ฟ้าเคียงดาว

 

 

 

 

 

ห้องประชุม ในบริษัทที่โทโมะกำลังทำงานอยู่ 

 

 

 

" ไอโมะ ไอโมะ ท่านประธานเรียก " อัทสนิทโทโมะที่เอาแต่นั่งเหม่อลอยอยู่ตลอดเวลาตั้งแต่เริ่มเข้าประชุม 

 

 

 

 

" ครับ " ใบหน้าคมหันหน้ามองท่านประธาน ประธานบริษัทมองหน้าของโทโมะ แล้วส่ายหน้าไปมาด้วยความไม่พอใจ 

 

 

" งานที่ผมมอบหมายไปให้คุณ มันไม่มีความก้าวหน้าอะไรเลย ผมควรจะทำอย่างไรกับคุณดี ไหนคุณลองบอกผมมาสิ คุณโทโมะ "

 

 

ปลัก !! ประธานบริษัทพูดเสียงเข้มก่อนจะโยนแฟ้มงานมาตรงหน้าโทโมะ อีกฝ่ายนิ่งเงียบไม่โต้ตอบใดๆ

 

 

 

" ไอโมะ มึงมีสติหน่อยดิวะ " อัทดูท่าไม่ค่อยดีเท่าไหร่ เลยกระซิบเตือนโทโมะ อีกคนได้แต่ก้มหน้ารับกรรม 

 

 

 

" สองสามวันนี้คุณดูไม่ค่อยมีกระจิตกระใจจะทำงานเลยหนะ หรือคุณไม่อยากจะทำงานที่นี่แล้ว " ท่านประธานซักต่อ 

 

 

 

 

" ผม... ยังอยากทำงานที่นี่อยู่ครับ " เขาตอบด้วยนำเสียงที่ดูเหนื่อย 

 

 

 

 

" ผมไม้รู้นะ ว่าคุณมีปัญหาอะไรอยู่ แต่ผมคิดว่าคุณก็โตพอที่จะแยกแยะออกแล้วนะ ว่าควรจะจัดการกับเรื่องส่วนตัวอละเรื่องงานยังไง ถ้าครั้งหน้างานของคุณยังไม่ก้าวหน้า ผมคงจะหาคนอื่นมาทำแทนนะ " พูดจบ ท่านประธานก็ลุกขึ้นแล้วเดินออกไปจากห้องทันที

 

 

 

 

" ไอโมะ มึงเป็นอะไรวะ ยังไม่ได้คุยกับแก้วอีกหรอ " อัทที่รู้เรื่องทุกอย่าง ทักขึ้น โทโมะถอนหายใจยาว แล้วส่ายหน้าไปมา

 

 

 

" แล้วทำไมมึงไม่ถามฟางดู ว่าแก้วไปอยู่ที่ไหน " อัทเสนอ 

 

 

 

" ฟางเค้าบอกว่าเค้าไม่รู้ บอกแค่ว่าแก้วปลอดภัยดี ไม่ได้เป็นอะไร " เขาพูดเสียงเบา แล้วทิ้งตัวพิกเก้าอี้ 

 

 

 

" ก็ดีแล้วหนิวะ กูว่าเดี๊ยวเค้าก็กลับมาอะแหละ " อัทให้กำลังใจ 

 

 

 

 

" กูอยากขอโทษแก้วหละ อยากขอโทษ " โทโมะพูดเสียงสั่น 

 

 

 

 

" เอออ เดี๊ยวแก้วก็กลับมา "

 

 

 

 

ร้าน sweet wedding 

 

 

 

 

" นี่ถ้าพี่คนนั้นไม่ช่วยยัยแก้วเอาไว้นะ แย่แน่ โทโมะนะโทโมะ ทำอะไรทำไมไม่คิดหน้าคิดหลังเลย " ฟางบ่น เมื่อได้ฟังเรื่องที่เป้เอามาเล่า

 

 

 

" แล้วไอหมอนั่นมันอยู่ที่ไหน ผมจะไปจัดการมัน " ป๊อปโวย 

 

 

 

 

