[EXO] Queer วิปลาส [Hunmin]

เขียนโดย หนูมาลีมีหนุ่มหล่อๆ

วันที่ 10 พฤศจิกายน พ.ศ. 2558 เวลา 20.37 น.

13 chapter

0 วิจารณ์

26.89K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 13 ธันวาคม พ.ศ. 2558 19.52 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น

7) GROAN

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

'โชคชะตาชอบเล่นตลกกับชีวิตเราเสมอ'

ดูเหมือนวันนี้โชคชะตาจะเล่นตลกกับมินซอกเข้าเสียแล้ว เพราะเขามีงานด่วนข้างนอกที่ต้องออกไปทำคู่กับจงแดตอนประมาณเที่ยงตรง มินซอกได้ยินชื่ออีกฝ่ายถึงกับกลั้นหายใจไปชั่วขณะ เขากับจงแดเพิ่งมีเรื่องบาดหมางกันมาเมื่อไม่นานมานี้ แต่ตอนนี้เขาทั้งสองต้องไปทำงานด้วยกันข้างนอกเพียงแค่สองคน งานที่ทั้งคู่จะต้องออกไปทำคือ ไปช่วยกันจัดการเอกสารข้อมูลคนไข้จากตัวโรงพยาบาลใหญ่ แล้วเพราะเหตุผลอะไรถึงจำเป็นจะต้องให้มินซอกกับจงแดไปทำด้วย

ถ้าไม่ใช่เพราะแผนการของใครบางคน..

เมื่อทั้งสองเจอหน้ากัน ต่างฝ่ายต่างไม่พูดไม่จากันเหมือนเป็นคนใบ้ เนื่องจากระยะทางของโรงพยาบาลใหญ่และที่นี้ค่อนข้างไกลกันพอสมควร ด้วยความจำเป็นมินซอกจึงต้องติดรถยนต์ของจงแดไปด้วย บรรยากาศภายในรถเงียบจนได้ยินแม้กระทั่งเสียงลมหายใจของทั้งคู่ มินซอกเอาแต่นั่งเท้าคางมองนอกหน้าต่างรถ จงแดก็ยังคงขับรถต่อไปเรื่อยๆ เมื่อถึงตัวโรงพยาบาลใหญ่ ทั้งคู่เจอกับเหล่าหมอ พยาบาลและบุคลากรทางการแพทย์มากมายที่คอยออกมาต้อนรับ เหมือนพวกเขาจะรู้ว่าวันนี้คู่รักตัวอย่างจะมาเยือนที่นี้ ทั้งสองแกล้งพูดคุย ยิ้มเสแสร้งเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น เหมือนทุกอย่างดำเนินไปตามปกติ แท้จริงแล้วที่เรื่องมันเป็นแบบนี้เพราะความปากพร่อยของจงแด ทำให้คนที่โรงพยาบาลใหญ่เข้าใจว่าทั้งมินซอกและจงแดเป็นแฟนกัน จงแดแค่ขอมินซอกเป็นแฟนแต่อีกฝ่ายปฏิเสธไปด้วยความไม่แน่ใจ มันยิ่งทำให้จงแดคอยแต่จะตามตื๊อเขาไปเรื่อย

อะไรที่ไม่ใช่ก็คือไม่ใช่อยู่ดี

เสียงซุบซิบของเหล่านางพยาบาลที่โรงพยาบาลดังขึ้นจากรอบด้าน ด้วยหัวข้อการสนทนาถึงความสัมพันธ์อันน่าอิจฉา มินซอกรู้สึกเลี่ยน นางพยาบาลสาวเอาแต่กรี๊ดกร๊าดอยู่อย่างนั้น คงจะมีแต่จงแดที่เอาแต่ยิ้มร่า เขาชอบทำเหมือว่าตัวเองกับมินซอกสนิทสนมกัน เพื่อเป็นการรักษาภาพพจน์ที่บอกคนอื่นไปทั่วว่าเป็นแฟนกันและสุภาพบุรุษหนุ่มหล่อแสนดีที่ตัวเองสร้างมานาน

เมื่อพ้นจากสายตาผู้คน ทั้งคู่เอาแต่มองหน้ากันไปมาอยู่อย่างนั้น

"รีบไปทำงานแล้วรีบกลับกันเถอะ"

"ฉันขอใช้เวลาตรงนี้เพื่ออยู่กับนายแค่สองได้ไหม? มินซอก..."

"ทำไมถึงต้องทำแบบนี้??"

ยังไม่ทันที่จงแดจะได้ตอบคำถามนี้ เสียงแก่ๆก็ดังขึ้นมาขัดจังหวะการสนทนาระหว่างทั้งสองฝ่าย

"ขอโทษที่เรียกทั้งคู่มากะทันหันแบบนี้นะ ก็เรื่องที่จะขอให้ช่วยก็ไม่มีอะไรมากหรอก พวกนายไปช่วยกันจัดการเอกสารคนไข้สองสามคนให้หน่อย ก็เป็นคนไข้ของโรงพยาบาลเล็กนั้นแหละ"

หัวหน้าแพทย์ของโรงพยาบาลใหญ่ร่างท้วมพูดแบบนั้น ยิ่งทำให้มินซอกรู้สึกสงสัยขึ้นมา

"ถ้าเรื่องเอกสารคนไข้แค่สองสามคน ทำไมถึงกับต้องเรียกพวกผมมาด้วย??"

