Because of his love. เพราะรัก...ถึงร้าย

'ห้องลับ'  

 

 

"ฮ่าาาาา~  อยู่ดี ๆ ก็ได้วันหยุดฟรีมาตั้ง 3 วัน -3-"  "ศุกร์ เสาร์ อาทิตย์เนี่ยนะ - -;  ต้องบอกว่าได้เพิ่มมาแค่วันเดียวมากกว่า "

 

 

     เขื่อนกับเฟย์กำลังถกเถียงกันเกี่ยวกับเรื่องวันหยุดพรุ่งนี้ ฉันหันไปมองโทโมะที่กำลังป้อนขนมให้ฮาร่าโดยการเอาขนมไปจ่อปากฮาร่า พอฮาร่าจะงับก็ส่งเข้าปากตัวเองหน้าตาเฉย  ปล่อยให้ฮาร่างับอากาศไปฟรี ๆ แล้วมันก็ทำแบบนี้กับป๊อปปี้ด้วย -_-       

 

 

      ฉันเดินไปหยิบรีโมททีวีแล้วกดเปลี่ยนช่องไปเรื่อย ๆ เพื่อควานหาอะไรน่าดู  อ๊ะ ! ช่องนี้ >_<  ลีจุนกิที่รัก !!!

 

 

"กรี๊ดดดด >0<หล่ออะไรอย่างเน้~"

 

 

        ฉันกับตัวซีพร้อมใจกันกรี๊ดกร๊าดกระโดด มานั่งหน้าทีวี  ฟางกับเฟย์ไม่ได้ออกอาการเท่าพวกฉันแต่มันก็ค่อย ๆ เดินมานั่งข้างหน้าทีวีด้วย   สายตาทั้งสี่คู่จ้องไปทีจอโทรทัศน์อย่างเคลิ้ม ๆ  -.- และ.. ก็มีสายตาอีก 5 คู่จ้องมองมาที่พวกฉันตาเขียว -0-; 

 

 

"บ้าผู้ชาย"  จองเบพูดนิ่ง ๆ กดรังสีไปที่ตัวซีเป็นพิเศษ -*-;

 

 

"ไอ้หน้าหวานนี่มันหล่อตรงไหนเนี่ย - -^ ดูยังไงฉันก็หล่อกว่า"  ป๊อปปี้เก๊กหล่อแข่งกับลีจุนกิ - -*   

 

 

       พวกฉันหันไปค้อนนิดหน่อยแล้วหันไปดูคนหล่อต่อ  *0*  ลีจุนกิจ๋าาา  จุั้บ ๆ -3- พวกผู้ชายหันไปมองหน้ากันเอง ป๊อปปี้บุ้ยใบ้ว่าเดี๋ยวจัดการเองแล้วแกล้งพูดโปรยเสียงดัง ๆ  

 

 

"เฮ้อ ~ (' ' ) หยุดตั้งสามวัน พวกนายไปนอนค้างบ้านฉันดีมั้ย ? "  

 

 

      โทโมะ ฮาร่า จองเบ เขื่อน เหวอไปกับคำพูดของป๊อปปี้  ทำให้ป๊อปปี้ขยิบตายิก ๆหาพวกเขื่อนเข้าใจก่อนเพื่อนรีบสมทบ  

 

 

"เอาซี่~ บ้านไอ้ป๊อปมันมีสระน้ำด้วยนิหว่า  ไปจัดปาร์ตี้ริมสระน้ำกันดีกว่า^0^"

 

 

     ปาร์ตี้ริมสระน้ำ ? พวกฉันทำทีเป็นดูโทรทัศน์ไม่ใส่ใจพวกนั้น  แต่หูนี่ผึ่งไปทางพวกนั้นแล้ว = =; )))

 

 

"เป็นความคิดที่ดี ^^ งั้นเดียวคืนพรุ่งนี้พวกฉันไปค้างบ้านแกนะ  ท่าทางน่าจะสนุก "  

 

 

     เสียงโทโมะพูดขึ้น  หง่าาา  เค้าอยากไปปาร์ตี้กับโทโมะ T^T ผัวะ !  

 

 

"จะจัดปาร์ตี้กันเหรอคะ >0< งั้นพิมพ์ไปด้วยยยยยยยย" 

 

 

"...-_-...."ทุกคนหันไปมองยัยนี่ที่เปิดประตูห้องพรวดเข้ามาแถมยัง'เจือก'(เสือก)เสนอตัว สะแร้นแจ้นอีก  ยัยหนองโพเอาผมไปทัดหูหลบสายตาทุกคนพลางแก้ตัวเสียงอ่อย ๆ  

 

 

"เอิ่มมม พอดีพิมพ์บังเอิญผ่านมาได้ยินน่ะคะ - -; แต่ยังไงพิมพ์ก็ยืนยันจะไปด้วยนะค้าาาา >0 ตอแหล! แอบฟังอยู่ตั้งแต่แรกน่ะสิ!!! -0-^ แต่ ... ไม่เอานะ T_T ถ้ายัยนี่ได้ไป มันจะต้องไปเจ๊าะแจ๊ะงาบโทโมะของฉันแน่ ๆ !ไม่ได้การละ ฉันต้องไปขัดขวางงงงงงงงงงงงงงงง  >0

 

 

"ฉันจะไปด้วย!!!"ฉันโพล่งออกไป  ป๊อปปี้ชะงักไปนิดหน่อยแล้วดีดนิ้วนับจำนวนคนหันไปถามตัวซี เฟย์ และฟาง

 

 

"7 คนแล้ว พวกเธอจะไปมั้ย? " 

 

 

     ฟางหันไปมองตัวซีกับเฟย์และพวกมันก็พากันหันมาจบลงที่ฉัน- -;  ทั้งสามประสานเสียงให้คำตอบ 

 

 

"ถ้าแก้วไป เรื่องอะไรพวกฉันจะปล่อยลูกกวางให้เข้าปากเสือกันละ!!!" "-0-;;;"   <<< พวกที่โดนด่าเป็นเสือหงายเงิบกันเป็นแถว ๆ   ป๊อปปี้ได้สติก่อนใครรีบพาเปลี่ยนเรื่อง 

 

 

"งะงั้นพรุ่งนี้ก็เตรียมเสือ เฮ้ย ! เสื้อผ้าข้าวของมาบ้านฉันได้เล้ยย -..-;;"

 

 

 

เย็นวันต่อมา    

 

 

 

     ฉันและเพื่อนๆเดอะควีนมุ่งตรงไปที่บ้านป๊อปปี้ที่ใหญ่โตโอ่อ่าพอสมควร  หลังจากลงจากรถพวกเราก็เดินแบกข้าวของเครื่องใช้เดินเข้ามาตามทางที่ บรรดาเหล่าคนใช้บอกว่าคุณหนูของเขาอยู่แถว ๆ ริมสระน้ำ       

 

 

     และพอพวกฉันเดินมาถึงก็เจอแต่ฮาร่า และเขื่อนกำลังจัดการตกแต่งสถานที่อยู่  คนอื่น ๆ หายไปไหนกันหมด -_- ?   ตัวซีวางของลงบนโต๊ะแล้วส่งเสียงทัก

 

 

"ไฮ >.<"

 

 

"ว่าไง ^^" ฮาร่าและเขื่อนยังไม่รามือจากงานที่ทำอยู่ใจดีหันมาทักตอบพวกฉันยิ้มให้เล็กน้อย  

 

 

"แล้วคนอื่นไปไหนละ ?"  เฟย์~ แกถามถูกใจฉันมาก >-< !  เขื่อนตอบโดยที่ไม่หันมามองเพราะกำลังวุ่น ๆอยู่กับการมัดปมลูกโป่ง

 

 

