The seasons change ฤดูที่แตกต่าง

ฤดูที่แตกต่าง…………บังเอิญ โลกกลม หรือชะตากรรม
  ความสัมพันธ์ของผมกับเกลเริ่มพัฒนาไปเรื่อยๆเราทั้งสองคนเข้ากันได้ดีไม่มีปัญหาใดๆผมเองก็รักเกลมากสามารถทำอะไรให้เธอได้ทุกอย่าง ไม่ว่าจะหนักหน่าสักเพียงไหนผมก็จะทำ
 13:00
“นี่นายอาทิตย์หน้าเป็นวันครบรอบการก่อตั้งชมรมดนตรีนายไปกับฉันไหม”
เกลถามผมในขณะที่ผมกำลังล้างจานอยู่ที่หลังบ้าน
“ได้สิผมว่างพอดีเลย”ผมหันไปมองเกลที่กำลังซักผ้าอยู่ข้างๆผม
“เยี่ยมไปเลยเดี่ยวพรุ่งนี้เราไปดูชุดออกงานกันนะนายว่าไง”
“ก็โอนะไปสิครับ”
“แหมๆไม่ต้องพูดครับก็ได้”
“ไม่ได้หรอกก็แฟนผมผมก็ต้องพูดเพราะๆสิเดี่ยวแฟนไม่รักแย่เลยยย”
“ใครหรอแฟนนาย”
“ก็คุณไงครับนางฟ้าของผม”ผมส่งสายตาหนาดเยิ้มให้เกล
“แหมๆๆๆตาเยิ้มเชียวนะ  คนบ้าเอ้ย”
 
   เช้าวันต่อมาผมมารับเกลที่บ้านระหว่าที่กำลังเดินเข้าบ้านก็เจอเข้ากับเคทพี่สาวเธอซะก่อน
“สวัสดีครับเคท”ผมยิ้มทักทาย
“ค่ะมารับเกลใช่ไหมค่ะ”
“ครับว่าแต่เกลลงมารถยังครับ”
“ยังค่ะเดี่ยวเชิญไปนั่งรอด้านในก่อนนะค่ะเดี่ยวฉันไปหาน้ำหาท่ามาให้กิน”
“ครับ” เคทดูเป็นคนละคนกับวันนั้นที่มหาลัยมากดูเธอใจดีและน่ารักมากต่างจากวันนั้นที่ดูน่ากลัวจนขนลุก
“เฮ้มารช์”เสียงใสแบบนี้เป็นใครไปไม่ได้นอกจากที่รักของผม
“จ๋าจ๊ะไปกันยังครับผม”
“ค่ะไปกันเลยอยากจะไปดูชุดจะแย่แล้ว”
“ครับนั้นไปกัน”
12:00
ผมและเกลมาถึงที่ร้านตัดเสื้อทันทีที่ถึงเกลก็วิ่งเข้าไปในร้านทันทีโดยไม่สนใจผมสักนิดถ้าเสื้อผ้าจะมีความสำคัญมากขนาดนี้ละก็ทำไมนะต้องสนใจเสื้อผ้ามากกว่าผมอีกอ่ะน้อยใจนะ แต่ถึงกระนั้นเสื้อผ้าที่เกลเลือกมาก็ทำผมอึ้งเหมือนกัน
เกลเลือกชุดที่เปิดไหล่สีดำ กับกระโปรงสีชมพูอ่อนสั้นมากกกกไม่นะทำไมต้องแต่งขนาดนี้ด้วยผมหวงนะเนี่ย
“เฮ้ยเอาชุดนี้จริงอ่อ”ผมถาม
“ก็ใช่นะสิน่ารักมากกกเราชอบ มารช์ชอบไหม”
“ชอบมันก็ชอบแหละแต่ผู้ชายคนอื่นเค้าก็ชอบเหมือนกันนะ”
“แหมๆๆๆนิดหน่อยเองอย่าซีเรียสดิ”
