Under my skin

 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“จะไปจริงๆหรอพ้อยท์ งั้นเค้ากลับไปด้วยนะๆๆ”เมื่อกลับมาเปลี่ยนเสื้อผ้าในห้องนอน ฟางก็ต้อง
เศร้าลงเมื่อทราบข่าวจากบริษัทงานของพ้อยท์ที่เรียกตัวพ้อยท์กลับกรุงเทพด่วนเพราะต้องกลับไป
คุยกับลูกค้า
 
 
 
 
 
 
 
 
“อย่างอแงสิที่รักของเค้า เดี๋ยวไม่สวยนะ วันนี้มันเป็นครอบครัวตัวเองต้องอยู่ที่นี่นะคะคนดีไม่
งอแง”พ้อยท์เดินไปจุ้บปากฟางทีนึงแล้วโอ๋คนตัวเล็ก
 
 
 
 
 
 
“แต่พ้อยท์ก็คือคนในครอบครัวเค้าอีกคนนี่นาเค้าอยากให้ดาร์ลิ้งอยู่ด้วยนี่คะ”ฟางหน้างอแล้วสวม
กอดพ้อยท์แน่นไม่อยากให้พ้อยท์ไป
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“อย่างอแงสิตัวเอง เดี๋ยวกลับกรุงเทพเราก็เจอกันแล้วนะ เอาอย่างงี้นะถ้ามาถึงเค้าจะพาที่รักไป
เที่ยวสวนสนุกที่ฟางชอบเอามั้ยคะ”พ้อยท์พูด
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“สัญญากับเค้าแล้วนะคะ มาค่ะเดี๋ยวฟางไปส่งดาร์ลิ้งนะคะ”ฟางพูดก่อนที่จะช่วยพ้อยท์ถือกระเป๋า
ไปใส่ท้ายรถของแท็กซี่ที่พึ่งโทรเรียกมาแล้วโบกมือลาแฟนสาวที่นั่งรถแท็กซี่กลับออกไป
 
 
 
 
 
 
 
 
“ค่อยๆนะป๊อป ความจริงน้าว่านี่ก็มืดค่ำแล้วอย่าขับรถกลับคนเดียวเลยลูก”ฟางหันไปมองทางป๊อปปี้
และแม่ของเอลงจากรถมาแล้วชะงักเมื่อเห็นป๊อปปี้มีผ้าพันแผลปิดที่หน้าผากบริเวณหางคิ้ว
 
 
 
 
 
 
 
“ไม่เป็นไรหรอกครับน้า วันนี่เป็นครอบครัวของน้าส่วนผมเป็นคนนอก ผมว่าน้องเค้าคงอยากจะอยู่กับ
คุณน้าและก็คุณยายตามประสาครอบครัวมากกว่านะครับ”ป๊อปปี้พูดแล้วเหล่มองร่างบางที่กอดอกไม่
สนใจตัวเองแล้วแอบซึมนิดนึง
 
 
 
 
 
 
 
 
“นี่มันดึกแล้วคิดว่าตัวเองเป็นซุปเปอร์แมนรึไง เจ็บตัวอยู่แท้ๆ และอีกอย่างคุณยายรอทานอาหาร
เย็นอยู่อยากให้คุณยายท่านรอรึไง”ฟางโพล่งออกมาก่อนที่จะเดินเชิดกลับขึ้นไปบนบ้าน
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“น้าว่าไปทานข้าวก่อนแล้วกันเนาะป๊อป เดี๋ยวค่อยกลับก็ได้”แม่ของฟางมองท่าทางเอาแต่ใจของ
ฟางก็แอบขำก่อนที่จะชวนป๊อปปี้ขึ้นไปทานข้าวด้วยกัน
 
 
 
 
 
 
 
 
“ขอบใจนะสำหรับชุดสวยๆที่ให้ชั้นยืมใส่วันนี้”เมื่อกลับมาถึงห้องเสื้อประจำหลังเลิกงานเลี้ยงแล้ว
แก้วก็พูดขึ้น
 
 
 
 
 
 
“ใครว่าให้ยืม เราซื้อให้”โทโมะยิ้มแป้นแล้วรีบพูด
 
 
 
 
 
 
 
“นายจะซื้อให้ชั้นทำไม ชั้นไม่ได้ชอบใส่เสื้อผ้าบ้าๆพวกนี้สักหน่อย แล้วชั้นก็ไม่ได้ใช้มันด้วย”แก้ว
บ่นอุบ
 
 
 
 
 
 
 
