ฟ้าเคียงดาว

 

 

 

                    แล้วเช้านี้ก็เป็นเหมือนทุกวัน ที่เธอต้องลุกขึ้นมาทำอาหารให้กับตัวเอง เพื่อนร่วมห้องและเพื่อนสาวคนสนิท

 

 

 

                    " แหมย่า แก้วก็ต้องคิดถึงย่าสิ แก้วมีย่าคนเดียวนะ จะให้แก้วไปคิดถึงใครได้เล๊า " แก้วคุยโทรศัพท์พลางปรุงอาหาร

 

 

 

 

                    ( ปากบอกว่าคิดถึงข้า ไม่เห็นเอ็งจะกลับมาหาข้าบ้างเลย ) ย่าอ่อนน้อยใจ

 

 

 

                    " โธ่ย่า  ก็แก้วทำงานไง เนี่ยแก้วได้ลูกค้า 2 รายแล้วน๊าาา วันเสาร์นี้แก้วก็ต้องไปถ่ายพรีเวดดิ้งให้เค้าด้วย " แก้วโม้

 

 

 

                    ( ใช่สิ พอเอ็งสนุกกับงาน เอ็งก็ลืมข้าไปเลย ) ย่าอ่อนอ้อนไม่เลิก

 

 

 

 

                    " ถ้าย่าคิดถึง ย่าก็มาหาแก้วสิ " 

 

 

                    แกร็ก ! เสียงเปิดประตูดัขึ้นพร้อมกับร่างสูงที่เดินใส่กางกางนอนขายาวตัวเดียวออกาจากห้อง 

 

 

 

                    " คุยกับใครวะ เสียงดังเข้าไปในห้องเลย " เขาเดินเข้ามาาเธอก่อนจะบ่นด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด 

 

 

 

 

                      ( เสียงผู้ชายที่ไหนวะ นี่เอ็งพาผู้ชายเข้าห้องหรอ ) ย่าอ่อนพูดเสียงดุ จนแก้วตกใจรีบปิดเตา แล้วเอามือมาปิดปากโทโมะ

                  

 

 

                    " เสียงละครหนะย่า " แก้วรีบแก้ตัว

 

 

 

                    ( อ้าว ข้าอุส่าหลงดีใจ นึกว่าพวกเอ็งกำลังผลิตลูกกัน คริคริคริ ) ย่าอ่อนทะลึ่งใส่ 

 

                    ชายหนุ่มเองก็อดขำให้คำพูดของย่าอ่อนไม่ได้ 

 

 

 

 

                    " ย่าาาา  พูดอะไรเนี่ย " แก้วอายๆ มือที่ปิดปากชายหนุ่มอยู่ หยิกริมฝีปากของเขา ให้เขาหยุดหัวเราะ 

 

 

 

 

                    ( เออๆ งั้นแค่นี้แหละ เดี๊ยวช่วเย็นๆ ให้พี่หมอเอาของไปให้นะ หมอการินจะแวะไปที่นั่นพอดี ข้าเลยฝากของกินไปให้เอ็ง ) ย่าอ่อนพูดจบก็วางสายไป 

 

 

 

 

                    " หัวเราะทำบ้าอะไร นี่ถ้าย่ารู้ว่าแกอยู่กับชั้ลที่นี่นะ มีหวังบ้านแตก " แก้วชี้หน้าด่าโทโมะ แล้วชั้ลไปทำกับข้าวต่อ 

 

 

 

                    เขามองดูเส้นผมของเธอที่พะรุงพะรัง กับท่าทางของแก้วที่ต้องทำอาหารไปปัดเส้นผมของตัวเองไป 

 

 

 

 

                    " ทำไมไม่มัดผมให้มันเรียบร้อยวะ " เขาบ่น

 

 

 

 

                    " ไม่รู้ยางมัดผมมันหายไปไหน ซื้อมากี่เส้นๆก็หายหมด " เธอบ่นแล้วก็ก้มหน้าก้มตาทำอาหารต่อไป ชายหนุ่มสายตาไปมาก่อนจะมองหาอะไรบางอย่าง จนมาเจอยางมัดถุงแกง 