หัวหน้าแพทย์ถึงกับหลังมือปาดเหงื่อที่กำลังไหลออกมา เขาดูตื่นเต้นและลนลานกว่าปกติเหมือนกำลังปิดบังอะไรบางอย่างอยู่

"ช่างเรื่องนั้นเถอะน่ะ เอาเป็นว่าพวกนายรีบไปทำๆมันซะเถอะ.." อีกฝ่ายเร่งให้ทั้งสองไปทำ แปลกที่ครั้งนี้จงแดกลับไม่พูดอะไรเลย ซึ่งปกติแล้วเขาจะเป็นหนุ่มอัธยาศัยดี(เกินไป) ช่างพูดช่างเจรจา แต่เขากลับไม่ยอมปริปากเลย ทำเหมือนคู่สนทนาเป็นเพียงแค่อากาศที่ลอยผ่านไปมาเท่านั้น

"ก-ก็ได้ครับ.." มินซอกเลิกตั้งคำถามเพราะรู้ดีว่ายังไงอีกฝ่ายก็ไม่มีทางตอบ หัวหน้าแพทย์คนนั้นรีบก้าวเท้าออกไปจากตรงนั้นอย่างรวดเร็ว เมื่อเขาคิดว่าไกลมากพอแล้ว เขารีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดเบอร์โทรหาใครบ้างคนอย่างร้อนรน

"สวัสดีครับ??..." เสียงหวานรับสาย

"ฉันทำตามที่นายบอกแล้วนะ! แล้วจะเอายังไงต่อ?!.."

"คุณหมดประโยชน์แล้วครับ"

"แล้วคลิปนั้นหล่ะ!!??"

ถึงแม้จะไม่เห็นหน้ากัน แต่หมอร่างท้วมกลับรับรู้ได้ถึงสีหน้าของลู่หานที่กำลังเป็นอยู่ มันทั้งเจ้าเล่ห์และดูร้ายกาจ

"ฮ่ะๆ..แน่นอนครับว่าคลิปที่ท่านไปเอากับบุรุษพยาบาลหนุ่มคนนั้น จะไม่มีทางไปถึงมือของภรรยาและลูกสาวท่านแน่นอนครับ"

หัวหน้าแพทย์ถอนใจโล่งอก แม้จะรู้สึกแปลกๆก็ตาม ถ้าเกิดว่าลู่หานไม่เอาคลิปนั้นมาเป็นข้อต่อรองแล้ว เขาก็ไม่มีวันเข้ามายุ่งกับเรื่องนี้เด็ดขาด

"เออ! งั้นแค่นี้แหละ ถ้าผิดสัญญาแกตาย!!"

หัวหน้าแพทย์ร่างท้วมพูดแบบนั้น ลู่หานได้แต่พูดจานิ่มนวลรับปากเรื่องคลิปหลุดนั้นจะไม่มีทางถูกเผยแพร่ออกไป

ซะที่ไหนกันหล่ะครับ..

แผนการทั้งหมดกำลังดำเนินไป วันนี้ลู่หานเอาแต่เก็บตัวอยู่ในห้องทำงานตลอดทั้งวัน นั่งมองนาฬิกาบนผนังห้องเหมือนกำลังรอคอยอะไรบางอย่าง เมื่อเข็มสั้นมาหยุดลงที่เลขที่เลขสองและเข็มยาวมาบรรจบที่เลขสิบสอง ลู่หานลุกขึ้นบิดขี้เกียจเล็กน้อย สำรวจความเรียบร้อยของตัวเอง จัดเนคไท หยิบเสื้อกาวน์ขึ้นมาสวม ก่อนจะเดินมุ่งมั่นออกจากห้องไป

สนุกแน่งานนี้...

ห้องเก็บเอกสารของโรงพยาบาลใหญ่มันทั้งกว้าง มีกลิ่นของกระดาษลอยตลบอบอวลทั่วทั้งห้อง จงแดรีบเอามืออุดจมูกไว้ สีหน้าไม่ค่อยอภิรมย์กับการทำงานประเภทนี้เท่าไหร่ แต่มินซอกชินเสียแล้วกับงานประเภทจัดการเอกสารแบบนี้ เขาไม่ปล่อยให้เวลาสูญเปล่า รีบตรงดิ่งไปจัดการกับกล่องเอกสารที่ใกล้ตัวที่สุด จงแดเหมือนเพิ่งจะรู้สึกตัวว่าเป็นภาระ เลยรีบเข้าไปช่วยมินซอกทันที

"มา เดี๋ยวฉันช่วย"

"ไม่ต้อง ขอบใจนะ แต่นายควรไปจัดการกับเอกสารกล่องอื่นมากกว่า จะได้เสร็จเร็วๆ" น้ำเสียงเรียบกล่าว จงแดเริ่มรู้สึกไม่ได้ดั่งใจขึ้นมาทุกที จึงจัดการแอบเดินไปล็อกประตูห้องเอกสารโดยที่ไม่ให้อีกฝ่ายรู้

เขาแกล้งเดินมองเอกสารที่กองอยู่รอบๆห้องอยู่นานสองนาน จู่ๆจงแดก็เข้ามาสวมกอดจากด้านหลังทำให้อีกฝ่ายตกใจขึ้นมา มินซอกดิ้นขัดขืนไปมา แต่จงแดก็ยังพยายามรัดไว้ให้แน่น

"อยู่นิ่งๆสิ ที่รัก.."

