[EXO] Queer วิปลาส [Hunmin]

ฉันจะกล้าออกไปจากห้องไหมนะ??

มินซอกนึกถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อวาน เขาเข้าใจความรู้สึกของคนที่ถูกผู้ร้ายข่มขืนในทันที มันเจ็บทั้งกายและเจ็บทั้งใจ จนแทบอยากจะหายจากโลกใบนี้ไป

แต่เรื่องที่เขาโดนไปเมื่อวันก่อนนั้นก็ถือว่าเป็นข้อมูลในการรักษาได้อย่างดี...

เข้าสู่วันที่สามในการรักษาคนไข้ที่ชื่อ
โอ เซฮุน ก็ค่อนข้างคืบหน้าพอสมควรในเรื่องของการวินิจฉัยแต่คนไข้มีอาการแทรกซ้อนที่มากกว่าวันที่ได้รับรายงานมา มินซอกยังคงนั่งทำงานอยู่ในห้อง จากเหตุการณ์เมื่อวาน ก็ทำให้เขาพบอาการใหม่ๆมากขึ้น

ผู้ป่วยมีอาการประเภทคนสองบุคลิกในคนเดียวกัน โดยอาการอาจจะเกิดขึ้นในช่วงเช้าที่จะมีลักษณะนิสัยเหมือนกับเด็ก เมื่อเข้าสู่ช่วงกลางคืนจะมีพฤติกรรมสุขุม สงบ มีเล่ห์เหลี่ยมหรือแปรปรวนได้หากมีตัวกระตุ้น และมีพฤติกรรมเลียนแบบสัตว์อาจเป็นเพราะถูกฝึกหรือถูกเลี้ยงดูมาให้เหมือนกับสัตว์

โดยส่วนตัวเขาคิดว่ามันประหลาดมากที่คนไข้จะมีอาการแทรกซ้อนมากขนาดนี้ ในชีวิตนี้เขาไม่เคยเจอผู้ป่วยรายไหนที่อาการเป็นแบบนี้มาก่อน คงต้องถึงเวลาที่ต้องใช้ยาเป็นตัวช่วยแล้ว ตอนเช้าเขาตั้งใจว่าจะเข้าไปพูดคุยกับเซฮุนให้เหมือนปกติที่สุด แล้วค่อยเข้าไปหาอีกรอบตอนประมาณช่วงเย็นๆ
.
.
เซฮุนยังคงนั่งนิ่งกอดเขาอยู่บนเตียง ไม่พูดไม่จา แม้แต่ตอนที่มินซอกเดินเข้ามาในห้องแล้ว เขายังมีท่าทีไม่สนใจไยดี จนมินซอกเองต้องเป็นฝ่ายทักทายก่อน
"เอ่อ..เซฮุน? อรุณสวัสดิ์นะ หลับสบายไหม??" มินซอกเดินเข้าไปไกลเซฮุนช้าๆ ใช้มือจับที่ไหล่ของอีกฝ่าย เซฮุนบีบมือของมินซอกแน่น มินซอกถึงกับสะดุ้งกับปฏิกิริยาตอบกลับของอีกฝ่าย

"พี่หมอมาหาผมแล้ว.."
"พี่หมอเมื่อคืนที่ผมสอนพี่ พี่เข้าใจไหมครับ เวลาหมูมันผสมพันธุ์กัน มันสุดยอดขนาดไหน! ตอนที่เสียบเข้าไปในตัวพี่มันทั้งตอดทั้งรัดแน่นจนเหมือนตรงนั้นของผมจะขาดเป็นท่อนๆ แต่พ่อหมูแบบผมก็ยังคงซอยต่อไป พี่หมอก็ร้องเหมือนหมูจริงๆเลย น่ารัก น่ารัก น่ารักจังเลย.." เซฮุนเขย่าไหล่ของมินซอกอย่างแรง
"ซ-เซฮุน หยุดก่อนนะ" เซฮุนรูดมือลงจากไหล่ สีหน้ายิ้มแย้มแบบขีดสุด เขากระโดดโลดเต้นไปมารอบตัวของมินซอกเหมือนเด็กไม่อยู่สุข
"วันนี้มีอะไรจะเล่าให้พี่หมอฟังงั้นหรอ??"
มินซอกพยายามเปลี่ยนเรื่อง วันนี้เขาจะระวังตัวในการเข้าใกล้เซฮุนให้มากขึ้น จะได้ไม่เกิดเหตุการณ์แบบนั้นอีก

