เจ้าสาวบ้านไร่

 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ปล่อยเดี๋ยวนี้นะธาม ปล่อย/ไม่ปล่อย จนกว่าฟางจะเลิกบ้าแบบนี้ ไม่อายเค้ารึไง ที่เป็นถึงนักธุรกิจ
ไฮโซแต่กลับมาทำตัวต่ำๆแบบนี้ ทุเรศ”ฟางหวีดร้องดิ้นไปมาสุดเสียงเมื่อถูกธามไทและแพนลาก
มาที่ห้องพักในโฮมสเตย์ของพิชชี่ก่อนที่ชายหนุ่มจะรีบว่าภรรยาในนามของตนเอง
 
 
 
 
 
 
 
“ไม่อาย ทีตัวเองไปทำชั่วไข่ไว้แบบนั้นล่ะไม่อาย ถ้าทุเรศมากถ้าอายก็หย่ามั้ยล่ะจะได้จบๆเรื่อง
สัก/ถ้าฟางอย่า แล้วใครจะสืบทอดทายาทจิระคุณล่ะ”ฟางรีบเถียงสามีกลับไปก่อนที่ชายหนุ่มจะรีบ
พูดดักมา
 
 
 
 
 
 
 
 
“ลองคิดดูสิ ตอนนี้ฟางแต่งงานกับธามไปแล้วและธามก็มีลูกติดมาตั้ง3ทั้งหญิงทั้งชายเอาไว้ช่วย
บริหารงานให้นีระสิงห์ไงไม่ชอบรึไงฟาง เอ รึว่าถ้าไม่อยากได้ลูกเลี้ยงก็มามีลูกกันจริงๆกันซะเลย
สิ”ธามไทตกใจรีบหาคำพูดมาอ้างไม่ให้ฟางฟ้องหย่าตนเองก่อนที่จะยกประเด็นแฝด3มาให้ฟาง
คล้อยตามแล้วเริ่มดันฟางลงไปกับเตียง
 
 
 
 
 
 
ผลัก
 
 
 
 
 
 
 
 
“อย่ามาทำอะไรทุเรศๆแบบนี้กับฟางถ้าตัวของธามและใจมันยังสกปรกแบบนี้ ฟางไม่อยากใช้ผู้ชาย
ร่วมกับใคร หลีก”ฟางถีบธามไทตกเตียงไปสุดแรงแล้วว่าก่อนที่จะเดินปึงปังออกไปนอกที่พักตัวเอง
 
 
 
 
 
 
 
 
“โธ่โว้ย ถ้าไม่ติดว่ารวยแม่งไม่ง้อหรอก ผู้หญิงอะไรนิสัยแย่ อย่าหวังเลยจะเป็นแม่คนได้”ธามไท
ตะโกนไล่หลังด้วยความโมโหที่ฟางไม่ยอมเขาเลยตั้งแต่แต่งงานมาจนป่านนี้แล้วก่อนที่จะคิดถึง
โฟร์และแฝดทั้ง3ที่อยู่ที่ไร่ป๊อปปี้ แล้วเขาจะทำอย่างไรต่อไปดีล่ะที่จะหาทางพิสูจน์ว่าเด็กแฝด
ทั้ง3นั้นเป็นลูกของเขา
 
 
 
 
 
 
 