"พวกมันไปซื้อหมู หมา กา ไก่ เพื่อที่จะมาปิ้งบาร์บิคิวคืนนี้ไง"

 

 

"จำเป็นต้องไปกันเยอะขนาดนั้นเชียว?"  เฟย์ถามต่อ 

 

 

"ก็... ไม่รู้สิ พวกมันคงไปเลือกซื้อขนมแล้วก็น้ำอีกเยอะแหละ  พิมพ์ก็ไปด้วยนะแก้ว" ประโยคสุดท้ายเขื่อนหันมาฟ้องฉัน  =_=   ขอบคุณ !  ป่านนี้คงจะกำลังอี้อ่อโทโมะอยู่ละสิ !- -^

 

 

     ฉันสะบัดหัวไล่ความคิดไม่เป็นมงคลออกไปแล้วเดินเข้าไปหาฮาร่าที่กำลังผูก รุ้งฟูและไฟหลอดเล็ก ๆหลายสีประดับลงไปที่ต้นไปพุ่มเตี้ยที่อยู่รอบ ๆสระน้ำแทน  

 

 

"ฮาร่า มาฉันช่วย - -"

 

 

"เอาสิ^^" ฮาร่าขยับที่ให้ฉันได้เข้าไปช่วย   ฮาร่าสอนวิธีทำให้โดยมีฉันปฏิบัติตาม 

 

 

"แก้วต้องจับปลายเส้นของรุ้งฟูขึ้นมาหนึ่งเส้นนะ เห็นรูที่หลอดไฟมั้ย?"

 

 

"อือ เห็น ๆ (_ _)(- -)(_ _)"

 

 

"สอดปลายเส้นเข้าไป แล้วผูกเงื่อนตาย"

 

 

"เงื่อนตาย?"ฉันผูกเงื่อนตายไม่เป็นเฟร้ยยย !!! -0-;   ฮาร่าเงยหน้าขึ้นมามองฉันแล้วทำหน้าขมวดคิ้วประมาณว่า 'หื้ออ ? มีปัญหาอะไร'  

 

 

     ฉันส่ายหน้าแล้วพูดปากเปล่าว่า'ผูกไม่เป็นอะ  ' ฮาร่าเห็นดังนั้นก็คลี่ยิ้มอ่อนโยนแล้วขยับตัวอ้อมมาทางด้านหลังฉันจากนั้น ก็เอือมมือทั้งสองข้างผ่านเอวฉันเพื่อมาจับมือฉันที่กำลังเงอะๆงะๆ       

 

 

     ทำแบบนี้เหมือนกับว่าเขากำลังกอดฉันอยู่ไม่ใช่เหรอ ? -////-   อั้ยยะ !เขินเบา ๆ ฮี่ ๆ >.,<

 

 

 

"ตั้งใจดูละ ฉันจะสอนแค่ครั้งเดียวนะ" 

 

 

"อะอื้ออ -///-" ฉัน ตอบรับแล้วพยายามเพ่งมองดูมือฮาร่าที่กำลังผูกเงื้อนตายให้ดูอย่างตั้งใจ ทั้งที่ในใจน่ะเหรอ?  เลือดสูบฉีดไปเลี้ยงหัวใจไม่ทันแล้ว!>.< อยู่ใกล้คนหล่อแล้วมันอันตรายอย่างงี้นี้เอง T^T งื้อออออ        

 

 

"เข้าใจยัง ?" ฮาร่าโน้มหน้าเข้ามาถามใกล้ ๆ ทำให้ฉันรู้สึกสยิวกิ้วเพราะลมหายใจของเขารดพวงแก้ม  ครั้นจะหันไปตอบมีหวังฮาร่าได้หอมแก้มฟรีแน่ ๆ T_T จึงเหลือที่จะพยักหน้าหงึกหงักว่าเข้าใจแทน   ฮาร่าเห็นว่าเข้าใจจึงปล่อยมือฉันแล้วเดินไปทำของตัวเองให้เสร็จ  เฮ้ออออ -3-  

 

 

     โล่งอก ~  เกือบตายในอ้อมแขนเขาแล้วมั้ยละ  -0-;   

 

 

     ฮาร่าเงยหน้าขึ้นมาส่งยิ้มให้เมื่อฉันมีทีท่าแปลก ๆ ฉันจึงยิ้มกลับแล้วพยายามอย่างยิ่งที่จะทำตัวให้เป็นปกติ    นี่มันอะไรก๊านนนน>0<  ชอบโทโมะแต่ดันมาหวั่นไหวกับฮาร่าแบบนี้ได้ยังง้ายยย ไม่นะๆๆๆๆ  ( ><)(>< )( ><)   เพี้ยะ ๆๆๆ (ตบหน้าตัวเองเพื่อเรียกสติ - -;)

 

 

"อ้าว กลับมากันแล้วเหรอ"

 

 

     เสียงใครบางคนดังขึ้นทำให้ฉันหันขวับไปมองก็พบว่า จองเบ ป๊อปปี้ และ โทโมะที่กำลังถือข้าวของพรุงพรังคาดว่าน่าจะเป็นของกินล้วน ๆ -0-; จะเยอะไปไหน  ส่วนยัยหนองโพนี่ก็แล้งน้ำใจเดินตัวปลิวเลยนะย่ะ !- - ^  

 

 

     พวกเราได้ตกลงแบ่งหน้าที่กันทำโดยพวกผู้ชายจะทำหน้าที่ตกแต่งและกางเต้นท์เอง(พวกเราตกลงกันว่าจะนอนเต้นท์ละ^0^ แจ่มปะละ!)  และผู้หญิงมีหน้าที่เตรียมจัดเตรียมบาร์บิคิวไว้สำหรับปิ้งคืนนี้และ จัดอาหารอื่นๆใส่จานเตรียมความพร้อมเพื่อที่จะได้ยกออกไปทีเดียว     

 

 

      นี่ก็หกโมงเย็นแล้ว  ฉันและเดอะควีนกำลังยกอาหารออกไปตั้งโต๊ะข้างนอก  ยัยหนองโพไม่โผล่หน้าเข้ามาช่วยสักกะแอ่ะ ! นั่งจ้องโทโมะอยู่ข้างนอกนู้น!- -^ คืนนี้มันโดนฉันแน่ ฮึ่ม!!!   - -^^^   เมื่อหมายมั่นปั้นมือว่าคืนนี้จะทำการสั่งสอนเสร็จ  ฉันจึงเดินถือถาดอาหารเดินออกจากห้องครัวไปริมสระน้ำ    

 

 

        ....อู้ววววว  O_O บรรยากาศดีมาก ๆ ไม่คิดว่าพวกนี้จะมีฝีมือการตกแต่งที่ล้ำเลิศขนาดนี้! >_<    

 

 

       แสงไฟหลากหลายสีบนรุ้งฟูที่ล้อมรอบบริเวณสระน้ำส่องแสงในยามเย็นขณะ ที่ท้องฟ้ายังไม่ถึงกับมืดมาก   แต่เชื่อเถอะ! ว่าถ้าตะวันตกดินเมื่อไหร่ เจ้าแสงไฟสวยๆนี่คงจะทำให้บรรยากาศดีขึ้นกว่านี้มากๆๆๆๆเลยละ!  