 

 

 

                    เขาดึงผมเธอจนร่างบางถลาเซตามแรง

 

 

 

 

                    " โอ้ยยย ! เล่นบ้าอะไรเนี่ย ทำกับข้าวอยู่เห็นมั้ย !! " เธอโวยเสียงดังจะหันกับมาด่าก็หันไม่ได้ เพราะคนด้านหลังรวบผมเธอขึ้นและรวบจนแน่นก่อนจะรัดผมเธอด้วยยางที่เขาหามาได้ 

 

 

 

 

                    " แสบบ  ทำเบาๆหน่อยสิ " เธอเอื้อมมือไปจับมือหนาให้เบามือ แต่มือเล็กของเธอก็ดันถูกเขาปัดออกอย่างรำคาญ

 

 

 

 

                    หลังจากมัดผมเสร็จร่างสูงก็ผลักเธอเล็กน้อยให้กลับไปทำกับข้าวต่อ " รีบๆหละชั้ลหิว " ก่อนจะออกคำสั่งแลวไปนั่งดูทีวีรอ 

 

 

 

 

 

                    เกือบ 20 นาที ทุกอย่างก็ถูกจัดเตรียมเอาไว้บนโต๊ะ 

 

 

 

 

                    " เสร็จแล้ว มากิน " แก้วพูดพลาตักข้าวใส่จานให้โทโมะ ร่างสุงลุกขึ้นเดินเข้ามานั่งประจำตำแหน่ง แก้วทนดูสภาพเปลือยท่อนบนของคนตรงหน้าไม่ได้ เลยเดินเข้าไปในห้องของเขา

 

 

 

                    แต่สภาพห้องของเขามันทำให้เธอแทบจะเป็นลม เสื้อผ้าใส่แล้วที่ถูกโยนกองเอาไว้เต็มห้อง ข้าวของเครื่องใช้ถูกวางระเกะระกะไปหมด 

 

 

 

 

                    " ไอโมะ !! นี่มันห้องหรือรังหนูวะ ทำไมไม่ทำความสะอาดบ้าง " เธอบ่นยับเมื่อเดินออกจากห้องมาพร้อมกับเสื้อกล้ามสีขาวของเขา 

 

 

 

 

                    " ก็ชั้ลเป็นผู้ชายนิว๊าา ให้มาทำเรื่องพวกนี้ มันไม่ใช่นะเว้ย " เขาแก้ตัวก่อนจะฉวยเสื้อจากมือแก้วมาสวม

 

 

 

 

                    " ทนอยู่ไปได้ยังไงเนี่ย สกปรก สกมก แย่ ! " แก้วบ่นต่อ 

 

 

 

 

                    " งั้น... คุณสะอาดก็ไปทำให้ผมหน่อยสิครับ " เขาลุกขึ้นท้าทายคนตรงหน้าอย่างกวนๆก่อนจะใช้นิ้วชี้เขี่ยปลายจมูกเธอเล่น

 

 

 

 

                    เธอปัดนิ้วเขาออกก่อนจะพูดต่อ " ถ้าตอนเย็นกลับมาแล้วห้องไม่สะอาด ชั้ลจะไล่แกไปอยู่ที่อื่น "

 

 

 

 

                    " ถ้าแกไล่ชั้ล.. ชั้ลจะไปบอกย่าอ่อนมาเรานอนห้องเดียวกัน " โทโมะพูด  แก้วโทสะขึ้น ยกมือจะฟาดใส่โทโมะ แต่เขาหลบทัน เธอจึงไล่ตีเขาจนทั่วห้อง 

 

 

                    คนหนึ่งยืนทำหน้าทะเล้น เต้นแร้งเต้นกาอยู่หน้าโซฟา ส่วนอีกคนยืนถือไม้กวาดจ้องจะตีเขาอยู่หลังโซฟา 

 

 

 

 

                    " นี่ แกก็ช่วยชั้ลจัดเก็บของหน่อยม่ได้ไง๊ ถือว่าทำบุญ "