 
“น้าเฟย์แม่โฟร์จะไม่เป็นอะไรใช่มั้ยครับ/ใช่ครับ แม่โฟร์จะไม่เป็นอะไร เมื่อกี้แม่โฟร์แค่เหนื่อยมาก
เลยต้องทานยาเพื่อพักผ่อน วันพาทูกับทรีไปเล่นข้างล่างนะครับ”เมื่อเฟย์และเขื่อนพาโฟร์ไปพัก
ผ่อนเสร็จแล้วออกมาหาแฝด3เพื่อปลอบขวัญ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ไม่คิดเลยนะว่าคุณฟางที่เราเจอวันนี้คือคนเดียวกับของขวัญแสนหวานที่ไร่เราได้/ผู้หญิงเป็นเพศที่
น่ากลัวนะพี่เขื่อน ซับซ้อนมากกว่าที่ผู้ชายเข้าใจ”เขื่อนพยายามชวนเฟย์คุยแต่ร่างบางตอบกลับชาย
หนุ่มอย่างไม่สนใจพลางเดินหนีจนเขื่อนรีบคว้าข้อมือเอาไว้
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ปล่อยเฟย์เดี๋ยวนี้นะเราไม่มีอะไรที่จะต้องคุยกันอีก/นี่ พี่ชวนคุยเราก็คุยกับพี่หน่อยสิ อย่าเอาเรื่อง
ส่วนตัวมารวมกับเรื่องของป๊อปปี้มันหน่อยเลยน่า โตๆกันแล้วชอบทำเรื่องเล็กเป็นเรื่องใหญ่ไม่
เปลี่ยนเลยนะ”เฟย์ขืนตัวเองออกจากการเกาะกุมของเขื่อนและโวยวายจนเขื่อนพยายามพูดกับเฟย์
ด้วยอารมณ์ที่เย็นลงแต่ก็ไม่วายปากร้ายใส่จนเฟย์โมโหทุบชายหนุ่มอย่างแรงจนเขื่อนร้องออกมา
และยอมปล่อยเฟย์ทันที
 
 
 
 
 
 
“เฟย์ นี่เราจะกลับมาดีกันเหมือนเดิมไม่ได้เลยรึไง/เฟย์ว่าพี่เขื่อนน่าจะรู้อยู่แก่ใจดีนะคะก่อนที่จะ
ถามคำถามนี้กับเฟย์ ในเมื่อเรา2คนแต่งงานกันไปแล้วเข้ากันไม่ได้ เข้ากับที่บ้านของแต่ละฝ่ายไม่
ได้ก็ต้องเลิกกันสิ จะรั้งไว้ทำไม”เขื่อนขอร้องก่อนที่เฟย์จะตอบกลับมา
 
 
 
 
 
 
 
 
”ที่พูดแบบนี้แสดงว่าเต็มใจงั้นสิที่จะไปแต่งงานใหม่กับผู้ชายที่พ่อเราหามาให้น่ะ/ใช่ค่ะ เพราะเฟย์
เชื่อว่าพ่อของเฟย์ท่านต้องหาสิ่งดีๆมาให้ลุกเสมอไม่เหมือนกับตอนที่เฟย์เลือกเอง มันทั้งแย่และก็
เป็นสิ่งที่ผิดพลาดที่สุดในชีวิตเฟย์”เขื่อนไม่พอใจเริ่มยกประเด็นที่เฟย์จะไปดูตัวกับคนที่ท่านนาย
พลพ่อของเฟย์หามาให้ทำให้เฟย์รีบพูดเออออไปกับสิ่งที่เขื่อนว่ากลับทันที
 
 
 
 
 
 
“หึ สิ่งที่เลือกมาให้มันดี แล้วพี่เป็นสิ่งที่เลวงั้นสิ แล้วยอมรึไงที่จะเป็นผู้หญิงมือสองเป็นแม่ม่ายไป
หาผู้ชายใหม่เพื่อแต่งงานแบบนั้นน่ะ อย่าลืมสิว่าเราไม่ใช่สาวบริสุทธิ์แล้ว ผ่านอะไรมาแล้วคงจะมี
ผู้ชายเค้าเห็นค่าอยู่ล่ะ/อีพี่เขื่อน ก็ปากเสียแบบนี้ไงใครจะอยากอยู่ด้วย ผู้ชายเฮงซวย”เขื่อนโมโห
ก่อนรีบว่าเฟย์ไปด้วยความปากไวทำให้เฟย์โมโหแล้วผลักอกเขื่อนก่อนเดินหนีชายหนุ่มไปทันที
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“นายไปทำงานเถอะนะป๊อป ชั้นว่าจะพักผ่อนสักหน่อย/อือ ดูแลตัวเองดีๆแล้วก็ฝากดูแลหลานๆด้วย
นะแก้ว ชั้นไปก่อนนะ”ป๊อปปี้มาส่งแก้วก่อนที่จะขอตัวกลับไปทำงานหลังจากเรื่องวุ่นได้ผ่านไป แก้ว
ถอนหายใจก่อนที่จะเอนหลังลงกับเตียงพลางเหม่อมองที่นอกหน้าต่างคิดถึงครั้งที่เธอบอกโทโมะ
ว่าเธอแท้งแล้วเอามือลูบที่ท้องตัวเองเบาๆ ตุบ แก้วรีบหันขวับไปตามต้นเสียงในห้องนอนของเธอ
ก่อนที่จะเดินไปที่หลังมุมแต่งตัวแล้วต้องตกใจเมื่อเธอเห็นเนโกะน้องสาวของโทโมะอยู่ที่นี่
 
