Because of his love. เพราะรัก...ถึงร้าย

     ความรู้สึกเหมือนโดนอะไรบางอย่างกดหนัก ๆ  เข้าที่นวลแก้ม และไล่ไปเรื่อยๆที่บริเวณจมูก หน้าผาก เปลือกตา และคาง สรุปเอาง่ายๆว่ามันลามไปทั่วใบหน้า ตอนแรก ๆ ก็ทนได้แต่พอผ่านไปสักพักดันรู้สึกว่ามันน่ารำคาญ  ฉันใช้มือดันสิ่งๆนั้นออกไปให้พ้น  รำคาญโว้ย ! คนจะหลับจะนอน!

 

 

"อุ๊บ ! คิคิ"

 

 

     เสียงของใครสักคนกลั้นหัวเราะเมื่อฉันมีปฏิกิริยาสนอง  ฉันนิ่วหน้าทั้งๆที่ตายังหลับ  ด้วยความที่ยังรู้สึกเพียร ๆ ง่วงๆอยู่จึงไม่ใส่ใจอะไร  เริ่มเคลิ้ม ๆเข้าเฝ้าพระอินต่อ  คร่อก....   

 

 

     หลับไปได้สักพักก็มาอีกแหละ -_-  ไอ้ความรู้สึกโดนแรงกดหนัก ๆ บนใบหน้าอย่างหมั่นเขี้ยวลามไปเรื่อย ๆ ...   อะไรกันน่ะกันหนาวะ ! คนจะนอนเฮ้ย - -^^^!!! 

 

 

     ขณะที่ฉันกำลังเขี้ยวเข่นอยู่ในใจพยายามข่มตานอนเป็นอย่างมาก แรงหนักๆนั้นก็มาหยุดอยู่ที่ริมฝีปากฉัน แรงกดแนบย้ำ ๆ อยู่ที่ริมฝีปากไม่ไปไหน   แต่เดี๋ยวนะ - -­  ริมฝีปาก ­­­

 

 

      ห๊ะ!  o-O  ริมฝีปาก !!!!     

 

 

     พรึบ!   O_O  ฉันลืมตาขึ้นทันทีด้วยความต๊กกะใจ! (ตกใจ) สิ่งแรกที่เห็นเมื่อลืมตาก็คือ ดวงตาสีดำที่แสนคุ้นเคย จมูกโด่ง ๆ และริมฝีปากบางสีส้มอ่อนที่ยังคงชิดติดกับปากของฉัน  ปากสีส้มที่ยังไม่ยอมถอดออกยิ้มมุมปากราวกับดีใจที่เห็นฉันตื่น  ฉันทะลึ่งตัวลุกขึ้นพร้อมกับออกแรงผลักคนที่นอนทับเกยบนตัวออกไป  

 

 

     พล่างชี้นิ้วชี้ที่สั่นๆไปหาเจ้าตัวที่แอบขโมยคิสยามหลับอีกแล้ว!

 

 

     นะนะนาย!

 

 

"โทโมะ !!!" 

 

 

     ฉันชี้นิ้วค้างไว้อย่างนั้น  โทโมะที่กดนิ้วฉันลง  

 

 

"อยู่ใกล้กันแค่นี้จะตะโกนไปทำไม -_-"  

 

 

"นายทำอะไรฉัน !" 

 

 

     ฉันถามโทโมะที่กำลังกึ่งลุกกึ่งนั่งอยู่บนตัวฉันแสยะยิ้มแบด ๆอย่างเจ้าเล่ห์  มองไล่ตามตัวฉันพลางพูดจาลากเสียงยียวนกวนประสาท !

 

 

"นั้นสินะ ฉันทำอะไรลงไปบ้างกันน้าาา ­ ~~"

 

 

     พูดจากำกวมแบบนี้มันส่อเกินไปแล้วววววว  T[]T !!  ซีเรียสน่ะซีเรียสสะกดเป็นม้ายยยย!      

