ช้าไปไหม....เธอ

 
 
 
ป๊อบ: เฟย์...ฟางฟรัง
 
 
         ป๊อบปี้หันไปเห็นทั้งสามคนพอดี ป๊อบปี้กำลังจะอธิบายให้ฟังว่าคนตรงหน้าเป็นใคร แต่ฟางก็เดินไปก่อนเฟย์เลยเดินพาฟรังไป
 
 
 
 
ฟาง: ฟรังกินอันไหน
 
 
ฟรัง: เอาอันนี้ค่ะ
 
 
ฟาง: เอาแบบนี้ถ้วยนึงค่ะ
 
 
 
 
 
 
เกล: ใครเหรอค่ะ
 
 
ป๊อบ: เออ เพื่อนนะครับ
 
 
 
               โต๊ะในร้านมันเต็มและใกล้ๆกันทั้งนั้น ที่ๆาฟางนั่งมันไม่ห่างจากโต๊ะป๊อบปี้มาก สิ่งที่ป๊อบปี้พูดออกไป ฟางได้ยินเต็มๆ แต่ฟางก็ถอนหายใจเลิกคิดเพราะสิ่งที่เค้าพูดออกมาเป็นความจริง ในเมื่อเค้าและเธอไม่ได้เป็นอะไรกัน 
 
 
 
เกล: พี่ป๊อบชอบไอติมรสอะไรเหรอค่ะ
 
 
ป๊อบ: ช็อคโกแลตครับ
 
 
เกล: ชอบเหมือนเกลเลยค่ะ
 
 
 
 
เฟย์: ยัยนั้นนะ ยิ้มมีความสุขจังเล๊ยลูกเมียเค้านั่งอยู่ตรงนี้แท้ๆ
 
 
ฟรัง: น้าเฟย์พูดไรเหรอค่ะ
 
 
เฟย์: อ่อเปล่าจ้า 
 
 
 
พิชชี่: เฟย์
 
 
เฟย์: อ้าวพิช
 
 
พิชชี่: ว่าแล้วมองจากด้านหลังดูคุ้นๆ
 
 
เฟย์: เป็นไงมาไงเนี้ย
 
 
พิชชี่: ไม่คิดจะเชิญให้นั่งหน่อยอ่อ
 
 
เฟย์: อ่อโทษทีๆ นั่งดิ
 
 
 
 
              พิชชี่นั่งตรงข้ามกับฟาง พิชชี่ยิ้มให้ฟางแล้วพยักหน้านิดๆเชิงยินดีที่ได้รู้จัก ส่วนฟางก็ทำแบบนันเช่นกัน ป๊อบปี้หันไปมองตั้งแต่ที่พิชชี่เข้ามาทักเฟย์แล้ว ป๊อบปี้เห็นฟางกับพิชชี่ยิ้มให้กันก็รู้สึกแปลกๆในตัวพิชชี่
 
 
 
 
เฟย์: เอ่อลืมไป เนี้ยฟางนะ เพื่อนชั้น
 
 
พิชชี่: ยินดีที่ได้รู้จักนะฟาง
 
 
ฟาง: อืม (:
 
 
เฟย์: ส่วนคนนี้ น้องฟรัง ลูกของฟาง
 
 
พิชชี่: ลูกฟางเหรอ
 
 
 
ฟาง: อื้ม
 
 
พิชชี่: ดูฟางยังสาวอยู่เลยนะ น้องโตขนาดนี้แล้ว
 
 
เฟย์: ก็ไม่เห็นแปลกคนสมัยนี้มีลูกเร็วเยอะไป
 
 
พิชชี่: เออก็จริง ว่าแต่ไหนสามีฟางล่ะ
 
 
 
               ป๊อบปี้เอาแต่นั่งมองหน้าฟาง แล้วเมื่อได้ยินสิ่งที่พิชชี่พูด ก็ยิ่งจ้องหน้าฟางมากขึ้นไปอีก เฟย์หันไปดูป๊อบปี้ก็เห็นป๊อบปี้เอาแต่จ้องฟางส่วนฟางก็นิ่งพักนึงก่อนจะตอบ
 
 
 
ฟาง: อ่อ ตายไปนานแล้วอ่ะ
 
 
               ป๊อบปี้อยู่ๆก็ลุกขึ้นยืนแล้วหันไปจ้องหน้าฟาง ทำให้เกลมีอาการงงๆ ว่าจะยืนทำไม
 
 
 
ป๊อบ: เดี๋ยวพี่มานะเกล
 
 
 
               ป๊อบปี้เดินไปที่โต๊ะฟางจับมือฟางให้ลุกขึ้นไปกับเค้า ฟางสะบัดมืออก
 
 
ฟาง: ทำบ้าอะไร
 
 
ป๊อบ: ออกมาคุยกันหน่อย
 
 
ฟาง: ไม่คุย
 
 
ป๊อบ: ฟาง !!!
 