"จงแด!! ปล่อยเราเดี๋ยวนี้นะ!!!"

"อยู่เฉยๆเถอะ แล้วมันจะดีเอง.."

"ไอ้โรคจิต!!"

"ก็ชอบแบบนี้ไม่ใช่รึไง?? แบบรุนแรง"

จงแดไซร้ซอกคอขาวของอีกฝ่ายอย่างหื่นกระหาย มินซอกพยายามดันตัวเองให้หลุดออก ทุกครั้งที่ลมหายใจของจงแดสัมผัสเข้าที่ซอกคอ เขารู้สึกรังเกียจขึ้นมาทันที

ฝ่ามือของอีกฝ่าย ค่อยๆลูบไล้ไปตามช่วงล่างอย่างรวดเร็ว

"กลิ่นนี้ไม่ได้ดมมานานแล้ว คิดถึงจังเลย อ่าห์.. " จงแดยิ้มมุมปาก มันเป็นรอยยิ้มที่บิดเบี้ยวและน่ากลัว

มินซอกใช้ศอกกระทุ้งท้องจงแดอย่างแรง อีกฝ่ายคลายแขนออกอย่างรวดเร็ว เขาอาศัยจังหวะนี้ รีบวิ่งหนีออกไป

ประตูล็อก...

เขาพยายามใช้ไหล่กระแทกประตูให้เปิดออก แต่มันก็ยังไม่มีทีท่าขยับเขยื้อน

"ไม่มีประโยชน์อะไรหรอก.." จงแดชูกุญแจห้องให้ดูเป็นเชิงกวนประสาท

"ท-ทำไมต้องทำแบบนี้ด้วย!!??"

"เพราะว่าฉันรักนายไง รักนายมาก รักที่สุดเลย.."

"แต่ฉันไม่ได้ชอบนาย!"

"เพราะอะไร?! เพราะอะไรนายถึงไม่ชอบฉัน?!! นายทำเหมือนฉันเป็นเพียงแค่เชื้อโรค ทำไม??!! ทำไม!!??"

"ฉัน... ฉัน...."

"เพราะว่าฉันไม่ใช่เซฮุนใช่ไหม!!..."

มินซอกลังเลที่จะตอบคำถามนี้ เขามัวแต่อ้ำอึ้งอยู่นาน จนอีกฝ่ายตัดบทขึ้นมา

"เพราะว่าฉันไม่ดีเท่าเซฮุนใช่ไหม ไม่หล่อ ไม่สูง ไม่เท่ เหมือนมันใช่ไหม!!"

"ม-ไม่ใช่อย่างนั้นนะ..."

"เพราะอะไรหล่ะ!!?? ตอบมาสิ!!

อ๋อ... คงเพราะฉันทำได้ไม่สนุก ไม่เสียวเท่าเซฮุนสินะ นายถึงไม่ชอบฉัน!!"

"นายพูดบ้าอะไรของนาย? จงแด!!"

"นายรักเซฮุนใช่ไหมหล่ะ??!!"

"..."

"ถึงนายจะไม่ตอบ แต่ฉันก็รู้อยู่แล้วว่านายรู้สึกยังไงกับไอบ้านั้น.. มินซอก.. นายเชื่อหรอว่าเซฮุนรักนาย!!!??? นายเคยได้ยินคำว่ารักออกมาจากปากของเซฮุนบ้างรึยังหล่ะ?!!"

"..."

มินซอกนิ่งเงียบ คำถามนี้จี้ใจดำเขามากที่สุด แน่นอน เขานับครั้งไม่ได้เลยด้วยซ้ำ

เพราะอีกฝ่ายไม่เคยพูดเลย

"คนบ้า รักคนอื่นเป็นที่ไหนกันหล่ะ!!??"

"ถึงเซฮุนจะไม่รักฉัน!! แต่ฉันก็ไม่มีวันที่จะเลือกคนอย่างนายเด็ดขาด!!!"

มินซอกเอื้อมมือไปคว้ากุญแจห้องมาไขเพื่อเปิดประตูห้อง อีกฝ่ายไม่มีทีท่าจะฉุดรั้งมินซอกไว้ เขารีบเดินออกไปจากห้อง ในหัวตอนนี้มีแต่คำพูดของจงแดลอยวนเวียนอยู่อย่างนั้น

มินซอกปล่อยให้จงแดยืนอยู่เพียงลำพังในห้องเอกสาร

'สิ่งที่ฉันทำมันถูกต้องแล้วงั้นหรอ.."

ลู่หานเป็นคนบอกให้เขาทำแบบนี้เอง เขาอธิบายว่าถ้าเราทั้งสองร่วมมือกัน จะช่วยแยกมินซอกให้ออกจากเซฮุนได้ และจงแดก็จะได้มินซอกคนเดิมกลับคืนมา

แต่ที่เขากำลังทำอยู่มันเหมือนตัวเองเป็น

ผู้ร้ายชัดๆ

'สักวันมินซอกต้องหันกลับมามองฉัน.."