 

 

     ฉันกวาดตามองไปรอบ ๆ   ก็พบว่าตอนนี้ฉันอยู่ในห้องๆหนึ่ง ที่ตกแต่งกระจุ่มกระจิ๋มน่ารักและกว้างพอสมควร  แต่ที่สำคัญที่สุดฉันกำลังนอนบนอยู่บนเตียงสีขาวกับผู้ชาย!!!  เห็นแบบนี้แม่ไม่ปลื้มแน่... T^T   

 

 

พลั่ก !  

 

 

โครม !

 

 

ขอโทษทีนะโทโมะ~  

 

 

     ฉันไม่ได้ตั้งใจจะถีบนาย  พอคิดถึงแม่แล้วเท้ามันกระตุกไปเอ๊งงงงงงง >w<

 

 

"อ๊ากกกก ยัยบ้า! นี่เธอกล้าถีบผู้มีพระคุณอย่างงั้นเหรอ -0-^^^รู้งี้ปล่อยให้จมน้ำตายไปก็ดีหรอก !"

 

 

     โทโมะที่กลิ้งลุน ๆ หล่นเตียงไป พยายามยันตัวลุกขึ้นยืนแล้วโวยวาย   

 

 

"นายช่วยฉันเหรอ O_O"

 

 

"ก็เอออะเด่ะ ! ฉันอุ้มเธอขึ้นจากน้ำแล้วก็ผายปอด...อุ้บ!" เขารีบเอามือตะกรุบปากตัวเองเมื่อรู้ว่าหลุดคำว่า'ผายปอด'ออกมา ผายปอด ­ งั้นเขาก็จูบฉันอีกแล้วน่ะสิ ! >///<  

 

 

"-////-" 

 

 

"อย่าคิดว่าฉันอยากจะแตะต้องอะไรเธอนักหนาล่ะ  ที่ทำไปเพราะช่วยเหลือเพื่อนมนุษย์ด้วยกัน  -3-"

 

 

"เหรอออออ- -^  แล้วไอ้ที่ทำไปเมื่อกี้ละ ­ เขาเรียกว่าไม่อยากแตะต้องด้วยหรือเปล่า =_=" โทโมะแก้ตัวด้วยประโยคที่น่าตบกระบาลมาก ทำให้ฉันต้องย้อนถามกลับไปด้วยความหมั่นใส - -^^^

 

 

"อะไร ­ ตอนไหน - -"

 

 

"ตอนฉันหลับ - -+ !!!"

 

 

"อะเอ่อ ... นั้นมัน  คือ..." โทโมะตะกุกตะกะ ฉันมองหน้าเขาแล้วยิ้มกว้าง  

 

 

หึ...  นายแพ้แล้ว !    

 

 

      ฉันเตียมตัวจะลุกขึ้นเลิกผ้าห่มออกจากตัวเพื่อจะลงจากเตียงไปยืนก็ถึงกับช็อคจนต้องนั่งลงที่เดิม  OoO  เสื้อผ้าฉันหายไปไหน !  ทำไมถึงได้มาอยู่ในชุดเสื้อยื้ดกับกางเกงที่หลวมโคล่งเยี่ยงนี้!

     

 

     โทโมะไขความกระจ่างเมื่อเห็นว่าฉันจดจ้องไปที่เสื้อกับกางเกง

 

 

 

"เสื้อผ้าเธอเปียกน้ำ ฉันกลัวว่าเธอจะไม่สบายเลยต้องให้เปลี่ยนเสื้อผ้า"  

 

 

"คะใครเป็นคนเปลี่ยนให้ฉัน ­" ฉันถามกลับไปด้วยน้ำเสียงสั่น ๆ  หวังว่าคงจะไม่ใช่ ... โทโมะเอื้อมมือมาเกาแก้มอย่างลำบากใจ  สายตาลุกลี้ลุกลนครุ่นคิดว่าจะบอกดีไม่บอกดีก่อนจะตัดสินใจพูดรวด เดียวจบแล้วโกยแนบออกจากห้องไป  

