหลับอยู่

ผิดคาด.. ยังไม่หลับ

"สวัสดีเซฮุน หมอขอโทษที่มาหาช้านะ"
"ทำไมถึงทิ้งผมหล่ะครับ...เพื่อเป็นการชดใช้ที่มาหาผมช้า ช่วยอยู่คุยกับผมนานๆด้วยนะครับ.."

"ตกลง.."

"แล้ววันนี้มีอะไรจะมาเล่าหล่ะ?"
"พี่หมอรู้จักพฤติกรรมเลียนแบบไหมครับ?? ในเชิงจิตวิทยาหมายถึง การแสดงออกทางพฤติกรรมที่ถูกกระตุ้นด้วยระบบการรับรู้ของร่างกาย (Perception system) จากแบบอย่าง (Model) ที่คอยดึงความสนใจและชี้นำให้ปฏิบัติตาม หากจะพูดถึงพฤติกรรมการลอกเลียนแบบในเริ่มลอกเลียนแบบพฤติกรรมทางสังคมดังกล่าว (Reproduction of social conduct) ผมคิดว่าผมก็มีส่วนที่มีพฤติกรรมแบบนั้น.."

ทำไมวันนี้มาแปลก? เมื่อวานมีพฤติกรรมแบบเด็กน้อย ทำไมวันนี้ถึงแบบเคร่งขรึม นิ่งเงียบ ดูมีเหล่เหลี่ยม หรือว่าจะมีอาการแบบคนสองบุคลิกในคนเดียวกันด้วย??

"ที่ผมจะพูดคือ พฤติกรรมเลียนแบบการมีเพศสัมพันธุ์แบบสัตว์..."

เซฮุนลุกขึ้น เดินอ้อม อยู่บริเวณด้านหลังมินซอกไปมา เขาพยายามทำตัวให้นิ่งที่สุด เซฮุนลูบหลังมินซอกซ้ำไปมา

"พี่หมอก็น่าจะทราบดีอยู่แล้วว่าพฤติกรรมเลียนแบบการมีเพศสัมพันธ์ไม่มีปรากฏในวงการแพทย์ แต่ผมหน่ะ..."

จู่ๆเซฮุนก็จัดการป้ายยาสลบใส่มินซอกแบบที่เขาไม่ทันได้ตั้งตัว
"น-นายทำอะไรเนี่ย?!!!?"
หัวของมินซอกเหมือนถูกบีบอย่างรุนแรง สายตาพร่ามัว ทัศวิสัยในการมองเห็นเริ่มไม่ชัดเจน เขาสลบไปก่อนที่จะได้ยินคำพูดสุดท้ายของเซฮุน

"วันนี้ผมจะมาสอนบทเรียนแรกให้กับพี่หมอ.. เราจะมาเรียนเรื่องหมูกันนะครับ"

