Welcome to dark side

9.8

เขียนโดย Chapond

วันที่ 1 ธันวาคม พ.ศ. 2558 เวลา 02.04 น.

  40 ตอน
  274 วิจารณ์
  59.67K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 29 เมษายน พ.ศ. 2559 12.04 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น

แชร์นิยายฟิคชั่น Share Share Share

 

25) 25 memories2

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“จะว่าไป พอเธออยู่นิ่งๆไม่ขัดขืนชั้นแบบนี้ก็ดีเหมือนกันนะ เราจะได้ไม่มีปากเสียงกันอีก เธอก็จะ

ได้ไม่ต้องเจ็บตัวด้วย”โทโมะที่ยืนหวีผมให้แก้วที่หน้าโต๊ะเครื่องแป้งแล้วยิ้มอย่างพอใจที่เห็นแก้ว

นั่งนิ่งยอมสงบไม่กรีดร้องหรือหนีไปเหมือนตอนแรกอีก

 

 

 

 

 

 

 

“ชั้นไม่ไปไหนแล้วนายก็ปล่อยกุญแจมือนี้ให้ชั้นสักทีสิโทโมะ ชั้นอึดอัด”แก้วเหม่อไปที่ประจกมอง

โทโมะที่ดูแลตัวเองแล้วพูดนิ่งๆ

 

 

 

 

 

 

 

 

“แหม หนีมาตลอดคราวนี้กลับไม่หนีแล้ว แล้วมาขอให้ปล่อยไปง่ายๆใครจะไปเชื่อ”แพทที่เดินมา

พร้อมเครื่องหอมที่โทโมะสั่งให้ไปปรุงพิเศษเพื่อมาให้แก้วอาบน้ำได้ยินเข้าก็อดแขวะไม่ได้

 

 

 

 

 

 

 

“ดูพูดเข้า ดีแล้วไม่ใช่รึไงที่เมียชั้นยอมชั้นเหมือนกับเธอ เพราะถ้ายอมแบบนี้ การผลิตทายาท

ปิศาจรุ่นต่อๆไปก็ง่ายขึ้น/ไม่นะ”โทโมะหันไปดุแพทก่อนที่จะพูดต่อทำให้แก้วได้ยินก็ปฏิเสธทัน

ควัน

 

 

 

 

 

 

 

“เอ่อ ชั้นหมายถึง ชั้นกลัว กลัวการมีลูกน่ะ”แก้วนึกขึ้นได้ก่อนที่จะค่อยๆตอบ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“โถ ที่รักนึกว่าเรื่องอะไร มันเป็นเรื่องธรรมชาติอย่าไปกลัวเลย เชื่อสิว่าลูกของเราจะต้องกลายเป็น

ปิศาจที่มีพละกำลังที่ยิ่งใหญ่มากใน3โลกแน่ๆ เผลอๆใหญ่กว่าพวกป๊อปปี้ซะอีก”โทโมะนั่งลงข้าง

แก้วแล้วลูบไปที่แก้มเนียนทำให้แก้วกลืนน้ำลายเอื้อก ก่อนที่จะลงไปทานมื้อค่ำกับโทโมะและ

เอาใจโทโมะ เพื่อขอร้องให้ชายหนุ่มปล่อยกุญแจมือที่ล่ามตัวเองไว้โดยที่มีแพทมองภาพนั้นด้วย

ความอิจฉาริษยาแก้วอย่างมาก

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“นี่ช่วยอยู่นิ่งๆสงบๆไม่ได้รึไง ยุกยิกอยู่นั่นล่ะ”ป๊อปปี้ที่เดินออกมาจากห้องน้ำก็บ่นให้กับฟางที่เดี๋ยว

ก็ลุก เดี๋ยวก็นั่ง เดี๋ยวก็รื้อข้าวของในห้องส่วนตัวของเขามาดูบ้าง

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ก็มันเบื่อนี่ นายจะไปเข้าใจอะไรเล่า พาชั้นมาอยู่กับนายทำไม และอีกอย่างนี่มันเลยเวลาอาหาร

ค่ำแล้วนะ ชั้นหิว”ฟางรีบเถียงป๊อปปี้ก่อนที่จะทำหน้างอเมื่อพูดถึงอาหารค่ำ

 

