รวมเรื่องสั้นanime

KARI TALK
      อาโฮ่ย เจอกันอีกเเล้วช่วงนี้คาริขยัน(เปล่าหรอกวันหยุดมันว่างมากกว่า)วันนี้มาเเต่งฟิคkuroko no basket อีกล้าววววว 2 ตอนติดเบย(ความว่าติดเรื่องนี้มาก) ในเรื่องนี้น้องครก.ของพวกเราเป็นผญ.นะเออ อยากเห็นหน้าตากดไปที่เเนะนำตัวละครโลด เอาละ เริ่มเรื่อง!!
ปล.กดเพลงฟังเพื่อความฟินด้วยน้าาา เพราะนิยายเรื่องนี้ได้เเรงบันดาลใจมาจากเพลงนี้เเหละ
song : นางฟ้าในนิยาย 
 
      เมื่อ 10 ปีที่เเล้วโรงเรียนมัธยมต้นเทย์โคว โรงเรียนที่ก่อกำเนิดรุ่นมีรุ่นปฏิหาริย์ เเต่จริงๆเเล้วไม่ใช่รุ่นปฎิหารเเต่เป็นทีมปฎิหารที่ประกอบด้วยสมาชิกทีม 7 คน
เเต่..มันก็เเค่อดีต ความผิดพลาดของ คุโรโกะ เท็ตสึยะ ผู้จัดการของเหล่ารุ่นปฎิหาริย์เธอคือคนที่มีความสามารถแสกนคนว่าใครมีความสามารถอะไรบ้างเเละเธอยังสามารถเเนะนำ จากเหล่าเด็กหนุ่มที่ทุมเททุกอย่าเพื่อบาสตอนนี้กลายเป็นสัตว์ประหลาดไปเเล้วพวกเขาโหยหาชัยชนะไม่สนใจในคำว่าทีมเพราะเธอ เพราะเธอทำให้พวกเขาเก่งเกินไปเรื่อราวมันเริ่มจากวันนั้นวันที่เธอได้พบกับ มิโดริมะ ชินทาโร่ คนที่เธอรักสุดหัวใจเเละเป็นคนที่เธออยากให้กลับมาเป็นคนเดิมมากที่สุด 
 
ย้อนกลับมาเมื่อ 10 ปีก่อน ณ.โรงยิมของโรงเรียนเทย์โค
"สุดยอดเลยคะชูตจากระยะนั้นได้ด้วยมันไกลกับเเป้นมากเลยนะคะนั่น เเต่ถ้าก่อนชูตย่อขาลงอีกสักนิดคงน่าจะช่วยให้เเม่นขึ้นได้นะคะ"เสียงเล็กหวานเอยออกไปภายในโรงยิมที่มีเด็กหนุ่มหัวเขียวกำลังชูตลูกบาสอยู่
"ขอบคุณสำหรับคำเเนะนำ เอ๊ะ...เธอเข้ามาตั้งเเต่เมื่อไรเนี่ย"ร่างสูงเผลอตอบเียงนั้นไปทั้งๆที่ในโรงยิมควรจะมีเเค่เค้าเท่านั้น
"อยู่ดูมาสักพักเเล้วคะ ฉันชื่อคุโรโกะ เท็ตสึยะ จะมาเป็นผู้จัดการของรุ่นปฏิหาริย์พรุ่งนี้หน่ะคะพอดีฉันเห็นไฟเปิดอยู่เลยเข้ามาดู"ร่างเล็กร่ายยาว
"ฉันมิโดริมะ ชินทาโร่ เป็นชูตเตอร์ของทีมปฏิหาริย์ยินดีที่ได้รู้จัก"ชายหนุ่มว่าพลางชูตลูกต่อไป
"งั้นฉันไปก่อนดีกว่ามันมืดมากเเล้วถ้าจะกลับอย่าลืมล็อคโรงยิมด้วยนะคะ"ร่างเล็กบอก ขณะที่เธอก้าวขาออกไปเสียงทุ้มก็ห้ามซะก่อน
"เดี๋ยวฉันไปส่งมันมืดเเล้วรอสักครู่"ร่างสูงเอาลูกบาสไปเก็บก่อนที่จะไปเปลี่ยนเสื้อ
"มันจะดีหรอคะฉันกลัวว่ามันจะลำบากคุณ"ร่างเล็กบอกด้วยความเกรงใจ
"เอาน่าขึ้นมา"ร่างสูงว่าขณะที่เอาตัวเองขึ้นรถจักรยานเเล้ว
"เฮ้อ..ค่าาาา"เธอลากเสียงยาวสุดท้ายก็ต้องให้เขาไปส่งจนได้
 