ทางฝั่งของโรงพยาบาลเล็ก ลู่หานยืนอยู่หน้าห้องคนไข้ สายตาจ้องไปที่ป้ายชื่อที่ติดอยู่ตรงหน้าประตู

'โอ เซฮุน'

เขาค่อยๆบิดลูกบิดประตูเปิดออกอย่างช้าๆ ภาพตรงหน้าคือเซฮุนนั่งอยู่บนพื้นห้องใกล้ๆกับเตียงนอน กำลังขะมักเขม้นทำอะไรบางอย่างอยู่ ลู่หานใช้ข้อนิ้วเรียวทุบที่ประตูเป็นสัญญาณเรียก อีกฝ่ายเมื่อหันมาเผชิญหน้ากับแขกอย่างลู่หาน เขารีบซ่อน 'บางสิ่ง' ที่กำลังทำอยู่อย่างรวดเร็ว

"นายเข้ามาทำไม!?"

"ฉันมาเข้าตรวจแทนพี่หมอมินซอก หวังว่านายคงจะไม่ว่าอะไรหรอกนะ?" ลู่หานฉีกยิ้ม

"ว่าแต่นายกำลังทำอะไรอยู่งั้นหรอ??"

"เปล่า" เซฮุนตอบห้วนๆ

"เปล่างั้นหรอ.. ก็เห็นๆกันอยู่น้า~" อีกฝ่ายค่อยๆเดินเข้ามา ลู่หานโน้มตัวลงมาใกล้กับเซฮุนที่นั่งอยู่บนพื้น ตอนนี้ทั้งคู่ต่างจ้องหน้ากันอยู่อย่างนั้น

"ความลับมันไม่มีในโลกหรอกนะเซฮุน อย่าคิดว่าทำเรื่องแบบนั้นกับพี่หมอแล้วจะไม่มีใครรู้หรอกนะ.." ลู่หานยิ้มกว้างให้ อีกฝ่ายถึงกับหน้าเคร่งเครียด ทั้งคู่เหมือนกำลังประกาศสงครามกัน ลู่หานยืดตัวขึ้น เขาเดินไปนั่งตรงโต๊ะกินข้าวกลางห้อง

เซฮุนเดินตามไปนั่งที่โต๊ะฝั่งตรงข้าม

ในห้องไม่มีคำพูดใดๆออกมาจากปากของทั้งสองฝ่าย พวกเขาเอาแต่นั่งนิ่งและจ้องหน้ากัน

"ห้องนี้มันเงียบเกินไปแล้วนะ ฉันว่าเรามาหาเรื่องอะไรคุยสนุกๆกันดีกว่า..."

"นายกลับไปซะ ฉันไม่อยากคุยด้วย!"

"จุ๊ๆ.. อย่าพูดจาไม่ดีแบบนั้นสิ มันนิสัย ไม่ดีเลยนะ "

"..."

"มันเป็นเรื่องที่น่าขยะแขยง ที่คนไข้กับคุณหมอจะมารักกันนะครับ แต่เรื่องแบบนี้ก็เกิดขึ้นอยู่บ่อยๆครั้งเหมือนกัน แต่... คนไข้โรคจิตกับคุณหมอที่ติดใจในลีลาร่วมรักนี้มัน... ไม่ค่อยมีให้เห็นบ่อยๆหรอกนะครับ ฮ่ะฮ่ะฮ่ะ..." ลู่หานหลุดขำออกมา เซฮุนนั่งนิ่ง แววตาฉายแววอารมณ์เคือง ถ้าลุกขึ้นไปกระทืบได้ เขาคงทำไปนานแล้ว

"คิดว่าจะปิดเรื่องแบบนี้ไปได้นานแค่ไหนกันครับ ผมบอกแล้วว่าผมเห็นหมดทุกอย่าง ตอนคุณเล้าโลม ตอนคุณสอดใส่ ตอนคุณออกแรงกระแทก ก็น่าชื่นชมนะครับที่ทำกันมาได้นานขนาดนี้ โดยไม่ถูกจับได้ ผมนับถือเลยจริงๆ... ถ้าผมโดนแบบนี้คงฆ่าตัวตายไปนานแล้วหล่ะ.." ลู่หานลุกขึ้นปรบมือให้กับเซฮุน อีกฝ่ายพยายามแสยะยิ้มอย่างสมเพชทั้งๆที่รู้ว่าในเกมนี้เขาเป็นฝ่ายเสียเปรียบ

"เรื่องที่จะพูดมีแค่นี้ใช่ไหมครับ?.."

"นายจะทำยังไงกับอนาคตของตัวเอง"

"...."