 

 

" ก็...ตอนนั้นมันฉุกระหุก  ทุกคนเมาแอ้ช่วยเหลืออะไรไม่ได้เลย ฉันจึงจำเป็นต้องอุ้มเธอขึ้นมาที่ห้องน้องสาวไอ้ป๊อป แล้ว...เปลี่ยนเสื้อผ้าให้  ขอโทษที (. .) "

 

 

"OoO"

 

 

"แต่ว่าเธอสบายใจได้นะ! เพราะว่าฉันปิดไฟเปลี่ยน ^0^" 

 

 

"OoO"

 

 

" เอ้อ ! ป่านนี้ทุกคนคงตื่นหมดแล้ว ฉันคงต้องลงไปดูสักหน่อย ขอตัว (-.-) " 

 

 

ปัง !  

 

 

(ทุกสิ่งผ่านไปอย่างรวดเร็ว)

 

โท – โมะ - ปิด - ไฟ - เปลี่ยน - เสื้อ - ผ้า - ให้ - ฉัน OoO

 

 

"....." แน่นิ่ง

 

 

"....." หลับตาลง 

 

 

"....." สูดหายใจเข้าลึก ๆ ฟืดดดดดดดดด

 

 

"กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!  ไม่จริงใช่ม้ายยยยยย!  TT[ ] TT"    

 

 

      ตะโกนแหกปาก ส่วนมือก็รุมทึ้งหัวตัวเองอย่างเจ็บปวด(หัวใจ- -*)

 

 

     ฮือ ๆ ความบริสุทธิ์ที่สั่งสมมา 17 ปี ถูกย้ำยีไปไม่เหลือสิ้นเลี้ยวววววว โฮ ๆ ๆ ๆ T^T ฉันไม่มีหน้าจะไปมองใครอีกแล้ว  แก้วอยากตาย!!!!  

... (ฉันยังไม่ได้ข่มขืนเธอเลยนะ -0-; - โทโมะ)

 

 

___________________________________________________________

 

 

     ฉันเปิดประตูบ้านเข้ามาในสภาพเหนื่อยอ่อนแรงหลังจากที่ไอ้เฟย์ ขับรถมาส่ง บ้านเงียบๆแบบนี้แสดงว่าแม่ไม่อยู่บ้านแน่ ๆ  - -*  ฉันปิดประตูบ้านแล้วเดินขึ้นห้องนอน  พอเข้ามาในห้องก็เปิดไฟเปิดแอร์แล้วเดินไปปิดผ้าม่านลงเพื่อให้แสงแดด ข้างนอกไม่ลอดผ่านเข้ามา  โยนกระเป๋าเสื้อผ้าลงบนพื้นพร้อม ๆกับทิ้งตัวลงนอนหงายบนเตียงแสนนุ่ม

 

 

ตุบ!

 

 

"เฮ้อ~" ฉันถอนหายใจเฮือกใหญ่แล้วก้มลงไปมองชุดที่สวมใส่ เสื้อยืดสีขาวตัวใหญ่กับกางเกงของตัวซีที่ฉันยืมมา  เสื้อของโทโมะ ...  

 

 

     พอคิดแบบนั้นก็อดที่จะอมยิ้มเสียไม่ได้  ยิ่งคิดถึงช่วงเวลาต่างๆที่ได้อยู่กับเขาแล้วมันมีความสุขมาก ๆ ๆ ๆ  ตอนนี้ฉันสามารถพูดได้เต็มปากแล้วว่า  'ฉันรักเขา'  แต่ความสุขมักจะอยู่กับเราได้ไม่นานเมื่อนี่ก็ใกล้จะครบกำหนดสองเดือนที่ให้ไว้กับป๊อปปี้แล้ว  เหลือเวลาอีกแค่ 1 อาทิตย์เท่านั้น  แต่เขายังไม่มีทีท่าว่าจะจำฉันได้เลย จะทำอย่างไงดี ...  