 

 

 

 

 

 

“เหอะ เห็นแก่กินแบบนี้นี่เองมิน่าล่ะตอนที่อุ้มขึ้นมาเอวถึงได้หนาแบบนั้น”ป๊อปปี้พูด

 

 

 

 

 

 

 

“พูดให้มันหน่อยๆหน่อยเถอะไอ้ปิศาจปากมอม นี่ตกลงจะรั้งชั้นไว้ทำไมกันแน่เนี่ย/ก็บอกไปแล้วไง

ว่าดันมีภาพเธออยู่ในหัวของชั้นโดยที่ชั้นเองก็ไม่รู้ว่าภาพบ้าๆพวกนั้นมันโผล่มาได้ยังไง ดังนั้น เธอ

เป็นคนเดียวที่จะช่วยชั้นรื้อฟื้นเรื่องพวกนี้”ฟางพูดตอกกลับก่อนที่ป๊อปปี้จะรีบสวนเหตุผลที่เขาพา

ฟางมาที่นี่ออกมา

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“เห้อ ไหนๆชั้นก็กลับหอนอนไม่ได้แล้วสินะ งั้นนายก็บอกชั้นมาว่านายเห็นชั้นในเหตุการณ์อะไรบ้าง

เริ่มตั้งแต่เมื่อไหร่ ถึงเมื่อไหร่ แล้วนอกจากชั้นแล้วมีใครอีก เล่าให้ชั้นมา เผื่อชั้นจะช่วยนายได้”ฟาง

นั่งลงที่โซฟาแล้วดึงป๊อปปี้มานั่งข้างๆ ชายหนุ่มนิ่งแล้วมองไปที่ฟางก่อนที่จะพยายามคิดถึงภาพ

ประหลาดที่เขาเห็น ก๊อกๆ แต่แล้วก็มีเสียงเคาะประตูห้องพักของป๊อปปี้ทำให้เขาและฟางต้องขยับ

ออกห่างดันโดยอัตโนมัติ

 

 

 

 

 

 

 

 

“ป๊อปปี้คะนี่แคทเองนะ เห็นเขื่อนบอกว่าคืนนี้จะนอนพักที่หอคอย นายแม่ให้เอาอาหารมาให้น่ะ

ค่ะ”เสียงหวานใสของแคทดังขึ้นอยู่ข้างนอกประตู

 

 

 

 

 

 

“ขอบคุณนะแคทที่เอาอาหารมาให้”ป๊อปปี้ตะโกนตอบไป

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ว่าแต่ป๊อปคะ ทำไมวันนี้ไม่มาทานอาหารค่ำกับพวกเราตามเดิมล่ะคะ มีอะไรรึเปล่าหรือว่าป๊อปมี

ใครในห้องนั้นคะ”แคทถามต่อ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“นี่มันเรื่องส่วนตัวของชั้นน่าแคท กลับไปดูแลนายแม่เถอะเธอก็รู้ดีนี่ว่าชั้นไม่ชอบให้ใครมายุ่มย่าม

ในหอคอยส่วนตัว/ค่ะ แคทไปก็ได้ค่ะ”ป๊อปปี้เอ็ดแคทไปเบาๆเมื่อถูกเซ้าซี้ทำให้แคทรีบตอบก่อนจะ

วางถาดอาหารไว้หน้าห้องแล้วลงไป

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“อย่าให้แคทบุกเข้าไปได้นะป๊อป ไม่งั้นเจอดีแน่”แคทเดินออกมาจากหอคอยแล้วมองกลับไปที่

ด้านบนสุดอย่างรู้ทันว่าบนนั้นไม่ได้มีแค่ป๊อปปี้ก่อนจะคืนร่างแล้วบินกลับบ้านพักตัวเองไป

 

 

 

 

 

 

 

“นายไม่น่าใจร้ายกับคู่หมั้นแสนดีของนายเลยนิ”ฟางได้ยินป๊อปปี้ดุแคทก็อดพูดไม่ได้

 

 

 

 

 

 

 