 
 
 
 
 
 
“อย่านะคะพี่แก้ว เนขอร้องล่ะ พี่อย่าบอกพี่โทโมะหรือคนที่นีระสิงห์เลย เนไหว้ล่ะค่ะ/แต่เนอยู่ที่นี่
ไม่ได้นะ เนต้องกลับบ้าน ป่านนี้พี่ชายของเราไม่ตามหาจนวุ่นแล้วหรอ”เนโกะที่แอบเข้ามาหาแก้ว
รีบรั้งร่างบางไว้และขอร้องแต่แก้วกลับทักท้วงไม่เห็นด้วย
 
 
 
 
 
 
 
“แต่เนรับไม่ได้ค่ะ เนรับไม่ได้กับสิ่งที่พี่โทโมะทำ พี่โทโมะทำร้ายพี่แก้ว มันเลวร้ายเกินกว่าที่เนจะ
ให้อภัย/แต่ถึงยังไงเค้าก็เป็นพี่ชายของเนโกะนะ เราหนีมาแบบนี้ยังไงซะพี่โทโมะอาจจะตามหาอยู่
ก็ได้นะ”เนโกะรีบพูดเพื่อให้แก้วไม่ไล่ตัวเองแต่แก้วยังคงลังเลไม่เห็นด้วย
 
 
 
 
 
 
 
“เนเคยหนีออกจากบ้านไปเข้าค่ายของมหาลัยที่ต่างจังหวัดตั้ง5วันกลับมาพี่โทโมะไม่เห็นจะสนใจ
เนเลย ให้เนอยู่ที่นี่เถอะนะคะพี่แก้ว เนอยู่ไม่นานหรอกค่ะ อย่าไล่เนไปเลยนะคะ เนสัญญาเลย เน
จะไม่ดื้อไม่ซนไม่ทำให้พี่แก้วต้องหนักใจเลยตลอดเวลาที่อยู่นี่ อย่าไล่เนไปเลยนะคะพี่สาวของเน/
เอ่อ เอาอย่างนั้นก็ได้จ้ะ อยู่แค่แปปเดียวก็ได้”เนโกะรีบอ้างถึงเหตุการณ์ที่เธอเคยทำพลางอ้อน
แก้วทำให้แก้วที่ทนลูกอ้อนของเนโกะไม่ได้จึงตบปากรับคำสาวน้อยออกไป
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ไม่ร้องนะครับทรีลูกผู้ชายห้ามงอแง เดี๋ยวถ้าพ่อป๊อปคุยธุระเสร็จแล้วอาพิชจะพาเด็กๆไปกินไอติ
มนะครับ รอตรงนี้ก่อนนะ”ทางด้านป๊อปปี้หลังจากพวกของฟางกลับออกไปแล้วช่วงบ่ายเขาต้องมาที่
ไร่ของพิขชี่เพื่อคุยงานโดยมีทรีที่ติดตัวเขาเองนั้นได้ตามมาด้วย ทรีมองพิชชี่และป๊อปปี้คุยกันใน
ห้องก่อนที่จะเดินปลีกออกมาข้างนอกตามลำพัง
 
 
 
 
 
 
 
“ไหงสุดหล่อมาเดินคนเดียวแบบนี้ล่ะครับ แม่ไปไหนซะล่ะ/อย่าเข้ามานะโจรขโมยกางเกงใน”ธาม
ไทที่เบื่อฟางได้เดินหนีออกมาเจอกับทรีเข้าก็ยิ้มดีใจก่อนที่จะรีบไปหาโดยที่ทรีมองธามไทอย่างไม่
ไว้ใจ
 
 
 
 
 
 
 