“ก็เราอยากจะให้แก้ว ในฐานะคนที่อยากจะดูแลแก้วไงล่ะ”โทโมะไม่ยอมแพ้รีบพูดเพื่อให้แก้ว
ใจอ่อนให้ได้
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“แต่คนอย่างชั้นดูแลตัวเองได้ไม่ต้องให้ใครมาช่วย ชั้นยอมไปงานเลี้ยงกับนายเพราะชั้นอยากเจอ
เพื่อน และชั้นก็ไม่อยากติดหนีใครด้วย เอาเงินไปเลย”แก้วส่ายหน้าก่อนที่จะควักเงินยัดใส่มืดโท
โมะแล้วเดินไปโดยไม่มองกลับมา
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“โถๆ ไอ้เรานึกว่าหายไปไหน ที่แท้เพื่อนของเราแอบมาตามจีบสาวรายล่าสุดแบนี้นี่เอง เอ สาวสวย
คนนั้นชื่ออะไรมาจากไหน ไหนเพื่อนบอกพวกเราที”กวินและจินนี่ที่มาเจอโทโมะก่อนที่จะไปหา
เขื่อนที่ผับก็เข้ามาทักทายและแซวเพื่อนชายหลังจากที่แอบเห็นเหตุการณ์ทั้งหมด
 
 
 
 
 
 
 
 
“คราวนี้จะจริงจังกับเค้าจริงหรอโทโมะ ดูท่าทางเค้าไม่ใช่สาวๆที่โทโมะเจอมาเลยนะ ดูท่าทางเอา
จริงด้วย”จินนี่พูดหลังจากสังเกตท่าทางของแก้ว
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ไม่หรอกคนนี้เราจริงจัง ไม่ได้เล่นๆ”โทโมะหันมาตอบเพื่อนแล้วยิ้มก่อนจะขับรถออกไปโดยที่จินนี่
และกวินมองท่าทางของโทโมะที่จริงจังกับแก้วก็ส่ายหน้าก่อนที่จะพากันกลับขึ้นรถเพื่อไปหาเขื่อน
ที่รออยู่ที่ผับ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“อาหารเย็นวันนี้อร่อยมากเลยนะครับคุณน้าคุณยาย ขอบคุณนะครับ”หลังจากทานอาหารเย็นเสร็จ
ป๊อปปี้ก็รวบช้อนส้อมแล้วหันไปขอบคุณผู้ใหญ่ทั้ง2ด้วยท่าทางนอบน้อม
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ชิ ทำเป็นคนดี”ฟางที่นั่งข้างๆป๊อปปี้เห็นป๊อปปี้แสดงท่าทีเป็นคนเรียบร้อยอ่อนโยนให้ยายกับแม่ตัว
เองจนแม่กับยายอดเอ็นดูชายหนุ่มไม่ได้
 
 
 
 
 
 
 
 
“ฟาง ทำไมพูดจาไม่น่ากับพี่เค้าล่ะลูกนี่ถ้าไม่ใช่เพราะพี่เค้าเราจะเป็นยังไงแม่กับยายจะทำยังไงล่ะ
ลูก แล้วยังจะมาตั้งแง่กับพี่เค้าอีกนะ”แม่ฟางหันไปดุลูกสาวที่ยังแง่งอนใส่ป๊อปปี้
 
 
 
 
 
 
 
 
“ไม่เป็นไรหรอกครับคุณน้า นี่ก็ดึกมากแล้ว งั้นเดี๋ยวผมขอตัวกลับเลยแล้วกันนะครับ จะได้ไม่รบกวน
พวกคุณน้าอีก”ป๊อปปี้พูด
 
 
 
 
 
 
 
“ไม่ต้องไปไหนล่ะป๊อป นี่ก็ดึกมากแล้วแล้วเรายังมาเจ็บตัวเพราะหลานยายอีก ถือว่าคนแก่ขอแล้ว
กันนะป๊อป อยู่ที่นี่ค้างสักคืนตามเดิมที่ตกลงไว้ เดียวพรุ่งนี้ก็กลับแล้ว”ยายของฟางรีบพูดจนป๊อปปี้
อึกอักปฏิเสธผู้ใหญ่ไม่ได้จนสุดท้ายชายหนุ่มต้องนอนค้างที่นี่ตามที่ตกลงกันไว้ โดยที่ฟางหน้าหงิก
ไม่พอใจแล้วลุกขึ้นไปล้างจานข้างหลังบ้านกับแม่บ้านก่อนที่จะเดินหนีป๊อปปี้มานั่งเล่นที่ศาลาริมน้ำ
คนเดียว
 
 
 
 
 
 
 