"ผมอยากเล่าเรื่องแฟนคนแรกของผม.."
มินซอกเตรียมจดการตรวจอาการของวันที่ 3
"ผมมีแฟนคนแรกตอน 9 ขวบครับ เธอชื่อลอร่า ลอร่าเป็นคนที่สวย มีตาสีดำกลมโตแต่ไม่มีประกาย ผมสีบอล์นทองของเธอมันเงางาม.."
"เจอเธอครั้งแรกที่ไหนหรอ?"
"ที่หน้าร้านตุ๊กตา เธอนั่งอยู่ในตู้กระจก"
"น่าสนใจดีนี้.." ไม่แปลกสำหรับผู้ป่วยที่จะชอบจินตนาการเรื่องสิ่งของว่ามีชีวิต
"ผมขอร้องพ่อให้พาเธอกลับบ้านด้วย แต่ดูเหมือนท่านจะมีเงินไม่พอ ยิ่งสวยก็ยิ่งมีมูลค่าสูง พ่อบอกกับผมแค่นั้น ทุกๆวันผมเลยไปยืนเกาะหน้ากระจกร้านขายตุ๊กตา เธอมักจะชอบพูดกับผมเสมอ วันหนึ่งผมพาเธอออกมา แต่เหมือนมีตาแก่งี่เง่าคนนึงโกรธที่ผมทำแบบนั้น แต่ผมก็ไม่สนใจหรอก ผมกับเธอรักกันมาก แต่ผมกับเธอก็ทะเลาะกัน ผมเผลอหักคอเธอ เผลอหักแขนหักขา ตัดผมของเธออกจนโล้น ตอนพ่อมาเห็น พ่อกลับไม่ว่าอะไรผมเลย พ่อบอกควรฝึกเอาไว้ เผื่อตอนโตที่ผมต้องกำราบภรรยา พี่หมอเห็นด้วยไหมครับ??"

"โอเค มีแค่นี้ใช่ไหมที่จะเล่า งั้นพี่หมอขอตัวก่อนนะ" มินซอกรีบตัดบทสนทนาทันที เขาจะไม่ปล่อยให้การสนทนาในครั้งนี้มันยืดเยื้อต่อไป มินซอกรีบลุกออกจากห้องไป ปล่อยให้เซฮุนนั่งนิ่งอยู่ในห้องคนเดียว เขาดูไม่มีท่าทีตกใจหรือว่าเสียใจที่พี่หมอเย็นชาใส่และไม่ยอมพูดดีๆกับเขา กลับกลายเป็นว่า เขาหัวเราะคิกคักอยู่คนเดียว

"แหม่.. คิดว่าจะเย็นชาแบบนี้ไปได้นานเท่าไหร่ครับ? พี่หมอ.."

เขาคิดว่ามินซอกเริ่มแปลกไปตั้งแต่วันนั้น
คิม จงแดบ่นพึมพัมกับตัวเองอยู่อย่างนั้น เขากัดเล็บไปมาอยู่อย่างนั้น เขารู้ตัวดีว่ามันเป็นนิสัยที่เสียและไม่ควรทำ แต่มันยังไม่มีวิธีไหนที่ทำให้เขารู้สึกสบายใจได้เท่านี้มาก่อน