“นี่น้องทรีครับอย่ามองพ่อ เอ้ย อาเป็นคนไม่ดีแบบนั้นสิครับ อาไม่ใช่โจรขโมยกางเกงในซักหน่อย/
แล้วอาเป็นใคร ทำไมต้องมาที่บ้านเราแล้วก็ทะเลาะกับพ่อป๊อปด้วย”ธามไทพยายามชี้แจงก่อนที่
เด็กชายจะตั้งคำถามถามต่อ
 
 
 
 
 
 
 
“อาเป็นเพื่อนเก่าของแม่โฟร์ครับ พอดีอาเคยทำให้แม่โฟร์เสียใจมาก่อนพ่อป๊อปของเราเลยไม่ชอบ
หน้าอา แต่ตอนนี้อากลับตัวแล้วนะ อาไว้ใจได้/แต่อาทำทรีปากแตก”ธามไทพูดพลางชู3นิ้วให้ทรีดู
แต่เด็กชายก็ยังไม่ไว้ใจชายหนุ่ม
 
 
 
 
 
 
 
 
“งั้นอาขอโทษนะครับที่ทำให้เราต้องเจ็บตัว มาให้อาเป่าพรวิเศษจะได้หายนะ/คิกๆ อาแกล้งทรี
ทรีจั้กจี้ฮะ”ธามไทขอโทษทรีก่อนพลางดึงลูกชายตัวเองมาเป่าแผลที่ปากแล้วโอบกอดเพื่อจั้กจี้จน
ทรีที่ระแวงธามไทนั้นเริ่มสนุกและหัวเราะไปเมื่อเล่นกับธามไท
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“แหมๆไม่ยักจะรู้นะเนี่ยว่าธามก็เล่นกับเด็กได้ ก็นึกว่าเกลียดซะอีก/อย่ามาหาเรื่องกันน่าฟาง”ฟางที่
เดินตามหาธามไทนมาเห็นภาพนั้นก็รีบปรี่เข้าไปพูดเหน็บแนมนธามไทไม่พอใจแล้วจะพาทรีเดินหนี
 
 
 
 
 
 
 
 
“จะไปไหนล่ะ เมื่อเช้าตกลงกันไม่ใช่รึไงเรื่องลูกของธาม นี่กำลังทำแผนอยู่สินะที่จะเอาเด็กพวกนี้
มาเป็นลูกตัวเอง/คงไม่มีวันเป็นแบบนั้นซะหรอก ถ้าตราบใดที่ผมยังเป็นพ่อของแฝด3อยู่”ฟางโพล่ง
ออกมาเสียงดังจนป๊อปปี้ที่ออกมากห้องของพิชชี่ได้ยินก็ตอบกลับไปอย่างรวดเร็ว
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“แต่ผมเป็นพ่อแท้ๆของแฝด3 จะให้ไปตรวจดีเอ็นเอยังไงมันบอกอยู่แล้วว่าความจริงคืออะไร/พ่อ
แท้ๆงั้นหรอ พ่อที่มันไม่เคยจะมาสนใจดูดำดูดีลูก พ่อที่ไม่คิดจะปกป้องตอนที่โฟร์ต้องการให้คน
ช่วย ตอนที่โฟร์อ่อนแอ กล้าใช่สิทธิ์ความเป็นพ่อนะ แล้วตอนที่โฟร์ท้อง ตอนที่โฟร์คลอด
แฝด3นายไปอยู่ไหน ทำอะไรอยู่ อย่ามาอ้างสิทธิ์หน่อยเลย”ธามไทที่รู้สึกผูกพันกับทรีขึ้นมาก็เริ่ม
พูด จนป๊อปปี้เดือดจัดตรงไปผลักอกกว้างของธามไทพลางกระชากคอเสื้อง้างหมัดจะชกหน้าชาย
หนุ่ม
 
 
 
 
 
 
ซ่า
 
 
 
 
 
 
 