 

 

      รู้สึกว่าพวกผู้ชายจะกางเต้นท์เสร็จแล้วนะ ดูจากที่พวกนี้กระโดดลงไปเล่นน้ำในสระน้ำกันด้วยท่าเท่ๆของแต่ละคนแล้ว = =  ขนาดเต้นท์มองจากด้านนอกดูเหมือนจะเล็กเกินไปหน่อยสำหรับสิบคน แต่ภายในด้านในกลับกว้างขวางไม่เหมือนที่ตาเห็น      

 

 

      หลังจากที่พวกฉันจัดแจงทุกอย่างเสร็จแล้วก็พากันไปเปลี่ยนเสื้อผ้า เผื่อว่าอาจจะได้ลงเล่นน้ำ โดยสวมชุดว่ายน้ำทูพีชสีแดงไว้ข้างในแล้วสวมเสือยืดสีขาวกับกางเกงขาสั้นทับ  คนอื่นๆสวมแบบเดียวกับฉันแต่ต่างกันเพียงแค่สีชุดว่ายน้ำเท่า นั้น   

 

 

      พวกฉันเลือกที่จะมานั่งอยู่ตรงขอบสระกันโดยเอาขาย่อนลงไปกวัดแหว่งใน น้ำเล่นแล้วมองดูพวกผู้ชายกลั้นแกล้งกันบ้าง ว่ายน้ำแข่งกันบ้าง  เพลินตาดีจัง ~         

 

 

     พวกฉันที่กำลังนั่งหัวเราะเขื่อนที่กำลังโดนจองเบแกล้งจับกดหัวลงน้ำจึงไม่ ทันระวังตัวว่ามีมารร้ายย่องมาดักซุ่มอยู่ทางด้านหลัง -_-  ป๊อปปี้ส่งซิกให้บรรดาเพื่อนๆของเขาที่กำลังมองมาที่ด้านหลังพวกฉัน แล้วพากันขำคิกคัก  หัวเราะอะไรกัน? -0-;  

 

 

      พวกฉันเริ่มรู้สึกตัวถึงว่ามีใครยืนอยู่ทางด้านหลัง ครั้นกำลังจะหันไปมองก็ไม่ทันแล้วมีแรงผลักมหาศาลดันหลังให้ฉัน ตัวซี ฟางและเฟย์ตกลงไปในสระน้ำเรียงตัวอย่างรวดเร็ว    

 

 

ตู้มมมมม !!!  

 

 

พรวด!

 

 

"กรี๊ดดดดดดด ไอ้พวกเลว !!!!" พอมุดหัวขึ้นจากน้ำได้พวกฉันก็ร้องกรี๊ดอย่างเจ็บใจ ! บังอาจเล่นทีเผลอเหรอ !!!      

 

 

     ฉันผู้เป็นแกนนำในการไล่'กระตืบ'บรรดาเพศผู้ที่กำลังหัวเราะเยาะเย้ยกันอย่างสะใจ   ตายซะเถอะพวกแก๊ ~ !!!  

 

 

     พวกฉันทั้ง 4 คนว่ายน้ำไล่ตามจะเอาคืนอย่างบ้าคลั่ง  พวกนี้รู้ทันว่ายน้ำหนีกระเจิงกันไปคนละทาง หน็อยแน่! อย่าให้แม่จับได้น้าาาาา ย๊ากกกกก >0<  

 

 

"อ๊ากกกกกกกกก เจ็บ!!!! T0T"  

 

 

     เสียงโวยวายของเขื่อนที่โดนเฟย์จับได้แล้วสำเร็จโทษดังลั่น ทำให้ทุกคนหยุดชะงักแล้วหันไปมองต้นเสียง  ตัวฉันไม่ได้หันไปมองแต่ยังคงไล่ล่า'เหยื่อ'ตรงหน้าที่อยู่ใกล้ที่สุด  

 

 

หมับ !  

 

 

     ฉันคว้าคอเสื้อป๊อปปี้ที่หยุดชะงักไปกับเสียงของเขื่อนไว้  หมอนี่มันหันมามองฉันด้วยใบหน้าที่ซีดลงเรื่อย ๆ  ทีงี้จะมากลัวเหรอจ้ะ ^^+    

 

 

ฉันกระตุกคอเสื้อขู่เป็นใน ๆ ว่า'ตาย!' แล้วส่งสายตาพิฆาตใส่ - -+ หึหึ  

 

 

"อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก" เสียงป๊อปปี้ดังลั่นก่อนจะตามด้วยเสียงโหยหวนจากคนอื่นๆ  เสียงแหลมเล็กสี่เสียงประสานหัวเราะเยาะอย่างสะใจ    

 

 

     ขอให้'พวกเขา'มีชีวิตสืบต่อไปด้วยเถอะ   (. .)  แก้วว  ถัดไปจากบริเวณนั้นไม่ไกลเท่าไหร่        

 

 

     พิมพ์ที่นั่งดูเหตการณ์ทุกอย่างอยู่เงียบๆเพียงคนเดียว  สายตามองจ้องไปที่สระน้ำเขม้น ถ้ามีใครสังเกตุสักนิดจะเห็นว่าดวงหน้าสวยบูดเบี้ยวอย่างโกรธเกลี้ยว  มือเรียวกำหมัดแน่นจนข้อมือขาวห้อเลือด     

 

 

     ความจริงเธอน่าจะเป็นที่สนใจของทุกคนไม่ใช่เหรอ ? แต่นี่อะไรกัน ไม่มีใครเหลียวแลเธอสักคน !  ทุกคนต้องสนใจเธอต่างหาก ! ไม่ใช่ยัยพวกนั้น  !  ทุกคนคงจะลืมไปแล้วว่ายังมีเธอ! พิมพ์คนนี้อยู่!!!       

 

 

     ต่อไปนี้เธอจะไม่ยอมอยู่เฉยอีกต่อไปแล้ว  เธอจะต้องเด่นกว่า  ดังกว่า และเป็นที่สนใจมากกว่า !      

 

 

" โดยเฉพาะแก....  แก้ว !  ฉันจะแย่งชิงทุกอย่างมา!!!"

 

 

    20 : 00  น.

 

 

"ใครซื้อเหล้ามา - -^" 

 

 

     ฉันถามขึ้นเมื่อค้นเจอ  สงสัยตั้งแต่แรกอยู่แล้วเชียวว่ากล่องอะไร แถมมีผ้าคลุมปกปิดไว้อีก  - -; เนียนกันจังเลยนะย่ะ !  

 

 

"แก้ว อย่าคิดมากสิ นี่เรากำลังมาสังสรรค์กันนะ มันก็ต้องมี ...จิ๊ดหนึ่ง (. . #)"  ป๊อปปี้ผู้เป็นเจ้าบ้านตอบ  เห็นหน้าหมอนี่ทีไรอดขำไม่ได้ทุกที  หูกับแก้มเป็น'รอยแมวข่วน'เป็นทางยาว คิก ๆ  (แมวตัวนั้นคือฉันเอง )   

 

 

"ไม่ได้  - -^  ฉันไม่ชะ ...."

 

 

"แก้ว ๆๆ  มานี่ มานั่งกับฉันดีกว่านะ"  ฮาร่าพูดขัดแล้วลากฉันให้ไปนั่งรวมกลุ่มกับทุกคนที่นั่งเป็นวงกลมในเต้นท์  

 

 

     ชิชะ  ครั้งนี้จะยอมๆไปก่อนนะ -^-!  ฉันนั่งลงข้างๆฮาร่าแล้วทำหน้ามุ่ยหันไปทางอื่น   '

 

 

(  ' ') --------- ปิ๊ง --------- (' '  )  เวร ...  -_-  ดันเจือกหันไปสบตากับโทโมะอีก  T^T  โทโมะมองฉันนิ่ง ๆ ก่อนจะยกมุมปากขึ้นสูงอย่างเยาะ ๆ  

 

 

"ฮึ!" 

 

 

     ทำเสียงแบบนี้หมายความว่าไงย่ะโทโ,ะ! - -^  แต่ก่อนจะเราจะได้ปะทะคารมกัน  ตัวซีและจองเบยกจานบาร์บิคิวเข้ามาเสิร์ฟและนั่งลงตรงที่ที่พวกเราเว้นไว้ให้  

 

 

บ๊ะ !