'วันนี้ไปหามินซอกดีกว่า' ให้มัวมานั่งเสียใจอยู่อย่างนี้ก็คงไม่มีอะไรดีขึ้น ไม่งั้นความสัมพันธ์ระหว่างเขากับมินซอกคงไม่มีอะไรคืบหน้าแน่ เขารีบลุกไปส่องกระจก สำรวจความเรียบร้อยและเช็คความหล่อของตวเอง จัดแต่งทรงผมของตัวเองเล็กน้อย ฉีดน้ำหอมกลิ่นDavidoff Cool Water Perfum ที่มีแนวกลิ่นหอมเย็นๆ ของพืชพรรณแบบฟูแชร์ น้ำหอมที่ถ่ายทอดความอ่อนโยนออกมาให้สาวๆ ได้หลงไหลกับเสน่ห์ ความหอมนี้ที่มาพร้อม กับความสดชื่น ความหอมเย็น เบาสบาย ให้รู้สึกสดชื่นสดใสได้ ออกแบบมาเพื่อสุภาพบุรุษอย่างจงแด จู่ๆประตูห้องพักของจงแดได้ถูกเปิดออกอย่างกะทันหัน

"โหยย จงแด ทำผมซะหล่อเชียว วันนี้จะออกไปพี่มินซอกหรา??.."
เสียงบุรุษพยาบาลร่างเล็กอย่างแบคฮยอนเอ่ยแซวขึ้นมา
"เสือก.."
"มาดหนุ่มสุภาพ แสนดี หายไปไหนแล้วหล่ะคร้าบบ หงุดหงิดเรื่องพี่หมอมินซอกมาอีกแล้วหล่ะสิ" คนถามจี้ใจดำของจงแดเข้าให้ ทำให้อีกฝ่ายเริ่มรู้สึกฉุนเฉียวขึ้นมา
"ถ้ารู้อยู่แล้ว จะพูดทำไม? แต่ยังไงมินซอกก็ต้องเป็นกูอยู่ดี"
"ค่าาาาา คุณจงแด กูไปเข้าเวรหล่ะนะ"
แบคฮยอนไม่ปล่อยให้อีกฝ่ายไล่ออกมาจากห้อง เขาคิดว่าจงแดเป็นคนหล่อ มีเสน่ห์ เป็นสุภาพบุรุษ แต่โง่ไปหน่อย.. พี่หมอมินซอกเขาปฏิเสธเรื่องที่จงแดของเป็นแฟนไปตั้งแต่แรกแล้ว ยังจะตามมาตื๊ออีก

'หลงมัวเมาในความรักจนโงหัวไม่ขึ้น'
'น่าสมเพช'

'สงบสติอามรณ์ตัวเองเข้าไว้นะมินซอก'
มินซอกยืนหายใจเข้าออกอย่างช้าๆเป็นการเรียกสติตัวเองกลับมา ก็แค่เข้าไป นั่งถามอาการ แล้วก็รีบออกมา

"ว่าไงมินซอก??"
เสียงเรียกชื่อจากด้านซ้ายมือดังขึ้นมา
"จงแด?? มาทำไม?"
"เห็นว่าพี่ต้องเข้ามาคุยกับคนไข้ดึกๆทุกคืน ผมเป็นห่วงพี่ก็เลยมาช่วยดูแล"
"เอ่อ.." ตอนแรกมินซอกจะปฏิเสธความจุ้นจ้านของจงแด แต่เมื่อนึกได้ว่าตัวเองต้องเข้าไปหาคนอย่างเซฮุน เขาก็ใช้จงแดเป็นเครื่องมือช่วย

"โอเค นายเข้ามาข้างในกับฉันก็ได้ แต่อย่าเสียงดังนะ เข้าใจไหม?!"
จงแดยิ้มมุมปากตามสไตล์ของเขา แม้ลึกๆจะแปลกใจอยู่ไม่น้อยที่มินซอกทำดีกับเขา แต่วันนี้ฟ้าอาจจะให้โอกาสเขาก็ได้