 

 

 

 

                    " ไม๊โว้ยยย !!! " แก้วหมั่นไส้ ปีปโซฟากระโดดไล่โทโมะจนทัน เธอเอาไม้กวาดตีตามร่างของเขาไม่ยั้ง จนอีกฝ่ายต้องหันหน้ากลับมาเผชิญแล้วจับไม้กวาดในมือเธอไว้ 

 

 

 

 

                    " เป็นผู้หญิงแล้วคิดจะสู้แรงผู้ชายหรอ  หึหึ !! " เขาดึงไม้กวาดอย่างแรงจนร่างบางถลำเข้ามาใกล้เขา  แต่เธอก็ไม่ยอมจะดึงไม้กวาดมาเป็นของตัวเองให้ได้ ทั้งคู่จึงออกแรงดึงไม้กวาดมาเป็นของตัวเองจน 

 

 

 

 

                    " ว๊ายยย ! " ร่างสูงล้มลงไปกองนอนหงายอยู่กับพื้นห้อง ส่วนเธอก็นอนแนบชิดอยู่บนร่างของเขา 

 

 

 

 

                    " ว๊าววว ซ่อนรูปเหมือนกันนะเรา " ดวงตาคมจ้องมองเข้าไปในเสื้อตัวโคร่งของเธอ แล้วพูดจาลวนลามใส่จนเธอต้องมองตามว่าเขามองอะไรอยู่ 

 

 

 

 

                    " ไอ้ลามก " เธอรีบรวบคอเสื้อของตัวเองแล้วดีดตัวลุกขึ้นเดินเข้าห้องไปด้วยความเขิลอาย 

 

 

 

 

                    " ^^ เหอะๆ " แต่เขาเองก็มีอาการเขิลอายไม่ต่างกันกับเธอ 

 

 

 

 

                    หลังจากอาบน้ำแต่งตัวเสร็จ เธอก็เดินมาเอาปิ่นโตในห้องครัว แล้วนั่งรออีกฝ่ายที่ห้องโถง

 

 

 

                     " ใส่ชุดนี้ ?? ไม่ไปทำงานหรอ " หญิงสาวมองอีกคนทั้งแตหัวจรดเท้า เมื่อเห็นว่าเขาอยู่ในชุดบ้านสบายๆเลยนึกสงสัย

 

 

 

 

                    " วันหยุด " เขาตอบสั่นๆ แล้วเดินนำออกไปจากห้อง 

 

 

 

 

                    " อ้าว ! แล้วทำไมไม่บอก ที่จริงชั้ลไปเองก็ได้ ไม่ต้อลำบากไปส่งหรอก " เธอก็คิดว่าเขาจะไปส่งเลยเกิดอาการเกรงใจ

 

 

 

 

                    " จะไปหาฟาง ไม่ได้ไปส่งแก ไม่ต้องคิดมากครับ เชิญขึ้นรถ " ร่างสูงเปิดประตูแล้วเหวี่ยงร่างบางเข้าไปในรถ ก่อนจะเดินวนไปนั่งตำแหน่งคนขับ

 

 

 

 

                    ' เหอะ !! กุว่าละ - - ! ' 

 

 

 

 

 

 

                    ร้าน sweet wedding ฟางที่นั่งชะเง้อมองเหมือนรอใครบาคนอยู่ข้างในร้าน แต่ก็ไม่มีใครโผล่มาสักที 

 

 

 

                    Oh my honey เสียงสัญญาณเตือนดังขึ้น คนตัวเล็กปั่นหน้านิ่งเหมือนไม่ได้รอใคร 

 

 

 

                    " เป็นอะไร  นั่งคอแข็งเชียว " แก้วแซวฟางที่นั่งคอแข็งเชิด ผิดปกติ 

 

 

 

                    ขวับ เธอหันหน้ากลับมาตามเสียง แล้วจ๋อยไป เมื่อคนที่รอไม่ได้มา 

 

 

 

 