 
“รู้ว่าว่ายน้ำไม่แข็งแล้วยังจะมานั่งตรงนี้อีกนะ เดี๋ยวตกน้ำไปอีกจะทำยังไง”ป๊อปปี้เดินตามฟางมาที่
ศาลาแล้วพูดขึ้น
 
 
 
 
 
 
 
 
“นี่มันเรื่องของชั้นไม่ต้องมายุ่ง ว้าย ปล่อยนะ”ฟางหน้างอแล้วตอบป๊อปปี้พลางเดินหนีแต่ต้องร้อง
เมื่อป๊อปปี้รวบคนตัวเล็กมากอด
 
 
 
 
 
 
 
“จะไม่ใช่เรื่องของพี่ได้ไงล่ะเมียพี่ตกน้ำวันนี้เกือบตายทั้งคน พี่ใจหายนะครับ”ป๊อปปี้ยิ้มเจ้าเล่ห์แล้ว
รีบพูดยั่วกวนประสาทของฟาง
 
 
 
 
 
 
 
 
“นี่เงียบไปเลยนะใครใช้ให้นายพูดแบบนี้ ทุเรศ’ฟางตกใจรีบทุบชายหนุ่มเพราะกลัวว่าจะมีคนมา
ได้ยินเข้าและพยายามแกะตัวเองให้หลุดแต่ป๊อปปี้ยิ่งกอดรัดฟางไม่ปล่อยเพราะชายหนุ่มยิ่งขำเมื่อ
เจอท่าทางแง่งอนของฟางเขาก็ยิ่งอยากแกล้งว่าที่เมียคนนี้เหลือเกิน
 
 
 
 
 
 
 
 
“ไม่ต้องมาพูดแบบนี้นายเองน่ะมีแฟนอยู่แล้วทั้งคนไม่ใช่รึไง ไหนชั้นเองจะมีแฟนเป็นพ้อยท์อีก
ทั้งคนนะ”ฟางพูด
 
 
 
 
 
 
 
“พี่น่ะเคลียร์เรื่องสาวๆของพี่ได้นะ ว่าแต่เราเถอะทั้งยายกับแม่เราเค้าจะยอมรับได้หรอที่ลูกสาวมี
แฟนเป็นผู้หญิงแบบนี้น่ะ”ป๊อปปี้พูดแล้วคิดถึงเรื่องความเป็นจริงทำให้ฟางนิ่ง
 
 
 
 
 
 
 
 
“นี่มันเรื่องของชั้นแล้วกันน่า นายน่ะเลิกยุ่งกับชั้นสักที นี่แน่ะๆ”ฟางรีบว่าก่อนที่จะเอานิ้วจิ้มเข้าที่
แผลจนป๊อปปี้ร้องออกมาและปล่อยฟาง
 
 
 
 
 
 
 
 
“คนเราดีแต่ทำร้ายอีกแล้วนะยัยโหด ทั้งๆที่เราน่ะช่วยเอาไว้แท้ๆกลับทำร้ายกันอีก”ป๊อปปี้พูดและ
แอบน้อยใจฟางลึกๆแต่ก็ยังพูดจากะล่อนติดตลกใส่ฟาง
 
 
 
 
 
 
 
“แล้วนี่นายเป็นยังไงบ้าง เข็บมากมั้ย”ฟางชะงักแล้วมองที่แผลของป๊อปปี้ที่พ้อยท์ทำร้ายก่อนที่จะ
นั่งลงข้างๆป๊อปปี้แล้วถาม ป๊อปปี้ชะงักมองร่างบางที่จู่ๆก็เลิกพยศแล้วนั่งข้างเขา เมื่อฟางเห็นว่า
ป๊อปปี้ไม่ตอบตัวเองก็เอื้อมมือมาแตะที่แผลป๊อปปี้เบาๆอีกครั้ง
 
 
 
 
 
 
 
 
“ชั้นรู้ว่าวันนี้นายช่วยชั้นไว้ แต่ชั้นก็ยังจะร้ายใส่นายอีก ชั้นขอโทษนายนะ เอ๊ะ จะมองหน้าทำไมล่ะ
ชั้นขอโทษไงไม่รู้เรื่องหรอ”ฟางพูดออกมาก่อนที่จะรีบดุป๊อปปี้ที่ทำท่าทางทึ่งไม่เชื่อตัวเองว่ากำลัง
ขอโทษอยู่
 
 
 
 
 
 
“พะ พี่ดีใจนะที่เราขอโทษพี่ แต่จะให้ดีกว่านี้เปลี่ยนมาขอโทษพี่แบไม่ใส่เสื้อผ้าอะไรเลยสัก
ยก2ยกจะดีกว่านี้นะ โอ๊ยๆ”ป๊อปปี้ยิ้มก่อนที่จะพูดออกมาทะลึ่งเลยไม่วายที่ฟางจะหยิกแขนป๊อปปี้
กลับทันที
 