"คนอย่างนายรู้จักคำว่ารักด้วยหรอ หรือว่าคำว่ารักของนายมันก็แค่เรื่องทางร่างกายเท่านั้น ความรักมันก็ต้องการอะไรที่มาก กว่าเซ็กส์ นายปฏิเสธไม่ได้หรอกว่าไม่ได้ติดใจในร่างกายของมินซอก สนใจในเรื่องของรูปร่างหน้าตา ไม่รู้ถูกผิดในสิ่งที่นายกำลังทำลงไปและนายจะอยากได้ความรักไปทำไมกัน ในเมื่อนายไม่รู้จักใช้มันเลย..." ลู่หานเริ่มแผนการปั่นหัว คนอย่างเซฮุนแค่ถูกกระตุ้นนิดกระตุ้นหน่อยก็มีอาการแล้ว ขอแค่กระตุ้นให้ถูกจุดก็เท่านั้นเอง

"นายคิดจะรับผิดชอบสิ่งที่ตัวเองทำยังไงบ้าง เซฮุน... นายจะรับผิดชอบอนาคต

ของมินซอกยังไง?? "

"แล้วนายจะอยากรู้ไปทำไม??"

"ก็เพราะว่าฉันรักมินซอก ฉันเป็นห่วงเขา"

"นายไม่มีสิทธิอะไรในตัวพี่หมอ พี่หมอเขาเป็นของฉันมาตั้งแต่แรก.."

"ก็แค่ครอบครองร่างกาย แต่หัวใจมินซอกมันจะไม่มีทางเป็นของนาย!.."

เซฮุนชะงักเมื่อได้ยินคำพูดนี้ออกมาจากของลู่หาน มันยิ่งทำให้อารมณ์ของเขาแปรปรวนมากยิ่งขึ้น

"ยกมินซอกให้กับฉันซะ.. ฉันทำให้เขามีความสุขได้มากกว่าที่นายทำให้ ทั้งด้านจิตใจและเงินทอง ปรนเปรอความสุขทางร่างกายได้ดีกว่านายด้วยซ้ำ.. เห็นไหมว่าฉันมันเพอร์เฟคที่สุด.." ลู่หานกระซิบแผ่วเบา สายตาคอยสังเกตอาการของเซฮุนตอนนี้ที่เอาแต่นิ่งเงียบ

ตัวของเซฮุนสั่นเทาด้วยความโกรธจัด เขาพยายามสะกัดกั้นอารมณ์โกรธของตัวเองไว้ กัดฟันกรอด เล็บยาวจิกเข้ากับที่เท้าแขนอย่างแรงจนเบาะเริ่มหลุดลุ่ย

"คนอย่างนาย มันคงมีดีแค่ที่น้ำกามเท่านั้นแหละ.."

หลังพูดจบ ลู่หานแสร้งปัดฝุ่นที่ไหล่บางทั้งสองข้างเล็กน้อย ส่งยิ้มหวานและโบกมือลาให้เซฮุนตามมารยาท

ทันทีที่ประตูห้องถูกปิดลง เซฮุนตะโกนโหวกเหวกโวยวายอยู่ในห้อง ใช้มือปัดข้าวของกระจุยกระจาย เซฮุนสติแตก เขาเอาแต่ทำลายสิ่งของภายในห้องไปมา

เซฮุนตอนนี้เหมือนสัตว์ประหลาดในจินตนาการของเด็กน้อยที่พร้อมจะทำลายทุกสิ่งอย่างที่เข้ามาใกล้

เวลาผ่านไปจนถึงหัวค่ำ ในตึกของห้องพักแพทย์และบุรุษพยาบาล ไม่มีแม้แต่แสงไฟออกมาจากห้องใด ยกเว้นแค่ห้องเดียวนั้นก็คือห้องของพี่หมอ เขานอนนิ่งอยู่บนเตียง ดวงตาเหม่อลอยมองที่เพดาน มินซอกนอนคิดถึงแต่เรื่องที่เกิดเมื่อตอนกลางวัน ภายในหัวมันทั้งสับสน มึนงงและยุ่งเหยิง เขาควรจะทำยังไงต่อไปดี?! เขาควรจะไปหาใครสักคนที่ปรึกษาได้ อย่างเช่น

คุณลู่หาน.. แต่อีกฝ่ายไม่อยู่ที่นี้ตั้งแต่ตอนช่วงหัวค่ำแล้ว เห็นบอกว่าจะไปทำธุระอะไรสักอย่างข้างนอก คงมีแค่คนเดียวที่เขาไปหาแล้วอาจจะสบายใจขึ้นมา

เซฮุน..

ทันทีที่เปิดประตูเข้าไป ภาพตรงหน้าคือซากของเครื่องใช้ภายในห้องที่ล้วนหักพังไม่มีชิ้นดี มันกระจัดกระจายอยู่เต็มห้อง

ขาของเก้าอี้และโต๊ะกระเด็นเกลื่อนเต็มพื้น มีคราบน้ำถูกสาดอยู่บางส่วนของผนังห้อง มีตัวอักษรถูกเขียนด้วยน้ำสีแดงบางอย่างว่า

'พี่หมอ'

ข้อความนี้ถูกเขียนอยู่เต็มทั่วห้อง มินซอกอยู่ในอาการตกตะลึงทำอะไรไม่ถูก ตัวของเขาแข็งทื่อเป็นหินไปเสียแล้ว เซฮุนที่กำลังนั่งหันหน้าเข้ามุมห้อง ทันใดนั้นเองเขาก็หันหน้ามามองอีกฝ่ายอย่างรวดเร็ว

