คุณชายที่รัก

     
      "ฟางไปแน่นะพี่จะได้โทรไปบอกคุณท่าน"
พี่โฟร์ถามฉันอย่างไม่แน่ใจ แหงสิ ฉันทำงานดูแลแต่เด็ก เพราะเด็กน่ะน่ารักซนนิดซนหน่อยก็ยังน่ารักอยู่ดี 
 
   "ค่ะ ฟางจะไป ฝากบอกน้องมินทร์ ด้วยนะว่าฟางคงไปหาไม่ได้สักพัก " 
ตอบเหมือนเฉยๆนะ แต่ในใจ ร้องไห้หนักมากกก ฉันไม่อยากจากน้องมินทร์เลย แกเป็นเด็กที่น่ารักคนนึงเลยละ ใครๆก็รักใครๆก็เอ็นดู 
 
 
     "เยี่ยม พี่โทรบอกทางนู้นเรียบร้อยแล้ว "
ห๊ะ?!  โทรบอกแล้ว เร็วไปมั้ยนั้น ? ฉันยังไม่ได้ทำใจเลย 
 
       "ทางนั้นเขาว่าไงบ้างค่ะ ?" 
ฉันถามอย่างสงสัย อิตาคุณชายนั้นต้องโวยวายแน่นอน เมื่อรู้ว่าจะมีคนไปดูแลอีกเขาต้องไม่พอใจแน่ 
 
 
          " คุณท่าน ก็ไม่ได้ว่าอะไรนะ  ส่วนคุณชายก็เงียบกว่าทุกทีนะ เขาไม่โวยวายเหมือนครั้งก่อนๆเลย " 
ฉันกำลังคิดว่า อิตาคุณชายต้องวางแผนอะไรไว้ ชัวร์! 
 
 
      "หรอค่ะ เขากำลังหาทางไล่ฟางแน่เลย "
ฉันคิดไม่ผิดแน่นอน ต้องใช่แน่ๆ 
 
 
        "ตอนแรกก็โวยวายนะ พอพี่บอกชื่อเราไปก็เงียบไปเลย "
 หื้ม? แค่บอกชื่อไปก็เงียบงั้นหรอ  ชื่อฉันมันน่ากลัวหรือไงกัน 
 
        "นี้ก็ดึกแล้วไปพักเถอะฟาง เดี่ยวพรุ่งนี้เราต้องเริ่มงานวันแรก "  
แล้วฉันเดินไปนอนที่ห้อง  แต่อะไรนะ  พรุ่งนี้!?   ไม่นะ นี้ฉันต้องไปรับมือกับอิตาคุณชายอะไรนั้น พรุ่งนี้น่ะหรอ ม่ายยยยน๊าาา T^T
 
 
   //รุ่งเช้า 
 
    ก๊อกๆๆ 
.    "ฟางตื่นได้แล้ว เช้าแล้วนะ "
อืออะไรเนี่ย วันหยุดแท้ๆทำไมฉันต้องถูกพี่โฟร์ปลุกด้วย ร้อยวันพันปีไม่เคยปลุก  แต่เหมือนฉันลืมอะไรบางอย่าง แหะ! อะ!นึกออกแล้ว 
     
 
         "ค่ะๆๆ แปปนะค่ะพี่โฟร์ "
หลังจากบอกพี่โฟร์เสร็จ ฉันก็ต้องวิ่งผ่านน้ำอย่างเร็วจี๊ด้วยความเร็วแสงเลยทีเดียว และแล้ว
 
.      ณ วังจิระคุณ .
 
ฉันได้แต่มองเคืองๆใส่พี่โฟร์   อุส่าอาบน้ำแปปเดียว ดันลากให้ฉันไปอาบน้ำใหม่ สะงั้น ไม่เข้าใจเลยจริงๆ
 
 
    "ทำไมทำหน้าแบบนั้นละฟาง "
พี่โฟร์ถามฉันแบบสงสัยสุดๆ  ฉันจะบอกได้ไงละว่าเพราะพี่นั้นแหละ  
 
 
    "เปล่าหรอกค่ะ   เมื่อไรคุณท่านจะลงมาละค่ะฟางจะได้คุยเรื่องงานเลย " 
รอนานละเนี่ย อยากจะเจอหน้าอิตาคุยชายนั้น สะแล้วว่าหน้าตาจะกวนประสาทขนาดไหนกัน 
 
 
         "แหม่ รอหน่อยสิจ้ะหนู ฉันไม่ใช่สาวๆแล้ว ที่จะเดินไปไหนได้ดั่งใจ " 
คุณหญิงนภา ที่เดินลงมาอย่างช้า เอ่ยกับฉันอย่างยิ้มๆ นี้ขนาดพอว่าไม่ใช่สาวๆแล้วละเนี่ย รูปร่างหน้าตาอย่างกับสาว 30 ต้นๆเลยละ 
 
 
        "คุณแม่ครับ  ผมบอกแล้วไงว่าจะไปไหนให้มีคนมาคอยดูแลด้วย "
ฉันหันไปมองตามเสียง เอ้าไหนพี่โฟร์บอกฉันว่า ลูกคุณท่านเนี่ย บาดเจ็บจากอุบัติเหตุยังไม่สามารถเดินได้ แล้วทำไมอิตานี้เดินสะข้องเชียว
 
 
        "อ้าว กวินนี้ลูกก็อย่างดุแม่สิ แม่อยากเดินแบบชิวล์ๆบางนิ "
คุณท่านตอบอิตานั้นเหมือนเด็กกำลังงอล ดูๆไปน่ารักเหมือนเด็กนะคุณท่านเนี่ย
 
 
.     "เอ่อ นี้คือ คุณชายกวิน ลูกชายคนโตของคุณท่านน่ะ "
พี่โฟร์เหมือนจะอ่านใจฉันออก เลยรีบบอก สงสัยกลัวฉันจะปี๊ดแตกละมั้ง
 
 
         "สวัสดีครับพี่โฟร์  อ่อแล้วก็ หวัดดียัยเตี้ย "
หนอย กล้ามาเรียกฉันว่ายัยเตี้ยงั้นหรอก
      //ไอ้บ้าเอ๋ยย"!!!  ///ฉันตะโกนในใจแบบโมโหสุดขีด .กรี๊ด มันกล้าดียังไงมาเรียกฉันแบบนี้
 
 
 
 
 
 
###มีใครอ่านมั้ยน๊าา  ไม่สนุกหรอ T^T.  เค้าลบกะได้นะ  ###