 
 
 
 
 
 
 
“นี่สมองของนายดีแต่คิดเรื่องแบบนี้อีกแล้วนะ ไอ้ลามก”ฟางอดที่จะว่าป๊อปปี้ไม่ได้
 
 
 
 
 
 
 
 
“ล้อเล่นจ้า แหม กินของหวานบ่อยล่ะสิเลยดุ/ชั้นไม่ใช่หมานะ”ป๊อปปี้พูดแซวฟางต่อจนฟางต้องรีบ
สวนกลับ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“อื้ออ”แต่แล้วชายหนุ่มที่หัวเราะอยู่นั้นดึงฟางมาจูบอย่างรวดเร็วจนร่างบางตั้งตัวไม่ทัน
 
 
 
 
 
 
 
 
“เปลี่ยนจากคำขอโทษเป็นจูบกันพี่จะได้มั้ยน้องฟาง”ป๊อปปี้ถอนจูบออกมาเมื่อรับรู้ว่าร่างบางที่จูบกับ
เขาเริ่มขาดอากาศหายใจ ฟางที่ชะงักได้สติอ้าปากจะว่าต้องนิ่งเมื่อสบสายตาคมของชายหนุ่ม เขา
ช่วยชีวิตเธอแท้ๆแล้วเขาก็ไม่ได้ขอนอนกับเธอจริงๆ ก็แค่จูบเท่านั้นเอง ฟางนิ่งสักพักก่อนที่จะขยับ
ไปใกล้ป๊อปปี้อีกครั้งแล้วช้อนใบหน้าของร่างสูงมาดจูบ ทำให้ป๊อปปี้แอบตกใจเล็กน้อยที่เห็นคนตัว
เล็กเป็นฝ่ายเริ่มก่อนแต่ก็ยินยอมรับสัมผัสหวานจากร่างบางโดยที่หัวใจของเขาเริ่มเต้นรัวกับท่าทาง
ของคนตัวเล็ก
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ปากบอกว่าไม่ชอบพี่เค้าแต่กลับมาจูบกับพี่เค้าเนี่ยนะลูกฟาง”ขณะที่ชายหญิงกำลังแลกรสจูบกันที่
ศาลาริมน้ำนั้น เสียงของแม่ฟางดังขึ้นทำให้ป๊อปปี้และฟางตกใจรีบผละออกจากกันเมื่อเห็นแม่กับ
ยายของฟางยืนมองทั้งคู่ด้วยสายตาเอาเรื่อง
 
 
 
 
 
 
 
 
“ถ้าชอบพอกันก็ช่วยทำเรื่องให้มันถูกต้องเป็นเรื่องเป็นราวไม่ใช่มาลักลอบแอบได้เสียกันแบบนี้
โตๆกันแล้วนะ”ยายของฟางเดินเข้ามาหาป๊อปปี้และฟางแล้วว่า
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ก็แค่จูบกันเท่านั้นนี่คะคุณยายไม่ได้มีอะไรสักหน่อย”ฟางตกใจรีบพูดออกมาทำให้ป๊อปปี้หันขวับ
ไปมองคนตัวเล็กอย่างหมั่นไส้ที่พูดแบบนั้นออกมา
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“แค่จูบแล้วคลิปนี่ล่ะ”ว่าแล้วยายของฟางก็ชูคลิปของฟางและป๊อปปี้ที่กำลังบรรเลงเพลงรักในมือถือ
ของป๊อปปี้ให้ทั้งคู่ดูก่อนทั้งคู่จะหันมาสบตากันด้วยความตกใจ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
สวัสดีปีใหม่รีดเดอร์ทุกคนนะคะ
 
 
ขอโทษด้วยที่ไม่ค่ยได้อัพ ไรเตอร์บอกแล้วช่วงนี้ไรเตอร์ยุ่มากไม่ค่อยได้อยู่กับคอม ถ้าว่า
ไไรเตอร์ก็มาอัพตลอด พอไม่ได้อัพทุกวันเหมือนเดิมอาจจะทำให้ใครหลายคนไม่พอใจและ
เลิกอ่านก็ขอโทษด้วยที่ไม่สามารถเป็นคนแต่งฟิคที่มีวินัยอัพทุกวันเหมือนก่อนได้
 
 
 
ส่วนคนไหนที่อดทนรอฟิคไรเตอร์ ไรเตอร์ขอขอบคุณจากใจนะคะ ที่ยังติดตามกัน