เซฮุนวิ่งมาที่มินซอกอย่างรวดเร็วโดยที่อีกฝ่ายตั้งตัวไม่ทัน เซฮุนระดมจูบและเลียไปทั่วเรือนร่างของพี่หมอแม้กระทั่งตรงที่เป็นเสื้อผ้าก็ตาม มินซอกพยายามขัดขืนแต่มันก็ไม่มีประโยชน์อะไร เซฮุนเผลอใช้ฟันขบเข้าที่ต้นคอระหงของอีกฝ่าย ทำให้มินซอกร้องด้วยความเจ็บปวด เซฮุนถอดเสื้อผ้าของอีกฝ่ายออกอย่างร้อนรน แต่ดูเหมือนจะไม่ทันใจ จึงเผลอฉีกเสื้อเชิ้ตของมินซอกขาดออกเป็นชิ้นๆ เขาลากมือพี่หมอให้ไปที่เตียงและจับมินซอกทุ่มลงกับเตียงอย่างแรง พี่หมอตื่นตกใจจนหายใจแรง หน้าอกกระเพื่อมขึ้นลงไม่เป็นจังหวะ เซฮุนเงียบไม่ยอมพูดจา เขาถกกางเกงลงและจัดการยัดแท่งร้อนเข้าไปอย่างรวดเร็ว มินซอกร้องไห้ออกมา เพราะเขายังไม่พร้อม การสอดใส่เข้ามาโดยที่ไม่มีน้ำหล่อลื่นเลยทำให้เกิดความเจ็บขึ้น เซฮุนยกขาบางของอีกฝ่ายให้สูงขึ้น มือที่จับขาเผลอจิกลงไปที่ผิวละเอียดอย่างแรง อีกฝ่ายกัดปากด้วยความเจ็บปวด การกระแทกในครั้งนี้มันเร็ว รุนแรงและหนักหน่วงเกินไป เกินกว่าครั้งแรกที่ทำกัน มินซอกใช้มือตีหน้าอกของเซฮุนพยายามบอกให้อีกฝ่ายหยุด แต่เหมือนเซฮุนจะหน้ามืดจนไม่สามารถรับรู้อะไรได้เลย เขาเหมือนเปลวเพลิงที่กำลังลุกโหมกระหน่ำพร้อมจะเผาทุกสิ่งให้มอดไหม้เกินกว่าจะหยุดลงได้

"ซ-เซฮุน.. ย-หยุดที.. เซฮุน... ฮือ.. หยุด.."

"อะ...อา...ย-หยุด....ถ-เถอะ...อ๊ะ..."

เสียงครางด้วยความเจ็บปวดปนกับเสียงร้องขอให้หยุดดังระงมไปทั่วห้อง มือของ

เซฮุนที่ตอนแรกจับขอของมินซอกอยู่นั้น ค่อยๆเลื่อนลงมาที่แท่งร้อนของอีกฝ่าย เขาออกแรงกำมันอย่างแรง จนมินซอกร้องไห้โอดครวญออกมา

"ผมหน่ะ ไม่ได้มีดีแค่น้ำกามหรอกนะ!!"

เซฮุนตะคอกใส่หน้ามินซอกด้วยคำพูดนี้ซ้ำไปซ้ำมาอยู่อย่างนั้น มินซอกตัวสั่นเทาด้วยความหวาดกลัว เขาพยายามยันตัวลุกขึ้นแต่สุดท้ายก็โดนเซฮุนกดลงให้นอนลงเหมือนเดิม

"เซฮุน.. อ๊า.. เราเจ็บนะ ย-หยุดทำแบบนี้ได้แล้-- อ๊ะ...อ๊า.."

"มาบอกว่าทำได้แต่ท่าเดิมๆ ซ้ำๆ งั้นหรอ ฉันทำให้ได้มากกว่าที่แกคิดอีก!!!..."

มินซอกร้องไห้สะอึกสะอื้น เซฮุนยังคงกระแทกเข้ามารุนแรงมากยิ่งขึ้น.. ยิ่งขึ้น.. ยิ่งขึ้นและยิ่งขึ้น... ร่างกายของพี่หมอเต็มไปด้วยรอยช้ำสีแดงอมม่วงจากการถูกทำร้ายและขัดขืนอีกฝ่าย เขารู้ตัวดีว่าหากยิ่งขัดขืนจะทำให้เซฮุนทำร้ายร่างกายเขามากยิ่งขึ้นกว่าเดิม

เซฮุนค่อยๆเลื่อนมือทั้งสองที่กดไหล่ของพี่หมอไว้ไปตรงบริเวณลำคอ เขาออกแรงบีบคอของมินซอก นั้นยิ่งทำให้อีกฝ่ายดิ้นทุรนทุรายกว่าเก่า ตะเกียกตะกายเพื่อเอาชีวิตรอด มินซอกพนายมาแกะมือของอีกฝ่าย แต่เหมือนยิ่งขยับเซฮุนจะยิ่งบีบแรงมากกว่าเดิม

"ซ-เซฮุน!.. ป-ปล่อย!.. เรา..ห-หายใจ.. ไม่..ไม่ออก.."