                    " ฟางหิวข้าวแล้วยังครับ เนี่ย คนใช้ที่บ้านทำกับข้าวมาฝาก " โทโมะพูดกับฟาง แก้วแบะปากแล้วเดินไปนั่งหน้าคอม

 

 

 

 

                    " หิวซิ ฟางรออาหารอยู่พอดี " ฟางยิ้มร่าเมื่อกลิ่นอาหารโชยเข้าจมูก 

 

 

 

                    " งั้นเดี๊ยวโมะไปจัดมาให้นะ " โทโมะอาสา ฟางพยักหน้า เขารีบแจ๋นเข้าไปในครัวแล้วจัดแจงอาหารใส่จานมาให้ฟาง แก้วมองตามโทโมะที่คอยเอาใจฟางอยางหมั่นไส้

 

 

 

                    ' ร้านนี้พอมีที่ยืนสำหรับชั้ลบ้างมั้ยเนี่ย ' เธอพูดในใจ แล้วละสายตามาแต่งรูปต่อ 

 

 

 

 

                    " ฟางหิวน้ำมั้ย เดี๊ยวโมะไปเอาให้ " โทโมะอาสา ฟางพยักหน้า เขาก็รีบเดินเข้าไปเอาน้ำมาให้ แก้วมองอย่างเอือมๆ แล้วส่ายหน้าไปมา 

 

 

 

 

                    ตลอดทั้งวัน โทโมะก็คอยตามติดฟางตลอด

 

 

 

                    อย่าทำให้ชั้ลรัก ถ้าเธอไม่รักกก ชั้ลกลัวตัดใจไม่ไหว .... 

 

 

 

 

                    " สวัสดีคะ ร้าน sweet wedding คะ " แก้วพูด 

 

 

 

 

                    ( ขอสายแก้วหน่อยครับ ) ชายปรีศนาพูด 

 

 

 

                    " แก้วพูดอยู่คะ " 

 

 

 

                    ( นี่พี่เองนะแก้ว ย่าอ่อนให้แก้วออกมาทานข้าวข้างนอกกับพี่ ที่ร้าน ... ) ชายปรีศนาพูด  แก้วนิ่งไปครู่นึง แล้วนึกถึงคำย่าอ่อน ที่พูดว่าหมอการินจะเอาของมาให้ที่ร้านตอนเย็น  เธอจึงเงยมองนาฬิกา  15. 44 นาฬิกา

 

 

 

                    " โอเคคะ " แก้วพูดจบก็วางสายไป 

 

 

 

                    " แก  เดี๊ยวชั้ลไปเอาของที่หมอการินก่อนนะ " แก้วเดินมาบอกฟาง ที่นั่งออกแบบชุดอยู่ข้างๆโทโมะ

 

 

 

 

                    " แล้วทำไมพี่หมอไม่เข้ามาที่นี่วะ " ฟางสงสัย

 

 

 

 

                    " ชั้ลก็ไม่รุ้ แต่ย่าอ่อนโทรมาบอกชั้ลตั้งแต่เช้าแล้วแหละ "

 

 

 

                    " งั้นโมะไปเป็นเพื่อนแก้วหน่อยสิ ฟางเป็นห่วงแก้ว " ฟางหันมาพูดกับโทโมะ

 

 

 

 

                    " ไม่เป็นไรหรอกฟาง แก้วมันแมนจะตาย มันดูแลตัวเองได้ โมะอยู่เป็นเพื่อนฟางดีกว่า "  คำพูดของโทโมะทำให้แก้วน้อยใจขึ้นมาแปลกๆ

 

 

 

                    " อื้อ ชั้ลดูแลตัวเองได้ ไปก่อนนะ " แล้วเธอก็เดินเชิญหายออกไปจากร้าน 

 

 

 

 

                    ร้านที่นัดหมาย  เธอลงจากรถแท็กซี่แล้วเดินเข้าไปในร้าน เธอมองหาหมอการินจนทั่วแต่ก็ไม่เจอ 

 

 

 