"พี่หมอพาใครมา..." เสียงของเซฮุนเย็นชา เขามองจองเขม็งไปที่หน้าจงแดด้วยท่าทีที่ไม่วางใจ แน่นอนว่าจงแดก็ไม่ไว้ใจเซฮุนเหมือนกัน ตัวเขาเองก็พอทราบกิตติศัพท์ของเซฮุนตอนที่อยู่โรงพยาบาลใหญ่มาพอสมควร
"สวัสดีเซฮุน ฉันจะมาช่วยพี่หมอดูแลนายนะ"
"ใครขอให้นายมาช่วยดูแลฉัน??"
มินซอกเห็นท่าไม่ดีจึงรีบตัดบทสนทนาระหว่างทั้งสองฝ่าย ก่อนที่จะมีปัญหา
"เอ่อ..เซฮุน เราไปนั่งคุยกันเถอะ"
"โอเคครับ เพราะเห็นว่าพี่หมอขอหรอกนะ"

โต๊ะกินข้าวถูกจัดวางไว้ที่กลางห้องเหมือน มินซอกนั่งอยู่ที่หัวโต๊ะ เซฮุนกับจงแดนั่งเผชิญหน้า ทั้งสองนั่งจ้องหน้ากันนิ่งอยู่นานมาก จนมินซอกต้องเป็นคนพูดเพื่อทำลายความเงียบ

"ไหนเซฮุนมีอะไรจะเล่าให้ฟังไหมวันนี้??"
"พี่หมอเคยมีความรักไหมครับ??"

"อื้ม เคยมีสิ.."
คำตอบนี้ทำเอาจงแดหน้าถอดสี ความรักงั้นหรอ??!! มีกับใคร!!!!?
"ความรักเป็นสิ่งสวยงามเสมอ พี่หมอคงเคยได้ยินมาแต่แบบนั้นใช่ไหม.. ความรักเป็นการแสดงออกรูปแบบหนึ่ง..." ในขณะที่มินซอกกำลังตั้งอกตั้งใจฟังอยู่นั้น จงแดนั่งนิ่ง ไม่มีปฏิกิริยาตอบสนองต่อสิ่งที่เซฮุนกำลังพูด ไม่มีท่าทีสนใจอะไรเลย

'พูดบ้าอะไรของมันอยู่?'

"ตัวผมมักจะแสดงออกความรักในรูปแบบของการสัมผัส.." ฝ่ามือแกร่งของเขาเอื้อมไปจับมือของมินซอก ค่อยลูบไล้ไปมา "การสัมผัสเป็นการแสดงอารมณ์ได้ดี ผมจะค่อยลูบไปตามนิ้วที่หล่ะนิ้ว.. เริ่มที่นิ่วโป้ง... นิ้วชี้... นิ้วกลาง... นิ้วนาง...และนิ้วก้อย..." เซฮุนใช้สายตาคม จ้องมองลึกลงไปในนัยน์ตากลมโตของมินซอก คนธรรมดาอาจมองไม่เห็นอะไรในแววตาของเซฮุน แต่มินซอกกลับมองเห็น ถึงแม้จะได้แค่เสี้ยวเดียวเท่านั้น มันลึกลับ มืดมนและดำดิ่งยากจะหยั่งถึง จนใครมองแล้วอาจจะหลงเสน่ห์ได้ "ผมทำแบบนี้กับผู้หญิงที่ชื่อเอมิลี่.. นิ้วของเธอเรียวสวย สวยเหมือนของพี่หมอเลย ผมเก็บมันไว้ในลิ้นชักที่ห้องผม มันยังคงสวยแม้มีหนอนมาชอนไช.."
"ไอโรคจิต..."
จงแดสถบขึ้นมา มินซอกพยายามไม่สนใจคำพูดและการกระทำของจงแด และฟังเรื่องที่เซฮุนเล่าต่อไป เซฮุนค่อยๆชันตัวขึ้นมาจากเก้าอี้ เลื่อนใบหน้าลงไปเข้าไปประชิดกับอีกฝ่าย มินซอกได้ยินและสัมผัสได้ถึงลมหายใจของเซฮุนที่ร้อนผ่าวอยู่ตรงริมฝีปากสีชมพูของตัวเอง
"ปาก.. ปากพี่หมอเหมือนเธอคนนั้นเลย มีสีชมพูและได้รูปสวย ผมอยากรู้จังว่ารสชาติจะเหมือนกันรึเปล่า.."
สิ้นประโยคสุดท้ายไม่กี่วินาที จงแดทุบโต๊ะเสียงดังลั่นแล้วยืนตะโกนเสียงดัง