“เงียบเถอะน่านี่มันเรื่องของชั้น”ป๊อปปี้ที่เดินไปหยิบถาดอาหารเข้ามาพูดตอกกลับกับฟางก่อนที่จะ

วางภาดอาหารลงบนตะอาหารในห้อง แล้วคิดอะไรบางอย่างก่อนที่จะหยิบผงที่ซีแนนให้มาโรยลง

ปานอาหารทุกอย่างที่แคทเตรียมให้แล้วต้องตกใจเมื่อเห็นทุกจานอาหารเปลี่ยนสีคล้ายกับมีไอสีฟ้า

อ่อนล้อมรอบทุกจานอาหาร

 

 

 

 

 

 

 

“นี่มันเรื่องอะไรกันนายเหยาะผงอะไรลงไป/นี่มันเป็นผงยาคืนสภาพของซีแนนกับมาก่อนน่ะสิ เขื่อน

บอกว่าถ้าโรยผงนี่ไป เพราะถ้ามันเป็นส่วนผสมจากน้ำพุมันจะเปลี่ยนสี งั้นแสดงว่าชั้นดื่มกินอาหาร

เครื่องดื่มทุกอย่างโดยมีส่วนผสมของน้ำพุลบความจำอย่างที่ซีแนนบอกจริงๆสิ แล้วนายแม่กับนาย

พ่อทำแบบนั้นกับชั้นทำไมกัน”ป๊อปปี้พูดออกมาหลังจากที่ฟางถามก่นที่จะนั่งลงและนิ่วหน้าเครียด

คิดไม่ตกกับเรื่องที่ตัวเองพึ่งรับรู้

 

 

 

 

 

 

 

 

“อย่าเครียดสิ ยิ่งคิดก็ยิ่งปวดหัว กองทัพต้องเดินด้วยท้องนะจะได้คิดออก จริงสิตอนชั้นรื้อห้องนาย

ชั้นเห็นอาหารแห้ง มันคงพอจะประทังความหิวพวกเราได้นะ”ฟางเห็นสีหน้าที่นิ่งเครียดของป๊อปปี้ก็

อดที่จะห่างชายหนุ่มออกมาไม่ได้จึงเดินไปแตะไหล่ก่อนที่จะรีบไปหยิบขนมปังกับเนื้อแห้ง

 

 

 

 

 

 

 

“นี่ชั้นเชื่อละว่าเธอหิวมาก งั้นมานี่”ป๊อปปี้เหล่มองฟางก่อนที่จะรีบดึงมือฟางลงไปที่ชั้นล่างสุดที่มี

ครัวเล็กๆและตู้เย็นก่อนที่ชายหนุ่มและหญิงสาวจะช่วยกันทำอาหารแบบง่ายๆพอกินได้2ที่สำหรับ

เขาและเธอ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“นี่เธอจะไปไหนน่ะ อย่าคิดนะว่าพอนายท่านปล่อยไอ้โซ่ล่ามเธอแล้วจะหนีออกไปจากที่นี่ได้”แพ

ทเดินตามแก้วที่กำลังจะเดินไปเปิดประตูก็รีบว่า

 

 

 

 

 

 

 

 

“เธออยากให้ชั้นออกไปพ้นเธอกับโทโมะอยู่แล้วไม่ใช่รึไง แล้วจะห้ามัช้นทำไมล่ะ”หลังจากที่โท

โมะปล่อยแก้วเป็นอิสระและออกไปล่าเหยื่อยามค่ำคืนแก้วก็หันมาย้อนใส่แพทอย่างไม่กลัว

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ใช่ ถึงแม้ชั้นจะอยากให้เธอไปพ้นๆแต่ขืนเธอไปจริง นายท่านก็โกรธชั้นพอดีน่ะสิ/ยัยขี้ขลาด”แพ

ทรีบพูดทำให้แก้วย้อนกัดแพทเพื่อยั่วโมโห

 

 

 

 

 

 

“อยากมีเรื่องกับชั้นงั้นเรอะห้ะนังแก้ว/ลองทำอะไรชั้นดูสิ แล้วจะได้รู้ว่าเธอโดนโทโมะเล่นงาน