ตอนเย็นของอีกวัน
"เอาละทุกคนมารวมตัวก่อน"เสียงทรงอำนาจของอาคาชิ เซย์จูโร่ บอกพวกรุ่นปฏิหาริย์ให้มารวมกันณ. จุดที่เค้ายืนอยู่
"มีอะไรหรออาคาชิจจิ"เสียงของนายเเบบหะวเหลืองถามขึ้นอย่างสงสัย
"วันนี้ฉันมีผู้จัดการใหม่มาเเนะนำเธอจะมาทำงานคู่กับโมโมอิ"อาคาชิบอกอีกครั้ง
"เธอ...ผู้หญิงสินะไหนละ?"ชายหนุ่มหัวน้ำเงินถามขึ้น
"อยู่นี่คะ"เสียงเล็กเอ่ยเรียบๆทำเอาทั้ง 3 คนสะดุ้งกันเลยทีเดียว
"มาตั้งเเต่เมื่อไรเนี่ย"คนผมน้ำเงินถามอยู่ตกใจ ยัยนี่โผล่มาจากไหนเนี่ย
"ฉันก็เข้ามาพร้อมกับอาคาชิคุงนั่นเเหละคะขอเเนะนำตัวอย่างเป็นทางการฉันชื่อ คุโรโกะ เท็ตสึยะคะ"เธอบอกเสียงเรียบ
"อาคาชิคุงงงงง โค้ชเรียกหน่ะ"เสียงหวานของผู้หญิงผมชมพูคัพc(=..=)ดังขึ้น
"อาาา มิโดริมะฝากแนะนำคนอื่นๆเเทนฉันด้วยละ"เอ่ยจบก็เดินออกจากโรงยิมไป
"ฉันคงไม่ต้องเเนะนำนะคุโรโกะ เจ้าโกเด้นหัวเหลืองน่ารำคาญนั่นชื่อ คิเสะ เรียวตะ ไอ้เด็กติดขนมนั่นชื่อ มุราซากิบาระ อัตสึชิ ไอ้อาโฮ่ตัวดำนั่นชื่อ อาโอมิเนะ ไดกิ ส่วนผู้หญิงหัวชมพูคนเมื่อกี้ชื่อ โมโมอิ ซัทสึกิ"มิโดริมะเเนะนำคนในทีมเสียงเรียบเเฝงความจิกกัดเล้กน้อย
"เฮ้ย เเกว่าใครดำห้ะ ไอ้เเว่นบ้าดวง!"อาโอมิเนะสวนกลับด้วยความไม่พอใจ
"มิโดจินฉันไม่ใช่เด็กน้าาา"เสียงยานๆของมุราซากิบาระว่าต่อ
"ใครเป็นโกเด้นน่ารำคาญกันห้ะมิโดริมัจจิใจร้ายยย"คิเสะว่าพลางทำท่าบีบน้ำตา
"เอาละเลิกบ่นไปซ้อมกันซะ"มิโดริมะว่าจบทั้งหมดก็เเยกย้ายกันไปซ้อม
 
ทุกเย็นมิโดริมะกับคุโรโกะจะกลับบ้านด้วยกันเพราะบ้านของทั้งคู่อยู่ละเเวกเดียวกันเเถมยังกลับดึกกันทั้งคู่มิโดริมะจึงอาสาไปส่งเพราะตัวคุโรโกะยิ่งเล็กๆอยู่เค้ากลัวว่าร่างเล็กจะโดนฉุดกลางทาง
.
.
.
.
จนกระทั่งความรู้สึกบางอย่างได่ก่อตัวอย่างที่ทั้งคู่ไม่ทันรู้สึกตัว
 