 

 

     หอมชุ่ยยั่วน้ำลายแท้ >0< ~    ระหว่างที่เรากำลังโช้ยกันอยู่นั้นโทโฒะก็เอ่ยขึ้นมา  เรียกความสนใจจากทุกคนได้ทั่วหน้า

 

 

"ฉันว่าเรามาเล่นเกมส์กันดีกว่า"  

 

 

"เกมส์?"  พวกฉันทวนคำ  

 

 

"เออ เกมส์ !  พอดีฉันคิดเกมส์ดี ๆ ออกวะ  สนป่าว ๆ ^^ " โทโมะยักคิ้วกวนๆถามทุกคน   จองเบขมวดคิ้วเปลี่ยนท่านั่งให้สบายมากขึ้นแล้วพูด

 

 

"ว่ามา เกมส์'เชี่ย'ไร  -*-"  (เชี่ย = '...' เอาเป็นว่าทุกคนรู้นะคะ ไรเตอร์ไม่อยากพิมพ์ตรงๆ)     

 

 

"ชื่อนี้เป็นเกมส์ที่ฉันกับไอ้ฮาร่าเล่นระหว่างตอนที่ไปตั้งแคมป์สมัยอยู่ที่อเมริกา ..." โทโมะเล่าเรื่องพร้อมกับกอดคอฮาร่า   ป๊อปปี้พูดขึ้นอย่างรำคาญ

 

 

"อย่ามายาว  กูขอแบบรวบ ๆเดี๋ยวยันแม่งติดขอบเต้นท์ !  - -^ " 

 

 

"ไอ้ห่า ! กูขอเท้าความหน่อยก็ไม่ได้ - -*  เออ แบบรวบ ๆใช่ม๊ะ?เกมส์นี้กูให้ชื่อว่า .... ล้วงลับตับแตก !"  

 

 

     ล้วงลับตับแตก ?????  ชื่อคล้ายๆกับรายการช่องห้าเลยที่แม่ฉันชอบดูบ่อยๆเลย = =;        โทโมะกับฮาร่าอธิบาย เกมส์คร่าว ๆ ว่า อุปกรณ์ที่จะใช้เล่นเกมส์นี้มีแค่ขวดหนึ่งใบและจำนวนคนเล่นจะต้องมี 5 คนขึ้นไป  พวกเรามีสิบเพราะฉะนั้น  ผ่าน! - -*

 

 

  วิธีการเล่นมีดังนี้

 

 

  1 . นั่งจับกลุ่มเป็นวงกลมแล้วนำขวดมาวางไว้ตรงกลางเพื่อทำการหมุนขวด  ปลายขวดหยุดอยู่ที่ใคร คนๆนั้นจะเป็นผู้ถูกเลือกคนที่ 1 (ขอเรียกว่า A)

 

2 .  เมื่อได้ A แล้วก็จะหมุนขวดเพื่อหาคนต่อไป  (คนต่อไปขอเรียกว่า B )   B จะมีหน้าที่ถามเอว่า 'กล้าไม่กล้า?'  ถ้า A ตอบว่า ' กล้า'   B ก็จะสามารถถามคำถามอะไรก็ได้  และ A จะต้องตอบ มีข้อแม้ว่าห้ามโกหกและห้ามไม่ตอบเด็ดขาด!!!  เพราะถือว่าได้เลือกแล้ว 

 

3 . แต่ในกรณีที่ A ตอบ B ว่า 'ไม่กล้า'  B ก็จะทำการหมุนขวดเพื่อหาคนมาลงโทษ  A  (คนลงโทษขอเรียกว่า C)   หน้าที่ของ C คือ สั่งให้ A ทำอะไรก็ได้ตามแต่ใจศรัทธา   ถ้า A ไม่ทำจะถูกตัดสิทธิ์ออกจากเกมส์ทันที  (แถมจะโดนเนรเทศออกจากเต้นท์ด้วย)

 

4 .ไม่จำเป็นต้องหมุนขวดหา A ใหม่ เพราะ C จะกลายเป็น A ในตาต่อไป  (พูดง่ายๆก็คือ C จะต้องหมุนขวดหา B เพื่อมาถามคำถามว่า 'กล้าหรือไม่กล้า' ถ้ากล้าก็ตอบ ถ้าไม่กล้า ก็หมุนขวดตามหา C คนใหม่  )   ทำแบบนี้สับเวียนไปเรื่อย ๆ             

 

 

     พอเข้าใจกติกาแล้ว  พวกเราก็หาขวดแก้วแถวๆนั่นมาตั้งไว้ตรงกลาง  นั่งขัดสมานไวอาลัยมองขวดกันนิ่ง ๆ - -* 

 

 

"แล้วใครจะหมุนเปิดละ ?" ฮาร่าถาม  ทุกคนหันมามองหน้ากันเอง  ฉันยิ้มร่าตอบ  

 

 

"สงสัยคงต้องใช้วิธีไทย ๆ  โอ-น้อย-ออก ^0^"  

 

 

     คนอื่นๆเห็นด้วย พวกเราสะบัดมือไปมาพร้อมกับพูด   

 

 

     โอออออ น้อยยยย ออกกกกกก   พรึบ !  

 

 

      ดำ ดำ ดำ ดำ ดำ ดำ ขาว ดำ ดำ ดำ ผลออกมาคือยัยหนองโพได้เป็นคนเปิด ! เชอะ !!!  ฉันอยากเปิดอะ !!! -^-  (อิจฉาตาร้อน)   ยัยนี่ยิ้มกว้างแล้วจับขวดหมุนติ้ว ๆ ๆ ท่ามกลางสายตาลุ้นระทึกของทุกคน  อย่าโดนฉันนะ  T_T  ฉันคิดว่าใครเป็นเอนั่นแหละจะซวย

 

 

     โอมมมมมเพี้ยง !  หันไปทางอื่น ๆ ~  กึก !   ขวดหยุดหมุนแล้ว ฉันไล่สายตาจากปลายขวดขึ้นไปมองอย่างลุ้นระทึกสุดติ่ง  ....  O_O  ป๊อปปี้ !!! 

 

 

"ชิบหายแล้วไง - -;;;" ฮ่าฮ่าฮ่า หมอนี่ได้ประเดิมคนแรกเลยวุ้ย >0<;   ป๊อปปี้คว้าขวดด้วยสีหน้าเซ็งๆแล้วออกแรงหมุนต่อ  

 

 

ติ้ว ๆ ๆ  กึก !

 

 

"เยส!"

 

 

     ปลายขวดหยุดนิ่งพร้อม ๆกับที่ตัวซีร้องแล้วทำท่าโอ้เยส  ตัวซีกระแอ่มในลำคอเบา ๆ แล้วจรดสายตาจ้องไปที่ป๊อปปี้แล้วถาม

 

 

"กล้า ? หรือไม่กล้า? ^^+ "  

 

 

"เล่นทั้งทีไม่กล้าได้ไง - - "

 

 

     คำตอบของป๊อปปี้เรียกเสียงโห่ร้องจากทุกคนกึกก้อง  นายเจ๋งมากกกกก  >

 

 

"งั้นฟังคำถามดี ๆ .... นาย ? ทำมาสเตอร์เบชั่นครั้งแรกเมื่อไหร่?! ขอเหตุผลที่ทำลงไปด้วย?!" 