แน่”แก้วชี้หน้าว่าแพทเมื่อแพทจะเข้ามาทำร้าย แพทหัวเสียหงุดหงิดเมื่อทำอะไรแก้วไม่ได้ก็รีบ

เดินจ้ำๆกลับลงไปที่ห้องใต้ดินของตัวเอง แก้วยิ้มออกมาเมื่อเห็นว่าเป็นอิสระก็รีบวิ่งออกไปนอกบ้าน

หมายจะวิ่งหนีไปทางลับที่ครั้งหนึ่งเป็นทางพาเธอกลับไปที่DS

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“กรี๊ดดด”แต่แล้วแก้วต้องเด้งกระเด็นไปกองกับพื้นเมื่อเอามือจับที่กลอนประตูไม้ขนาดใหญ่

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“จะไปไหนล่ะแก้ว/เอ่อ คือว่า”โทโมะบินแบลงมาจากต้นสนสูงก่อนที่จะเดินไปถามแก้วอย่างใจเย็น

 

 

 

 

 

 

 

 

“ชั้นถามว่าเธอคิดจะไปไหนห้ะ รึว่าจะหนีกลับไปหาพวกที่DS”เมื่อเห็นแก้วไม่ยอมตอบโทโมะรีบ

ตวาดใส่ร่างบางจนสะดุ้ง

 

 

 

 

 

 

 

 

“มันไม่ตอบสงสัยจะจริงล่ะค่ะนายท่าน ไม่งั้นมันคงไม่หาเรื่องออดอ้อนออกเซาะนายท่านให้ปล่อย

ตัวมันแล้วอาศัยจังหวะหนีมาแบบนี้หรอก”แพทที่เดินออกมาจากบ้านก็รีบพูด

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ใช่ ที่ชั้นหนีก็เพราะที่นี่ไม่ใช่ที่ของชั้น ชั้นจะกลับไปหาท่านพ่อท่านแม่ ชั้นอยากกลับไปหาเพื่อน/

มันโกหกแน่ๆเลยโทโมะ ชั้นว่าเผลอบางทีมันอาจจะไปหาผู้ชายในนั้นแน่ๆ ใครล่ะ ธามไทรึว่ากรี

นน้อ”แก้วโพล่งความจริงออกมาทำให้แพทสะใจก่อนที่จะรีบพูดใส่ไฟแก้วให้โทโมะฟัง

 

 

 

 

 

 

 

 

 

เพี้ยะ

 

 

 

 

 

 

โทโมะที่โกรธจัดหันไปตบแพทให้เงียบก่อนที่จะเดินมากระชากแก้ว แต่แก้วเหยียบเท้าแล้วหมาย

จะแปลงร่างคืนก็ตกใจเมื่อรับรู้ถึงพลังที่หายไปของตัวเอง

 

 

 

 

 

 

 

 

“5555ทำไมจ้ะเมียรัก แปลงร่างไม่ได้รึไง แหงล่ะนอกจากตรงนี้จะมีตาข่ายพลังมนต์ดำของชั้นที่

พรางตาแล้วพวกที่โดดเด็ดปีกไปแล้วอย่างเธอจะแปลงร่างได้ไงล่ะ”โทโมะพูดความจริงออกมา

อย่างร้ายกาจทำให้แก้วรีบเอามือจับหลังก่อนที่จะรับรู้ว่าช่วงที่เธอป่วยนั้นออร่าสีส้มของเธอหายไป

นั่นเป็นเพราะเธอถูกโทโมะยึดปีกของเธอไว้

 

 

 

 

 

 

 

 

“กรี๊ดดดด เลวที่สุดนายทำแบบนี้ได้ยังไงกัน”แก้วทรุดลงกับพื้นและร้องไห้ออกมาอย่างสุดกลั้นถึง

สิ่งที่ถูกโทโมะทำร้าย

 

 

 

 

 

 

 

 

“ก็เพื่อให้เธออยู่กับชั้นตลอดไป ชั้นยอมต่อให้ชั้นจะเลวสักแค่ไหน ดีในเมื่อกล้าหลอกให้ชั้นปล่อย

เธอล่ะก็ มานี่”โทโมะพูดจบก็กระชากร่างบางของแก้วถูลู่ถูกังลากเข้าไปในบ้านเพื่อลงโทษอีกครั้ง