"ก็ดี ตายๆไปซะ ฉันจะได้ระบายอารมณ์ได้ง่ายๆ เหมือนศพอื่นๆ!! ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ"

"ฮือ น-นายเป็นอะไรไปเซฮุน-- อ๊ะ--"

แรงบีบอันมหาศาลจากมือของเซฮุน ทำให้มินซอกเริ่มหายใจไม่ออก เสียงไอของพี่หมอดังอยู่ในห้อง เขาทั้งใช้นิ้วจิกที่มือเซฮุนจนเลือดไหล ตีและเขย่าแต่เซฮุนก็ยังไม่ปล่อยมือออกเซฮุนยังคงอัดแรงกระแทกเข้าสู่ช่องทางของอีกฝ่าย เนื่องจากมีการขัดขืนต่อสู้ทำให้แรงในการบีบคอไม่สม่ำเสมอ ทำให้เส้นเลือดแดงสามารถส่งเลือดขึ้นสมองได้เพียงแค่บางส่วน ทำให้ตอนนี้เริ่มมีอาการเลือดคั่งในสมอง ร่างกายเริ่มชาไปหมดทั้งตัว

"แค่กๆ... ซ-เซฮุน..."

มินซอกเริ่มรู้สึกเหมือนขาดอากาศหายใจ เขาหมดแรงในการดิ้นรน สายตาเริ่มพล่ามัว เสียงผมหายใจเริ่มแผ่วเบา ความรู้สึกตอนนี้เหมือนกำลังจะตาย มันมีทั้งความรู้สึกเสียวซ่านปนอยู่ด้วย

เป็นจังหวะเดียวกันที่เซฮุนปล่อยน้ำออกมาพอดี เหมือนสติเพิ่งถูกดึงกลับมา ในหัวขาวโพลน เซฮุนตื่นตกใจเมื่อเห็นสิ่งที่ตัวเองได้ทำลงไป เขารีบดึงมือออกจากคออย่างรวดเร็ว มินซอกไอเสียงดังเพราะขาดอากาศหายใจไปชั่วขณะ รอบคอมีรอยนิ้วมือสีแดงช้ำจากการถูกบีบคอของเซฮุน น้ำตาไหลออกมาจากดวงตากลมโตคู่นั้นไม่ขาดสาย พี่หมอกุมคอของตัวเองเอาไว้ด้วยมือที่สั่นเทา เซฮุนลุกออกจากเตียงและดึงกางเกงขึ้นอย่างรวดเร็ว เขาพยายามช่วยประคองร่างที่บอบช้ำของพี่หมอไว้ แต่มินซอกกลับรีบถอยห่างจากเซฮุนด้วยความหวาดกลัว

"ท-ทำไมนายถึงต้องทำแบบนี้..."

ไม่มีคำตอบจากเซฮุน เขาไม่รู้จะอธิบายสถานการณ์ที่เกิดยังไงดี เซฮุนไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าทำอะไรลงไป ดูเหมือนมินซอกยังอยู่ในอาการตื่นตกใจกลัว เซฮุนพยายามเข้าไปใกล้พี่หมอ แต่อีกฝ่ายก็คอยแต่ออกห่างเซฮุนให้ได้มากที่สุด

"พี่หมอ.. ผม.. ผม.."

"ทำไมนายถึงทำลายข้าวของ ทำไมนายถึงอาละวาดและทำไมนายถึงทำกับฉันแบบนี้?.. ทั้งๆที่ถ้านายทำตัวดีๆก็จะได้ออกจากโรงพยาบาลแล้วในไม่กี่วัน แล้วทำไม... ทำไม??.. ฉันขอถามจริงๆเถอะที่นายทำแบบนี้กับฉัน

เซฮุน.. นายเคยรักฉันบ้างไหม??"

คำถามถูกเอ่ยออกมาจากปากมินซอก

เซฮุนถึงกับอึกอักเล็กน้อยที่จะตอบคำถาม

"อืม..."

"พูดว่านายรักฉันต่อหน้าฉัน..."

"เอ่อ..." เซฮุนตะกุกตะกักอยู่นาน เขามัวแต่อ้ำอึ้งพูดไม่ออก อีกฝ่ายสีหน้าท่าทางเริ่มจะทนไม่ไหวกับสถานการณ์ที่เป็นอยู่

"จะต้องเป็นแบบนี้ไปอีกนานแค่ไหน??"

เซฮุนนิ่งเงียบเมื่อได้ยินคำถามนี้ เขาไม่รู้จะตอบมินซอกยังไงดี

"พี่หมอผมขอโทษที่ทำแบบนั้น มันเหมือนมีคนมาคอยควบคุมผม ผมผิดไปแล้ว

มาเถอะครับพี่ มากอดกัน---"

"ออกไปให้ห่างจากตัวฉัน! ฉันไม่ต้องการมัน!!" มินซอกตะคอกใส่และดันตัวเองให้ออกห่างจากเซฮุน

"ฉันไม่ได้ต้องการที่จะทำเรื่องอย่างว่านั้นเลย แต่ฉันก็เข้าใจนายดีเสมอว่านายต้องการมันมากแค่ไหน แต่ที่นายทำกับฉันในครั้งนี้มันทำให้ฉันอยากรู้จริงๆว่า

นายเคยรักฉันบ้างไหม นายก็ตอบมาสิ!! นายต้องการฉันไหม??! ตอบมา!"