" ไม่ต้องถึงมือมึงหรอกไอป๊อป ตอนนี้มันก็นอนเดี้ยงอยู่ที่ โรพยาบาลแล้ว " เป้ว่า 

 

 

 

 

" อย่าบอกนะ ว่าพี่จัดการมันอะ " ฟางตาโต ไม่อยากจะเชื่อ

 

 

 

 

" ป่าว น่าจะเป็นคนของฉลามอะ เมื่อกี้พี่ไปดูมา อาการหนักปางตายเลยวะ " เป้ยิ้มแหยๆ 

 

 

 

 

" ใครกันเฮีย ไอฉลามๆเนี่ย " ป๊อปสงสัย 

 

 

 

 

" เหอะๆ " เป้ไม่ตอบ ได้แต่เค้นหัวเราะในคอ 

 

 

 

 

 

บ้านฉลาม ในสวนรอบบ้าน ในขณะที่ฉลามกำลังจัดแต่งสวนอยู่ ก็มีแก้วที่นั่งกวนอยู่ข้างๆ

 

 

 

 

" พี่อยู่ยบ้านนี้คนเดียวจริงๆหรอ แล้วพ่อแม่พี่อยู่ต่างจังหวัดหรอ " แก้วนั่งมองฉลามจัดแต่งต้นไม้อยู่ข้างๆ

 

 

 

 

" เอาจริงๆพี่ก็ไม่รู้ด้วยซ้ำ ว่าพ่อกับแม่พี่เป็นใคร " ฉลามพูดเสียงนิ่ง 

 

 

 

 

" เอ่อ.. แก้วขอโทษนะ แก้วไม่ได้ตั้งใจ " แก้วยกมือไหว้ขอโทษ ฉลามหันมายิ้ม แล้วเอามือลูบผมแก้ว ก่อนจะวางอุปกรณ์แล้วนั่งพับเพียบลงข้างๆแก้ว 

 

 

 

" พี่เป็นเด็กที่ถูกแม่เล้าเก็บมาเลี้ยง เติบโตมาในซ้อง เห็นการกระทำความผิดทุกอย่างที่นั่น จนพี่อายุ 20 ปี แม่ก็บังคับให้พี่ขายตัว พี่ไม่ยอมก็เลยถูกทุบตี แล้วพี่ก็ถูกส่งตัวให้กับเสี่ยคนนั้น พี่เกือบโดนมันข่มขืน แต่ก็หนีรอดมาได้ พี่ฆ่าเสี่ยคนนั้นตาย ก็เลยได้นอนในคุกอยู่หลายปี เหอะๆ พอออกมา ก็มาเป็นเด็กส่งยา ส่งอาวุธเถื่อน พอเก็บเงินได้ก้อนนึง เลยเลิกทำสิ่งผิดกฎหมายพวกนั้น แล้วมาเปิดผับ พวกที่แก้วเห็นๆอยู่ก็มีชะตากกรรมไม่ต่างจากพี่สักเท่าไหร่หรอก สำหรับบางคนมันก็ต้องทำเพื่อความอยู่รอด ชีวิตพี่มีทางเลือกไม่มากหรอก " แล้วฉลามก็เงียบไป แล้วก็เริ่มเล่าต่อ " พี่จำเป็นต้องรีบหาเงิน เผื่อไปช่วยเหลือน้องสาวของพี่ที่อยู่ในนั้น ไปไถ่ตัวน้องให้เป็นอิสระ แต่พอพี่หาเงินได้จนครบ น้องเขาก็ไม่อยู่ซะแล้ว " น้ำตาหญิงแกร่งหยดเปราะ แก้วสะเทือนใจนั่งร้องไห้อยู่ข้างๆ 

 

 

 

 

" มะเฟืองบังคับให้ขายตัวจนติดโรค แล้วเธอก็ตัดสินใจฆ่าตัวตาย " ฉลามพูดเสียงสั่น ก่อนจะหันมาสบตาแก้วที่นั่งร้องไห้ไม่หยุด 

 

 

 

 

