ฟ้าเคียงดาว

 

 

 

 

ทุกอย่างยังไงเหมือนเดิม เธอยังคงทำทุกอย่างให้เขาเหมือนเดิม แม้หัวใจของเธอจะรู้สึกกับเขาไม่เหมือนเดิมก็ตามม....

 

 

อาหารเช้าสำหรับเขายังคงถูกเตรียมเอาไว้เหมือนเดิมพร้อมกับเธอที่อยู่ในชุดเก่งยังรอทานมื้อเช้าพร้อมกับเขาในตำแหน่งเดิม

 

 

แต่อีกคน....กลับทำตัวไม่เหมือนเดิม

 

 

 

ร่างสูงที่เสร็จตัวเสร็จเรียบร้อยเปิดประตูเดิมออกมาจากห้องนอน เขาไม่แม้แต่จะเหลียวแลหันไปมองอีกคนที่ชะเง้อมองเขา นั่งรอเขาอยู่ที่โต๊ะทานข้าว แต่กลับหันตัวหนีเดินตรงไปยังประตูห้องใหญ่ 

 

 

 

" ไม่กินข้าวหรอ วันนี้ทำข้าวกระเพาไก่ไว้ให้แล้วนะ " เธอพูดด้วยความใจหาย เมื่ออีกคนทำเหมือนเธอไม่มีตัวตน

 

 

 

" ไม่อะ อัทชวนกินข้าวข้างนอก " เขาบอกด้วยน้ำเสียงที่เย็นชาพร้อมกับเดินออกจากห้องไป 

 

 

 

หญิงสาวหน้าซึมไปทันที ก่อนจะหันมาตักข้าวเข้าปากอย่างไร้อารมณ์ พร้อมกับมองจานข้าวของคนตรงหน้า ดวงตาเธอแดงๆเหมือนคนกำลังจะร้องไห้ ใบหน้าสวยเงยหน้าขึ้นมองเพดานเหมือนพยายามกักกันน้ำใสๆไม่ให้ไหลออกมาจากดวงตา 

 

 

 

เธอขืนใจทานข้าวจนหมดทาน แล้วเทข้าวอีกจานทิ้งไป ก่อนจะจัดแจงเก็บล้างแล้วออกจากห้องไปทำงาน 

 

 

 

วันนี้ไม่เหมือนเดิม ... วันนี้เธอไม่มีคนไปส่ง วันนี้เธอต้องนั่งแท็กซี่ไปทำงานเอง 

 

 

แววตาเธอดูเหงาไม่เหมือนอย่างเคย บนถนนเส้นนี้ทำไมมันดูวุ่นวายจังเลยนะ ผู้คนต้องเร่งรีบกันขนาดนั้นเชียวหรือ ตรงนั้นมีร้านขายเย็นตาโฟ ตั้งแต่เมื่อไหร่ ชั้ลไม่เคยเห็นเลย

 

 

ก็นานแล้วนะ ที่เธอขับรถผ่านเส้นทางนี้เป็นประจำ แต่เธอไม่เคยให้ความสนใจมันเลย ไม่เคยมอง  ไม่เคยสังเกตุ ไม่เคยเห็น ไม่เคยสัมผัส เพราะเธอมักจะให้ความสนใจกับคนขับรถในทุกๆวัน หากแต่วันนี้... ความสนใจในรถมันไม่มีแล้ว ก็แค่นั้นเอง

 

 

 

 

และมันยิ่งเหงาไปอีก เมื่อวันนี้เพื่อนร่วมงานของเธอก็ไม่มาทำงาน เธอต้องอยู่เฝ้าร้านคนเดียว.. แต่ไม่เป็นไร 

 

 

 

 

" เดี๊ยวแก้วพาไปห้องลองชุดนะคะ ^^ "ปากอวบยิ้มกว้าง เมื่อมีลูกค้าเข้ามาในร้าน ผู้หญิงคนนั้นดูสวยมาก เมื่อเธออยู่ในชุดเจ้าสาวสีขาว แววตาของเธอดูมีความสุขเหลือเกิน สายตาของผู้ชายตรงหน้าเธอที่จ้องมองดูเธอตั้งแต่หัวจรดเท้ามันบอกกับแก้ว ว่าเขาภูมิใจเหลือเกินที่จะได้ผู้หญิงในชุดเจ้าสาวมาเป็นภรรยา 

 

 

 

" วันนี้แอนสวยมากนะ " ผู้ชายคนนั้นเดินเข้าไปหาผู้หญิงในชุดเจ้าสาวอย่างช้าๆ มือของเขาเอื้อมมือไปจับมือทั้งสองข้างของเธอ ทั้งคู่มองตากันอย่างลึกซึ่ง 