“เลิกบ้าซักที อย่ามาทำร้ายสามีชั้นนะ เมื่อเช้าชั้นไม่ทำอะไรเพราะอยู่ในไร่ของนายแต่นี่มันไม่ใช่
ถ้าชกสามีชั้นนายได้ไปนอนในคุกแน่/งั้นก็ดูแลสามีคุณดีๆแล้วกัน อย่าให้เค้ามายุ่งกับลูกและก็น้อง
สาวผมอีก”ฟางรีบคว้าถังน้ำที่อยู่แถวนั้นมาสาดใส่ป๊อปปี้แล้วว่าทำให้ป๊อปปี้เจ็บจี๊ดกับคำที่ฟางพูดว่า
ธามไทคือสามีของตนเองก็รีบตะคอกกลับก่อนที่จะดึงลูกชายตัวเองเดินหนีออกไป
 
 
 
 
 
 
 
 
“ทำบ้าอะไรของเธอ อยากได้ลูกไม่ใช่รึไง ดูเธอทำสิพ่อบุญธรรมเค้าคงจะยอมล่ะ”ธามไทหันขวับ
ไปว่าฟางก่อนที่จะสบถออกมาแล้วเดินหนีฟางออกไป
 
 
 
 
 
 
“คนอย่างคุณหนูนันท์นีระสิงห์ อยากได้อะไรก็ต้องได้”ฟางหงุดหงิดก่อนที่จะพูดพึมพำกับตัวเอง
แล้วรีบเดินไปที่รถแล้วสตาร์ทรถออกไปทันที
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“เห้ยๆ เบาๆหน่อยไอ้ป๊อปอย่าโหมดื่มหนักแบบนี้ดิ/ไอ้เขื่อน ถ้าแกบ่นอีกนะก็กลับบ้านไปเลย
ไป”เขื่อนที่ตามป๊อปปี้มาที่บาร์เหล้าแถวตัวเมืองรีบปรามเพื่อนชายที่เอาแต่ดื่มเหล้าด้วยความเป็น
ห่วงแต่ป๊อปปี้ไม่สนใจกลับดื่มเหล้าต่อราวกับดื่มน้ำจนเขื่อนถอนหายใจออกมาแล้วหันไปดื่มเหล้า
ของตัวเองในใจคิดกลุ้มถึงเรื่องเฟย์
 
 
 
 
 
 
 
 
“อะไรคุณทนาย ต้องให้พ่อที่รับดูแลเด็กเซ็นยินยอมงั้นหรอ โอ๊ย อะไรกันนักหนาเนี่ย”อีกมุมหนึ่ง
ของร้าน ฟางที่หัวเสียกับการคุยกับทนายส่วนตัวของตัวเองเรื่องสิทธิ์การเลี้ยงดูแฝด3ก็หงุดหงิดที่
เรื่องมันไม่ง่ายก่อนที่จะดื่มเหล้าจนหมดแก้วแล้วปาแก้วลงพื้นอย่างหัวเสีย
 
 
 
 
 
 
 
 
“อะไร จะมาคิดค่าแก้วที่ชั้นปาล่ะสิอ่ะ ไม่ต้องทอน/จะไปไหนน้องสาว ทั้งสวยทั้งรวยแบบนี้ อยู่คุย
กันก่อนสิจ้ะ”ฟางปรายหางตามองชายฉกรรจ์2คนที่เดินมาหาเธอพลางเอาแบงค์500วางลงที่โต๊ะ
แล้วเดินหนีแต่ถูกชาย1ในนั้นคว้าแขนไว้แล้วพูด
 
 
 
 
 
 
 
“อย่ามารุ่มร่ามกับชั้นนะ ปล่อย/โอ้โห ดุซะด้วยแบบนี้สิเร้าใจดี”ฟางที่เริ่มเมาแต่ยังคงสติไว้ดิ้น
โวยวายแต่ชายฉกรรจ์ทั้ง2กลับหัวเราะชอบใจ “ถ้าอยากมากก็ไปเอากับแม่แกโน่นไป๊/อีนี่ ปากดีนัก
นะอยากโดนตบรึไงวะ”ฟางโมโหโพล่งว่าชาย2คนกลับก่อนที่ชายคนนั้นจะเดือดจัดแล้วง้างมือ
หมายจะตบแต่ฟางหลบได้ทันก่อนที่จะเตะเข้าที่หน้าแข้งชายที่ล้อคตัวเองไว้เพื่อหนีออกมา
 