 

 

      ฉันเอาหมอนอีกใบมาปิดหน้าตนเอง  ทำไงดี­  คิดสิคิดอาเมะ ! จะปล่อยให้คนที่เธอรอคอยมานานแสนนานจากไปอีกงั้นเหรอ ­จะยอมให้คนที่เธอ 'รัก' ไกลห่างใช่มั้ย ­ ถึงแม้ว่าจะอยู่ใกล้กันเพียงแค่เอื้อมแต่ถ้าหากครบตามกำหนดสัญญาพวกเธอทั้ง หมดจะต้องทำเป็นลืมราวกับว่าไม่เคยรู้จักพวกเคโอติค ไม่รู้จักห้องลับ ไม่รู้จัก ... โทโมะ .... 

 

 

ไม่ยอมหรอก !   

 

 

     ฉันจะไม่ทำให้ทุกอย่างสูญเปล่า  ถึงแม้ว่าโทโมะจะจำฉันไม่ได้  แต่ระยะเวลาที่ผ่านมา อย่างน้อย ๆ เขาจะต้องมีความรู้สึกดีๆกับฉันอยู่บ้าง !   อ๊ะ ! จริงสิ ฉันลืม 'ไอ้นั้น' ไปได้ยังไงนะ เมื่อคิดแบบนั้นฉันจึงกระโดดลงจากเตียงแล้วทรุดตัวมุดเข้าไปใต้เตียง  เพื่อออกแรงลากกล่องใบประมาณกระเป๋าเดินทางออกมา  

 

 

     ให้ตายสิ!  ลืมไปเลยว่ากล่องมันล็อกด้วยแม่กุญแจขนาดเท่าหัวนิ้วโป้งอยู่ - -*    ฉันยกเก้าอี้จากโต๊ะคอมเดินไปตรงวางหน้าตู้เสื้อผ้าขนาดใหญ่แล้วปีน เก้าอี้ขึ้นไปยืน  ส่วนมือก็เอื้อมไปควานหาลูกกุญแจบนหลังตู้ที่เมื่อสมหลายปีก่อนจำได้ ว่าเคยโยน ๆ ขึ้นมาซ่อนไว้บนนี้ในตอนนั้น   อืมมม..  

 

 

      เจอแล้ว !  ทันทีที่ปลายนิ้วสัมผัสถึงโลหะที่เย็นเชียบ  ฉันก็กำเจ้าสิ่งนั้นกระโดดลงจากเก้าอี้ตรงปรี่ไปคุกเข่าที่กล่องใบ นั้นแล้วจัดการไขกุญแจ

 

 

กริ๊ก !      

 

 

     ทันทีที่ปลดกุญแจออกฉันก็ค่อยๆงัดเปิดฝากล่องอย่้างระมัดระวัง  คือกล่องใบนี้มันเก่ามากแล้วน่ะ  -_-  ตอนที่ฉันอายุ 12 ฉันได้กล่องนี้มาจากคุณพ่อที่นานๆจะกลับมาหาที  ท่านบอกว่าให้ฉันเก็บสิ่งของสำคัญเอาไว้ในกล่องนี้  เพราะกาลเวลาอาจจะทำให้สิ่งของแปรเปลี่ยน  แต่ถ้าอยู่ในกล่อง  สิ่งของจะยังคงอยู่ตราบนานเท่านาน  มันจะเป็นความทรงจำที่ล้ำค่ายามเราเติบโต

 

 

     แอ๊ดดด   

 

 

     อื้อหือ~   แค่เสียงเปิดกล่องยังทรมาณขนาดนี้เลย เก่าจริงไรจริง  -*-    

 

 