 

 

 

' ฉันอยากให้ใครสักคน รู้สึกว่าเขาโชคดีที่มีฉันอยู่ข้างๆ เหมือนที่ผู้ชายคนนั้นกำลังบอกบอกกับผู้หญิงคนนั้นเหลือเกิน  ' เธอได้แค่หวังในใจ หวังว่าสักวันจะมีผู้ชายคนนึงมองเธอด้วยสายตาแบบนี้บ้างง 

 

 

 

" แอนใส่ชุดนี่ พี่พีชอบหรือเปล่า " หญิงสาวหน้าแดงกล่ำด้วยความเขิลอาย ชายหนุ่มยิ้มกว้างพยักหน้าหงิกๆ

 

 

 

" แอนเอาชุดนี้นะคะ ที่นี่รับถ่ายพรีเวดดิ้งด้วยใช่มั้ยคะ " ว่าที่เจ้าสาวหันมาถาม 

 

 

 

" ใช่คะ ^^ " แก้วหันไปยิ้มให้กับทั้งคู่ 

 

 

 

" วันมะรืนนี้ยังว่างอีกหรือเปล่าคะ " เธอว่า 

 

 

" ยังว่างคะ ลูกค้านัดสถานที่มาได้เลยนะคะ " แก้วพูด แล้วทั้งหมดก็เริ่มตกลงนัดสถานที่กัน 

 

 

 

" ขอบคุณมากนะคะ มะรืนนี้เจอกันคะ ^^ " เธอว่า พร้อมกับเดินไปส่งลูกค้าที่รถ ก่อนจะย้อนกลับเข้ามาในร้าน เพื่อลงคิวในตารางเอาไว้ 

 

 

 

 เอาหละซิ แล้วทีนี้ใครจะไปช่วยเธอหละ พี่ป๊อปกับฟางก็ต้องไปแต่งหน้าลูกค้าที่ต่างอำเภอ ส่วนตัวแก้วเองก็ต้องไปถ่ายพรีให้ลูกค้าในวันเดียวกัน 

 

 

 

Oh my honey เสียงสัญญาณดังขึ้น แก้วเงยหน้าไปมองทางประตู

 

 

 

" ฟางหละ " เสียงทุ้มคุ้นหูเอ่ยทักขึ้น เมื่อเขากวาดสายตามองจนทั่วร้าน แต่เขาก็ไม่เจอกับคนที่ถามหา

 

 

 

" วันนี้ฟางไม่เข้าร้าน " เธอว่า แล้วมองอีกคนด้วยสายตาที่เปลี่ยนไป 

 

 

 

" ไปไหน ทำไมไม่เข้าร้านหละ " เขาถามต่อ 

 

 

 

" ฟางไปแต่งหน้าตั้งแต่ตีสี่ กว่าจะเสร็จก็เกือบสิบโมง ก็เลยให้เป็นวันเดย์ออฟ " แก้วว่า 

 

 

 

" อื้ม " เขาตอบสั้นๆ แล้วหันหลังเหมือนจะเดินออกจากร้าน 

 

 

 

" ไม่นั่งก่อนหรอ " เธอใจหายวูบเมื่ออีกคนหันหลังให้เธอจะก้าวเดินออกไป 

 

 

 

" ไม่อะ ไปทำงานต่อนะ " เขาพูดโดยไม่ได้หันหน้ากลับมามองเธอ แล้วเดินออกจากร้านไปเลย 

 

 

 

" ทำไมแกต้องเป็นแบบนี้ด้วยวะ รังเกียจชั้ลไปแล้วใช่มั้ย " น้ำใสๆเริ่มไหลออกมาจากตาหวาน  

 

 

 

" มาสมัครงานครับ "

 

 

 

พรึบ ใบกระดาษสีขาวถูกยื่นใบตรงหน้าของผู้หญิงอีกคนที่นั่งร้องไห้เงียบๆอยู่ข้างโต๊ะทำงาน เธอรีบเงยมองด้วยความตกใจ ทันทีที่เห็นหน้าเจ้าของแผ่นกระดาษนั้น หญิงสาวรีบดีดตัวลุกขึ้นแล้วเช็ดน้ำตาอย่างลวกๆ 

 

 

 

 

" พี่เป้มาได้ยังไง " เธอถามไถ่ด้วยความตกใจ อีกฝ่ายหันไปมองทางประตูก่อนจะหันกลับมาตอบคำถามด้วยสีหน้าเย็นชา

 

 

 

" ก็เดินเข้ามาทางประตูหนะสิ " เขาว่า แก้วยิ้มแหยๆ เกาหัวยิกๆ 

 

 

 