                    " น้องแก้ว ทางนี้ครับ " นทียืนขึ้นแล้วดบกมือเรียกแก้ว เธออึ้งไปเมื่อคนตรงหน้าเป็นนที ไม่ใช่หมอการินอย่างที่เธอเข้าใจ  เธอถอนหายใจแล้วเดินเข้ามาหานที

 

 

 

 

                    " พี่นทีเองหรอคะที่โทรเข้าเบอร์ร้านแก้ว " 

 

 

 

                    " ใช่ครับ พอดีพี่ติดต่อเบอร์น้องแก้วไม่ได้เลย " นทีพูด 

 

 

 

                    " พี่นทีมีอะไรหรอคะ ถึงนัดแก้วออกมาทานข้าวที่นี่ " แก้วถามไปตรงๆ

 

 

 

                    " ก็... ไม่มีอะไรหรอกครับ พี่แค่อยากเจอแก้ว " เขาพยายามจะหยอดใส่เธอ 

 

 

 

                    " ลองนี่ดูนะ ไวน์ตัวใหม่ แก้วต้องติดใจแน่ๆ " นทีรินไวน์ใส่แก้วแล้วยื่นให้กับหญิงสาว

 

 

 

                    "แก้วไม่ดื่มคะ " เธอรีบปฏิเสธ เพราะรู้สึกไม่ไว้ใจคนตรงหน้า 

 

 

 

                    ร้าน sweet wedding ..... oh my honey 

 

 

 

                    ฟาง โทโมะ  หันไปมองทางประตู ก่อนจะหันกลับมามองหน้ากันอย่างตกใจ เมื่อคนที่กำลังเดินเข้ามาเป็นหมอการิน 

 

 

 

                    " แก้วไม่อยู่หรอครับ " หมอการินถามพพร้อมกับวางถุงขนมไว้บนโต๊ะรับแขก

 

 

 

                    " พี่หมอไม่ไปโทรชวนแก้วไปทานข้าวหรอคะ " ฟางเริ่มกังวลและเป็นห่วงแก้ว

 

 

 

                    " ปล่าวนิครับ แล้วแกก้วหายไปไหน เมื่อกี้พี่โทรหาแก้วไม่ติดเลย " หมอการินพูด ฟาง โทโมะ ยิ่งกังวลเข้าไปอีก 

 

 

 

 

                    " เมื่อกี้มีคนโทรเข้ามาที่ร้าน แล้วนัดแก้วออกไปทานข้าว แต่แก้วเข้าใจว่าเป็นพี่หมอเลยออกไป ... ถ้าพี่หมออยู่นี่ แล้วคนที่โทรมาหาแก้วคือใคร " ฟางสงสัย 

 

 

                    ทั้งสามไม่รอช้า รีบกดโทรสัพท์หาแก้ว แต่ก็ติดต่อแก้วไม่ได้ 

 

 

 

                    " พี่ว่าเริ่มจะไม่ค่อยดีแล้วนะ " หมอเริ่มเป็นห่วงแก้ว 

 

 

 

 

                    แก้ว - นที 

 

 

 

                    " ถ้าพี่นทีไม่มีธุระอะไร แก้วขอตัวกลับก่อนนะคะ แก้วมีธุระต้องทำ " แก้วเริ่มหงุดหงิดเมื่อเห็นนทีเริ่มมีท่าทางแปลกๆกับเธอ

 

 

 

 

                    " เดี๊ยวสิจ๊ะ ทานข้าวกับพี่สักมื้อสิ " นทีจับมือแก้วเอาไว้ แล้วดึงให้แก้วนั่งลง แล้วพยายามจะสะบัดออก แต่เขาจับมือเธอไว้แน่น

 

 

 

                    " พี่คิดจะทำอะไร " แก้วเริ่มใจคอไม่ดี แต่เธอก็ไม่กล้าโวยวายมาก

 

 

 

 

                    " พี่ก็แค่ชวนแก้วมาทานข้าว แต่ทำไมแก้วถึงทำท่าทางเหมือนรัเกียจพี่ "  นทีเปลี่ยนโหมด ทำเป็นวาตัวเองกำลังเสียใจ จนแก้วเริ่มเห็นใจและยอมนังทานข้าวกับเค้า