      ฉันค้นข้าวของภายในกล่องอย่างวุ่นวาย  เมื่อหยิบของแต่ละสิ่งออกมาก็อดคิดไม่ได้ว่าตอนเด็ก ๆ ฉันติ้งต๊องขนาดนี้เลยเหรอ  -0-;  ตุ๊กตาบาร์บี้เป็นสิบ ๆตัวเอย  อุปกรณ์เล่นหม้อข้าวหม้อแกงยกเข่งเอย  บลา ๆ ๆ อื่นๆอีกมากมาย   แล้วไอ้ที่ฉันหามันอยู่ไหนวะเนี่ย ! - -^  

 

 

     ฉันหอบเอาของเล่นในวัยเด็กออกจากกล่องรวดเดียวเพื่อตัดปัญหายุ่งยากเพราะคิด ว่าวิธีนี้จะทำให้เจอเร็วขึ้น      และก็คิดไม่ผิดจริงๆด้วย เจอแล้ว  !  ฉันชูเจ้าสิ่งนั้นที่ห่อใส่ถุงพาสติกอย่างดีขึ้นมอง ...     

 

 

     ไอ้นี้แหละ  อาจจะทำให้โทโมะใจอ่อนยอมตัดเรื่องเวลาสองเดือนออกไป แล้วให้ฉันเป็นอยู่อย่างทุกวันนี้!  พวกเราทุกคนจะอยู่ด้วยกัน ก่อเรื่องวุ่น ๆด้วยกัน ไปเที่ยวและมีความสุขร่วมกัน !  เวลานี้ฉันไม่คิดที่จะทำให้เขาจำฉันได้  แต่ฉันคิดวิธีที่จะทำให้เขารักฉันต่างหากละ! ฉันยิ้มร่ากับความคิดแล้วพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงมั่นคง  

 

 

" พรุ่งนี้ฉันจะลองเดินหน้าดูสักตั้ง !"  

 

[kaew : End]

 

 

____________________________________________________________  

 

 

[tomo  said .]  

 

    ครืนนนนนน    

 

 

     ผมเลื่อนเปิดประตูกระจกห้องลับออก  ฟังจากเสียงประตูแล้วมันคงจะฟืดน่าดู ดูท่าผมคงต้องบอกไอ้จองเบให้มันหาน้ำมันมาหยอดแล้วละ  จะได้ลื่นปื้ด ๆ  - -*       

 

 

     ในห้องยังคงมืดติ๊ดตื้อ แต่แอร์ยังคงเปิดทิ้งไว้เย็นฉ่ำ = =  ไอ้พวกเวร  ออกไปข้างนอกแทนที่จะปิดแอร์  ไม่รู้จักประหยัดบ้างเลยเหรอวะ !  สงสัยคงจะคิดว่าพ่อแม่งผลิตแบงค์ให้พวกมันใช้ร่อน - -^   ผมบ่นขณะที่เดินไปเปิดไฟแล้วเดินไปนั่งที่โซฟาในท่าสบาย ๆ       

 

 

     เมื่อตอนเช้ากับเมื่อตอนเที่ยงเดอะควีนและคโอติครวมถึงฮาร่ามารวม ตัวกันที่ห้องลับตามปกติ อ่อ~ ยกเว้นพิมพ์นะครับ รายนั้นวันนี้ยังไม่โผล่หน้ามาให้เห็นเลย ไม่รู้ว่าหายไปไหน­ แต่ก็ดีแล้วละครับ!  โล่งหูดี ^0^                

 

 

     วันนี้ทุกคนทำตัวปกติ  มีก็แต่ยัยตัวเล็กของผมเท่านั้น  เธอทำท่าเหมือนมีอะไรจะพูดกับผมแต่ก็ไม่พูด -0-;  เอาแต่อึกๆอักๆพอผมสบสายตา ยัยนั่นก็หลุบตาหลบไปที่อื่นพร้อมกับหน้าแดง ๆ  เห็นแล้วมันน่าหมั่นเขี้ยว ...          