" วันนี้พี่ป๊อปอาจจะไม่เข้ามาในร้านนะคะ พอดี..." แก้วยังพูดไม่จบ

 

 

 

" ครับ พี่มาสมัครงาน เห็นตำแหน่งมันยังว่างอยู่ " เป้ก็พูดแทรกขึ้นมาเสียก่อน

 

 

 

" ห๊ะ ! O_O สมัครงานหรอคะ แต่มันมีแค่ตำแหน่งผู้ช่วยช่างเท่านั้นนะคะ แล้วเงินเดินก็ไม่ได้มากด้วย อีกอย่าง..." แก้วพยายามอธิบาย

 

 

 

" ครับ พี่อยากทำงานที่นี่ แก้วจะรับพี่มั้ย " เป้ก็พูดแทรกขึ้นมาอีกครั้ง

 

 

 

" เอ่อ ...." เธอใบ้กิน พูดอะไรไม่ออก ได้แต่ยืนทำหน้ามึนๆมองคนตรงหน้าอยู่อย่างนั้น

 

 

 

" งั้นพี่เริ่มงานวันนี้เลยนะ " เขาว่า แล้ววางประเป๋าสะพานตัวเองลงบนโซฟา ก่อนจะหยิบโน๊ตบุ๊คขึ้นมาเปิดเล่น 

 

 

 

" พี่เป้... " แก้วงุนงง แก้วเดินเข้าไปยืนตรงหน้าเป้ " พี่เป้เล่นอะไรเนี่ย " เธอไม่อยากจะเชื่อ ว่าคนเฉยเมยไม่สนใจโลก ทำตัวเย็นชากับทุกคนจะมาเล่นตลกกับเธอขนาดนี้

 

 

" แก้วครับ พี่จะทำงาน " ใบหน้าคมเงยมองหน้าหญิงสาวที่ยืนทำคิ้วขมวดอยู่ตรงหน้า แล้วพูดนิ่งๆราวกับว่าเขารำคาญเธอ 

 

 

" พี่เปปปปปปป้ แก้วไม่ตลกนะ " แก้วโวยวาย

 

 

 

" ตกลงจะไม่รับใช่มั้ย จะได้เก็บของกลับ " เป้พูดเสียงดุ

 

 

 

" ก็ที่บ้านพี่มีบริษัทใหญ่โต แก้วไม่เข้าใจว่าพี่มาทำงานกับแก้วทำไม แก้วไม่มีเงินจ้างๆเดือนจะแสนๆหรอกนะ แก้วให้พี่ได้แค่หมื่นห้า " เธอร่ายยาวจนอีกฝ่ายต้องกลั้นขำ 

 

 

" แก้วให้เท่าไหร่ พี่ก็เอาเท่านั้นแหละ แต่ต้องเลี้ยงอาหารพี่สามมื้อนะ " เขาพูด

 

 

 

" พี่ไปกินยาผิดขวดมาหรือเปล่าเนี่ย ทำไมมารอบนี้ดูขี้เล่นจัง " เธอจ้องมองอีกคนด้วยสายตาที่ตั้งใจจะจับผิด 

 

 

 

" พี่ก็ไม่ได้ขี้เล่นกับทุกคนหรอก " เขาว่า แล้วจ้องมองแก้วกลับมาด้วยสายตาที่เศร้าซึม

 

 

 

" อะ กล้อง พี่ซ่อมให้เสร็จแล้วนะ ทีหลังอาให้มันไปว่ายน้ำเล่นอีกหละ " เขาพูดพร้อมกับหยิบกล้องสุดหวงของแก้วมาคืนให้

 

 

" นี่พี่ป๊อปเอากล้องไปให้พี่เป้ซ่อมให้หรอ " แก้วเปิดกล้องดู เมื่อเห็นว่ารูปภาพทุกอย่างอยู่ครบ ใจเธอก็สดชื่นขึ้นมาทันที 

 

 

 

" อื้ม ทุกอย่างยังอยู่ครบเหมือนเดิมนะ " เป้ถาม

 

 

 

 

" ครบคะ ทุกอย่างยังอยู่ครบเหมือนเดิม แต่สำหรับบางอย่างก็ไม่ควรจะอยู่เหมือนเดิม " เธอว่าพร้อมๆกับกดลบรูปโทโมะ ทีละรูป ทีละรูป เรื่อยๆจนหมด 

 

 

 

" ตกลงรับพี่ทำงานนะ " เป้ถามย้ำอีกครั้ง แก้วที่นั่งทำหน้าเศร้าอยู่ ต้องเปลี่ยนโหมดทันที

 

 

 