 

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่นะโทโมะ อย่าทำแบบนี้”แก้วร้องตกเมื่อโทโมะพยายามจะล่ามโซ่ขนาดใหญ่ใส่ข้อเท้าเธอ

 

 

 

 

 

 

 

“มันสายไปแล้วล่ะแก้วเธออยากจะทำให้ชั้นไม่เชื่อเธอเองช่วยไม่ได้”โทโมะยิ้มร้ายๆก่อนที่จะใช้

หางของตัวเองจับข้อมือแก้วแล้วใส่กุญแจมือที่ข้อมือทั้ง2ของแก้วอีกครั้ง

 

 

 

 

 

 

 

“กรี๊ดดดดด อื้ออ”แก้วร้องตกใจเมื่อโทโมะใส่กุญแจข้อมือเสร็จแล้วก็โถมร่างเข้ามาทาบทับแก้ว

ก่อนที่จะบดจูบแก้วเพื่อปิดปากร่างบางอีกครั้ง

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ทำไมชั้นต้องเดินมากับนายด้วยไม่ทราบ”ทางด้านป๊อปปี้กับฟาง ฟางก็เดินบ่นอุบเมื่อหลังมื้ออาหาร

ต่ำของเขาและเธอ ก็ถูกป๊อปปี้สั่งแกมบังคับให้เธอตามเขาออกมาข้างนอกโดยพามาที่กระโจมของ

ซีแนนนั่นเอง

 

 

 

 

 

 

 

“ชั้นบอกเธอแล้วไง ก็เพราะดันมีภาพเธออยู่ในหัวของชั้นดังนั้นเธอต้องหาคำตอบนี้กับชั้น ดังนั้น

ไอ้การที่ชั้นจะลากเธอออกมาด้วยตอนกลางคืนแบบนี้มันก็ไม่ใช่เรื่องผิดอะไรเข้าใจมั้ย”ป๊อปปี้ที่เดิน

นำฟางอยู่หันกลับมาบอกกับร่างบางที่เดินตามเขามาและบ่นไม่หยุดก่อนที่จะจับมือฟางแน่นกันฟาง

เดินกลับ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“อ้าว มากันพอดีเลย ซีแนนบอกว่าเธอจะมากับป๊อปปี้ แล้วเธอก็มาจริงๆด้วย”มาก่อนเดินมาเปิด

ประตูบ้านแล้วเชิญป๊อปปี้กับฟางเดินเข้าไปในบ้านที่ด้านในไม่วายจะมีกระโจมดูดวงของซีแนนเอามา

ไว้ที่นี่ด้วย

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“เอาล่ะ ไหนๆนายก็พาสาวในฝันของนายมาแล้วงั้นก็สะกดจิตอีกรอบเลยแล้วกัน/น้อยๆหน่อย ยัยนี่

เปล่าเป็นสาวในฝันชั้นนะ เธอน่ะได้ยินอะไรผิดๆแบบนี้ เธออุดหูไปเลย”ซีแนนพูดก่อนที่ป๊อปปี้จะรีบ

เถียงซีแนนแล้วทำทีหันไปดุใส่ฟางแทนทำให้ซีแนนมองหน้ากับมาก่อนแล้วแอบยิ้มขำก่อนที่จะ

หยิบเหรียญที่ผูกเชือกร้อยเอาไว้แล้วเริ่มสะกดจิตป๊อปปี้อีกครั้ง

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“อดีตที่ถูกปิดตาย ตอนนี้กำลังจะถูกเปิดออกมาอีกครั้ง ตัวตนที่แท้จริงที่ถูกปิดตายแสดงตัวออกมา

อีกครั้ง ณ บัดนี้”ซีแนนพูดออกมาเรื่อยๆทำให้ฟางที่นั่งข้างมาก่อนสนใจฟังพลางมองไปที่ร่างสูง

ของป๊อปปี้ที่นั่งตรงข้ามกับซีแนนจ้องไปยังเหรียญที่ใช้สะกดจิตอย่างทึ่งๆ

 

 

 

 

 

 

 

 