 
ฟาง: เฟย์ ชั้นพาฟรังกลับก่อนนะ นี้เงิน
 
 
 
เฟย์: ไม่ต้องเดี๋ยวจ่ายเอง 
 
 
 
ฟาง: งั้นไปก่อนนะ
 
 
 
ฟรัง: แม่ฟาง ยังไม่หมดเลย
 
 
 
ฟาง: เดี๋ยวค่อยกินวันหลังนะ กลับบ้านดีกว่า
 
 
 
ป๊อบ: ฟาง พูดด้วยอยู่นะ
 
 
ฟาง: ไม่อยากคุยด้วยไง ไม่เข้าใจรึไง
 
 
 
 
          ฟางพาฟรังออกไป ป๊อบปี้วิ่งตามออกไป เกลเห็นแบบนั้นก็ งงไปกันใหญ่ ส่วนพิชชี่ก็ งง มากเช่นกัน ป๊อบปี้วิ่งมาดักหน้าฟาง
 
 
 
 
ป๊อบ: ไปพูดแบบนั้นได้ไง ทั้งๆที่ป๊อบนั่งอยู่อ่ะ
 
 
ฟาง: ก็มันเป็นความจริงนิ
 
 
ป๊อบ: มันไม่ใช่ความจริง !!
 
 
ฟาง: หลีกไป
 
 
ป๊อบ: ทำไมต้องทำแบบนี้ด้วยอ่ะ
 
 
ฟาง: ใครกันแน่ ที่ควรจะพูดประโยคนี้อ่ะ
 
 
ป๊อบ: ฟางเลิกดื้อสักทีได้มั้ย
 
 
 
ฟาง: เลิกยุ่งกับชั้นสักทีได้มั้ย
 
 
ป๊อบ: ทำไมดื้อแบบนี้นะ
 
 
 
ฟาง: ทำไมตื้อไม่เลิกแบบนี้นะ
 
 
 
ป๊อบ: เถียงจริงๆเลยนะ
 
 
 
ฟรัง: แม่ฟางๆ 
 
 
 
ฟาง: กลับบ้านกันนะไป
 
 
 
                  ป๊อบปี้ดึงมือฟรังแล้วอุ้มฟรังแล้วเดินออกไป ทำให้ฟางเดินตามหรังร้องไห้ออกมาไม่ยอมหยุด
 
 
 
ฟาง: หยุดนะ ทำอะไรอ่ะ !!
 
 
 
ป๊อบ: น้องฟรังหยุดร้องก่อนนะ พ่อจะพาไปกินไอติม
 
 
ฟรัง: อึก พ่อ ?
 
 
ป๊อบ: ใช่ พ่อเป็นพ่อของลูก
 
 
ฟรัง: หนูไม่เข้าใจ
 
 
ป๊อบ: เดี๋ยวพ่อจะเล่าให้หนูฟังนะ
 
 
 
ฟาง: บอกให้หยุดไง!! เป็นบ้าเหรอ พาลูกชั้นไปไหน
 
 
ป๊อบ: พ่อลูกจะอยู่ด้วยกัน
 
 
 
ฟาง: พ่อบ้าอะไร แล้วฟรังก็ไม่ใช่ลูกของงคุณด้วย
 
 
 
ป๊อบ: ไม่อายรึไง คนตั้งเยอะ จะเสียงดังเพื่อ?
 
 
 
 
ฟาง: ไอบ้า!! หยุดเลยนะ
 
 
 
 
                      ป๊อบปี้ฟาฟรังมาที่รถฟางมาดักจะเอาลูกลงจากรถแต่ป๊อบปี้ก็อุ้มฟางขึ้นรถไปด้วย
 
 
 
 
ฟาง: จะพาไปไหน
 
 
 
ป๊อบ: จะกลับบ้านไง
 
 
ฟาง: ปล่อยชั้นกับลูกลงเดี๋ยวนี้นะ
 
 
 
ป๊อบ: ไม่ปล่อย