 

 

 

                    " แก้วทานเยอะๆนะ " นทีตักกับข้าวใส่ในจานแก้ว เธอทานไป ตาก็มองนทีไปด้วยความหวาดระแวง 

 

 

 

 

                    " อร่อยมั้ยคะ " นทีถามเสียงหวาน แก้วยิ้มน้อยๆแล้วพยักหน้า 

 

 

                    " พี่ดีใจนะ ที่แก้วชอบ " นทียิ้มหวานให้กับแก้ว แก้วยิ้มตอบตามมารยาท 

 

 

 

 

 

                    ร้าน sweet wedding กำลังวุ่นวายอยู่กับการตามหาแก้ว 

 

 

 

                    " แล้วแก้วออกไปนานแล้วยัง " ป๊อปวิ่งหน้าตาตื่นเข้ามาในร้าน เมื่อได้รับข่าวจากฟาง

 

 

 

                    " เกือบชั่วโมงแล้วคะ แต่ไม่มีใครติดต่อแก้วได้เลย " ฟางพูด 

 

 

 

 

                    " ผมว่าเราแยกย้ายกันตามหาแก้วดีกว่านะ " หมอการินเสนอ 

 

 

 

                    " งั้นฟางอยู่ที่ร้านนะ ถ้าแก้วกลับมา โทรมาบอกด้วยนะ " ป๊อปสั่ง ฟางพยักหน้ารับ แล้วทุกคนก็แยกย้ายกันออกตามหาแก้ว 

 

 

 

                    แก้ว - นที

 

 

 

 

                    " เราทานข้าวกันเสร็จแล้ว งั้นแก้วขอตัวกลับก่อนนะคะ " แก้วลุกขึ้นเดินไปทันที ไม่รอให้นทีค้าน แต่นทีก็ยังจะเดินตามไป 

 

 

 

                    " เดี๊ยวสิแก้ว แก้วไปเที่ยวต่อกับพี่ก่อนสิ  นี่ก็เลิกงานแล้วไม่ใช่หรอ " นทีจับมือแก้วเอาไว้ แก้วดึงมือออกตามมารยาท

 

 

 

                    " เอ่อ คือแก้วต้องไปทำธุระต่อนะคะ ขอตัวนะคะ " แก้วรีบชิง วิ่งขึ้นรถแท็กซี่ไปเลย  นทีกำหมัดแน่นมองรถแท็กซี่คันนั้นที่วิ่งหายไป 

 

 

 

 

                    ในรถแท็กซี่ 

 

 

 

 

                    " กลัวผู้ชาย แล้วทำไมนัดเจอกับผู้ชายสองต่อสองหละ " อยู่ๆคนขับรถแท็กซี่ก็พูดขึ้นมา แก้วจ้องมองคนขับรถแท็กซี่ก็เริ่มจะกลัวๆ เขาสวมหมวกแก๊ป ใส่แวตาดำ และพูดจาออกมาราวกับจ้องมองเธออยู่ก่อนหน้านี้

 

 

 

 

                    " จอดรถข้างหน้าคะ ชั้ลไม่ไปแล้ว " แก้วเริ่มกลัว 

 

 

 

 

                    " หึหึหึ " เขาหัวเราะในลำคอ แต่ไม่ยอมจอด 

 

 

 

                    " ชั้ลบอกให้หยุดไง !!! " แก้วตะคอกใส่เสียงดังจนคนขับหยุดหัวเราะ แล้วจอดรถข้างทาง เธอทำท่าจะลงไป แต่เขาเรียกเอาไว้ 

 

 

 

 

                    " แก้ว พี่เอง " เขาถอดแว่น ถอดหมวกออกแล้วหันมาอมยิ้มให้กับคนตัวเล็กที่นั่งหายใจถี่ด้วยความกลัวอยู่ที่เบาะหลัง 

 

 

 

                  O_O

 

 

 

                    " พี่เป้ .... "