"งืมมมคุโรจินขอขนมหน่อยน้าาาา"เสียงของไททันหัวม่วงดังขึ้นข้างหลังผู้จัดการตัวเล็ก
"ตอนนี้ซ้อมอยู่นะคะกลับไปซ้อมเลยคะ"ร่างเล็กดุเเต่มันดูน่ารักมากว่าน่ากลัว
"ม่ายอาววง่าาาา"เด็กโข่งลากเสียงยาว
การกระทำนั้นอยู่ในสายตาของมิโดริมะ ชินทาโร่ตลอด ตอนนี้เจ้าตัวจะรู้หรือเปล่าว่าเผลอปล่อยไอมาคุออกมาเเล้วมุราซากิบาระที่เหลือบไปเห็นจึงมีความรู้สึกอยากแกล้งเลยรวบตัวคนตัวเล็กมากอดเเล้วเอาคางเกยหัว
"น้าาาคุโรจินขอลูกอมหน่อยก็ได้"ทำท่าอ้อนๆสุดท้ายคุโรโกะก็ใจอ่อนเอาลูกอมรสวนิลาออกมาจากกระเป๋า 2 เม็ดเเล้วยื่นให้มุราซากิบาระ
"นี่คะ"
"ขอบใจน้าาาา"ว่าพลางปล่อยตัวคนตัวเล็กเเล้วกลับไปซ้อมต่อ
'หึหึ มิโดจินนี่ดูออกง่ายจังแฮะ'
 
"คุโรโกจจิเห็นที่ผมดั้งในควอเตอร์เเรกหรือเปล่าฮะ"เจ้าโกลเด้นปากมากระโจนเข้ามากอดร่างเล็ที่กำลังบันทึกข้อมูลอยู่
"อึดอัดคะคิเสะคุง"ร่างเล็กว่าพลางเอามือดันคิเสะออก
อีกฝากหนึ่งของสนามร่างหัวเขียวตตอนนี้เริ่มเดือดปุดๆเเล้ว
'เจ้าคิเสะบอกกี่ครั้งเเล้วว่าห้ามกอดคุโรโกะห้ะ ฝ่ายหญิงเค้าเสียหายนะโว๊ย'มิโดริมะคิดพร้อมปล่อยไอมาคุออกมามากกว่าเดิม
มีรึคิเสะจะไม่รู้ตัว
'แกล้งอีกสักหน่อยดีกว่าเเหะ'คิเสะว่าพร้อมหอมเเก้มคุโรโกะก่อนจะผละออก
"ไปน้าาาาาคุโรโกจจิ"ว่าพร้อมรีบวิ่งออกไปทิ้งให้ร่างเล็กหน้าเเดงอยู่คนเดียว
'แกล้งสนุกดีแฮะมิโดริมัจจิเนี่ย'
 
"เฮ้ เท็ตสึเห็นนิตยาสารไมจังของฉันไหม๊?"ร่างสูงผิวคล้ำเดินมาคล้องคอคุโรโกะพร้อมถามหานิตยาสารสุดรักของตน
"ไม่นิคะ"ร่าเล็กตอบ
"งั้นหรอเเย่จังเเหะ"อาโอมิเนะว่าพลางทำท่าครุ่นคิดพร้อมเลือบไปมองมิโดริมะไอมาคุแผ่ซ่านออกมาเรื่อยๆจนคนรอบข้างที่เริ่มถอยหนี
"อ๋อจริงด้วยอาโอมิเนะคุง ฉันว่ามันน่าจะอยู่ในห้องชมรมนะคะ"ร่างเล็กพูดออกมาเพราะนึกได้
"เเต๊งกิ้วเท็ตสึ"อาโอมิเนะขอบคุณก่อนจะเดินจากไปก็หอมเเก้มอีกข้างต่อจากคิเสะจนมิโดริมะเเข็งเป็นหินไปเเล้ว
"อะไรของเค้าเนี่ย"ร่างเล็กสนทบทออกมาอย่างอายๆ
'มิโดริมะเเกนี่มันดูออกง่ายไปแล้ว'
 
"การซ้อมเป็นยังไงบ้างคุโรโกะ"อาคาชิที่เดินมาหาถามเธอถามขึ้น
"ก็ดีมากๆเลยละคะทุกคนพัฒนาไปได้ไวมาก"ร่างเล็กตอบพร้อมมองกราฟที่ตนสรุปอยู่
"ทั้งหมดนี่ต้องขอบใจคำเเนะนำของเธอนะ"อาคาชิพูดจบก็เดินไป
"คะ!"โดยมีเสียงคุโรโกะตบท้าย
'เอายังไงละพ่อคนซึน สาวเค้าโดนรุกขนาดนี้เเล้วจะอยู่เฉยๆหรอ'
 
ทุกอย่างดูจะจบไปด้วยดีเเต่พอพวกเค้าขึ้นปี 3 พรสวรรค์ก็เริ่มฉายเเววทุกคที่เธอรู้จักเปลี่ยนไปหมดทุกคนโหยหาชัยชนะโดยไม่สนใจคำว่าทีมอีกต่อไป
 