'แบบนี้มันจะมากไปแล้วนะไอเซฮุน!!'

เซฮุนแสดงท่าทีตกใจแบบขีดสุด เขาเขยิบตัวไปที่หลังของมินซอกกำเสื้อกาวน์ไว้แน่นเหมือนเด็กน้อย มินซอกก็มีทีท่าตกใจไม่ต่างกัน "นี้นายทำอะไรเนี่ย!!!??" มินซอกฉุนกึก แน่นอนมันเป็นเรื่องที่ไม่ควรทำกับคนไข้ลักษณะสองบุคลิกในคนเดียวแบบเซฮุน ความกลัวจากการถูกดุ ถูกต่อว่า อาจจะสะสมทำให้คนไข้มีอาการทำร้ายร่างกายตนเองหรือว่าทำร้ายร่างกายคนอื่น
"เป็นบ้าอะไรของนาย?!"
"ไอนั้นแหละที่บ้า!!"
"นายไม่มีสติเลยนะจงแด! ทำไมถึงไปว่าคนไข้แบบนั้น??!!"
"คนประเภทแบบนั้นเนี่ยนะ เรียกคนไข้??! มันเป็นคนบ้านะมินซอก?? เรื่องที่มันเล่ามาก็น่าขยะแขยงที่สุด แล้วทำไมต้องมาใช้วิธีรักษาแบบนี้ด้วย???"
"ก็มันเป็นหนทางเดียวที่จะช่วยเซฮุนให้หายไง!"
"หนทางคือต้องมีการแลกจูบกันงั้นหรอ น่าสมเพช--"

เพี้ย!!!!!

ฝ่ามือเล็กของมินซอกปะทะเข้ากับใบหน้าของจงแด เขาถึงกับหันหน้าไปตามทิศของแรง รอยตบนั้นเริ่มแดงขึ้นเรื่อยๆ เขาใช่ฝ่ามือค่อยลูบเบาๆ มันทั้งแสบ และเจ็บ มันเจ็บที่ใจมากกว่า จงแดค่อยๆหันมาเผชิญกับมินซอก น้ำตาของอีกฝ่ายเริ่มไหลออกมา ปากของมินซอกสั่นจนเห็นได้ชัด จงแดงุนงงกับสิ่งที่เขาเผลอพูดไป มันไม่มีอะไรดีขึ้น และมันยิ่งทำให้มินซอกเกลียดขี้หน้าเขามากขึ้น

'เป็นไปตามแผน... ฮึ ฮึ' แผนการของเซฮุนสำเร็จแล้ว ทุกอย่างดำเนินไปตามแผนที่เขาวางไว้ เขาดีใจมากจนแทบอยากจะระเบิดเสียงหัวเราะออกมา แต่ด้วยเขาก็ยังเป็นคนมีมารยาทมากพอที่จะไม่ขัดขวางเวลาสนุกในครั้งนี้

"อ-ออกไป.." เสียงของมินซอกสั่นเครือ บริเวณดวงตาเริ่มบวมและแดงกล่ำ
"มินซอก.. เราขอ--"
"เราบอกให้ออกไป.."
"ต-แต่--"
"เราบอกให้ออกไปไง!"
มินซอกตะโกนใส่จงแดด้วยความโมโห จงแดพยายามขอร้องให้มินซอกให้อภัยเขา แต่มันคงสายไปเสียแล้ว เขาต้องจำใจเดินออกจากห้องไป ปล่อยให้มินซอกอยู่ภายในห้อง เนื้อตัวมินซอกสั่นเทา เขาพยายามกลั้นน้ำตาไว้ สองมือปาดคราบน้ำตาอย่างลวกๆ