 

 

"วู้วววววววววว / กรี๊ดดดดดดด" 

 

 

     จบคำถามจากตัวซีเสียงผิวปากแซวจากพวกผู้ชายและเสียงกรี๊ดชอบใจดังกระหึ่มมาจากฝั่งผู้หญิง 

 

 

"มาสเตอร์เบชั่นนี่มันคืออะไรอะ -0-? "

 

 

     ฉันถามฝ่าบรรยากาศครึกครืนออกไป ทุกคนเงียบกริบลงแล้วทำหน้าแบบนี้ใส่ฉัน  >>  -0-;; ฉันถามอะไรผิดไปงั้นเหรอ ? T^T  ฟางเขยิบมากระซิบหูฉันเบา ๆ 

 

 

"มาสเตอร์เบชั่นคือการช่วยตัวเองน่ะ - -;;"

 

 

อะอ่อ  -0-;  มิน่า...    

 

 

     พอทุกคนเห็นว่าฉันตรัสรู้แล้ว บรรยากาศทุกอย่างก็กลับมาครึกครืนเหมือนเดิม   ทุกคนพากันกดดันไปที่ป๊อปปี้ที่หน้ากำลังแดงแปร๊ดตอบอึก ๆ อัก ๆ มาสเตอร์เบชั่นครั้งแรก ? งั้นก็แสดงว่าตัวซีถามว่าช่วยตัวเองครั้งแรกเมื่อไหร่น่ะสิ กรี๊ดดดดดด >///<  (ความรู้สึกช้า -_-)

 

 

"คะครั้งแรกตอน ป.4  ตอนนั้นแอบไปเจอหนังสือ'ปลุกใจเสือป่า' ของพ่อเข้าพอดี มันก็เลย .... -///-"  

 

 

"โห่~" ปะป.4 o-O ?  ปลุกใจเสือป่า ? เชื้อไม่ทิ้งแถวสินะ  พ่อลูกคู่นี้  =0=;; ทุก คนโห่ตอบรับคำตอบ  ป๊อปปี้หมุดหน้าลงไปซบที่ไหล่ของเขื่อนอย่างเขินอาย  ทุกคนหัวเราะล้อเลียนใส่เขากันยกใหญ่  ฮ่าฮ่าฮ่า 

 

 

"มา ๆ ตาต่อไป หมุน ๆ  ^^" แล้วพวกเราก็ได้ทำการเสี่ยงทายใหม่ รอบนี้ฟางโดนถาม  และเขื่อนได้เป็นคนถามคำถาม  อย่างยัยฟางน่ะเหรอจะมีเรื่องอะไรให้น่าถาม - -* วันๆนั่งท่องแต่ตำรา :P

 

 

"ฟาง~ เธอกล้าหรือไม่กล้า ?!"

 

 

"ฮึ กล้าสิ! คนอย่างฉันไม่มีอะไรให้เสียหายอยู่แล้ว -^-"  ฟางเชิดหน้าตอบ  

 

 

     เขื่อนแสยะยิ้มมุมปากราวกับบอกเป็นใน ๆว่า'ไม่แน่' แล้วเริ่มยิงคำถาม

 

 

"เธอเคยตบรุ่นพี่คนหนึ่งกลางร้านหนังสือใช่หรือไม่ ? !!!"  ตบเลยเหรอ ? ตั้งแต่รู้จักกันมาฟางไม่ใช้คนใช้ความรุนแรงน้าาา !! >< ยัยฟางสะดุ้งสุดตัวถามพรวดออกไปโดยไม่ทันคิดว่านั่นเป็นการขุมหลุมฝังตัวเองชัด ๆ -_- ยัยโง่ 

 

 

"O_O นายรู้ได้ยังไง !!!"

 

 

"ฮะฮ่า ~ นั่นไงใช่จริงๆด้วย ! เธอโกหกฉันไม่ได้หรอกเพราะวันนั้นฉันอยูในเหตุการณ์ รู้เห็นทุกอย่างที่เธอทำแล้วด้วย - -;  ดังนั้นเล่ามา ๆ ^0^" เขื่อนดีดนิ้วดักทาง ยัยฟางถอนหายใจออกมาแล้วใช้มือดันแว่น

 

 

" ก็~ วันนั้นฉันไปซื้อหนังสือเล่มหนึ่งที่ห้างเอนโพเลี่ยน ในขณะที่ฉันกำลังจะหยิบหนังสือเล่มนั้นไปจ่ายเงินดันมีมือดีมาฉกมันไป ต่อหน้าต่อหน้า ฉันก็เลยสะกิดหลังแล้วพูดดีๆกับยัยนั่นว่าหนังสือเล่มนี้ฉันเห็นก่อน  แต่ยัยนั่นดันพูดจาไม่เข้าหูเดินไปที่เคาท์เตอร์เพื่อคิดเงิน ฉันก็เลยเดินตามไปแล้ว...." ฟางยังเล่าไม่ทันจบ

 

 

     เขื่อนเล่าแทรกขึ้นมาทำให้ทุกคนเปลี่ยนเป้าหมายสายตาไปที่เขื่อนแทน 

 

 

" กระชากผมยัยรุ่นพี่มหาลัยคนนั้นมาตบด้วยหลังมือสองทีซ้อนฉาดใหญ่ท่ามกลางสาย ตาคนนับร้อย  กระโดดขึ้นคร่อมก่อนจะตามด้วยเอาหนังสือแถวๆนั้นที่พอจะคว้าได้มาตบ ซ้ำลงไป  พอยัยรุ่นพี่คนนั้นยอมยกหนังสือคืนให้  เธอก็ลุกขึ้นยืนปัดฝุ่นหยิบหนังสือเล่มนั้นไปคิดเงินแล้วเดินเฉิดฉาย ออกจากร้านไม่ไม่แคร์สายตาใคร =_=;  สาบานเลย วันนั้นฉันรู้สึกว่าจะไม่ยอมเข้าใกล้ผู้หญิงคนนี้อีกเป็นอันขาด ! " 

 

 

     กระดึบ ๆ  ทันทีที่เขื่อนเล่าจบทุกคนก็เขยิบถอยออกห่างจากฟางเป็นวา  ขนาดฉันเป็นเพื่อนกับแกฉันยังกลัวแกเลย T0T  เพียงแค่หนังสือเล่มเดียวนี่แกริอาจจะทำการฆาตกรรมเชียวเหรอ >0< !! (เว่อร์ !) 

 

 

"มันไม่ใช่แบบนั้น.. ฉันไม่ได้ตั้งใจจะโหดร้ายอะไรหรอก หนังสือเล่มนั้นมันผลิตขึ้นเพียง 100 เล่มในประเทศเท่านั้น อีกอย่างในร้านก็เหลือเล่มนั้นเป็นเล่มสุดท้ายแล้วด้วย ฉันเลยต้องทำอะไรที่มัน เกินความคาดหมายไปหน่อย  - -; " ฟางแก้ตัว  ทุกคนทำหน้า 'เหรอออออ'  ใส่ยัยนั่น  - -*   แล้วทำการเล่นเกมส์ต่อ 

 

 

ติ้ว ๆ ๆ ๆ  

 

 

กึก !!

 

 

แว้กกกกกก!!  

 

 

     ปลายขวดมันจ่อมาที่ฉัน T_T  งานเข้าแล้วไง  ฉันจับขวดหมุนเพื่อหาคนถาม  ปลายขวดหมุนติ้วๆแล้วไปหยุดอยู่ที่ ... ป๊อปปี้ !! ฮือ ๆ วันนี้ดวงฉันสมพงศ์กับนายจังเลย T^T  

 

 

"หึหึ ได้เวลาล้างแค้นเมื่อตอนเย็นแล้ว -..-  เธอทำหน้าหล่อ ๆของฉันเสียโฉมแก้ว  กล้าหรือไม่กล้า !!" แววตาอีตานี่โรคจิตมาก ! -_-

 

 

      เรื่องอะไรฉันจะให้เขามาล้วง ? ฉันละ (ล้วงไรเฮ้ย -.-)

 

 

"ไม่กล้าเว้ย !"