เวลาผ่านนานเท่าไหร่ก็ไม่ทราบได้ที่มินซอกสลบไสลไม่ได้สติ หัวของเขาปวดหนึบ ปวดบริเวณรอบดวงตาเมื่อลืมตาสู้แสง วิงเวียนศีรษะ มือทั้งสองข้างถูกมัดไว้กับหัวเตียง เขาพยายามปลดพันธนาการแต่ยิ่งขยับเหมือนยิ่งแน่นขึ้น
"พี่หมอรู้ไหมครับ เวลาหมูมันติดสัดอาการมันเป็นยังไง? ผมจะเป็นหมูตัวผู้ ส่วนพี่หมอก็เป็นหมูตัวเมียนะครับ" เซฮุนจับมินซอกพลิกนอนคว่ำลง มินซอกพยายามขัดขืน ทั้งออกแรงดิ้น ทั้งถีบ ตะโกนขอความช่วยเหลือจากบุรุษพยาบาลแต่เหมือนไม่มีใครยืนเฝ้าอยู่ตรงนั้นเลย
"เซฮุน..ล-เลิกเล่นซะทีเถอะนะ...วันนี้หมอไม่มีตรวจแล้วขอกลับก่อนนะ" เขาพยายามใช้น้ำเย็นเข้าลูบ แต่เหมือนไฟราคะไม่มีทางดับลงได้ง่าย เซฮุนจัดแจงปลดช่วงล่างของตัวเองและของพี่หมอออก เขาจัดท่าทางให้สะโพกของพี่หมอยกขึ้น ตัวของมินซอกสั่นเทาโดยเฉพาะบริเวณสะโพก เซฮุนลองใช้ฝ่ามือหนาลูบไล้บั้นท้ายและบีบเคล้าคลึงไปมา "หากเราเข้าไปสัมผัสบริเวณบั้นท้ายของหมูหรือบีบ จะมีอาการหยุดนิ่งไม่ไหวติง แต่ดูถ้าของพี่หมอมันสั่นและกระตุกทุกครั้งที่ผมใช้เล็บจิกเลยนะครับ"
มินซอกหายใจถี่ด้วยความกลัว เซฮุนจัดการสำเร็จความใคร่ตัวเอง เขาใช้มือกอบโกยน้ำกามทั้งหมด แล้วนำมาสัมผัสบริเวณจมูกของมินซอก เขาเบือนหน้าหนีอย่างรังเกียจ เซฮุนถึงกับจิกหัวของมินซอกให้ดมน้ำกาม "อยู่นิ่งๆสิรับ มันเป็นวิธีทดสอบการพร้อมผสมพันธ์ุของหมู ดูท่าว่าพี่หมอชอบมันนะ เพราะว่าอันนั้นมันทั้งบวม และสีอมชมพู น่ารักเชียว.." เซฮุนยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ หัวเราะคิกคัก มินซอกพยายามหาทางหนี เขาเริ่มร้องไห้ออกมา "เห..ร้องไห้งั้นหรอ?? ดีใจจนน้ำตาไหลเลยสินะครับ ผมก็ดีใจเหมือนกันนะ ฮ่ะๆ..." เซฮุนระเบิดเสียงหัวเราะออกมาดังลั่น มินซอกยิ่งหวาดกลัวกว่าเก่า จู่ๆเขาก็หยุดหัวเราะอย่างกะทันหัน "หมูเพศผู้ตัวนี้ ขอผสมพันธุ์หมูเพศเมียหน่อยนะครับ" ไม่พูดเปล่า เซฮุนจับท่อนของตนยัดเข้าไปใส่เข้าไป "แหม่.. ครั้งแรกหรอครับ? ผมได้เป็นคนแรกหรอเนี่ย? ผมจะทำพี่หมอเจ็บไหมนะ? ก็เพราะว่าของผมมันทั้งใหญ่ทั้งยาวขนาดนี้ งั้นขอรับครั้งแรกของพี่ไว้เลยนะ ทนเจ็บนิ๊ดเดียว.." เซฮุนดันท่อนเข้าไปลึกสุดลำ มินซอกเองครวญครางด้วยความเจ็บปวด เลือดข้นไกลออกจากช่องทางรักไม่ขาดสาย