" มะเฟืองผิวขาว ตัวสูง แล้วก็น่ารักเหมือนแก้วเลย ผิดกันก็ตรงที่มะเฟืองเป็นคนพูดน้อย เป็นคนเงียบๆ " ฉลามน้ำตาไหลไม่หยุด เธอยังคงลูบผมแก้ว ราวกับเห็นแก้วเป็นมะเฟือง " ถ้าพี่ช่วยมะเฟืองได้ทัน เราก็คงจะมีความสุขกันในบ้านหลังนี้ ... " ฉลามร้องไห้หนักขึ้น แก้วโผล่เข้าสวมกอดฉลามไว้แน่น 

 

 

 

" ให้แก้วเป็นน้องพี่ฉลามอีกคนนะ " เธอพูดอยู่ในกอดของฉลาม 

 

 

 

" พี่เองก็อยากจะมีน้องสาวแบบแก้วเหมือนกัน  แก้วมาเป็นน้องของพี่นะ " เธอพูด แล้วกอดแก้วเอาไว้แน่น 

 

 

 

 

ตอนเย็นของวันเดียวกัน เป้กลับไปเอาเสื้อผ้าที่บ้าน เพื่อไปค้างบ้านฉลาม 

 

 

 

 

" เฮียย ผมไปด้วยดิ อยากไปหาแก้ว น้องฟางก็จะไปด้วย " ป๊อปมาขวางทางเอาไว่้ ไม่ให้เป้ขึ้นรถ 

 

 

 

" มึงจะบ้าหรอไอป๊อป กูไม่ใช่เจ้าของบ้านนะ " เป้ว่า 

 

 

 

 

" โธ่เฮีย ไปแป๊ปเดียว เดี๊ยวก็กลับมา ไม่ได้จะนอนที่นั่นสักหน่อย " ป๊อปว่า เป้นิ่งเงียบ 

 

 

 

" นะนะ ให้ฟางไปด้วยนะ ฟางอยากไปหาแก้ว " ฟางอ้อน เป้หนักใจเข้าไปอีก 

 

 

 

" ไม่ได้ ! " เป้ขึ้นเสียง แล้วดันป๊อปออก ก่อนจพขึ้นรถแล้วขับออกไป 

 

 

 

 

" พี่ป๊อป ! " ฟางหันมาโวยใส่ป๊อป ป๊อปไม่ได้โต้ตอบ แล้วกลับดึงมือฟางให้ขึ้นรถ ก่อนที่ตัวเองจะวนไปขึ้นทางคนขับแล้วขับรถตามเป้ไปด้วยความรวดเร็ว 

 

 

 

 

 

 

บ้านฉลาม 

 

 

 

 

" นี่คุณ คุณจะพาแก้วไปที่นั่นไม่ได้นะ คุณ ! " เป้กำลังขวางทางไม่ให้ฉลามพาแก้วไปที่ผับ 

 

 

 

 

" พี่เป้ ไม่เป็นไรหรอก ไปนั่งเล่นๆแป๊ปเดียวเอง เดี๊ยวแก้วก็กลับมาแล้ว " แก้วว่า 

 

 

 

 

" จะบ้าหรอ ที่นั่นมีแต่ผู้ชายนะ แล้วดูแต่งตัวสิ อะไรเนี่ยย  ไปเปลี่ยนดิ " เป้มองแก้วอย่างหงุดหงิดเมื่อเห็นอีกคนอยู่ในชุดกางเกงขาสั้น กับเสื้อชีฟองสายเดี่ยว 

 

 

 

 

" พี่เป้หนะ มันก็ไม่ได้โป๊มาก " แก้วเถียง 

 

 

 

" นี่เธอ ! คุณ แก้วอยู่กับคุณแค่วันเดียวทำไมเป็นแบบนี้ไปแล้วเนี่ย " เป้หันมาโวยใส่ฉลาม 

 

 

 

 

" แก้วไปเปลี่ยนเสื้อไป มีเสื้อแขนยาวสีขาวอยู่ในตู้ข้างบน แล้วรีบลงมานะ " ฉลามหันไปมองแก้ว แก้วหน้าบึ้ง พยักหน้ากับฉลามแล้วยอมขึ้นไปเปลี่ยน 

