ฟ้าเคียงดาว

 

 

 

" พี่เป้ " ดวงตาหวานเบิกกว้าง ตกใจ เมื่อเห็นหน้าคนขับ เธอนิ่งกึกไม่ขยับเขยื่อนไปไหน

 

 

" ตกลงจะลงจากรถอีกมั้ย " เขาถามย้ำอีกครั้ง โดยไม่ได้หันกลับมามองหญิงสาวที่ยังคงนั่งหน้าเหวออยู่เบาะหลัง

 

 

" เอ่อ ... พี่มาขับรถแท็กซี่ตั้งแต่เมื่อไหร่  " ก็แหงหละ ใครมันจะไม่สงสัย หนุ่มหล่อรวยอย่างเขา คงไม่มาขับรถแท็กซี่อยู่แบบนี้แน่นอน แล้วเขาโผล่มาที่นี่ได้ยังไง  

 

 

 

" จะให้ไปส่งที่ไหนครับ " เขาเลี่ยงการตอบคำถามของเธอ แต่กลับเป็นตั้งคำถามแทน 

 

 

 

"เอ่อ ... ไปที่ร้านก้ได้คะ " และเธอเองก็ไม่กล้าที่จะเซ้าซี่คนมาร์ดขรึมอย่างเขาหรอก 

 

 

 

ทั้งคู่นั่งเงียบมาตลอดทางจนถึงร้าน

 

 

 

" ขอบคุณมากนะคะ " แก้วยกมือไหว้แล้วเปิดประตูจะลงจากรถ 

 

 

 

" ค่าแท็กซี่ 200 ด้วยครับ " 

 

 

 

O _ O 

 

 

คำพูดของเขามันทำให้เธอสตั้นไปอีกรอบ ดวงตาหวานเบิกกว้างอีกครั้งก่อนจะก้มลงมองเงินในกระเป๋าแล้วค่อยๆยื่นให้กับเขา ก่อนจะเดินลงจากรถไปแบบงงๆ  เธอยังคงยืนมองรถคันนั้นที่ขับออกไป

 

 

 

 

" ไอแก้ววว  กลับมาได้ยังไงวะ ตกลงแกไปไหนกับใคร ทำไมติดต่อไม่ได้ รู้มั้ยว่าคนอื่นเค้าเป็นห่วง " ฟางถามยืดยาว เมื่อเห็นร่างของเพื่อนสาวกำลังเดินเข้ามาในร้าน

 

 

" อ่อ ไปกินข้าวกับพี่นทีมาหนะ ^^ " เธอยิ้มแห้งๆให้กับเพื่อนสาวก่อนจะนั่งลงบนโซฟา  เธอยังคงนึกถึงเป้อยู่ตลอด

 

 

 

# เป้ หลังจากที่ส่งแก้วเสร็จแล้ว เขาย้อนกลับมาที่ร้านอาหารเดิมที่นทีนัดแก้วมาทานข้าว  ร่างสูงยื่นเงินสามพันบาทให้กับผู้ชายวัยกลางคน ก่อนจะยื่นกุญแจนถคืนให้แก่เขา

 

 

" ขอบคุณมากครับ " เขายิ้มน้อยๆแล้วเดินไปขึ้นรถของตัวเอง ก่อนจะหยิบเงินที่แก้วยื่นให้ออกมาดูอีกครั้ง แล้วร้อยยิ้มก็ปรากฎขึ้นบนในหน้าของเขา ชายหนุ่มเงยมองยังโต๊ะที่เขายังอยู่ในร้าน แล้วย้อนนึกถึงภาพที่แก้วเดินเข้ามาและไปหยุดนั่งอยู่กับนที  ... 