 

 

        ฉันตอบกระแทกเสียงน้ำลายกระเด็นแตกเป็นฝอยใส่หน้าอีตาป๊อปปี้ ยิ้มเยาะอย่างสะใจ แล้วหมุนขวดหาคนลงโทษต่อ  อิอิ ดูหน้าอีตานี่ดิ ง้ำงอเชียว นายไม่ได้กินฉันหรอกย่ะ ! + +  ติ้ว ๆ ๆ ๆ  เสียงหมุนขวดดำเนินต่อไปท่ามกลางความลุ้นระทึกว่าใครจะได้เป็นผู้ลงโทษ  

 

 

     ไม่ต้องจ้องขวดกันขนาดนั้นก็ได้ - -;  ฉันรู้ว่าทุกคนอยากจะลงโทษฉัน  T^T  งื้อออ 

 

 

กึก !

 

 

     ปลายขวดหยุดนิ่งอยู่ตรง  ตรง เอ่อ ... -0-;   ตรง  T^T; ไม่น้า~  ตรงยัยหนองโพ! อ๊ากกกกกก TT0TT (แหกปากรับไม่ได้ในใจสุดชีวิต) ฉันอ้าปากค้างมองหน้ายัยนี่ที่กำลังแสยะยิ้มอำมหิตใส่ฉัน  ยัยนี่กำลังจะสืออ้อมๆว่าตายแน่น่ะสิ   โฮ ๆๆๆ   รู้งี้ตอบคำถามป๊อปปี้ก็ดีหรอก  Y_Y

 

 

"พร้อมที่จะฟังบทลงโทษของฉันแล้วหรือยัง ?"  ยัยนี่ถามด้วยน้ำเสียงเหนือกว่า ฉันยักคิ้วไปให้อย่างกวน ๆ   'ว่ามาสิย่ะ!'

 

 

"เธอจะต้องคลานรอบวงพร้อมกับส่งเสียงเห่า โฮ่ง ๆ 3 รอบ ! ว่าไง? ทำได้มั้ยละ ถ้าทำไม่ได้ก็ไม่ต้องเล่น  ออกไปนั่งข้างนอกนู้น !^^+" ยัยนี่ปั้นหน้ายิ้มใส่ฉันทั้งที่คำพูดมันไม่ใช่เลย  ทุกคนเหวอไปกับการลงโทษของยัยนี่  โทโมะแตะแขนยัยนี่แล้วพูดปราม ๆ  

 

 

"แรงไปมั้ยพิมพ์"

 

 

"โถ่ โมะคะ! แรงๆแบบนี้สิดีงานจะได้ไม่กร่อย! กฏก็ต้องเป็นกฏสิคะ  ว่าไง ทำซะสิ มัวรออะไรอยู่! " ยัยนี่พูดขัดโทโมะที่ทำสีหน้าไม่สบายใจ  ฉันกัดฟันพูดกับโทโมะโดยประโยคท้ายๆแอบจิกไปที่ยัยหนองโพ

 

 

"นายไม่ต้องมายุ่งหรอก งานนี้ใครบอกว่าฉันจะไม่เอาคืน !"  

 

 

     ยัยตัวแสบ ! ฉันกำหมัดแน่นมองหน้ายัยนั่นคาดโทษ 'อย่าให้ถึงตาฉันนะย่ะ!'  แล้วทำตามที่ยัยนั่นสั่ง  คลานไปรอบ ๆ พร้อมกับส่งเสียงเห่าโฮ่ง ๆ  บางคนก็ทำหน้าเห็นใจ แต่บางคนก็แอบขำคิก ๆเพราะไม่เคยเห็นฉันในลุคนี้ - -^ (ป๊อปปี้เป็นแกนนำ - -*)      

 

 

     กรี๊ดดดดดดดดด  อยากจะกระโดดไปตั้นหน้ายัยหนองโพนัก! แค้นๆๆๆ แค้นจนจะระเบิดอยู่แล้ว !!!   พอคลานครบสามรอบฉันก็มานั่งที่เดิมด้วยความไม่สบอารมณ์แล้วเล่นต่อ   

   

     ขวดแก้วหมุนเวียนวนไปครั้งแล้วครั้งเล่า  สับเปลี่ยนเวียนคนไปเรื่อย ๆ จนมาถึงตาของฮาร่าที่ต้องโดนถามโดยมีผู้ถามคือ เฟย์

 

 

"ฮาร่า ...นายกล้าหรือไม่กล้า ?" 

 

 

"กล้าครับ ^^"

 

 

"คำถามของฉันมีอยู่ว่า ... นายจะต้องเล่าเรื่องที่นายคิดว่ามันบัดซบที่สุดในชีวิตมา !" เป็นคำถามที่ต้องรื้อเรื่องที่ไม่น่าจดจำออกมา -0-;  ฮาร่าทำสีหน้าลำบากใจแต่ก็ยอมที่จะเล่าออกมา  ทุกคนดูท่าจะตั้งใจฟังกันมากทีเดียว -_- ก็แหงละ ฮาร่าเป็นบุคคลที่ลึกลับน่าค้าหานี่น่า -.-  

 

 

"เรื่องที่ฉันคิดว่ามันบัดซบมากที่สุดในชีวิตมันมีอยู่เรื่องเดียว ... ฉันเคยโดนผู้ชายสารภาพรัก! - -;" อู้วววววววววววววว   <<<  เสียงตื่นเต้นจากทุกคน

 

 

"เรื่องมันมีอยู่ว่า ... ตอนนั้นฉันยังเด็ก อายุเพียง 13 ปีเท่านั้นเอง วันนั้นแม่ของฉันได้บังคับให้ฉันแต่งหญิงเพื่อที่ท่านจะพาฉันไปอวดกับญาติ ๆ เอ่อ .. ท่านอยากมีลูกสาวน่ะ - -;  ในตอนแรกฉันได้ขัดขืนเต็มที่แต่พอแม่บอกว่าจะซื้อหุ่นยนต์ตัวใหม่ให้ ฉันจึงยอม  แต่พอถูกจับแต่งหน้าแต่งตัวเสร็จท่านก็เล่นตุกติกโดยการขู่ว่าถ้าฉัน ไม่ไปกับท่าน   ท่านจะไม่ซื้อหุ่นยนต์ให้ "

 

 

"แล้วนายก็ยอมอีก = ="  ฉันแทรก ฮาร่าหัวเราะนิดหน่อยแล้วเล่าต่อ 

 

 

"อืม  ฉันยอม  แม่พาฉันไปบ้านญาติจำได้ว่าวันนั้นฉันโดนพวกป้าๆรุมตอมกันใหญ่ - -* พอแม่พาไปโชว์ตัวจนหน่ำใจ ท่านก็ปล่อยให้ฉันไปวิ่งเล่นกับเพื่อนๆแถวๆนั้น  ฉันไปเล่นกับพวกนั้นโดยที่ลืมไปว่ายังแต่งตัวเป็นผู้หญิงอยู่  พวกเราเล่นวิ่งไล่จับกัน  ในกลุ่มมีเด็กผู้ชายตัวใหญ๋คนหนึ่งชื่อ 'โกคุง' พวกนายลองนึกถึงไจแอนท์ดิ โกคุงเป็นแบบนั้นแหละ " อืมมม ไจแอนท์ในเรื่องโดราเอม่อน  ?  เอาซะเห็นภาพเลย -_-  

 

 

