ฟ้าเคียงดาว

 

 

 

 

 

                   เอี๊ยดดดด  ประตูร้านถูกปิดลง พร้อมกันคนสองคนที่ยืนอยู่หน้าร้าน  เป้เหล่มองคนข้างๆที่ยืนชะเง้อมองไปทางถนนเหมือนรออะไรอยู่ 

 

 

" ทำอะไร "  เป้ถาม หญิงสาวเงยหน้าขึ้นมามอง

 

 

 

" ก็ปกติโทโมะจะมารับแก้ว แต่ทำไมวันนี้มาช้านักก็ไม่รู้ " เธอบ่นเสียงซึม แล้วชะเง้อมองต่อ 

 

 

 

" น้องโทรไปถามเค้าซิ ว่าเค้าจะมาหรือเปล่า ถ้าไม่มาเดี๊ยวพี่ไปส่ง นี่ก็มืดแล้วนะ " เป้บอก แววตาเขาจ้องมองอีกคนด้วยความเป็นห่วง

 

 

 

" ถ้าแก้วโทรไป เค้าจะหาว่าแก้วจุกจิกกับเค้าหรือเปล่า " เธอเงยหน้าขึ้นมาถามเป้

 

 

 

" อะไรของเราห่ะ ก็แค่โทรไปถามดูไง ว่าจะเอายังไง มันดูจุกจิกตรงไหนครับ " มือหนาเอื้อมไปเขย่ากระม่อมของอีกคนเล่นด้วยความเอ็นดู  แก้วยิ้มน้อยๆแล้วล้วงโทรศัพท์ในกระเป๋าขึ้นมากดโทรหาโทโมะ 

 

 

 

 

" เหมือนว่าเค้าปิดเครื่อง " เธอพูดเสียงเศร้า แล้วใส่โทรศัพท์ลงในกระเป๋า 

 

 

 

 

" งั้นเดี๊ยวพี่ไปส่ง " เป้ว่า แก้วนิ่งไม่ตอบอะไร ยังคงตั้งตาตั้งตาค่อยใครอีกคนให้มารับเธอ 

 

 

 

 

" อื้มม ..  พี่เป้กลับก่อนก็ได้ เดี๊ยวแก้วจะคอยเค้าอีกแปปนึง ถ้าเค้าไม่มา แก้วก็จะกลับแล้ว " หญิงสาวหันกลับไปมองเป้ที่ยืนกอดอกพิงประตูร้านอยู่ด้านหลังเธอด้วยความเกรงใจ เมื่อเป้ยืนรอโทโมะกับเธอมานับชั่วโมงแล้ว

 

 

 

" ... " เป้ไม่ตอบ กลับเบือนหน้าหนีไปทางอื่น แก้วก้มหน้าลงแล้วยืนริมฟุตบาทรอต่อไป ทันทีที่หญิงสาวหันหน้ากลับไป เขาหันหน้ากลับมามองเธอด้วยความเป็นห่วง แววตาของเขาเหมือนซึมลง เหมือนสงสารอีกคนที่ต้องรอ... 

 

 

 

ขวับ ! 

 

 

 

 

" พี่เป้ จะพาแก้วไปไหน " แก้วอึ้ง เมื่อมือหนาของเป้ จู่ๆก็มาคว้าเธอของเธอ แล้วดึงให้เธอเดินตามเขาไป 

 

 

 

 

" ขึ้นรถ.." เสียงขุ่นๆของเป้และแววตาดุๆที่มองเธอมาเหมือนออกคำสั่ง มันทำให้อีกคนตัวลีบต้องยอมขึ้นรถไปอย่างง่ายๆตามเขาว่า 

 

 

 

 

" ซ้อนท้ายพี่ ต้องสวมหมวกกันน๊อคด้วยนะน้อง " ในขณะที่หญิงสาวขึ้นไปนั่งค่อมบิ๊กไบค์คันเก่งของเขาแล้ว เป้ก็สละหมวกของตัวเองให้กับคนซ้อนที่นั่งเก้ๆกังๆอยู่บนเบาะ 

 

 

 

 

" ทำไมมันสูงแบบนี้เนี่ย " เธอตัวสั่นๆ แล้วพูดอย่างประหม่า 

 

 

 

" หึหึ " เจ้าของรถขำในคอ แล้วขึ้นไปนั่ง ก่อนจะเอื้อมไปดึงมือหญิงสาวให้มากอดเอวของเขา 

 

 

 

" แล้วหมวกพี่หละ " เธอผละตัวออกแล้วถามไถ่ด้วยความเป็นห่วง

 

 

 

 

" พี่มีหมวกอยู่แค่ใบเดียว วันนี้พี่ให้แก้วใส่ พรุ่งนี้พี่จะไปซื้อมาให้แก้วนะ " เขาว่าแล้วสตาร์รถออกรถไป  

 

 

 

แววตาหวานที่ซ้อนอยู่ภายใต้หมวกกันน็อคดำเหลือบไปมองกับอีกคนที่ขับรถด้วยความเคร่งเครียด ปากอิ่มยิ้มน้อยๆ ก่อนที่เธอของเธอจะค่อยๆสวมกอดรอบเอวของเขา 

 

 

 

' อยู่กับพี่ เหมือนอยู่กับตะวันเลย  ' เธอนึกในใจ  เธอรู้สึกปลอดภัย รู้สึกอบอุ่นเหลือเกินที่อยู่กับเขา

 

 

 

 

รถของเป้วิ่งมาจอดที่ร้านบะหมี่ข้างทาง 

 

 

 

" ลงได้มั้ย " เขาจอดรถแล้วลงจากรถก่อนจะหันมาหาอีกคนที่มั่วแต่ยุ่งๆอยู่กับหมวกกันน๊อคอันโต ชายหนุ่มขำน้อยๆแล้วเอื้อมมือไปปลดหมวกกันน็อคให้

 

 

 

 

" คอเหมือนจะหัก " เธอบ่นแล้วเหวี่ยงขาลงมาจากรถ 

 

 

 

 

" เหอะๆๆ ก็นี่มันของพี่หนิ " เป้ยิ้มกว้างจนเผยให้เห็นเขี้ยวทั้งสองข้างของเขา เขี้ยวคู่นั้นมันทำให้รอยยิ้มของเขาดูละมุนขึ้น 

 

 

 

 

" มีเขี้ยวดั๊วะ ไหนน ขอดูหน่อยสิ " แก้วซักขึ้น เป้รีบทำเป็นหน้าเข้มหุบยิ้มทันที หญิงสาวสาวเท้าไปหยุดอยู่ตรงหน้าเขาแล้วเขย่งเท้าเอื้อมมือไปยิ้มผิวหน้าเหนือริมฝีปากให้เจ่อขึ้นจนเขี้ยวโผล่ออกมา " มีเขี้ยวทั้งสองข้างเลย  ที่หลังพี่เป้ต้องยิ้มบ่อยๆนะ เพราะยิ้มพี่มันละมุนมาก " แก้วว่า 

 

 

 

 

" อะไรของเรา ยิ้มละมุน มีด้วยหรอ " เป้เขิล แต่แกล้งทำหน้านิ่งกลบเกลื่อน 

 

 

 

 

" มีสิ ก็ยิ้ม..." แก้วจะพูดต่อ แต่เป้ดักเอาไว้

 

 

 

 

" เอาเส้นเล็ก 2 ถ้วยครับ !! "  เป้สั่งอาหารเสียงดัง แล้วเดินไปนั่งที่โต๊ะ ทำท่าทีเหมือนไม่สนใจแล้ว จนแก้วต้องเดินตามไป เขายิ้มขำ เมื่ออีกคนทำหน้าทำตาเหมือนเอาเรื่องเขา " มองอะไร " เขาว่า

 

 

 

" พี่เป้ ชอบทำให้แก้วเอ๋ออะ แล้วก็ชอบเปลี่ยนเรื่องเร็วด้วย บางทีแก้วก็ตามไม่ทัน - - ! " หญิงสาวทำหน้าบึ่งใส่ 

 

 

 

 

" เหอะๆๆ ฮ่าาาาา " เป้พยายามจะกลั้นขำเอาไว้ แต่พอเห็นสายตาแก้ว ที่จ้องตาเขาไม่กระพริบก็อดหัวเราะไม่ได้ " โอ๋ๆ พี่แค่แกล้่งเองงง ไม่งอแงดิ " เขาว่า 

 

 

 

 

" เส้นเล็ก 2 ถ้วย ได้แล้วคร่าา " แม้ค้ายกบะหมี่มาเสริฟ แก้วรีบคว้าบะหมี่มาใกล้ตัวเองถ้วยนึง

 

 

 

" ทำอะไรหนะ O_O " เป้ทำท่าทางเหมือนตกใจ แล้วจ้องมองแก้วสลับกับถ้วยบะหมี่ 

 

 

 

 

" ก็แก้วจะกินหมี่ " เธอว่าเสียงซื่อ

 

 

 

 

" นั่นมันของพี่ " เป้ว่า  แก้วเลยเลื่อนถ้วยตรงหน้าตัวเองกลับไป แล้วยื่นมือไปจะหยิบอีกถ้วยที่อยู่ตรงหน้าเป้ 

 

 

 

" นี่ก็ของพี่ " เป้ว่า พร้อมกับจับถ้วยของตัวเองไว้ 

 

 

 

" แล้วไหนของแก้วววว  " เธอบ่นอย่างหงุดหงิด 

 

 

 

" แล้วแก้วสั่งแล้วยังหละ " เป้ทำหน้าซื่อ ถามแก้วกลับ

 

 

 

 

" ยังดิ ก็แก้วนึกว่าพี่สั่งให้แก้วหนิ " เธองอแงใส่อีกครั้ง

 

 

 

" เอ้า ! พี่กินสองถ้วยก็เลยสั่งมาสองถ้วย แก้วจะกินอะไรแก้วก็สั่งดิ " เป้แกล้ง แก้วจ้องเป้ เธอแบะปากเหมือนเด็กจะร้องไห้ แล้วลุกขึ้นเดินจากโต๊ะไปเลย 

 

 

 

 

" ฮ่าาาา " เป้หัวเราะลั่น แล้วเดินตามแก้วไป แต่ไม่วายที่จะแวะสั่งบะหมี่เพิ่มอีกถ้วย 

 

 

 

 

" ชอบแกล้งงงงงง " เธอยินกอดอกคิ้วขมวดมองเป้ที่กำลังเดินหน้าระรื่นมาทางตนอย่างหงุดหงิด 

 

 

 

" ปะๆ พี่ให้กินก่อนนะ พี่สั่งเพิ่มแล้ว " เป้โอบบ่าอีกคนที่ยื่นทำตัวแข็งท่อไม่ยอมก้ามเท้าเดินตาม จนต้องให้แรงดันให้เดินตามมา 

 

 

 

 

" แก้วไม่คิดเลยนะ ว่าพี่จะชอบแกล้งคนอื่นขนาดนี้ พี่เป้ขี้เก็กที่แสนเย็นชาคนนั้นหายไปไหน " แก้วว่า พลางดึงถ้วยบะหมี่มากิน 

 

 

 

 

" ปกติของพี่ก็เป็นแบบนี้แหละ ก่อนหน้านี้พี่ไม่ปกติ  " เขาว่า แก้วมองหน้าเป้อึ้งๆ แต่ไม่อยากให้เสียบรรยากาศเลยแกล้งแยกเขี้ยวใส่เขาด้วยความหมั่นไส้่ แล้วก้มลงกินบะหมี่ต่อ 

 

 

 

เมื่อทานบะหมี่กันจนเสร็จ เป้ก็ขับรถไปส่งแก้วที่หน้าคอนโด 

 

 

 

" พี่เป้ขับรถกลับดีๆนะ " เธอโบกมือบ๊ายบ่าย 

 

 

 

" คะ " เป้ว่า แล้วยิ้มเห็นเขี้ยวให้กับแก้ว ก่อนจะสวมหมวกกันน็อคแล้วขับออกไป 

 

 

 

 

หญิงสาวไขกุญแจเข้าห้อง ไฟในห้องเปิดสว่าง 

 

 

 

ก๊อกๆๆ เธอเดินไปเคาะประตูห้องโทโมะ ไม่นานนักเขาก็เดินมาเปิด 

 

 

 

" กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่ โทรไปก็ติดต่อไม่ได้ " เธอถามด้วยความเป็นห่วง 

 

 

 

" แบตหมด มีอะไรหรือเปล่า " เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา 

 

 

 

" เปล่า  ก็กลัวว่าแกจะวนไปรับชั้ลไง พอดีชั้ล..." แก้วยังพูดไม่จบ 

 

 

 

" อ่อ ไม่ได้วนไปหรอก ชั้ลกลับมาห้องเลย "

 

 

 

 

เธอสะอึกนิ่งไป " ชั้ลไม่ได้ทำกับข้าวมื้อเย็นนะ แต่ซื้อบะหมี่มาให้แล้ว " เธอพูดพร้อมกับชูถุงบะหมี่ให้ดู 

 

 

 

 

" อื้ม ขอบใจนะ แต่ชั้ลกินข้าวมาแล้ว "  โครมม พูดจบเขาก็ปิดประตูใส่หน้าเธอเลย 

 

 

 

'  ทำไมใจร้ายขนาดนี้เนี่ยย T T ' น้ำตาเธอไหลนองหน้าด้วยความน้อยใจ ทำไมอีกคนต้องทำตัวเปลี่ยนไปแบบนี้นะ 

 

 

 

 

ช่วงเช้าของวันใหม่  หญิงสาวรีบตื่นเร็วกว่าปกติ รีบทำอาหารจารโปรดของเขาจนเสร็จ รีบอาบน้ำแต่งตัวจนเสร็จเรียบร้อย แล้วไปยืนอยู่ตรงหน้าประตูห้องของอีกคน ก่อนจะยกมือขึ้นเคาะประตู 

 

 

 เอี๊ยดด ประตูถูกเปิดออก พร้อมกับคนในห้องที่เดินออกมา 

 

 

 

" โมะ แก้วทำอาหารไว้แล้วนะ มากินด้วยกันก่อนนะ " เธอยิ้มหวานให้กับเขา 

 

 

 

 

" ไม่อะ ชั้ลนัดกับอัทไว้แล้ว " เขาพูดเสียงเย็นชา แล้วกำลังจะเดินไปที่ประตู 

 

 

 

" ทำไมต้องทำตัวเย็นชากับชั้ลด้วยวะ ไม่ชอบก็ไม่ต้องชอบดิวะ ทำไมไม่ทำให้มันเหมือนเดิมวะ " เธอตะโกนตามหลังเขาทั้งน้ำตา 

 

 

 

 

" จะเหมือนเดิมได้ยังไงวะ ก็แกมันไม่เหมือนเดิมแล้วหนิ " อีกฝ่ายโยนกระเป๋า แล้วหันหลังกลับมาโต้ใส่หญิงสาว

 

 

 

" ชั้ลก็พยายามเหมือนเดิมอยู่นี่ไง " แก้วพูดทั้งน้ำตา

 

 

 

 

" ถ้าอยากเหมือนเดิม ก็เลิกวุ่นวายกับชั้ล เลิกทำอาหารให้ เลิกเอาผ้าไปซัก เลิกแม่งทุกอย่างนั้นแหละ ถ้ายังเลิกไม่ได้ ชั้ลจะย้ายไปอยู่ที่อื่น ! " เขาว่า ด้วยน้ำเสียงที่ดุดันจนอีกฝ่ายสะดุ้ง 

 

 

 

" จะเลิกได้ยังไง ก็มันทำจนชินแล้ว " เธอว่าเสียงสั่น

 

 

 

" อย่าทำให้ชั้ลอึดอัด ..." เขาพูดแล้วเดินจากเธอไป  หญิงสาวมองอีกคนที่เดินไปด้วยน้ำตาที่เอ่อเต็มหน้า

 

 

 

 

" จะเอาแบบนี้ใช่มั้ย โมะ T T "