 

 

 

ร้าน sweet wedding หลังจากที่ได้รับโทรศัพท์จากฟาง ทั้งสามหนุ่มก็กลับเข้ามาที่ร้าน

 

 

 

" ไปไหนกับใครมา ทำไมติดต่อไม่ได้  ! " ทันทีที่เห็นร่างบางนั่งอยู่บนโซฟา รูมแมทของเธอก็โวยวายเสียงดังทันที 

 

 

เธอเงยหน้าชายตามองเขาเล็กน้อยก่อนจะหันหน้ากลับไปมองทางอื่น " ชั้ลเป็นผู้หญิงแมน ชั้ลดูแลตัวเองได้ " เธอพูด 

 

 

 

" มันใช่เวลามาประชดมั้ยวะ รู้มั้ยว่าทำให้คนอื่นเค้าเดือดร้อนกันไปหมด " เขายังโวยวายไม่เลิก แต่บางครั้งคำพูดของเขา ก็ทำร้ายคนอีกคน ...

 

 

หญิงสาวนิ่งไป ใจแป๋ว เมื่อได้ยินคำพูดของเพื่อนร่วมห้อง เธอลุกขึ้นหันไปจ้องหน้าเขา แต่ไม่ได้โต้ตอบอะไร และนั่นคือสัญญาณอันตรายที่เพื่อนอย่างเขาและเพื่อนสาวอย่างฟางรู้ดี

 

 

 

 

" แก้ว ! แก้ว ! " โทโมะตะโกนเรียกอีกฝ่าย เมื่อรู้ว่าตัวเองงานเข้า

 

 

 

" โมะ ไปพูดแบบนั้นทำไม ไอแก้วมันโกรธใหญ่แล้วหนะ " ฟางเดินเข้ามาต่อว่าโทโมะ ก่อนจะเดินตามเพื่อนสาวที่เดินย้ำๆไปหน้าร้าน

 

 

 

" พี่ป๊อปไปส่งแก้วหน่อย " เธอพูด ป๊อปพยักหน้า ทั้งคู่เดินตามกันไปที่รถ 

 

 

 

" โมะ ไปง้อแก้วสิ " ฟางไล่ให้โทโมะตามไป แต่เขายังคงยืนนิ่งไม่ขยับ 

 

 

 

" ไม่เป็นไร ยังไงก็ได้ง้อ " โทโมะพูด ฟางขัดใจเดินกลับเข้าไปในร้าน โทโมะเดินตาม 

 

 

 

ในรถ 

 

 

 

" ตกลงไปไหนกับใครมา ทำไมพี่ติดต่อแก้วไม่ได้เลย " ป๊อปถาม

 

 

 

" ไอพี่นที โทรเข้าเบอร์ที่ร้าน แก้วเข้าใจว่าเป็นพี่หมอ ก็เลยออกไปตามนัด เค้าดูไม่น่าไว้ใจเลยพี่ป๊อป โชคดีนะที่พี่ ... ที่มีคนช่วยไว้ได้ทัน " แก้วจะพูดถึงเป้ แต่ก็ต้องชะงักไว้ 

 

 

 

" คราวหลังต้องระวังตัวให้มากกว่านี้นะแก้ว โทรศัพท์ก็ต้องให้ติดตัวเอาไว้ตลอด รู้มั้ย " ป๊อปเป็นห่วง

 

 

" แก้วขอโทษคะ ที่สร้างความเดือดร้อนให้กับคนอื่น " แก้วน้อยใจ นึกถึงแต่คำพูดของโทโมะ 

 

 

 

" นี่ ! ไม่มีใครเค้าเดือดร้อนอะไรหรอก เค้าแค่เป็นห่วง กลัวว่าเราจะเป็นอันตราย ... อะไรกัน เป็นคนขี้น้อยใจไปตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย ฮะ " ป๊อปมองแก้วอย่างเอ็นดู เขาเอื่อมมือมาเขย่าศีรษะแก้วเบาๆ

 

 

 

" ขอบคุณมากนะคะพี่ป๊อป ไว้เจอกันพรุ่งนี้นะ " เธอกล่าวลาก่อนจะลงจากรถ 

 

 

 

 

 

 

ก๊อก ๆๆๆ เสียงเคาะประตูห้องนอนดังขึ้น ร่างบางที่นอนนิ่งๆคิดอะไรเรื่อยเปื่อยอยู่บนเตียงแหงนมอง ก่อนจะนอนต่ออย่างไม่สนใจ

 

 

 

ก๊อกๆๆๆ  ....