 

 

     ทุกการกระทำของเธอทำให้ผมสงสัยนักเชียว  ผมคิดว่าเธอจะต้องการความเป็นส่วนตัวที่จะคุยกับผมแน่ ๆ  จึงส่งสารใส่กระดาษโน๊ตฝาก(ข่มขู่)รุ่นน้องไป ให้ยัยตัวเล้กว่าเย็นนี้ตอนสี่โมงให้มาเจอที่ห้องลับ  ผมเลือกเวลานี้เพราะวันนี้พวกเพื่อนๆของผมและเพื่อนๆของเธอต้องเรียน คาบ 9 กันทุกคน  เฮ้ ๆ  อย่าเพิ่งคิดว่าผมแย่ที่โดดเรียนแบบนั้นสิครับ  นี้ผมให้ความสำคัญกับยัยตัวเล็กอยู่นะ ^^;  แล้วพวกคุณละคิดว่าเธอจะโดดมามั้ย ­      

 

 

     สำหรับผมคิดว่า ...  เธอโดดแน่ !      

 

 

      ครืนนนนนน  (เสียงประตูกระจกห้องลับเปิดขึ้น)  

 

 

     นั่นไง เธอมาแล้ว ^_^ ผมเปลี่ยนท่านั่งจากที่สบายๆเป็นเก๊กขรึมทันที  งานนี้ผมคงได้กลั่นแกล้งให้หายหมั่นเขี้ยวสักหน่อย  หึหึ    

 

 

"โมะคะ !"  เหวออออ o-O เสียงนี้ไม่ใช่ของแก้ว แต่เป็นของพิมพ์!      

 

 

     ผมลุกพรวดออกจากโซฟาราวกับโดนของร้อน  พระเจ้า ! เธอมาที่นี่ทำไมเวลานี้! ถ้ายัยตัวเล็กโผล่มาเห็นจะทำยังไง  ซวยชิบ!!!   

 

 

"พิมพ์มาหาผมเหรอ ­"

 

 

     ผมพยายามปรับสีหน้าให้เป็นปกติ  พิมพ์เลื่อนประตูปิดแล้วปรายตามองผมด้วยสีหน้านิ่งๆ  วันนี้มาแปลกแหะ - -­ ปกติจะต้องวิ่งเข้ามากอดมาอ้อน 

 

 

"ทำไมคะ  มาหาไม่ได้เหรอ ­ หรือว่าโมะกำลังรอใครอยู่ ­ " นั่นไง - -  โดนถามแบบนี้ก็หน้าแห้งสิครับ  ผมทะล่ำทะลักตอบพอดีกับที่พิมพ์เดินมาถึงตัวผม 

 

 

"มะมาได้สิ  ว่าแต่มีธุระอะไรเหรอ ^^;;" ตุบ!  พิมพ์ไม่ตอบ แต่ผลักให้ผมนั่งลงบนโซฟาตัวเดิมแล้วทรุดตัวนั่งตักผม  เฮ้ย ๆ ๆ  ใจกล้าเกินไปแล้ว - -;  เสียวยัยตัวเล็กมาเห็นชะมัด!  ผมพูดพร้อมกับดันตัวพิมพ์ออกอย่างสุภาพ  

 

 

"พิมพ์ทำแบบนี้ไม่เหมาะสม..." 

 

 

"ชู่วววว" พิมพ์ยกนิ้วชี้แตะปากผมที่กำลังพูดไม่จบ  พลางกดตัวผมให้นั่งลงที่เดิม 

 

 

"ไม่เอาน่าโมะ ..  อย่างไหนกันที่เรียกว่าไม่เหมาะ ­อย่างที่โมะกำลังทำอยู่น่ะเหรอคะ­"

 

 

"ผมทำอะไร!" ผมถามเสียงแข็ง  จ้องเขม้นไปที่ผู้หญิงตรงหน้า  ผมยืดตัวขึ้นเล็กน้อย เธอมองลึกเข้าไปในดวงตาผมแล้วตอบ   

 

 

"อย่าคิดว่าพิมพ์ไม่รู้นะว่าโมะแอบเรียกยัยแก้วมาเจอที่นี้!"