"โกคุงแอบชอบฉัน  เขาเข้าใจผิดคิดว่าฉันเป็นผู้หญิงมาตลอด เวลาเล่นกันโกคุงทีไรเขาจะพยายามแตะอั๊งฉันทุกครั้ง  แต่มีอยู่ครั้งหนึ่ง หมอนั่นขโมยหอมแก้มฉัน T_T"  น่าสงสารจัง T^T  ฮาร่าคงต้องมีตาบาปไปตลอดชีวิตแน่ๆเลย T0T (นี่ก็เว่อร์ไป - -) พวกผู้ชายพากันตบไหล่ให้กำลังใจฮาร่าราวกับว่ามันเป็นเรื่องคอขาดบาดตาย =_=; จบเรื่องดราม่าของฮาร่า-.-   พวกเราก็ทำการหมุนขวดต่อ         

 

 

     ตอนนี้ทุกคนเริ่มกริ้ม ๆ จะเมากันแล้ว  เพราะระหว่างที่เล่นพวกเราได้กินเหล้า-ไวน์ร่วมไปด้วย พวกผู้ชายกินเหล้า ผู้หญิงเลือกที่จะกินไวน์  มีเพียงแต่ ฉันเท่านั้นที่ไม่ยอมกิน แม้จะโดนขยันขยออยู่หลายครั้ง    

 

 

      ไม่มีทาง เพราะฉันรู้ตัวเองว่าเป็นคนคออ่อนมากน่ะสิ ! (เคยไปออกงานกับคุณแม่ แตะไวน์เพียงแก้วเดียวทำงานเขาพังไม่เป็นท่า T^T) ติ้ว ๆ ๆ กึก !  รอบนี้เป้าหมายขวดพุ่งตรงไปที่ยัยหนองโพ  ฉันลุ้นรอบนี้มากเป็นพิเศษ ขอให้คนถามเป็นฉัน !  ยัยหนองโพหมุนขวดใหม่อีกรอบเพื่อหาคนถาม  

 

 

"กล้าหรือไม่กล้า?" น่าเสียดายที่รอบนี้ไม่เป็นฉัน - -^ ยัยตัวซีได้เป็นคนถาม แต่ก็นะ ยัยตัวซีก็เปรียบเสมือน 'ทายาทอสูร'  ^^+  

 

 

"ไม่กล้า"  เวร - -*  

 

 

     ผิดคาดเมื่อยัยนี่ตอบว่าไม่กล้าซะงั้น  ทำให้ต้องสุ่มเสี่ยงหาคนมาลงโทษอีกรอบ ติ้ว ๆ ๆ ๆ หันมาหาฉัน หันมาหาฉัน ได้โปรดหันมา  โอมมม หันมา ... ฉันกุมมือนั่งภาวนาให้ปลายขวดจ่อมาที่ฉัน  ในขณะที่ยัยหนองโพก็คงภาวนาในใจไม่ให้เป็นฉันลงโทษเช่นกัน -_- ติ้ว วว ๆ   (ขวดเริ่มหมุนช้าลงเรื่อย ๆ )

 

 

กึก ! 

 

 

     O_O พระเจ้า  โชคเข้าข้างฉัน!

 

 

"ไชโยโห่ฮิ้วววววว" ฉันดีใจมากไปหน่อยเผลอกระโดดโลดเต้นเกินหน้าเกินตาแล้วหันไปหัวเราะดังๆใส่ยัยหนองโพที่หน้าซีดจนเขียวแล้ว 

 

 

 

"ฮะฮ่าฺฮ่าฮ่า "  แกไม่รอดแน่! จะเอาคืนให้สาสมเลย! - -+ ฮึ!!! ฉันนั่งลงขัดสมานท่าเดิมแล้วหยิบแก้วขึ้นมาหนึ่งใบ ทุกคนจ้องมองทุกการกระทำของฉันอย่างสงสัย   ฉันหยิบเหล้าเทลงไปให้เต็มแก้วแล้วยื่นให้ยัยหนองโพ   

 

 

"อ๊ะ นี่คือบทลงโทษของเธอ ^^+ เหล้าหนึ่งแก้วเพียว ๆ " 

 

 

"อีโถ่! ก็แค่เหล้า มันเป็นเรื่องจิ๊บ ๆ สำหรับฉัน มาเอาสิย่ะ "

 

 

"เดี๋ยวก่อน" ฉันชักแก้วเหล้ากลับมาก่อนที่ยังนั่นจะได้แตะต้อง  ทุกคนขมวดคิ้วงุนงงกับการกระทำของฉัน  

 

 

หึหึ

 

 

   ถุย  ! 

 

 

     ฉันถ่มน้ำลายลงไปในแก้วแล้วเอื้อมมือออกไปควานหารองเท้านอกเต้นท์  อืมม คู่นี้แล้วกันรองเท้าส้นสูงของยัยเฟย์ (- -)(_ _)(- -)  เมื่อได้ 'วัสถุดิบ'ที่ต้องการแล้วก็จัดการ ใช้ปลายส้นสูงจ่อมลงไปในแก้ว   (OoO)  <<<  หน้าทุกคน   

 

 

กิ๊ง ก๊อง กิ๊ง ก๊อง  (เสียงปลายส้นสูงกระทบแก้วขณะที่กำลังคนเหล้า)  วินาทีนี้ทุกสรรพสิ่งในบริเวณนี้เงียบกริบ  มีเพียงแต่เสียงส้นรองเท้ากระทบแก้วเท่านั้น กิ๊งก๊อง ๆ -..-

 

 

"เอาละ  เหล้ากับน้ำลายชั้นดีคนจนเข้ากันแล้ว ^^ อ๊ะ"  ฉันยื่นแก้วส่งไปให้ยัยหนองโพที่ทำหน้าไม่เชื่อในสิ่งที่ฉันทำ  แหมมม  เชื่อเถอะจ๊ะ ว่าเธอจะต้อง'กิน' 'มัน'  ฉันยัดแก้วใส่ในมือเมื่อยัยนี้ไม่ยอมรับสักที  เอาไปสิย่ะ ! - -^

 

 

"กินซะสิ มัวรีรออะไรอยู่ กฏก็ต้องเป็นกฏไม่ใช่เหรอ ถ้าไม่กินก็ไม่ต้องเล่น ออกไปข้างนอกนู้น! -.-" ทุกคนคุ้น ๆกับประโยคนี้มั้ยคะ ?    

 

 

     จะไม่คุ้นได้ไง ในเมื่อฉันก็อปคำพูดของยัยหนองโพมาเด่ะ ๆ  >0<  สะใจเจ๊จริงเลย  ดูหนังหน้ายัยนั้นสิคะ มันเบะปากจะร้องไห้แล้ว มองแก้วเหล้าในมือสลับกับหน้าของคนอื่นๆที่คอยจ้องกดดัน   ฮี่ฮี่    >.<

 

 

"กินเข้าไปสิ ! เสียเวลาคนอื่นเขา - -^" ยัยเฟย์แดกดันเข้าให้อีกดอกทำให้ยัยนี่เริ่มลังเล  ดีมากเพื่อนเลิฟ ^0^ ยัยนั่นสูดหายใจเข้าลึก ๆ ใช้มือข้างที่ไม่ได้ถือแก้วบีบปลายจมูก  แล้วกระดกแก้วเหล้าเข้าปาก 

 

 

 

"กินให้หมด กินให้หมด  กินให้หมด"    

 

 

     ทุกคนส่งเสียงเชียร์   อุวะฮาฮ่า  น้ำลายคนอื่นแกอาจจะรอด แต่น้ำลายของฉันเอาถึงตายเลยนะย่ะ  -..-  (โม้) กริ๊บ  !

 

 

"อุก!"        