 

 

 

ก๊อกๆๆๆๆๆ แต่อีกฝ่ายยังคงไม่หยุดเคาะ จนเจ้าของห้องต้องลุกขึ้นมาเปิดประตู

 

 

 

" เคาะอะไรนักหนา  รำคาญ " เธอจ้องหน้าเขาเขม่ง ด้วยอารมณ์โกรธที่ค้างมาตั้งแต่ตอนเย็น

 

 

 

" หิว " ชายหนุ่มอึ้งๆไป แต่ก็ปั้นหน้าเอ๋อ ตีเนียนไปเรื่อย

 

 

 

" ... " แต่เธอไม่สบอารมณ์ด้วย หญิงสาวผลักประตูให้ปิด แต่ก็ร่างสูงก็แทรกตัวเข้ามาขวางเอาไว้ 

 

 

 

" นี่ !! โกรธชั้ลหรอ " เขาปิดประตู แล้วเข้ามาคุยกันในห้องของเธอ

 

 

 

" ... " หญิงสาวไม่ยอมตอบ กลับยืนหันหลังให้เขา

 

 

 

 

" ก็โมโห ทำไมต้องทำให้เป็นห่วง " เขาพูดเสียงแผ่วใกล้ๆเธอ

 

 

 

" ... " 

 

 

 

" ก็ติดต่อไม่ได้ ไม่รู้ว่าเป็นอันตรายหรือเปล่า หากันเป็นชั่วโมงๆแล้ว มันก็เลยโมโห พอโมโหก้ใจร้อน " เขาอธิบายต่อ

 

 

 

" แล้วทำไมต้องพูดแบบนั้นด้วยเล๊าา ... ใช่สิ ชั้ลมันไม่ใช่ฟางสินะ แกถึงพูดจาดีกับชั้ลไม่ได้ ถ้าชั้ลไปสร้างความเดือดร้อนให้ใครชั้ลก้ขอโทษด้วยแล้วกัน ต่อไปชั้ลจะไม่ไปสร้างความเดือดร้อนให้ใครอีก แล้วก็ไม่ต้องมายุ่งกับชั้ล !!  " เธอระบายความน้อยใจออกมาจนหมด ตะคอกมันใส่เขา 

 

 

ชายหนุ่มมองหน้าเธอนิ่งไม่กระพริบตา จนหญิงสาวต้องหลบสายตานั้น

 

 

 

" ชั้ลพูดแรงไป ขอโทษนะ " เขาเดินเข้าไปจับมือหญิงสาวมากุมเอาไว้ เธอจะดึงมือออก " น๊าาา  อย่างอลสิ ขอโทษแล้วนะ " เขาดึงมือเล็กเข้ามา จนร่างเธอถลำเข้ามาใกล้เขา มืออีกข้างของเขาโอบบ่าเธอเอาไว้เบาๆ 

 

 

 

" ปากหมา  " เธอด่าแล้วเช็ดน้ำตาที่เอ่อท่วม

 

 

 

" เอ๊าาา มาด่าชั้ลอีก " โทโมะขำ หญิงสาวผลักกอดของเขาออกห่าง แล้วยืนห่างออกไปก้าวนึง

 

 

 

" ก็มันจริงมั้ยหละ " เธอย้อนถาม 

 

 

 

 

" เอออ ก็จริง แต่ก็ขอโทษแล้วไง หายโกรธได้แล้วสิ " 

 

 

 

" ก็ไม่ได้โกรธ  " 

 

 

 

แบะปาก  " แหมมมม ไม่ได้โกรธ... เมื่อกี้ยังอาละวาดซะตั้งรับเกือบไม่ทัน " 

 

 

 

" เออออ ออกไปได้แล้วไป จะนอนน " เธอทำหน้าหงุดหงิดกลบเกลื่อนความเขิลของตัวเอง

 

 

 

" นอนไม่หลับ  หิววว  มาทำข้าวไข่เจียวให้กินหน่อยดิ " ชายหนุ่มทำเสียงอ่อนแล้วดึงมืออีกฝ่ายออกจากห้อง

 

 

 

 

" หิวอะไรตอนนี้เนี่ย " แม้จะบ่น แต่ก็ก็ยอมทำให้เขาอยู่ดี .....