"ทีมมันไม่จำเป็นอีกต่อไปเเล้วคุโรโกะ เเค่มีลูกอยู่ในมือเเค่ฉันคนเดียวก็ทำแต้มได้"มิโดริมะ
"จะซ้อมไปทำไม ให้เก่งขึ้นหรอ เฮอะ เธอเห็นเเววตาของเจ้าพวกนั้นไหม๊ละ จะเก่งไปทำไมถ้าไม่มีคู่เเข่ง"อาโอมิเนะ
"ตอนนี้ผมก็อปปี้ท่าได้เพอเฟคเเล้วซ้อมไปก็ไม่มีประโยชน์หรอกฮะ"คิเสะ
"สำหรับฉันคำว่าทีมมันไม่สำคัญหรอก"มุราซากิบาระ
"เลิกซะเถอะคุโรจิน พวกเราเก่งมากเเล้วจนไม่มีใครสู้ได้-- ซ้อมไปทำไมละเสียเวลา"มุราซซากิบาระ
 
เธอได้เเต่นั่งร้องไห้อยู่คนเดียวมาเสมอ โทษตัวเองว่าเป็นความผิดตนเอง เพราะเธอพวกเขาที่มันจะเล่นบาสอย่างสนุกสนานจึงเปลี่ยนไป เพราะเธอมาเป็นโค้ชเเท้ๆ
เมื่อขึ้นม.ปลายคุโรโกะก็ได้ตั้งปณิธานว่าจะเอาพวกเค้าคนเดิมกลับมาเธอเเละกับทีมเซย์รินก็ทำได้พวกเธอได้ขึ้นเป็นอันดับ 1 ของญี่ปุ่นเธอทำสำเร็จเธอนำตัวตนเดิมของพวกเขากลับมาได้
 
ในวันเกิดวันเกิดของเธอทุกคนชวนกันไปเล่นสตรีดบาส
มาจิเบอร์เกอร์
"เอาละเรามาเตรียมแผนงานวันเกิดให้เท็ตสึจังกันเถอะ"เสียงสดใสของหญิงสาวผมชมพูคัพD
"ไอ้ฉันหน่ะไม่เกี่ยงหรอกนะเเต่...ไอ้เจ้านี่มาจากไหนเนี่ย"อาโอมิเนะพูดพร้อมชี้ไปทางคิเสะ
"โธ่ไดจัง คีจังเค้ามาถ่ายเเบบเเถวนี้พอดีเลยชวนมาด้วยหน่ะสิ"โมโมอิตอบก่อนจะดูรายชื่อคนที่เหลือ
"อาคาชิคุงกับคนอื่นๆก็มาได้เหลือเเต่มุคคุงนี่เเหละถึงอาคาชิคุงบอกว่าจะช่วยพามาก็เถอะ"เธอพูดอย่างครุ่นคิด
"เเต่มิโดริมะมันขอดูอารมณ์ก่อนไม่ใช่หรอ?"อาโอมิเนะถามขึ้นเมื่อนึกถึงเพื่อนหัวเขียวของตน
"เชื่อฉันสิมิโดรินต้องมาเเน่นอน"โมโมอิพูดอย่างร่าเริง
"เอาอะไรมามั่นใจละนั่น"อาโอมิเนะเอ่ยอย่างสงสัยพลางดูดโคล่าในเเก้ว
"เพราะคุโรกจจิมาไงละอาโอมิเนจจิ"คิเสะที่เงียบมานานตอบเเทน
"นั่นสิเนอะ"อาโอมิเนะที่พึ่งคิดได้ว่าเจ้าชูตเตอร์บ้าดวงนั่นชอบคุโรโกะอยู่
 