" แก้วจ้างพี่เป้เดือนละหมื่นห้า เลี้ยงอาหารแค่ 2 มื้อ มีเดินทางไปต่างจังหวัดด้วย ถ้าพี่ตกลง แก้วก็ตกลง " เธอว่าอย่างอารมณ์ดี 

 

 

 

" โอเค พี่ตกลง " พี่เป้ยิ้มน้อยๆให้กับแก้ว 

 

 

 

" เยี่ยมเลย งั้นมะรืนนี้ไปต่างจังหวัดกับแก้วนะ แก้่วรับงานถ่ายพรีเวดดิ้งกับลูกค้าเอาไว้  ไม่อยากไปคนเดิยว แหะๆ " แก้วว่า ตอนแรก เธอหวังจะชวนโทโมะไปเป็นพื่อน แต่ดูเหมือนเขาคงจะไม่อยากร่วมทางไปกับเธอ 

 

 

 

" โอเค นี่ มาดูรูปที่พี่ถ่าย " เป้เรียกแก้วให้มานั่งใกล้ๆ แล้วเปิดภาพในโน๊ตบุ็คให้กับแก้วดู 

 

 

 

" โห้ววว  ฝีมือขนาดนี้ แก้วว่าแก้วลาออกไปเป็นผู้ช่วยพี่ดีกว่า " เธอพูดด้วยน้ำเสียงซื่อ จนเป้อดขำไปได้ แววตาของหญิงสาวที่ให้ความสนใจกับรูปภาพของเขา ใบหน้าของเธอที่ยื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆ จนเขาเห็นทุกอย่างชัดเจนขึ้น เธอเหมือนกับเพียงฟ้ามากเหลือเกิน เหมือนมากจนทำให้เขาคิดว่าเธอกับหล่อนเป็นคนๆเดียวกัน มือหนาเอื้อมมือไปลูบผมแก้วเบาๆด้วยความเอ็นดู แก้วสตั้นไปเล็กน้อย 

 

 

แต่สัมผัสของเขา ก็เหมือนกับบางคนที่เธอรัก... ผู้ชายคนนั้นชอบลูบหัวเธอ ชอบเล่นผมเธอ และสัมผัสของผู้ชายคนนั้นก็ทำให้เธอมีความสุขเหลือเกิน ไม่ต่างกันเลยในเวลานี้ที่เป้ลูบผมเธอเล่น  มันทำให้เธอคิดถึง

 

 

 

Oh my honey เสียงสัญญาณเปิดประตู ทำให้ทั้งคู่สะดุ้งแล้วแยกตัวออกจากกัน

 

 

 

" เฮีย ไหนบอกไปธุระไง ทำไมถึงมาอยู่ที่ร้านได้ " ป๊อปพูดเสียงดุ เขาเองก็ตกใจไม่น้อยที่เห็นเป้มานั่งอยู่ที่ร้าน 

 

 

 

" พูดมากวะไอป๊อป มึงเป็นพ่อกูหรือไง กูถึงต้องรายงานทุกอย่าง " เป้เริ่มกลายเป็นคนเฉยชาตั้งแต่ป๊อปเดิมเข้ามาในร้าน 

 

 

 

" เอ่อ...  พี่ป๊อปมีอะไรหรือเปล่า " แก้วเห็นท่าไม่ดีเลยรีบเปลี่ยนเรื่องคุย

 

 

 

" อ่อ พี่เขากระเป๋าเครื่องสำอางมาเก็บหนะ ฟางลืมไว้ในรถ " ป๊อปว่า แก้วหันไปจ้องเป้อีกครั้ง ก่อนจะละสายตาไปมองแก้วแล้วเรียกแก้วเข้าไปคุยในครัว

 

 

 

" เฮียมาทำอะไร " ป๊อปกระซิบถาม

 

 

 

"เอ่อ  มาสมัครงาน " แก้วว่า 

 

 

 

" มาเป็นผู้ช่วยแกใช่มั้ย "

 

 

" อื้ม รู้ได้ไง " แก้วงง 

 

 

" ฮิฮิ พี่ฝากพี่เป้ด้วยนะ " แก้วยิ้มอย่างพอใจเมื่อได้ยินคำตอบจากแก้ว เขาพูดจบก็เดินออกจากห้องครัวมา 

 

 

 

" เฮีย  ผมกลับก่อนนะ " ป๊อปดูท่าทางร่างเริง ดีใจผิดปกติ จนแก้วสงสัย

 

 

" พี่ป๊อปเป็นอะไรของเค้า ดูดีใจอะไรแปลกๆ " แก้วเดินออกมาคุยกับเป้

 

 

" ช่างมันเถอะ มาดูรูปต่อมา " เป้เรียกแก้วให้มานั่งใกล้ๆ อีกครั้ง