 

 

 

" .... " เป้เหลือบมองฉลาม แล้วเงียบไป ฉลามขึ้นไปนั่งรอในรถ 

 

 

 

" แต่ผมไม่ให้แก้วไป " เป้เปิดประตูขึ้นมานั่งข้างๆฉลาม 

 

 

 

 

" ฉันแค่พาน้องไปผ่อนคลาย คุณอย่ามายุ่งได้มั้ย " ฉลามขมวดคิ้ว ชักอารมณ์ใส่ 

 

 

 

" แต่ที่นั่นมันมีแต่ของไม่ดี แล้วแก้วก็เป็นผู้หญิงที่ดี ถ้าเป็นแบบคุณก็ว่าไปอย่าง " เป้พูดไม่ทันคิด ฉลามจ้องเป้เขม่ง แววตาเธอดูดุดันจนอีกฝ่ายสัมผัสได้ว่าเธอกำลังโกรธเขาอยู่ 

 

 

 

 

" เอ่อ... คือ  ผม ... " เป้หน้าซีด รู้สึกผิดที่พูดแรงใส่ฉลาม 

 

 

 

 

" ลงไป ! " ฉลามขบกรามแน่น แล้วสั่งไล่เป้ให้ลงจากรถ เป้ยังนั่งนิ่งไม่ยอมลง 

 

 

 

" คุณ คือผม..." เป้ยังพูดไม่จบ 

 

 

 

 

" บอกให้ลงไป " เธอพูดเสียงต่ำจนฟังดูน่ากลัว เป้ยอมลงมาจากรถอย่างว่าง่าย ฉลามสตาร์จรถแล้วขับออกจากบ้านไปอย่างเร็ว 

 

 

 

" พี่เป้ แล้วพี่ฉลามหละ " แก้วที่เพิ่งจะลงมา มองหาฉลามแต่ก็ไม่เจอ 

 

 

 

" สงสัยจะโกรธพี่มั้ง ขับรถหายออกไปแล้ว " เป้ว่า 

 

 

 

" แบ้วพี่เป้ไปทำอะไรให้พี่ฉลามโกรธเนี่ย " แก้วว่า 

 

 

 

" ก็มันสมควรมั้ยหละ คิดบ้าอะไรอยู่ถึงจะพาแก้วไปผับ " เป้โวยวาย 

 

 

 

" อะไร ใครจะพาแก้วไปผับ " แก้วงง 

 

 

 

" ก็ฉลามไง จะพาแก้วไปผับที่เค้าทำงานไม่ใช่หรอ " เป้ว่า 

 

 

 

" อะไรของพี่เนี่ยยย พี่ฉลามจะพาแก้วไปกินข้าวนอกบ้านนน ไปกินของหวานด้วย แล้วทีนี้แก้วก็อดสิ  ไม่รู้หละ พี่ต้องไปขอโทษพี่ฉลามเลยนะ " แก้วโวย 

 

 

 

" ไปขอโทษยังไงเล๊า ไม่รู้ว่าเค้าอยู่ที่ไหน " เป้ว่า แก้วนิ่งคิด 

 

 

 

" น่าจะไปที่ผับมั้ง ป๊ะ " แก้วชวน แล้วเดินขึ้นไปนั่งในรถเป้ เป้นิ่งไม่ขยับตัว แก้วจึงลดกระจกแล้วโผล่หน้าออกมาตาม  " มาเร็วสิเฮีย แก้วหิวข้าวแล้วนะ " เธอว่า เป้ก็เดินมาขึ้นรถแล้วขับไปที่ผับของฉลาม 

 

 

 

 

เมื่อรถเป้ถูกขับออกไป รถป๊อปก็ขับตามไปติดๆ  และตามด้วยรถคันหลังสุดของอัท 

 

 

 

 

" จะไปไหนกันวะนั่น " อัทว่า ก่อนจะขับตามหลังรถป๊อปไปติดๆ โทโมะกำหมัดแน่นเมื่อเห็นแก้วอยู่กับเป้ 

 

 

 

 

ผับของฉลาม ฉลามนั่งดูภาพกล้องวงจรปิดอยู่ในจอคอมชั้นสองของร้าน เมื่อเห็นรถของเป้ขับเขามา เธอยิ้มมุมปาก แล้วกฎโทรศัพท์ภายในห้อง 

 

 

 

" ฝากจัดการให้ด้วยนะ " แล้วเธอก็วางสายลง 

 

 

บริเวณหน้าร้าน พนักงานต้อนรับผู้ชายในสูทดำเดินมารอรับแก้วอยู่ที่ด้านหน้า

 

 

 

" คุณแก้ว นายเชิญขึ้นชั้นสองครับ " ชายคนหนึ่งพูด แล้วเดินนำแก้วเข้าไป 

 

 

 

" อ้าวเห้ย มาขวางไว้ทำไมเนี่ย " แต่อีกสามคนกลับยืนขวางเป้เอาไว้ เป้โวยวายเสียงดังจนแก้วหยุดเดินแล้วหันกลับมามอง 

 

 

 

 

" พี่เป้ นี่มันอะไรกัน " แก้วโวยวาย แล้วจะเดินไปช่วยเป้ 

 

 

 

" เชิญคุณแก้วขึ้นข้างบนเลยครับ นายแค่สั่งให้ผมลงโทษผู้ชายคนนี้นิดหน่อย " ชายคนที่เดินนำแก้วไปเอ่ยบอก 

 

 

 

 

" จะทำอะไร ไม่ได้นะ " แก้วโวยวาย กลัวเป้จะเป็นอันตราย จนชายคนนั้นต้องส่งโทรศัพท์ส่วนตัวให้คุยกับฉลาม แก้วจึงเชื่อ แล้วเดินตามชายคนน้นขึ้นไป 

 

 

 

 

 

ในรถ ป๊อป  

 

 

 

" เห้ย พวกมันทำอะไรเฮียอะ " ป๊อปตกใจรีบลงจากรถไปช่วย 

 

 

 

 

" เห้ย มึงจะทำอะไรพี่กู !! " ป๊อปว่า แล้วกำลังเดินเข้าไปช่วยเป้ ที่เหมือนกับกำลังโดนลูกน้องของฉลามล้อมเอาไว้ 

 

 

 

" ไอป๊อป มึงมาได้ยังไงเนี่ย ! " เป้ตกใจ เมื่อเห็นป๊อปพาตัวเองเข้ามาอยู่ในวงล้อมกับตน 

 

 

ฟางที่นั่งอยู่ในรถตกใจกลัวป๊อป เป้จะเป็นอันตราย ก็เลยลงมาจากรถจะเข้าไปช่วย 

 

 

พรึบ ! แขนเล็กๆของฟาง กลับถูกใครบางคนดึงให้หลบข้างรถ 

 

 

 

" โทโมะ  " ฟางอุทาน เมื่อเงยมองหน้าคนที่มาดึงแขนตนเอาไว้ 

 

 

 

" อย่าออกไป มันอันตราย " โทโมะว่า แล้วดึงแขนฟางเอาไว้ 

 

 

" แต่พี่ป๊อปกับพี่เป้กำลังแย่ ฟางต้องเข้าไปช่วย " ฟางดื้อจะวิ่งออกไป แต่โทโมะดึงให้กลับมา จนทั้งคู่เหมือนจะกอดกันอยู่ 

 

 

แล้วยืนมองภาพจากกล้องวงจรปิดในคอมบนห้องของฉลาม ก็อดใจหายไม่ได้ เธอน้ำตาคลอเหมือนจะร้องไห้ แต่ก็กลั้นเอาไว้ 

 

 

 

" วุ่นวายจนได้แหะ " ฉลามหมดสนุกเมื่อเรื่องราวเริ่มวุ่นวาย จึงเดินลงไปจัดการ 

 

 

 

 

" พอละๆ ไปทำงานต่อ " ฉลามออกคำสั่ง ลูกน้องที่ยืนล้อมวงอยู่กระจาบตัวกันกลับเข้าไปในผับ 

 

 

 

" ทำบ้าอะไรของคุณเนี่ย " เป้เดินมาโวยวายใส่ฉลาม 

 

 

 

 

 

"ฉันรู้สึกว่าคุณเป็นคนอันตรายไง ก็เลยให้ลูกน้องออกมาจัดการ " ฉลามว่า 

 

 

 

 

" คุณยังไม่รู้จักผมดีพอเลย คุณจะรู้ได้ยังไงว่าผมเป็นคนอันตราย " เป้พูดใส่หน้าฉลามเสียงดัง 

 

 

 

 

" นั่นสิ ยังไม้่รู้จักกันดีพอเลย มาพูดได้ยังไงว่าฉันไม่ดี " ฉลามตอกกลับจนเป้หน้าชา 

 

 

 

 

" ผมก็ตั้งใจจะมาขอโทษนี่ไง " เป้ว่า 

 

 

 

" หึ " ฉลามแบะปากใส่เป้ แล้วหันไปมองหน้าป๊อปอย่างตั้งคำถาม 

 

 

 

 

" เอ่อ ผมชื่อป๊อปครับ เป็นน้องชายของพี่เป้ แล้วก็นี่ฟาง ว่าที่แฟนผมครับ " ป๊อปแนะนำตัวก่อนจะดึงฟางมาจากโทโมะแล้วแนะนำฟางกับฉลาม 

 

 

 

" ฉันชื่อฉลาม " เธอว่า ป๊อปมองฉลามแล้วก็เริ่มเห็นด้วยกับเป้ในความลึกลับของผู้หญิงคนนี้ 

 

 

 

" ชั้ลตั้งใจจะพาแก้วไปทานข้าวนอกบ้าน แต่พี่ชายของคุณดันเข้าใจผิด ชั้ลไม่แน่ใจว่าเค้าเป็นคนโง่หรือคนซื่อบื้อหรอกนะ ที่ไม่คิดจะเอ่ยปากถามชั้ลสักคำแล้วมาโวยวายใส่ชั้ล จนชั้ลอารมณ์เสียแล้วก็เกิดเรื่องนี้ขึ้น ขอโทษด้วยที่ทำให้พวกคุณตกใจ ถ้าอยากจะทานอาหารด้วยกันก็เชิญที่ห้องรับรองของฉันได้คะ " ฉลามว่า

 

 

 

" ได้ครับ ได้คะ " ฟางป๊อปตอบรับคำเชิญทันที

 

 

 

" เอ่อ ขอพวกผมสองคนไปด้วยได้มั้ยครับ " อัทเดินเข้ามาร่วมในวงสานทนา เป้หันไปมองตามเสียงก็เห็นอัท แล้วก็เห็นโทโมะที่เดินตามอัทมา 

 

 

 

 

" มึงยังจะมาอีกหรอวะ " เป้เดินตรงเข้าไปหาโทโมะก่อนจะชกหน้าโทโมะไปครั้งหนึ่ง 

 

 

 

" เฮีย ๆ " ป๊อปเข้าไปห้ามเอาไว้ 

 

 

" มึงจะห้ามทำไมไอป๊อป มึงก็รู้ว่าแก้วไปเจออะไรมาบ้าง " เป้หันไปพูดกับป๊อป ก่อนจะหันหน้ากลับมามองโทโมะ " เพราะมึง !! "

 

 

 

 

" แก้วไปเจออะไรมา แก้วเป็นอะไรหรือเปล่า ตอนนี้แก้วอยู่ไหน " โทโมะใจคอไม่ดี ทั้งรู้สึกผิด ทั้งเป็นห่วง ทั้งอยากเจอ ทั้งอยากจะขอโทษปนเปกันไปหมด 

 

 

 

" คุณเองหรอ ที่เป็นคนไปทิ้งแก้วไว้ข้างทาง " ฉลามมองโทโมะอย่างเอาเรื่อง โทโมะก้มหน้าแล้วพยักหน้า

 

 

 

" กลับไปซะ อย่ามามีปัญหาที่นี่ " ฉลามสั่ง 

 

 

 

 โทโมะเงยหน้าไม่กลัว " ผมไม่ไม่ไปทั้งนั้น จนกว่าผมจะได้คุยกับแก้วก่อน " เขาพูดเสียงดัง 

 

 

 

" ตกลงว่าไม่กลับใช่มั้ย " ฉลามกอดอก ถามย้ำอีกครั้ง

 

 

 

" ผมต้องการจะคุยกับแก้วให้รู้เรื่อง " โทโมะพูดเสียงเข้ม 

 

 

 

 

" โมะกลับไปก่อนเถอะ ไว้คุยกันวันหลัง " ฟางกลัวว่าจะมีเรื่อง เมื่อเห็นหน้าตาฉลามที่กำลังจ้องโทโมะอยู่ 

 

 

" ไอโมะ กูว่ากลับก่อนก็ดีนะ " อัทเริ่มใจคอไม่ดี เมื่อเห็นลูกน้องของฉลามสองสามคนที่เดินวนเวียนอยู่ใกล้ๆ 

 

 

 

" ไม่กลับ " โทโมะยังยืนยันคำเดิม 

 

 

 

ผู้ชายสามคนกำลังเดินเข้ามาหาโทโมะเรื่อยๆจนถึงตัวของเขา สองคนจับแขนของโทโมะแล้วลากจะพาขึ้นรถ แต่อีกฝ่ายดิ้นสุดแรง 

 

 

" ปล่อยกู !!! " เขาดิ้นจนหลุด แล้วผลักอีกคนจนล้ม 

 

 

แก้วทนดูเหตุการณ์อยู่ข้างบนไม่ไหว จนต้องวิ่งลงมาห้าม 

 

 

 

" กลับไปซะเถอะ " แก้วพูด

 

 

 

ตึกตักตึกตัก ตึกตัก ใจชายหนุ่มเต้นรัวเมื่อได้ยินเสียงคุ้นเคย เขาหันหน้ามามองอีกคนที่ยืนอยู่ข้างๆฉลาม 

 

 

 

 

" คุยกันหน่อยได้มั้ย " เขาพูดเสียงเบาอย่างอ้อนวอน 

 

 

 

" เราไม่มีอะไรต้องคุยกันอีก " แก้วพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา 

 

 

 

" แต่ชั้ลมี !! " เขาขึ้นเสียงใส่ 

 

 

 

 

" แต่ชั้ลไม่มี แล้วไม่ต้องมายุ่งกับชั้ลอีก มันก็ดีแล้วไม่ใช่หรือไงวะ ก่อนหน้านี้แกก็ผลักไสให้ชั้ลออกไปจากชีวิตแกตลอด ตอนนี้ชั้ลก็ออกมาแล้วไง แล้วจะเอาอะไรอีกวะ !! " แก้วพูดทั้งน้ำตา 

 

 

 

" ... " โทโมะเงียบ ได้แต่มองแก้วอย่างสับสน " ชั้ล... แค่อยากจะขอโทษแก " โทโมะพูด 

 

 

 

 

" เออ !!! ชั้ลจะยกโทษให้แก แล้วก็กลับไปได้แล้ว ตอนนี้ชั้ลปลอดภัยดี ไม่ได้เป็นอะไรแล้ว แกไม่ต้องรู้สึกผิดอะไรแล้ว กลับไปซะ " เธอโวยวายเสียงดังทั้งน้ำตา 

 

 

 

" ... " โทโมะนิ่งเงียบ ได้แต่ยืนมองแก้วที่ ยืนร้องไห้อยู่ตรงหน้า ทำไมเขาถึงได้เจ็บปวดขนาดนี้นะ

 

 

 

    จนสุดท้าย เขาก็ทนมองไม่ได้จนต้องยอมกลับไป เมื่อรถของอัทวิ่งออกไป แก้วทรุดตัวลงนั่งร้องไห้กับพื้นอย่างคนหมดอาลัย สิ่งที่แก้วเป็นมันทำให้ทุกคนที่อยู่ตรงนั้นรับรู้ว่าแก้วรู้สึกยังไงกับโทโมะ