Welcome to dark side

9.8

เขียนโดย Chapond

วันที่ 1 ธันวาคม พ.ศ. 2558 เวลา 02.04 น.

  40 ตอน
  274 วิจารณ์
  59.66K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 29 เมษายน พ.ศ. 2559 12.04 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น

แชร์นิยายฟิคชั่น Share Share Share

 

24) 24 memories1

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“กรี๊ดดดด”แก้วลืมตาตื่นมาแล้วต้องตกใจเมื่อเห็นข้อมือทั้ง2ของตัวเองถูกโซ่ตรวนล่ามเอาไว้ ก่อน

ที่จะมองไปที่ข้อเท้าที่ถูกล่ามไว้ติดกับเสาไม่ให้ไปไหนก็กรีดร้องออกมาและพยายามจะดึงโซ่นั้น

ออก

 

 

 

 

 

 

 

“โอ๊ยจะแหกปากอะไรนักหนา อยู่เงียบๆสงบๆไม่เป็นภาระชาวบ้านเค้าไม่ได้รึไง”แพทเดินสวมผ้า

คลุมอาบน้ำเปิดประตูห้องมาว่าแก้วอย่างหัวเสียก่อนที่โทโมะจะสวมเสื้อคลุมอาบน้ำเช่นกันเดินตาม

แพทเข้ามา ทำให้แก้วต้องเบือนหน้าหนีซ่อนความปวดใจเอาไว้

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ถ้าไม่อยากเป็นภาระก็ปล่อยชั้นไปสิได้โปรด/ไม่มีวัน เธอเป็นเมียของชั้น ชั้นไม่ยอมให้เธอไปจาก

ชั้นเด็ดขาด”แก้วนิ่งก่อนที่จะพูดออกมาอีกครั้งทำให้โทโมะได้ยินแล้วโมโหกลับตะคอกใส่แก้ว

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“นายจะรั้งชั้นไว้ทำไม นายเมื่อนายก็มีแพทคอยปรนเปรอนายไปแล้ว ทำไมไม่ปล่อยชั้นไป ฮึก

ฮือๆ”แก้วร้องไห้ออกมาเสียงสั่นพร้อมกับทรุดลงอย่างอ่อนแรง

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ก็เพราะว่าชั้นรักเธอไงล่ะแก้ว ชั้นไม่อยากให้เธอไปจากชั้น ชั้นยอมเป็นปิศาจก็เพราะเธอ เพื่อให้

เรารักกัน เพราะชั้นรู้ว่าเราเป็นเหมือนเส้นขนาน ถ้าชั้นไม่เปลี่ยนตัวเอง ชั้นก็ไม่มีวันได้แตะต้องตัว

เธอ”โทโมะก้มลงนั่งตรงหน้าแก้วก่อนที่จะกอดปลอบแก้วพลางลูบผม ยิ่งทำให้แก้วเสียใจเหมือน

ยิ่งตอกย้ำให้เธอรู้ว่ามันผิดที่เธอตั้งแต่ที่หมางเมินใส่โทโมะทั้งๆที่รู้เธอกับเขารักกัน จนทำให้โทโมะ

ต้องตัดสินใจเปลี่ยนตัวเองแบบนี้ แก้วปล่อยให้โทโมะกอดรั้งเธอไว้อยู่เนิ่นนานจนหลับได้ด้วยความ

เพลียในอ้อมกอดโทโมะก่อนที่โทโมะจะอุ้มแก้วกลับขึ้นไปนอนบนเตียงโดยที่นอนกอดแก้วเอาไว้

ไม่ห่างเพราะกลัวว่าแก้วจะหนีเขาไป

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“มารยา เรียกร้องให้นายท่านมาสนใจ”แพทเดินหัวเสียกลับมาที่ห้องตัวเองแล้วหงุดหงิดที่ไม่ได้

เป็นคนสำคัญในใจของโทโมะสักทีเพราะติดอยู่ที่แก้วได้แต่สบถออกมาอย่างหัวเสีย

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“พ่อ แม่ อย่า”ป๊อปปี้ที่หลับอยู่ข้างฟางเริ่มพลิกตัวไปมาแล้วร้องออกมาทำให้ฟางที่เผลอหลับไป

ตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ได้ยินเสียงป๊อปปี้และเห็นชายหนุ่มพลิกไปมาก็ตกใจว่าป๊อปปี้มานอนกับเธอทำไม

แต่ต้องตกใจเมื่อเห็นตามตัวป๊อปปี้มีเหงื่อออกก็พยายามเขย่าตัวชายหนุ่มให้ตื่น

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“พ่อ แม่”ป๊อปปี้ลืมตาตื่นมาต้องตกใจเมื่อเห็นฟางจับตัวเขาอยู่ก่อนที่ชายหนุ่มขืนตัวเองออกห่าง

แล้วเอามือกุมขมับครุ่นคิดถึงเหตุการณ์ที่ตัวเองฝัน ว่าถูกไฟเผาและชายหญิงคู่หนึ่งร้องด้วยความ

เจ็บปวดก่อนที่ชายหนุ่มจะตื่น

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ถ้าไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว ลงไปซะชั้นจะได้นอนพักผ่อน”ฟางเห็นท่าทางแปลกๆแต่ต้องทำเป็นไม่

สนใจและไล่ชายหนุ่มไป

 

 

 

 

 

 

“เหอะ เธอกล้าไล่ชั้นนะทั้งๆที่เธอเองก็รู้ว่าไม่มีสิทธิ์”ป๊อปปี้พูด

 

 

 

 

 

 

 

 

“ถ้าไม่ไปชั้นไปเองก็ได้”ฟางหน้างอก่อนที่จะลุกขึ้นแล้วเดินออกไปแต่ป๊อปปี้ไวกว่ารีบรั้งข้อมือฟาง

เอาไว้

 

 

 

 

 

 

 

 

“อยู่นี่ กับชั้น ถ้าเธอหนีไปจากชั้นตอนนี้ ชั้นจะทำร้ายเธอเหมือนเดิมแน่”ป๊อปปี้พูดและไม่มองหน้า

ฟาง

 

 

 

 

 

 

 

 

“แล้วนายจะรั้งชั้นไว้ทำไมกัน เกลียดชั้นไม่ใช่หรอ/เหอะน่า เลิกพูดมากเถอะ ชั้นแค่อยากรู้เรื่อง

บางอย่างเท่านั้นเอง”ฟางถามก่อนที่ป๊อปปี้จะรีบพูดออกมาแล้วดึงมือฟางกลับไปนอน โดยที่ชาย

หนุ่มเลือกนอนที่เตียงคนป่วยข้างๆแทนการนอนข้างๆเธอ แล้วมองจนฟางหลับไป

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“นี่เราเป็นบ้าอะไรวะเนี่ย”ป๊อปปี้บ่นพึมพำกับตัวเองอย่างไม่เข้าใจว่าทำไมตัวเองถึงเลือกจะไม่ให้

ฟางไปไหนแบบนี้

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“แค่กๆ”เฟย์ที่เดินออกมาจากคลาสเรียนและไออย่างหนักมาตลอดเริ่มเซก่อนที่ความรู้สึกจะหนักหัว

คล้ายจะล้มลงมาก่อนกับซีแนนเห็นก็รีบไปประคอง

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“นี่เธอมีไข้นี่ชั้นว่าเธอไปพักผ่อนดีกว่ามั้ย/ขอบใจนะ 2-3วันก่อนชั้นเอาแต่เรียนกับตามเรื่องของ

แก้วเลยไม่ได้ดูแลตัวเองเดี๋ยวชั้นไปดีกว่า”มาก่อนถามเพื่อนสาวที่เหมือนมีอาการเป็นไข้ทำให้เฟย์

ยิ้มก่อนที่จะฝืนตัวเองเดินกลับหอนอนไป

 

 

 

 

 

 

 

 

“ทำไมชั้นรู้สึกแปลกๆกับเฟย์นะ”ซีแนนมองตามเฟย์แล้วพูดพึมพำเบาๆ

 

