จะมีวันนั้นไหม...วันที่เธอจะรักกัน

 
 
 
 
 
 
                        เมื่อกลับมาถึงโรงแรมป๊อบปี้ก็เอาแต่นั่งซึมนึกถึงฟางและสิ่งที่ฟางพูดฟางคงเกลียดและไม่อยากเห็นให้ป๊อบปี้รู้อะไรเกี่ยวกับฟางเลย เฟรนลี่เดินมาหาป๊อบปี้
 
 
 
 
 
 
เฟรนลี่: ลุงป๊อบเป็นอะไรเหรอคะ
 
 
 
 
 
 
ป๊อบ: เปล่าคะ
 
 
 
 
 
 
เฟรนลี่: ทำไมตอนที่ป้าฟางกับลุงป๊อบเจอกันต้องรีบออกไปด้วยคะ ป้าฟางจะรีบไปไหน
 
 
 
 
 
 
ป๊อบ: ป้าฟางไม่ได้ไปไหนหรอก ป้าฟางคงไม่อยากเจอลุงนะ
 
 
 
 
 
 
 
เฟรนลี่: ทำไมล่ะคะ
 
 
 
 
 
ป๊อบ: เมื่อก่อนลุงทำผิดกับป้าฟางไว้เยอะ ป้าฟางคงยังไม่ให้อภัยลุง หรือไม่คงไม่มีวันให้อภัย
 
 
 
 
 
 
เฟรนลี่: แต่ป๊าเคยบอกว่า คนเราทำผิดแล้วสำนึกผิดก็ควรให้อภัยคะ
 
 
 
 
 
ป๊อบ:  ขอบคุณนะคะที่ให้กำลังใจลุง (หันมายิ้มแล้วลูบหัวเชิงขอบคุณ) 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
ฟาง: ทำไมไม่มีใครบอกว่าพี่เลยล่ะว่า.......เค้ามา
 
 
 
 
 
                           ฟางกำลังวีดีโอคอลกับเฟย์
 
 
 
 
 
เฟย์: เจอกันแล้ว !!!
 
 
 
 
 
ฟาง: ใช่เจอแล้ว
 
 
 
 
 
เขื่อน: มันคงเป็นพรหมลิขิต ดลบันดาลให้พี่สองคนเจอกันอีกครั้งมั้งครับพี่ฟาง
 
 
 
 
 
ฟาง: ไม่ใช่หรอก แต่เค้าไม่รู้ใช่มั้ยว่าพี่พักอยู่ที่ไหน เฟย์กับเขื่อนไปบอกเค้ารึเปล่า
 
 
 
 
 
เฟย์: เปล่าไม่ได้บอกแล้วถ้าเจอกันอีกอ่ะจะทำไง
 
 
 
 
 
ฟาง: คงไม่เจอแล้วละ
 
 
 
 
 
เฟย์: มันใจได้ไง ถ้าเกิดเจอละ 
 
 
 
 
ฟาง: ไม่รู้เหมือนกัน แค่นี้ก่อนนะ 
 
 
 
 
 
 
เขื่อน: ในที่สุดก็เจอกัน บังเอิญ โลกกลม พรหมลิขิต ชัดๆ 
 
 
 
 
เฟย์: ไหนโทรถามพี่ป๊อบซิว่าเป็นไงมาไงเจอกันได้ 
 
 
 
เขื่อน: อืมโอเค
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
                                           วันต่อมาป๊อบปี้ไปคุยงานเสร็จเรียบร้อยแล้ว และช่วงสายๆเขื่อนและทุกคนก็มาถึง พ่อกับแม่ฟางก็ไปอยู่กับฟางส่วนเขื่อนเฟย์และพ่อแม่ก็มาหาป๊อบปี้ที่โรงแรม
 
 
 
 
 
 
 
ป๊อบ: ทุกคนรู้เรื่องหมด แต่ไม่มีใครคิดจะบอกผมเลย 
 
 
 
 
 
 
 
แม่ป๊อบ: ก็น้องเค้าขอร้องไม่ให้บอก
 
 
 
 
 
 
 
ป๊อบ: ผมลืมไป ฟางคงไม่มีวันให้อภัยผมจริงๆ
 
 
 
 
 
 
เฟย์: แต่มันก็ไม่แน่นะคะ 
 
 
 
 
 
เขื่อน: อืมใช่ มันก็ไม่แน่นะ 
 
 
 
 
 
 
 
 
                       ช่วงค่ำทุกคนก็นัดกันมาที่ร้านอาหารในเมืองเพื่อฉลองที่ได้เจอกันตอนแรกฟางไม่ยอมมาแต่ก็เกรงใจเพราะแม่ป๊อบปี้ก็มาด้วย 
 
 
 
 
 
ฟาง: สวัสดีคะคุณป้าคุณลุง
 
 
 
 
 
แม่ป๊อบ: ป้าคิดถึงหนูที่สุดเลยลูก (ดึงฟางมากอด)
 
 
 
 
 
ป๊อบ: สวัสดีครับคุณอา
 
 
 
 
แม่ฟาง: จ้ะ
 
 
 
 
 
เฟย์: เรามาสั่งอาหารกันดีกว่าคะ อ่ะพี่ฟางนั่งตรงนี้เลย 
 
 
 
             
               เฟย์ให้ฟางไปนั่งข้างป๊อบปี้ ฟางหันมามองหน้าเฟย์นิดๆ แล้วนั่งลง
 
 
 
 
 
 
พ่อป๊อบ: แล้วหนูฟางได้งานทำที่นี้จะไม่กลับไปไทยเลยเหรอ
 
 
 
 
ฟาง: ก็ คงจะไม่กลับคะเพราะว่างานก็ยุ่งมาก ไม่มีเวลาเลยคะคุณลุงอีกอย่างฟางก็มีความสุขที่อยู่ที่นี้อ่ะคะ
 
 
 
 
 
              ป๊อบปี้หน้าเศร้าลง 
 
 
 
 
 
ป๊อบ: ผมขอตัวดีกว่านะครับ ผมไม่ค่อยหิว ทุกคนทานกันเลยนะครับไม่ต้องรอ 
 
 
 
 
เฟย์: พี่ฟางเพราะพี่ฟางพูดรึเปล่า
 
 
 
 
ฟาง: พี่พูดอะไรอะ 
 
 
 
 
แม่ฟาง: ตามไปดูพี่เค้าหน่อยเถอะลูก
 
 
 
 
พ่อฟาง: ไปพาพี่เค้ากลับมา
 
 
 
 
ฟาง: แต่ฟาง
 
 
 
พ่อฟาง: ฟาง