my love ฉันรักเธอน่ะยัยบ๋องตัวแสบ

ป๊อปปี้:ป่าวซักน่อย มาเดี๋ยวเช็ดให้
แล้วป๊อปปี้ก็เอื้มมือไปเช็ดไอติมให้ฟางตอนนี้หน้าทั้งสองคนก็อยู่ไม่ไกลกันเท่าไหร่
ฟาง:(ทำไมรู้สึกใจเต้นแรงแบบนี้น่ะ  กั้งก็ทำแบบนี้บ่อยทำไมไม่เป็นแบบนี้)
ป๊อปปี้:(อะไรวะเนี่ยทำไมรู้สึกเขินๆรู้สึกเคลิ้มขนาดนี้เนี่ย บ้าจริงไอ้ป๊อปแกเป็นอะไรของแก)
แล้วทั้งสองก็จองตากันนานพอสมควรพอใบหน้าของฟางและป๊อปปี้เริ่มใกล้กันเรื่อยๆจนใกล้จะชนกันแล้วป๊อปปี้กับฟางก็ได้สติรีบผละตัวออกห่าง
ป๊อปปี้:เอ่อ นี่เธออิ่มหรือยัง ฉันมีธุรต้องทำต่อน่ะ   ป๊อปปี้พูดด้วยอาการเขินๆนิดหนึ่ง
ฟาง:เอ่อๆ งั้นเรากลับกันเลยดีกว่า
ฟางก็ตอบด้วยท่าทางเขินๆและหน้าแดงนิดหน่อย
ป๊อปปี้:น้องๆเช็คบิล
หลังจากที่ป๊อปปี้ฟางเช็คบิลเสร็จแล้วก็นั่งรถกลับบ้านโดยที่ความเงียบปกคลุมปกติแล้วจะทะเลาะกันตลอด พอถึงหน้าบ้านฟาง
ป๊อปปี้:เดี๋ยวฟาง
ฟาง:อะไรเหรอ
ป๊อปปี้:นอนแล้วอย่าลืมฝันถึงฉันล่ะกัน
ฟาง:ใครจะไปอยากฝันถึงนายกัน แบร่(คนบ้าอะไรเขิลเป็นน่ะเว้ยไอ้บ้า)
ในบ้าน
เฟย์:พี่ฟางเป็นอะไรนั่งยิ้มอยู่คนเดียว พี่ฟาง พี่ฟาง!!!!!
ฟาง:ห่ะๆอะไรตะโกนทำไมยัยเฟย์หนวกหูรู้ไหมห่ะ
เฟย์:ก็พี่ฟางดิมัวแต่นั่งยิ้มอยู่นั้นแหละเฟย์เท่าไหร่ก็ไม่ตอบซักที พี่ฟางเป็นอะไรเหรอ
ฟาง:ปล่าวๆไม่ได้เป็นอะไร
เฟย์:แล้วพี่ฟางยิ้มทำไมอ่ะ
ฟาง:ไม่ได้ยิ้มซักหน่อย
เฟย์:จริงดิ
ฟาง:จริง
เฟย์:อ่ะๆไม่แกล้งก็ได้ ไปนอนแล้ว
             ด้านป๊อปปี้
เคนตะ:ไอโมไม่มาด้วยเหรอ
เขื่อน:คงจะใช่แหละ
จองเบ:แล้วมันไปไหนว่ะ
สองหนุ่ม:ถามกิ๊กไอโมะดิ
จองเบ:ป๊อป ไอป๊อป ไอ้ป๊อปเว้ยยยยยยย
ป๊อปปี้:ห่ะ อะไรไอเบ
จองเบ:ถามว่าไอ้โมะไปไหนรู้ป่าว
ป๊อปปี้:คงไปหาน้องพิมของมันมั้ง
เคนตะ:ว่าแต่แกเหอะทำไมนั่งยิ้มอยู่คนเดียวว่ะ หรือว่า
เขื่อน:แกแอบไปปิ้งสาวที่ไหนมา
เคนตะ:เขื่อนครับแย่งผมพูดทำไม
ป๊อปปี้:เปล่าซะหน่อย
เขื่อน:จริงดิไม่เชื่อ
ป๊อปปี้:แล้วแต่ไมได้ง้อให้เชื่อ
เขื่อน:งั้นเค้าเชื่อก็ได้น่ะพ่อหมีน้อย
ป๊อปปี้:ไม่น้อยเว้ย  ไปเลยไม่ต้องมากอดออกไปมันสยอง