อินาสึมะ2016 ผจญภัยในดินแดนวิญญาณ

"ทุกคนฮะดูเหมือนเสียงจะมาจากทางนี้นะ"ชินสุเกะ เดินนำชิดโดกับคิริโนะไป ส่วนซึรุงิก็เอาแต่เกาะแขนผม ไม่รู้รึไงว่ามันหนักน่ะ แต่ชินสุเกะนี่ก็สุดยอกเลยเนอะ ทั้งๆทีตัวเล็กสุดในหมู่พวกเราแต่ประสาทสัมพัดทั้ง5น่ะไวโครตเลย.....แต่เนื่องจากว่าที่นี่มืดมากจะมีก็แค่แสงจันที่คอยส่องให้เรามองเห็นกันแค่นั้น พวกเราเลยต้องเกาะกลุ่มกันไป
อากกกกกกกกกกกกกกกกกกก
"ไทโยรู้ว่ากลัวแต่อย่าพึ่งกรีดได้ไหม"ผมหันไปดุไทโย
"ยังไม่ได้กรีดเลยเฟรย ตั้งแต่ตอนนั้นแล้ว อย่าเอาแต่โทษตรูสิเฟรย"ไทโยตะหวาดกลับ
"ทุกคนอย่าพึ่งทะเลาะกันได้ไหม"อัฟฟ่ารีบห้ามทั้ง2คน
"ทุกคนครับผมว่า น่าจะเป็นเสียงผู้หญิงที่ไม่ใช่เบย์ต้าหรือคินาโกะ"ยูคิมูระพูดออกมาด้วยท่าทางจริงจัง
"ใช่ฉันเห็นด้วยเลย"เบย์ต้า
"งั้นพวกเรารีบไปกันเถอะ บางทีเขาอาจต้องการความช่วยเหลือก็ได้"ชินโดพูดพร้อมกับจูงมือคิริโนะวิ่งไป แล้วก็นะสองคนนี้น่ะมันจะตัวติดกันไปไหมอิจนะเว้ย แถมซึรุงิยังไม่ย่อมปล่อยแขนผมอีก แขนผมจะหักอยู่แล้วน้า......  ทุกคนวิ่งไปเรื่อยๆ ชนออกจากป่าทึบไปได้ (แต่ยังไม่ได้กลับไปที่บ้านเดิมมิติเดิมนะ) จนเจอกับร่างของเด็กผู้หญิงที่น่าจะเป็นเจ้าของเสียงกรีดนั้นนอนอยู่ ที่ขามีรอยเผลใหญ่ประมาณ5-6เซน ยูคิมูระเลยหยิบผ้าพันเผลที่พกมาพันเผลให้เธอ และข้างๆตัวเหมือนจะมีไม้ไผ่เหล่าแหลมว่างอยู่ด้วย
"ดูเหมือนว่าไม่ไผ่จะเปื้อนเลือดอยู่นะ"คิริโนะหยิบไม้ไผ่ขึ้นมาดู
"อาจจะเป็นไปได้ว่าเธอถูกแทงด้วยไม้ไผ่นั้นก็ได้นะ"คาริยะ
"แต่เรื่องนั้นช่างมันก่อนตอนนี้ต้องปลุกเธอขึ้นมาก่อน"ไทโยจับตัวเธอขึ้นมาเขย่า พร้อมกับเรียกไปเรื่อย จนกระทั้งเปลือกกาของเธอมีท่าทีจะขยับเล็กน้อยจึงค่อยๆวางเธอลงกับพื้นแล้วเธอก็ค่อยๆลืมตาขึ้นมา
"อะ.......พวก....นะ.....นาย...."เธอคนนั้นค่อยๆลุกขึ้นนั้น เธอนั้นมี ดวงตาสีฟ้าที่ไร้แว่วตา ผมสีดำยาวลงมาเกือบถึงเอว เธอค่อยๆยืนขึ้น ก่อนจะหันมาจับข้อมือของไทโย เพราะ อยู่ใกล้ที่สุดในหมู่พวกเรา
"มีชีพจร แสดงว่า พวกนายยังไม่ตายสินะ"เธอพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่ดูไร้ซึ่งอารมมาก
"หมายความว่ายังไง พวกเราตายแล้วเหรอไม่น้าาาาาาาา"ไทโยเริ่มสติแตกกับคำพูดของเธอ เธอจึงตบแก้มไทโยไปอย่างแรงหนึ่งทีดังปาด!
"สติคะ พวกนายยังไม่ตาย แค่หลงเข้ามาในโลกของคนตายเท่านั้น"เธอดีดนิ้วหนึ่งทีก่อนจะพูดออกมา
"หลงเข้ามา คืออะไร"เฟย์ถามด้วยท่าทางตื่นกลัว
"ก็นะจะเรียกทีนี่ว่าเป็นศูนย์ร่วมผีนานาชาติก็คงไม่แปลกก็เล่นมีผีของทุกชนชาติเลยนี่นะ"เธอพูดด้วยสีหน้าที่ไม่เปลี่ยนไปจากเดิมเลยแม้แต่น้อย
"เอาเถอะ พวกนายคงยังไม่มีที่พักสินะ เดี่ยวจะพาไปที่บ้านละกันนะ....."เธอพูดขึ้นก่อนจะเดินนำหน้าเราไป พวกเราเลยจำใจเดินตามเธอต่อไป โดยที่ยังมีคำถามในใจคือ ยัยนี่.......เป็นคน.....ใช่ไหม