 
 
 
 
 
 
 
“อย่าหนีนะมึง/อยู่ให้โง่สิไอ้บ้า”ชาย2คนรีบไล่ตามฟางแต่ฟางที่เมาแล้ววิ่งไวขึ้นรีบไปซ่อนที่หลังรถ
กระบะคันหนึ่งจนชาย2คนเดินไปหาเธอที่อื่น พลันสายตาของฟางหันไปเห็นชายคนหนึ่งยืนฉี่อยู่
หลังรถกระบะก็อ้าปากแล้วรีบร้องโวยวาย
 
 
 
 
 
 
 
 
“โอ๊ย จะร้องเสียงดังทำไมเนี่ย/อี๋ นายเอามือที่จับ แล้วมาจับชั้น อี๋ สกปรก”ป๊อปปี้ตกใจตามเสียง
ร้องฟางรีบรูดซิปกางเกงแล้วรีบว่าพลางรวบตัวฟางมาแนบอก แต่ร่างบางยังไม่หยุดโวยวาย
 
 
 
 
 
 
 
 
“ถ้าไม่หยุดผมจะจูบคุณนะ/ไอ้หื่นกาม อื้ออ”ป๊อปปี้ถอนหายใจรีบว่ากลับแต่ฟางที่เมาแล้วไม่สนใจ
จึงถูกชายหนุ่มดึงร่างบางมาบดจูบอีกครั้ง ฟางที่ตกใจเบิกตาโพลงและเลิกขัดขืน
 
 
 
 
 
 
 
 
“เอ่อ ขอโทษ/ไม่ต้อง จะไปไหน เจอนายก็ดีแล้ว ชั้นมีเรื่องจะเคลียร์กับนายพอดี”ป๊อปปี้ชะงักรีบ
ผละฟางออกจากอ้อมกอดก่อนที่ฟางจะรีบรั้งแขนเอาไว้แล้วรีบพูด
 
 
 
 
 
 
 
“แต่ผมไม่มีอะไรจะเคลียร์กับคุณ/แต่ชั้นมี เรื่องลูกของธามไทไงล่ะที่นายเอาเค้ามาเลี้ยงตั้งหลายปี
ชั้นจะมาเรียกร้องสิทธิ์ให้ธามไทได้ดูแลลูกของเค้า”ป๊อปปี้พูดตัดบทแต่ฟางไม่ยอมรีบยกประเด็น
เข้าเรื่องทันที
 
 
 
 
 
 
 
“กล้ามากนะที่จะบอกว่าใช้สิทธิ์ความเป็นพ่อ ทั้งที่มันไม่เคยดูดำดูดียัยโฟร์/แล้วไง แต่มันก็ไม่สาย
ไปนิที่จะมาดูแล อยากได้ค่าเลี้ยงดูเท่าไหร่ก็บอก แต่ชั้นต้องได้สิทธิ์เลี้ยงดูเด็กพวกนั้น นีระสิงห์
ต้องมีทายาทสืบทอดตระกูลต่อไปเข้าใจมั้ย”ป๊อปปี้แค่นหัวเราะก่อนที่จะว่ากลับทำให้ฟางไม่ยอม
แพ้แล้วหลุดพูดถึงเจตนาความต้องการที่แท้จริงของตัวเองออกมา
 
 
 
 
 
 
 
“อยากได้ลูก ทำไมไม่ทำกันเองล่ะ สามีก็มีเป็นตัวเป็นตนอยู่แล้ว จะมาเอาลูกผมไปทำไม รึว่าสามี
คุณมันไม่มีน้ำยาก็ไม่น่าใช่เพราะมีครั้งแรกก็ได้แฝด3ซะแบบนั้น”ป๊อปปี้ยิ่งหัวเราะเยาะไปกว่าเดิม
ก่อนที่จะว่ากลับ
 
 
 
 
 
 
 
 
“มีน้ำยารึไม่มียังไงมันก็เรื่องของชั้น นี่จะไปไหนน่ะ จะเดินหนีชั้นแบบนี้ไม่ได้นะ กลับมา”ฟาง
โวยวายหนักกว่าเดิมเมื่อเห็นป๊อปปี้เดินหนีไปสตาร์ทรถ ร่างบางไม่ยอมแพ้รีบวิ่งไปขึ้นอีกฝั่งของรถ
ชายหนุ่มทันที
 