"พี่หมอโอเคไหม??"
"อืม... พี่หมอโอเค" เขาพยายามยิ้มกลบเกลื่อนความเศร้าของตัวเองไว้ไม่ให้แสดงออกมา
"พี่หมอเหนื่อยใช่ไหม ถ้าเหนื่อยเซฮุนมีน้ำให้นะ" เซฮุนยื่นแก้วน้ำเปล่าให้ มินซอกคว้ามาก่อนจะกระดกน้ำอย่างกระหาย รสชาติมันร้อนจนแทบจะทำให้ลิ้นขาดเป็นจุน ยามเมื่อถึงหลอดอาหาร มันลื่นและหนืดคอแต่รสและอุณหภูมิกลับลดลง

"นี้มันน้ำอะไรเนี่ย รสชาติกับกลิ่นก็แปลกๆ" อุณหภูมิภายในร่างกายของมินซอกสูงขึ้น รู้สึกรอบข้างหนาวเย็น ส่วนที่เค้ารู้สึกประหลาดมากที่สุดคือช่วงล่าง มันให้ความรู้สึกเหมือนตอนเรามีความสุขที่สุดในชีวิต เหมือนพลุที่แค่จุดเชื้อเพลิงก็พร้อมจะระเบิดออกมาเป็นเสี่ยงๆ

"ยินดีตอนรับเข้าสู่บทเรียนที่สองนะครับพี่หมอ..." น้ำเสียงที่เคยสดใสกลับแปรเปลี่ยนเป็นเสียงที่เย็นชา ใบหน้าที่มีรอยยิ้มแย้มที่สดใสกลับแปรเปลี่ยนเป็นรอยยิ้มที่มีเล่ห์เหลี่ยม มินซอกถึงกับลงไปนั่งคุกเข่าตรงหน้าของเซฮุน เขาเพียงแค่รู้สึกร่างกายมันแปลกประหลาดไป มันร้อน ร้อนจนแทบจะมอดไหม้ โดยเฉพาะท่อนล่างท่เหมือนมีคนเอาน้ำร้อนมาสาด แขนขาอ่อนแรงเหมือนคนพิการ เซฮุนไม่ปล่อยให้เสียเวลา จัดการเดินไปปิดไฟ ในห้องมีเพียงแค่แสงจันทร์จากภายนอกเท่าฉายส่องเข้ามา เขายกตัวมินซอกขึ้นมาด้วยสองแขนแกร่งให้มินซอกมานั่งบนเก้าอี้ไม้ ปลดกางเกงและเครื่องปกปิดทั้งหมดออก เสื้อเชิ้ตตัวสวยถูกฉีดขาดเป็นชิ้นๆ มินซอกหายใจหอบถี่ขึ้นเพื่อกอบโกยอากาศ เขารู้สึกเหมือนโดนงูรัด มันแน่นและหายใจไม่ออกแต่กลับรู้สึกดี
เซฮุนก้มตัวลงไปกระซิบอย่างแผ่วเบา
"เสือเป็นสัตว์ที่มีประสาทสัมผัสดีมากเป็นพิเศษ สามารถมองเห็นภาพได้เป็นมิติเดียวกับมนุษย์ สามารถกำหนดระยะและตำแหน่งของเหยื่อได้ชัดเจน ซึ่งเป็นลักษณะสำคัญที่ใช้ในการล่าเหยื่อ..." เขาใช้ลิ้นเลียไปที่แก้มนวล มินซอกไม่มีทีท่าขัดขืนเพราะเขาไร้เรี่ยวแรงที่จะขัดขืน "ที่ผมชิมปากพี่หมอตอนนั้นหน่ะ.. จะขอรับไว้แล้วนะครับ.."