 

 

 

 

 

 

“อยู่นี่เอง ชั้นมีเรื่องจะคุยด้วย”ป๊อปปี้เห็นซีแนนกับมาก่อนเดินมาด้วยกันก็รีบมาดักแล้วมองซ้ายขวา

ก่อนที่จะรีบดึงซีแนนและมาก่อนไปด้วยกัน

 

 

 

 

 

 

 

“อ๊ะ พาร์ท ตกใจหมด”ฟางที่กำลังเดินกลับหอนอนเมื่อหายเป็นปกติก็ต้องตกใจเมื่อพาร์ทโผล่

พรวดเข้ามาพร้อมดอกไม้ป่าที่มัดรวมกันเป็นช่อแล้วยื่นให้ฟาง

 

 

 

 

 

 

 

 

“วันนี้ให้พาร์ทดูแลฟางนะ พาร์ทจะได้บอกแลกเชอร์ของวันนี้ให้ฟางด้วย”พาร์ทพูดแล้วยิ้มอย่าง

เป็นมิตรให้ฟาง

 

 

 

 

 

 

 

“ความจริงไม่น่าลำบากแบบนี้เลยนะพาร์ท มาหาแล้วเอาแค่สมุดแลกเชอร์มาให้เฉยๆก็ได้/ไม่เอาอ่ะ

เราอยากเจอหน้าฟางนี่”ฟางพูดอย่างเกรงใจก่อนที่พาร์ทจะรีบสวนกลับไปอย่างรวดเร็ว

 

 

 

 

 

 

 

“แหมๆ พอหายป่วยก็มีผู้ชายมาเทคแคร์เลยนะแม่คุณ”แครอลที่เดินมากับเพื่อนผู้หญิงกลุ่มอื่นรีบ

ทักแกมกัดจิกใส่ฟางและพาร์ท

 

 

 

 

 

 

 

“แล้วมันเรื่องอะไรของเธอไม่ทราบ แล้วนี่หัวหน้าแก้งค์ไปไหนซะล่ะ รึว่าทำเลวกับฟางไว้มากเลย

ถูกลงโทษไปแล้ว/นี่ อย่ามาพาดพิงถึงป๊อปปี้นะ”พาร์ทพูดจาปกป้องฟางทำให้แครอลไม่พอใจ

ทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

“อย่าทะเลาะกันเลย พาร์ทฟางว่าฟางขึ้นไปแลกเชอร์คนเดียวดีกว่า เดี๋ยวถ้าไม่เข้าใจยังไง พรุ่งนี้

เราจะไปถามนะ บาย”ฟางพูดเพื่อเลี่ยงไม่ให้พวกพาร์ททะเลาะก่อนที่จะเปลี่ยนใจไม่เดินขึ้นหอ

นอนแล้วเดินปลีกตัวออกมาตามทางหมายจะไปหามุมสงบๆที่อื่นแทน

 

 

 

 

 

 

 

“ต่อไปนี้ถ้านายอยากรู้อดีตของตัวเองว่าเป็นยังไงนายก็ต้องฟังซีแนนเอาไว้ละกัน แล้วส่วนเวลามี

ของจากมาดามมัลลิกากับแคทมาให้นายอื่มรึกินอ่ะ ก็ให้เหยาะผงนี่ไป เพราะถ้ามันเป็นส่วนผสม

จากน้ำพุมันจะเปลี่ยนสี”ฟางเดินมาตามทางเรื่อยๆ จนถึงหอพักห้องหนึ่งที่ป๊อปปี้และเขื่อนออกมา

ก่อนที่เธอจะแอบได้ยินเขื่อนพูดกับป๊อปปี้ก็นิ่วหน้าด้วยความแปลกใจแล้วแอบซ่อนตัวอยู่ในมุมเพื่อ

ให้ป๊อปปี้กับเขื่อนเดินไป

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“เจ็บใจชะมัด/โอ๊ย”ป๊อปปี้ยืนมองเขื่อนที่เดินออกไปแล้วก็ถอนหายใจอย่างเซ็งๆก่อนที่จะหยิบก้อน