 
 
 
 
 
 
“ขึ้นมาทำไม ลงไปเลยนะ/ไม่ ชั้นไม่ลง เรายังพูดการเจรจาของเราไม่จบ อย่ามาเสียมารยาทกับชั้น
อย่าคิดหนีนะ กรี๊ดดดด นี่ขับรถบ้าอะไรเนี่ย หยุดเดี๋ยวนี้นะ”ป๊อปปี้หันขวับไปไล่ฟางแต่ฟางไม่ยอม
ลงและรีบกดประตูล้อคทำให้ป๊อปปี้กระตุกยิ้มออกมานิดนึงก่อนที่จะสตาร์ทรถและกระชากรถออกไป
อย่างรวดเร็วท่ามกลางเสียงหวีดร้องโวยวายไม่พอใจของฟางที่กำลังตกใจอยู่บนรถของชายหนุ่ม
 
 
 
 
 
 
 
 
“สมน้ำหน้าไม่ลงไปเองนิ/ไม่ลง ชั้นไม่ลงจนกว่านายจะยอมยกสิทธิ์การเลี้ยงดูลูกให้กับสามีขั้น ยัง
ไงซะเค้าก็เป็นพ่อแท้ๆของเด็กพวกนั้นนะ”ป๊อปปี้ยิ้มเยาะก่อนที่ฟางจะโวยวายต่อ
 
 
 
 
 
 
 
“ก็บอกว่าไม่ก็ไม่ไง อย่างี่เง่าแล้วมาชุบมือเปิบนะ คนอย่างพวกคุณมีจิตวิญญาณของการเป็นพ่อแม่
รึเปล่าก็ไม่มียังจะมาเอาเด็กไปเป็นภาระพวกคุณทำไม/ไม่ใช่ภาระซักหน่อย ชั้นต้องการเด็กพวกนั้น
เพื่อไปสืบทอดตระกูลของชั้นนะ นีระสิงห์ต้องการคนสืบทอดต่อ”ป๊อปปี้เริ่มโวยวายกลับก่อนที่ฟาง
จะรีบเถียงร่างสูง
 
 
 
 
 
 
 
 
“ทำไมไม่มีเองไปเลยล่ะจะมาเอาลูกชาวบ้านไปทำไม/ไม่มี จะอะไรนักหนายังไงซะธามก็สามีชั้น
เค้ามีลูกอยู่แล้วก็เป็นผลดีกับชั้นสิ อยากได้เงินเท่าไหร่ก็บอกมาแล้วกัน”ป๊อปปี้เป็นฝ่ายถามกลับ
ก่อนที่ฟางจะโพล่งออกมาบ้าง
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“เงินน่ะผมไม่ต้องการหรอก หึ อยากมีลูกนักใช่มั้ย ได้”ป๊อปปี้ยิ้มออกมาก่อนที่จะรีบเร่งรถตัวเองไป
จอดที่โรงแรมม่านรูดแห่งหนึ่งแล้วกระชากฟางเข้าไปในห้องกับเข้าทันที
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“นี่จะทำบ้าอะไรน่ะ อยากเข้าคุกรึไง ไอ้โรคจิต”ฟางที่ถูกผลักเข้ามาในห้องก็โวยวายก่อนที่จะรีบ
ตรงเข้าไปทุบอกกว้างของป๊อปปี้เป็นพัลวัน จนชายหนุ่มต้องรีบรวบข้อมือบางทั้ง2เอาไว้ไม่ให้
ทำร้ายตัวเองอีก
 
 
 
 
 
 
 