 

 

      เป็นคำตอบที่ทำเอาผมตกใจเลยทีเดียว เธอรู้ได้ยังไง ! และสงสัยผมคงออกอาการมากไปหน่อย เธอจึงเฉลยให้ 

 

 

"พิมพ์รู้ทุกเรื่องนั่นแหละคะ  รุ่นน้องคนนั้นไม่ได้ไปส่งของตามที่โมะสั่ง  แต่เขาเอามาให้พิมพ์พร้อมกับเสนอขอค่าตอบแทน ทีนี้โมะไม่ต้องกังวนว่าใครจะมาเห็น'เรา'แล้วนะคะ"

 

 

     พิมพ์ชูกระดาษแผ่นนั้นในมือเพื่อยืนยันว่าเธอไม่ได้โกหก  ใช่ ! เธอไม่ได้โกหกผมแต่เธอร้ายกาจเกินไปแล้ว !  

 

 

"พิมพ์คุณกำลังรุกรานความเป็นส่วนตัวของผม!"  พิมพ์ชะงักค้างไปก่อนจะแผดเสียงหัวเราะดังลั่นแล้วโน้มหน้าลง มากระซิบหูผม   

 

 

"รุกราน ­ ใช้คำพูดไม่ถูกแล้วละคะโมะ  ต้องบอกว่า'สิทธิของคู่หมั้น'มากกว่า  อย่าลืมสิคะ ว่าเราเป็นคู่หมั้นกัน ^^ "    

 

 

     สิทธิของคู่หมั่น  ฮึ  ทำเอาผมพูดไม่ออกกันเลยทีเดียว  ผมหัวเราะเบาๆในลำคอ

 

 

"เมื่อตอนเช้าพิมพ์โทรรายงานแด๊ดดี้เกี่ยวกับพฤติกรรมของโมะแล้วนะคะ" พิมพ์ไม่พูดเปล่า แต่กลับจ้องมองผมราวกับจับผิด  เฮอะ ผมรู้ว่าเธอกำลังทำให้ผมกลัว  ... และมันก็เป็นอย่างที่เธอต้องการ  เพียงแต่ว่าผมไม่แสดงออกแค่นั้นเอง  

 

 

      ครอบครัวเธอร่วมหุ้นกับบริษัทของพ่อผม  จากเดิมครอบครัวผมไม่ได้ร่ำรวยอะไรมากมาย  ตอนที่ย้ายไปอเมริกาใหม่ ๆ  บริษัทของพ่อผมยังเล็ก ๆ อยู่เลย  แต่เพราะได้พ่อของพิมพ์นี่แหละมาช่วยค้ำจุ้น  จึงทำให้มีบริษัทของพ่อผมขยายเครือข่ายใหญ่อย่างที่เป็นอยู่ทุกวันนี้ จะพูดง่าย ๆก็คือครอบครัวผมเป็นหนี้ครอบครัวพิมพ์!  เพราะเหตุนี้เลยทำให้ผมต้องมาผูกติดกับพิมพ์เพื่อชดใช้บุญคุณยังไงละ   ฮึ!   

 

 

"ไม่ต้องห่วงหรอกนะคะว่าพิมพ์จะฟ้องแด๊ดดี้เรื่องที่โมะออกนอกลู่นอกทาง "   เธอเว้นวรรคก่อนพูดต่อ 

 

 

"พิมพ์เข้าใจว่าผู้ชายก็ต้องมีกันบ้าง  แต่พิมพ์จะขอเตือนไว้ว่าต่อไปนี้โมะจะทำแบบนั้นไม่ได้อีกแล้ว  เพราะตั้งแต่นี้ไปโมะจะต้องมีพิมพ์แต่เพียงผู้เดียว... ไม่อย่างนั้นพิมพ์จะให้แด๊ดดี้ถอนหุ้นออก "

 

 

"นี่คุณกำลังขู่ผม!"    