วันเสาร์(วันเกิดคุโรโกะ)
"เท็ตสึจางงงง สุขสันต์วันเกิดจ้าาา"ร่างของหญิงสาวผมสีชมพูกอดเธอ
"ขอบคุณคะโมโมอิจัง ฉันเเกะเลยได้ไหม๊คะ"ร่างเล็กถาม
"อืม"โมโมอิพยักหน้ารับอย่างร่าเริง ภายในกล่องนั่นมีผ้าพันคอทำมือสีชมพูอ่อนอยู่
"โฮ่ ผ้าพันคอที่เธอพึ่งทำเสร็จเร็วๆนี้นิ"อาโอมิเนะว่าพลางมองผ้าพันคอมสีสวย
"ทักเองเลยหรอโมโมจจิสุดยอด"ความคิดเห็นจากคิเสะ
"สวยมากเลยคะขอบคุณมากๆเลยคะ จะใช้อย่างถนอมเลยคะ"ยิ้มละลายใจ~
ฮึบ ฮึบ 
"เอาคนมาส่งเเล้วจ้าาา"เสียงของทาคาโอะ คาซึนาริ ดังขึ้นพร้อมข้างหลังซาเล้งที่มีชายหนุ่มผมเขียวนั่งอยู่
"เฮ้ย ทาคาโอะ ใครใช้ให้แกเอาฉันมาส่งห้ะ"มิโดริมะบ่นกระปอดกระแปด
"เอาน่าๆชินจังขอให้สนุกน้าาาา'รีบๆทำคะเเนนละ'"ประโยคหลังทาคาโอะได้เเต่พูดกับคู่หูเบาๆ
"มาเช้าจังนะพวกนาย"เสียงทรงอำนาจที่กำลังเดินมาดังขึ้น
"ขาดแค่มุราซากบาระสินะ"มิโดริมะพูดพร้อมดันเเว่น
"อ๋ออัตสึชิหน่ะหรอเดี๋ยวก็มา"อาคาชิพูดเหมือนพึ่งนึกออก
"ฮ้าา มากันหมดเเล้วหรอ"เสียงของมุราซากุบาระโผล่ออกมาจากป่าไม้ด้านข้าง
"พอดีโยเซนกับราคุซันมีนัดซ้อมเเข่งกันที่โตเกียวหน่ะ เกียวโตกับอาคิตะมันไกลไปเลยนัดเจอกันครึ่งทาง"อาคาชิไขข้อสงสัยเพราะมีบางคนทำหน้างงๆ
"เอาละมาเล่นกันเถอะ"โมโมอิเอ่ยชวน
 
ตกเย็นทุกคนมาถ่ายรูปด้วยกันก่อนจะมากินเลี้ยงกันที่บ้านคางามิเเต่เเล้วอาคาชิก็หยิบบางอย่างออกมา
"เหล้านี่นา!!"ทุกคนตะโกนขึ้น
"พอดีได้มาตอนไปเจรจาธุระกิจหน่ะไอ้ผมก็ไม่ดื่มของพวกนี้ซะด้วยเลยเอามาให้ทุกคนดื่มกันหน่ะ"อาคาชิพูดเสียงระรื่น
ด้วยเหตุนี้ทุกคนจึงเมาหัวชนฝายกเว้นเเต่อาคาชิที่ไม่ได้ดื่มกับโมโมอิเเละมิโดริมะที่มีคอทองเเดงเท่านั้น
"ฉันไปส่งคุโรโกะก่อนนะ"มิโดริมะว่าพลางอุ้มคุโรโกะขึ้นในท่าเจ้าหญิง
"อืม จริงสิชินทาโร่นายน่าจะสารภาพได้เเล้วนะเห็นเก็บมาตั้งเเต่ม.ต้นเเล้วนิไม่รีบระวังโดนคาบไปก่อนนะ"อาคาชิเตือน
"พวกนายรู้?"มิโดริมะถามอย่าง งงๆเขาไม่เคยบอกใครนิ
"อาการนายเด่นชัดขนาดนั้นนิใครๆก็รู้"อาคาชิพูดติดตลกทำให้มิโดริมะหน้าขึ้นสีก่อนจะอุ้มคุโรโกะไปส่งที่บ้าน
 
บ้านคุโรโกะ
ที่ตอนนี้ไม่มีใครอยู่บ้านมิโดริมะเลยถือวิสาสะอุ้มคนตัวเล็กไปส่งบนห้องเมื่อวางคนตัวเล็กลงกับเตียงเท่านั้นเเหละ
"อื่อมิโดริมะคุง? ทำไมฉันมาอยู่บ้านได้ละคะ?"ร่างเล็กถามอย่างสงสัย
"อุ้มมาเธอเมามากเลยตอนนั้นนอนซะ"มิโดริมะตอบก่อนจะนั่งลงบนเตียง
"นี่..คุโรโกะเธอหน่ะรู้สึกยังไงกับฉันกัน"มิโดริมะถามคนตัวเล็ก
"ฉัน..."ร่างเล็กเริ่มลอกเเลกดวงหน้างามเริ่มขึ้นสีชมพูอ่อนๆ
"ฉันรักเธอนะ รักเธอมากเลยละ เเละ ฉันก็ขอโทษนะที่ทำให้เธอเสียน้ำตากับฉันตั้งหลายครั้ง ขอโทษที่ทำให้เธอเจ็บ เธอจะรับรักจากผู้ชายเห็นแก่ตัวคนนี้ได้หรือเปล่า"
"คะ คะ คะ ฉันเองก็รักมิโดริมะคุงคะ"ร่างเล็กกอดมิโดริมะเเน่นบอกรักเขาทั้งน้ำตา ไม่ใช่น้ำตาเเห่งความเสียใจเเต่เป็นน้ำเเห่งความสุข
"ชูว์ ไม่ร้องนะเเล้วก็ไม่เอามิโดริมะ"ร่างสูงว่าพลางเช็ดน้ำตาให้
"เอ๋"เธอทำหน้างง
"เรียกชินทาโร่สิ เท็ตสึยะ"เขาบอกเธอ
"คะชินทาโร่คุง"เธอตอบเขา
 
เช้าวันจันทร์โรงเรียนชูโทคุ
"คบกันเเล้วสิน้าาา ดีใจด้วยนะชินจัง"ทาคาโอะหันมาหาเค้าที่นั่งข้างหลัง
"อืม"มิโดริมะตอบสั้นๆพร้อมอ่านเมลจาเพื่อนๆของเค้า
"เห~~ นายดูจะอารมณ์ดีเป็นพิเศษนะเนี่ย"ทาคาโอะพูดขึ้นเพราะคู่หูตนช่วงนี้จะยิ้มบ่อยมากขึ้น
 
'ดีใจด้วยนะโว๊ยมิโดริมะซึนมานานกว่าจะพูดได้นะเเก:อาโอมิเนะ'
'ดีใจด้วยนะมิโดริมัจจิดูเเลคุโรกจจิดีๆนะฮะ ผมอดกอดคุโรกจจิเเล้วอ่าาา:คิเสะ'
'ยินดีด้วยน้าามิโดจิน อิจฉามิโดจินจริงๆ:มุราซากิบาระ'
'ยินดีด้วยชินทาโร่ดูเเลกันดีๆละ:อาคาชิ'
 
กลับมาสู้ปัจุบัน
"ผ่านมาเเล้ว 10 ปีสินะคะชินทาโร่คุง"ร่างนุ่มนิ่มของครูประถมวัยอุ้มลูกน้อยวัย 5 ขวบพร้อมมองภาพถ่ายเก่าๆ
"นั่นสินะไม่คิดเลยว่าพวกฉันจะเคยหลงทางผิดขนาดนั้น"ร่างสูงของเจ้าของโรงพยาบาลกอดร่าภรรยาสาวไว้หลวมๆ
"รูปนี้พวกคุณพ่อหรอครับ"เด็กน้อยเอ่ยถามพ่อของตน
"ใช่เเล้วละผ่านมา 10 กว่าปีเเล้วสินะเท็ตสียะ"ชายหนุ่มตอบลูกชายของตนเอง
"พวกคุณพ่อเป็นนักกีฬาบาสหรอฮะ?"เด็กน้อยถามตาเเป๊วอย่างสงสัย
"ใช่เเล้วละจ๊ะพวกนี้อ่ะอดีตตำนานเลยนะ"คนเป็นเเม่เล่าให้ฟัง
"จริงหรือครับสุดยอด...เเล้วเเม่กับน้าซัทสึกิหละครับ?"ถ้าพวกคุณพ่อเป็นนักกีฬาเเล้วคุณเเม่ของเค้าละจะเป็นอะไร
"เเม่กับน้าซัทสึกิเป็นโค้ชจ๊ะ เอางี้ไหม๊นัดรวมรุ่นปีหน้าไปเล่นบาสกันไหม๊คะ....เหมือนเมื่อก่อนไง"คนตัวเล็กหันไปถามความคิดเห็นสามี
"ไว้ค่อยถามซัทสึกิเเล้วกัน"คนร่างสูงตอบ
"นั่นสินะคะ"ร่างบางว่าพลางมองรูปในแกลอรี่ไปเรื่อยๆ
"สักวันผมจะเก่งให้ได้เเบบนี้ครับ"
END
END KARI TALK
เขียวดำ บันไซ ว้าวจบเเล้วๆตอนเเรกกะจะเลิกกลางคันเเล้วนะเนี่ยเพราะตอนเเรกที่พิมพ์กดปุ่ม Delete หายหมดเลยเเต่ก็พิมพ์ต่อจนจบจบได้แหละนะ คราวหน้าจะเเต่งเกี่ยวกับเรื่องอะไรอย่าลืมติดตามกันนะคะ