"ผมต้องการพี่จริงๆ.. "

"ก็แค่ร่างกายใช่ไหม??!!"

"นายไม่เคยรักฉันเลยใช่ไหม??.."มินซอกท่าทางเหมือนจะร้องไห้ออกมา

"นายแค่ต้องเพียงร่างกายฉันแค่นั้นใช่ไหม?!?"

"คือมันไม่ใช่อย่างนั้นนะพี่หมอ.. ผมก็แค่..ผมก็แค่.."

"ก็แค่อะไร?? ตอบฉันมาซิเซฮุน!!"

"ผมขอโทษ แต่พูดออกไปไม่ได้... ผม.. ผมทำไม่ได้ ผมขอโทษผมคงเป็นแบบที่พี่หวังไม่ได้ เรา...เราต่างกันเกินไป พี่กลับไปใช้ชีวิตปกติเหมือนคนอื่นเถอะ.."

"โอเค.." มินซอกพยายามฉีกยิ้มออกมา น้ำเสียงของเขาสั่นเครือ "งั้นเราอย่ามาทำเรื่องแบบนี้กันอีกเลย เราอย่ามาเจอกันอีกเลย ปล่อยฉันไปเถอะน่ะ ในเมื่อนายไม่เคยรักฉันเลย ถือว่าทุกอย่างเรื่องของเราไม่มีอะไรเกิดขึ้น.." มินซอกกลั้นน้ำตาไว้ใต้รอยยิ้มที่สดใส มินซอกลุกขึ้นไปหยิบเสื้อกาวน์สภาพรุ่งริ่งมาสวมปกปิกร่างกายเอาไว้

ก่อนมินซอกจะออกจากห้องไป เขาหันกลับมายิ้มให้เซฮุน มันเป็นยิ้มที่มีแต่ความเจ็บปวดรวดร้าว

"เซฮุนรู้ไหม..นายทำให้คนอย่างฉันเผลอตกหลุมรักนายเข้าให้แล้ว.."

เขาโบกมือลาเหมือนตอนที่เจอเซฮุน

ครั้งแรก แต่ครั้งนี้เป็นครั้งสุดท้ายที่เซฮุนได้เจอมินซอก เซฮุนพยายามคว้าตัวมินซอกเอาไว้ แต่ดูเหมือนว่าจะสายไปเสียแล้ว...

ไม่มีแม้กระทั่งคำบอกลา

เขาทำพังทุกอย่าง

เขาทำพลาดทุกอย่าง

เขารู้ตัวดีว่าไม่อาจจะปฏิเสธความรู้สึกที่มีต่อมินซอกได้ แต่เขาไม่รู้จะแสดงออกทางไหน เขาเหมือนคนโง่ เซฮุนร้องไห้ออกมาและหัวเราะ หัวเราะให้กับความโง่ของตัวเอง เขาทำร้ายจิตใจและร่างกายของมินซอกมานับครั้งไม่ถ้วน ตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอกัน เขาเหมือนคนบ้าคลั่ง การกระทำของเขาช่างต่ำทราม มินซอกอดทนและพยายามทุกอย่างมาเพื่อเขา แต่แค่ครั้งเดียวที่เขาโดนลู่หานปั่นหัว เขาควบคุมสติและร่างกายของตัวเองเอาไว้ไม่ได้เลย เขาเหมือนกำลังทรมานและฆ่าพี่หมอให้ตายทั้งเป็น พี่หมออดทน อดทน อดทนเพื่อคนอย่างเขามาโดยตลอด แต่เขาไม่เคยทำอะไรตอบแทนให้มินซอกเลย มีแต่จะกอบโกยเอาแต่ผลประโยชน์และความสุขสม

นี้หน่ะหรอสิ่งที่เราทำที่แล้วเรียกว่าความรัก

ฉันมันก็แค่คนเห็นแก่ตัวคนหนึ่งเท่านั้นเอง

Say you love me to my face
I need it more than your embrace
Just say you want me, that's all it takes
Heart's getting torn from your mistakes
And love's floating away
พูดสิว่ารักฉัน ตรงหน้าฉันเลย
ฉันต้องการมันมากกว่าอ้อมกอดจากเธออีกนะ
แค่บอกว่าเธอต้องการฉัน แค่นั้นก็เพียงพอแล้ว
หัวใจดวงนี้มันเจ็บปวดมามากแล้วจากความผิดพลาดของเธอ

'Cause I don't wanna fall in love
If you don't wanna try,
But all that I've been thinking of
Is maybe that you might
And, baby, it looks as though

we're running out of words to say
And love's floating away
เพราะฉันไม่อยากจะตกหลุมรักอีกแล้ว
หากเธอไม่พยายาม
แต่สิ่งเดียวที่ฉันคิดถึง
นั่นคือเธออาจจะพยายามบ้าง
ที่รัก มันดูเหมือนว่าเราไม่มีคำอะไรจะพูดกันอีกแล้วนะ
และความรักก็ล่องลอยหายไป..