 
“ก็อยากได้ลูกเองไม่ใช่รึไงแล้วไม่ยอมมีอะไรกับไอ้ธามไทมัน ก็มามีอะไรกับผัวคนแรกของเธอก็ไง
ล่ะเผื่อมันจะติด/กรี๊ดดด พูดบ้าอะไรออกมา ชั้นไม่ใช่เมียนายนะ ไอ้บ้า ไอ้โรค อื้อออ”ป๊อปปี้
กระชากฟางมากอดรัดแน่นแล้วว่าก่อนที่ฟางจะหวีดร้องแล้วดิ้นพลางด่าว่าชายหนุ่มจนป๊อปปี้ต้องดึง
ร่างบางไปบดจูบอีกครั้งก่อนที่ทั้งคู่จะเซล้มลงไปบนเตียงนอนด้วยกันโดยที่ร่างสูงของป๊อปปี้ทาบทับ
ร่างบางของฟางเอาไว้ ชายหนุ่มไม่รอช้ารีบขึงร่างบางไว้ไม่ให้หนีเขาไปไหนได้อีก
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“จะทำอะไรน่ะ อย่านะ ชั้นมีสามีแล้วได้ยินมั้ย ชั้นมีสามีแล้ว/เออ ก็มีแล้วน่ะสิ จำไม่ได้รึไงว่าเธอ
เป็นเมียชั้น เธอนอนกับชั้นมาตั้งกี่ครั้งลืมไปแล้วรึไง”ฟางตกใจดิ้นโวยวายขัดขืนป๊อปปี้ก่อนที่ป๊อปปี้
จะโพล่งความจริงออกมาบ้าง
 
 
 
 
 
 
 
“กรี๊ดดดด อย่ามากล่าวหาชั้นนะ ชั้นเป็นเมียนายตอนไหน ชั้นจำไม่ได้ อย่ามาโกหก/จำไม่ได้งั้น
หรอว่าชั้นเป็นใคร ลืมชั้นแล้วงั้นหรอ เออ ดี ชั้นจะทบทวนเรื่องของเราให้เธอรู้แล้วกัน ว่าใครคือคน
แรกของเธอ”ฟางหวีดร้องออกมาไม่พอใจก่อนที่ป๊อปปี้ที่ทั้งโกรธและไม่พอใจที่ฟางบอกว่าเธอเป็น
ภรรยาของธามไทก็โพล่งความจริงที่เขาอัดอั้นมานานออกมาก่อนที่จะก้มลงซุกไซร้ร่างบางทันที
ฟางทั้งดิ้นทั้งขัดขืนพยายามจะทุบตีชายหนุ่มแต่ถูกล้อคไว้ไม่เป็นผล
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ปล่อย อื้ออ/ทำไมกัน ทำไมต้องเป็นแบบนี้ ของ ขวัญ”ฟางดิ้นไปมาเมื่อรับรู้ว่าเสื้อของเธอเริ่มถูก
ถอดออกมาก่อนที่เสียงของเธอจะถูกดูดกลืนหายไปชายหนุ่มจูบฟางอยู่เนิ่นนานและหนักหน่วงจน
ฟางที่หลับตาปี๋เริ่มเห็นภาพเลือนลางในหัวของเธอที่ยิ้มและหัวเราะมีความสุขกับใครคนหนึ่งในไร่
ภาพที่เขาและเธอใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันและวาดฝันจะแต่งงานด้วยกันในไร่นี้ ป๊อปปี้ถอนจูบฟางออกม
าแล้วเอ่ยชื่อถึงของขวัญ ทำให้ฟางลืมตามองชายหนุ่มที่ตอนนี้แววตาของเขามีความเศร้า ร่างบางที่
เลิกขัดขืนก่อนที่จะเอื้อมมือที่ถูกปล่อยเป็นอิสระแล้วมาจับที่แก้ม ทั้งคู่สบตากันสักพักเหมือนมี
แรงดึงดูดบางอย่างทำให้ทั้งคู่ต้องเขาหากันอีกครั้งโดยที่ทั้งคู่ปล่อยไปตามความต้องการของชาย
หญิงในส่วนลึกของหัวใจกันและกัน
 
 
 
 
 
อยากได้ลูกป๊อปปี้ก็จัดให้เลยไง555555555
 
 
ช่วงนี้ไรเตอร์ยุ่งมากอ่ะ ไปๆมาๆหลายที่ไม่ค่อยว่างมาเข้าขีดเขียนเลยเน้อ
 
เหมือนคนอ่านหายอ่า หายไปเยอะเลย ยังมีคนอ่านเรื่องนี้มั้ยอ่า