 

 

     พอหมดแก้วยัยนั่นทำท่าพะอืดพะอมวิ่งออกไปนอกเต้นท์เพื่อหาที่อ้วก พวกฉันหัวเราะเยาะไล่หลัง  เหมาะกับสุภาษิตที่ว่าหัวเราะที่หลังดังกว่าเฟร้ย !  ฉันหัวเราะจนคอแห้งไปหมดจึงยกแก้วน้ำของใครไม่รู้แถว ๆ นั้นยกขึ้นมามาดื่มอึก ๆ ก่อนจะพ่นออกแทบไม่ทัน 

 

 

"แหวะ ! ยี้ เหล้านี่น่า T^T" ขมอี้เลย แก้วเหล้าใครวะเนี่ย  โค้ก ๆ  โค้กอยู่ไหน  ฉันลุกออกมานอกเต้นท์ว้าวุ่นกับการหาโค้กมาล้างปาก   เมื่อเจอโค้กฉันก็รีบกระดกทันที   อึก ๆ ๆ  

 

 

"เฮ้ย ! อย่ากินโค้กมันหวาน!" โทโมะที่เดินออกจากเต้นท์มาร้องห้ามฉัน

 

 

"หวานสิดี นายอย่ามายุ่งกับฉันนะ " ฉันโยกตัวหลบเมื่อเห็นว่าโทโมะจะเอื้อมมือมาดึงโค้กของฉันไป  ไม่ให้ย่ะ !

 

 

"หวานบ้าอะไรเล่า ! มันจะเมาง่ายน่ะสิยัยเตี้ย !" 

 

 

     กรี๊ดดดด ไอ้โทโมะ ด่าฉันเตี้ยเรอะ!  

 

 

วูบ ~    

 

 

      นี่ฉันเป็นอะไรไปเนี่ย ทำไมรู้สึกไม่ค่อยมีแรง หรือว่าโรคคออ่อนจะเอาอีกแล้วT^T  เมาง่ายไปหน่อยมั้ย แค่กินเหล้าไปสองอึกเอง -_-   โทโมะพูดขึ้นเมื่อเห็นว่าฉันเซวูบนั่งลงกับพื้นเอาแขนค้ำตัวไว้ไม่ให้ล้ม   โครตจะสุภาพบุรุษเลยพระเอกฉัน -*- นี่ใจคอจะไม่คิดมาพยุงกันหน่อยเหรอ?

 

 

"นั้นเป็นไง = =  เมาแล้วละสิ "   

 

 

"ครายมาวววว"  ทำไมฉันพูดจาแบบนี้ -0-; ฉันไม่ได้เมานะ ไม่เมา ๆ ๆ  (  ><)(><  )(  ><)

 

 

"เออ ไม่เมาก็ไม่เมา แล้วจะคอยดู ขี้เกียจเถียงแล้ว- -*"  

 

 

     โทโมะพูดเสร็จก็เดินกลับเต้นท์เข้าไป  ฉันนั่งสะบัดหัวไล่ความมึนสักพักจึงกลับตามเข้าไปในเต้นท์  (เดินโซซัดโซเซจนแถมจะคลานอยู่แล้ว T_T)   ฉันนั่งมึน ๆ อยู่ในวงในขณะที่พวกนี้เริ่มออกอาการเมาเต็มขั้นแล้ว  พวกเราเลิกเล่นเกมส์แล้วมานั่งกินเหล้า - ไวน์ พร้อมกับดีดกีต้าร์ร้องรำทำเพลงกันไป  ตัวซีกับฟาง ยัยหนองโพและฮาร่าสลบไปแล้ว =0=; ตอนนี้ฉันไม่สนใจใครทั้งนั้น  ปวดหัวจางเลยยยย + +  

 

 

พรวด !

 

 

     เขื่อนที่กำลังนอนหนุนตักป๊อปปี้ลุกพรวดขึ้นมากระชากคอเสื้อโทโมะแล้วถาม    

 

 

"อ้ายยยโมะ  !  กูขอถามมมมึงตรงๆเลยยน้าา  กู~อยากรู้มานานนนแล้วว นี่! มานติดอยู่ในเน้! นายยยหัววใจของงงกู !" เขื่อนจิ้มนิ้วไปตำแหน่งหัวใจของตัวเอง แล้วเงยหน้าสะลึมสะลือถามโทโมะที่เริ่มตาปรือ ๆไม่แพ้กัน 

 

 

"มึงง ! ชอบ ...แก้วหรือออ...พิมพ์กันแน่วะ ห๊าาา" ถึงแม้ว่าฉันจะยังมึน ๆ อยู่บ้างแต่หูก็ยังได้ยินอยู่  เขื่อน ! นายถามอะไรออกป๊ายยย T0T โทโมะทำท่าครุ่นคิดนิดหน่อย  จริงสินะ มีคนเคยบอกฉันไว้ว่าคนเมามักพูดความจริง ไม่โกหก 

 

 

"ฉันชอบ...." พรึบ !  

 

 

      ฉันลุกขึ้นยืนแล้วเดินออกจากเต้นท์ทันที  ไม่อยากฟังคำตอบอะไรตอนนี้ทั้งนั้น  ฉันกลัวผลของคำตอบที่จะออกมา  ถ้าคนที่โทโมะชอบไม่ใช่ฉัน แล้วจะทำยังไง ? จะนั่งอยู่ให้คนเขาพากันสมเพชน่ะเหรอ ? ไม่ละ ขอเลือกเดินออกมาโดยไม่ต้องรับรู้อะไรยังจะดีซะกว่า    

 

 

โอ้ย !ปวดหัว ! ปวดมาก ๆเลย ปวดราวกับว่ามันจะแตกเป็นเสี่ยง ๆ ฉันน่าจะลองเดินเข้าไปในบ้านป๊อปปี้แล้วหายาพารากินสักเม็ดดีกว่า  

 

 

 

โซเซ ๆ  ~ 

 

 

      ฮือ ๆ ๆ  แม้แต่เดินฉันยังเดินไม่ตรงเลย  T0T  อดทนหน่อยนะแก้ว  ผ่านสระน้ำไปก็จะถึงประตูทางเข้าหลังบ้านแล้ว   ...    

 

 

      ฉันพูดให้กำลังใจตัวเองแล้วพยายามลากสังขารเดินเซซ้ายเซขวาต่อไป       

 

 

     ภาพตรงหน้าพล่างมัวลงเรื่อย ๆ และหมุนตีวนจวนจะเป็นเลขแปดอยู่แล้ว  ฉันตัดสินใจหยุดเดินแล้วหลับตาลงก่อนจะลืมตาขึ้นมองทางใหม่อีกครั้ง  แต่พอออกก้าวเดินไปได้เพียงแค่ก้าวเดียวฉันก็เกิดอาการขาอ่อนกระทันหัน  ขาข้างซ้ายพับยวบลงทำให้ไม่สามารถทรงตัวได้จึงซวนเซไปทางด้านซ้ายซึ่ง ก็คือ  

 

 

สระน้ำ!!!

 

 

ตู้มมมมมม !        

 

 

     สายน้ำแตกกระจาย พร้อมๆกับร่างของฉันร่วงลงไปในน้ำ  ฉันพยายามออกแรงว่ายเมื่อรู้ว่าตัวเองกำลังจะจม  เรียวแรงของฉันหายไปไหนหมด...  

 

 

     ทำไมฉันถึงทำได้เพียงแค่ตะเกียกตะก่ายแขนไปมาเท่านั้น  ฉันจะต้องตายแน่ๆเลย ไม่มีใครรู้ว่าฉันออกมาข้างนอก ไม่มีใครรู้ว่าฉันกำลังเดือดร้อน  

 

 

     ตอนนี้ทุกคนกำลังสนุกสนานกันอยู่ข้างในเต้นท์ เสียงดีดกีต้าร์และเสียงร้องเพลงยังคงดังเหมือนกับอยู่ในที่ไกล ๆ มากขึ้นเรื่อย ๆ ลมหายใจกำลังจะหมด

 

 

 และร่างกำลังจะจมลงใต้สระ.....

 

_____________________________________________________________เม้นกันหน่อยจ้า อัพช้านิดนึง