หินแถวนั้นปาไปที่หลังพุ่มไม้เพื่อระบายอารมณ์จนฟางที่ซ่อนตรงนั้นร้องออกมาเมื่อก้อนหินที่ป๊อปปี้

โยนไปนั้น เข้าเต็มเบ้าตาตัวเอง

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“นี่เธอมาทำอะไรตรงนี้ไม่ทราบ”ป๊อปปี้ตกใจเมื่อได้ยินเสียงร้องก็รีบวิ่งเข้าไปตามเสียงก็ต้องตกใจ

เมื่อเห็นฟางนั่งทรุดกุมมือที่เบ้าตาข้างหนึ่งก็พอเดาเรื่องออกก่อนที่จะคืนร่างแล้วอุ้มฟางไปที่

คอหอยที่เป็นที่พักส่วนตัวของตัวเองทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

“ป๊อปปี้ กับนังฟางงั้นหรอ”แคทที่ออกมายืนรับลมที่ริมระเบียงบ้านพักของพวกHCก็ตกใจเมื่อเห็น

ป๊อปปี้อุ้มฟางบินผ่านไปที่หอคอยส่วนตัวที่ๆเขาไม่ยอมให้ใครเข้ามารบกวนไปก็หงุดหงิดเมื่อทำ

อะไรใสตอนนี้ไม่ได้

 

 

 

 

 

 

 

“ปล่อยได้แล้วนะ ความจริงไม่ต้องพามาที่นี่ก็ได้ ชั้นไม่ตายง่ายๆหรอก”ฟางพูดเมื่อป๊อปปี้อุ้มเธอมา

วางลงบนเตียงนอนแล้วรีบถอยห่างอย่างไม่ไว้ใจชายหนุ่ม

 

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่ตายแต่ถ้าเธอตาบอดขึ้นมาก็ซวยชั้นน่ะสิ มานี่ ขอดูหน่อย”ป๊อปปี้บ่นไม่หยุดก่อนที่จะดึงฟางมา

นั่งใกล้ๆแล้วดึงมือฟางที่กุมเบ้าตาออกก่อนที่จะจ้องมองดูรอยแดงที่อยู่รอบดวงตาทำให้ฟางที่ปรือ

ตามาสบตากับป๊อปปี้ก็ใจเต้นไม่มีสาเหตุ ทั้งๆที่เขาคือปิศาจใจร้ายข่มเหงเธอสารพัด แต่พออยู่ใกล้

เขาทีไร กลับรู้สึกว่าเธออยู่ใกล้แฟนเก่าของเธอที่จากไปเหลือเกิน

 

 

 

 

 

 

 

 

“เดี๋ยวชั้นไปเอาที่ประคบมาประคบให้แล้วกัน”ป๊อปปี้ที่รู้สึกตัวว่าฟางกำลังมองเขาอยุ่ก็รีบลุกขึ้นก่อน

ที่จะไปทำลูกประคบมาให้ เมื่อเดินขึ้นมา อาการแปลกๆกับภาพประหลาดที่แล่นเข้ามาในหัวก็ทำให้

ป๊อปปี้ทรุดแล้วล้มลงไปจนทำให้ทำข้าวของหล่นกระจายกับพื้น

 

 

 

 

 

 

 

 

“นายเป็นอะไรไป นี่ไม่สบายหรอ”ฟางตกใจรีบไปประคองป๊อปปี้ขึ้นมาก่อนที่จะเอาลูกประคบประคบตาตัวเองเองแทนจะให้ป๊อปปี้ทำให้

 

 

 

 

 

 

 

“แกงส้มดอกแคฝีมือคุณน้าลลินถ้วยนั้น”จู่ๆป๊อปปี้ก็พูดจาแปลกๆทำให้ฟางอึ้งกับสิ่งที่ได้ยินแล้วหัน

ไปมองป๊อปปี้ที่นั่งอยู่ปลายเตียงพลางเอามือกุมขมับเหมือนคิดอะไรบางอย่าง

 

 

 

 

 

 

 

 