เขาบรรจงประทับริมฝีปาก สัมผัสจากริมฝีปากของเซฮุนมันละเมียดละมุน รสสัมผัสหวานปนขมเล็กน้อย เหมือนกำลังกินช็อคโกแล็ต ลิ้นของเซฮุนเริ่มรุกล้ำเข้ามาในปาก ตวัดเอาความหวานจนหมดสิ้นและแทนที่ด้วยความขม สองมือของเซฮุนกุมศีรษะและจิกที่ผมเล็กน้อย จู่ๆมินซอกก็ใช้สองมือโอบกอดไปที่คอ มันเป็นจูบที่ชวนเคลิ้มถึงแม้จะขมแต่ก็อร่อย จะว่าขมก็ไม่เชิงมันเป็นรสชาติที่ประหลาด ทั้งคู่ยังคงจูบกันด้วยสัมผัสดูดดื่ม มินซอกถึงกับไหลไปตามการควบคุมของเซฮุนแบบไม่รู้ตัว..

'เสียจูบแรกให้คนไข้โรคจิตไปแล้ว..'

จู่ๆ มินซอกก็ผลักเซฮุนให้ออกห่าง "ออกไปก่อน.. ฉ-ฉัน..ปวดฉี่" ท่อนของมินซอกตั้งโด่ขึ้นมากะทันหัน "ยามันออกฤทธิ์แล้วสินะครับพี่หมอ..." เซฮุนแสยะยิ้มอย่างพอใจ น้ำใสสีขาวค่อยๆไหลมาจากท่อนของมินซอก เขาพยายามเบือนหน้าด้วยความเขินอาย น้ำเจิงนองอยู่ตรงหน้าเซฮุน เข้าก้มลงและสูดดม มินซอกถึงกับตกใจในการกระทำของอีกฝ่าย
"เซฮุน..นายทำอะไรเนี่ย???!!!"
"ในฤดูผสมพันธ์ุ เสือโคร่งตัวผู้จะดมกลิ่นน้ำปัสสาวะของเสือโคร่งตัวเมีย.." เขาค่อยๆเดินเขาเข้าใกล้มินซอก ดอมดมท่อนของมินซอกเหมือนผีเสื้อตอมดอกไม้แรกแย้ม จมูกโด่งของเซฮุนวนเวียนอยู่ตรงท่อนของมินซอก ไถปลายจมูกขึ้นลง เล้าโลมและหยอกล้อ ทำให้มันตื่นตัวขึ้นมาอีกครั้ง สั่นระริกระรี้ไปมา เซฮุนเปลี่ยนไปที่บริเวณซอกคอ "เสือโคร่งตัวผู้จะแสดงความสนใจในเพศเมียด้วยการดมที่อวัยวะเพศ ไซร้ตามซอกคอหรือว่าสีข้าง เสือโคร่งตัวผู้จะสังเกตด้วยว่าเสือโคร่งตัวเมียนั้นมีท่าทีตอบสนองต่อเสือโคร่งตัวผู้หรือไหม.."

"ถ้าพี่หมอยอมรับในตัวผม.."
"ผมจะขอทับบนตัวพี่เลยนะครับ"

มินซอกด้วยความที่สติเลือนลางเพราะฤทธิ์ยา เลยเผลอพยักหน้าตกลงไปโดยที่ไม่รู้เลยว่าอีกฝ่ายพูดอะไร เซฮุนถอดกางเกงออก เขาไม่รอช้า เขาเริ่มบรรเลงเพลงรักกับพี่หมอต่อไป ด้วยค่ำคืนนี้เป็นคืนที่ยาวนาน การร่วมรักในครั้งที่สองระหว่างคุณหมอและคนไข้โรคจิต ยังคงดำเนินต่อไป...

-------------------------------------

สกรีมผ่านแท๊กในทวิต #ฟิคเซฮุนวิปลาส ตามทวงฟิคได้ที่ @Mrq_uestions