“เห็นภาพอะไรก็พูดออกมา”ซีแนนยิ้มออกมาอย่างพึงพอใจเมื่อเห็นป๊อปปี้เริ่มนิ่งก็พูดออกมา

 

 

 

 

 

 

 

“บ้าน2หลังที่อยู่ติดกัน หลังหนึ่งเป็นบ้านทรงยุโรปสูงทารั้วสีขาวคนเป็นพ่อชอบปลูกต้นไม้ไว้รอบๆ

ส่วนแม่ชอบวาดภาพ เวลาว่างทั้งคู่จะชอบไปออกแคมป์ในวนอุทยานในป่ากับลูกชายของ

เค้า”ป๊อปปี้พูดขึ้น

 

 

 

 

 

 

 

 

“คุณลุง คุณป้า”ฟางที่นั่งฟังป๊อปปี้พูดก็อึ้งเพราะที่ป๊อปปี้พูดออกมานั้นเป็นเรื่องของพ่อแม่ของ

ป๊อปปี้เอง

 

 

 

 

 

 

 

 

“วันนั้น ไม่นะ อย่าไป ในนั้นมันอันตราย นั่นจะไปไหนกันน่ะ อย่าทิ้งผมไว้ในตู้เสื้อผ้านี้นะ”แต่แล้ว

ป๊อปปี้ที่หลับตาอยู่นั้นก็เหงื่อผุดออกมาและหายใจแรงขึ้น แล้วพูดต่อก่อนที่จะลุกขึ้น และทำท่า

เหมือนกับกำลังทุบอะไรบางอย่างราวกับเขาถูกขังเอาไว้ ก่อนที่ชายหนุ่มจะทรุดลงไปกอดตัวเอง

แล้วไอออกมา

 

 

 

 

 

 

 

 

“ควันไฟ นี่มันอะไรกัน ผมหายใจไม่ออก ชะ ช่วยด้วย”ป๊อปปี้เริ่มหายใจไม่ออกหน้าแดงก่ำและมี

น้ำตาทำให้ฟางที่นั่งดูจะลุกเข้าไปปลุกให้ป๊อปปี้ตื่น แต่ซีแนนกับมาก่อนรีบรั้งไม่ให้ฟางไปช่วย

ป๊อปปี้

 

 

 

 

 

 

 

“โอ๊ย ร้อน ช่วยด้วยนี่ผมกำลังจะตายใช่มั้ย คะ ใครก็ได้ช่วยที”ป๊อปปี้ทำท่าเหมือนทุบประตูออกมา

อีกครั้งก่อนที่จะกระเด็นและกอดตัวเองดิ้นไปมาเหมือนกับถูกไฟคลอกและไอ สำลักควันไฟ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“คะ คุณคือใคร ช่วยผมด้วย”ป๊อปปี้เริ่มแน่นิ่งก่อนที่จะพูดทำให้มาก่อน ซีแนนและฟางเห็นท่าทางก็

ชะงัก

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“เห้ย เกิดเรื่องใหญ่แล้ว ทำไมพวกนายถึงอยู่กับป๊อปปี้ได้”แต่ก่อนที่ป๊อปปี้จะพูดต่อ เขื่อนก็รีบเปิด

ประตูเข้ามาในบ้านพักของซีแนนแล้วบุกเข้าไปในกระโจมพร้อมกับปลื้มและแครอล

 

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่มีอะไรหรอกเกิดอะไรขึ้น/ตอนนี้เฟยือาละวาดไล่ทำร้ายพวกเราในDSดีเลยเธอปลุกป๊อปปี้ให้

ตื่นทีในDSเกิดเรื่องแล้ว”ซีแนนรีบถามก่อนที่ปลื้มะรีบตอบแทนทำให้ซีแนนต้องรีบปลุกป๊อปปี้จาก

การสะกดจิตก่อนทันที

 

 

 

 

กำลังย้อนความจำดีๆ ดันเกิดเรื่องก่อนล่ะสิ จะทำไงหนอออ

 

 

โทโมะแก้วนี่บอกเลยว่าต้องตายกันไปข้างงานนี้ ดีกันยาก5555

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
9.8 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
9.7 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
9.8 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา