ฟ้าเคียงดาว

 

 

 

 

                    สวนหย่อมหน้าบ้านป๊อป ฟางเดินเสียอารมณ์จากคำพูดคำจาของป๊อปมานั่งที่เก้าอี้ใต้ต้นใม้ใหญ่ 

 

 

 

                    " เป็นอะไรไปลูก ทำไมมานั่งอยู่คนเดียวที่นี่ " แม่ป๊อปที่แอบมองฟางจากในบ้านอยู่นาน เห็นว่าเด็กสาวยังไม่เดินเข้าบ้านมาซักที เลยเดินออกมาตาม

 

 

 

 

                    " ตรงนี้ลมพัดเย็นสบายดีคะ ฟางชอบ " ฟางพูดพลางเขยิบให้แม่ป๊อปนั่งลงข้างๆ

 

 

 

 

                    " วันก่อนแม่ไปหาพ่อกับแม่ของฟางที่บ้าน แต่ก็ไม่เจอหนู ไม่คิดเลยว่าวันนี้จะได้เจอ  " แม่ป๊อปพูด 

 

 

 

 

                    " วันก่อนพี่ปาล์มไปหาพี่ป๊อปที่ร้านของฟางหนะคะ ก็เลยชวนให้ฟางกับแก้วมาดูแลเรื่องถ่ายภาพในวันนี้ " ฟางพูด ก่อนจะส่งยิ้มหวานให้แม่ป๊อป 

 

 

 

 

                    " อื้อ เนี่ยสิ้นปีนี้พี่ปาล์มก็จะแต่งงานแล้วนะ เห็นบ่นๆว่าจะอยากจะไปดูชุดแต่งงานที่ร้าน อีกวันสองวันคงจะเข้าไป " แม่พูดต่อ

 

 

 

 

                    " โห้  จริงๆหรอคะ แต่ชุดที่ฟางออกแบบมา ไม่รู้ว่าพี่ปาล์มจะชอบบ้าหรือเปล่า " เธอทำท่าทางตื่นเต้นดีใจ  แต่อีกครู่นึงก็จ๋อยไป เมื่อถึงนึกปาล์มดีกรีระดับนางแบบ

 

 

 

 

                    " ไม่เอาสิลูก ชุดวันนี้ที่หนูออกแบบ พี่เค้าก็ชอบนะ แม่เองก็ชอบด้วย " แม่ป๊อปเอื่มือมาลูบผมของฟางอย่างเอ็นดู 

 

 

 

                    อีกมุมหนึ่งของบ้านที่ชายหนุ่มอีกคนกำลังยืนปั้มปากเก็บอารมณ์อยู่คนเดียงวเงียบๆ

 

 

 

 

                    " เหอะ เอาไงหละทีนี้ แม่สามีกับลูกสะใภ้เข้ากันได้ดีขนาดนั้น " แก้วเดินเข้ามาแซวโทโมะอย่างรู้ทัน ก่อนจะก้าวขาเดินเข้าไปตามแม่ป๊อปกับฟางมาทานอาหารว่าง 

 

 

 

 

                    " แล้วแกคิดว่าชั้ลจะยอมหรอ ยังไงชั้ลก็ต้องได้หัวใจของฟาง " โทโมะเดินตามแก้วไปติดๆและพูดใส่หูเธออย่างมั่นใจ

 

 

 

 

                    " จ่ะ " แก้วยิ้มกวนๆแล้วเดินเข้าไปหาแม่ป๊อป 

 

 

 

 

                    " คุณแม่คะ พี่ปาล์มให้มาเชิญไปทานอาหารว่างคะ ^^ " 

 

 

 

                    แม่พยักหน้าแล้วดึงมือฟางขึ้นมา  ฟางลุกตาม 

 

 

 

                    " แก้ว ชวนไปตามตาเป้ให้แม่หน่อยได้มั้ยลูก สงสัยจะเดินอยู่ท้ายสวนหลังบ้านนู้นหละ " แม่ป๊อปเอ่ยปากขอร้อง แก้วยิ้มน้อยๆแล้วเดินไปตามทางที่แม่บอก 

 

 

 

 

 

                    แล้วมันก็เป็นจริงตามที่แม่บอก เป้แอบมานั่งทอดกายอยู่บนเก้าอี้ตัวนุ่มมองดูสวนกุหลาบขาวที่เขาเป็นคนปลูกกับมือ เธอมองคนร่างสูงที่นอนแน่นิ่งทอดสายตาเข้าไปในสวนดอกไม้ด้วยอารมณ์ที่ว่างเปล่า

 

 

 

                    " พี่เป้คะ พี่ปาล์มให้มาตามไปทานของว่างคะ " เธอรู้สึกเกร็งๆที่ต้องเข้าไปพูดกับเขา ร่างสูงค่อยๆลุกนั่งและลุกขึ้นยืน เขาไม่แม้แต่จะหันมามองเธอแต่กลับเดินผ่านกายเธอไปราวกับเธอไม่มีตัวตนอยู่ตรงหน้า  แก้วหันหลังขวับมองตามแผ่นหลังกว้างที่กำลังเดินไปที่บ้านหลังใหญ่ 

 

 

 

 

 

                    ปัก  ปึก  โครมมม !! 

 

 

 

 

                    " อ๊ะ !!! โอ้ยย " เมื่อสายตามันจับจ้องมองอยู่แต่กับเขา จนเธอละเลยไม่มองทางตรงหน้าทำให้ตัวเองสะดุดล้มลงไปกองอยู่บนพื้น 

 

 

 

                    ร่างสูงที่เดินอยู่ด้านหน้าชะงักกึก หยุดนิ่งแล้วหันกลับมามองคนข้างหลัง เขาหยุดนิ่งมองเธอที่กำลังเช็ดคราบเลือดบนหัวเข่าของตัวเอง

 

 

 

 

                    พรึบ !! แล้วสิ่งที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น

 

 

 

 

                    O_O 

 

 

 

                    " พี่เป้อุ้มน้องทำไม " เธอถามเสียงสั่นเมื่อท่อนแขนเล็กๆของเธอสัมผัสกับอกแกร่งของเขา 

 

 

 

 

                    " .... " แต่ก็ไร้ซึ่งเสียงตอบรับจากเขา   ร่างบางถูกอุ้มเข้ามาในห้องอะไรสักอย่างที่มีแต่รูปภาพผู้หญิงที่หน้าตาคล้ายคลึงกันกับเธอ  แต่...ไม่ใช่เธอ 

 

 

 

 

 

                    " เอ่อ .... " เธอถูกวางไว้ที่โซฟาสีขาวแล้วเขาก็เดินหายไป 

 

 

 

 

                    " ดูแลน้องด้วย เป้จะออกไปข้างนอก " ก่อนจะกลับมาพร้อมกับพี่ปาล์ม พูดจบหนุ่มเย็นชาก็เดินหายออกไปทันที   ปาล์มรีบเดินไปปิดประตูห้องแล้วกลบมาพูดกับแก้วอย่างตั้งใจ

 

 

 

 

                    " เป้พาแก้วเข้ามาที่นี่หรอ " ปาล์มถามแก้วอย่างตั้งอกตั้งใจจนแก้วชักจะสงสัย

 

 

 

 

                    " ใชคะ พอดีแก้วหกล้ม พี่เค้าก็เลยพาแก้วมาที่นี่ "

 

 

 

 

                    O_O ปาล์มตาลุกวาวเหมือนตกใจ แปลกใจกับสิ่งที่แก้วเล่าให้ฟัง 

 

 

 

 

                    " มีอะไรหรือเปล่าคะพี่ปาล์ม " เธอถามด้วยความสงสัย 

 

 

 

 

                    " อะอ่อไม่มีอะไรจ่ะ เดี๊ยวพี่ทำแผลให้นะ " ปาล์มรีบเปลี่ยนเรื่องแล้วจัดการทำแผลให้กับแก้ว ในขณะที่ปาล์มทำแผล แก้วหันมองดูรูปภาพรอบๆห้อง รูปหญิงเพียงคนเดียว ในอากัปกิริยาต่างๆที่เธอตั้งใจถ่ายและถูกแอบถ่าย แม้กระทั้งตอนเธอแปลงฟัน คนถ่ายคงรักผู้หญิงคนนี้มาก ซึ่งก็ไม่ต่างจากเธอที่ในห้องของเธอมีแต่รูปผู้ชายคนนึงเหมือนกันที่เธอชอบแอบถ่ายเขา  เพียงแต่ตอนนี้เขาไม่อยู่แล้ว..... ก็แค่นั้นเอง 

 

 

 

 

                    " ผู้หญิงคนนี้เป็นแฟนของพี่เป้ใช่มั้ยคะ " แล้วเธอก็คงจะเดาไม่ยากว่าผู้หญงคนนี้เป็นคนรักของใคร

 

 

 

 

                    " ใช่จ่ะ เพียงฟ้าเป็นแฟนของเป้ เค้ารักกันมาก แต่เพียงฟ้าประสบอุบัติเหตุเสียชีวิตไปเมื่อห้าปีก่อน เป้...จากที่เคยเป็นคนอบอุ่น สนุกสนาน เฮฮา ก็กลายเป็นคนเฉยชา เย็นชา เหมือนกลายเป็นคนละคนไปเลย " ปาล์มเล่าเสียงเศร้า 

 

 

 

                    " เสร็จแล้วจ่ะ " ปาล์มลุกขึ้นแล้วพยุกแก้วขึ้นมา 

 

 

 

                     " คราวหลังต้องระวังกว่านี้นะ เห็นมั้ย ขาสวยๆมีแผลใหญ่เลย " ปาล์มพูด  แก้วยิ้มน้อยๆให้กับปาล์ม  ทั้งคู่เดินออกจากห้องแห่งนี้ไป  

 

 

 

 

                    " ฟาง ทานเยอะๆนะลูก " แม่เพิ่มขนมหวานให้กับฟาง ป๊อปแอบยิ้มดีใจที่ทั้งคู่เข้ากันได้ ผิดกับโทโมะที่นั่งเก็บอารมณ์กินขนมต่อไป

 

 

 

 

                    " เหอะ จ๋อยไปเลยอะดิ " แก้วรู้ทันแกล้งเดินเข้ามานั่งใกล้ๆโทโมะ แล้วแซวเค้า 

 

 

 

 

                    " แกต้องช่วยชั้ลจริงๆจังๆสักที ชั้ลทนเห็นภาพบาดตาแบบนี้ได้ไม่นานหรอกนะ " โทโมะพูดอย่างจริงจัง  แก้วเบ้ปากไม่อยากจะเชื่อ

 

 

 

 

                    " จริงจังหน่อยสิวะ ทำไมต้องทำเป็นเล่นไปซะทุกเรื่อง " โทโมะโวยใส่

 

 

 

                    " เออ ก็ช่วยสิ ชั้ลก็มีเรื่องให้แกช่วยเหมือนกัน " แก้วยอมตกลงช่วย แววตาหวานเหมือนคิดอะไรบางอย่างอยู่ 

 

 

 

 

 

                    หลังจากทานอาหารว่างกันเสร็จก็เริ่มจะแยกย้ายกันกลับบ้าน 

 

 

 

                    " ป๊อปไปส่งหนูฟางสิลูก " แม่สั่ง

 

 

 

 

                    " อ่อ  ไม่เป็นไรครับ ผมผ่านไปทางนั้นอยู่แล้ว ให้ผมไปส่งก็ได้ " โทโมะพูดแซกขึ้นมาทันที ป๊อปยิ้มมุมปากเย้ยใส่โทโมะ 

 

 

 

 

                    " ไม่เป็นไรคะ พอดีฟางเอารถมาคะ "

 

 

 

 

                    " เพล้ง !! อุ้ย เสียงอะไรแตก " ป๊อปได้โอกาส เย้ใส่โทโมะทันที โทโมะถึงกับหน้าเสียไปเลย

 

 

 

 

                    " งั้นฟางลานะคะ สวัสดีคะ คุณพ่อคุณแม่  พี่ปาล์ม   พี่ป๊อป " ฟางยกมือไหว้ทุกคนอย่างสง่า แต่พอมาถึงป๊อปเธอทำท่าทางเหมือนไม่อยากจะทำ 

 

 

 

 

                    " แก้วลานะะคะ " แก้วยกมือไหว้ทุกคน พร้อมกันกับโทโมะ 

 

 

 

 

                    คอนโดแก้ว 

 

 

 

                    " ไอป๊อปแม่งปอดแหกให้แม่ ให้พี่สาวมันช่วยอะ " โทโมะโวยวายใหญ่ 

 

 

 

 

                    " ทำเป็นว่าพี่ป๊อป แกเองก็ให้ชั้ลช่วยหนิว๊า  ยังจะกล้ามาว่าคนอื่น " แก้วสวนกลับ

 

 

 

 

                    " มันจะไปเหมือนกันได้ยังไงวะ กับแม่กับพี่ปาล์ม ถ้าบอก หรือพูดอะไรไป ฟางก็เกรงใจสิ " โทโมะโวยต่อ

 

 

 

 

                    " จิ๊ !! ตามใจแล้วกัน ชั้ลไปนอนหละ " แก้วจะเดินหันหลังกลับเข้าห้องตัวเอง  แต่โทโมะดึงแขนแก้วให้กับมาคุยกันอย่างแรง จนแก้วถลำเกือบล้ม 

 

 

 

 

                    " โอ้ยย  ชั้ลเจ็บนะ ! " แก้วก้มลงมองเข่าตัวเอง โทโมะมองตามสายตาแก้ว แล้วก็ต้องคุกเข่างขอดูแผล

 

 

 

 

                    " แกมานั่งตรงโซฟานี้ก่อนมา เดี๊ยวชั้ลขอดูแผลหน่อย " เขาพยุงร่างบางให้มานั่งบนโซฟา ส่วนตัวเขาเองนั่งลงกับพื้น แล้วดึงผ้ากอสออกจากแผลแก้ว 

 

 

 

 

                    " ไปโดนอะไรมาวะ  ไปอาบน้ำเลยนะ แล้วเดี๊ยวมาทำแผล แล้วค่อยเข้านอน รีบๆหละ ชั้ลจะรอ " เขาออกคำสั่ง

 

 

 

 

                    " อะไรนักหนาเนี่ย มันก็แค่แผลเล็กๆป่ะ " แก้วโวยวาย ไม่อยากให้มาจุกจิกวุ่นวาย

 

 

 

 

                    " บอกให้ทำก็ทำสิวะ จะบ่นทำซากอะไร  ไป๊ !! "

 

 

 

 

                    " จิ๊ !! " เธอทำท่ทางรำคาญใส่เค้าแล้วก็เดินหายเข้าไปในห้อง 

 

 

                    เกือบครึ่งชั่วโมงเธอก็ออกมาในชุดนอนน่ารัก

 

 

 

                    " ไปอาบน้ำหรือไปผลิตน้ำวะ  นานชิหวย " โทโมะบ่น

 

 

 

 

                    " ก็ใครสั่งให้รอหละ ง่วงนอนจะตายอยู่แล้วยังจะต้องมาทำแผลอีก แผลก็เป็นอะไรไม่มาก ก็แค่ถลอกนิดหน่อย ทำมาเป็นเรื่องใหญ่ไปได้  " เธอบ่นยาวววว  จนเขารำคาญเทแอลกอลฮอล์ใส่แผลเธอไม่ยั้ง 

 

 

 

                    " ชั้ลโมะ !!! มันแสบนะ !!! " เธอผลักอกแกร่งอย่างแรงอย่างลืมตัว

 

 

 

 

                    " หึ บ่นมาก ก็สมควร " เขาเช็ดทำความะอาดแผลของเธออย่างเบามือ แล้วปิดแผลให้เรียบร้อย 

 

 

 

 

                    " ขอบจายยย " แก้วสะบัดก้นจะเดินกลับเข้าไปห้องนอน

 

 

 

                    " เปลี่ยนจากคำขอบใจเป็นช่วยชั้ลเรื่องฟางก็แล้วกัน " โทโมะพูด  แก้วนิ่งไปแล้วหันขวับกลับมาหาโทโมะ ก่อนจะจ้ำเท้าเข้ามาหาโทโมะอย่างไว

 

 

 

 

                    " ได้สิ แต่แกต้องให้คำปรึกษาอะไรบางอย่างกับชั้ลด้วย " แก้วเสนอ โทโมะพยักหน้า

 

 

 

                     " คำปรึกษาอะไร " เขาย้อนถาม 

 

 

 

                    " ชั้ลอยากทำให้ใครสักคนนึงมีความสุข แต่...  ชัลไม่รู้ว่าจะเริ่มยังไง  - - ! "

 

 

 

                    " ใครวะ " เขาสงสัย

 

 

 

 

                    " เอ้อออ  ไม่ต้องรู้หรอกว่าใคร แค่แกรับปากว่าจะช่วยชั้ลก็พอ " 

 

 

 

 

                    " อื้อ ... ผู้ชายสินะ " โทโมะพูดเหน็บแนม 

 

 

 

 

                    " ^^ " เธอไม่ตอบ แต่กลับยิ้มให้กับเขา แล้วเดินหนีเข้าห้องไป