 

 

     ผมกัดฟันพูดหลังจากที่ทนฟังมานาน  ผมเป็นเสมือนหุ้นเชิดของเธอ  เป็นมานานตั้งแต่สมัยอเมริกาแล้ว  เธอพยายามเข้ามาบ่งการชีวิตของผมโดยใช้พ่อของเธอเข้ามาอ้าง  ทุกครั้งผมมักจะเอาตัวรอดมาได้แต่ไม่ใช่กับครั้งนี้เมื่อคำๆนี้ออกจากปากของเธอ

 

 

" ไม่ได้ขู่ แต่ถ้าโมะไม่ทำตามที่พิมพ์ต้องการ พิมพ์จะทำแบบนั้นจริงๆ  ถ้าแด๊ดดี้ถอนหุ้นเมื่อไหร่ โมะน่าจะทราบนะว่าบริษัทโมะจะเป็นยังไง ... "

 

 

 ล้มละลาย ...

 

 

      มันเป็นเรื่องที่ละเอียดอ่อนมากสำหรับพ่อแม่ของผม  กว่าที่พ่อผมจะสร้างรากฐานขึ้นมาในสังคมใหญ่อย่างอเมริกามันไม่ใช่ เรื่องง่ายๆเลย  ถ้าผมไม่ตอบรับคำขอจาก'เจ้าชีวิต' ก็คงจะดูเป็นลูกที่อกตัญญูไปหน่อย  ... 

 

 

"มันไม่ใช่เรื่องที่จะมาล้อเล่นนะพิมพ์!  คุณอย่าเอาเรื่องนี้มาเล่นกับความรู้สึกของพ่อผม  ถ้าคุณทำให้ครอบครัวผมพินาศ อย่าคิดว่าผมจะปล่อยคุณไว้!”    

 

 

     คำพูดของผมทำให้พิมพ์ยิ้มน้อยๆที่มุมปาก  เธอโอบรอบคอผมอย่างถูกใจ แต่สำหรับผมกลับคิดว่าสัมผัสของเธอมันน่ารังเกียจจนผมอยากจะผลักเธออกไปไกลๆ !   ผู้หญิงที่คิดจะทำลายครอบครัวผมน่ะ !  

 

 

"ครอบครัวของโมะจะมีความสุขดี ถ้าโมะทำตามที่พิมพ์บอก 'ทุกอย่าง' คะ  อย่างแรกตอนนี้โมะจะต้องจูบพิมพ์เพื่อเป็นการยืนยันคำสัญญาว่าโมะจะ มีเพียงพิมพ์คนเดียว ... "

 

 

พิมพ์ยื่นข้อเสนอมา  

 

 

     ถ้าผมจูบเธอก็เท่ากับว่าผมตอบตกลง  แต่ถ้าผมไม่ทำ ...    

 

 

     วินาทีนี้ครอบครัวของผมกำลังแขวนอยู่บนเส้นดาย   ไม่ว่าจะทำร้ายคนที่ผม'รัก'สักแค่ไหน  ผมก็ต้องเลือกครอบครัว  

 

 

"คุณได้ตัวผมไป แต่คุณจะไม่มีวันได้หัวใจผม"  

 

 

     ทันทีที่ริมฝีปากสัมผัสกับพิมพ์ คงจะไม่ผิดใช่มั้ยถ้าผมจะบอกว่า ผมได้ขายวิญณาณให้กับปีศาจไปแล้ว ...

 

 

____________________________________________________________ 

อัพแล้วนะ เม้นโหวตกันหน่อย จะเข้าดราม่าแล้วว