มันเจ็บ... มันทรมาน...
เหมือนท่องล่างจะฉีกขาดเป็นเสี่ยงๆ มันแสบและร้อน มินซอกยังคงร้องครางด้วยความเจ็บปวด สองมือที่ถูกมัดเป็นรอยช้ำแดงเนื่องจากถูกกระชากอย่างรุนแรง ริมฝีปากแดงด้วยเลือด น้ำตาไหล สีหน้าเจ็บปวดรวดร้าว ตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยทำอะไรที่น่ากลัวแบบนี้มาก่อน เซฮุนเร่งความเร็วขึ้นอีก มินซอกร้องเสียงหลงออกมา "ฮือ.. เซ-ฮุน พอเถอะนะ หมอเจ็บ ข-ขอร้องหล่ะ.." แม้จะอ้อนวอนแค่ไหนไม่ว่าจะทำอย่างไร เซฮุนก็ยังไม่มีที่ท่าว่าจะหยุดลงง่ายๆ มินซอกได้แต่ก้มหน้ารับชะตากรรมของตัวเอง "ของพี่หมอมันรัดแน่นมากเลยนะ การได้เป็นครั้งแรกนี้มันสุดยอดจริงๆ เซฮุนที่ยังคงกระแทกต่อไปเรื่อยๆ เขาโน้มตัวลงไปเลียและกัดที่บริเวณใบหู ใช้มือบีบปากของมินซอก "ร้องออกมาดังๆสิครับ เวลาหมูโดนเอามันก็ร้องนะครับ.. ร้องออกมาสิ! ร้องมา! " เซฮุนบีบแก้มแน่นขึ้น แก้มนวลเป็นรอยนิ้วมือสีแดง เซฮุนค่อยๆผ่อนความเร็วลง ก่อนจะดันเข้าไปจนมิดลำและปล่อยน้ำกามออกมา มินซอกสัมผัสได้ถึงของเหลวลักษณะข้นเหลวไหลเยิ้มออกมาจากรู มินซอกรู้สึกหมดแรง เนื้อตัวช้ำ บริเวณบั้นท้ายแดงกล่ำ น้ำกามยังคงไหลออกมาจากรูไม่หยุด น้ำตาของเขาไหลพรากออกมา "ผมจะทำความสะอาดให้นะครับ" เขาใช้ลิ้นหนาตวัดทำความสะอาดอย่างชำนาญ รวมทั้งกลืนน้ำส่วนที่เหลือลงไปด้วย สวมเสื้อผ้าให้โดยที่ไม่พูดอะไร เขาค่อยๆปลดพันธนาการที่มัดข้อมือมินซอกไว้ ก่อนจะเปลี่ยนวิธีการผูกเป็นแบบบ่วงไปผูกที่คอแทน
"เดี๋ยวผมจะพาพี่หมอไปส่งที่ห้องนะครับ พี่หมอยังเป็นหมูอยู่นะครับ ต้องเดินสี่ขานะ" เซฮุนยิ้มแป้นเขาพูดเหมือนกำลังสั่งสอนเด็กเล็ก เขาค่อยๆจูงมินซอกให้เดินไปตามทางเดิน

"ถึงแล้วนะครับพี่หมอ" เซฮุนก้มลงไปปลดเชือกที่ผูกไว้ที่คอ "พักผ่อนให้เพียงพอนะครับ" เขาพูดแค่นั้น ก่อนจะเดินกลับห้องไป
ปล่อยให้มินซอกนั่งนิ่งอยู่คนเดียวในห้องพัก มินซอกปล่อยโฮออกมาเสียงดัง เขารีบตรงดิ่งไปล้างเนื้อล้างตัวในห้องน้ำ

มันคือความฝัน มันคือความฝัน

เขาได้แต่ภาวนากับตัวเองแบบนั้น มือถูตัวไปมาอย่างรังเกียจ ตัวเขาแปดเปื้อนไปด้วยของโสโครก

แล้วถ้าเกิดมีคนรู้หล่ะ??

หน้าที่การงานของเขาต้องจบลง สังคมต้องรังเกียจตัวเขา อนาคตก็จะไม่มี

เราจะไม่บอกใคร.. เราจะไม่บอกใคร..
เราจะไม่บอกใคร..เราจะไม่บอกใคร..
เราจะไม่บอกใคร..เราจะไม่บอกใคร..
เราจะไม่บอกใคร..เราจะไม่บอกใคร..

----------------------------------------------

ไปหวีดกันได้ในทวิตที่แท๊ก #ฟิคเซฮุนวิปลาส

เข้ามาพูดคุยเรื่องทวงได้ในทวิต @Mrq_uestions //ขอบคุณค่า