เฮ้อผมก็ได้แต่จำยอมไปแต่ก็ชั่งมันไม่เป็นไรหรอกให้แค่ครั้งนี้ครั้งเดียวนะหึ
13:00
    ผมกับเกลมาหาอะไรกินกันก่อนที่จะไปซื้อของเล็กๆน้อยๆเกลเรียกได้ว่านักช๊อปตัวแม่เลยก็ว่าได้เกลเดินตั้งแต่บ่ายจนตอนนี้เกิบ2ทุ่มแล้วแต่เกลก็ไม่มีทีท่าว่าจะเมื่อยเลยถ้าหันมามองผมตอนนี้คงไม่ต้องแปลกใจว่าผมกำลังคลานทำไมเฮ้ออออผู้หญิงนะผู้หญิงผมกลับมาส่งเกลที่บ้านและก็ไปแวะซื้อของที่ซุปเปอร์มาเก็ตนิดหน่อยบรรยากาศในร้านไม่ค่อยมีคนมากนักแต่ก็พอมีให้เห็นอยู่บ้างผมเดินไปตามชั้นวางอาหารสำเร็จรูปผมเดินเลือกสักพักกำลังจะหยิบบะหมี่แต่มือก็ดันไปโดนกับมือของอีกคนที่กำลังจะหยิบบะหมี่ซองเดียวกับผม
“เออขอโทษครับ”ผมชักมือออกแล้วหันไปมองหน้าของอีกคน
“ไม่เป็นไรครับ”อีกคนก็หันมามองหาผมเช่นกัน
“อ้าวเฮ้ยนาย”ผมตกใจที่เห็นว่าคนนั้นคือใคร
“อ้าวนายไอ้คนปากเสีย”เฟี้ยตตอบกลับทันทีที่เห็นหน้าผม
“นายมาทำอะไรเนี่ย”ผมถาม
“และนายคิดว่าคนมาเดินซุปเปอร์เค้ามาทำอะไรกันอะ”
“นายกวนฉันอ่อ”
“แล้วแต่นายจะคิดเหอะไอ้คนปากเสีย”
“นายจะเลิกเรียกฉันว่าปากเสียได้รึยังห๊ะ”ผมชักจะเริ่มเคืองแล้วนะ
“ทำไมไอ้คนปากเสีย”
“หนอยยยไม่เลิกใช่ไหม”
ผมเดินเข้าไปประชิดเฟี้ยต ตาจ้องตา อยู่นานก่อนที่เค้าจะผลักตัวผมออก
“นายจะทำอะไรอะ”เฟี้ยตถาม
“เปล่าหนิแค่แกล้งเล่นเฉยๆทำไมหรอ”
เฟี้ยตเดินออกไปเรียบๆไม่ได้พูดอะไรต่อก้มหน้าก้มตาเดินอยางเดียว
ที่ลานจอดรถ 02:00
“วันนี้เวลา 01:00 เกิดอุบัติเหตุที่บ้านเลขที่ 818 ถนนสายที่24 มีผู้พบศพนักท่องเที่ยวชาวไทย ถูกแทงด้วยมีดและฆาตรกรยังเผาศพเพื่ออำพรางคดี ตอนนี้เจ้าหน้าที่กำลังสืบสวน ข่าวต่อไป……...”ผมนั่งฟังวิทยุท้องถิ่นอยู่ในรถหลังจากที่เดินออกมาจากซุปเปอร์มาร์เก็ต ผมนั่งคิดอะไรไปเรื่อยและไม่พลาดที่จะต้องมีเรื่องของเฟี้ยตอยู่ด้วยแม้เวลาจะผ่านมานานแต่ผมก็ยังข้องใจและแปลกใจในตัวของคนๆนี้อยู่ดีเค้าจะเป็นคนๆเดียวกับที่ผมช่วยรึเปล่านะหรือว่าจะไม่ใช่ แต่ทำไมถึงเหมือนกันได้ขนาดนี้ละ ยิ่งคิดก็ยิ่งปวดหัวเฮ้ออออ