จะมีวันนั้นไหม...วันที่เธอจะรักกัน

 
 
 
ฟาง: ออกไปทางไหนอ่ะ
 
 
 
        ระหว่างที่ป๊อบปี้ส่องไฟอยู่นั้น จู่ๆโทรศัพท์ก็ดับ 
 
 
ป๊อบ: แบตหมด.....เฮ้ย !! 
 
 
 
         ฟางพุ่งเข้าไปกอดป๊อบปี้เพราะตกใจที่จู่ก็มืด
 
 
 
ฟาง: ฮืออออออออออกลัวอ่ะ ฮือออออมันมืดอ่ะ
 
 
 
 
ป๊อบ: แล้วจะมากอดทำไม
 
 
 
ฟาง: กลัวนิ 
 
 
 
 
ป๊อบ: ปล่อย ปล่อยก่อน ตั้งสติหน่อยซิ 
 
 
 
ฟาง: ฮือออ
 
 
 
 
ป๊อบ: ฟาง ลืมตา ลืมตา
 
 
ฟาง: ฮึก 
 
 
ป๊อบ: ขอโทรศัพท์หน่อย 
 
 
 
ฟาง: โทรศัพท์ ไม่มีอ่ะ ลืมเอามาอ่ะ 
 
 
ป๊อบ: โอ๊ย อยากจะบ้าตาย 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
เขื่อน: ทำไมยังไม่ออกมาอีกอ่ะ
 
 
 
 
เฟย์: นั้นดิ หรือว่าหลงในนั้น 
 
 
 
เขื่อน: เดี๋ยวลองโทรหาพี่ป๊อบดู
 
 
 
เฟย์: รับรึเปล่า
 
 
เขื่อน: ไม่รับอ่ะ สงสัยแบตหมดแน่เลย
 
 
เฟย์: เอาไงดีอ่ะ 
 
 
 
เขื่อน: แจ้งเจ้าหน้าเถอะ
 
 
เฟย์: อืม
 
 
 
 
 
 
 
 
 
ฟาง: เราจะตายในนี้มั้ยอ่ะ
 
 
ป๊อบ: เวอร์ไปมั้ย ตายเลยอ่อ
 
 
ฟาง: ก็ ไม่มีทางออกอ่ะ
 
 
ป๊อบ: ทางออกอ่ะมันมีนะ เพียงแต่ว่ามันมีหลายทางถ้าเกิดออกมั่วๆหลงขึ้นมาอีกทำไงอ่ะ ชั้นไม่อยากติดกับเธออีกเป็นหลายๆชั่วโมงหรอกนะ 
 
 
 
 
 
 
       เมื่อได้ยินประโยคหลังก็เศร้าลงทันที ในบ้านผีสิง แอร์เย็นมาก ฟางนั่งกอดอกตัวเอง ป๊อบปี้เห็นก็ถอดเสื้อด้านนอกที่ใส่ทับออกแล้ว ยื่นให้ฟาง 
 
 
 
ป๊อบ: เอาไป 
 
 
 
ฟาง: ? 
 
 
 
ป๊อบ: เอาไปเถอะ จะได้ไม่หนาวตาย ชั้นไม่อยากโดนด่า ถ้าเธอเป็นไรขึ้นมา คนที่ซวยจะเป็นชั้น 
 
 
 
ฟาง: ไม่ต้องหรอกค่ะ ขอบคุณ
 
 
 
ป๊อบ: ตามใจแล้วกัน 
 
 
 
 
           จู่ๆก็มีเสียงคนเรียกเหมือนช่วยกันตามหา แล้วไฟก็เปิดทั่ว ทำให้ฟางกับป๊อบปี้ลุกขึ้น ดีใจที่มีคนมาช่วย ก็เลย ตะโกน เฟย์กับเขื่อนรีบวิ่ง มาดู เฟย์วิ่งเข้าไปหาฟาง ส่วนเขื่อนก็เข้าไปหาป๊อบปี้ 
 
 
 
 
เขื่อน: เป็นไงบ้าง 
 
 
ป๊อบ: เล่นบ้าอะไรว่ะเขื่อน 
 
 
เขื่อน: ใจเย็นก่อนพี่ผม 
 
 
 
 
     ป๊อบปี้รีบเดินออกไปไม่ฟังเขื่อนพูด 
 
 
 
 
เฟย์: พี่ฟาง ไหวมั้ย 
 
 
ฟาง: อืม ไหว   ออกไปกันเถอะ 
 
 
 
 
 
 
 
 
ป๊อบ: เขื่อน เล่นไรห้ะ เฟย์ด้วย คิดจะทำอะไรกันอยู่