“นายพูดอะไรของนายน่ะ”ฟางที่ไม่แน่ใจก็ลองขยับตัวเข้าไปใกล้ป๊อปปี้แล้วหมายจะแตะไหล่

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ชั้นชอบกินไอติมหน้าปากซอยรสช้อคโกแลตส่วนเธอชอบกินรสสตอเบอรี่งั้นหรอ”ป๊อปปี้ที่เริ่มเอา

มือกุขมับแล้วพูดต่อทำให้ฟางอึ้ง เพราะจริงอย่างที่ป๊อปปี้บอกเธอชอบกินไอติมรสสตอเบอรี่ส่วน

ป๊อปปี้ชอบกินรสช้อคโกแลต นี่มันเรื่องอะไรกันแน่ ฟางที่ทั้งตกใจและแปลกใจกับท่าทางของป๊อปปี้

แต่ก็ยังไม่ถามอะไรกลับนั่งเงียบมองดูป๊อปปี้ต่อว่าจะพูดอะไรออกมาอีกรึเปล่า

 

 

 

 

 

 

 

 

"โอ๊ย นี่มันเรื่องอะไรวะเนี่ย ปวดหัว/ป๊อป นายเป็นอะไรไปน่ะ"ป๊อปปี้ที่เหมือนยิ่งคิดหาคำตอบก็ยิ่ง

ปวดหัวคล้ายหัวจะระเบิดก็ร้องออกมาฟางตกใจรีบเอามือไปจับแขนของป๊อปปี้เพื่อรั้งไม่ให้ชายหนุ่ม

คิดอะไรไปมากว่านี้ก่อนที่จะป๊อปปี้จะหันกลับไปมองฟาง

 

 

 

 

 

 

 

 

“ทำไมชั้นต้องเห็นเธออยู่ในฝันของชั้นเวลาที่ชั้นป่วยด้วย”ป๊อปปี้จ้องไปที่ฟางที่เอื้อมมือมาจับตัว

เองแล้วภาพเวลาที่เขาต้องให้ผู้บำบัดรักษาเวลาที่หลับกลับเห็นหน้าฟางที่ลอยเข้ามาเสมอพอตื่นมา

ความทรงจำพวกนั้นก็หายไปตลอดหลังจากกินยา แต่ครั้งนี้หลังจากที่ซีแนนสะกดจิตเขาเขากลับ

เห็นภาพประหลาดพวกนั้น

 

 

 

 

 

 

 

“ชะ ชั้นจะไปรู้ได้ไงเล่า นายนี่คงจะเลอะเลือนแล้วก็อยากพัก ชั้นว่า นายนอนพักเถอะ นี่เป็นประตู

ทางลงหอคอยใช่มั้ย เดี๋ยวชั้นกลับหอนอนดีกว่า นี่ก็ค่ำแล้วเดี๋ยวหอนอนจะปิดเอา”ฟางที่รู้สึกว่า

ป๊อปปี้แปลกปากเดิมก็เริ่มไม่ไว้ใจชายหนุ่มก่อนที่จะลุกขึ้นแล้วหมายจะเดินลงไปจากห้องเพื่อกลับ

หอนอนของตัวเอง

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่ต้อง อยู่ที่นี่กับชั้น เพราะดันมีภาพเธออยู่ในหัวของชั้นดังนั้นเธอต้องหาคำตอบนี้กับชั้น/

หาา”ป๊อปปี้รีบรั้งฟางเอาไว้แล้วสั่งก่อนที่ร่างบางจะอ้าปากค้างเมื่อปฏิเสธอะไรไม่ได้เมื่อสบสายตา

ดุดันของป๊อปปี้

 

 

 

 

ถ้าอีกเรื่องเป็นด้านมุ้งมิ้ง เรื่องนี้ขอให้เป็นด้านดาร์กละกัน

 

 

555555พึ่งฟื้นไข้อาจะพิมเดี๋ยวโหดเดี๋ยวดี อารมณ์ขึ้นๆลงๆไปหน่อยนะ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
9.8 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
9.7 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
9.8 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา